Stręczycielstwo dyplomowe

Portali oferujących w Internecie gotowce jest mnóstwo. Można wybierać i przebierać w ofertach, nie wiedząc nawet, kto kryje się za wirtualnym murem pseudo edukacyjnej firmy. Nikt się nam nie podpisze, nie poda swojego numeru telefonu, dopóki nie zamówimy konkretnego tematu, nie określimy własnych oczekiwań, a raczej - naszego promotora pracy dyplomowej czy naukowej i nie wpłacimy koniecznej kwoty. Wszystko to dzieje się z przyzwoleniem prawa, a więc także władzy i polityków. Czyżby byli oni zainteresowani tym, by w polskim społeczeństwie jego oświecenie było efektem dokonanego zakupu w sieci? Już nie potrzebujemy wykwalifikowanych kadr, mądrych, samodzielnie myślących, kreatywnych i uczciwych Polaków? Godzimy się na to, by ktoś jak najszybciej dorobił się na czyjejś głupocie, lenistwie, braku motywacji, cwaniactwie, nieudolności?

Jak sądzicie, dlaczego władze polskiego państwa: od strony lewej przez centrum po prawą, od 20 lat nie przeciwstawiają się procederowi ewidentnego i coraz intensywniej rozwijającego się procederu wyłudzania świadectw określonego poziomu wykształcenia, a nawet i stopni naukowych przez własnych obywateli? Dlaczego przyzwala się na ten proceder udając, że nie ma w nim nic złego, niegodnego, chociaż dotyczy wytwarzania na zamówienie prac licencjackich, magisterskich, doktorskich, a ostatnio już nawet habilitacyjnych przez ukrytych usługodawców? Czym różni się ta przestępcza działalność od handlu kobietami, fałszywymi lekarstwami, od oszustw finansowych itp.? Czym?

Usługodawcy piszą już do swoich klientów bez ogródek. Zamówiłeś u mnie pracę licencjacką (magisterską) na taki a taki temat? Świetnie. Musisz dać nam na to jednak więcej czasu, bo firma jest przeciążona. Trzeba było rezerwować u nas wcześniej miejsce, jak stolik w dobrej restauracji. Nie jesteśmy w stanie w tak krótkim czasie wykonać Twojego zlecenia. Zamówiłem taką pracę, by zobaczyć, jak poradzi sobie z nim jedna z wirtualnych "firm". Oto odpowiedź:

Witam, W związku z zapytaniem informujemy, że niemożliwe jest przygotowanie profesjonalnego opracowania w proponowanym przez Pana terminie, w przypadku gdyby uległ on zmianie prosimy o kontakt telefoniczny lub mailowy. Sugerowany termin realizacji opracowania naukowego na około 50 stron to 05-06.05.2012. Informuję również, iż w takim terminie można jedynie zakupić w serwisie „gotowca” – tekst wielokrotnie sprzedawany, czyli plagiat. Nie można bowiem przygotować tekstu na indywidualne zamówienie w tak krótkim czasie. Decyzja należy do klienta i to on poniesie ewentualne konsekwencje, nie serwis sprzedający plagiaty.


Prawda, że ładne, zgrabne i bezpieczne? Serwis sprzeda nam "gotowca", ale na naszą odpowiedzialność. Poinformuje nas o tym, bo jego właściciele wiedzą, że klient znajdzie sposób na obejście prawa. Najważniejsze, że celem firmy jest rzetelność i uczciwość akademicka. W formularzu jednak należy podać ilość zamawianych stron dysertacji...

Prostytucja jest zakazana? Stręczycielstwo też? Nie, nie w szkolnictwie wyższym. Przecież padłyby wyższe szkoły prywatne, w których większość zatrudnionych na umowy śmieciowe opiekunów prac dyplomowych pracuje w nich dla kasy, a nie dla rozwoju młodych ludzi. Wielu założycieli tych szkół nie ma zamiaru nawet finansować porządnej dydaktyki, bo przecież to oni muszą na tym zarobić, dlatego zatrudniają ludzi z łapanki, byle tylko chcieli podpisać się pod przyjętą przez nich pracą dyplomową studentów. A jak przyjedzie Polska Komisja Akredytacyjna i stwierdzi, że to buble lub plagiaty, to powiedzą: "Ta pani u nas już nie pracuje. Myśmy z niej zrezygnowali". No pewnie. Ona nigdy nie pracowała, tylko realizowała zadanie na umowę zlecenie. Czy to też jest stręczycielstwem?

