Jakimi banałami zajmuje się Ministerstwo Edukacji Narodowej?

W okresie pandemii Ministerstwo Edukacji Narodowej skandalicznie lekceważy problemy tegorocznych ósmoklasistów i abiturientów, którzy wciąż nie wiedzą, kiedy wreszcie minister D. Piontkowski przestanie czynić ich zakładnikami gry politycznej o władzę i podejmie decyzję w sprawie zlikwidowania w tym roku egzaminów zewnętrznych?

Czym zajmują się urzędnicy MEN? Proszę bardzo. Nie obchodzi ich najważniejsza kwestia chaosu dydaktycznego, totalnych zaniedbań w szkolnictwie, w wyniku których nie ma możliwości prowadzenia we wszystkich placówkach i miejscowościach kształcenia na dystans, tylko przygotowywali "Projekt rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej zmieniającego rozporządzenie w sprawie ramowych planów nauczania dla publicznych szkół".

Sądziłem, że ów projekt dotyczy kluczowych w obecnej sytuacji unormowań. Tymczasem skierowany przez Ministra Edukacji Narodowej do konsultacji publicznych oraz zaopiniowania projekt rozporządzenia świadczy o alienacji ministra i odklejenia się od rzeczywistości, by pozorować powagę urzędu i rzekomą przydatność jego pracy.

"Projektowane rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej zmieniające rozporządzenie w sprawie ramowych planów nauczania dla publicznych szkół ma na celu dostosowanie przepisów rozporządzenia do rozwiązań wprowadzonych ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Prawo oświatowe oraz ustawy o finansowaniu zadań oświatowych (Dz. U. poz. 1681 i 2248).

Ustawa z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Prawo oświatowe oraz ustawy o finansowaniu zadań oświatowych wprowadziła nowy rodzaj oddziałów szkolnych – oddziały przygotowania wojskowego, których funkcjonowanie będzie możliwe w szkołach ponadpodstawowych (liceach ogólnokształcących i technikach) od roku szkolnego 2020/2021.

W związku z powyższym, projektowane rozporządzenie wprowadza w obowiązującym rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 3 kwietnia 2019 r. w sprawie ramowych planów nauczania dla publicznych szkół (Dz. U. poz. 639) następujące zmiany porządkujące:

1) w § 2 w ust. 3 dodano nowy pkt 7 wskazujący, że ramowy plan nauczania obejmuje również zajęcia realizowane w ramach programu szkolenia w oddziale przygotowania wojskowego zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 18 ust. 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 1148, z późn. zm.);

2) w załączniku nr 4 i załączniku nr 5 do rozporządzenia, w ramowych planach nauczania odpowiednio dla liceum ogólnokształcącego i technikum uwzględniono nowy rodzaj zajęć - zajęcia realizowane w ramach programu szkolenia w oddziale przygotowania wojskowego wraz ze stosowną informacją w odnośniku, że wymiar godzin zajęć realizowanych w ramach programu szkolenia w oddziale przygotowania wojskowego określają przepisy wydane na podstawie art. 18 ust. 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe.

Jednocześnie, projektowane rozporządzenie przewiduje wprowadzenie zmiany w § 2 ust. 1 pkt 1 lit. c. Uwzględniając postulaty i wnioski wielu środowisk i podmiotów (m.in. Ministra Zdrowia) w zmienianym rozporządzeniu wskazano tematykę dotyczącą istotnych problemów społecznych (zdrowotnych, prawnych, finansowych, klimatycznych i ochrony środowiska), która w szczególności powinna być wzmacniana i omawiana podczas zajęć z wychowawcą w szkołach podstawowych i ponadpodstawowych od roku szkolnego 2020/2021.

Ze względu na wyzwania cywilizacyjne dzisiejszego świata i zagrożenia z tym związane, zasadne jest zwrócenie szczególnej uwagi m.in. na zagadnienia, które kształtują postawy prozdrowotne uczniów oraz ugruntowują wiedzę na temat ochrony klimatu, podkreślają korzyści ze znajomości prawa w codziennym życiu czy gospodarowania posiadanymi środkami finansowymi, w tym oszczędzania. Realizacja wskazanej tematyki podczas zajęć z wychowawcą może odbywać się z udziałem zaproszonych specjalistów w danej dziedzinie, wolontariuszy, przedstawicieli stowarzyszeń i innych organizacji, których celem statutowym jest działalność wychowawcza lub rozszerzanie i wzbogacanie form działalności dydaktycznej, wychowawczej, opiekuńczej i innowacyjnej szkoły.

