Zmarła wybitna socjolog Margaret Scotford Archer

 

Smutną wiadomością zaczął się ten tydzień, bo w niedzielę 21 maja 2023 roku zmarła wybitna uczona, teoretyk socjologii kultury i edukacji, profesor Margaret Scotford Archer (1943-2023), której dwie z kilkunastu rozpraw zostały przetłumaczone na język polski. 

1) Kultura i sprawczość. Miejsce kultury w teorii społecznej (2019)

 

2) Człowieczeństwo. Problem sprawstwa (2013). 

 

 

W badaniach społecznych korzystamy z tych dzieł ze względu na podejmowanie przez angielską socjolog badań nad prekaryzacją oraz jej metodologię badań biograficznych. Andragodzy i pedagodzy pracy korzystają z rozpraw M.S. Archer z socjologii gospodarki, socjologii pracy oraz komparatystki myśli socjologicznej.  

Margaret S. Archer pracowała naukowo na Uniwersytecie w Warwick, gdzie kierowała Centrum Ontologii Społecznej, ale i wykładała w Cambridge oraz University College w Londynie. W latach 1986–1990 była przewodniczącą Międzynarodowego Stowarzyszenia Socjologicznego, zaś w latach 2014-2019 przewodniczącą Papieskiej Akademii Nauk Społecznych.  Była także profesorem w l'Ecole Polytechnique Fédérale de Lausanne w Szwajcarii.

Od 2014 roku przyjeżdżała do Polski dzięki współpracy z socjologiem prof. Krzysztofem Wieleckim, prowadząc mistrzowskie wykłady w Instytucie Socjologii UKSW. Dzięki K. Wieleckiemu i Klaudii Śledzińskiej ukazał się w serii „Archerian Studies” pierwszy tom studiów poświęconych krytycznemu realizmowi M. Archer.  

Brytyjska uczona otrzymała w 2017 roku tytuł doktora honoris causa UKSW.  

Rozprawy M. S. Archer na temat kultury jako systemów znaczeń i form symbolicznych w powiązaniu z sieciami relacji społecznych pogłębiają naszą wiedzę na tematy takich kategorii analitycznych, jak: symbolizm, narracja, dyskurs i działania performatywne.  Miałem ogromną przyjemność uczestniczenia w jednej z konferencji UKSW w panelu wraz z M. Archer a poświęconym problematyce kultury i człowieczeństwa w czasach przemian cywilizacyjnych. Właśnie finalizowane są przez prof. K. Wieleckiego prace redakcyjne nad wydaniem kolejnego tomu z "Archerian Studies".

 Wielka to strata nie tylko dla socjologii, ale dla wielu dyscyplin nauk społecznych.  

Zmarł psycholog wychowania dr Tomasz Ożóg

W dn. 17 maja 2023 roku zmarł dr Tomasz Ożóg, wieloletni pracownik naukowy Instytutu Pedagogiki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.  W roku 1988 należał do wąskiego grona Komitetu Założycieli "Solidarności" na KUL. Był też przedstawicielem nielicznego grona psychologów w naszym kraju, którzy wspierali swoimi badaniami i organizacją konferencji naukowych środowisko pedagogiczne, w tym szczególnie teoretyków i metodyków wychowania oraz pedagogów społecznych. 

Zajmował się badaniami nad ruchami religijnymi, oddziaływaniem katolickich ruchów młodzieżowych (zmiana postaw, systemu wartości, poczucia sensu życia, interakcji międzyosobowych i grupowych, zaangażowania itp.), dynamiką małej grupy religijnej, funkcjami twierdzeń psychologicznych w pedagogice Stefana Kunowskiego, aksjologicznymi problemami średniej i późnej dorosłości, zagadnieniami z zakresu tanatopedagogiki. 

Ma duże zasługi dla rozwoju pedagogiki chrześcijańskiej. Wśród wielu jego rozpraw do najważniejszych należy zaliczyć redakcję haseł z zakresu psychologii i pedagogiki w "Encyklopedii Katolickiej" oraz tak znaczące monografie zbiorowe, jak: 

• Nauki społeczne o młodzieży, Lublin1992;
  
  
  
• Wychowanie chrześcijańskie a kultura (współred. M. Nowak), Lublin 2000

• W trosce o integralne wychowanie (współred. M. Nowak, A. Rynio), Lublin 2003

W swoim studium na temat kulturowych zagrożeń wychowania T. Ożóg niezwykle trafnie lokował ten proces właśnie w kulturze, która stanowi "niszę" możliwego rozwoju człowieka. Jak pisał: 

Jest ona z jednej strony doskonałym "zespołem narzędzi", za pomocą których dorośli realizują proces wychowania, a z drugiej strony, stanowi przestrzeń, w którą dziecko jest wprowadzane. Internalizacja znaczeń, które zawiera kultura, introcepcja wartości, norm i sposobów odniesienia do rzeczywistości i samego siebie, stylów zaangażowania i twórczości etc.,. jest jednym z podstawowych celów wychowania (2000, s.167).     

