07 kwietnia 2022

Konkrety nowelizacji ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce

 



Ministerstwo Edukacji i Nauki przedstawiło projekt nowelizacji ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Praktyka codziennego życia weryfikuje albo (non)sens dotychczasowych regulacji albo/i nieprecyzyjność norm prawnych, toteż po prawie czterech latach pojawia się sygnał o koniecznej korekcie niektórych zapisów ustawowych. 

    Nie będę tu referował wszystkich zmian, gdyż przedłożony do konsultacji projekt liczy 27 stron! Zwrócę jedynie uwagę na kwestie związane z wnioskami o awans naukowy, bowiem doświadczamy pewnego załamania etycznego i organizacyjnego w niektórych postępowaniach. 

Doktoryzowanie 

W tym zakresie zmiany są następujące: 

1. w sytuacji postępowania w sprawie nadania stopnia doktora prowadzonego  z udziałem podmiotu zagranicznego, umowa, o której mowa w art. 185 ust. 2, może określać, że osoba, której nadano stopień doktora, otrzymuje dyplom doktorski wydany przez ten podmiot oraz: 1) dyplom doktorski wydany przez podmiot systemu szkolnictwa wyższego i nauki nadający stopień doktora albo 2) wspólny dyplom doktorski wydany przez podmioty systemu szkolnictwa wyższego i nauki nadające stopień doktora albo dyplom doktorski wydany przez jeden z tych podmiotów, wskazany w umowie.”;

 2) do art. art. 182 dodaje się ust. 7 w brzmieniu: „W przypadku nauczyciela akademickiego albo pracownika naukowego zatrudnionego w więcej niż jednym podmiocie, (...) koszty postępowania ponosi podmiot będący podstawowym miejscem pracy tego nauczyciela albo pracownika.”

3) do art. 189 dodaje się ust. 2 w brzmieniu: 

Podmiot doktoryzujący odmawia wszczęcia postępowania w sprawie nadania stopnia doktora, jeżeli osoba, która złożyła wniosek o wszczęcie tego postępowania, nie spełnia wymagań określonych w art. 186 ust. 1 pkt 1–3 albo ust. 2 lub wymagania, o którym mowa w ust. 1 zdanie drugie. Na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przysługuje zażalenie do RDN.   

4) Uzupełnia się w Art. 192. ust.2. pkt 1, w którym mowa jest o określeniu przez Senat albo radę naukową sposobu sposób wyznaczania i zmiany promotora, promotorów lub promotora pomocniczego, obowiązuje też w przypadku osób ubiegających się o nadanie stopnia doktora w trybie eksternistycznym;

5) uściśla się procedurę dotyczącą obrony rozprawy doktorskiej, której przedmiot objęty jest tajemnicą prawnie chronioną.        

6) uzupełniono treść Art. 217. o promotora pomocniczego! toteż powinien on brzmieć: 

Osoba ubiegająca się o nadanie stopnia doktora w trybie eksternistycznym przed wszczęciem postępowania składa wniosek o wyznaczenie promotora lub promotorów albo promotora i promotora pomocniczego.”

HABILITOWANIE

1) Ustawa nie określała podmiotu, który ma prawo złożyć wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie nadania stopnia doktora habilitowanego. 

Dopisano zatem, że jest to wniosek osoby, o której mowa w art. 219 ust. 1, czyli posiadającej stopień doktora; posiadającej w dorobku osiągnięcia naukowe albo artystyczne, stanowiące znaczny wkład w rozwój określonej dyscypliny, w tym co najmniej: a) 1 monografię naukową  (...) lub b) 1 cykl powiązanych tematycznie artykułów naukowych (...) lub c) 1 zrealizowane oryginalne osiągnięcie projektowe, konstrukcyjne, technologiczne lub artystyczne oraz wykazującej się istotną aktywnością naukową albo artystyczną realizowaną w więcej niż jednej uczelni, instytucji naukowej lub instytucji kultury, w szczególności zagranicznej.

2) Art. 221. pkt. 9. poszerza się o treść eliminującą charakter publiczny kolokwium, jeśli osiągnięcie naukowe jest objęte ochroną informacji niejawnych.

