Socjologiczno-filozoficzne studium "intelektualnej ipsacji"

 

Małżeństwo toruńskich naukowców socjolożki  dr Moniki Kwiecińskiej-Zdrenki i filozofa dr hab. Marcina T. Zdrenkę postanowiło przyjrzeć się ponoć najpierwotniejszej ludzkiej słabostce, jaką jest ich zdaniem "intelektualna ipsacja", bowiem:

"(...) to właśnie nie kto inny, jak ludzie nauki, są w najwyższym stopniu uprawnieni by siebie obserwować, badać, nazywać i definiować"( s.9). 

Proponują refleksję czytelnikom zainteresowanym "uniwersytologią" oferując introspekcyjny opis samych siebie i akademickiej wspólnoty, której także są częścią. Uprzedzają zarazem metodologicznych pedantów, by nie oceniali ich rozprawy z własnym środowiskiem pod kątem pominięcia występujących dotychczas w nauce różnych typologii jako "konkurencyjnych zestawień". Nie, bo ... nie (s.11).

Wykorzystują horoskopowy zbiór astrologicznych figur, by zobrazować zachowania znanych im nauczycieli akademickich, a może i ich samych czy członków z ich rodzinnego i uczelnianego grona. Jednak nie jest to studium z psychologii ludzkich charakterów, ale - zapewne w nawiązaniu do znakomitego filmu Krzysztofa Zanussiego - propozycja dekonstrukcji starych, dobrych akademickich barw ochronnych (s.13).

Warto przeczytać tę książeczkę, którą pięknie zilustrował Nikodem Pręgowski, a o wysoką jakość edytorską zatroszczyło się Wydawnictwo Na przykład z Torunia. Skoro nie jest to naukowe dzieło, to tym bardziej warto odczytać za autorami barwy uniwersitas - dotyczące nie tylko UMK w Toruniu, chociaż o różnych patologiach w tej uczelni bywało wiele doniesień w naszych mediach. 

Zapewne po uderzeniu w stół objawią się tu czy tam czyjeś "nożyce", ale po to przecież napisali tę książkę, żeby potrząsnąć środowiskiem akademickim w taki sposób, by ono samo dokonało autoewaluacji. Publikacja naukowców UMK w Toruniu  ukazała się w bardzo dobrym momencie, bo nastąpiła zmiana władz politycznych, w tym w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego, w NCBiR, NCN i PKA, no i mamy kampanię wyborczą rektorów, dziekanów i uczelnianych senatów oraz innych organów akademickich. 

Dzięki tej baśniowej narracji będzie można zaplanować grę a może i zabawę towarzyską, by odgadnąć, kto w danym środowisku odpowiada swoimi zachowaniami, postawą:

- mrówce (formica),

- wołowi (bovis), 

-indorowi i kwoce (Turcia et Gallina),

- kameleonowi (Chameleon),

- patyczakowi (Medauroidea extradentata),

- pawiowi (Pavo), 

- kukułce(Cuculus),

- ryjówce ( Sorex),

- hienie (hyaenina),

- dydelfowi (Didelphis),

-niesporczakowi ( Tardigradus),

- straszykowi (Coreus).

Być może ktoś mógłby autorom akademickiego zodiaku, "(...) zarzucić, że zamiast robić porządną naukę, przemyśleć na nowo odklepywane studentom wykłady czy złożyć porządny wniosek o grant" marnują swój talent wypisując "gorzkie żale" (s.117). Jednak nie ma to znaczenia, bo przeciez skoro środowisko akademickie nie ma odwagi, by rzetelniej przyjrzeć się postawom niektórych pseudonaukowców, to być może jest to trafny zabieg literacki, którego autorzy spowiadają się z własnych obserwacji.   