Dr T. Ożóg zwracał uwagę w swoich rozprawach na to, że wychowawcy instytucjonalni i naturalni (rodzice) są nie tylko dziećmi swojej epoki, ale i podlegają jej duchowym wpływom, które generują egzystencjalną próżnię. Dostrzegał zatem w niej takie zagrożenia, jak: 

- zanegowanie zdolności rozumu do poznawania prawdy; 

- negację podstawowych znaczeń rzeczywistości; 

- subiektywizm i relatywizm moralny; 

- atomizacja życia społecznego, rozluźnienie więzi międzyosobowych;

- desakralizacja kultury, życia zbiorowego i indywidulanego (tamże, s. 168-170).

     

(źródło foto i nekrologu) 

ROZWÓJ NAUCZYCIELA I ROZWÓJ SZKOŁY

 

Po raz szósty profesorowie Mirosław J. Szymański i prof. UZ Inetta Nowosad zorganizowali Ogólnopolską Konferencję z cyklu "Szkoła i nauczyciel". Obrady odbywały się w murach pięknego Zamku Joannitów w Łagowie Lubuskim, co dodawało im dodatkowego atutu. Skoro bowiem polityka oświatowa cofa naszą edukację do czasów oświatowego średniowiecza, to warto było odbyć daleką drogę. 

Można tam było spotkać naukowców i pedagogów praktyków z całego kraju, by wspólnie z nimi rozmawiać w renesansowej części zamku o tym, jaka jest kondycja polskiej szkoły i nauczycielstwa. Pojawiło się nawet skojarzenie, że jest to rzeczywiście najlepsze miejsce do prowadzenia obrad. Zamek był bowiem rozbudowywany od 1350 roku, wybudowano wokół niego mury, zaś na początku XVI wieku powstała dwunastometrowa wieża obronna. 

Była w historii tego Zamku jakaś analogia do polityki oświatowej, bowiem kolejni ministrowie edukacji ostatniego trzydziestolecia tak majstrowali przy reformach polskiego szkolnictwa, jak i ten obiekt był niszczony w wyniku najazdów Szwedów oraz wojen. Jest jednak promyk nadziei, że może znajdzie się taka formacja polityczna, która przestanie traktować szkolnictwo jako środek do realizacji partyjnych interesów, tylko przywróci jemu właściwy status autonomii i samorządności, naukowej racjonalności i ponadpartyjnej troski. 

Na terenie zadaszonego dziedzińca Zamku, który wokół jest porośnięty piękną kaskadą winobluszczu, mogliśmy słuchać referatów, wystąpień, dyskutować i świętować. Gospodarze Konferencji, a byli nimi pracownicy Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Zielonogórskiego, zadbali o to, by każdy uczestnik mógł już na wejściu otrzymać książkę z wydrukowanymi referatami. 

Pięknie wydany zbiór tekstów pod redakcją wspomnianych powyżej Profesorów ułatwiał recepcję treści a zarazem sprzyjał temu, by najważniejsze z nich nie umknęły uwadze czy zapomnieniu. 

Jak zapewnili Organizatorzy debaty: Rozwój nauczyciela i rozwój szkoły zwraca uwagę na potencjał szkoły, który wyłania się z potencjału nauczycieli - najbardziej wartościowego jej zasobu. Jakość pracy nauczycieli stanowi jeden z kluczowych czynników poprawy uczniowskich osiągnięć i zwraca uwagę na rolę nauczycieli w zapewnianiu jakości pracy szkoły oraz możliwości uzyskania jej trwałej poprawy (rozwoju). Przyjęty temat powiązany jest również z ważnymi kwestiami dotyczącymi kształcenia nauczycieli i doskonalenia w zawodzie oraz rozwoju potencjału nauczycieli by sprostać stawianym przed nimi oczekiwaniom.

Było też święto, bowiem obrady zostały dopełnione wieczornym benefisem Profesora Stefana M. Kwiatkowskiego z okazji 75-rocznicy urodzin i półwiecznej już służby nauce i oświacie. Gdyby jednak ktokolwiek ośmielił się przekraczać obowiązujące w świecie nauki standardy, to czekała nań katownia. Być może miało to uświadomić uczestnikom obrad, że nie przestrzegając political correctness mogą zostać uwięzieni przez panującą nam "władzę".             

ROMANTYZM w umysłach i sercach Polaków - dawniej i dzisiaj…

   Dr Ewa Lewandowska-Tarasiuk z Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie zorganizowała akademicki dyskurs pedagogiczny w Klubie Księgarza w Warszawie w związku z opublikowanym przez Marcina Matczaka dość prowokacyjnym tekstem pt. Czas złożyć Mickiewicza w mauzoleum.  Nieco wcześniej adiunkt Akademii wydała w londyńskiej prasie polemiczny esej zatytułowany - Czy godzić się na złożenie Mickiewicza w mauzoleum? Obie wypowiedzi stanowiły punkt wyjścia do interdyscyplinarnej debaty, która miała miejsce w ub. tygodniu z udziałem profesor historii literatury polskiej, poetki i piosenkarki Ewy Paczoskiej z Uniwersytetu Warszawskiego, profesora historii literatury i kultury Jakuba Zdzisława Lichańskiego, profesor Krystyny Kazimiery Milczarek-Pankowskiej i moim.

O co toczył się spór, który poprzedził Akademicki Dyskurs Pedagogiczny?  Najkrócej można sprowadzić go do tezy profesora M. Matczaka: Skreślam z listy lektur "Ballady i romanse", wpisuję "Stranger Things". Na pytanie, dlaczego tak uważa, odpowiedź była jednoznaczna: Nie dlatego, że dawne dzieła nie są wartościowe (są). Nie dlatego, że młodzież nie czyta (czyta). Jednak czytanie tekstu, który stracił kontakt z naszą rzeczywistością, nie ma sensu, bo nie da się go uczynić swoim. 

