U pracowników, którzy potrafią w wakacje odciąć się od obowiązków służbowych obserwuje się trwałe podniesienie nastroju i zwiększenie poziomu szczęścia - stwierdzono w analizie Polskiego Instytutu Ekonomicznego. Dodano, że ryzyko zgonu u osób korzystających z urlopu spada o 20 proc.
Życzę zatem miłych wakacji
Książka Andrzeja Paradysza doskonale wpisuje się we współczesną LITERATURĘ FAKTU. Z jednej strony dotyczy naszej codzienności od początku transformacji ustrojowej, z drugiej zaś strony jest nasycona faktami z wydarzeń społeczno-politycznych, których skutki będą jeszcze przez długie lata przedmiotem ustawicznej dyskusji. Powiązanie naukowej wiedzy z informacjami medialnymi i publicystycznymi komentarzami pozwala spojrzeć na całość jako bogate studium wymykających się naszej pamięci faktów i procesów.
Monografia A. Paradysza stanowi zarazem dobry podkład dla badań społecznych, których twórcy nie powinni zapominać o tym, że niemalże wszystko, co nas otacza, czego doświadczamy, o czym słyszymy, co czytamy, co oglądamy i jak długo oraz z jakiego miejsca ma znaczenie dla obywatelskiej samoświadomości. Nie bez powodu całość rozważań poprzedza motto filozofa polskiego pozytywizmu - Aleksandra Świętochowskiego z jego "Liberum veto" (1855):
Natura polska nie posiada zdolności do organizacji i działania łącznego. Widzimy to na każdym kroku i przy każdej sprawie. Powiedzcie komuś: – Pawle, dla dobra Ojczyzny trzeba wypić Wisłę. Paweł, jeśli posiada zapalny temperament, natychmiast pobiegnie do Wisły i zacznie ją wypijać, dopóki się nie udusi. Ale powiedzcie mu: – Pawle, dla dobra ojczyzny musimy we dwóch przynieść co dzień przez miesiąc wiadro wody z Wisły do kolumny Zygmunta. Pierwszego dnia Paweł przyjdzie i obowiązek swój spełni, drugiego – spóźni się, trzeciego – zaśpi, czwartego – wyjedzie do Marcelina, a dziesiątego – o powinności całkiem zapomni.
Trudno pisać recenzję książki, z którą miałem okazję zetknąć się w różnych fazach jej powstawania. Autor konsultował bowiem wiele kwestii z różnymi ekspertami, co dobrze świadczy o jego samozaparciu, by czegoś nie pominąć, nie wykluczyć oraz by dobór źródeł, układ treści i język narracji nie generowały logicznych wątpliwości, merytorycznych błędów czy niejasności. Tego typu rozprawy zawsze będą miały różne odczytania, gdyż sięgają po nie najczęściej ci, którzy specjalizują się w tym samym przedmiocie badań, mają zbliżone zainteresowania poznawcze lub poszukują uzasadnień dla własnych hipotez.
Niniejsza monografia nie powstała w oparciu o dokumenty źródłowe, archiwalia czy wywiady z aktorami omawianych zdarzeń. Nie jest naukową monografią sensu stricte, gdyż przyznaje to nie tylko jej autor, ale i jest to czytelne ze względu na brak metodologicznych uzasadnień analizy treści. Jest natomiast ciekawą rekonstrukcją powstałej dotychczas wiedzy na temat wewnątrzkrajowych konfliktów. Publikacja stanowi próbę bardzo osobistego ich odczytania przez kogoś, kto nie uczynił tego dla stopnia, certyfikatu, awansu, tylko dla siebie, by móc lepiej zrozumieć osobiste doświadczanie świata i wpisać go we własną mapę myśli.
Zapewne politolodzy czy historycy zajmujący się współczesną makropolityką zaczną czytać lub przeglądać ten tytuł od końca, by zobaczyć, czy autor książki uwzględnił ich publikacje czy publiczne komentarze. Szybko się rozczarują, bo nie znajdą na końcu bibliografii ani indeksu nazwisk. Będą zatem musieli przewertować całość celem zidentyfikowania stanu nasycenia oczekiwanymi źródłami wiedzy lub ich braku. Jeśli był to ze strony Autora celowy zabieg, to bardzo mi się podoba, gdyż wzięcie książki do ręki zmusza do jej przynajmniej przekartkowania.
Wśród znanych mi osób ze świata nauki większość zaczyna lekturę właśnie od końca, od bibliografii, indeksu nazwisk, ale też od znajdujacego się na początku tomu spisu treści. Bywało, że kiedy dzieliłem się z kimś własną książką, pierwszą reakcją niektórych adresatów było stwierdzenie, że pominąłem ich taką czy inną publikację, a przecież też podejmowali dane zagadnienie... .Jeszcze nie przeczytali, a już wiedzą, że warto było.