Wyraźnie toruńscy uczeni zastrzegają się w końcowej części książeczki, że nie zamierzali "(...) ani siebie, ani Czytelników narazić na śmiertelne ukąszenie kreatur, które tu - jak dodają - portretowaliśmy, i do cna popsuć nam wszystkim charaktery". Z tego też powodu dodają trzynasty znak zodiaku, jakim jest:

- pszczoła miodna ( Apis mellifera).

Proszę zatem uważać lub dopytać darczyńcę, jakim kierował/-a się motywem wręczając nam tę książeczkę w darze. Być może kryć się za tym będzie czyjś zepsuty charakter lub niewypowiedziana wprost insynuacja.

 Gratuluję autorom znakomitego pomysłu i jego realizacji, bo choć nie będzie z tego slotu, to zapewne zwiększy się ich dochód, czego z całego serca im życzę. Mam też nadzieję, że prof. Akademii Pomorskiej w Słupsku Monika Jaworska-Witkowska zaprojektuje karty do dydaktycznej gry akademickiej pt. "Zodiakalne barwy ochronne". Może pojawi się jakiś zdolny, młody scenarzysta, powieściopisarz, który wtopi do swojej narracji trzynaście postaci.     

Profilaktyczne szkolenie w logice antyterroryzmu

 

Terroryzm stał się nabrzmiałym problemem drugiej dekady XXI wieku, o którego rodzajach i skutkach dyskutujemy, kiedy do nich dochodzi w innych częściach świata. Towarzyszy temu najczęściej myśl pełna ulgi – jak to dobrze, że nie stało się to u nas. Luis de la Corte Ibáñez, autor rozprawy naukowej pt. „Logika terroryzmu” wskazuje na to, że termin „terroryzm” był i nadal jest synonimem „nieprawomocnej agresji”. Stosujący terror odwołują się do szczególnego emocjonalnie stanu, który określany jest jako postrach, groza. Łacińskie „terrete” znaczy – wzbudzać strach. 

Terror wzmaga terror za pomocą najróżniejszych strategii działań indywidualnych lub zbiorowych jak np. zamachy, ataki, które stają się idealną formą stosowania przemocy wobec kogoś lub czegoś.  Co ważne, dzisiaj ofiarami terroru nie są tylko celowo dobrane przez terrorystę osoby czy obiekty (domy, obiekty użyteczności publicznej, wojskowej itp.), ale także świadkowie, których często przypadkowa obecność ma rozprzestrzeniać strach.  Terroryzm jest rodzajem celowej przemocy, która ma wywołać znacznie większe następstwa psychologiczne, niż bezpośrednio fizyczne szkody związane z utratą przez kogoś życia czy zdrowia.

Nie dziwi już zatem fakt, że po raz kolejny przyszło mi uczestniczyć w szkoleniu z zakresu profilaktyki antyterrorystycznej. Kilka lat temu na uniwersytecie zwracano nam uwagę na powinność informowania Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o zarejestrowanych na organizowanych przez nas konferencjach gościach zagranicznych spoza państw Unii Europejskiej i USA, którzy nie pojawili się na obradach. Były przypadki osób korzystających z zaproszenia na konferencję, w której nie mieli ochoty wziąć udziału. Miał to być jedynie pretekst do otrzymania wizy wjazdowej do kraju Wspólnoty Europejskiej. Być może czyni się tak w celach biznesowych, ale może to także łączyć się z aktywnością szpiegowską czy kryminalną.

Doświadczyliśmy już różnych kryzysów. Jednym z nich była epidemia Covid-19, a od dwóch lat jesteśmy porażeni wiadomościami o toczącej się na Ukrainie wojny. Otworzyliśmy swoje domy i serca na udzielanie pomocy tym mieszkańcom zza wschodniej granicy, którzy utracili własny dom, często najbliższych członków rodziny, ratowali życie dzieci, kobiet, osób starszych, chorych czy niepełnosprawnych. 