3) w Art.224 dotyczący możliwości skrócenia okresu karencyjnego i ponowne złożenie wniosku o wszczęcie postępowania habilitacyjnego, dodaje się ust. 3 i 4 w brzmieniu: 

„3. Osoba ubiegająca się o stopień doktora habilitowanego składa do RDN wniosek o wyrażenie zgody na skrócenie okresu na wystąpienie z ponownym wnioskiem o wszczęcie postępowania w sprawie nadania tego stopnia wraz z dokumentami potwierdzającymi znaczne zwiększenie dorobku naukowego lub artystycznego. 

4. W terminie 8 tygodni od dnia otrzymania wniosku o wyrażenie zgody na skrócenie okresu na wystąpienie z ponownym wnioskiem o wszczęcie postępowania w sprawie nadania stopnia doktora habilitowanego RDN wydaje w tej sprawie postanowienie. Na postanowienie RDN nie przysługuje zażalenie.”

POSTĘPOWANIE W SPRAWIE NADANIA TYTUŁU PROFESORA 

1) Dla kandydatów ważne jest to, że nie ulegają zmianie wymagania

Proponowane zmiany doprecyzowują procedury związane z odwołaniami osób, którym ten organ odmówił wystąpienia do Prezydenta RP o nadanie wnioskodawcy tytułu profesora. 

2) Obecnie    RDN w postępowaniu w sprawie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy mogło zasięgać opinii recenzentów, 

a proponuje się, by zasięgało opinii 2 recenzentów innych niż powołanych 5 w prymarnym postępowaniu. 

3) W art. 232 po ust. 2 określającej:

RDN w zakresie prowadzonych postępowań pełni funkcję centralnego organu administracji rządowej. 

dodaje się ust. 2a w brzmieniu: 

„2a. RDN jest organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów Kpa w stosunku do podmiotów doktoryzujących i podmiotów habilitujących w sprawach nadawania stopni naukowych i stopni w zakresie sztuki.

 

 (Autor ilustracji: Piotr Olszówka, okładka książki: B. Śliwerski Klinika akademickiej pedagogiki, Kraków 2011). 


06 kwietnia 2022

Odmienność ustroju szkolnego na Ukrainie

 

System edukacji na Ukrainie jest nieco odmienny od polskiego. W 2017 roku rozpoczęto wdrażanie reformy oświatowej, której ostatni etap miał nastąpić w 2027 roku.  Głęboka reforma ustrojowa została oparta na edukacji progresywnej, zbliżonej do szkolnictwa w krajach anglo-amerykańskich.  

Dzieci rozpoczynają tam obowiązkową edukację w szóstym roku życia, a zatem do matury przystępują osiemnastolatkowie. 

Ustrój szkoły powszechnej, obowiązkowej jest trzystopniowy

4 letnia edukacja początkowa w szkole podstawowej I stopnia 

i pięcioletnia edukacja systematyczna w szkole podstawowej II stopnia. 

Tak więc szkoła podstawowa w tym kraju jest dziewięcioletnia. Jej absolwenci mogą wybrać dalszą ścieżkę edukacyjną, która ma albo proakademicki charakter, a więc ogólnokształcącą na poziomie trzyletniej szkoły wyższej I stopnia (odpowiednik naszego b. liceum ogólnokształcącego lub technikum), albo charakter prozawodowy, robotniczy, rzemieślniczy, artystyczny itp.    



Kształcenie ogólne realizowane jest zatem na wszystkich trzech poziomach edukacji powszechnej, podobnie jak edukacja ogólnokształcąca specjalistyczna, poszerzająca wiedzę z niektórych przedmiotów. Są zatem w tym systemie szkolnym już od klasy piątej:  
- gimnazja – jako szkoły profilowane drugiego i trzeciego poziomu;
- licea jako szkoły tylko trzeciego poziomu o wyspecjalizowanym profilu lub specjalności zawodowej;
- kolegia - także szkoły tylko trzeciego poziomu, a specjalizujące się w filologii, filozofii, medycynie lub o profilu ogólnokulturowym;
- inne szkoły, np. trzyletnie szkoły zawodowe, do których można uczęszczać po zakończeniu drugiego szczebla edukacji (po IX klasie) kończące się z tytułem wykwalifikowanego robotnika.