Być może podobnie będzie z książką A. Paradysza, za którym nie stoi żaden z uniwersytetów, chociaż niejeden chciałby mieć tak dociekliwego studenta czy pracownika naukowego. Podjęcie tak ważnego tematu jest znakomitym wskaźnikiem osobistego patriotyzmu Autora wobec ojczyzny, w której zachodzące zmiany niosą z sobą mnóstwo aporii. Warto udać się ich śladami, by zobaczyć, jak one pojawiały się, a być może i zanikały, ewoluowały i ulegały niespełnieniu w sferze ludzkich oczekiwań, aspiracji, pożądań, marzeń czy dążeń. Jak pisze A. Paradysz we wstępie:
W swoich dociekaniach sięgam do rozmaitych źródeł ponad podziałami ideologicznymi, co w moim przekonaniu jest niezbędne dla zachowania rzetelności. Analizuję rzeczywistość społeczną przez pryzmat myśli socjologicznej, politologicznej, filozoficznej, ekonomicznej, antropologicznej i pedagogicznej. Taka strategia jest zgodna z przekonaniem, jakie wyraził angielski antropolog i nestor humanistyki John Goody: "(…) aby dotrzeć do sedna, lepiej jednak unikać stosowania jednej metody bądź dyskursu właściwego określonej dziedzinie i przekraczać utrwalone i zinstytucjonalizowane granice" (s.12).
Rzeczywiście, trudno posądzać Autora książki o światopoglądowo-polityczną stronniczość, gdyż nie ma zamiaru opowiadać się po którejkolwiek ze stron toczonych wojen, bitw czy potyczek w naszym kraju. Ich wydobycie na jaw sprawia, że będą mniej lub bardziej rozpoznawalne przez obywateli w społeczeństwie (nie-)wiedzy. Jest to jednak odsłona własnej kultury politycznej oraz zróżnicowanej w świecie nauki jej egzemplifikacji. Sam siebie określa mianem "korespondenta wojennego", który udaje się w pobliże lub na pola walki, by na własne oczy przekonać się o istocie zaistniałych konfliktów, dynamice ich ewoluowania oraz odczuwanych przez niego następstw.
Oczywiście, książka nie jest o wojnie domowej w dosłownym tego słowa znaczeniu, bo tej na szczęście nie mamy i oby do niej nigdy nie doszło. Autor idzie po śladach konfliktogennych różnic kulturowych, światopoglądowych, ale i wynikających z politycznych afirmacji, wyborów lub oporu wobec nich rodaków, którzy wcale nie zamierzają przyjąć wobec antagonistów chrześcijańskiej postawy "miłuj bliźniego jak siebie samego" czy "zło dobrem zwyciężaj", gdyż wolą dążyć do konfrontacji, by mieć z tego tytułu jakąś korzyść (osobistą, polityczną, kulturową, ekonomiczną itp.).
Paradysz daje wyraz temu, w jaki sposób sam postrzega świat takim, jakim on jest w nasyceniu paletą barw, odcieni i poświat hidden curriculum władzy. Nie jeździ bowiem po Polsce i nie rejestruje społeczno-politycznych, kulturalnych czy edukacyjnych procesów, napięć, ale stara się przebić przez wytwarzane w mediach i pracach naukowych „informacyjne mgły”, by wyjść z ich cienia ku jakiejś światłości. Jak pisze:
Przedzieranie się przez nie wymaga wysiłku poznawczego i otwartości, a zarazem dystansu do wciąż niespodziewanie „wynurzających się” sensacyjnych newsów. Poruszam się zdecydowanie, lecz ostrożnie w tym trującym gąszczu dezinformacji i szumu informacyjnego zaczadzającego umysł! Jestem świadomy, że czas ucieka i wszystko permanentnie się zmienia, zatem dynamicznie poszukuję alternatywnych ścieżek, które być może pozwolą odnaleźć tzw. arystotelesowski „złoty środek”. Jestem wszak przekonany, że odkrywanie „prawdy” wymaga zachowania umiaru i rozsądku, czyli atrybutów niezbędnych przy opisie i nieuchronnej ocenie spornych kwestii, jakie napotykam na „wojennej ścieżce" (s.12-13).
Chciałbym, żeby moi studenci przeczytali tyle książek z różnych dyscyplin naukowych, które są zbliżone do siebie dziedziną wiedzy, ale i przedmiotem badań oraz by potrafili łączyć ze sobą fakty dociekając faktycznych przyczyn ich zaistnienia. Autor sięga bowiem w swoim dociekaniu prawdy do socjologii, politologii, stosunków międzynarodowych, antropologii kulturowej, pedagogiki, psychologii politycznej, a nawet miejscami do filozofii polityki. Każde z głośniejszych medialnie zdarzeń, które jest przywołane w książce, wymagałoby odrębnego rozdziału i poprzedzających jego powstanie badań naukowych czy chociażby śledztw dziennikarskich. Tu mamy ich kumulację.