Komu nie przeszkadzają internetowi stręczyciele, którzy wyręczą założycieli takich "wsp" i doraźnych opiekunów prac dyplomowych w ich zawodowej roli? W tych szkółkach na korytarzach wiszą ogłoszenia o oferowanych usługach. Jak na poboczu drogi "machają" do studentów i kuszą swoją ofertą... Czyżbyśmy juz osiągnęli taki poziom degradacji, że przyzwolenie na stręczycielstwo i prostytucję akademicką może coraz pewniej wkraczać w obszary akademickiej codzienności i mrugać do społeczeństwa okiem, jak w sławetnej reklamie pewnej wódki? To niech politycy i rządzący wychylą kielicha tej akademickiej fikcji i prostytucji! Na zdrowie!


(http://www.dzienniklodzki.pl/artykul/552339,w-sieci-kwitnie-handel-pracami-dyplomowymi,id,t.html)

Apel naukowców Uniwersytetu Warszawskiego

w sprawie Smoleńskiej katastrofy po raz kolejny potwierdza, jak lekceważy się polskich naukowców w tym kraju i to z Uniwersytetu Warszawskiego, który zajmuje pierwsze miejsce w akademickich rankingach. Po co władzy badania naukowe, których wyniki mogłyby być dla niej niewygodne? Naukowcy warszawskiej Alma Mater piszą:

Polska nauka ma obowiązki względem społeczeństwa polskiego, obowiązki, w których nikt jej nie może wyręczyć. Bezpośrednio po katastrofie smoleńskiej śledztwo prowadzono, jak powiedział były premier p. Włodzimierz Cimoszewicz, tak jakby była to sprawa włamania do garażu na Pradze. Teraz, po dwóch latach, ta ocena wydaje się niezasłużonym komplementem. Nie wykonano oczywistych procedur, nie przedstawiono wyników badań kinematycznych i laboratoryjnych, unika się jak ognia konfrontacji z wynikami niezależnych badań naukowych, za to ogłasza się domniemania, nawet bez żadnych podstaw, licząc na naiwność lub/i brak wiedzy obywateli. Nie ma to nic wspólnego z metodologią naukową. Nie możemy się na to zgodzić, bo to obraża nas przede wszystkim jako uczonych – przyzwolenie na to byłoby kompromitacją polskiej nauki, obraża nas także jako obywateli Rzeczypospolitej i Unii Europejskiej, obraża nas jako wolnych ludzi.

Tymczasem rząd Donalda Tuska i Waldemara Pawlaka wydaje 3 miliony złotych na kampanię reklamową, mającą przekonać Polaków do reformy emerytalnej. Rządzący już nie potrafią komunikować się z obywatelami w ramach swoich obowiązków zawodowych, za które są w tym kraju opłacani, tylko sięgają po medialne triki i propagandową grę z własnym narodem. Mnie wystarczył od PO-PSL-owych spotów wywiad z Zuzanną Skalską w najnowszym numerze Tygodnika Powszechnego, która w bardzo ciekawy sposób pokazuje kluczowe trendy rozwoju społeczeństw naszej planety. W 2050 r. średnia długość życia ludzi w najbardziej rozwiniętych krajach świata będzie wynosiła 120 lat. Na to absolutnie nie jest przygotowany żaden system emerytalny.

Jak mówi: kiedyś pracowaliśmy, żeby żyć, teraz żyjemy, żeby pracować. Tyle że zmienia się definicja pracy. Wychodzimy z ery przemysłowej, w której owa definicja była jasna: robię to i to w takich i takich godzinach, żeby zarobić tyle i tyle. Ale cofnijmy się o 300-400 lat: rolnik pracujący w polu nie wstawał z myślą "muszę iść do pracy". Definicja pracy, do ktorej dziś jesteśmy przywiązani, powstała niedawno w porównaniu z tysiącami lat historii ludzkości. Nowy świat burzy nasze przyzwyczajenia. Nie można w nim myśleć kategoriami "praca - życia po pracy". Choćby dlatego, że się nie wyrobi. trzeba znaleźć swoje miejsce i rolę w społeczeństwie, dokładnie tak, jak ów rolnik, który wiedział, że przed deszczem musi zebrać siano, choćby nie wiem co. Praca była normalnym elementem życia.