Esej M. Matczaka na ten temat można przeczytać w otwartym dostępie, toteż odsyłam do niego zainteresowanych. Natomiast nie ma dostępu do wypowiedzi pani dr E. Lewandowskiej-Tarasiuk, która przypomniała we wprowadzeniu do debaty, że miniony rok został ogłoszony przez Sejm RP Rokiem Polskiego Romantyzmu w związku z dwusetną rocznicą pierwszego wydania przez Adama Mickiewicza "Ballad  i romansów". To one wyznaczyły początek polskiego romantyzmu, kształtując tożsamość kolejnych pokoleń Polaków. 

   Właśnie dlatego zorganizowano spotkanie literaturoznawców i pedagogów w Klubie Pisarza, by odpowiedzieć sobie na pytanie, jak to jest z polskim romantyzmem? Czy rzeczywiście nie powinniśmy wzbogacać kulturowo polskiego cyberpokolenia literaturą romantyzmu, która może nabierać współcześnie nowych kontekstów i odniesień do obu rzeczywistości, tak tej realnej jak i wirtualnej.       

   Zdaniem prof. J. Lichańskiego położono w kształceniu młodzieży zbyt duże akcenty na edukację patriotyczną, zamiast zwrócić uwagę na to, w jaki sposób konstruowane były wierze tej epoki. To romantycy potrafili wyrazić postrzeganie świata w sposób nowoczesny na tamte czasy, ale później to kontynuowano. Jest wielu wspaniałych poetów, którzy byli kontynuatorami tak wyjątkowej do dziś poezji. 

Tradycja romantyczna jest jednak wykorzystywana ideologicznie, w związku z czym młodzież odwraca się od niej. Zanika tradycja literacka, która nas zbudowała. Profesor pytał, dlaczego ciągle widzimy romantyzm martyrologicznie? Może czas wyrzucić do kosza legendę romantyczną i wrócić do źródła?  Jego zdaniem, to literatura romantyczna kształtowała język Polaków, rozwijała sztukę budowania zdania, a następnie konstruowania tekstu. Romantycy próbowali nas tego nauczyć.

Warto zatem zastanowić się nad tym, czy romantyzm nadal jest czymś ważnym dla nas? Jak nas zachwyca, skoro nie zachwyca? Profesor Ewa Paczoska podkreślała siłę polskiego romantyzmu, pielęgnowanie ideału narodowej wspólnoty i zastanawiała się, co zrobić z tą tradycją dzisiaj. Przypomniała opinię najwybitniejszej badaczki tej tradycji - Marii Janion, która wraz z początkiem transformacji ustrojowej w 1989 roku ogłosiła koniec romantyzmu, możność wyjścia ze skorupy romantycznej, ze stereotypu romantycznej narodowości, który wiązał się ze stereotypem niewoli, braku wolności. Jednak nie jest tak łatwo pozbyć się romantyzmu. 

Zdaniem prof. E. Paczoskiej dzisiaj czyta się romantyzm w nieco inny sposób: nie wbrew tej tradycji wyzwoleńczej, kod niepodległościowy, ale przez tworzenie alternatywnych lektur i czytania romantycznej wspólnoty literackiej na nowo, np. przez odczytywanie twórczości Słowackiego jako patrona nienormatywności, indywidualności, przekraczania społecznych konwencji. 

Profesor Krystyna Pankowska odwołała się w swoim referacie do filozofii Hanah Arendt, która uważała, że pytanie - Dlaczego romantyzm jest potrzebny? - jest źle postawione.  Sztuka romantyczna, kultura nie może służyć czemuś doraźnemu, praktycznemu. Kultura służy jedynie i zaświadcza o ważności świata dla ludzi i świata ludzkiego. Natomiast popkultura, kultura pomniejsza służy życiu, biologicznej regeneracji sił ludzkich. Wielka kultura romantyczna natomiast służy trwaniu świata. 

Dlaczego romantyzm tak często się pojawia w dyskursach publicznych i budzi takie emocje? - pytała K. Pankowska.  Może dlatego, że jest tą epoką pełną żaru, emocji, ujawnia pełną paletę uczuć, duchowości człowieka i jego psychiki. Są tu skrajności, bo jak kochać, to aż do zatracenia, jak walczyć, to do upadłego, jak buntować się, to stawiać na szali wszystko, łącznie z życiem, nawet tym wiecznym. 

Romantyzm zawsze przemawiał przede wszystkim do młodych pokoleń i liczył na nich ("Młodości! Ty nad poziomy. Wylatuj...").  Warto zatem zastanowić się, do jakiej młodzieży dzisiaj ma trafić romantyzm? Z badań socjologicznych wynika jednak, że dzisiejsza młodzież ma bardzo niską samoocenę i bardzo niskie poczucie sprawczości. Młodzież nie jest przekonana, że może ten świat zmieniać, a przy tym cechuje ją uniformizacja myślenia, co oznacza, że jest to pokolenie nasladowców a nie twórców. 

