Studenci bronią swojej pedagog

W sieci internetowej pojawiła się PETYCJA STUDENTÓW UNIWERSYTETU PEDAGOGICZNEGO IM. KOMISJI EDUKACJI NARODOWEJ W KRAKOWIE, w której apelują do JM Rektora o niezwalnianie z pracy dydaktycznej ich wykładowczyni dr Małgorzaty Trojańskiej, która jeszcze w ub. roku akademickim była pełnomocnikiem rektora ds. osób z niepełnosprawnością, a pracuje (jeszcze?) w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Katedrze Integracji Społecznej. Na stronie tego Instytutu widnieje nazwisko pani doktor, a zatem nie jest zwolniona. Przebywa aktualnie na zwolnieniu lekarskim. Być może ma być zwolniona, stąd taki apel akademickiej młodzieży.

    Nie wnikam w istotę spraw kadrowych w tej czy innej uczelni. Jestem jednak pod wrażeniem treści tej Petycji, jej pedagogicznej wartości. Od wielu lat prowadzona jest w uczelniach ewaluacja zajęć dydaktycznych, która najczęściej sprowadza się do wypełniania przez studentów kwestionariusza ankiety. 

Studenci coraz rzadziej sięgają do tego instrumentu wyrażania swojej opinii, gdyż widzą, że nikogo nie interesuje zawarta w nich treść. Szczególnie bolesne jest dla nich doświadczenie totalnego lekceważenia przez kadry kierownicze uwag krytycznych na temat najgorszych, fatalnych dydaktyków akademickich, jakie zamieszczają studenci w takim kwestionariuszu. Widzą, że im gorszy nauczyciel, tym i tak nic się w danym instytucie czy na wydziale nie zmienia, gdyż nadal jest ona/on zatrudniona/-y i prowadzi zajęcia. 

Pamiętam, jak w jednej z wyższych szkół prywatnych na Górnym Śląsku studenci kierowali petycje do władz rektorskich, by uwolniono ich od wykładowcy, który bajdurzy, opowiada o swoich problemach osobistych, kreuje się na ofiarę, bo przecież nie przyzna się, że jej/jego prace nie miały wartości naukowej, by mógł być awansowany. Takich bajarzy, frustratów, osób z kompleksami, toksycznych bywa wiele, szczególnie w szkolnictwie niepublicznym. Tam bowiem może nie mieć znaczenia dla niektórych pseudorektorów, kto wykłada. Ważne, by był tani.      

Niektórzy znakomici wykładowcy, adiunkci odchodzą z uniwersytetów w wyniku naturalnych i socjalnych procesów. Osiągają wiek emerytalny lub - co gorsza chorują, a zdarza się, że przedwcześnie umierają. Pustka po takich postaciach jest trudna do wypełnienia. Dlatego podpisałem tę petycję i publikuję jej treść, by solidarnie z młodzieżą potwierdzić, że jest to najwyższa forma ewaluacji, a zarazem wyrażenia wdzięczności pani pedagog za jej autentyczne zaangażowanie w kształcenie młodych pokoleń.  

 ***     ***  ***   ***   ***   ***  

 Studenci 

Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie

ul. Ingardena 4
30-060 Kraków  

Jego Magnificencja
prof. dr hab. Piotr Borek
Rektor Uniwersytetu Pedagogicznego
ul. Podchorążych 2 30-084 Kraków

 

PETYCJA  
W SPRAWIE COFNIĘCIA ZAMIARU ZWOLNIENIA Z PRACY 
PANI DOKTOR MAŁGORZATY TROJAŃSKIEJ  

 

Szanowny Panie Rektorze,  

My, niżej podpisani Studenci Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie zwracamy się do Jego Magnificencji z prośbą o ponowne rozważenie decyzji dotyczącej możliwości zwolnienia Pani Doktor Małgorzaty Trojańskiej i zaniechania działań, które mogłyby doprowadzić do usunięcia z Uczelni tak wspaniałego wykładowcy i człowieka, jakim jest Pani Doktor.            

Nie jesteśmy w stanie po raz kolejny ukryć oraz w pełni wyrazić słowami naszego zaniepokojenia w związku z docierającymi do nas informacjami dotyczącymi możliwości zwolnienia niezwykle cenionego i tak wartościowego dla Uniwersytetu Pedagogicznego pracownika. Z naszej perspektywy działania te są niekorzystne, szkodliwe, a wręcz absurdalne dla nas – Studentów Uniwersytetu Pedagogicznego, jak i również przyszłych pokoleń, które podejmą kolejny etap kształcenia na naszej Uczelni. Na uzasadnienie swojego stanowiska pragniemy odwołać się do naszych dotychczasowych doświadczeń.

