Tanatopedagogika

 

Coraz częściej pedagodzy społeczni i absolwenci kierunku studiów w zakresie pracy socjalnej profesjonalnie wspierają rodziny w towarzyszeniu ich bliskim, którzy są dotknięci chorobą terminalną lub potrzebują wsparcia z racji wieku i związanej z nim nieuchronności śmierci. Od co najmniej dwóch dekad rozwija się w pedagogice jej specjalność, która określana jest mianem tanatopedagogiki. 

Jak pisze Grzegorz Godawa w jednej ze swoich rozpraw tanatopedagogicznych ("Funkcjonowanie rodziny dziecka objętego  domową opieką hospicyjną"):   

"Tanatopedagogika to w pewnym sensie ars moriendi, która może być rozumiana jako sztuka akceptacji przemijalności, sztuka bycia i dzielenia się z innymi, a także sztuka własnego rozwoju. Wpływa ona na kształtowanie się tożsamości człowieka, która jest osadzona w kontekście życia, umierania i śmierci" (Toruń, 2016, s.20). 

Podwaliny pod ten nurt badań dał Józef Binnebesel, który wydał znaczące w nauce, a przecież adresowane także do praktyków monografie autorskie: 

"Opieka nad dzieckiem z chorobą nowotworową – aspekt pozamedyczny" (Toruń, 2000);  

"Opieka nad dziećmi i młodzieżą z chorobą nowotworową - w oczach pacjenta¸ Toruń, 2003), 

"Tanatopedagogika w doświadczaniu wielowymiarowości człowieka i śmierci" (2013)  

Tanatopedagogika jest - w ujęciu J. Binnebesela: „(...) nauką o wychowaniu ze świadomością śmiertelności, wpisaną w naturę bytu ludzkiego, opartą na fun damentalnej zasadzie poszanowania godności każdej istoty ludzkiej oraz nie naruszalności i apriorycznej wartości życia ludzkiego” (2013, s. 251)

oraz rozprawy współautorskie: 

Binnebesel J., Janowicz A., Krakowiak P., "Jak rozmawiać z uczniami o końcu życia i wolontariacie hospicyjnym, (Gdańsk, 2009);  

Binnebesel J., Krakowiak P., Paczkowska A.,"Pozamedyczne aspekty opieki paliatywno-hospicyjnej, (Gdańsk, 2010); 

Binnebesel J., Bohdan Z., Krakowiak P., Krzyżanowski D., Paczkowska A.,  Stolarczyk A., "Przewlekle chore dziecko w domu. Poradnik dla rodziny i opiekunów", (Gdańsk, 2012). 

Zainteresowanym tanatopedagogiką polecam rozprawy: 

Deręgowska J., "Dziecko z chorą nowotworową w rodzinie. Diagnoza-wsparcie", (Poznań, 2010); 

Godawa G., "Rodzina wobec nieuleczalnej choroby dziecka. Aspekty tanatopedagogiczne" (Kraków, 2018);

Kilian M. (red.) "Pedagogika specjalna osób w starszym wieku", (Kraków, 2022); 

Muszala A, Binnebesel J. Krakowiak P., Krobicki M., "Dolentium Hominum - Duchowni i świeccy wobec ludzkiego cierpienia", (Kraków, 2011);

Sękowski M., "Postawa wobec śmierci w cyklu życia człowieka" (Kraków, 2019).

 

Pamiętamy o zmarłych kontynuując dzieło ich życia

 

Każdego roku w dniu 1 listopada sięgamy pamięcią do najtrudniejszych w służbie nauce i edukacji pożegnań akademickich przyjaciół/-ek, koleżanek i kolegów, współpracowników/-czek, znajomych, niezależnie od tego, że odwiedzamy groby członków rodziny i osobiście bliskich nam osób. Co roku myślimy w tak szczególnym dniu o tych, których już nie ma wśród nas, ale tak naprawdę są w jakimś zakresie z nami, w nas, dla nas i będą także dla innych, tych, którzy przyjdą po nas. Zapalimy świeczkę pamięci, może zajrzymy jeszcze raz do korespondencji, dedykacji, sięgniemy po album czy katalog z fotografiami... , by po raz kolejny upewnić się, że kiedyś byliśmy razem.

