W
metodologii badań społecznych istnieje niepodważalny kanon
postępowania badawczego, którego omijać nie wolno, nie warto, niezależnie od
tego, jaki ma się stopień naukowy - doktora czy doktora habilitowanego. Tym
bardziej, kiedy jest się profesorem tytularnym. Akceptując buble naukowe recenzent/-ka ośmiesza siebie i kompromituje dyscyplinę naukową wraz z jej akademickim
środowiskiem.
Coraz częściej spotykamy się z rekomendowaniem do druku przez profesorów, doktorów habilitowanych rozpraw, które posiadają poważne błędy merytoryczne, metodologiczne. Już nie zastanawiają się nad tym, co czynią polskiej pedagogice, ale także
autorom tych prac, którzy mają prawo wierzyć, że ich publikacja spełnia
naukowe wymagania. Kiedy w postępowaniu awansowym spotykają się z odmową nadania im stopnia, są zdumieni.
Może
jednak być tak, że recenzent wydawniczy sformułował uwagi krytyczne, ale
ich adresat postanowił je zlekceważyć. Wówczas powinien mieć pretensje do
siebie skoro opublikowali rozprawę z ewidentnymi błędami.
Wybitny
dydaktyk i historyk myśli pedagogicznej Czesław Kupisiewicz pozostawił
następcom swoje pedagogiczne credo: "(...) błędy popełniane
przez niektórych polskich pedagogów utrudniają rozwój polskich nauk o
wychowaniu, a niekiedy wręcz go uniemożliwiają. Gdyby je ułożyć w porządku
alfabetycznym – co jest wskazane, ponieważ nie przesądza à priori o
dominacji jednych nad drugimi – wówczas powinny nimi być: autopromocja;
autoreklama oraz błędy terminologiczne" (Studia z Teorii
Wychowania, 2015, nr 6(4).
Brakuje w procesie kształcenia i budowania przez nauczycieli czy profesjonalnych
edukatorów krytycznego spojrzenia na literaturę z nauk społecznych i
humanistycznych w sprawach, które bezpośrednio dotyczą także ich codziennego
życia, aktywności społecznej, rodzicielskiej czy zawodowej. W środowisku akademickim tylko nieliczni profesorowie publikują krytyczne recenzje rozpraw, które nie powinny być wydane.
W ostatnich latach zostały ukazały się, wbrew poważnym błędom metodologicznym i merytorycznym, monografie, narzędzia diagnostyczne czy raporty takich autorów, jak m.in.:
Szałach S. (2020). Poziom zaufania studentów pedagogiki w interakcjach edukacyjnych, Koszalin: Politechnika Koszalińska.
Cieśleńska
B. (2019). Odpowiedzialność zawodowa nauczyciela. Studium
teoretyczno-empiryczne, Pułtusk: Wydawnictwo Akademii Humanistycznej im.
Aleksandra Gieysztora w Pułtusku.
Stanek J. (2024). O humorze poważnie. style humoru nauczycieli i studentów specjalności nauczycielskiej, Kraków: Oficyna Wydawnicza "Impuls".
Staroń
P., Bielska M., Bojanowska M., Brzostowski T., Gill-Piątek H., Gramatyka M.,
Guza A., Jankowiak-Maik A., Mielczarek M., Młyńska M., Sześciło D., Zagłoba M.,
Zakroczymski S, Ziętka I. (2022). 'EDUKACJA
DLA PRZYSZŁOŚCI". Warszawa: "Polska 2050".
Flis J.,
Dębski M. (2023). Młode głowy. Raport z badania dotyczącego
zdrowia psychicznego, poczucia własnej wartości i sprawczości wśród młodych
ludzi, Warszawa: Fundacja UNAWEZA.
Potocki
P. Machalica B. (2021). Pęknięte pokolenie rewolucjonistów?
Młodzi wobec sytuacji w Polsce w 2021 roku. Fundacja Friedricha Eberta.
Buchner A., Fereniec-Błońska K., Wierzbicka M. (2021). Między pasją a zawodem. Raport o statusie nauczycielek i nauczycieli w Polsce, Warszawa: Fundacja ORANGE.
Raport
Rzecznika Praw Dziecka (2021). Ogólnopolskie
badanie jakości życia dzieci i młodzieży w Polsce, Warszawa:
RPD.
Raport z
badania poziomu tolerancji i mowy nienawiści w polskich szkołach
ponadpodstawowych (2020). Młodzieżówka Przedwiośnie,