Jeszcze podczas trwania wakacji niezwykle poruszyła nas informacja dotycząca odwołania Pani Doktor Małgorzaty Trojańskiej z funkcji Pełnomocniczki Rektora ds. Osób Niepełnosprawnych. Mimo oburzenia „przemilczeliśmy” decyzję Władz Uczelni, czego obecnie bardzo żałujemy. Zaangażowanie i inicjatywy podejmowane przez Panią Doktor sprawiły, że Uniwersytet Pedagogiczny stał się znanym i poważanym w Polsce ośrodkiem akademickim podejmującym działania na rzecz osób doświadczających niepełnosprawności. Ponadto, warto zauważyć, że pandemia przyczyniła się także do pogorszenia stanu psychicznego wielu z nas. Liczyliśmy na wsparcie w tym zakresie, które zostało nam odebrane wraz z odwołaniem Pani Doktor Małgorzaty Trojańskiej z pełnionej przez Nią wówczas funkcji. Nie rozumieliśmy decyzji dotyczącej odwołania Osoby tak wartościowej i ambitnej, która swój czas prywatny poświęciła na wypracowanie systemu pomocy dla osób w kryzysach psychicznych oraz powołanie rówieśniczych grup wsparcia. Nie zareagowaliśmy wówczas, wiedząc, że nadal możemy liczyć na pomoc oraz wsparcie ze strony Pani Doktor Małgorzaty Trojańskiej w trudnych dla nas chwilach zwątpienia i kryzysach, jakich jest coraz więcej, wśród nas Studentów. 

Pozbawienie nas tego wsparcia jest niezgodne z Konwencją Praw Osób Niepełnosprawnych (ratyfikowaną przez Polskę w 2012 r.) oraz Ustawą o Ochronie Zdrowia Psychicznego (z dnia 19.08.1994 r.), a zwłaszcza z wytycznymi Ministra Edukacji i Nauki Przemysława Czarnka z dn. 1.10.2021 r., dotyczącymi konieczności przeciwdziałania negatywnym skutkom pandemii dla zdrowia psychicznego studentów. W tym momencie, tracąc funkcjonujący dotąd bardzo dobrze system wsparcia, czujemy się bezradni, zagrożeni i pozostawieni sami sobie. Dlatego uważamy, że podjęta decyzja jest kompromitacją na skalę ogólnopolską. Uderza ona zwłaszcza w osoby z niepełnosprawnością i z zaburzeniami psychicznymi, ale tak naprawdę we wszystkich Studentów UP.

To niedopuszczalne, aby Osoba, której nasza Uczelnia tyle zawdzięcza, została tak potraktowana. Jesteśmy skonsternowani postawą Władz Uniwersytetu.

Pani Doktor Małgorzata Trojańska jest wspaniałym wykładowcą i posiada znaczny dorobek naukowy. Swoją postawą i doświadczeniem praktycznym wskazuje nam drogę, którą powinien podążać każdy pedagog specjalny. Przekazuje nam wiedzę oraz wartości, których nie zdobędziemy z podręczników akademickich, a w naszej opinii są one niezbędne nie tylko w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, ale również w szeroko rozumianych relacjach międzyludzkich. Pani Doktor angażuje Studentów nie tylko w życie uczelniane, ale także motywuje do aktywnej działalności na rzecz osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności. Zajęcia akademickie, prowadzone przez Panią Doktor Małgorzatę Trojańską, nie tylko pozwalają nam zgłębić wiedzę z zakresu pedagogiki specjalnej, wyzwalają w nas wiele pozytywnych emocji, ale i przede wszystkim umacniają nas w przekonaniu, iż znaleźliśmy się w odpowiednim dla nas miejscu, które stwarza nam adekwatne środowisko edukacyjne dla naszego rozwoju.

Pani Doktor Małgorzata Trojańska zawsze jest bardzo dobrze przygotowana do zajęć, a także dba o urozmaicony sposób ich prowadzenia. Ponadto, inspiruje nas do zgłębiania omawianych na zajęciach treści w literaturze przedmiotu oraz zachęca wszystkich studentów do krytycznego myślenia. Należy również podkreślić, iż prace dyplomowe, których promotorem była Pani Doktor Małgorzata Trojańska, były napisane na wysokim poziomie, przez co Studenci z powodzeniem mogli uzyskać tytuł zawodowy, a działo się to w przyjemnej, pełnej wzajemnego szacunku i wsparcia atmosferze.

Reasumując, chcielibyśmy podkreślić, że nie potrafimy zrozumieć i zaakceptować zamiaru zwolnienia z pracy Pani Doktor Małgorzaty Trojańskiej. Decyzję tego rodzaju uważamy za pozostającą w całkowitej sprzeczności z opiniami studentów. Prosimy o jak najszybsze jej zaniechanie.

Czujemy się pełnoprawnymi członkami społeczności akademickiej Uniwersytetu Pedagogicznego i domagamy się, by nasz głos został wzięty pod uwagę. Oczekujemy, aby Uczelnia zapewniła nam jak najlepszą jakość kształcenia, czemu z pewnością nie służy zwalnianie znakomitych specjalistów. Chcemy się czuć odpowiednio przygotowani do pełnienia w przyszłości obowiązków zawodowych, wynikających z wybranych przez nas kierunków kształcenia. Nie jest to jednak możliwe, gdy Uczelnia bezpodstawnie odbiera nam możliwość zgłębiania wiedzy od najlepszych specjalistów, jednocześnie wprowadzając nas w stan niepewności i lęku. Skłania nas to do przemyśleń odnośnie trafności decyzji, którą podjęliśmy wstępując w mury Uniwersytetu Pedagogicznego.  