Zmienia się ontologia przestrzeni życia młodzieży i jej system wartości. Brak transformatywnego buntu, ciekawości świata nie jest dobrym podglebiem dla współczesnego romantyzmu. Tymczasem - jak mówiła prof. K. Pankowska - potrzeba nam buntu młodych dla zmiany świata. Może powinna powstać trzecia Izba Sejmu, która zajmowałaby się światem dla tych, których nie ma jeszcze na naszej Ziemi.   

Niech od "Słownika wyrazów ratujących życie" zacznie się rewolucja ludzkich serc

 

Jeśli przyjąć tezę Michała Rusinka, że od języka zaczyna się każda rewolucja, to tę właśnie zapoczątkowała nie Sanah, ale dr Michał Paluch, który sprawił, że w ciągu kilku miesięcy pozyskał znakomitych autorów - pedagogów, psychologów, historyków, kulturoznawców, filozofów, politologów, ratowników medycznych, oficerów wojskowych i językoznawców, by poruszeni dramatyzmem wojny w Ukrainie podzielili się bogactwem własnych myśli i doznań, uczuć i refleksji współtworząc "Słownik Wyrazów Ratujących Życie". O ile Sanah jako idolka młodzieży stara się utrwalić mit romantyzmu w nowej formule artystycznej, o tyle wraz z Michałem Paluchem nie mamy złudzeń, że trzeba nadać mu jeszcze inną jakość. 

Nadchodzi czas na zmianę języka także w edukacji, wychowaniu, psychoterapii. Ten zaś został trafnie uchwycony przez autorów Słownika. Książka jest w wolnym dostępie, toteż nie recenzuję jej jako autor cząstki zawartych w niej studiów. Jestem przekonany, że powstanie tylu rozpraw i wydanie tak ważnej dzisiaj publikacji jest szansą na zmianę nie tylko w relacjach społecznych, intrapsychicznych, ale także instytucjonalno-oświatowych.    

Redaktor tomu tak pisze we wprowadzeniu:

Czytelniku, powiedz w swoim kraju, tak jak my czynimy w Polsce i w Ukrainie, żeśmy pisali tę książkę wierni sile słowa, wierni tym, którzy chcieli je wyrazić, jak i tym, którzy musieli milczeć. Znamy ten paraliżujący stan ciała i ducha, kiedy na skutek doświadczenia przemocy lub na sam widok cierpiących osób, a w szczególności matek i dzieci, odbiera człowiekowi mowę. Tak stało się 24 lutego 2022 roku – zabrakło nam słów, aby wyrazić to, co zobaczyliśmy i czego doświadczały – na naszych oczach – ofiary rosyjskiej agresji w Ukrainie. (...) 

W dobrym słowie, w słowie ratującym życie drzemie jakaś tajemnica, a zarazem jakiś wymiar prawdy o człowieku i jego człowieczeństwie. Ważne, aby wybrzmiał argument, że nie szukamy na nikim zemsty, lecz pomścić chcemy zadaną nam wszystkim przemoc zakłamywania rzeczywistości i odbierania głosu. Zabrzmi to paradoksalnie, ale w chrześcijańskim, bliskim nam i głęboko moralnym zawołaniu: „Zło dobrem zwyciężaj”, mieści się jakaś tajemnicza forma zadośćuczynienia nie tyle komuś za wyrządzone zło, ile złu samemu w sobie (s.11).

Istotnie, grono autorów tego dzieła połączyła siła DOBRA przeciwko mocy ZŁA, którego doświadcza ukraińskie społeczeństwo ze strony imperialnej wojny Rosji wobec suwerennego kraju. To jest także NASZA WOJNA. WOJNA CYWILIZACYJNEGO PRZEŁOMU. 

Zdaje się, że nie chodzi w niej o samą Ukrainę, ale o odzyskanie przez imperialną Rosję utraconej dominacji w tej części świata. Ukraina broni zatem nie tylko własnej tożsamości, suwerenności, ale także przejmuje na siebie ciężar i związany z tym dramat strat ludzkich istnień, zarówno w sferze militarnej, jak i obywatelskiej, powszechnej. 

Miliony głównie obywatelek Ukrainy opuściły swoją ojczyznę, by ratować ludzkie życie, ale przecież także własną historię, kulturę, tożsamość narodową. Niniejsza publikacja nie jest studium o stosunkach międzynarodowych, geopolityce czy edukacji (para-)militarnej, ale darem polskich i ukraińskich humanistów na rzecz (...) świadectwa szlachetnej walki i godnego mierzenia się z tragizmem własnego i cudzego losu Wiemy w Polsce, czym to grozi, kiedy w ramach powojennego uporządkowania świata zmusza się ludzi, a nawet całe społeczeństwa, do niezabierania głosu na temat człowieczeństwa, w tym sensu cierpienia i przebaczania. 

Wojenna trauma przenika pokolenia, rozbudzana nie tylko rodzinnymi wspomnieniami, ale też obrazami zła i bestialstwa obecnymi w mediach. Nie popełniajmy tego błędu historii, nie karmmy się tylko słowami zbrodni i okrucieństwa, resentymentu, żalu i poczucia niesprawiedliwości. Nie chcemy po raz kolejny mierzyć własnej wolności poczuciem bezsilności wobec późniejszych społecznych dewiacji, psychicznych deficytów, nihilizmu moralnego i defetyzmu, które nie pozwalają na zrodzenie się życiodajnej myśli pedagogicznej. Bo naród, który zamilkł w bezsilności na pokolenia, wymaga wspólnotowego i dogłębnego uzdrowienia i być może to, jak się zachowujemy i co robimy obecnie, jest przejawem jakiejś formy autoterapii (s.12).