Autorowi książki chyba nie chodzi o domykanie zdarzeń, formułowanie ostatecznych wyników własnej ich oceny czy śledzenie wszystkich możliwych źródeł wiedzy i informacji na dany temat. Swoją narracją odsłania, w jak trudnej sytuacji znajdują się przeciętni (w sensie statystycznym) Polacy, żeby mogli wyciągać racjonalne wnioski z docierającej do nich informacji, które zbliżą lub oddalają ich od prawdy. Faktów w tej książce jest tak dużo, że można się pogubić w zrozumieniu sensu ich uwzględnienia i mieć trudność wyciągnięcia wniosków z przywołanych doniesień i ich interpretacji.
Pedagodzy zapewne pamiętają historię zawieszenia przez władze UMK w Toruniu w wykonywaniu akademickich powinności przez profesora Aleksandra Nalaskowskiego za opublikowany przez niego felieton w tygodniku społeczno-kulturalnym "W sieci", w którym krytycznie odniósł się do manifestowania przez osoby LGBTQ+ swojej odmienności seksualnej w czasie ulicznych parad (nie-)równości.
Na podstawie doniesień prasowych Paradysz wyciąga wniosek, że prawdopodobnie decyzja rektora UMK została odwołana w wyniku poparcia profesora pedagogiki przez wielu prawicowych uczonych, a nawet polityków. Tymczasem decyzja w powyższej sprawie zapadła z naruszeniem prawa, dlatego rektor musiał ją wycofać z obiegu prawnego, przywracając tym samym A. Nalaskowskiego do pracy. Tego autor książki nie mógł wiedzieć, podobnie jak nie są jemu znane kulisy decyzji kierownictw partii rządzących. Niektóre fakty ujawniane są po wielu, wielu latach albo w wywiadach prasowych, albo w publikowanych autobiografiach głównych aktorów zderzeń w toku zdarzeń.
Głównym terenem omawianych działań wojennych jest scena polityczna, której aktorzy zmieniali się jedenastokrotnie. Otrzymujemy zatem bardzo syntetyczną fotografię konfliktów, które otwiera spór o "Okrągły stół" a zamyka etap XI z lat 2020-2021. Gdyby nie spieszyć się z wydaniem książki, to mogłaby być - z uwzględnieniem wydarzeń w 2022 roku - jeszcze bogatszym podkładem dla zrozumienia działań sejmowych i pozaparlamentarnych formacji politycznych, które będą walczyć o miejsce w organie władzy ustawodawczej w 2023 roku. Jeszcze wiele może wydarzyć się na tej scenie.
Od 234 strony zaczyna się analiza problemowa czasów (nie)dobrej zmiany (i nie tylko), którą Autor określa mianem "przeglądu wojennych frontów". Poznajemy zatem istotę sporu o charakter zmiany, która w moim przekonaniu jest czymś więcej niż zmianą formacji politycznej u sterów władzy. Trafnie odczytuje kluczową rolę propagandy, która określana jest przez niektórych naukowców miękkim określeniem - "komunikacja społeczna".
Trudno jest zachować dystans do rekonstruowanych w tej części wydarzeń i ich socjopolitycznych analiz, gdyż Autor nie miał czasu na jego nabranie. Musiał przecież odnieść się do kluczowych, a będących przedmiotem wojny i oporu wobec niej części polskiego społeczeństwa do takich kwestii jak m.in.:
- spór o charakter i głębię zmiany (ustrojowa?);
- bitwa o politykę historyczną (pamieć vs zapomnienie; patriotyzm a nacjonalizm);
- polityka wstydu kontra polityka dumy;
- nieoczywisty rodzaj demokracji;
- beneficjenci populizmu (wojenne dary czy łupy?);
- spór o zakres wspólnotowości i suwerenności w Unii Europejskiej.
Rozważania domyka Paradysz częścią zatytułowaną armistycjum, a więc próbą refleksji nad tym, czy możliwy jest w Polsce rozejm między walczącymi ze sobą politycznymi, światopoglądowymi "wrogami". Jednak ten nie jest czynnikiem jednoczenia, ale czasowego zawieszenia walki. Tymczasem Paradysz poszukuje argumentów na rzecz przywrócenia stanu dążeń Polaków z czasów pierwszej fali Solidarności, kiedy to zabiegano nie tylko o odzyskanie wolności, ale także zabezpieczenie jej przez budowę społeczeństwa obywatelskiego. Wyraźnie widać to w deklaracji własnego stanowiska:
Jestem zatem przekonany, że „dobra władza” to stały nadzór obywateli nad politykami. To władza, która ma odwagę odpowiadać przed swoim ludem. Demokracja może bowiem zaistnieć realnie tylko w społeczeństwie obywatelskim, w którym trwa ciągła dyskusja z przeciwnikami traktowanymi na równych prawach. Nie oznacza to, że społeczeństwo obywatelskie może zastąpić władzę polityczną, ale powinno ją ograniczać, kontrolować, stabilizować i uzupełniać. Wszak władza państwowa nie realizuje w pełni wszystkich celów niezbędnych dla rozwoju kultury danego kraju i poszczególnych jego obywateli. (s. 355-356).