W materiale informacyjnym na temat szkolnictwa na Ukrainie, który został wydany w ramach programu NAVA, jest informacja wskazująca na jedną z istotnych różnic:  

Na Ukrainie średnie szkoły zawodowe (technika, ucziliszcza, koledże) zostały włączone do systemu szkolnictwa wyższego i w związku z tym wydawane przez nie dyplomy młodszego bakaławra lub młodszego specjalisty są tam uważane za dokumenty poświadczające ukończenie edukacji na poziomie wyższym. Z tego też powodu nie mogą być one traktowane w Polsce jako świadectwa szkolne uzyskane za granicą, o których mowa w art. 93 ustawy o systemie oświaty. 

Studia krótkie na Ukrainie trwają 3-4 lata na podbudowie 9-letniej szkoły albo 2-3 lata na bazie 11-letniej pełnej szkoły średniej i kończą się uzyskaniem dyplomu młodszego specjalisty (Молодший спеціаліст). Dyplom ten – zgodnie z nową ukraińską ustawą o wykształceniu, która weszła w życie z dniem 1 marca 2018 r. – został zastąpiony dyplomem młodszego bakaławra (Молодший бакалавр), przy czym ostatni nabór na kształcenie prowadzące do uzyskania dyplomu młodszego specjalisty nastąpił w 2019 r. 

W Polsce szkoły ponadpodstawowe nie są usytuowane jako pierwsze ogniwo  szkolnictwa wyższego. Tak więc rozwiązania ukraińskie są bliższe amerykańskim aniżeli naszym. 

Obecni w naszym kraju uczniowie szkolnictwa podstawowego i średniego (w ich rozumieniu - wyższego I stopnia) mają inną skalę ocen od polskiej, bo od 1 do 12.   




O ciekawostkach edukacyjnych z tego kraju możecie posłuchać w zamieszczonym materiale na YouTube, jednak trzeba pamiętać o ich subiektywnym aspekcie:   



    

05 kwietnia 2022

Ty, Europo, siedzisz w knajpach, kiedy na Ukrainie mordują cywilną ludność ...



Publikuję przekazane mi przez prof. Stefana Łaszyna dwa wiersze Olega Czornohuza - znanego również w Polsce wybitnego ukraińskiego poety, prozaika, publicysty, działacza społecznego, wydawcy, laureata wielu ukraińskich i zagranicznych nagród literackich oraz wiersz z 1932 roku ukraińskiego poety Ołeksandra Ołesia pt. "Pamiętaj". 







Ty, Europo, siedzisz w knajpach, 

Jak ongiś, w latach trzydziestych. 

A Ukraina -- w krwawiących ranach 

Walczy z orkami w bojach zaciętych. 

Jak wtedy, w latach trzydziestych. 

Ani sławy Ni honoru nie miałaś. 

Z dala się przyglądałaś ruinom Warszawy. 

Tyś pomocnej dłoni... nie podała. 

 Z kielichem w kawiarni czerwone 

Smakowałaś „Pinot-Chardonnay”. 

„Nie niepokojcie moje bastiony. 

To licho mój Paryż ominie”. 

A palili i niszczyli sioła 

 I u Finów, u wszystkich na widoku. 

Tyś neutralnie siedziałaś wesoła 

W ogrodzie z fontanną miłą twemu oku. 

Cóż starej Europie zaraz trzeba? 

Byleby spokojne noce i sny. 

A u nas dymy snują się do nieba. 

Urojenie --- oblicze wojny. 

Wracają do naszego kraju bociany, 

Z daleka lecą klucze żurawi, 

Niepokojące w niebie to klekotanie 

Ich gniazda płoną na ziemi. 

Sam diabeł sąsiadów przeklętych 

Zrodził na naszej granicy. 

I nam, a nie wam zgotował gehennę, 

Wydając ten rozkaz szaleńczy. 

Jak orda z nord-ostu do południa 

Do Ukrainy weszła siejąc strach 

 I krwawą pożogę wznieciła, 

Jaka wam nie śniła się w snach! 