Przywołana tu monografia poruszy nasze emocje treścią, ilustracjami, fotografiami ze zbombardowanych przez agresora miejscowości, ale także jest nośnikiem nadziei ludzkich serc i umysłów, że (...) słowa nie tylko mogą uratować życie, ale przede wszystkim ratują zdrowie psychiczne i emocjonalne dla kolejnych pokoleń, przed którymi stanie wiele wyzwań natury egzystencjalnej. 

Najważniejsze z nich to: zachowanie witalności życiowej, gotowości i zdolności do konstruktywnego przepracowania traum wojennych, przeżycie żałoby oraz wzniesienie się z czasem na poziom mądrości etycznej pozwalającej na podjęcie próby najwyższej miary, jaką będzie zawieszenie logiki odwetu. To od tych postaw zależeć będą losy więzi międzyludzkich i międzynarodowych na wiele pokoleń (s.20).

Treść książki ma ściśle pedagogiczny charakter, gdyż zgodnie z literą ducha naszej nauki nie zamierzaliśmy czekać na nasilający i przedłużający się bieg okrutnych wydarzeń w Ukrainie, ale i głęboko zakorzenionych już traum uchodźców i ich dzieci. Zdawaliśmy sobie sprawę z tego, jak ważne jest właśnie teraz podzielenie się pozytywną pedagogią z tymi, którzy stracili już w swoim życiu wiele, ale nie własne jestestwo, nie osobistą godność i wyrywającą się do raju duszę.

Adresujemy tę książkę przede wszystkim do przebywających na emigracji, w tym w Polsce ukraińskich opiekunów dzieci, pedagogów, wychowawców, rodziców, ale i dziennikarzy, ludzi mediów, by zobaczyli, jak ważne są w tym właśnie czasie nie tylko gesty, uprzystępnienie przestrzeni i miejsca do życia, jego kontynuacji, ale także słowa, które pozwalają na odczytanie "tu i teraz", a w związku z tym także tego, co może wydarzyć się "tam i jutro/kiedyś". 

Jak pisze Redaktor dzieła: niesłychanie ważne jest (...) zwrócenie szczególnej uwagi na słowa, których głębokie znaczenie zatarło się siłą zwyczajowych interakcji i – trzeba to przyznać – brakiem czuwania w ostatnich dekadach nad ich powagą (s. 23).

Prace nad niniejszym Słownikiem... trwały równolegle do wielu inicjatyw środowisk naukowych na rzecz udzielenia pomocy Ukrainie i jej mieszkańcom. M. Paluch zwrócił się do dyrektorów szkół w Polsce, ale i do polskich i ukraińskich pedagogów oraz dziennikarzy o przesłanie świadectw, słów, fraz, rysunków lub zdjęć ilustrujących wyrażenia ratujące życie, które są szczególnie ważne właśnie ze względu na toczącą się wojnę w Ukrainie. Imponujący był odzew, skoro wpłynęło ponad 900 takich relacji.

 Powołany przez Michała Palucha Komitet Redakcyjny "Słownika", który obradował zdalnie, wypracował klarowną koncepcję dzieła i uzgodnił niezwykle rygorystyczne tempo prac nad jego treścią. Mieliśmy mało czasu, toteż trzeba było odłożyć wszystkie inne prace twórcze na rzecz poświęcenia się temu właśnie zadaniu, bo wszyscy mieliśmy świadomość, że każde odroczenie, przedłużenie czasu na oddanie własnych rozpraw uniemożliwi jego wydanie.

Tak powstało 45 esejów utrzymanych w różnej stylistyce narracyjnej (od potocznej, popularno-naukowej po naukową) oraz zdefiniowano 33 pojęcia kluczowe, które są niejako reprezentatywne dla wszystkich blisko 900 zgłoszonych do redakcji wyrażeń. Prezentacja tych pojęć jest wpisana na oś od tych najbardziej nadających się do ich względnie obiektywnego zarysowania po terminy nacechowane subiektywizmem, podobnie jak wielostronnie doświadczamy pewnych zjawisk. 

Toczy się wojna, której tragedią jesteśmy już od ponad roku boleśnie dotknieci wraz z obywatelami Ukrainy. Trzeba czynić wszystko, co jest tylko możliwe, by wspierać osoby rażone wojennym dramatem, by rozleniwionemu, rozmaślonemu pokoleniu chronionemu pod skrzydłami "helikopterowych rodziców" ("Helikopetereltern")  uświadomić wreszcie, że zachodzą zmiany, która niosą z sobą niewyobrażalne, nieprzewidywalne jeszcze wyzwania. 

Nie ma co się łudzić, że będzie możliwy powrót do czasów sprzed 24 lutego 2022 roku! Nie. To se uż ne vrati! - jak powiadają Czesi. Panta rei. Sanah zresztą śpiewa wiersz Wisławy Szymborskiej "Nic dwa razy się nie zdarza"... . a jej wykonanie ma już kilkadziesiąt milionów odsłon na YouTubie. 