Szczerze liczymy na to, że Jego Magnificencja refleksyjnie pochyli się nad naszą petycją i rozpatrzy ją pozytywnie.  

Z poważaniem

Studenci oraz Absolwenci Uniwersytetu Pedagogicznego  

 

Emancypacyjne lub instrumentalne studiowanie pedagogiki

 Na YouTube został zamieszczony filmik ilustrujący założenia pedagogiki emancypacyjnej. Jego autorami są RUDNIK; TRZNADEL i SZAFRAŃSKI. Imion nie podali. Emancypacja.

Natomiast krótka etiuda filmowa jest bardzo dobrym wstępem do dyskusji ze studentami na temat tego, w jakim stopniu i zakresie toksyczne postawy niektórych nauczycieli nie sprzyjają temu, by każdy z uczniów z wielką chęcią uczestniczył w ich zajęciach. 

Warto skorzystać z rozpraw prof. Marii Czerepaniak-Walczak, która analizuje w swoich rozprawach myśl społeczną powyższego nurtu. Najzdolniejszym studentom polecam dwie książki tej Autorki:

   

Osobom, które są zainteresowane poznaniem innych źródeł powyższej pedagogiki, polecam rozdział o niej w mojej monografii:

lub/i rozdział o pedagogice emancypacyjnej autorstwa dr hab. Hanny Kostyło w podręczniku: 

  

Jeśli ktoś myśli o wdrażaniu pedagogiki emancypacyjnej do szkół, to powinien po przestudiowaniu rozprawy śp. Roberta Kwaśnicy zrozumieć, że w ten sposób przekształca tę pedagogikę w pedagogikę instrumentalną.

 Także pedagodzy specjalni znajdą dla swojego przedmiotu badań i praktyki rozprawę pt. "Głusi. Emancypacje" prof. UŁ Doroty Podgórskiej-Jachnik. Dzięki systemowi open access są dostępne w sieci także artykuły na temat pedagogiki emancypacyjnej: prof. Amadeusza Krausego czy Piotra Stańczyka z Uniwersytetu Gdańskiego.  

Warto studiować pedagogikę na poważnie, a nie dla dyplomu czy umieszczenia na fejsie fotki po zdanym egzaminie dyplomowym. 

Łódzkie Eureka i Medale Komisji Edukacji Narodowej dla uniwersyteckich pedagogów

Rada ds. Szkolnictwa Wyższego i Nauki przy Prezydencie Miasta Łodzi przyznaje symboliczne WYRÓŻNIENIE-STATUETKĘ za wybitne osiągnięcia naukowe, techniczne, i artystyczne, które w poprzednim roku zostały wyróżnione na forum międzynarodowymi lub krajowym. Celem wyróżnienia jest promocja twórców (lub zespołów), działających na rzecz rozwoju Łodzi jako ośrodka naukowego i akademickiego.

Do wyróżnienia zgłaszane mogą być wybitne osiągnięcia nagrodzone na arenie międzynarodowej i krajowej w roku poprzedzającym przyznanie wyróżnienia (nagrody PAN, nagrody ministerialne, wyróżnienia i medale zagraniczne, wynalazki i patenty o znaczeniu międzynarodowym, wystawy, festiwale, nagrody i wyróżnienia w konkursach lub inne znaczące osiągnięcia).

Ogromnie się cieszę, że tegorocznymi laureatkami w kategorii osiągnięcia zespołowego zostały autorki wdrażanego już do praktyki w edukacji przedszkolnej - nowatorskiego projektu pod nazwą "SKUTECZNE ZDZIWIENIE WYZWALAJĄCE MYŚLENIE" - panie: prof. UŁ dr hab. Monika Wiśniewska-Kin i mgr Weronice Kisiel. W zespole znaczącą rolę w zakresie wizualizacji środków dydaktycznych, które zachwyciły światowych jurorów i budzą podziw polskich nauczycieli wychowania przedszkolnego jest artystka Anna Gwardyś-Skuza. O międzynarodowym sukcesie tej innowacji pisałem wcześniej w blogu. 

W przypadku łódzkiego Wyróżnienia byłbym skutecznie zdziwiony, gdyby znakomity zespół nie uzyskał uznania wśród jurorów "Łódzkie Eureka 2020". Gratuluję sprawczyniom alternatywnego podejścia do edukacji dzieci, która otwiera przedszkolakom przestrzeń wolności i rozbudzonej wyobraźni jako kluczowych w ich indywidualnym rozwoju.

