Bardzo smutne
jest tegoroczne przedwiośnie. Zmarł bowiem jeden z akademickich mistrzów
pedagogiki w zakresie technicznych środków kształcenia - profesor Wacław
Strykowski z Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu.
Wacław
Strykowski (5.09.1942-7.08.2024) był absolwentem Liceum Pedagogicznego w
Poznaniu, a w 1966 roku ukończył studia magisterskie na kierunku pedagogika na
Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jeszcze w toku studiów kierował
Studenckim Teatrem Nurt w Poznaniu, a po ich ukończeniu został zatrudniony w
UAM. Doświadczenie naukowo-badawcze zdobywał u boku swojego Mistrza prof. Leona
Lei (1913-1977), który powołał Międzywydziałowy Zakład Nowych Technik
Nauczania UAM.
W latach 1981-1982 kierował Instytutem Nowych Technik Kształcenia UAM, a
do 2012 roku Zakładem Technologii Kształcenia. Ceniony był w środowisku
akademickiej i oświatowej pedagogiki jaki wybitny specjalista w zakresie
stosowania w procesie kształcenia nowych technologii przekazu wiedzy, by
uczniowie i studenci mieli możliwość poznania, zrozumienia i zastosowania
najnowszych rozwiązań w tym zakresie.
Profesor był także twórcą i prezesem Polskiego Towarzystwa Technologii i
Mediów Edukacyjnych szerząc oświatę wśród kandydatów do nauczycielskiej
profesji jak i już w niej zatrudnionych pedagogów. Był przy tym wyjątkową
osobowością, niezwykle otwarty w relacjach z każdym, kto tylko chciał nauczyć
się czegoś nowego. Organizował międzynarodowe i krajowe konferencje naukowe
oraz wspierał środowiska szkolnych innowatorów, którzy traktowali kolejne
nowości techniczne jako środki dydaktyczne wspomagające ich w organizacji
procesów dydaktycznych.
Wacław Strykowski przeszedł w macierzystej uczelni drogę od asystenta
poprzez adiunkta, docenta do profesora zwyczajnego (1987). Jako wybitny
specjalista został członkiem i zarazem sekretarzem naukowym Komitetu Nauk
Pedagogicznych PAN, ale także działał w Polskim Towarzystwie Pedagogicznym oraz
w niemieckim Stowarzyszeniu - Gesellschaft fűr Pädagogik und Information. Był
też przewodniczącym Rady Naukowej Polskiego Stowarzyszenia Filmu Naukowego oraz
członkiem Rady Naukowej Polskiej Fundacji Upowszechniania Nauki.
Będąc już na emeryturze wspierał od 2003 roku środowisko oświatowe w roli
eksperta w Radzie do spraw Edukacji Informatycznej i Medialnej przy
Ministerstwie Edukacji Narodowej. Kierował też w tym okresie (2003-2007) rektorem Gnieźnieńskiej Szkoły Wyższej "Milenium".
Zmarły Profesor był redaktorem naczelnym rocznika pedagogicznego
"Neodidagmata" i kwartalnika "Edukacja Medialna". Wydawane
przez Profesora monografie naukowe najlepiej oddają zakres prowadzonych badań
naukowych, jak i zmieniający się stan technologii w dydaktyce szkolnej i
akademickiej. Wydał m.in. takie prace, jak:
”Struktura
filmu naukowo – dydaktycznego” (1973),
“Wstęp do
teorii filmu dydaktycznego” (1976),
“Audiowizualne
materiały dydaktyczne. Podstawy kształcenia multimedialnego” (1984),
“Wideo w
kształceniu multimedialnym” (1991),
“Dokąd
zmierza technologia kształcenia” (1993),
“Media a
edukacja” (red., 1997 i 1998),
"Media i
edukacja w dobie integracji (2002),
"Kompetencje
medialne społeczeństwa wiedzy" (2004),
"Od
nowych technik nauczania do edukacji wirtualnej" (2006).
W 1988 roku został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, zaś w 1989 roku - Medalem Komisji edukacji Narodowej. Wykształcił tysiące nauczycieli, ale też recenzował wydawniczo i w awansach naukowych dysertacje doktorskie, habilitacyjne czy wnioski o nadanie tytułu profesora.
Pięknie podsumował działalność dydaktyczną, naukową i oganizacyjną prof. W. Strykowskiego współpracując z Nim przez wiele lat b.przewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN prof. Tadeusz Lewowicki.
Bliskim składam wyrazy współczucia. Twórczość naukowa Profesora pozostaje w naszych zbiorach jako podstawa do dalszych badań. Niech spoczywa w pokoju!
(źródło fotografii: Wikipedia)