Rozporządzenie wejdzie w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia. Taki termin wejścia w życia jest zasadny ze względu na konieczność umożliwienia dyrektorom szkół ponadpodstawowych (liceów ogólnokształcących i techników), w których będą utworzone oddziały przygotowania wojskowego, dostosowania organizacji pracy szkół, w tym uwzględnienia tych oddziałów w arkuszach organizacji szkoły. Ponadto wejście w życie rozporządzenia powinno być możliwe najbardziej skorelowane czasowo z wejściem w życie procedowanego jednocześnie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej w sprawie szkolenia w oddziale przygotowania wojskowego. Zaproponowane w zakresie terminu wejścia w życie rozporządzenia rozwiązanie nie narusza zasad demokratycznego państwa prawnego oraz jest podyktowane ważnym interesem publicznym. W związku z powyższym proponowany termin wejścia w życie rozporządzenia jest zasadny i nie stoi w sprzeczności z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1461).

Projekt rozporządzenia zostanie udostępniony w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Ministerstwa Edukacji Narodowej, zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U. z 2017 r. poz. 248) oraz w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Rządowego Centrum Legislacji w serwisie Rządowy Proces Legislacyjny, zgodnie z § 52 ust. 1 uchwały nr 190 Rady Ministrów z dnia 29 października 2013 r. – Regulamin pracy Rady Ministrów (M. P. z 2016 r. poz. 1006, z późn. zm.).

(...) Jednocześnie należy wskazać, że nie ma możliwości podjęcia alternatywnych w stosunku do rozporządzenia środków umożliwiających osiągnięcie zamierzonego celu.

Moim zdaniem są alternatywne możliwości. Zdymisjonować ministra D. Piontkowskiego, zlikwidować MEN, co umożliwia przyjęta w środę przez Sejm nowa "tarcza antykryzysowa". Rząd zapisał w niej szybszą możliwość zwalniania urzędników w ministerstwach, departamentach, urzędach wojewódzkich, inspektoratach itp. Premier może wydać specjalne rozporządzenie o redukcji etatów lub o zmniejszeniu pensji urzędnikom. "Zaproponowane zmiany, mają na celu wprowadzenie elastycznego mechanizmu ograniczenia kosztów osobowych funkcjonowania administracji rządowej".

Prezydent mianował kolejną profesor pedagogiki z Uniwersytetu Śląskiego - Ewę WYSOCKĄ

Otrzymałem kolejną, bardzo dobrą wiadomość o podpisaniu nominacji profesorskiej przez prezydenta Andrzeja Dudę pedagog - pani prof. Ewie Wysockiej z Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego. Zapewne nominowani ostatnio profesorowie będą jeszcze musieli trochę poczekać na uroczysty odbiór aktu nominacji, ale już teraz, powiadomieni stosownym pismem z Kancelarii Prezydenta RP mogą radować się zasłużonym awansem naukowym.

Profesor Ewa Wysocka reprezentuje rzadką w środowisku akademickiej pedagogiki grupę pracowników naukowych, którzy legitymują się interdyscyplinarnym wykształceniem zawodowym i właściwym, bo uwzględniającym nie tylko podstawy teoretyczne, metodologiczne, ale i praktyczne przygotowaniem do pracy akademickiej. Tak wielostronne zaangażowanie profesjonalne, w ramach którego idealnie dopełniają się kwalifikacje psychologiczne, socjologiczne i pedagogiczne skierowało Jej zainteresowania naukowo-badawcze na obszar kilku subdyscyplin pedagogiki, a mianowicie - pedagogikę społeczną, teorię wychowania, pedagogikę resocjalizacyjną i diagnostykę pedagogiczną (edukacyjną).

Znakomicie łączy swoje szerokoprofilowe przygotowanie z nauk społecznych z zadaniami naukowo-badawczymi, kształcąc pedagogów, ale też włączając się w prace administracyjno-organizacyjne na rzecz własnej Uczelni. Pełniła bowiem na Wydziale Pedagogiki i Psychologii UŚ funkcję kierownika Pracowni Pedagogiki Socjalnej i Opiekuńczej (l. 2003-2008), była też członkiem Rady Instytutu Pedagogiki i Psychologii UŚl. Społecznie uczestniczy w działalności Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego a od 2001 r. jest członkiem Rady Redakcyjnej ogólnopolskiego czasopisma naukowego „Pedagogika Społeczna”. Pani Profesor była też aktywnym członkiem w kierowanym przeze mnie przy Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN Zespołu Teorii Wychowania.