Po dwóch latach okrutnej w skutkach wojny jesteśmy coraz bardziej świadomi, że dramat Ukrainy trwa i nie widać jego końca. Codziennie giną bezbronni, cywilni mieszkańcy tego kraju. Jesteśmy poddawani hybrydowej wojnie ze strony rosyjskiego agresora, toteż powinniśmy być przygotowani na zagrożenia o charakterze terrorystycznym, na ataki w cyberprzestrzeni i telekomunikacji. 

W dniu 2 lipca 2016 roku weszła w życie ustawa z dnia 10 czerwca 2016 roku o działaniach antyterrorystycznych, by zwiększyć poziom "bezpieczeństwa wszystkich obywateli RP m.in. poprzez: wzmocnienie mechanizmów koordynacji działań, doprecyzowanie zadań i obszarów odpowiedzialności poszczególnych służb i organów oraz zasad współpracy między nimi, zapewnienie możliwości skutecznych działań w przypadku podejrzenia przestępstwa o charakterze terrorystycznym, w tym w zakresie postępowania  przygotowawczego, zapewnienie mechanizmów reagowania adekwatnych do rodzaju występujących zagrożeń oraz dostosowanie przepisów karnych do nowych typów działań o charakterze terrorystycznym". 

Przyznam szczerze, że siedem lat temu nie zwróciłem uwagi na przyjęcie przez Sejm RP powyższego aktu prawa. Teraz nabiera on szczególnego wymiaru, toteż uzyskanie aktualnej wiedzy na temat potencjalnych zagrożeń, ich przyczyn, przejawów i skutków, o których mówiono na kolejnym szkoleniu, okazuje się niezwykle ważne. 

Terrorystą może stać się osoba w wyniku radykalizacji własnych postaw, zaburzeń psychicznych, traumatycznych doświadczeń, asymilująca skrajne poglądy, akceptująca wykorzystywanie przemocy do realizacji swoich zamiarów itp. Nie bez znaczenia dla zaistnienia terroru jest jego podłoże społeczno-polityczne, a więc zjawisko marginalizacji w środowiskach społecznych, dyskryminacji w instytucjach, miejscach edukacji, pracy, polaryzacji społecznej, nierówności ekonomicznych itp.  

Psycholodzy, pedagodzy, socjolodzy czy politolodzy dysponują tą wiedzą z racji własnego wykształcenia. Zastanawiające jest jednak to, czy nauczyciele szkół ponadpodstawowych, nauczyciele akademiccy biorą pod uwagę to, w jakim stopniu i zakresie mogą niektórzy z nich stać się katalizatorami radykalizacji zachowań swoich podopiecznych czy młodych dorosłych? 

Nie będę w tym miejscu streszczał treści wykładu i prezentacji oficera ABW, bo ze zrozumiałych względów miała ona częściowo niejawny charakter. Tego typu szkolenia są prowadzone bezpłatnie przez służby ABW, więc może jednak warto z nich skorzystać. Cieszę się, że władze uczelni, w której jestem zatrudniony, rzeczywiście troszczą się o wzrost świadomości zagrożeń w czasach, które coraz bardziej są nasycone ryzykiem.  Oby mnie i współpracownikom ta wiedza nigdy nie była potrzebna w codziennym życiu.  

Osada pedagogiczna Michała Palucha

 

To rzadkość w środowisku pracowników naukowo-dydaktycznych ze stopniem doktora nauk społecznych w dyscyplinie pedagogika, by tak, jak ma to miejsce w gronie ich rówieśników-psychologów, posiadali oni własną klinikę kształcenia i wychowania. Psycholodzy po dodatkowych, wieloletnich studiach w zakresie jednej z metod psychoterapii prowadzą działalność terapeutyczną, dzięki czemu kształcąc młode pokolenia studentów mogą odwoływać się do swoich doświadczeń zawodowych, praktycznych. Niezależnie od tego podnoszą swoje kwalifikacje naukowo-badawcze, prowadzą badania, publikują rozprawy naukowe itp.  