Dwanaście miesięcy od 1.11.2023 do 1.11.2024 zapisały się w kruchości ludzkiego życia odejściem tych, którzy mieli być zawsze z nami, a jednak stało się inaczej. Nic nie zmieni tej sytuacji, ale możemy jej nadać prospektywny charakter przenosząc do naszych dokonań to, czym zostaliśmy obdarzeni przez zmarłych a jednak dalej obecnych w naszych środowiskach, w relacjach międzyludzkich, na kartach czasopism, książek, w mediach.

Jak pisze ks. Adam Boniecki:

"JAK CO ROKU ZADUSZKI, PRZYPOMNIENIE o zmarłych.(...) Czas sprawia, że odchodzą bliscy i w końcu my sami odchodzimy. Normalne, ale trudne do przyjęcia. Niby o tym odchodzeniu wiemy. Myślimy, że poświecimy coraz więcej czasu bliskim, świadomi, że - powoli do nas dociera - sami odejdziemy lub oni odejdą. Teraz pytamy: kiedy? Czas poświęcamy, owszem, ludziom, ale nie tym, którym byśmy najbardziej chcieli. Błąd nie do naprawienia" (Poza  czasem i przestrzenią, TP, 2024, nr 44, s.3).

Od 1 listopada 2023 roku odeszli tak znaczący dla polskiej pedagogiki i nauk z nią współdziałających uczeni, jak: 

listopad 2023 

MARIAN LELONEK - Uniwersytet Łódzki; pedagogika wczesnoszkolna  

 

 grudzień 2023 

ELŻBIETA MARIA PUTKIEWICZ - Uniwersytet Warszawski, pedagogika porównawcza, polityka oświatowa 

 

 

GRAŻYNA IRENA PORAJ - Uniwersytet Łódzki, psychologia wychowania  

luty 2024 

 

HENRYKA KWIATKOWSKA - Uniwersytet Warszawski; pedeutologia 

 

ZBIGNIEW JAN MAREK, SJ - Uniwersytet Ignatianum w Krakowie, teoretyczne podstawy wychowania religijno-moralnego, teologia  

 

 marzec 2024 

WACŁAW STRYKOWSKI - Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; dydaktyka 

 

 

JERZY NIEMIEC - Uniwersytet w Białymstoku; dydaktyka, pedagogika porównawcza 

kwiecień 2024  

JADWIGA STANISZKIS - Uniwersytet Warszawski, socjologia polityki 

 

 

KRYSTYNA BARANOWICZ - Uniwersytet Łódzki, pedagogika szkolna i specjalna 

 

maj 2024

MARIA BURTOWY - Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; pedagogika wczesnoszkolna 

 

EDWARD WIECZOREK, ks. - Uniwersytet Łódzki, historia oświaty, biografistyka pedagogiczna  

 sierpień 2024

WOJCIECH ANDRZEJ  SKRZYDLEWSKI - Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; dydaktyka, pedagogika mediów 

 

 

 

PAWEŁ KAŹMIERCZAK - Uniwersytet Ignatianum; filozofia wychowania, pedagogika ogólna 

 

TADEUSZ LEWOWICKI - Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Śląski - pedeutologia, pedagogika szkolna, dydaktyka ogólna 

 

 

 

KAZIMIERZ ZBIGNIEW KWIECIŃSKI - Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, pedagogika społeczna, socjologia oświaty, studia kulturowe i edukacyjne 

 

 

 wrzesień 2024 

EUGENIUSZ ŁAPIŃSKI - Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie; psychologia pedagogiczna 

 

 

 

EWA  DANUTA KUBIAK-SZYMBORSKA - Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy; teoria wychowania, pedeutologia   

 październik

WIESŁAW ŁUKASZEWSKI, Uniwersytet SWPS, psycholog.