Wielokrotnie była też nagradzana przez władze Uniwersytetu Śląskiego za osiągnięcia naukowo-badawcze, a także przez macierzystą Radę Wydziału za przygotowanie i przeprowadzenie wyróżniającej się rozprawy doktorskiej. Jest też laureatką Nagrody im. Profesor Ireny Lepalczyk Łódzkiego Towarzystwa Naukowego za najlepszą rozprawę naukową z pedagogiki społecznej w 2010 r. p.t. "Doświadczanie życia w młodości – problemy, kryzysy i strategie ich rozwiązywania" (Katowice 2009).

Nie sposób w tym miejscu rekonstruować rozwój zawodowy, akademicki i aktywność naukową prof. E. Wysockiej, bo dokonali tego znakomici recenzenci w postępowaniu o nadanie Jej tytułu naukowego profesora. Miałem ogromną przyjemność recenzowania jedenaście lat temu wniosek o nadanie stopnia doktora habilitowanego w dyscyplinie pedagogika, a po tym awansie także korzystać z Jej znakomitych rozpraw naukowych i wystandaryzowanych narzędzi badawczych.

Pani Profesor wniosła ogromny wkład w rozwój nauk o wychowaniu, czego najlepszym wskaźnikiem jest wyjątkowo bogaty dorobek naukowy, monografie, prace pod redakcją i artykuły w najwyżej punktowanych czasopismach naukowych. Jej czynny udział w ponad 150 konferencjach naukowych - ogólnopolskich, międzynarodowych i zagranicznych, współorganizowanie konferencji międzynarodowych świadczą o trwałym wpisaniu się w najwyższe standardy naukowego zaangażowania w naszym kraju. Dorobek naukowy nie jest typowy w naszym środowisku, gdyż z racji swojej wielości i najwyższej jakości merytorycznej, w tym metodologicznej, znacznie przekracza krajowy standard.

O ile po uzyskaniu stopnia doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie pedagogika Ewa Wysocka opublikowała siedem rozpraw zwartych w renomowanych oficynach: Wydawnictwie Uniwersytetu Śląskiego, Wydawnictwie Akademickim „Żak”, Wydawnictwie Naukowym „Śląsk”, Zakładzie Wydawniczym NOMOS i Wydawnictwie Naukowym PWN, o tyle po habilitacji wydała 9 znaczących monografii naukowych. Jest autorką ponad 300 artykułów naukowych, które ukazały się nie tylko we wspomnianych periodykach, ale i w recenzowanych monografiach.

Jako znakomita autorka jest zapraszana przez najważniejszych wydawców w kraju do publikowania swoich rozpraw. Jedną z nich jest zamówiona przeze mnie do wydanej pod patronatem Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN serii "Pedagogika Nauce i Praktyce" monografia p.t. "Diagnostyka Pedagogiczna. Nowe obszary i wyzwania" (Kraków: Oficyna Wydawnicza "Impuls" 2013).

Szereg rozpraw naukowych E. Wysockiej lokuje się w obszarze badań pedagogiki społecznej, diagnostyki pedagogicznej i – jak to określają niemieccy i włoscy naukowcy – juwentologicznej, a więc mającej swoje odrębne tradycje w wiedzy naukowej, która obejmuje interdyscyplinarne badania nad młodzieżą jako odrębną kategorią psychopedagogiczną (np. F. Mahler, Introducere în juventologie, 1983), ale także w zakresie pedagogiki resocjalizacyjnej, patologii społecznej, profilaktyki i terapii zagrożeń społecznych młodzieży.

Zaczynała od badań poświęconych społeczno-kulturowemu i indywidualnemu wymiarowi religijności młodzieży, postawom nastolatków wobec odmienności i wiary (Młodzież a religia. Społeczny wymiar religijności młodzieży, Katowice 2000; Religijność a tolerancja. Obszary zależności, Kraków 2000). Później pojawiły się badania w zakresie społecznej patologii i związanych z nimi zagrożeń społecznych oraz rozprawy z zakresu metodologicznych podstaw badań diagnostycznych. Szczególnie cenione są przez studiujących pedagogikę publikacje odnoszące się do pomiaru podstawowych środowisk wychowawczych oraz indywidualnego funkcjonowania jednostki w jej środowisku życia.