Wśród pedagogów nie jest to w takim zakresie powszechne, bo nie zajmują się terapią, tylko kształceniem i/lub wychowaniem, opieką i/lub resocjalizacją w sensie teoretycznym, naukowo-badawczym. Nieliczni pracowali w jakiejś placówce oświatowej czy resocjalizacyjnej, toteż przekazywana przez nich studentom wiedza bazuje na ich własnych studiach literatury przedmiotu i ewentualnie prowadzonych badaniach naukowych. Jeszcze mniej jest takich, którzy prowadzą niepubliczne przedszkole, szkołę czy poradnię diagnostyczno-pedagogiczną. 

Z tym większym więc zainteresowaniem przywołałem w swojej pamięci ubiegłoroczny pobyt w "laboratorium pozytywnej edukacji" dra Michała Palucha, które powołał na terenie własnej podwarszawskiej działki, niezależnie od tego, że jest adiunktem w Katedrze Filozofii Wychowania na Wydziale Nauk Pedagogicznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Jeśli analizuje ze studentami pedagogiki problemy wychowania, kształcenia czy samorozwoju, to może - podobnie jak psycholodzy - odwoływać się do własnej praktyki pedagogicznej. 

Dr Michał Paluch wydał jako redaktor i autor w ramach krajowego Programu Wsparcia Psychologiczno-Pedagogicznego dla Uczniów, Nauczycieli i Rodziców, w czasie pandemii i wojny znakomity "Słownik wyrazów ratujących życie" (2023). Razem napisaliśmy książkę pt. "Uwolnić szkołę od systemu klasowo-lekcyjnego" (2021). 

    Michał Paluch posiada bogate doświadczenie pedagoga ulicy, bowiem przez lata organizował w przestrzeni publicznej, szkolnej i medialnej wraz z młodzieżą Ziemi Cieszyńskiej wiele wydarzeń i festiwali. Jest uczestnikiem i inicjatorem wielu projektów prorodzinnych i edukacyjnych. 

 O sobie pisze, że jest pedagogiem, doradcą, a nie terapeutą. wspiera rodziców i ich dzieci "zagrożonych rozpadem więzi rodzinnych i społecznych oraz osoby pozostające w konflikcie ze szkołą. Spotykamy się on-line, ale możemy też przeprowadzić warsztaty w leśnej osadzie pedagogicznej. To znakomicie stworzona przez niego przestrzeń edukacyjna na zalesionej działce, gdzie mogą swój czas wolny spędzić rodzice wraz z dzieckiem/dziećmi doświadczając zarazem zupełnie nowych wrażeń, odkrywając własne dziecko w inspirujących do aktywności własnej, kreatywnej, rozwojowej miejscach.    

Jak pisze na swojej stronie: 

"Rozmawiamy o jakości życia codziennego, wspólnie rozpoznajemy przyczyny problemów, analizujemy dobre przykłady i rozwiązania z życia wzięte. Sposób bycia opieram na autorskiej metodzie rozwoju kompetencji głębokich wszystkich członków rodziny, starając się wspólnie odpowiedzieć na pytanie kim dla siebie jesteśmy dziś, a kim możemy stać się jutro. Używam metafory wspólnego rozpalania ogniska domowego (a czasem tylko płomyka), dających ciepło rodzinne i nadzieję nawet w bardzo trudnych, chłodnych warunkach".

Jak widać, doświadczony instruktor harcerski, lider młodzieżowy, autor znakomitych poradników i rozpraw naukowych, a przy tym także ojciec dwóch córek zna problemy wychowawcze i szkolne dzieci, będąc zarazem przekonanym, że "(...) z większością można sobie poradzić. Czasami po latach zwiększa się świadomość i czujemy rodzicielski zew. Od czego zacząć? Są też samotne mamy i samotni ojcowie. Czasami jest obecność fizyczna partnera, ale brakuje tej duchowej. Brakuje komunikacji i pomysłu na jej zainicjowanie i utrzymanie. Ludzie odwracają się od siebie trzymając telefon w ręku. Jeśli tak jest nie wahaj się zwrócić o wsparcie". 