Ucieszył mnie ostatni podrozdział dotyczący potrzeby edukacji obywatelskiej i wychowania w demokracji, a nie o demokracji. Właśnie wczoraj toczyły się w Warszawie obrady tzw. "Kongresu Edukacyjnego", w którym dyskutowali o konieczności zmian w polskiej edukacji formalnej i nieformalnej oraz w polityce oświatowej pedagodzy, nauczyciele twórczy (przedszkolni i szkolni), psychoterapeuci, prowadzący placówki czy różne formy edukacji alternatywnej.
Recenzowana publikacja A. Paradysza pojawiła się w bardzo dobrym momencie koniecznego spojrzenia wstecz, jak i wyjścia ku przyszłości zanim rozpocznie się w Polsce - jak przewiduję - najostrzejsza kampania wyborcza 2023 roku. Edukacja, nauka, kultura, ale pewnie i sfera socjalna oraz ochrony zdrowia będą łakomym kąskiem dla każdej formacji politycznej. Na wytworzanym przez rządzących od 33 lat deficycie ("Polska w ruinie?"), frustracji, rozgoryczeniu będziemy ponownie skazani na potrzebę dokonania pogłębionej analizy i refleksji w wyniku konfrontacji faktów, zdarzeń i opinii dotyczących oligarchii, samozachwytu i arogancji polityków władzy oraz opozycji.
Znakomicie, że po wydaniu poradników dotyczących postępowań na stopień naukowy doktora habilitowanego i na tytuł naukowy profesora Rada Dyscypliny Naukowej wydała kolejny, a dopełniający nie tylko powyższe procesy Poradnik. Recenzje w postępowaniach o awans naukowy. Niniejsza publikacja została przygotowana (...) z myślą o wsparciu obszaru recenzowania w postępowaniach o awans naukowy, została opublikowana na stronie internetowej RDN w zakładce „Dobre praktyki”.
Przewodniczący Rady
Doskonałości Naukowej prof. dr hab. Grzegorz Węgrzyn zwrócił się do Członków
tego organu z prośbą o upowszechnianie wiedzy dotyczącej procesu recenzowania w
szeroko rozumianym środowisku akademickim. Czynię to z wielką satysfakcją, tym
bardziej że w ubiegłym roku wydałem książkę poświęconą krytyce naukowej i
związanej z nią patologią w polskim środowisku akademickim, głównie w naukach
społecznych i humanistycznych, ale ze szczególnym zwróceniem uwagi na
pedagogikę.
Od przyszłego tygodnia zamykam
bloga na okres wakacyjny, by poświęcić czas wolny od akademickiej dydaktyki i
bieżących obowiązków w szkolnictwie wyższym między innymi na recenzowanie
naukowych dysertacji, tak wydawniczo jak i w ramach postępowania na stopień
naukowy doktora. Wielu znajomych uczonych już zasygnalizowało w sieci swoją
nieobecność, gdyż okres wakacyjny jest częściowo spożytkowany na rekreację, ale
też na proces, który określamy jako re-kreację, czyli możliwość
powrotu do wyhamowywanej w czasie roku akademickiego pracy twórczej.
Życzę zatem wiernym,
niewiernym, przypadkowym jak i doraźnym Czytelnikom odpoczynku także od moich
wpisów. Powrócę tu z dniem 1 września, chociaż miesiąc zbliżającego się końca
lata będzie owocował wieloma wydarzeniami w akademickiej pedagogice.
Przypominam o Letniej Szkole Młodych Pedagogów w Dąbrowie Górniczej, o Zjeździe Pedagogicznym w Poznaniu, jak i o kolejnych spotkaniach u prof. Romana Lepperta w Zaciszu Akademickim.
Co nas czeka w nowym roku
szkolnym i akademickim? Zapewne już z końcem lipca będziemy mieli wreszcie
ujawnioną stratyfikację dyscyplin naukowych w uczelniach, które poddały je
ewaluacji za lata 2017-2021.
Do zobaczenia, do
usłyszenia!
To jest zawsze interesujący dla mnie okres, kiedy mogę z seminarzystami dokonać podsumowania ich wielomiesięcznych studiów literatury przedmiotu i przyjąć wyniki badań terenowych. Wiele zmieniło się w uniwersytecie od strony organizacyjnej, formalno-prawnej i ekonomicznej.