Wspólnie z Anną Nowak napisała książkę p.t. "Problemy i zagrożenia społeczne we współczesnym świecie" (Katowice 2001); z Ewą Jarosz - "Diagnoza psychopedagogiczna. Podstawowe problemy i rozwiązania (Warszawa 2006). Klasyczną dla pedagogiki społecznej jest też Jej monografia p.t. "Człowiek a środowisko życia. Podstawy teoretyczno-metodologiczne diagnozy" (Warszawa 2007), którą dopełniają znaczące rozprawy: "Diagnoza w resocjalizacji. Obszary problemowe i modele rozwiązań w ujęciu psychopedagogicznym" (Warszawa 2008) oraz "Doświadczanie życia w młodości – problemy, kryzysy i strategie ich rozwiązywania" (Katowice 2009).

Autorka znakomicie wykorzystuje w swoich analizach wiedzę z nauk społecznych i humanistycznych. Łączy w swoim doświadczeniu badawczym nie tylko bogatą wiedzę o interesujących ją zjawiskach, ale także – co jest dość rzadkie – właściwie konstruuje przesłanki własnych badań, pisząc rozprawy na temat poprawności metodologicznej diagnoz psychologicznych i pedagogicznych. Wzbogaca zatem naszą wiedzę o kluczowe dla diagnostyki czynniki do pozyskiwania wartościowych dla nauki danych empirycznych w kontekście koniecznego uwzględnienia uwarunkowań całego procesu badawczego. Warto w tym miejscu zauważyć, że wymiar społeczny jej rozpraw metodologicznych ma szczególny charakter.

Przykładowo, opublikowanie przez dr E. Wysocką metodologicznych podstaw diagnozowania dysleksji rozwojowej dla potrzeb prognozowania trudności w uczeniu się przyczyniło się m.in. do uwzględniania wyników diagnoz w poradniach psychologiczno-pedagogicznych do zdawania przez uczniów z dysleksją egzaminów zewnętrznych na szczególnych warunkach.

Pisarstwo naukowe Profesor cechuje bardzo dobre rozpoznanie problematyki badawczej w najnowszej literaturze przedmiotu, umiejętność syntetycznego rekonstruowania podstawowych kierunków badań, ale także dostrzeganie aspektów praktycznych wiedzy naukowej pod kątem możliwego wykorzystania jej do organizowania czy animowania pomocy społecznej. Zamysł badawczy znajduje właściwe uzasadnienie teoretyczne z uwzględnieniem rekonstrukcji głównych dotychczasowych wyników badań i występujących w danym zakresie tendencji poznawczych.

Złożoność i wieloaspektowość wyłanianych przez prof. E. Wysocką problemów badawczych sprawia, że jej wielostronne kompetencje służą w procesie kształcenia pedagogicznego za wzór postępowania badawczego. Nie ma się jednak co dziwić, skoro sama jest autorką wielu rozpraw z metodologii badań diagnostycznych. Sposób prezentowania uzyskanych danych empirycznych, ich interpretacja i odniesienie się do własnych hipotez zachęca do kontynuowania tego typu dociekań, a zarazem potwierdza, jak można formułować nowe sądy o uchwyconych zjawiskach czy generować na tym tle kolejne problemy badawcze.

Mimo, iż wydawałoby się, że rozkład wyników badań mógł być przewidywalny, to jednak dzięki poprawnie dokonanej analizie statystycznej istotności różnic w odniesieniu do interesujących ją zmiennych, potrafi wykazać, że uchwycone i omówione prawidłowości są statystycznie istotne lub nieistotne. Ma przy tym świadomość, że z wyników jej badań wyłania się cząstkowy obraz postaw młodzieży, toteż nie uzurpuje sobie prawa do ich interpretowania w kategoriach powszechności czy bezwzględnej obowiązywalności. Zawsze interpretuje je w szerszym kontekście społecznych i kulturowych uwarunkowań życia współczesnej młodzieży oraz zróżnicowania jej świata wartości.

Prof. E. Wysocka reprezentuje w polskiej nauce humanistyczny nurt dociekań i badań osób, które mają problemy z własną socjalizacją, ale można wyjść im naprzeciw, by złożoność i nieprzejrzystość otaczającego ich świata nie stanowiła kolejnej bariery w odczytywaniu ich człowieczeństwa i potencjału naprawy, która pozwoli im na ponowną integrację ze społeczeństwem. Przyjęty przez uczoną model integralny wielowymiarowego postrzegania człowieka poszerza pole nadziei na pracę nad sobą, samodoskonalenie, ale i afirmację tak potrzebnego osobom wykluczonym wsparcia w ich trudnej, być może także dla niech nieuświadamianej sobie fazie życia w kategoriach niepotrzebnych strat.