Ponad rok temu nastąpił koniec binarnego świata Wschód vs Zachód (polecam lekturę lub wywiady, wypowiedzi m.in.: Romana Kuźniara, Bogdana Góralczyka, Krzysztofa Najdzika, a może i wkrótce Andrzeja Paradysza). Czas przygotowywać się już nie do wojny, bo ta trwa, tylko do obrony tego, co jeszcze pozostało obecnym pokoleniom, by mogły przetrwać i odnaleźć dla siebie miejsce w świecie zupełnie nowych podziałów geopolitycznych. 

Nie powróci już Polska z czasów Jerzego Buzka czy Donalda Tuska, podobnie jak nie przetrwa rzekomego pokoju Polska kolejnych ekip władzy. Jeszcze odwraca się uwagę społeczeństwa od kluczowych zagrożeń państwowości polskiej konfliktami natury światopoglądowej, skandalami nadużyć polityków, sztuczną inteligencją, zbrodniami i katastrofami ekologicznymi itp., byśmy naiwnie sądzili, że możliwy będzie powrót do pokojowej przeszłości, do czasów prosperity. 

Zainteresowani mogą ściągnąć dzieło  z naukowego konta Redaktora, który zatroszczył się o indeks rzeczowy kluczowych pojęć.  Pragnę zarazem wyrazić słowa uznania dla Ministerstwa Edukacji i Nauki oraz władz Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie za finansowe i organizacyjne wsparcie tego  projektu. 

Wersja drukowana (na razie w kilku dedykowanych egzemplarzach), zostanie wydana przez Oficynę Wydawniczą "Impuls" w Krakowie w najbliższych dniach. Zostanie przekazana na ręce pierwszego sekretarza Ambasady Ukrainy Vitalii’a Bilyi’a, który wcześniej został powiadomiony o naszym przedsięwzięciu, odbierając publikację "Lekcje pokoju w czasie (po)wojennym”. Wspiera nas w tym zakresie Franciszek Szlosek, który jest także członkiem Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy.  

Twórców zespołowych prac naukowych i oświatowych, ale i członków interdyscyplinarnych zespołów autorskich powinna zainteresować precyzyjna metodologia dochodzenia do ostatecznej, a jakże logicznej konstrukcji całego dzieła. 

Wymienię w tym miejscu autorów i tytuły ich esejów w liczącej ponad 700 stron publikacji, gdyż to dzięki ich determinacji i poczuciu ich solidarności z potrzebą powstania Słownika mógł on w ogóle powstać: 

Irena Androshchuk (O Dmytrze, wykładowcy z okopów - współaut. z Dmytro Linartovych; Nowe życie; Pojęcie: spotkanie),  

Ryszard Bera (Chwała Ukrainie po polsku; Pospolite ruszenie; Pojęcie: bezpieczeństwo), 

Magdalena Bober‑Jankowska (O hymnie i pieśniach mocy; Obrońcy narodu; Duch walki, jedności i wspólnoty), 

Marek Budajczak (Pojęcia: ewakuacja; ratunek), 

Olena Budnyk (Pojęcie: gościnność; walka i zwycięstwo)

Stanisław Chrobak (Nadzieja chrześcijan; Pojęcie: determinacja w obecności bliźniego; przebaczenie i pojednanie), 

Agata Czajkowska (Autoterapia w walce z autodestrukcją; Pojęcie: świadectwo),  

Ryszard Czekalski (Pojęcie: dziękczynienie; modlitwa; potrzeba wiary), 

Anna Fidelus (Pojęcie: pomaganie; przebaczenie i pojednanie),

Dominika Gila, Ilona Puszek (transkrypcja wywiadu ze świadkiem wydarzeń w Przewodowie) 

Jolanta Gisman-Stoch (Świadectwo z Cieszyna. Arteterapia w pracy z uchodźcami wojennymi)

Edyta Januszewska (Rakiety, które uderzyły na zawsze; O spotkaniu z Innym; Jedziemy na granicę), 

Agnieszka Klimska (Walka kredek z rakietami; W służbie kombatantom i żołnierzom; Pojęcie: dom), 

Marcin Klimski (Pojęcie: rodzina), 

Ewa Lewandowska‑Tarasiuk (O sercu bijącym w tobie; Pojęcie: serce i miłość), 

Dmytro Linartovych (O Dmytrze, wykładowcy z okopów), 

Krzysztof Maliszewski (Dotknięcie, które obudziło), 

Urszula Markowska‑Manista („O młodzieży z ostrzelanego autobusu”; Bohaterowie drugiego planu i ich kontrhistorie; Pojęcie: emigracja; orientacja czasowo-przestrzenna), 

Mikołaj Niedek (Ekologiczna rana; Podbój ziemi i Ziemi), 

Olha Ovcharenko (Nowy dom i bogini Berehyni; To nie twoja wina; Pojęcie: spotkanie), 

Michał Paluch (O Katrusi, Emilii i Banksym; Walka kredek z rakietami; Chwała Ukrainie po polsku; O asyście honorowej i honorowych gestach; Przeklinanie i ekspresje gniewu; Pospolite ruszenie; Niech lew mieszka w naszych sercach; Pojęcie: gościnność; bezpieczeństwo; kompetencje gębokie; wolność; tożsamość), 

Magdalena Partyka (Sprzeciw poetów: wojno, won! Współcześni polscy poeci o napaści na Ukrainę; Pojęcie: tożsamość),

Małgorzata Przanowska (Słuchanie, które wystarczyło; Słuchanie, które poruszyło; Piesek, żyrafa i ja. O komunikacji serdecznej; Formy słuchania - ćwiczenia akuologiczne;  Pojęcie: komunikacja międzyludzka; doświadczenie muzyki), 