 

Nie mogę przy tej okazji nie wspomnieć o moich Koleżankach z Katedry Teorii Wychowania UŁ, które zostały wyróżnione Medalem Komisji Edukacji Narodowej, gdyż jest to niewątpliwie ukoronowanie ich pięknej służby dla dobra polskiej oświaty, w tym w zakresie kształcenia nauczycieli. Przywołam tylko krótkie noty o ich dokonaniach (w układzie alfabetycznym).  Dziennikarze poszukując ekspertów do analizy współczesnych problemów oświatowych nie zawsze wiedzą, do kogo warto się z tym zwrócić.

(fot. od lewej: M. Kosiorek, A. Wróbel, L. Janiszewska i J. Leek) 

1. Dr Małgorzata Kosiorek ma za sobą ponad dwudziestoletnią służbę w oświacie i dla oświaty oraz w środowiskach akademickich łódzkiego regionu i kraju kształcąc kandydatów do nauczycielskiej profesji w zakresie pedagogiki twórczości a ostatnio edukacji demokratycznej. Pracowała m.in. z młodzieżą w Liceum Umiejętności Twórczych w Łodzi, zaś w l. 2015-2018 współtworzyła w Wojskowym Centrum Kształcenia Medycznego w Łodzi Wydział Wychowania. Wydana przez nią książka pt. Pedagogika autorytarna. Geneza, modele, przemiany (Kraków: Impuls 2007) stanowi niezwykle cenne i aktualne źródło wiedzy uwrażliwiające przyszłych i obecnych pedagogów oraz nauczycieli na procesy humanizacji kształcenia dzieci i młodzieży oraz rozwijania świadomości norm i wartości jako naczelnych celów wychowania w społeczeństwie zamkniętym vs otwartym. 

2. dr Joanna Leek kierowała dwoma międzynarodowymi projektami edukacyjnymi oraz uczestniczyła w trzech kolejnych, w tym m.in. w projekcie finansowanym w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki „Etyka w systemie edukacji w Polsce i w wybranych krajach świata zachodniego (Niemcy, Wielka Brytania, Hiszpania, Portugalia, Francja, USA, Norwegia, Finlandia)" we współpracy z uczonymi Katedry Etyki, Instytutu Filozofii Uniwersytetu Łódzkiego. W ramach tego grantu prowadziła badania w zakresie angielskich doświadczeń w nauczaniu etyki i kształcenia nauczycieli etyki. Jej badania dotyczyły w szczególności analizy programów nauczania, dokumentów ministerialnych określających zadania etyki oraz kształcenia nauczycieli etyki w Anglii. Wyniki badań opublikowane zostały w 2017 w artykule „Ethics education in England and Poland - differences and commonalities”  (Europa-Forum-Philosophie,  Tom 66, 2017). Obecnie realizuje badania dotyczące funkcji kształcenia w szkołach europejskich z programami International Baccalaureate w Polsce. 

3. prof. UŁ dr hab. Alina Wróbel - dziekan Wydziału Nauk o Wychowaniu UŁ kadencji 2019-2023 jest doświadczoną badaczką w zakresie pedagogiki ogólnej, teoretycznych i filozoficznych podstaw wychowania oraz kształcenia, znakomicie łącząc pracę na rzecz nauki z aktywnością dla dobra społeczności akademickiej i kształcenia kadr dla innych uczelni.  Jest autorką podoktorskiej rozprawy naukowej, która została wydana także w Republice Czeskiej jako podejmująca ważną dla każdego społeczeństwa wychodzącego z ustroju totalitarnego problematykę manipulacji (Wróbel A., Wychowanie a manipulacja, Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2006; Wróbel A., Vychova a manipulace, tłum. Filip Koky, Grada Publishing, Praga 2008)  oraz monografię habilitacyjną pt. Problem intencjonalności działania wychowawczego. Studium teoretyczne, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2014. 

Prof. UŁ A. Wróbel kierowała miedzynarodowym zespołem badawczym, publikując niezwykle interesujące wyniki w rozprawie pod swoją redakcją pt. Nauczyciel w krajach postsocjalistycznych jako sprawca i ofiara manipulacji. Studium teoretyczno-empiryczne (Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2010). Pielęgnuje w swojej twórczości pamięć o dziełach życia i twórczości naukowej klasyków polskiej pedagogiki, publikując we współredakcji takie rozprawy jak:  Wokół idei pedagogicznych Sergiusza Hessena, (współred. M. Błędowska, Wydawnictwo UŁ, Łódź 2013); Poglądy pedagogiczne Bogdana Nawroczyńskiego i ich współczesne implikacje,  (współred. red. A. Walczak, M. Wasilewski, Wydawnictwo UŁ, Łódź 2016).  

 4. Uroczystość dozłociła psycholog z naszej Katedry dr Lidia Janiszewska, która - nie zdradzając młodego wieku  a obdarzając optymizmem - znakomicie kształci nauczycieli i kandydatów do tak pięknego zawodu w zakresie kompetencji miękkich, psychospołecznych, uwrażliwiając ich na egzystencjalne i psychofizyczne uwarunkowania codziennego życia. Za edukacyjną służbę dla oświaty została wyróżniona Złotą Odznaką UŁ, gdyż Medal KEN otrzymała w 2015 r.    