W jednej z ostatnich swoich monografii p.t. "Diagnoza pozytywna w resocjalizacji. Warsztat diagnostyczny pedagoga praktyka" trafnie pokazuje błędy i deficyty tak autorytaryzmu, inżynierii społecznej, jak i permisywizmu czy wychowania spersonalizowanego. Stwarza czytelnikom podstawę do wyjścia ku procesowi diagnostycznemu a nie statycznej czy służącej restrykcjom diagnostyce. Zła resocjalizacja może prowadzić do resocjalizacji zła, podczas gdy powinna służyć dobru i być jego nośnikiem, wiązać wartości moralne z aktywnością pomocową oferowaną Innemu. Co ważne, Autorka tej książki konsekwentnie buduje i rozwija model resocjalizacji pozytywnej, który dzięki zaproponowanej diagnostyce może wreszcie znaleźć swoje miejsce w praktyce, w tym w naszym systemie oświatowym, ale i penitencjarnym, by wesprzeć osoby niedostosowane społecznie w uruchomieniu ich pozytywnego potencjału do zmiany jakości do życia.

Pozytywny nurt myślenia o resocjalizacji zostaje u tej Autorki pogłębiony o konieczność dostrzeżenia wagi procesu diagnostycznego, by przerwać w pedagogice powierzchowność diagnoz najczęściej sprowadzanych do badania opinii podmiotów resocjalizacji. Nareszcie mamy przejście od dotychczasowego stanu wiedzy, w tym rozpoznania już istniejących modeli teoretycznych i różnego rodzaju rozwiązań praktycznych do aplikacji metodologii badań i jej zastosowań właśnie w procesie dociekania złożoności uwarunkowań, istoty i następstw niedostosowania społecznego wraz z podejmowanymi działaniami praktycznymi na rzecz pogłębionej i odpowiedzialnej resocjalizacji osób nią dotkniętych.

Co ważne, nominowana Profesor konsekwentnie buduje i rozwija model resocjalizacji pozytywnej, który dzięki zaproponowanej diagnostyce może wreszcie znaleźć swoje miejsce w praktyce, w tym w naszym systemie oświatowym, ale i penitencjarnym, by wesprzeć osoby niedostosowane społecznie w uruchomieniu ich pozytywnego potencjału do zmiany jakości do życia.

Ogromną zaletą rozpraw z tego zakresu E. Wysockiej jest krytyczne studium rozwiniętego już rynku testów i testowania ze szczególnym zwróceniem uwagi na znikoma liczbę wystandaryzowanych narzędzi diagnostycznych. Wskazuje na ograniczenia testowania, które nie może ono wystarczać do generalizacji we wnioskowaniu. Poprawne poznanie zaczyna się – jak słusznie stwierdza – od diagnosty, od jego samoświadomości metodologicznej i refleksyjności w toku prowadzonych badań.

Jej analizy powinny pomóc recenzentom rozpraw i raportów diagnostycznych w uchwyceniu nie tylko ich konstrukcji, ale także w często niedobrych doświadczeniach poznawczych diagnostów. Ogromnie się cieszę, że polska pedagogika zyskała wybitną Profesor, której osiągnięcia naukowe, warsztat metodologiczny badań i inspirująca jakość projektów naukowych zasługują na należny szacunek i uznanie.

Zmarł prof. Marian Walczak - historyk oświaty

Zmarł prof. Marian Walczak - wieloletni sekretarz Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, historyk oświaty, podejmujący w swoich pracach dzieje Związku Nauczycielstwa Polskiego.

W okresie okupacji był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej, prowadził tajne nauczanie w zakresie programu szkoły powszechnej. Po wojnie pracował jako nauczyciel w Szkole Powszechnej w Gorzycach koło Ostrowa Wlkp. Studiował ekonomię w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu pracując jednocześnie jako nauczyciel w szkole zawodowej. Po studiach został dyrektorem Zespołu Szkół Ekonomicznych w Poznaniu, pełniąc tę funkcję do wybrania go w kwietniu 1964 r. prezesem Zarządu Głównego ZNP. Funkcję tę pełnił przez dwie czteroletnie kadencje, do 1972 r.