Dzięki naszej pomocy dzieci w przyfrontowych miejscowościach Ukrainy mogą bezpiecznie sę uczyć

Dzięki pomocy finansowej darczyńców dzieci w Ukrainie mogą są względnie bezpiecznie uczyć się, bowiem prowadzone są pod tym kątem remonty w schronach przeciwbombowych. Jak piszą do mnie przedstawiciele Fundacji "Stand with Ukraine":

"Dzięki Twojemu wsparciu i hojności udało nam się zakończyć niezwykle ważny projekt we współpracy z Fundacją Rozwoju Grunskiej Hromady. Razem stworzyliśmy bezpieczne miejsce dla dzieci ze strefy przyfrontowej Ukrainy – schron przeciwbombowy „Barvinok” w obwodzie sumskim.

Schron teraz zapewnia bezpieczeństwo i komfort dla 80 dzieci, w tym przesiedleńców, dzieci ukraińskich żołnierzy oraz dzieci z niepełnosprawnościami. Projekt polegał na kompleksowym wyposażeniu schronu, aby zapewnić dzieciom bezpieczne i przyjazne warunki w czasie nalotów".

Jestem pełen podziwu i szacunku dla obywateli Ukrainy, którzy każdą otrzymaną pomoc finansową wykorzystują do stworzenia dzieciom wojny możliwości kontynuowania nauki nawet w tak dramatycznych warunkach ludzkich strat i zniszczeń infrastruktury oświatowej. Misja Fundacji trwa nadal.

Zrealizowany został jeden z projektów programu „Bezpieczna Edukacja” w Ukrainie, toteż cieszę się, że kontynuowana jest zbiórka pieniężna na poprawę warunków życia dzieci wojny na kolejnych terenach przyfrontowych.  Załączone w blogu fotografie, które otrzymałem z Fundacji potwierdzają właściwe wykorzystanie każdej złotówki darowizny. Dlatego serdecznie proszę o dalsze wsparcie działań w tym zakresie, bo każda złotówka jest tu na wagę złota dziecięcych serc i umysłów.

 

 

WESPRZYJ

       

Dzięki Darczyńcom możemy realnie zmieniać życie dzieci w tych trudnych czasach o czym zaświadczają Wolontariusze Fundacji “Stand with Ukraine” - najdłużej działającej na rzecz pomocy ofiarom wojny w Ukrainie, bo od 2014 roku.

Obecność religii w publicznym systemie oświaty

  

 

Profesor prawa i teologii Tadeusz J. Zieliński z Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie wydał w 2012 roku rozprawę zbiorową pt. "Obecność religii w publicznym systemie oświaty w aspekcie prawnym". Wydawało się, że ci politycy, którzy prowadzą spory światopoglądowo-wyznaniowe w III Rzeczpospolitej jednak czytają nie tylko Konstytucję, ustawy, międzynarodowe traktaty, konwencje, które - przynajmniej formalnie - powinny obowiązywać w Polsce, a jeśli nie mają na to czasu i dobrej woli, to chociaż konsultują własne argumenty z ekspertami prawa. Tak jednak nie jest od ponad trzydziestu lat. W przypadku nieobowiązkowego przedmiotu kształcenia ogólnego, jakim jest religia, nie ma potrzeby sięgania po racje teologiczne przez jedną ze stron sporu czy do argumentacji ideologicznej przez jej lewicowych, częściowo liberalnych a nawet konserwatywnych oponentów. 

Jednak myliłem się, że spór o miejsce religii w edukacji publicznej został raz na zawsze rozstrzygnięty i zamknięty. Niestety, częściowo przyczynili się do jego ustawicznego odnawiania niektórzy (zapewne nieliczni) katecheci świeccy, nauczyciele religii oraz kolejno obejmujący resort ministrowie edukacji, którzy nie określili samodzielnie wymagań, jakie powinni spełniać nauczyciele religii. 

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ1) z dnia 1 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli w § 8. stanowi: 

"Kwalifikacje do nauczania religii posiada osoba, która spełnia wymagania kwalifikacyjne określone w porozumieniach pomiędzy ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania a Konferencją Episkopatu Polski, a także władzami innych kościołów i związków wyznaniowych". 

O tym, kto może nauczać religii, decyduje zatem Konferencja Episkopatu Polski, a także władze innych kościołów i związków wyznaniowych na podstawie porozumienia zawartego 3 kwietnia 2019 roku. Stanowi ono, że nauczyciele religii muszą mieć kwalifikacje analogiczne do pozostałych nauczycieli, przy czym różnią się one w zależności od rodzaju placówki i etapu kształcenia.

