Wraz z końcem wakacji 2021 r. ukazała
się nakładem Wydawnictw Uniwersytetu Warszawskiego oryginalna rozprawa
naukowa Ewy Palamer-Kabacińskiej na temat związków pedagogiki
przygody z pedagogią harcerską. Jest to wartościowa poznawczo publikacja uwrażliwiająca
na konieczność wychowywania dzieci i młodzieży w naturze i w zgodzie z naturą,
dzięki czemu pojawia się szansa na eko-edukację, edukację prozdrowotną, a
zarazem wartościową dla dobra środowiska życia człowieka. To jest najważniejsze
przesłanie tej rozprawy, które w układzie strukturalnym kończy się dyskusją na
temat tego, czy to jest pedagogika oraz w jakim kierunku powinna się ona
rozwijać.
Rozprawa ukazała się we właściwym
momencie, bowiem doświadczeni skutkami pandemii Sars-Cov-19 zaczęliśmy wreszcie
zastanawiać się nad tym, jak bardzo odeszliśmy od natury, lekceważąc i
zdradzając jej prawa. Edukacja pozaformalna, pozainstytucjonalna może stać się
jednym z ważniejszych modeli nie tylko socjalizacji i wychowania w czasie
wolnym, ale lokowania powszechnie obowiązującej edukacji w naturalnych
środowiskach życia. W ofertach kształcenia, opieki i wspomagania rozwoju dzieci
i młodzieży pojawia się coraz więcej przedszkoli leśnych, szkół w lesie,
edukacji w przyrodzie itp.
Adiunkt z Wydziału Pedagogicznego UW
rzetelnie podeszła do zbadania korzeni i źródeł pedagogiki przygody określanej
w innych krajach mianem: adventure education, outdoor education, environmental
education, Erlebnisspädagogik czy zážitková pedagogika. Istotnie bowiem
chodzi tu o częściowy powrót do naturalnego środowiska życia, a więc o
wychowanie w przyrodzie jako koniecznym filarze jakości życia. Autorka
przywołuje zarówno filozofów jak i pedagogów współczesnego nurtu naturalizmu
pedagogicznego, dla których rozwój jednostki powinien uwzględniać kształtowanie
jej świadomości oraz wrażliwości na środowisko przyrodnicze i związany z nim
osobniczy rozwój jednostki.
Z rozprawy skorzystają zwolennicy
alternatywnej edukacji dzięki syntetycznej charakterystyce szkół edukujących
dzieci zgodnie z modelem pedagogiki przygody w USA i na terenie Europy (głównie
Niemcy, Czechy). O jednym z takich ośrodków pisałem przed 8 laty w blogu. Także w Polsce kształci się przyszłych
pedagogów w zakresie tej specjalności czy kierunku, które odwołują się do
założeń pedagogiki przygody. Znajdziemy w tej rozprawie wiele przykładów
wykorzystania pedagogiki przygody w edukacji pozaszkolnej.
Pedagodzy społeczni uzyskali dzięki
tej książce syntetyczny wgląd tak w genezę, ewolucję, upowszechnienie na
świecie, jak i fundamentalne przesłanki współczesnego wychowania w nurcie
pedagogiki przygody. Są to - jak podaje autorka za Wernerem Michl'em
- następujące przesłanki:
- organizowanie zajęć w środowisku przyrodniczym jako miejsca i przestrzeni do zdobywania nowych doświadczeń oraz uczenia się,
- stymulowanie w większym zakresie aktywności fizycznej, sportowej, cielesnej,
- bezpośrednie doświadczanie przez wychowanków konsekwencji swojego działania;
- bazowanie w czasie zajęć na stawianiu osobom zadań i aktywizowanie ich subiektywnych przeżyć w sytuacjach granicznych;
- łączenie zajęć sportowych w przyrodzie z wykorzystaniem wytworzonych urządzeń i ćwiczeń dla wzmacniania zaufania i rozwiązywania problemów życiowych;
- operowanie dynamiką grupową, w ramach której zespół jest ważnym katalizatorem przemian;
- poddawanie refleksji własnych przeżyć oraz ich transfer do życia osobistego (w szkole czy w zawodzie).
Druga część książki tej autorki poświęcona jest ruchowi harcerskiemu w Polsce i skautowemu na świecie jako swoistemu laboratorium społeczeństwa obywatelskiego, którego metodyka wychowania idealnie
wpisuje się w pedagogikę przygody.
Ewa Palamer-Kabacińska odpowiada na pytanie,
czy metoda harcerska jest tożsama czy może rozbieżna z metodą przygodową. Porównuje ze sobą obie pedagogiki. Całość
jej projektu badawczego dopełnia analizą dyskursu na temat sensu oraz ewentualnej przyszłości naukowego
rozwoju pedagogiki przygody oraz pedagogiki harcerskiej. Wskazuje na obszary badań, które warto byłoby podjąć dla dalszych rozstrzygnięć powyższego dylematu.
Kto wie, może rozwój tych pedagogii
będzie odgrywał coraz większą rolę w kształtowaniu nie tylko kompetencji
miękkich u naszych dzieci i i młodzieży, ale przede wszystkim stanie się jednym
z ważniejszych procesów na rzecz przetrwania życia na Ziemi.