W latach 1965-1972 został posłem w Sejmie PRL. zaś po tej kadencji był dyrektorem generalnym Polskiej Akademii Nauk do 1984 r. Po uzyskaniu stopnia naukowego doktora nauk humanistycznych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu pracował naukowo w Instytucie Zachodnim w Poznaniu i Instytucie Badań Pedagogicznych (obecnie IBE) w Warszawie do 1992 r. Habilitował się w tej samej uczelni w 1978 r., zaś tytuł profesora nauk humanistycznych otrzymał w 1989 r.

Od powstania Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego był jego sekretarzem generalnym. Do 2000 r. prof. Walczak przewodniczył Komisji Historycznej ZG ZNP, a także był redaktorem naczelnym „Przeglądu Historyczno-Oświatowego”. Za swoją działalność oświatową i akademicką został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Do najważniejszych publikacji zalicza się m.in.:

ZNP – wczoraj i dziś,(1968)

Wielkopolska konspiracja oświatowa 1939-1945, (1972)

Nauczyciele wielkopolscy w latach wojny i okupacji (1939-1945),(1974)

Szkolnictwo wyższe i nauka polska w latach wojny i okupacji 1939-1945(1978)

Działalność oświatowa i martyrologia nauczycielstwa polskiego pod okupacją hitlerowską (1939-1945), (1987)

Straty osobowe polskiego środowiska nauczycielskiego w okresie wojny i okupacji hitlerowskiej 1939-1945, (1984)

L’ enseignement legal et l’ enseignement elandestin pendant l’ occupation nazie en Pologne,(1981)

Szkolnictwo zawodowe w Polsce w okresie okupacji hitlerowskiej, (1993)

Na przełomie. Wspomnienia nauczycieli i uczniów z lat 1944-1956,wybór i opracowanie wspólnie z E. C. Królem, (1994)

Ludzie nauki i nauczyciele polscy podczas II wojny światowej. Księga strat osobowych,(1995)

Na przełomie, cz. II, III. Antologia relacji nauczycieli i uczniów z łat 1944-1956, wspólnie z Prof. S. Mauersbergiem, (1996)

Oświata polska w latach 1944-1956. Wybór źródeł, cz. I, lata 1944-1948, wspólnie z S, Mauersbergiem, (1999)

Oświata polska w latach 1944-1956. Wybór źródeł, cz. II, lata 1949-1956,wspólnie z S, Mauersbergiem, (2000)

Polityka oświatowa i naukowa Trzeciej Rzeszy Niemieckiej w okupowanych krajach Europy. Studium porównawcze.

Straty materialne i szkody moralne szkolnictwa polskiego w okresie okupacji 1939-1945(2001)

Lwów i Wilno – edukacja dzieci polskich w latach 1939 – 1995,(2001)

Szkolnictwo polskie po drugiej wojnie światowej (1944 – 1956),wspólnie z S. Mauersbergiem (2005)

Historia oświaty i wychowania. Wybrane zagadnienia, (2003)

Pożegnanie ze szkołą. Spojrzenie wstecz nauczyciela emeryta,wybór i opracowanie Witold Chmielewski, Stanisław Mauersberg, Marian Walczak, (2012)

Odszedł oddany polskiej oświacie, środowisku nauczycielskiemu i akademickiemu profesor, który z zaangażowaniem troszczył się o losy młodych pokoleń i kadr pedagogicznych. Wyrazy współczucie kieruję do Rodziny i Bliskich jako b.członek PTP pamiętający Profesora jako badacza, związkowca i akademika.

Ciekawe lekcje, wartościowe propozycje i arogancja władz TVP

Władze TVP zamiast przeprosić za swoje niechlujstwo, pozoranctwo, niekompetencje i bylejakość postanowiły zaatakować krytyków osób odpowiedzialnych za skandaliczne programy, które wraz z tą reakcją potwierdzają, z jak głębokim upadkiem mamy do czynienia w naszym kraju nie tylko w sferze etyki, profesjonalizmu, polityki, ale i etosu publicznego nadawcy. Ktoś, kto nie rozumie, czym jest edukacja, nie powinien pracować w TVP nad tak kompromitującą edycją niektórych lekcji. Zawiodła tak naprawdę Telewizja - redaktorzy wydań i recenzenci lub ich brak!