Nauczać religii może osoba, która posiada odpowiednie kwalifikacje na podstawie wykształcenia teologicznego i pedagogicznego, by uzyskać od władz Kościoła Rzymskokatolickiego skierowanie do nauczania religii w szkole publicznej czy niepublicznej. 

Nauczyciel religii musi spełniać przynajmniej jeden z poniższych warunków:

• Ukończył studia drugiego stopnia lub jednolite studia magisterskie na kierunku teologia w uczelni prowadzonej przez Kościół katolicki albo w uczelni publicznej prowadzącej kształcenie w zakresie teologii katolickiej oraz posiada przygotowanie pedagogiczne do nauczania religii.

• Jest księdzem, który ukończył wyższe diecezjalne lub zakonne seminarium duchowne i legitymuje się dyplomem albo zaświadczeniem ukończenia seminarium oraz posiada przygotowanie pedagogiczne do nauczania religii.

• Ukończyła studia drugiego stopnia albo jednolite studia magisterskie na kierunku innym niż teologia oraz ukończyła podyplomowe studia teologiczno-katechetyczne.

• Jest alumnem (studentem, klerykiem) wyższego seminarium duchownego po ukończeniu piątego roku studiów.

W szkole podstawowej i branżowej szkole I stopnia, z wyjątkiem szkół specjalnych zajęcia z religii może prowadzić osoba, która spełnia przynajmniej jeden z poniższych warunków:

• Ma kwalifikacje do uczenia w liceach, technikach i szkołach branżowych  II stopnia.

• Ukończyła studia pierwszego stopnia na kierunku teologia w uczelni prowadzonej przez Kościół katolicki albo w uczelni publicznej prowadzącej kształcenie w zakresie teologii katolickiej oraz posiada przygotowanie pedagogiczne do nauczania religii.

• Posiada dyplom ukończenia kolegium teologicznego oraz przygotowanie pedagogiczne do nauczania religii.

• Jest alumnem wyższego seminarium duchownego po ukończeniu czwartego roku jednolitych studiów magisterskich albo studentem studiów na kierunku teologia w uczelni prowadzonej przez Kościół katolicki (lub w uczelni publicznej prowadzącej kształcenie w zakresie teologii katolickiej) po ukończeniu czwartego roku jednolitych studiów magisterskich.

Nauczycielem religii w przedszkolu, z wyjątkiem przedszkoli specjalnych może być osoba posiadająca wiedzę z zakresu religii, która spełnia przynajmniej jeden z poniższych warunków:

• Ma kwalifikacje określone dla wyższych etapów kształcenia.

• Posiada dyplom ukończenia studiów w specjalności pedagogika religijna albo katechetyka, uzyskany w uczelni prowadzonej przez Kościół katolicki lub w uczelni publicznej prowadzącej kształcenie w zakresie teologii katolickiej oraz posiada przygotowanie pedagogiczne do nauczania religii.

• Posiada dyplom ukończenia studiów w zakresie wychowania przedszkolnego albo wczesnoszkolnego oraz świadectwo ukończenia podyplomowych studiów katechezy przedszkolnej uzyskane w uczelni prowadzonej przez Kościół katolicki (lub w uczelni publicznej prowadzącej kształcenie w zakresie teologii katolickiej).

W przedszkolach specjalnych i szkołach specjalnych religii może nauczać osoba, która spełnia wymagania kwalifikacyjne dla danego typu szkoły lub przedszkola, oraz jeden z poniższych warunków:

• Ukończenie studiów na kierunku pedagogika specjalna w zakresie odpowiednim do niepełnosprawności uczniów

• Ukończenie zakładu kształcenia nauczycieli w specjalności odpowiedniej do niepełnosprawności uczniów

• Ukończenie studiów podyplomowych lub kursu kwalifikacyjnego w obszarze pedagogiki specjalnej w zakresie odpowiednim do niepełnosprawności uczniów

Jak w każdej profesji, także nauczycielskiej, są osoby, które poza samozadowoleniem z powodu otrzymania na konto comiesięcznego wynagrodzenia, nie radzą sobie z programem kształcenia, organizacją tego procesu, a już z dziećmi czy młodzieżą w szczególności. W edukacji publicznej trzeba mieć coś więcej niż tylko dyplom i zezwolenie na pracę. 