Wyłączając uwarunkowania ustrojowe PRL muszę z sentymentem przyznać, że jednak
wówczas bardziej dbano o jakość akademickiej edukacji. Mam tu na uwadze tylko
kwestie organizacyjne, a nie merytoryczne, gdyż te ostatnie były obciążone niedostępnością
do światowej literatury naukowej. Polska literatura naukowa była pocięta skalpelem cenzorów, a
zatem częściowo była mało wiarygodna, w niewielkim stopniu wartościowa poznawczo.
Dzisiaj
studenci mają do dyspozycji niemalże wszystkie biblioteki świata, wydawnictwa,
redakcje czasopism naukowych, które udostępniły swoje zbiory w ramach Open
Access. Młodzież akademicka ma zatem luksusowe warunki do autentycznego
studiowania. W naukach przyrodniczych prace licencjackie są na moim
uniwersytecie pisane właśnie na podstawie tylko najnowszych artykułów z
najwyższej półki periodyków amerykańskich, brytyjskich, a nawet chińskich czy
singapurskich.
Niestety,
nie ma szans, żebym zadał takie prace studentom na pedagogice, bo albo nie
znają języków obcych, albo mają bardzo obniżoną samoocenę, brak wiary w to, że
zrozumieją i będą potrafili skorzystać z zagranicznych źródeł wiedzy. Tym samym
okres cenzury, niedostępności źródeł wiedzy dla mojego pokolenia został wyparty
przez lęk, obawy, lenistwo, brak kompetencji czy zainteresowania młodych ludzi
dotarciem do najnowszych źródeł wiedzy.
Pozostaje
mi zatem polskojęzyczna literatura, przy czym też jej dobór przez studentów
jest pochodną ich gotowości do dotarcia do niej, zapoznania się z nią i
pogłębienia własnej wiedzy tak, by mogli o sobie powiedzieć, że przynajmniej na
tej podstawie są już znawcami problematyki badawczej. Króluje jednak
redukcjonizm działań, wysiłku umysłowego, w tym twórczego i krytycznego.
Ma
to zapewne swoje różne przyczyny, wśród których sa także nasi nauczyciele
akademiccy. Reforma szkolnictwa wyższego i nauki z 2018 roku określana mianem
Konstytucji 2.0 prowadzi na skraj przepaści uniwersytecką dydaktykę. Uczelnie
państwowe chcą/muszą bowiem zabiegać o status najwyższej rangi uczelni
badawczych, który uzyskują tylko dzięki osiągnięciom naukowym swoich
pracowników.
Każdy
naukowiec przypisany do liczby N musi wykazać się najwyżej punktowanymi
publikacjami, a nie także jakością osiągnięć dydaktycznych. Moi współpracownicy
nie mają wyjścia. Albo będą prowadzić badania i publikować ich wyniki w
naukowych, najlepiej zagranicznych czasopismach (za minimum 140 pkt.), albo
spadniemy do rangi B lub C w procesie ewaluacji reprezentowanej dyscypliny
naukowej. Funkcjonujemy w grze o sumie zerowej w ramach której, żeby wygrać,
ktoś (inny lub także my sami) musi na tym stracić.
Do
czego mamy uczyć naszych studentów? Do bycia w przyszłości badaczami? Czy może
do twórczego, refleksyjnego, transformatywnego funkcjonowania w przyszłej roli
zawodowej? W tym drugim przypadku muszą mieć wiedzę i umiejętności w zakresie
diagnozowania procesów w przyszłym środowisku zawodowym lub aktywności
publicznej. Jeśli mieliby zostać naukowcami przez przygotowywanie się do
podjęcia studiów III stopnia w szkole doktorskiej, to tym bardziej potrzebują
więcej czasu i możliwości praktycznych do uczenia się przez działanie, w
działaniu pedagogicznym.
Jak
mają wywiązać się z takich zadań, skoro przewidziano w toku studiów
kilkadziesiąt przedmiotów, w większości teoretyczno-refleksyjnych, ale
pozbawionych możliwości praktykowania wiedzy, by tak jak mają z tym do
czynienia studenci medycyny, mogli sprawdzić się w warunkach terenowych, w
konkretnych środowiskach społeczno-oświatowych, edukacyjnych, formalnych czy
pozaformalnych. Na to nie ma ani czasu, ani środków.
Tymczasem
w okresie PRL miałem obowiązkowy, dwutygodniowy obóz badawczy, który nie mógł
odbywać się w miejscu zamieszkania i istnienia uczelni. Trzeba było nauczyć się
pokonywania trudności w obcym terenie, a nie tylko merytorycznie i
metodologicznie przygotować się do badań naukowych w obcym miejscu. Uniwersytet
pokrywał koszty dojazdu, zakwaterowania i wyżywienia studentów, dzięki czemu można
było być pewnym, że przynajmniej tego typu bariery nie staną na przeszkodzie do
realizacji zadań (auto-)dydaktycznych.