Kierują zatem do refleksyjnych nauczycieli ale i rodziców, którzy mają trochę czasu na edukację domową własnych pociech, propozycje, którymi podzielili się ze mną czytelnicy. Potrzebne są nam przykłady i analizy dobrej roboty - jak apelował o to pierwszy rektor Uniwersytetu Łódzkiego prof.Tadeusz Kotarbiński. Nie pozwalajmy partaczom w TVP na przerzucanie odpowiedzialności za ich błędy na rzetelnych nauczycieli, rodziców i uczniów, którzy mają dość kliki nieudacznictwa.

1) kiedyś powstawały takie programy o plastyce dla dzieci






2) Udostępnia na kanale YouTube zajęcia z różnych przedmiotów jedna ze szkół w Wielkopolsce - COGITO. Szkołę prowadzi NAUCZYCIELKA ROKU - MARZENA KĘDRA. Oto jedna z takich lekcji:





3) Pedagodzy i artyści z Wydziału Nauk Społecznych oraz Wydziału Sztuki i Nauki o Edukacji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach przygotowali materiały i wskazówki, które mogą pomóc zarówno w godzeniu obowiązków zawodowych z zajmowaniem się dziećmi, jak i w spędzaniu czasu z dziećmi poprzez ciekawe, angażujące i rozwijające aktywności.


4) naprawdę dobrze przeprowadzona lekcja z matematyki, a zarejestrowana przez TVP, chociaż można ewentualnie mieć zastrzeżenia co do postawionego celu lekcji. Oto komentarz doktora nauk matematycznych:

W prezentowanej lekcji wykorzystano bezpłatne e-podręczniki, finansowane z Funduszy Unijnych, (koszt tego Rządowego Projektu, to 50 milionów zł). Piszę o Projekcie e-podręczniki do kształcenia ogólnego, ponieważ byłem jego koordynatorem i współautorem w zakresie matematyki informatyki. Jak można zauważyć na filmie prezentowanym w trakcie prowadzonej lekcji, towarzyszyła koncepcja (której byłem pomysłodawcą i dzięki niej Politechnika Łódzka wygrała ten projekt), tłumaczenia trudnych zagadnień z matematyki polegająca na przechodzeniu od rzeczywistego obiektu do modelu.

Przykłady

W filmie pokazano materiał z e-podręcznika:

Przejście z rysunku boiska na model, czyli prostokąt.

Przejście od rysunku mostu do modelu, czyli trapezu:

Przejście od rysunku samochodu do modelu trójkąta.

Przeprowadzona lekcja z użyciem e-podręczników w porównaniu z poprzednimi lekcjami (średnica, liczby parzyste) robi naprawdę bardzo dobre wrażenie. Koncepcja wprowadzenia na przykład pola powierzchni równoległoboku, nie powinna polegać na podaniu gotowego wzoru i wyuczeniu się go na pamięć ( a tak robią najczęściej nauczyciele). Wówczas matematyka jest niezrozumiała dla uczniów. Pokazując jak wyznacza się pole powierzchni, skąd bierze się taki wzór, jest powszechną koncepcją stosowaną w tym e- podręczniku. Bardzo podobnie zrobiony jest temat z polem trójkąta i wielu innych figur.

Nie jest moim celem pochwalenie się tym co zrobiłem (chociaż jestem bardzo dymny z tego e-podręcznika, który stworzyłem z zespołem autorski PŁ), ale chciałem zwróć uwagę, że w prezentowanej lekcji przez TVP jest pokazana przede wszystkim koncepcja przeprowadzenia procesu nauczania, a NIE POWIEDZENIE, ŻE 2,4,8 To LICZBY PARZYSTE, KTÓRE TWORZĄ PARĘ.

Tworzenie e-podręczników zakończyło się w momencie zmiany opcji politycznej w Polsce. W mojej ocenie robiono wszystko aby o tych wartościowym projekcie zapomnieć. Cieszę się, że teraz są źródłem wykorzystywania ich nawet przez TVP.

Z poważaniem
dr Jacek Stańdo, prof. PŁ

Rekomendacja dla nowej minister nauki i oświaty Ukrainy

Wyrazy głębokiego szacunku należą się Prezydentowi Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy - profesorowi Wasilowi Gregorowiczowi Kremieniowi (Василь Кремінь), który - mimo rekomendowania go w nowym rządzie na stanowisko ministra nauki i oświaty - odmówił podjęcia się tego stanowiska, rekomendując na nie młodą uczoną, a zarazem deputowaną w ukraińskim Parlamencie - panią dr nauk prawnych Julię Griszinę (Юлію Гришину). On sam był już trzykrotnie ministrem nauki i oświaty w trzech rządach: Juszczenki, Kinacha i Janukowycza.