(źródła: http://gosc.pl/doc/1127648.Apel-naukowcow-Uniwersytetu-Warszawskiego; Powrót do przyszlości, Tygodnik Powszechny 2012 nr 16, s. 38)

W czasie jazdy dzieci się nudzą, czyli jak powiesić tatę

W czasie deszczu dzieci się nudzą, to ogólnie zna-ana rzecz ... śpiewała w piosence Jeremiego Przybory w Kabarecie Starszych Panów Barbara Kraftówna. Przypomniała mi się ta piosenka, kiedy jechałem do Warszawy z moim gościem z Niemiec, który został zaproszony z wykładem do Mazowieckiego Samorządowego Centrum Doskonalenia Nauczycieli, a ja towarzyszyłem mu jako tłumacz. W związku z tym, że przyjechał do mnie na Święta Wielkanocne z dwójką dzieci (chłopcy w wieku 12 i 10 lat), zastanawiałem się nad tym, co zamierza uczynić: zostawi obu chłopców w domu pod opieką mojej rodziny na czas wyjazdu do stolicy, czy może zabierze ich ze sobą?

Pytanie było jednak retoryczne, gdyż dla niego, podobnie zresztą jak i dla dzieci, nie było problemu w tym, że pojadą razem z tatą. On będzie wygłaszał swój wykład do nauczycieli, a oni będą także obecni, niejako uwiarygodniając jego treść. Gdyby bowiem usłyszeli i zaobserwowali, że tata "truje", gada głupstwa, albo mówi coś, co nie zgadza się z ich życiem i własnymi obserwacjami, to mogliby zareagować niewerbalnie - uśmiechem na twarzy, wyrazem politowania, zdumienia, grymasem sprzeciwu itp. Każdy, kto siedział blisko nich, mógł się przekonać, że ojciec mówi do rzeczy i prawdę.

Chłopcy nie protestowali. Początkowo słuchali, a po kilku minutach zajęli się grą w Nintendo. Od lat uczestniczą w wykładach taty i sami znają je niemalże na pamięć. Co najwyżej mogą wychwycić jakąś nową metaforę, ciekawy przykład, ale i to już nie budzi w nich zainteresowania. Kto przejmowałby się tym, o czym mówi ich bliski, skoro dotyczy to oczywistych dla nich, bo osobistych relacji z codziennego życia, określanych hasłem: "wychowanie - NIE, wspieranie - TAK".

Już pewnie niektórzy czytelnicy zorientowali się, że jechałem na wykład z autorem wydanych także w Polsce książek z postpedagogiki - Hubertusem von Schoenebeckiem, który zaczął referowany temat od wyjaśnienia, że będzie mówił o tym, dlaczego dzieci nie muszą być przez nas postrzegane jako homo educandus (tzn., że nie muszą być wychowywane), tylko wspierane w rozwoju oraz o tym, dlaczego warto postrzegać je i traktować jak suwerenne i równe nam (w sensie ludzkim, ontologicznym) istoty. Skoro on ma już czworo dzieci (w tym dwoje jest już dorosłych, mających własne rodziny i dzieci), które żyją i mają się bardzo dobrze, znakomicie funkcjonując w społeczeństwie, to chyba postpedagogiczna koncepcja życia z nimi nie jest taka zła, nonsensowna, jak malują ją jej przeciwnicy.

Nie będę jednak odtwarzał w tym miejscu jego wykładu. Obserwowałem chłopców w pociągu, którym ponoć nie bardzo lubią jeździć. Początkowo przyglądali się temu, co dzieje się za oknami pędzącego TLK IC (tu chwalę przewoźnika za punktualność), ale po kilku minutach okazywali już zniecierpliwienie. Wyjąłem zatem notatnik, dałem każdemu czyste kartki i długopis (na takie okoliczności podróżowania z dziećmi jestem zawsze przygotowany) i zaproponowałem, by wymyślili jakieś zabawy, w których i my dorośli też możemy uczestniczyć, żeby podróż upłynęła nam szybko i przyjemnie. Jakież było moje zdziwienie, kiedy zaproponowali zabawę w odgadywanie słów, czyli także znaną z mojego dzieciństwa "grę w wisielca".