W stworzonej przez Michała "Osadzie pedagogicznej" można rozmawiać o potrzebie wzmacniania więzi rodzinnych szczególnie wówczas, kiedy pojawiają się pierwsze problemy, konflikty i kryzysy rodzinne. Są one przecież czymś normalnym, jednak nie można nie podjąć działań, kiedy "(...) stają się przewlekłe, ostre i pogłębiające się, wywołujące czyjeś cierpienie, wpływające na sen i codzienne interakcje". Być może "aktualnie życie rodzinne staje się monotonne i ktoś odczuwa w nim pustkę, brakuje mu wspólnych rytuałów, pomysłów na samych siebie. Być może przeżywa trudne chwile po ciężkim życiowym doświadczeniu". 

Osada jest miejscem do działania, przeżywania, odkrywania siebie w ramach majsterkowania,  poznawania świata przyrody, przeżywania nowych doznań w grach i zabawach.  Kompetencje głębokie są tu rozpoznawane i doskonalone. Nie bez powodu dr M. Paluch otrzymał tytuł: "Mistrza Pedagogii" i "Stella Virium", przyznane mu kolejno przez Łódzkie Centrum Doskonalenia Nauczycieli i Kształcenia Praktycznego w Łodzi oraz Fundację Rozwoju Kwalifikacji w Krakowie.   

Tropy i ślady współczesnej przemocy

 

Prawie trzy dekady temu Zbigniew Kwieciński pisał o tym, że także w Polsce zaczynamy funkcjonować w zbójeckiej kulturze (Predatory Culture” za P.McLarenem), która staje się źródłem konfliktów i różnych aktów agresji. Po prawie dwudziestu latach możemy stwierdzić, że niewiele się mieniło w naszej codzienności. 

„Kultura zbójecka jest polem niewidoczności – prześladowców i ofiar – dokładnie dlatego, że jest ona rzeczywistością. Oczywistość chroni ofiary przed pełnym odsłonięciem im możliwych zagrożeń. Stan taki zobowiązuje pedagogię współczesną – to znaczy zarówno teoretyczne studia nad możliwościami i zagrożeniami rozwojowymi człowieka, demaskatorskie badanie empiryczne nad nimi, jak i działania ratownicze, zapobiegawcze i wspierające pełnomocność rozwoju – do włączania się do kulturowego krytycyzmu i do publicznej sfery opozycyjnej w erze ponowoczesnej (2000, s. 159).

Terroryzm jest wyższym stadium zbójectwa, bowiem bywa także ukryty ujawniając swoje cele oraz odsłaniając coraz bardziej brutalne  formy i metody zastraszania także dzieci i młodzieży. Najmłodsi stają się często środkiem, narzędziem do urzeczywistniania owych celów lub zamierzonymi przez terrorystów ofiarami (np. wykorzystywanie dzieci w przedszkolach czy szkołach jako zakładników, jako żywe tarcze, obiekt zemsty). Nie ma już zatem znaczenia, kto może stać się ofiarą terroru, gdyż może nią być każdy z nas.

Żyjemy w środowisku niewidoczności prześladowców i ofiar, toteż nie powinniśmy być wobec tych zjawisk wychowawczo bezradni i słabi jako pedagodzy, rodzice, nauczyciele czy katecheci. Zło jest zakorzenione już w procesie socjalizacji i instytucjonalnej edukacji wbrew dobrej woli wielu rodziców, nauczycieli. Patologia i zło stają się dzisiaj normą, oczywistością, toteż coraz bardziej daje się zauważać w naszym społeczeństwie zobojętnienie na ich kulturowo destrukcyjny wymiar.  