Jak stwierdził Prezydent Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy, teraz urząd ministra powinna objąć młoda osoba, by nadać polityce naukowej i oświatowej nową dynamikę zgodną z oczekiwaniami młodej generacji i rozwijającej się coraz bardziej międzynarodowej współpracy w zakresie badań naukowych i edukacji.

Pani dr Julia Griszina (ur. 16.06.1978) jest prawniczką, absolwentką, a od 2013 r. doktorem nauk społecznych w dyscyplinie prawo - najlepszego w tym kraju - Państwowego Uniwersytetu im. Tarasa Sziewczenka w Kijowie (Київський національний університет імені Тараса Шевченка). W uczelni tej jest zatrudniona na stanowisku profesora w Katedrze Prawa Pracy. W latach 2009-2013 pełniła funkcję dziekan Wydziału Prawa na tym Uniwersytecie.

Jako członek partii "Sługa Narodu" jest też posłanką w Parlamencie, gdzie podejmuje jako ekspert sprawy oświaty i nauki, ale także stosunków międzynarodowych.

Dyrektor Centralnej Komisji Egzaminacyjnej - Marcin Smolik zdał próbną maturę

,,Wielki rwetest dziś u Basi, bo kapustę Basia kwasi"

Nie rozumiem, skąd ten rwetest o próbną maturę?! Kraj pogrąża się chaosie, gospodarka ledwo dyszy, upadają firmy i mała przedsiębiorczość, a Polacy narzekają na to, że tegoroczni abiturienci otrzymali na próbnej maturze testy z 2015 r.


A z którego roku mieli te testy otrzymać? Z 2012 czy 2016? Nie ma już na nic pieniędzy. Archiwa Centralnej Komisji Egzaminacyjnej są zamknięte. Dyrektor CKE miał w domu jedynie ten test, więc go wrzucił do sieci, żeby młodzież sprawdziła, czy ich nauczyciele dobrze go z nimi przepracowali! Swój chłop, chociaż nie z PSL.

Minister edukacji Dariusz Piontkowski zatroszczył się o zrównoważony rozwój: egzamin z języka polskiego był przecież w okresie rządów PO/PSL, a teraz, z okazji pięciolecia - dobry minister postanowił udowodnić, że reforma Anny Zalewskiej zdała egzamin na piątkę! Prawie wszyscy abiturienci zdali tegoroczny egzamin próbny. Po co go sprawdzać. Szkoda oczu i czasu! Nie bez powodu mini=ster edukacji ogłosił, że nauczyciele nie mają wystawiać ocen z tej próby.


To jest wielki sukces nie tylko ministry A. Zalewskiej, ale i D. Piontkowskiego, bo gdyby nie nowoczesne metody kształcenia, które mamy okazję podziwiać w PO-PIS-OWYM wykonaniu nauczycieli TVP SPORT/KULTURA/HISTORIA, to mielibyśmy narodową tragedię. Być może 10 proc. młodzieży zdałoby próbną maturę.

Nie jest nam już potrzebna żadna amnestia maturalna. Dzięki genialnemu posunięciu dyrektora CKE nie trzeba będzie sięgać po metodę byłego ministra i wicepremiera Romana Giertycha! Obecna władza jest zdecydowanie bardziej promłodzieżowa, bowiem wyszła naprzeciw globalnym nastolatkom, którzy doświadczyli wreszcie sukcesu resortu Jarosława Gowina troszczącego się przez ostatnie pięć lat o wzrost innowacyjności w naszym kraju.

Dzięki tegorocznej próbnej maturze młodzież mogła sobie spokojnie chrapać i przystąpić do wypełnienia wszystkich stron egzaminacyjnych arkuszy w czasie dla niej najbardziej dogodnym, tzn.po uzyskaniu ze strony CKE prawidłowych odpowiedzi na każde z zadań. Po raz pierwszy w dziejach próbnej matury na stronie tytułowej nie podano godziny rozpoczęcia.

Tegoroczni abiturienci okażą wdzięczność władzy, która podeszła do nich ze zrozumieniem i wyrozumiałością, a ponadto zatroszczyła się o ich zdrowie fizyczne i psychiczne.

(Ps. Kopie sms-ów abiturientów "zdających" próbną maturę)