Małe jest wielkie. Wydział Pedagogiczny (obecnie jest to Wydział Nauk Społecznych) jeszcze w ub. roku kalendarzowym złożył wniosek o uprawnienie do nadawania stopnia naukowego doktora z pedagogiki. Po trwającej rok procedurze otrzymał tę godność akademicką, która z nowym rokiem akademickim 2019/2020 stawia kadrze akademickiej nowe zadanie.
W liczącej 65 lat publicznej uczelni Wydział Teologiczny posiada pełne uprawnienia akademickie, a więc do nadawania stopnia naukowego doktora i doktora habilitowanego z teologii. Od tego roku zakres uprawnień został zatem poszerzony, co powinno cieszyć.
To w znakomicie prowadzonej Akademii są tak znakomici uczeni, o których dziełach naukowych mam okazję pisać od wielu lat. Wpisują się swoimi dokonaniami w rozwój polskiej myśli pedagogicznej, a mam tu na uwadze JM Rektora ks. dr. hab. Bogusława Milerskiego, prof. ucz. dr hab. Renatę Nowakowską-Siutę, prof. ucz. dr.hab. Marka Piotrowskiego czy prof. Elżbietę Czykwin. Odbywająca się w dn. 3 października 2019 inauguracja roku akademickiego miała wyjątkowy charakter także ze względu na niezwykle interesujący wykład inauguracyjny antropolog kultury prof. Joanny Tokarskiej-Bakir z Instytutu Slawistyki PAN, który znakomicie oddawał troskę współczesnych humanistów o to, by ludzie przestali żyć iluzją i nie gubili się w chaosie ponowoczesnego świata. Temu wykładowi poświęcę jeszcze odrębny wpis.
Inaugurację roku poprzedziło nabożeństwo ekumeniczne, które poprowadził JM Rektor, mówiąc w swoim kazaniu m.in.:
Nabożeństwo z okazji inauguracji roku akademickiego w naszej Akademii ma szczególny charakter. Jest to wydarzenie niezwykłe - i warto mieć tego świadomość. Nigdzie bowiem w Polsce i na świecie nie istnieje w pełni ekumeniczna celebracja uroczystości kościelnych. Każdorazowo tzw. nabożeństwo ekumeniczne jest tak naprawdę nabożeństwem odprawianym w rycie danej konfesji z udziałem przedstawicieli innych Kościołów. Są oni zaproszeni do wygłoszenia kazania / homilii bądź udziału w liturgii. Dlatego też nabożeństwo akademickie w ChAT jest czymś wyjątkowym. Ono jest miejscem modlitwy i spotkania - na równych prawach i z równym wzajemnym szacunkiem - trzech tradycji wyznaniowych: prawosławnej, ewangelickiej (protestanckiej) i starokatolickiej - a szerzej katolickiej. Ma ono charakter otwarty - zaproszeni są wszyscy: wierzący i agnostycy.
Każda narracja o człowieku i o Bogu jest narracją. Mam świadomość, że to stwierdzenie jest tautologią. Tym niemniej ukazuje ono językowy charakter naszego istnienia. Teolog, pedagog, humanista są zobowiązani do interpretacji znaków, pojęć, wyrażeń, języka, mowy, dyskursu i komunikacji. Rozumienie rzeczywistości i przekaz tegoż rozumienia staje się naszym podstawowym zadaniem. Zadanie to jest związane z wysiłkiem intelektualnym i egzystencjalnym! Wysiłek ten musi uwzględniać racje różnych stron. Nie chodzi w nim jednak o ujednolicenie stanowiska, o sprowadzenie różnych poglądów do wspólnego mianownika, lecz o wzajemne rozumienie i bycie razem.
ChAT jest miejscem sporów światopoglądowych i teologicznych. Ale jednocześnie jest czymś więcej - jest wspólnotą mimo różnorodności. Różnorodność, odrębność tradycji religijnych i tożsamości kulturowych stanowi o bogactwie naszej Uczelni. Wyjątkowość Akademii odzwierciedla zasada pojednanej różnorodności.
Fenomenalny był śpiew prawosławnego chóru Akademii, który w międzykulturowym duchu wzbogacił także występ góralskiego zespołu. Ks. Rektor życzył wszystkim przybyłym na tę uroczystość, aby Słowo, Boski Logos, niekiedy w ukrytej postaci, inspirował nasze myśli, pobudzał do działania i uwrażliwiał nas na znaczenie domu ojcowskiego - domu rodzinnego, domu lokalnego, domu jako Polski, domu jako Europy, domu jako wspólnego, ekumenicznego świata, domu jako niebiańskiej nadziei i wreszcie błogosławionego domu dla wszystkich pracowników i studentów Akademii, domu naszej wspólnej Alma Mater - Chrześcijańskiej Akademii Teologiczne w Warszawie.
Wybrańcy tej właśnie Uczelni są szczęściarzami, gdyż studiują w nowej architektonicznie strukturze, w małych grupach, a zatem w dość elitarnych warunkach mogą uczyć się odczytywania, rozumienia i przeżywania dzieł naukowych w relacjach z dialogicznie nastawioną do nich kadrą akademicką. Obecność w toku zajęć nie staje się czymś formalnym, ale wymaga autentycznie osobistego zaangażowania, realizacji zadań, projektów edukacyjnych i włączania się w zadania naukowo-badawcze.