Terroryzm służy także szerzeniu określonej ideologii i polityki, bywa też środkiem do kształtowania orientacji światopoglądowych, religijnych, stosowania wobec osób czy grup społecznych zastraszania, prowokacji, zwielokrotniania poczucia chaosu, niestabilności. Nie ma takich praw człowieka i obywatela, które nie byłyby przedmiotem naruszenia przez akty terrorystyczne. 

Nie wszystkie akty terroryzmu są takie same. Z biegiem lat pojawiają się coraz to nowe ich rodzaje tak, aby ludzkość nie przyzwyczaiła się do jednych i nie wytworzyła wobec nich systemu obronnego. Dla terrorysty nie ma granic, których nie mógłby przekroczyć, ba, nie ma takich motywów, które można byłoby przewidzieć i zapobiec działaniom prowadzącym do ich realizacji. 

Nie da się zatem ani ujednolicić sposobu myślenia o terroryzmie, ani sklasyfikować wszystkie możliwe przyczyny jego zaistnienia. Akty przemocy mogą mieć bowiem charakter intencjonalny, nieintencjonalny lub funkcjonalny. Jedne mają politycznie i moralnie uzasadniony charakter, z pełnym poczuciem odpowiedzialności ich głównych aktorów, sprawców, inne zaś są podjęte w sposób nieodpowiedzialny, w wyniku jakiegoś szaleństwa, depresji, odreagowania na innych własnych problemów itp. 

Coraz częściej jesteśmy świadomi tego, że do rozwiązywania czy naświetlania konfliktów w erze globalizacji i wojen hybrydowych za pomocą m.in. terroru dochodzi na tle wzrostu nierówności gospodarczego rozwoju, eksplozji demograficznej i urbanistycznej, nowego trybalizmu i kryzysu państwa narodowego, międzypaństwowych konfliktów zbrojnych itp. 

W przedszkolach i szkołach państw doświadczających terroru, którego ofiarami stały się dzieci, prowadzi się od najmłodszych lat ćwiczenia w zakresie radzenia sobie w takich sytuacjach. Warto zatem zastanowić się nad tym, czy nie należałoby przygotowywać dzieci już w edukacji przedszkolnej do radzenia sobie w świecie potencjalnych kryzysów, zagrożeń i terroru?  

Ważne są szkolenia z udzielania pierwszej pomocy, jednak nie bez znaczenia jest wiedza i umiejętność radzenia sobie w sytuacjach zagrożeń terrorystycznych, przemocowych. Żyjemy w społeczeństwach ryzyka i permanetnych zagrożeń, jednak nie po to, by milenialsi wyrażali swój sprzeciw wobec zniszczeń środowiska naturalnego oblewaniem farbą warszawskiej Syrenki. Nawet nie wiedzą, czym jest i dlaczego stanęła w tym właśnie miejscu.    

Zmarł profesor pedagogiki Wacław Strykowski

 

Bardzo smutne jest tegoroczne przedwiośnie. Zmarł bowiem jeden z akademickich mistrzów pedagogiki w zakresie technicznych środków kształcenia - profesor Wacław Strykowski z Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu. 

Wacław Strykowski (5.09.1942-7.08.2024) był absolwentem Liceum Pedagogicznego w Poznaniu, a w 1966 roku ukończył studia magisterskie na kierunku pedagogika na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jeszcze w toku studiów kierował Studenckim Teatrem Nurt w Poznaniu, a po ich ukończeniu został zatrudniony w UAM. Doświadczenie naukowo-badawcze zdobywał u boku swojego Mistrza prof. Leona Lei (1913-1977), który powołał Międzywydziałowy Zakład Nowych Technik Nauczania UAM. 

W latach 1981-1982 kierował Instytutem Nowych Technik Kształcenia UAM, a do 2012 roku Zakładem Technologii Kształcenia.  Ceniony był w środowisku akademickiej i oświatowej pedagogiki jaki wybitny specjalista w zakresie stosowania w procesie kształcenia nowych technologii przekazu wiedzy, by uczniowie i studenci mieli możliwość poznania, zrozumienia i zastosowania najnowszych rozwiązań w tym zakresie. 