W roku 2022 studiujący uciekają z diagnozą do sieci internetowej, w której
starają się pozyskać respondentów do swoich badań. Coraz więcej placówek,
instytucji państwowych i samorządowych, wyznaniowych i społecznych odmawia przyjęcia
studentów, bo a nuż zobaczą to, czego nie widziały władzy gały. Co gorsza, ich
krytyczna wiedza może zniechęcić do podjęcia w przyszłości pracy w jednym z
takich miejsc.
Mojego
studenta przeganiają od Annasza do Kajfasza, byle tylko zniechęcić go do
zainteresowania się środowiskiem oświatowym, z którego członami kontakt jest mu
niezbędny do przeprowadzenia obserwacji i wywiadów. Czas biegnie w swoim
tempie, ale dla studentów ma on swoje granice. Muszą zdążyć, bo inaczej nie
zaliczą semestru, roku, a nawet studiów, a przecież chcą i są gotowi do działań
nawet w minimalnym wymiarze.
Jeszcze
trochę potrwa wojna polsko-polska, a trzeba będzie mieć poparcie sekretarza
partii, by wpuszczono studenta do danej instytucji czy środowiska. Wrócimy do
rozwiązań z czasów PRL? Być może zagości nowa forma cenzury ideowo-politycznej?
Na to pytanie odpowiadałem jednoznacznie, że możemy spodziewać się kontynuacji deformy szkolnej. Jak szkoła ma być uczącą się wspólnotą nowoczesnej edukacji, skoro wciąż obowiązuje w niej posłuszeństwo dyrektorów szkół wobec kuratorium oświaty, nauczycieli wobec dyrektorów szkół, „małych” uczniów wobec „wielkich” pedagogów, słabszych wobec silniejszych, podwładnych wobec zwierzchników? W sieci krąży mnóstwo memów, które trafnie oddają najbardziej argonackie wypowiedzi resortowego ministra i jego zastępców.
Jakiś internetowy pseudooświatowiec astronomiczny uważa, że nie mam prawa wypowiadać się na temat szkoły i edukacji, gdyż nie prowadzę badań w tym zakresie. Jak siedzi w domu na emeryturze, niczego nie czyta poza tym, co się znajdzie na portalach internetowych, a przy tym wylewa żółć nienawiści za własne niespełnione akademickie aspiracje, to wypisuje takie bzdury. Nie pozostaje nic innego, jak tylko współczuć komuś, kto jest ofiarą własnego nieudacznictwa i polityki oświatowej wielu ministrów.
Po 33 latach budowania
państwa prawa na zasadach ustroju demokratycznego, już tylko oświata opiera się
jego procesom, ale i prawo zostało w nim zinstrumentalizowane politycznie przez
partię władzy. Wydaje się to wręcz nieprawdopodobne, że instytucje po
Akceptowana i wdrażana przez także obecną formację polityczną zasada zwiększania poziomu autokratyzmu władzy, zastraszania nauczycieli, dyscyplinowania uczniów i wycofywania się z dotychczasowych reform o charakterze nie tyle liberalnym, co warunkowanych rozwojem nauki, trafia w podzielonej Polsce na podatny grunt. Nie jest bowiem prawdą, że w ciągu trzech dekad transformacji ustrojowej doszło w polskiej oświacie do rozprzężenia systemu wartości, anarchizacji zachowań uczniów czy zaniedbań dydaktyczno-wychowawczych.
Nie przypominam sobie, by którakolwiek z
ekip rządzących tak właśnie formułowała naczelne cele swojej polityki
oświatowej jak czyni to obecna władza. Polska szkoła jeszcze nie wyszła z pozostałości
po systemie totalitarnym okresu PRL, a już powraca w rozwiązaniach oświatowych
do sprawdzonych w minionym ustroju rozwiązań organizacyjnych, choć osadzonych w
odmiennym systemie wartości. Współczesna, polska szkoła jest społecznością pozornie
solidarną, gdyż częściej jednoczy ją strach i przymus, pozór i nuda, wypalenie
zawodowe nauczycieli i zniechęcenie uczniów do uczenia się, aniżeli
zjednoczenie sumień, autentyzm działań, dobra wola, profesjonalizm i
O ile wcześniej nauczyciele i dyrektorzy szkół nie chcieli pogodzić się z możliwością przenikania do szkół demokracji uważając, że nie są one do tego powołane, o tyle teraz będą angażowani na rzecz autokracji i indoktrynacji. Nadal o sprawach uczniów stanowić się będzie bez ich aktywnego i rzeczywistego udziału (o nich bez nich), lekceważąc także najważniejszych rzeczników ich interesów i potrzeb, jakimi są ich rodzice. Ci bowiem też mają niewiele w szkole do powiedzenia poza przyzwoleniem (ukrytym naciskiem) władzy na materialne ratowanie instytucjonalnego ubóstwa i nędzy infrastrukturalnej w szkole publicznej.