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił rok 2022 Rokiem Marii Grzegorzewskiej

 

Z okazji uchwalenia przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej roku 2022 Rokiem Marii Grzegorzewskiej Rektor Akademii  Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie prof. APS Barbara Marcinkowska opublikowała List, który chociaż skierowany jest do społeczności APS, to jednak  dotyczy akademickiej pedagogiki w naszym kraju, szczególnie pedagogów specjalnych, ale także pedagogów społecznych, leczniczych, pedeutologów, arteterapeutów czy pedagogów opiekuńczo-wychowawczych. 

 

Przytoczę poniżej jego treść ciesząc się, że społeczność akademicka APS przygotowuje się do 100 rocznicy działalności nie tylko macierzystej Akademii. Całe środowisko pedagogiki specjalnej będzie mogło zwrócić uwagę na głęboko humanistyczną myśl pedagogiczną Marii Grzegorzewskiej, jej dokonania oraz kontynuatorów w Uczelni, która przechodziła transformacje ustrojowe z Polskiego Instytutu Pedagogiki Specjalnej, poprzez Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej, dalej - Wyższą Szkołę Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, aż po stan dzisiejszy, jakim jest Akademia Pedagogiki Specjalnej nosząca imię wybitnej Uczonej. 

 

List JM Rektor APS:

         

Słowa Marii Grzegorzewskiej, że "dobrze wiedzieć, że są tacy mocarze ducha [...] tacy tytani pracy, którzy wszystko potrafią podporządkować sprawie, której służą", bo "są jak gdyby busolą naszą, naszym drogowskazem. Zupełnie nie dlatego, żeby się starać im dorównać, … ale żeby stanąć na tej właśnie płaszczyźnie działania co oni, to znaczy na płaszczyźnie pracy rzetelnej i dobrego rozumienia, na czym jej istotna wartość polega”[i], my w Akademii od zawsze odnosiliśmy do samej ich Autorki. Dla nas Maria Grzegorzewska była i jest pod każdym względem busolą i drogowskazem. Mamy nadzieję, że dzięki ustanowieniu roku 2022 rokiem Marii Grzegorzewskiej jej działalność ma szansę stać się w naszym kraju powszechnie znana.

Marii Grzegorzewskiej zawdzięczamy przede wszystkim stworzenie pedagogiki specjalnej w Polsce - pedagogiki koncentrującej się na osobach ze szczególnymi potrzebami edukacyjnymi. Należy podkreślić, że Patronka naszej Uczelni uczestniczyła w działaniach na rzecz rozwoju tej dyscypliny zarówno w kraju, jak i na świecie. Była orędowniczką solidnego przygotowania nauczycieli do pracy z dziećmi i młodzieżą z niepełnosprawnościami i trudnościami zakłócającymi rozwój i funkcjonowanie w społeczeństwie. 

Choć jej misja nie znajdowała początkowo dużego zrozumienia w społeczeństwie, to Maria Grzegorzewska konsekwentnie realizowała swoje cele, zaczynając od organizacji kursu dla nauczycieli przygotowującego do pracy z dziećmi z niepełnosprawnościami, przez dwuletnie studia prowadzone w założonym przez siebie w 1922 roku Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej. Instytut ten z czasem został przekształcony w Państwowe Studium Pedagogiki Specjalnej, później w Wyższą Szkołę Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej aż po obecnie działającą Akademię Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej.

Maria Grzegorzewska była znana z tego, że potrafiła jak nikt inny łączyć działalność naukową z praktyką. Jej postawa dlatego tak mocno oddziałuje, że pracy teoretycznej towarzyszyło wybitnie humanistyczne podejście do drugiego człowieka, osobiste zaangażowanie i niespotykana życzliwość wobec wychowanków i wychowanek - zarówno nauczycieli, jak i dzieci i młodzieży. Tę postawę dostrzeże każda osoba, która sięgnie po lekturę "Listów do Młodego Nauczyciela". 

Mamy nadzieję, że rok 2022 - Rok Marii Grzegorzewskiej będzie inspirował nas wszystkich do refleksji i działań - z jednej strony na rzecz rzeczywistego docenienia codziennej pracy specjalistów wspierających osoby o różnych potrzebach, a z drugiej strony - na rzecz nieustannej dbałości o jakość prowadzonych badań naukowych oraz jakość działalności dydaktycznej.

Barbara Marcinkowska

 

Areopag Uniwersytetów - świat wartości w dobie COVID-u

 

Wczoraj odbyła się w Centrum Transferu Wiedzy KUL w formie hybrydowej pierwsza debata „System wartości w dobie COVID –u”. Jej aktorami byli eksperci wyznaczeni przez uniwersytety:

Uniwersytet Warszawski  - ks. dr hab. Cezary Smuniewski,

Uniwersytet Jagielloński - prof. Leszek Sosnowski,

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu - prof. Zbyszko Melosik,

Katolicki Uniwersytet Lubelski - prof. Jacek Wojtysiak.

Debatę moderował dr hab. Artur Mamcarz-Plisiecki, KUL.   