Nic dziwnego, że z nieobowiązkowego przedmiotu rezygnują uczniowie głównie szkół ponadpodstawowych, gdyż poziom ich świadomości i oporu wobec NiL-u, czyli nudy i lęku, jest znacznie wyższy niż w szkołach podstawowych. Gdyby wszystkie lekcje w tych szkołach były nieobowiązkowe, to część uczniów wolałaby zostać w domu, niż chodzić do szkoły na lekcje, które są ewidentną dla nich stratą czasu i/lub zdrowia psychicznego.

Powróćmy jednak do nauki religii w szkole publicznej i naukowej wykładni kształcenia w tym zakresie w aspekcie prawnym i edukacyjnym. Polecam rozprawę T.J. Zielińskiego, bowiem jest to świecki uczony, który pozyskał do analizy tego problemu znakomitych ekspertów. Nikt nie miał tu interesu włączania się w jakąkolwiek debatę polityczną, ideologiczną czy spór natury światopoglądowy. 

Czas najwyższy przestać milczeć i potakiwać głową na wszystko, co opowiada kolejny minister edukacji wraz ze swoim ideokratycznym zapleczem. Przywołuję dzisiaj rozprawę naukową z 2012 roku, a więc z okresu rządów PO i PSL. Zawarte w książce rozprawy miały służyć "(...) jako materiał do refleksji nad sposobami poprawienia stanu realizacji i dobrze pojętej wolności sumienia i wyznania w polskim systemia oświaty" (s. 13). To, że tak się nie stało, mają na swoim sumieniu wszyscy ministrowie edukacji od 1993 do 2024 roku! 

Patonauczyciele są niezależnie od przedmiotu zajęć, ale podobnie, jak w przypadku nauczycieli religii, na szczęście są mniejszością, której niewłaściwe postawy i działania (a raczej ich brak) rzutują na całe środowisko. Tak, jak są znakomici, oddani uczniom i własnej pracy nauczyciele przedmiotów ogólnokształcących czy zawodowych, tak też są nimi wspaniali nauczyciele religii. 

Ci ostatni są w znacznie trudniejszej sytuacji, bowiem na ich lekcje uczniowie mogą, ale nie muszą uczęszczać. Nie mogą zatem liczyć na presję rodziców, bo zniewolone przez nich dzieci czy nastolatkowie mają szczególny powód do tego, by nie uczyć się, nie przejmować, nie interesować się treścią nieobowiązkowych zajęć. 

Wiem, że niektórzy patonauczyciele "płacili " nastolatkom za przychodzenie na lekcje religii wystawieniem im najwyższej noty - "szóstki", byle tylko mieli w zamian za to stuprocentową frekwencję. Wiedzieli bowiem, że niektórzy uczniowie skuszą się na ocenę a nie na wiedzę, na formację moralną. "Szóstka" bowiem podwyższa im roczną średnią ocen. Jak widać, także w tym przypadku "diabeł tkwi w szczególe", chociaż ubiera się w sutannę czy status świeckiego katechety.

We wspomnianej książce pod red. T.J. Zielińskiego są tak ważne i merytoryczne artykuły, jak: 

1) Mateusza Pilicha, który dokonuje całościowej analizy polskiego stanu prawnego dotyczącego kształcenia ogólnego w ramach lekcji religii. Warto kontynuować jego analizy, bowiem w kolejnych latach prawo oświatowe ulegało drobnej nowelizacji, natomiast jego fundamenty są niezmienne. Mam tu na uwadze zarówno Konstytucję III RP jak i zawarty między polskim rządem a Stolicą Apostolską w Watykanie Konkordat, których nie unieważnił ani premier, ani minister sprawiedliwości, ani Sejm obecnej kadencji, że nie wspomnę Międzynarodowej Konwencji o Prawach Dziecka. 