Nauczyciele nie uzyskali samorządności własnej grupy zawodowej, naiwnie licząc na załatwienie ich spraw przez związki zawodowe oraz nieskutecznie prowadzone akcje strajkowe. Najlepsi, najbardziej wrażliwi, krytyczni i kreatywni pedagodzy będą mogli odejść ze szkół na wcześniejsze emerytury, by swoją postawą nie denerwować władzy. Niska płaca skutkuje niską motywacją, a zatem (prze-)trwaniem w zdewastowanym przez Annę Zalewską systemie szkolnym.
Uczciliśmy minutą ciszy odejście w okresie między Zjazdami Andragogicznymi profesorów: Olgi Czerniawskiej, Józefa Półturzyckiego i Lucjana Turosa.
W części plenarnej reprezentował
środowisko klasyków polskiej andragogiki w nurcie badań teriopoznawczych,
paradygmatycznych jako fundamentalnych dla badań empirycznych i praktyk
oświatowych prof. Mieczysław Malewski. W swoim wystąpieniu skoncentrował
uwagę na ewolucji kulturowej w toku dziejów wyrażającej się przejściem od
mądrości (w czasach starożytnych), przez zastąpienie ją w Oświeceniu wiedzą ku
dominującej w obecnych czasach informacji.
Kto ma informację, ten ma władzę. Nie
znaczy to, że ma wiedzę, ani tym bardziej mądrość. Ktoś skomentował w czasie
przerwy, że kto wie, czy to nie ze wstydu zapaliła się w czasie tego
wystąpienia jedna z hal produkcji informacji w TVP... .
Zdaniem M. Malewskiego za wiekowymi zmianami nie nadążają słowniki andragogiczne, skoro są takie pojęcia jak: uczące się organizacje, całożyciowe uczenie się, uczące się społeczeństwo, ale... nie ma w nich kategorii: społeczeństwo wiedzy.
Określenie to jednak nie musi występować w andragogicznych słownikach, skoro jest w Wikipedii i kluczowych podręcznikach do socjologii. Ktoś zadbał o to, by o nim nie zapomniano. To, że nie ma w rzeczywistości społeczno-politycznej "społeczeństwa mądrości", to widzimy na co dzień. Gdyby takie miało istnieć, to chyba tylko jako utopijna lub dystopijna wspólnota mędrców.
Dla M. Malewskiego pojęcie (...) społeczeństwo wiedzy mogłoby jednak zaistnieć w słownikach andragogicznych, gdyż jest
znaczeniowo najszersze (w triadzie: mądrość-wiedza-informacja), stanowiąc ramę epistemologiczną dla wszystkich
pozostałych kategorii pojęciowych współczesnej andragogiki.
Dlaczego tak się stało,
że nie operujemy już tym terminem? Otóż, kiedy ono się pojawiło, jego koncepcja
była już przebrzmiała. W uniwersytetach nie ma
już szlachetnego konserwatyzmu, dostojeństwa mądrości, którą przed wielu laty
reprezentowali jeszcze przedwojenni profesorowie. Epistemiczną epokę mądrości
starożytnych wyparła oświeceniowa epoka wiedzy, która odchodziła od tradycji
tracąc swój humanistyczny blask, głębię, troskę o dobro wspólne.
Miejsce wiedzy zajęła
informacja, zyskując status starożytnej arche, która zapoczątkowała
filozofię (za M. Hetmańskim). W konsekwencji
następuje dewaluacja wartości i wiedzy, a intelektualiści tracą swoją centralną
pozycję. Zamiast społeczeństwa wiedzy żyjemy w społeczeństwie
informacji, przy czym dodałbym, że także pseudowiedzy i dominacji propagandy na
użytek wojny polsko-polskiej, którą prowadzą w naszym kraju główne siły
polityczne.
Żyjemy zatem w epoce władztwa
informacyjnego, którego dysponenci - choć nie wybrzmiało to w żadnym stopniu w
referacie M. Malewskiego - mogą w przemyślany sposób użyć do sterowania
społeczeństwem. Informacja stała się bowiem wartością przeliczalną na zyski lub
straty dla tych, którzy mają do niej dostęp i mogą ją wykorzystać do realizacji
własnych interesów. Społeczeństwo informacji nie jest już społeczeństwem
wiedzy, gdyż do tego stadium nie zdążyło dojrzeć ze względu na dynamiczny
rozwój technologii komunikacyjnych, a dzięki nim także względnie powszechny
dostęp do wiedzy, ale już dla nielicznych.