    Wprowadzenia dokonał prof. Jacek Wojtysiak - filozof z KUL, który uczynił punktem wyjścia do swojej analizy filozofię wartości (aksjologię), powołaną do życia na pocz. XX w. przez Maxa Schelera. 

Jak to w filozofii bywa, więcej stawia się w niej pytań niż udziela na nie odpowiedzi, ale nie ulega wątpliwości, że budzi ona głęboki namysł w sprawach fundamentalnych dla życia człowieka. Uczony przyjął kluczowe przesłanki dla klarowności wywodu, by można było rozmawiać o istocie wartości jako czymś akceptowanym przez wszystkich.    

Każdy człowiek, każda grupa społeczna ma pewien system wartości, który jest hierarchiczny, bowiem różnimy się pozycjonowaniem wartości na najwyższe i od nich niższe. Do zmian postrzegania wartości, ich przewartościowania w systemie doprowadzają najczęściej jakieś gwałtowne zmiany, „sytuacje graniczne”, do jakich można zaliczyć epidemie np. pandemię Covid-19.

Za Schelerem profesor przyjął hierarchię wartości od najwyższych, jakimi są wartości: religijne - duchowe/kulturowe-witalne i utylitarne.  Okres pandemii był szczególny, jeśli chodzi o sytuacje graniczne, gdyż ich przejawem było nagłe, niespodziewane doświadczanie śmierci, cierpienia, choroby bliskich nam osób, znajomych, bez względu na wiek ich życia. W czasie pandemii został unaoczniony etos (...) społeczeństw zachodnich, państw dobrobytu, w tym także Polski, w których przeważały wartości utylitarne nad wartościami wyższego rzędu, prowadząc do „groteskowego konsumpcjonizmu” (praca-kupowanie-obsługiwanie zakupionych towarów). 

Nauka była przed pandemią bardzo wysoko pozycjonowana w hierarchii wartości  jako (...) skuteczne narzędzie opanowania przyrody, w tym obrony ludzkości przed zarazami. Wartości religijne spadły w etosie zachodnim niemalże na sam dół, gdyż poziom niewiary w Boga był większy niż wiary. Ta tendencja narasta, ale nie idzie za tym jakaś alternatywna duchowość, jakiś heroizm moralny.   

  Profesor postawił pytanie, czy po COVID-zie coś się zmieniło w naszym społeczeństwie lub czy pojawiły się zmiany w hierarchii wartości? Odpowiedź była negatywna, co uzasadniał czterema przyczynami (tu nawiązał do Epikura), które - w sensie psychologicznym:

•  Jeżeli ból trwa długo, to jest lekki. Im dłużej trwała pandemia, tym bardziej siła jej oddziaływania na mentalność człowieka była rozproszona.
•   Mechanizm zapominania lub wyparcia, który naturalnie sprawia, że szybko zapominamy o śmierci kogoś bliskiego i po krótkim czasie wracamy do swoich spraw. Życie biegnie swoim torem.
•   Zadziałał mechanizm „Mnie to nie dotyczy”  - większość uważała, że ich zaraza nie dotknie, bo jest gdzieś daleko od nich.  
•  Spędzanie dużej ilości czasu w mediach elektronicznych stało się odtrutką odwracającą uwagę ludzi od nieszczęścia.

    Zdaniem Profesora czas pandemii nie wyrwał nas z groteskowego konsumpcjonizmu. Osłabione zostały wartości nauki (antyszczepionkowcy), nie zmienił się stosunek do wartości religijnych (ich wzrost trwał jedynie w I fali pandemii), natomiast wzrósł poziom zainteresowania wartościami witalnymi (powrót do natury, zdrowego odżywiania). 

Pandemia pokazała, że można żyć inaczej, bez wycieczek do hipermarketów, bez dokonywania zakupów itp. Na koniec wykładu pojawiła się kropla optymizmu, kiedy filozof przywołał myśl Schelera, że w sytuacjach granicznych (...) wartości wysokie prześwitują spod wartości iluzorycznych. 

Przypomina to myśl socjologa Jana Szczepańskiego z lat 80. XX w., który analizując rozwój społeczeństw kapitalistycznych wskazywał na nadmierny wzrost wartościami konsumpcyjnymi na skutek rozbudzanych przez rynek potrzeb otoczkowych. Ciekawe, czy rzeczywiście okres kolejnej falii pandemii będzie sprzyjał bardziej mechanizmom obronnym, by go przetrwać i móc powrócić do zaspokajania powyższych potrzeb, czy też nastąpi zmiana w kierunku potrzeb egzystencjalnych, orientujacych człowieka na wartości duchowe, wartości kultury wysokiej, a może i religijne?     

   Tego typu debata powinna odbyć się w czasie najwyższej oglądalności w telewizji publicznej i niepublicznej, by można było zdać sobie sprawę z tego, jak ważne są kwestie wypierania z naszego życia najwyższych wartości nie tylko w wyniku pandemii, ale częściowo także na skutek niemoralnie prowadzonej polityki przez kolejne formacje rządzące. Jak mówił prof. Melosik: 

Pandemia wydobyła na powierzchnię cechy współczesnych społeczeństw, uświadamiając zarazem, co jest ważne, a co możemy porzucić. Wywołane przez nią kryzysy w różnych sferach życia odsłoniły ukryte prawdy, kruchość życia i zdanie sobie sprawy z tego, co ma znaczenie dla ludzkości w zwykłych i nadzwyczajnych czasach.