2) ks. Artur Mezglewski analizuje wciąż niezrozumiałą w naszym społeczeństwie problematykę nadzoru pedagogicznego nad nauczaniem religii przez organy państwowe i wadze kościołów oraz innych związków wyznaniowych. 

3) Paweł A.  Leszczyński omawia w swoim rozdziale rozwój prawodawstwa, zaś Jaorsław Szymanek orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w kwestiach dotyczących nauki religii w szkołach, zwracając uwagę na konieczność przestrzegania konstytucyjnej zasady bezstronności (neutralności światopoglądowej władz publicznych. Niestety, od 1993 roku zasada ta jest ustawicznie naruszana przez kolejne formacje rządzące, tak lewicowe, prawicowe, jak i liberalno-lewicowe.                 

4) Elżbieta Bednarz pisze o realizacji wolności wychowania religijnego w szkołach niepublicznych na przykładzie polskich placówek Association of Christian Schools International. 

Ostatnia część książki ma charakter komparatystyczny, bowiem Jakub Cupriak pisze o symbolach w szkole publicznej w Republice Federalnej Niemiec; Joanna de Pree - o edukacji religijnej w szkołach publicznych Australii, zaś redaktor tomu - Tadeusz J. Zieliński podjął problem reglamentacji prawnej religii w szkole publicznej w USA. Zamiast podsumowania omawia refleksyjnie (w tym krytycznie) wybraną polską literaturę nauk prawnych dotyczącą zagadnień obecności religii w szkolnictwie publicznym w naszym kraju. 

Skończmy z publicystyczną "bijatyką", "kłótniami" i manipulacją opinią publiczną, jeśli rzeczywiście zależy jeszcze komuś z formacji sprawującej władzę na wychowaniu społeczno-moralnym a nie na indoktrynacji kolejną ideologią.  

       

          

 

W trosce o Jubilata - Lecha Witkowskiego a nie tylko o nieobecne dyskursy

 

Co kilka lat spotykamy się w uczelniach i/lub w okolicznościowych książkach z naukowcami, którzy obchodzą swój jubileusz pracy twórczej. Takim jest 50-lecie pracy akademickiej profesora Lecha WITKOWSKIEGO, który miał benefis w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Pomorskiego w Słupsku. Uczestniczyli w nim akademicy reprezentujący nauki humanistyczne i społeczne, gdyż Jubilat łączy w swoich dokonaniach badawczych wiele dyscyplin naukowych - przede wszystkim filozofię i pedagogikę, ale także psychologię, socjologię, literaturoznawstwo czy antropologię kulturową. Wszechstronne, a przecież także matematyczne wykształcenie L. Witkowskiego sprawiło, że jego hermeneutycznych rozpraw nie można zaszufladkować do jednej tylko dziedziny czy dyscypliny nauk. 

Anna Babicka-Wirkus i Monika Jaworska-Witkowska z Uniwersytetu Pomorskiego w Słupsku oraz Riccardo Campa z Uniwersytetu Jagiellońskiego wydali na tę okazję imponujące treściowo i emocjonalnie dzieło zbiorowe zatytułowane "W trosce o nieobecne dyskursy" (Toruń, 2024). Jego autorami - a jest ich ponad sześćdziesięciu - są bliscy L. Witkowskiemu przyjaciele, współpracownicy, habilitanci, doktoranci i profesorowie, ale także czytelnicy jego rozpraw. 

Jak piszą Redaktorzy tomu: 

"Ogromnie nas ucieszył odzew krajowy i międzynarodowy na zaproszenie ze strony Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Pomorskiego w Słupsku do włączenia się w naszą inicjatywę uhonorowania Jubilata znaczącymi przejawami uznania dla Niego. Chodzi przecież o przełomowy pod wieloma względami, nieustający i niestrudzony wysiłek twórczy o imponującej skali, nieustannej dynamice i innowacyjnej głębi; łącznie – dotyczy to dokonań stanowiących wyraz „tytanicznego” wysiłku, jak to podkreśla wielu komentatorów, analityków i recenzentów. (...) 