Dzisiaj portale edukacyjne popularyzują tę zabawę, nie wiem z jakiego to powodu, jako WISIELCZY BOBIBOBI. Zastanawiające jest to zdrobnienie - BOBIBOBI? Synowie Hubertusa nie posługiwali się taką nazwą. Jest to przecież najzwyklejsza zgadywanka słowna, która polega na odgadywaniu słów poprzez wpisywanie w wolne miejsca właściwych literek. Za każda podaną złą literę rysowany jest kolejny element szubienicy. Im trudniejsze zatem zaproponujemy graczowi słowo do odgadnięcia, tym szybciej uda nam się go "powiesić". Horror? A jednak. Chłopcy postanowili wygrać z tatą, zadając mu coraz trudniejsze wyrazy do odgadnięcia, a w języku niemieckim są możliwości skonstruowania słów, które liczą nawet kilkadziesiąt liter.

Dobrze, że w języku polskim nie ma takich możliwości. My nie damy się naszym dzieciom tak łatwo stracić na "szubienicy". Na załączonym rysunku widać, że tata jednak "zadyndał".

Nowe dyscypliny naukowe

Mało kto wie, że na stronie Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów znajduje się interesujący dokument, który dotyczy nowych dyscyplin naukowych. Zgodnie z nowelizacją ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym wprowadziła je w obieg akademickiego życia aktem wykonawczym, czyli rozporządzeniem z dn. 8 sierpnia 2011 r. minister Barbara Kudrycka wpisując na listę nowe dyscypliny naukowe oraz przesuwając niektóre do innej dziedziny nauk. Tak więc pojawiły się nowe lub inaczej zostały usytuowane następujące dyscypliny naukowe:

I) w dziedzinie nauk humanistycznych:

1. Nauki o rodzinie

II) W dziedzinie nauk społecznych:

1. Nauki o polityce publicznej

2. Nauki o mediach

3. Pedagogika

Dyscypliny naukowe są najbardziej stabilnym obszarem rozwoju nauki w odróżnieniu od dziedzin nauk czy wprowadzonych ostatnio także przez minister resortu obszarów nauk. Spory trwały i trwać będą co do tego, czy dana dyscyplina naukowa jest bardziej humanistyczna czy społeczna, gdyż ustanowione granice między dziedzinami nauk przez przedstawicieli władzy państwowej nijak się mają do przedmiotu badań dyscyplin, które znalazły się w ich granicach lub poza nimi. Zmiana dotychczasowego usytuowania pedagogiki w naukach społecznych jest sprzeczna z istotą tej dyscypliny wiedzy naukowej, jej genezą i ewolucją oraz spełnianymi przez nią funkcjami. Pedagogika nie jest ani tylko humanistyczna, ani tylko społeczna, ale mieści się w obu dziedzinach nauk. Podobnie jest z "socjologią", "Naukami o polityce", "Naukami o poznaniu i komunikacji społecznej" czy powołanymi do życia "Naukami o rodzinie".

Dzisiaj nie zajmuję się pedagogiką, bo o uchwale Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN, a skierowanej do MNiSW w sprawie przywrócenia jej miejsca w dziedzinie nauk humanistycznych, pisałem już nieco wcześniej. Natomiast zachęcam do lektury dokumentu, który został opublikowany na stronie Centralnej Komisji: (http://www.ck.gov.pl/images/PDF/praca_zespolu.pdf). Zawiera on opracowanie zespołu CK do spraw nowych dyscyplin naukowych. Znajdą tu Państwo wyjaśnienia, czym jest dana dyscyplina naukowa, co jest przedmiotem i zakresem jej badań, jakie stawiają sobie jej przedstawiciele cele badawcze, jakimi posługują się metodami badawczymi, jakie już istnieją w danej dyscyplinie teorie, specjalności naukowe oraz jakie są związki danej dyscypliny z innymi naukami. Jest też tu mowa o międzynarodowym charakterze rozwoju danej dyscypliny na tle uwarunkowań krajowych. Autorzy tych dokumentów wskazują też uczelnie w Polsce, które prowadzą kierunek studiów, kształcąc w obszarze danej dyscypliny naukowej.

Pedagogów powinna zainteresować dyscyplina „Nauki o rodzinie”, która jest najbliższa naszym badaniom w zakresie pedagogiki społecznej, andragogiki, pedagogiki specjalnej i teorii wychowania. W trakcie konsultacji, które prowadziliśmy w środowisku przedstawicieli nauk społecznych, jak socjologia i psychologia, nie było zainteresowania usytuowaniem tej dyscypliny w dziedzinie nauk społecznych. Tak więc "Nauki o rodzinie" są w dziedzinie nauk humanistycznych. Czy pedagogika powróci do tej dziedziny i obszaru nauk, czy może "Nauki o rodzinie" zostaną przesunięte do nauk społecznych? Centralna Komisja nie ma na to wpływu. O tym decyduje już aparat władzy.