Wypowiedź pedagoga UAM była pozytywna i realistyczna. Jak stwierdził Z. Melosik: Świat wartości został bez większych zmian. Miliony ludzi powróciły do konsumpcyjnego stylu życia, odreagowując czas lockdownu. Pandemia nie zniszczyła relacji międzyludzkich. Dzięki sieci utrzymywano wsparcie, wartość tego co interpersonalne. Uświadomiliśmy sobie znaczenie obecności tłumu w życiu człowieka. Odnalazły się w tej sytuacji uniwersytety, których kadry z entuzjazmem podjęły się edukacji zdalnej, bo uczonych wzmacnia w ich akademickiej działalności pasja tworzenia i odkrywania nowych możliwości funkcjonowania w świecie.   

Polecam odtworzenie sobie przebiegu tej debaty, która zapowiada kolejne spojrzenia na świat wartości w dobie pandemii. Szczególnie interesująco wybrzmiał spór o kryzys myślenia o solidarności jako zjawisku społecznym i już historyczno-politycznym ("Solidarność" lat 80. XX w.). 

Prof. Leszek Sosnowski pięknie nawiązywał do filozofii wartości ks. prof. Józefa Tischnera. Do taksonomii trzech pandemii (wykład inauguracyjny na UJ prof. Bogdana de  Barbaro): nienawiści, postprawdy i głupoty dodał od siebie pandemię obojętności i pandemię braku solidarności.  Jak mówił: Solidarność jest zawsze z kimś i dla kogoś. Solidarność jest dla tych, którzy zostali poranieni przez innych. Solidarność łączy, nie dzieli, jest w każdej postaci obca dzieleniu, klasyfikowaniu ludzi, bo brak tu jest współodczuwania. Trzeba przywrócić wspólnotową rozmowę, polilog, pozwalający na nawiązanie nowych relacji. Przywrócić wspólnotową i jednostkową jedność.

         Jakże znacząco wybrzmiały słowa Profesora UJ, który zaznaczał, że nie wierzy w kryzys wartości, gdyż te stanowią autonomiczną sferę naszej rzeczywistości. Solidarność wyklucza zniewolenie i przemoc, bylejakość. To od rządzących spływa ta bylejakość i podprządkowuje sobie niższe poziomy – sądownictwo, szkolnictwo, służbę zdrowia itd., blokując społeczną solidarność. Kryzys dotyczy naszego rozumienia i przeżywania wartości. Nie można być obojętnym wobec karmienia nas bylejakością, skazywania na zło, gwałt, gdyż tracimy smak dobra, smak wspólnoty serc.

 

 

Praca doktorska z pedagogiki wśród wyróżnionych Nagrodą Prezesa Rady Ministrów

 

Laureatką Nagrody Prezesa Rady Ministrów w 2021 r. w kategorii "wyróżniająca się rozprawa doktorska" została dr Olga Wysłowska z Uniwersytetu Warszawskiego. 

Jej rozprawa z pedagogiki pod tytułem: Quality of Early Childhood Education and Care – determinants and implications – została uznana przez ekspertów jako dobry przykład wiązania zagadnień teoretycznych z praktycznymi. Jej upowszechnienie i wprowadzenie konkluzji w życie może znacznie polepszyć pro-edukacyjne oddziaływanie żłobków (które w naszym kraju w dużym stopniu ograniczają swą działalność do sfery opiekuńczo-wychowawczej), a także polepszyć dobrostan dzieci korzystających ze żłobków. 

Gratuluję Autorce i Promotorowi tej dysertacji. Skoro rozprawa jest w języku angielskim, to opiekunkom dzieci w żłobkach pozostaje streszczenie w języku polskim, które zostało opublikowane w Repozytorium Uniwersytetu Warszawskiego. Naukowcy spoza UW też do tej pracy nie będą mieli dostępu, jeśli nie są posiadaczami karty bibliotecznej BUW.  Tak oto wyniki badań nauk społecznych są w naszym kraju aspołeczne. 

Pozostaje jednak możliwość nawiązania kontaktu z Laureatką tej Nagrody, bowiem jest zatrudniona na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego w kierowanej przez prof. UW Romana Dolatę - Katedrze polityki oświatowej i badań społecznych nad edukacją. 

Cytuję zatem streszczenie: 

 

Praca obejmuje cztery publikacje prezentujące badania empiryczne dotyczące różnych aspektów funkcjonowania placówek dla najmłodszych dzieci. Celem pierwszego badania prezentowanego w tekście Developmental and educational goals of early childhood education and care – perspective of Warsaw caregivers (Wysłowska, 2017) [Cele rozwojowe i wychowawcze w edukacji wczesnodziecięcej – perspektywa warszawskich opiekunów] było poznanie opinii opiekunów na temat wspierania rozwoju społecznego, poznawczego, emocjonalnego, osobistego i fizycznego dzieci do trzeciego roku życia w czasie ich pobytu w placówce.