Znając Profesora wiemy, że nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Równolegle z tym tomem ukazuje się kolejna obszerna monografia L. Witkowskiego, poświęcona tym razem nowemu odczytaniu (dla pedagogiki po raz pierwszy w Polsce) czołowej postaci światowej nauki i filozofii w osobie Alfreda Northa Whiteheada, w zakresie badań nad „procesem” (s.11). 

Nie ulega wątpliwości, że Jubilat nie przechodzi na naukową emeryturę, bo dla intelektualistów nie ma dni wolnych, urlopu od czytania, myślenia i pisania. Bycie filozofem to styl życia, o którym Barbara Skarga mówiła, że to nie jest profesja. W udzielonym Gazecie Wyborczej wywiadzie wyraźnie zaprzeczyła jakiejkolwiek próbie przypisywania filozofom z prawdziwego zdarzenia miana wykonujących zawód. Kiedy prowadzący wywiad zapytał B. Skargę: "To nie jest tylko profesja? - odpowiedziała:   

"- Dla jednych profesja, dla drugich znacznie więcej - tym się żyje. Kiedy piszę, myśli się we mnie kręcą bez przerwy, wręcz obsesyjnie. Staram się od nich choć na chwilę oderwać, gdzieś wyjechać, pochodzić po lesie albo pójść na wino z kolegami. Ale one cały czas są".

Dla Lecha Witkowskiego bycie filozofem jest właśnie czymś więcej niż bycie zatrudnionym na stanowisku profesora w tym czy innym uniwersytecie. Pracował przecież w wielu polskich uniwersytetach, co jest pozytywnym doświadczeniem tak dla profesora, jak i  jego studentów czy współpracowników. Jeśli wracamy pamięcią do przełomu ustrojowego Polski, do 1989 roku i pierwszej dekady transformacji politycznej, gospodarczej, kulturowej, to nie ulega wątpliwości, że jednym z architektów intelektualnej zmiany był właśnie profesor Zbigniew Kwieciński wraz z Lechem Witkowskim oraz gronem uczestników prowadzonego przez nich w UMK w Toruniu ogólnopolskiego seminarium Studiów Kulturowych i Edukacyjnych - 'NIEOBECNE DYSKURSY".

Pedagogika akademicka była przygotowana do tej transformacji, czemu dowód dali uczestniczący w tym seminarium jego uczestnicy, włączając się do niezwykle inspirujących, także kontrowersyjnych debat naukowych. To była pedagogia pogranicza, którą wzbogacali zapraszani przez L. Witkowskiego uczeni z USA i Włoch, by szybko odrobić po czasach cenzury politycznej nieobecność nurtów współczesnej myśli humanistycznej i społecznej na świecie oraz przywrócić nieobecne dyskursy polskiej myśli pedagogicznej okresu dwudziestolecia międzywojennego. 

Konfrontowaliśmy zatem z różnych przyczyn nieobecną w publicznej debacie czasów PRL zagraniczną literaturę naukową z zakazanymi dziełami wybitnych polskich humanistów sprzed prawie siedemdziesięciu lat. W obu sferach wkład Jubilata w rozwój polskiej pedagogiki jest wyjątkowy i niepodważalny, niezależnie od tego, jak jest odczytywany i interpretowany przez kolejne generacje naukowców. 

Są rozprawy L. Witkowskiego, które przywołują autorzy adresów w okolicznościowym tomie, gdyż ich humanistyczna wartość jest bezdyskusyjna, wyjątkowa, inspirująca. Bywają w nich jednak takie fragmenty czy sądy, które bulwersują, gdyż ich autor niepotrzebnie włączał wątki akademickich konfliktów personalnych, naznaczając ich aktorów epitetami, a przecież w sporach filozoficznych powinno unikać się pozanaukowych argumentów.  

Mam nadzieję, że czas goi rany w tych środowiskach, po obu stronach prowadzonych sporów na tle niepotrzebnych konfliktów, by nam, czytelnikom rozpraw L. Witkowskiego pozostała najważniejsza wartość tego, co jest w nich wyrazem fenomenalnej, erudycyjnej, metaforycznej myśli, znakomitych i nowatorskich odczytań, nowych interpretacji i intelektualnych prowokacji. Te bowiem zmuszają do unikania stereotypów, potoczności, eliminowania bezmyślnego powielenia przez niektórych ideologicznych mitów czy manipulacji. 