Wołodymyr Rebrov (ukraiński artysta,  Kijów, autor szkiców i rysnuków), 

Konrad Rejman (Ocalić siebie wzajemnie; O tym, że można być słabym; Myśli przeciwko wojnie; Zadając pytania ostateczne; Winę ponosi niszczyciel; Pojęcie: naród i państwo; towarzyszenie umierającemu; walka i zwycięstwo), 

Marek Siwicki (O 26 autorach pewnego przeżycia; O domach i ich podwórkach), 

Witold Starnawski (Oto człowiek; Pojęcie: człowieczeństwo, człowiek; obecność; wolność), 

Magdalena Szpunar (O poezjoterapii i sile bezsilnej poezji; Pojęcie: czułość), 

Wiktor Szponar (Życie po życiu; pojęcia: [współ]odpowiedzialność; wspólnota]

Anna Szumska (Ewakuacja z pola bitwy; Bóg, Honor, Ojczyzna; O asyście honorowej i honorowych gestach; Pojęcia: ewakuacja; mobilizacja), 

Bogusław Śliwerski (O dzielności w czasie wojny i w czasie pokoju; Vince teipsum! Zwyciężaj samego siebie; Propozycje metodyczne do eseju pt. O dzielności w czasie wojny i w czasie pokoju; Pojęcie: edukacja), 

Emilia Śmiechowska‑Petrovskij (Ratowanie życia w słowach i słowa ratujące życie; ratunek), 

Sophiia Tereshchenko (14-letnia uczennica z Kijowa - autorka rysunków), 

Aleksander i Angelika Tereszczenko – niezłomni małżonkowie z Ukrainy, miesz‑ kający i pracujący od lat w Polsce, współtwórcy projektu "Słownika...."),

Emilia Tomczyk (Wspomnienie pierwszych dni wojny),

Teresa Weber‑Lipiec (Pojęcie: towarzyszenie umierającemu) , 

Anna Walczak (Pojęcie: duchowość [niereligijna]),  

Lech Witkowski (O ratunku dla życia duchowego). 

    Książka powinna być przetłumaczona na język ukraiński i angielski, bo nie ma na świecie takiego dzieła, które komplementarnie, przekrojowo i dla zróżnicowanych wiekiem, kulturowo, narodowo, wyznaniowo traktuje o człowieczeństwie w czasie wojny, jej przebiegu oraz jej następstwach. 

Adres do pobrania książki: https://www.researchgate.net/publication/370833483_Slownik_wyrazow_ratujacych_zycie_E-book_red_MPaluch_2023#fullTextFileContent

(źródło ilustracji: Sophiia Tereshchenko) 

Ps.

Projekt nie przewidywał egzemplarzy drukowanych, ale dzięki uprzejmości Oficyny Wydawniczej "Impuls" w porozumieniu z Wydawnictwem UKSW można złożyć zamówienie na zakupienie pięknie wydanego egzemplarza książki. Zamówienia należy kierować na adres: impuls@impulsoficyna.com.pl 

Na internetowej plafformie UALI.info, której kuratorem jest Ukraiński Kongresowy Komitet Ameryki (UKKA) obsługujący głównie Wschodnie Wybrzeże USA, Stefan Łaszyn uzyskał pełną akceptację do opublikowania tekstu powyższej recenzji w języku ukraińskim. Przekładu dokonał  ПРОФ. МИКОЛА ЛЕСЮК, ПРИКАРПАТСЬКИЙ НАЦІОНАЛЬНИЙ УНІВЕРСИТЕТ ІМ В. СТЕФАНИКА, УКРАЇНА. Bardzo dziękuję Profesorowi! 

 

https://uali.info/standwithukraine/slownik_wyrazow_ratujacych_zycie#more-16096

Listy do Profesora Stefana M. Kwiatkowskiego

 

Z okazji 75 urodzin Profesora Stefana M. Kwiatkowskiego z Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie została wydana przez dr Beatę Mydłowską niezwykle interesująca naukowo, oświatowo i kulturowo monografia wieloautorska, która zgodnie z tytułem zawiera 80 listów do Jubilata. Dotychczas spotykaliśmy się z tomami jubileuszowymi dla czcigodnych jubilatów, które wprawdzie też zawierały kilka czy nawet kilkanaście adresów, ale w zdecydowanej większości stanowiły zarazem dar myśli i tekstów z własnych badań ich autorów. 

Pojawiła się zatem nowa, zwarta i pięknie wydana epistolografia refleksyjna, wspomnieniowa, życzeniowa, która stanowi - jak w starożytnych czasach Demetriosa - przywołane we wprowadzeniu Redaktorki tomu odzwierciedlenie "wizerunku dusz" nadawców. Autorzy listów wiedzieli, że będą one publikowane, ale sami zostaną zaskoczeni, w jak estetycznej formie edytorskiej zostały one ujęte. 

Wprowadzenie do tomu jest zarazem przypomnieniem czytelnikom genezy i ewolucji sztuki epistolarnej w dziejach światowej kultury, która powoli zaczyna wygasać w XXI wieku będąc zarejestrowaną w nietrwałych, zanikających chmurach danych cyfrowych. Znakomicie, że tą edycją zatroszczono się nie tylko o Jubilata, ale także o wartość pisania listów, do czego zachęcała Maria Grzegorzewska pisząc do nauczycieli: Posyłam te listy do Ciebie koleżanko i Kolego, a gorącymi życzeniami, abyście w swej pracy znaleźli radość tworzenia i spokój dobrze spełnionej służby społecznej (za: s.13).             