Ziarenka czasu

to debiutancki tomik poezji Aleksego Wróbla, który otrzymałem od pani dr Ewy Lewandowskiej-Tarasiuk z Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie. Pisarka i publicystyka, a zarazem wykładowczyni tej uczelni przygotowała ów tomik do druku i opatrzyła go pięknym wstępem, pisząc o poezji przebywającego w Lodynie polskiego (upadłego - jak sam mówi o sobie) przedsiębiorcy:

Poezja rodziła się z natchnienia i Bożej łaski, poczucia twórczej mocy i wieszczego posłannictwa. Dla niektórych stanowiła wyraz twórczej ekspresji słownej, koncentrując proces jej kreacji na językowych sztukateriach, dla innych zaś pozostała lirycznym zapisem losu, frazą niepokojów tych wielkich, egzystencjalnych i tych małych, skrywanych w zakamarkach własnej, najintymniejszej duchowości. (...) To poetyckość tworzy perspektywę ziemskiej egzystencji - z jednej strony tej zwyczajnej, prostej, codziennej, wypełniającej jej potoczne sensy, z drugiej zaś stawanie się poetą okazuje się przywilejem z Bożego nadania, doznaniem łaski - stwierdza autor wiersza pod takim właśnie tytułem. (...) Swoistym fenomenem wierszy Wróbla jest wszechogarniające odczuwanie poezji, które towarzyszy człowiekowi wszędzie, a na pewno wszędzie tam, gdzie doświadcza on bogactwa i uroków świata. Wtedy Kaliope, muza poezji, schodzi z Parnasu, by znaleźć się "między polityką a whisky. I to ona właśnie - dumna natchniona - pozwala zobaczyć, doświadczyć i przeżyć więcej zapatrzonym w falę Tamizy. (E. Lewandowska-Tarasiuk, ...By ulżyć sercu i godzić się ze światem..., w: A. Wróbel, Ziarenka czasu. Kolekcja poetycka, Warlington: adaTrees 2, s.5)

Wybieram z tomiku trzy wiersze, które pięknie i głęboko poruszają myśli i uczucia w te świąteczne dni:

OPTYMIŚCIE KU PRZESTRODZE

Optymisto - pamiętaj!
Jesteś potencjalnym.

W twoim kolorowym świecie
nieposiadanie jest niezauważalne.
Minus niezależnie od wielkości
jest tylko minusem.
Każdy minus można wyzerować,
a plus jest w zasięgu ręki.

Optymizm się kończy,
kiedy po raz enty przepraszasz,
że nie masz.
Gdy wokół pustka,
a wielka ściana przesłania świat.
Z przodu,
z boku,
z tyłu.

(s. 31)

-----

CIERNISTA KOPIA ŚWIATA

W przekonaniu, że rozumiemy drzewa,
rzeki, ludzi, ptaki
tworzymy kopię świata.
Na miarę możliwości naszego poznania.

Ten świat własnej wyobraźni
mógłby być rajem,
gdyby nie ciernie w miejscach,
gdzie kopia odstaje od oryginału.

(s. 33)
---
DLACZEGO?

Kaprys Pana,
w dzieleniu się swoją łaską,
wymyka się wyobraźni filozofów.

Dlaczego?

Jednym, życie usłane różami.

Drugim tylko plagi.
Chociaż bezgrzeszni, spolegliwi,
i stworzeni na podobieństwo.

(s. 42)


The literary debut by Aleksy Wróbel is a tribute to everyday life, that gets saturated in his poems by the luminosity of life. The specific phenomenon of Wróbel's poems is an all-embracing feeling of poetry, which is accompanying us everywhere – emphasises Ewa Lewandowska-Tarasiuk in the introduction to this book – then Calliope, the muse of poetry, steps down from her Parnassus to find herself trapped between politics and whisky.


(Zainteresowanych odsyłam do emigracyjnej prasy: http://www.dziennikpolski.co.uk/index.php?option=com_content&view=article&id=728:dwugos-o-sobie-samych&catid=4:reportae&Itemid=11)