Profesor był także twórcą i prezesem Polskiego Towarzystwa Technologii i Mediów Edukacyjnych szerząc oświatę wśród kandydatów do nauczycielskiej profesji jak i już w niej zatrudnionych pedagogów. Był przy tym wyjątkową osobowością, niezwykle otwarty w relacjach z każdym, kto tylko chciał nauczyć się czegoś nowego. Organizował międzynarodowe i krajowe konferencje naukowe oraz wspierał środowiska szkolnych innowatorów, którzy traktowali kolejne nowości techniczne jako środki dydaktyczne wspomagające ich w organizacji procesów dydaktycznych.  

Wacław Strykowski przeszedł w macierzystej uczelni drogę od asystenta poprzez adiunkta, docenta do profesora zwyczajnego (1987). Jako wybitny specjalista został członkiem i zarazem sekretarzem naukowym Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN, ale także działał w Polskim Towarzystwie Pedagogicznym oraz w niemieckim Stowarzyszeniu - Gesellschaft fűr Pädagogik und Information. Był też przewodniczącym Rady Naukowej Polskiego Stowarzyszenia Filmu Naukowego oraz członkiem Rady Naukowej Polskiej Fundacji Upowszechniania Nauki. 

Będąc już na emeryturze wspierał od 2003 roku środowisko oświatowe w roli eksperta w Radzie do spraw Edukacji Informatycznej i Medialnej przy Ministerstwie Edukacji Narodowej. Kierował też w tym okresie (2003-2007) rektorem Gnieźnieńskiej Szkoły Wyższej "Milenium". 

Zmarły Profesor był redaktorem naczelnym rocznika pedagogicznego "Neodidagmata" i kwartalnika "Edukacja Medialna". Wydawane przez Profesora monografie naukowe najlepiej oddają zakres prowadzonych badań naukowych, jak i zmieniający się stan technologii w dydaktyce szkolnej i akademickiej. Wydał m.in. takie prace, jak:  

”Struktura filmu naukowo – dydaktycznego” (1973), 

“Wstęp do teorii filmu dydaktycznego” (1976), 

“Audiowizualne materiały dydaktyczne. Podstawy kształcenia multimedialnego” (1984), 

“Wideo w kształceniu multimedialnym” (1991), 

“Dokąd zmierza technologia kształcenia” (1993), 

“Media a edukacja” (red., 1997 i 1998),

"Media i edukacja w dobie integracji (2002), 

"Kompetencje medialne społeczeństwa wiedzy" (2004),

"Od nowych technik nauczania do edukacji wirtualnej" (2006).

W 1988 roku został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, zaś w 1989 roku - Medalem Komisji edukacji Narodowej.  Wykształcił tysiące nauczycieli, ale też recenzował wydawniczo i w awansach naukowych dysertacje doktorskie, habilitacyjne czy wnioski o nadanie tytułu profesora. 

Pięknie podsumował działalność dydaktyczną, naukową i oganizacyjną prof. W. Strykowskiego współpracując z Nim przez wiele lat b.przewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN prof. Tadeusz Lewowicki.  

Bliskim składam wyrazy współczucia. Twórczość naukowa Profesora pozostaje w naszych zbiorach jako podstawa do dalszych badań. Niech spoczywa w pokoju! 

(źródło fotografii: Wikipedia) 

Czterozgłoskowa pedagogia

 

Zygmunt Wyrobek (1872-1939) był nie tylko harcmistrzem, autorem znakomitych poradników dla skautmistrzów-harcerskich instruktorów, ale także pisarzem znakomitych wierszy dla dzieci oraz opowiadań dla młodzieży. Oficyna Wydawnicza "Impuls" ratuje od zapomnienia nie tylko dzieła tego autora, ale także niezwykle trudną umiejętność pisania wierszy w formie czterozgłoskowej, a więc złożonych z czterech sylab.   Komuś może się powieść napisanie takiego wiersza, ale warto zmierzyć się z twórczością Z. Wyrobka, by przekonać się, że to wcale nie jest takie łatwe. 