Treść listów odsłania bogactwo różnych form działalności Prof. Stefana M. Kwiatkowskiego, a niektórzy mogli przy tej okazji pochwalić się własnymi. Nie jest to wyrazem narcyzmu, tylko potwierdzeniem Mistrzowi, że nie zaniechali pracy twórczej. Jak trafnie podsumowuje ten zbiór jego inicjatorka i wydawczyni: 

Rozważane w zacytowanych w publikacji listach relacje są także istotne dla dopełnienia i oceny dorobku Profesora, dla dokładniejszego rozpoznania Jego poglądów, działań, kontaktów oraz dla bardziej precyzyjnego określenia funkcjonowania w środowisku naukowym. Być może te listy - zwłaszcza te napisane przez bliskich przyjaciół - wypełniają jakąś biograficzną lukę pokazując sylwetkę Prof. Stefana M. Kwiatkowskiego na tle świata nauki naszych czasów, a nade wszystko zarysują istotny fragment Jego portretu osobistego (s.14).     

Doprawdy, jaki jest nasz czcigodny Jubilat - jak śpiewał Bogusław Mec - być może nie wie nikt, ale treść listów w powyższej publikacji dopełnia jedno z okienek JOHARI. Uczestniczący zaś uczeni (niemalże z wszystkich ośrodków akademickich w kraju) w Ogólnopolskiej konferencji naukowej - "Nauczyciel i Uczeń" w Łagowie Lubuskim uświetnili Jubileusz znakomitego PEDAGOGA swoją twórczą obecnością - wygłaszając referaty, dedykacje i gratulacje.  Była też część występów artystycznych, które mogli obejrzeć serfujący po Internecie. 

Szkoleniowy stres do walki z cyberstresem

 

Jeśli stres obniża waszą motywację do działania i odbiera poczucie satysfakcji z wykonywanej pracy, czujecie mniejszą wydajność, zaczynacie popełniać błędy i frustrują was kolejne wyzwania zawodowe – nie czekajcie, skorzystajcie ze szkolenia za jedyne tysiąc złotych.  

 

Jeśli nie wiecie, co się z wami dzieje i gdzie podział się wasz entuzjazm do pracy, to nie martwcie się, bo na szkoleniu poznacie przyczyny wypalenia zawodowego. Nie, nie te, które występują w waszej pracy, tylko tak w ogóle. 

 

Gdybyście chcieli rozpoznać syndrom wypalenia zawodowego, to na szkoleniu powiedzą wam, co warto zaobserwować w swojej codzienności zawodowej, by nie zbagatelizować ukrytych czynników. 

 

To szkolenie jest dla was! Za powyższą kwotę, w tym 23 proc. VAT, dowiecie się, jak badać siebie, by przekonać się o stanie wypalenia zawodowego. Trener da wam do wypełnienia test do autodiagnozy, żeby potwierdzić wypalenie zawodowe, no bo któż go nie ma w stopniu lekkim, średnim lub wysokim. 

 

Ważne, żeby dowiedzieć się, co pomaga wam chronić się przed wypaleniem zawodowym, jakie są wasze zasoby, ukryte, nieuświadamiane talenty w pracy zawodowej, a co stwarza wam problemy w pracy. Nie, nie, szkolenie nie jest od tego, żeby cokolwiek zmieniło się w waszym miejscu pracy. Przecież nie uczestniczy w nim wasz pracodawca. 

 

Niska płaca. Frustracja. Poczucie besilnosci. Słusznie. Czas powiedzieć - "Stop wypaleniu zawodowemu!". A może nie???? W GW przeczytałem wywiad z panią doktor - psycholożką, która uważa, że nadużywamy pojęcia "wypalenie zawodowe".  Moim zdaniem, wciskamy innym, że są wypaleni, żeby móc oferować im treningi, warsztaty w zakresie "schłodzenia zawodowego".

 

Gdyby ktoś jednak już teraz był przekonany, że nie jest wypalony zawodowo, to przecież może nauczyć się zarządzania swoim zmęczeniem. Kto nie chce być wypoczęty? Szkoleniowcy przeprowadzą audyt energetyczny metodą self-reg. 

Im bardziej tajemniczo brzmi owa metoda, tym bardziej można być przekonanym, że pomoże. W końcu każdy ma jakąś energię, tylko zapewne nie wie, jak nią zarządzać, żeby zachować odpowiedni balans życiowo-zawodowy.

Nie ulega wątpliwości, że funkcjonowanie w dwóch światach - realnym i wirtualnym sprawia, że na pewno jesteśmy przebodźcowani, a to znaczy, że musimy mieć stres cyfrowy. Trzeba zatem dowiedzieć się, jak walczyć z ciągłym napięciem, ucieczką myśli, wewnętrznym rozdrażnieniem, by nie wpaść w pętle always on. 

 

Sądziłem, że always dotyczy podpasek, a tu okazuje się, że być może sam wpadłem w pętlę always on czytając kolejną ulotkę o tak znaczącej ofercie quasi terapeutycznej.