Tym kwestiom poświęciła uwagę prof. Ewa
Solarczyk-Ambrozik (UAM) wskazując na tzw. cichą rewolucję
edukacyjną ze względu na dostrajanie się szkolnictwa wyższego, zawodowego i
instytucji społecznych do potrzeb, oczekiwań oraz wymagań rynków pracy. Referująca
użyła kategorii "adekwatności edukacyjnej" wskazując na jej
znaczenie ze względu na zachodzące zmiany w gospodarce, ale i w instytucjach
społecznych czy oświatowych. Fenomen ten odzwierciedla
sprzeczność między edukacją rozumianą jako wyrównywanie szans a edukacją
rozumianą jako źródło nierówności społecznych.
Faktem jest, że w gospodarce, transporcie,
komunikacji, mediach czy nawet usługach mamy do czynienia z cichą rewolucją. Ta jednak nie zaistniała w
polityce, w sposobie sprawowania władzy przez kolejne formacje rządzące, których liderzy od lat
zdają sobie sprawę, że jeśli społeczeństwo będzie pozbawione dostępu do szerokoprofilowej
wiedzy i kluczowych dla podejmowania decyzji informacji, tym łatwiej będzie
nawet przy tak otwartym dostępie do różnych źródeł wiedzy i informacji manipulować
nim, by powiększać własny elektorat oraz dobra niedostępne dla
wszystkich.
Na szczęście wiele kwestii można było doprecyzować w czasie kuluarowych spotkań, rozmów, gdyż piękna a upalna pogoda pozwoliła uczestnikom obrad na nocne Polaków rozmowy. Zapewne treść referatów i doniesień z badań będzie opublikowana na łamach wielu czasopism andragogicznych. Wówczas będziemy mogli znaleźć odpowiedź na pytanie:
Czy andragogika trzeciej
dekady XXI wieku sprzyja nie tylko trosce o ochronę życia ludzi na Ziemi w
epoce antropocenu, o której mówiła prof. Agnieszka
Stopińska-Pająk, ale także czy w ramach kształcenia dorosłych na rzecz
zrównoważonego rozwoju poradzimy sobie z zagrożeniem wojennym, w tym także z
fake newsami. O tych ostatnich mówił prof. UŁ Arkadiusz Wąsiński.
Podzielę się jeszcze jedną, dobrą informacją, że na prezeskę Akademickiego Towarzystwa Andragogicznego została ponownie wybrana prof. UMK Hanna Solarczyk-Szwec. Zapewni to kontynuację działań i
projektów, które stanowiły podstawę poprzedniej kadencji, ale okres pandemii zablokował
lub osłabił urzeczywistnienie niektórych z nich.
Prof. dr hab. Elżbieta Dubas - kierowniczka
Katedry Andragogiki i Gerontologii Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego kieruje
tegorocznym wydarzeniem naukowym, które odbędzie się w dn. 27-28 czerwca 2022
roku. IV Zjazd Andragogiczny jest zarazem jedną z
najważniejszych debat polskich andragogów w kraju. Jak informuje się w
poprzedzającym obrady komunikacie:
W czasach niezwykle intensywnych i, co szczególnie trudne,
zaskakujących przemian, jakim podlega współczesna cywilizacja i życie każdego
człowieka z osobna, trzeba myśleć o edukacji dorosłych. Namysł nad edukacją
dorosłych, jak i w ogóle edukacją, jest konieczny jako część humanistycznego
namysłu nad człowiekiem: jego jednostkowym życiem, ziemską egzystencją a nawet
kosmicznym umiejscowieniem. Pytania o edukację dorosłych to kluczowe pytania w
dobie intensywnych przemian i niepewności.
Eduakcja dorosłych może bowiem towarzyszyć człowiekowi
dorosłemu w czasach wirowania znaczeń, niepewności sensów i cywilizacji „nad
przepaścią” czy na „bezdrożu”. Pytania, które stają przed uczestnikami IV
Zjazdu Andragogicznego, są zasadniczo bardzo trudne, ponieważ obok zapytań o
samą edukację, są także pytaniami o (zmieniającą się?) istotę człowieka,
człowieczeństwa i ludzkiej egzystencji. Pierwsze z nich, stosunkowo
najprostsze, dotyczą diagnozy współczesnej edukacji dorosłych:
· Jaka jest współczesna edukacja
dorosłych? Na ile realizuje jednostkowe potrzeby dorosłych i społeczne, także
globalne oczekiwania?
Te pytania wymagają jednak kontynuacji w odniesieniu do
przyszłości, uwzględniając ich prognostyczno - futurologiczny kontekst:
· Czy w ogóle edukacja dorosłych będzie
dorosłemu jeszcze ( w przyszłym i trudnym do przewidzenia świecie) potrzebna?
Jeśli tak, jaka edukacja może ułatwić mu życie w trudnych i nieprzewidywalnych
czasach?
Wreszcie, rodzą się pytania o charakterze aksjologiczno –
wartościującym:
