Zmarł wybitny Uczony - Honorowy Przewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN - Profesor Tadeusz Lewowicki

 

(Na fotogrfii: T. Lewowicki, autor: BŚ)

Wiadomość o śmierci Profesora Tadeusza Lewowickiego (1942-2024) dotarła do mnie wczoraj wieczorem. Nie mogę zebrać myśli, bo przewijają się przez moją pamięć setki bezpośrednich spotkań z Mistrzem dla wielu pokoleń polskiej pedagogiki. Wydaje się,  że tak wybitni Uczeni są nieśmiertelni i jest w tym wyobrażeniu prawda, bowiem odszedł profesor wyjątkowy, niepowtarzalny, wielce zasłużony dla pedagogiki jako nauki. Własnymi badaniami, twórczością naukową T. Lewowicki czynił wszystko, by nasza dyscyplina postrzegana była i szanowana wśród innych dyscyplin naukowych humanistyki i nauk społecznych. 

Wielokrotnie chciał żegnać się z nami, kiedy przechodził na emeryturę, gdy podsumowywał własne dokonania w kształceniu kadr dla pedagogiki naukowej i praktycznej, finalizował przewodniczenie Komitetowi Nauk Pedagogicznych PAN (1993-2007), Letnim Szkołom Młodych Pedagogów przy tym gremium czy jako współorganizator  ogólnopolskich zjazdów pedagogicznych Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, ale nie godziliśmy się z takim zamiarem. Profesor miał zresztą świadomość, że jest nam wszystkim bardzo potrzebny. 

Prof. T. Lewowicki pełnił tak wiele ról zawodowych, funkcji, zajmował znaczące stanowiska w zarządzaniu nauką i jednostkami akademickimi w szkolnictwie wyższym, pełniąc m.in. funkcję prodziekana Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego (1977-1979), wicedyrektora Instytutu Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego (1981-1985), dyrektora Instytutu Badań Pedagogicznych (1985-1989), był członkiem Centralnej Komisji Do Spraw Stopni i Tytułów (1988-2009) oraz rektorem Wyższej Szkoły ZNP w Warszawie (1995-2000), że trudno jest w tym miejscu wymieniać wszystkie dokonania organizacyjne, naukowe i dydaktyczne naszego Mistrza.

W 1998 roku przygotowałem do Leksykonu Pedagogika PWN biogram prof. Tadeusza Lewowickiego, w którym odnotowałem m.in.:

Tadeusz Lewowicki – ur. 2.07.1942 r. w Nagórzance, pedagog, specjalista w zakresie dydaktyki ogólnej, pedeutologii i pedagogiki porównawczej, profesor Uniwersytetu Warszawskiego; doktoryzował się z pedagogiki w tej uczelni w 1972 r., habilitację uzyskał w UW w 1977 r., zaś profesorem zwyczajnym w UW jest od 1982 r. (...).

Aktywny działacz ZNP, któremu powierzono w 1995 r. stanowisko Rektora Wyższej Szkoły Pedagogicznej ZNP w Warszawie, od 1984 r. jest redaktorem naczelnym ogólnopedagogicznego dwumiesięcznika ZNP Ruch Pedagogiczny, od 1986 r. przewodniczy Radzie Naukowej ZG TWP; w latach 1987-1989 był wiceprzewodniczącym Komitetu Ekspertów ds. Edukacji Narodowej, natomiast od 1996 r. wchodzi w skład kolejnych Rad ds. Reformy Edukacji Narodowej, od 1993 r. kieruje Komitetem Nauk Pedagogicznych PAN; jest animatorem ogólnopolskiego ruchu postępowej myśli pedagogicznej.

Ważniejsze prace:

Psychologiczne różnice indywidualne a osiągnięcia uczniów (1975, 2 wyd. 1977),

Indywidualizacja kształcenia. Dydaktyka różnicowa (1977),

Kształcenie uczniów zdolnych (1980, 2 wyd. 1986),

Treści kształcenia w szkole wyższej (współred. 1983),

Aspiracje dzieci i młodzieży (1987),

Proces kształcenia w szkole wyższej (1988),

Przemiany oświaty (1994),

Problemy kształcenia i pracy nauczycieli (1995, II wyd. 2007).          

Gdybym miał dzisiaj aktualizować wykaz tylko monografii autorskich i współautorskich T. Lewowickiego, to dodałbym: 

Problemy oświaty, współautor M. J. Szymański, (1990),

Osobowość a aspiracje, współautor B. Galas, (1991), 

Dylematy (i pseudodylematy) metodologiczne pedagogiki. Ewolucja tożsamości pedagogiki (1993), 

    

Przemiany oświaty: szkice o ideach i praktyce edukacyjnej (1994, II wyd. 1995), 

Nauczyciel (wciąż, ale inaczej?) refleksyjny. Refleksyjny praktyk, (1995, II wyd. 1996), 

Przemiany oświaty: szkice o ideach i praktyce edukacyjnej (1995), 

O tożsamości, kondycji i powinnościach pedagogiki, (2007), 

Sfery życia duchowego dzieci i młodzieży - studium z pogranicza polsko-czeskiego. T.1. Przemiany wartości i celów życiowych, współautorzy: E. Ogrodzka-Mazur, A. Minczanowska, G. Piechaczek-Ogierman, (2016), 

Sfery życia duchowego dzieci i młodzieży - studium z pogranicza polsko-czeskiego. T.2. Religia i tolerancja religijna, współautorzy: B. Grabowska, U. Klajmon-Lech, A. Różańska (2016), 

Sfery życia duchowego dzieci i młodzieży - studium z pogranicza polsko-czeskiego. T.3. Spostrzeganie wyznaczników tożsamości i postawy wobec Innych, współautorzy: B. Chojnacka-Synaszko, Ł. Kwadrans, J. Suchodolska, (2017), 

Sfery życia duchowego dzieci i młodzieży - studium z pogranicza polsko-czeskiego. T.4. O nauczycielach, ich spostrzeganiu świata społecznego i aktywności, współautorzy: A. Szczurek-Boruta, A. Szafrańska, (2017). 

Pod redakcją lub współredakcją T. Lewowickiego ukazało się 139 prac zbiorowych. Imponujący zasięg pracy zespołowej.    

Mimo statusu emerytowanego profesora Uniwersytetu Warszawskiego T. Lewowicki był - jak widać tylko po wydanych rozprawach naukowych - nadal niezwykle aktywny naukowo, współtworząc w Cieszynie przy ówczesnym wydziale zamiejscowym - Wydziale Etnologii i Nauk o Edukacji Uniwersytetu Śląskiego szkołę badań międzykulturowych, badań w zakresie pedagogiki pogranicza. Otwierał kolejne przewody doktorskie, recenzował wnioski habilitacyjne i w postępowaniach o nadanie tytułu profesora. Dzielił się z młodszym pokoleniem wiedzą i doświadczeniem, których zakres i poziom wzbudzał najwyższy szacunek środowiska akademickiego.

To dzięki T. Lewowickiemu jako przewodniczącemu KNP PAN została podpisana umowa o bezpośredniej współpracy z Narodową Akademią Nauk Pedagogicznych Ukrainy. Uhonorowany został najwyższą godnością akademicką - doktora honoris causa dwóch ukraińskich uniwersytetów - Uniwersytetu im. Borysa Grinczenki w Kijowie i Uniwersytetu im. Iwana Franka w Żytomierzu oraz Akademii Humanistyczno-Pedagogicznej w Chmielnickim, a także trzech krajowych uniwersytetów - Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, Uniwersytetu Opolskiego i Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Profesorki tytularne UŚ: Ewa Ogrodzka-Mazur, Alina Szczurek-Boruta oraz prof. UŚ - Barbara Grabowska i Anna Szafrańska wydały niezwykle interesujące księgi pamiątkowe dedykowane Profesorowi z okazji urodzin, które zawierają adresy, wyrazy uznania i artykuły poświęcone Jego twórczości naukowej i oświatowej. 

Zamknęły się "drzwi" bezpośrednich relacji z Mistrzem, który pozostawił nam swoje dzieła, Uczniów, kontynuatorów kluczowych dla społeczeństw w kraju i w Ukrainie badań oświatowych, pedeutologicznych oraz jakże istotne dla ich poprawnej konceptualizacji i realizacji rozprawy z metodologii badań pedagogicznych.     

Żegnam wybitnego Uczonego, Doktora Honoris Causa multi, Profesora nauk humanistycznych i społecznych, Mentora i charyzmatycznego Pedagoga, Przewodniczącego KNP PAN, wspaniałego Kolegę, dzieląc z Bliskimi ból po odejściu Profesora na wieczną wartę. 

Niech spoczywa w pokoju!

Ceremonia pogrzebowa Profesora Tadeusza Lewowickiego odbędzie się 30.08.2024 w Warszawie, o godz. 13.20 w drewnianym kościele przy Cmentarzu Bródnowskim.

*** 

Prof. UŚ - Marek Rembierz pisze na gorąco:

nadeszła smutna wiadomość o śmierci Profesora Tadeusza Lewowickiego, Zacnego Człowieka. Przed chwilą dzwonił pełen smutku, blisko zaprzyjaźniony z Nim, profesor Wojciech Kojs. Wspominam w myślach spotkania z Profesorem Tadeuszem w Cieszynie w latach dziewięćdziesiątych XX wieku i w naszym stuleciu , a zwłaszcza spotkanie i rozmowy w 1999 roku na Jego konferencji w Ustroniu oraz następne spotkania i rozmowy na kolejnych konferencjach i jubileuszach, wspominam Jego telefony i dość długie rozmowy - zwłaszcza przez kilka ostatnich lat - m.in. w sprawie rozwoju edukacji międzynarodowej i sytuacji Ukrainy. Przesyłam link i jeden z artykułów, który wprost dotyczy Jego myśli pedagogicznej i był z Nim (w tym przypadku wyjątkowo dopiero po opublikowaniu) dyskutowany (bo inne artykuły  z pedagogiki międzykulturowej były z Nim dyskutowane przed publikacją).

https://rebus.us.edu.pl/bitstream/20.500.12128/15225/1/Rembierz_Miedzy_wielokulturowoscia.pdf 

Na Facebooku żegnają Profesora Jego uczniowie, współpracownicy, przyjaciele