Książeczki dla dzieci o intrygujących tytułach: 

1. "O łakomczuchu, niejadce i brudasku" 

2. „As i Murcio"

3. "Niezwykła podróż" 

i najnowsza

4. "O roztrzepanej Wini i Józiu Psotniku" 

zachowały oryginalne ilustracje Mieczysława Wyrobka, zaś uwspółcześniono pisownię i poprawiono interpunkcję według współczesnych norm. Dzięki temu książeczki są ponadczasowe, przyjazne literacko, gramatycznie, a przy tym są pełne zaskakujących akcji, humoru, zabawne i z morałem. Warto podarować dzieciom książeczkę, której autor uwrażliwia na potencjalne następstwa ich niepożądanych zachowań.  

Upłynęło sto lat od wydania przez Księgarnię św. Wojciecha w Krakowie wierszowanej bajki Zygmunta Wyrobka. W okresie międzywojennym rymowane wierszem bajki cieszyły się ogromną popularnością. Łączyły w treści potencjalne zagrożenia dla dzieci z nieprzewidywalnymi przez nie skutkami zachowań.       

Powyżej Z. Wyrobek, poniżej mój "urobek".

Od wieki wieków zachowania dzieci są niemalże takie same, bowiem: 

będą psocić, 

śmiać się, płakać,

kichać, pocić, 

spadać, skakać,

opowiadać. 

myśli skrywać,

troszkę zjadać,

by wygrywać.

Mało który

podopieczny

chce kultury,

być bezpieczny.

Bardzo ważna 

jest przygoda,

choć nie każda  

laurów doda,

Kiedy czytam

wnukom wiersze

nikt nie pyta,

co jest pierwsze:

Jajko, kura,

transcendencja, 

albo która

to esencja?

Tu znaczące 

jest spotkanie,

nie naglące,

przeczekanie.

Dialog także

jest konieczny

Kto tak pisze, 

będzie wieczny:

pajdocentryk,

pajdokrata,

etnocentryk?

Pasjonata!

 

Osamotnienie

 

Wczoraj była awaria Facebooka. Niektórzy wpadli w panikę, bo sądzili, że zostali wyłączeni. Znajomy doktor nauk humanistycznych pisze do mnie, że chyba zlikwiduje to medium społeczne, ale nie z powodu awarii. Już prawie nie ma tam znajomych. Część osób mu w ogóle nie odpisuje. Twierdzą, że nie mają czasu. Tak mu napisała ostatnio poznana studentka [...] uniwersytetu X, że nie ma czasu odpisywać. 

Trudno się dziwić, że jest rozgoryczony. Nie ma stałej pracy, mieszka samotnie, zarabia na życie aktywnością artystyczną (muzykuje), więc musiałby spotkać w sieci kogoś, kto ma te same zainteresowania, pasje, taką samą ilość czasu wolnego lub pozwalającego na wspólną komunikację on-line i off-line.  W tej sytuacji ma na Fb wielu znajomych, ale zarazem poczucie osamotnienia:       

Jakby mi ktoś w pysk strzelił. Kolega ze szkoły, z czasów szkoły średniej nie mógł znaleźć dla mnie 5 minut w ciągu trzech dni... a potrzebowałem porady. Jestem jeszcze gorzej samotny niż w czasach szkoły średniej, kiedy miałem tylko telefon stacjonarny. Wtedy przynajmniej nie było prezentacji numeru, to odbierali i można było chwilę porozmawiać... 

Więc po co Teraz te wszystkie komunikatory skoro nie ma z kim porozmawiać??? 

Co będzie, jak nasze środowisko codziennego życia zostanie nasycone sztuczną inteligencją, robotami? Może wówczas znajdziemy czas dla innych, znajomych, bliskich, bo naszą pracę wykona AI?