Zbadano też związek między znaczeniem wspierania tych celów a doświadczeniem zawodowym i kwalifikacjami opiekunów. 449 opiekunów wypełniło ustrukturyzowany kwestionariusz internetowy. Wyniki badań wskazują, że niezależnie od uwzględnionych korelatów, opiekunowie cenią społeczne, emocjonalne, fizyczne i osobiste sfery rozwoju dzieci na porównywalnym poziomie, podczas gdy rozwój poznawczy jest mniej ważny. W tekście

How does innovative continuous professional development (CPD) operate in the ECEC sector? Insights from a cross‐analysis of cases in Denmark, Italy and Poland (Bove, Jensen, Wysłowska, Iannone, Mantovani i Karwowska-Struczyk, 2018) [Jak funkcjonuje w praktyce innowacyjne doskonalenie zawodowe w sektorze edukacji wczesnodziecięcej?

Spostrzeżenia z analizy krzyżowej przypadków z Danii, Włoch i Polski] rozważano innowacyjne podejścia do doskonalenia zawodowego wychowawców małych dzieci. Przeprowadzono trzy studia przypadków doskonalenia zawodowego we Włoszech, Danii i Polsce w ramach wspólnych ram teoretycznych. Każdy z krajowych zespołów badawczych przeprowadził niezależną analizę istniejących i nowych danych. Wyniki ujawniły cechy wspólne dla innowacyjnego doskonalenia zawodowego we wszystkich krajach, np. łączenie działań odgórnych i oddolnych, a także wskazały na znaczenie kontekstu społecznego i historycznego dla rozwoju strategii doskonalenia zawodowego.

Trzecie badanie przedstawione w monografii Żłobki w wybranych krajach europejskich (Wyslowska Pacholczyk-Sanfilippo, Lubomirska, 2020) koncentrowało się na pytaniu, jak system pracy wybranych placówek tworzy warunki dla zaistnienia codziennych doświadczeń dzieci. W Grecji, Holandii, Portugalii i Polsce na podstawie zastanych i nowych danych autorki zbadały organizację pracy jednej placówki, która według krajowych ekspertów zapewnia dzieciom wysoką jakość doświadczeń.

Wyniki badań sugerują, że we wszystkich krajach specjaliści mają wspólne poglądy na różne aspekty pracy, które są ważne dla poprawy jakości doświadczeń dzieci, np. możliwość współdecydowania o rodzaju zabawy, w której uczestniczą. Pojawiły się też różnice, na przykład w odniesieniu do poziomu autonomii zapewnianej dzieciom w sytuacjach konfliktowych.

Celem badania Structural and Process Quality in Early Childhood Education and Care Provisions in Poland and the Netherlands: A Cross-National Study Using Cluster Analysis (Wyslowska, Slot, 2020) [Jakość strukturalna i procesualna edukacji wczesnodziecięcej w Polsce i Holandii: Badanie międzynarodowe z wykorzystaniem analizy skupień] było wzbogacenie rozumienia relacji między jakością procesualną, cechami strukturalnymi i programem w placówkach w Polsce i Holandii.

Badaniami objęto 56 grup małych dzieci. Jakość procesualna została zmierzona za pomocą narzędzia obserwacyjnego CLASS Toddler, którym oceniono 224 filmy z placówek w Polsce i Holandii. 130 wychowawców udzieliło informacji na temat aspektów strukturalnych i programu realizowanego w placówkach. Wyniki badań w obu krajów, wykazały umiarkowane do wysokiego wsparcie emocjonalne udzielane dzieciom przez wychowawców i niskie do umiarkowanego w zakresie uczenia się.

Wzorzec dotyczący programu też kształtował się podobnie w obu krajach. Okazało się także, że korzystne warunki strukturalne i zrównoważony program, obejmujący szeroki zakres działań, były związane z najwyższą jakością procesualną.

Zainteresowani przeczytaniem tej dysertacji mogą tego dokonać tylko na miejscu w Czytelni Ogólnej Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie pod warunkiem, że są posiadaczami karty bibliotecznej BUW. Powinny wówczas wypełnić poniższe zamówienie i odesłać je na adres: 

repozytorium.buw@uw.edu.pl 

lub osobiście dostarczyć ten formularz do Informatorium Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie (poziom 1, tel. 22 55 25 178). 

Repozytorium nie przesyła obronionych doktoratów e-mailem.

Nie ma możliwości wykonania kopii doktoratu w BUW.

 

Zamówienie doktoratu do Czytelni Ogólnej Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie
Imię i nazwisko zamawiającego
Imię i nazwisko autora	Olga Wysołowska
Tytuł rozprawy	Quality of Early Childhood Education and Care - determinants and implications
Data udostępnienia (planowana data pierwszej wizyty w BUW)

 

(źróło fotografii Laureatki)