Zachęcam do lektury rozpraw L. Witkowskiego oraz dedykowanej Jubilatowi książki, która powstała z autentycznej wdzięczności za Jego osiągnięcia naukowe i twórczą obecność w universitas, ale także w trosce o nieobecne dyskursy. Przed nami są bowiem kolejne dyskursy, nurty, teorie, które wymagają od uczonych intensywnej badawczo pracy analitycznej, hermeneutycznej, komparatystycznej czy monograficznej. 

Ad multos annos Profesorze!  

O potrzebie przywrócenia "Muzeum przedmiotów szkolnych"

 

Dziękuję Profesorowi Aleksandrowi Nalaskowskiemu za udostępnienie prezentacji, którą przesłał mi w reakcji na mój wpis w blogu "Wspomnienie i przesłanie twórcy Wrocławskiej Szkoły Przyszłości - Profesora Ryszarda Łukaszewicza". Dotyczy ona "muzeum przedmiotów szkolnych" przełomu minionych stuleci, które Profesor stworzył z własnych i pozyskiwanych zbiorów w założonym przez siebie pierwszym w Toruniu po 1989 roku Społecznym Liceum Ogólnokształcącym - w "Szkole Laboratorium".  

Zapewne są jeszcze w Polsce małe szkoły, w których zachował się zbliżony do pozyskanych eksponatów klimat minionego stulecia, chociaż przestrzeń dzisiejszych klas szkolnych ma już nieco inne wyposażenie. Niezależnie jednak od infrastruktury szkolnej, niewiele zmieniło się w mentalności i kulturze pedagogicznej wciąż niezbadanej w skali całego kraju części nauczycieli, których postawy, stosunek do pracy, uczniów i ich rodziców jest wciąż niezmienny. Trudno bowiem pisać o ich mentalnej kondycji na podstawie jedynie diagnozy syndromu burn out czy przeciążeń zawodowych.

Zdjęcia z muzeum, które mieściło się w holu wejściowym do Szkoły Laboratorium, są pięknym dowodem pamięci o minionych czasach, trwałym śladem uwarunkowań polskiej edukacji. Niestety, zniknęło razem ze szkołą, która przestała istnieć po 25 latach niezwykle owocnej działalności. 

Profesor przekazał eksponaty do Muzeum Piśmiennictwa i Papieru, ale tam ponoć utknęły w magazynach i nie są eksponowane. To wielka szkoda. Może jednak zostanie im przywrócony blask i szacunek, który powinien promieniować na studiujących pedagogikę szkolną czy studentów kierunków akademickich przygotowujących się do zawodu nauczycielskiego?   

Jak pisze do mnie ten wybitny uczony: "Najtrudniejsze do pozyskania były ławki szkolne. Ciekawym eksponatem była katedra. Pochodziła z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. To z niej wykładali znakomici profesorowie pedagogiki ogólnej i historii oświaty - Jadwiga Lechicka czy Kazimierz Sośnicki oraz profesorowie filozofii - Henryk Elzenberg, Tadeusz Czeżowski i Władysław Witwicki.

"Muzeum szkolne gromadziło i eksponowało przedmioty związane z nauczaniem i szkołą jako taką. Były więc między innymi stalówki, obsadki, kałamarze, przybory szkolne, stare dokumenty, a także książki czy stare zdjęcia. Ekspozycję pod opieką nauczycielek zwiedzały również dzieci z klas początkowych szkół podstawowych. Nie tylko z Torunia". 

Proszę dziennikarzy, przedstawicieli świata kultury i sztuki, by nie pozwolili niszczeć w ciemnościach magazynów przedmiotom, które stanowią znakomitą pomoc dydaktyczną, historyczną. Ich usytuowanie w jednym miejscu pozwoliłoby na poznanie części historii polskiej oświaty. Niech zdjęcia z byłego już szkolnego muzeum przemówią do serc i umysłów mecenasów kultury i dziejów oświaty. Autorem zdjęć jest A. Nalaskowski:

     

  

                                             

                 

 

  

                                                            Podlasie 1951