Ty dla nas zniosłaś swe zapory, 

Ratując kobiety i dzieci. 

Ależ Moksza* --- to puszka Pandory... 

I krew na obliczu, i łza po nim leci. 

I za to ci dziękujemy, 

Że schronić mogłaś dzieci. 

Pokonamy orków. Do ojczyzny 

Latorośl na pogorzeliska powróci. 

My nie umiemy padać na kolana, 

Duch kozacki na to nam nie pozwala. 

Wydźwignie się Ukraina niepokonana. 

Przegonimy wściekłego moskala.  

*** 




Ти, Європо, сидиш в ресторанах, 

Як тоді, у тридцятих роках. 

Україна ж — в кривавицях-ранах 

Б’ється з орками на кулаках. 

Як тоді, у тридцятих. 

Ні слави, Ані честі не мала. 

Здаля Роздивлялась руїни Варшави. 

Руку помочі… не подала. 

 Крізь фужер із кав’ярні червоне 

Смакувала «Піно Шардоне». 

«Не турбуйте мої бастіони. 

 Ця біда мій Париж омине». 

А палили і нищили села 

І у фінів, у всіх на виду. 

Ти ж нейтрально сиділа весела 

У своєму з фонтаном саду. 

Що Європі старій зараз треба? 

Тільки б ночі спокійні і сни. 

А над нами дими аж до неба. 

Задзеркалля — обличчя війни. 

Повертаються в край наш лелеки, 

Із далека летять журавлі, 

 І тривожний у небі той клекіт 

Їхні гнізда горять на землі. 

Сам диявол сусідів проклятих 

Породив на кордоні у нас. 

 Саме нас, а не вас розіп’яти 

 Їм віддав божевільний наказ. 

 Як орда із норд-оста до півдня 

В Україну пройшла на свій страх 

Й запустила кривавого півня, 

Більшість з вас заховалась в кущах! 

Ти відкрила для нас коридори, 

Врятувала жінок і дітей. 

Тільки Мокша — то ж скринька 

Пандори... Кров і сльози течуть із очей. 

Та спасибі тобі і на тому, 

Що дітей прихистити змогла. 

Переможемо орків. Додому 

Діти вернуть до згарищ житла. 

Ми не вмієм ставать на коліна, 

Дух козацький цього нам не дасть. 

Відбудуємо знов Україну, 

Відженемо московську напасть.  

*** 

[*Moksza — używana w ukraińskiej publicystyce nazwa Rosji dla podkreślenia, że Rosjanie to węgiersko-fiński etnos, a nie Słowianie]. 

Олег Чорногуз (Oleh Czornohuz ) 

*** 

My jak Feniks, i jesteśmy obyci 

Z ruinami i śmiercią na wojnie. 

My Spartanie. Wiedzcie, ordyńcy niesyci: 

My, śpiewając, walczymy dostojnie. 

 Tak wesołą naturę już mamy, 

Orków zewsząd łomoczemy. 

Liczyli, że ziemię im damy? 

Judaszy w niej zakopiemy. 

Śpij spokojnie, marzycielska Europo. 

W biedzie poznajemy braci. 

Bez podtekstów, bez języka Ezopa 

Jak i kiedyś, spokojnie możesz się bogacić. 

Nie będziemy więcej błagać. 

Mówiąc szczerze, jest nam nijako. 

 Nasze niebo teraz będą osłaniać 

Wracające z wyraju ptaki*. 


[* Aluzja do awarii myśliwca armii okupacyjnej na południu Ukrainy w wyniku zderzenia się z kluczem dzikich gęsi] 


*** 

Ми як Фенікс, і нам не звикати 

До руїн і смертей на війні. 

Ми — спартанці. 

Орда має знати: 

Ми воюєм під сміх і пісні. 

 Отака вже весела в нас вдача, 

Б’ємо орків з усюди усюд. 

Захотілось земельки на здачу? 

Виділяєм два метри для юд. 

Спи спокійно, мрійлива Європо. 

 У біді пізнаються брати. 

Без підтекстів, без мови Езопа 

Як була, так і є зараз ти. 

Ми не будемо більше благати. 

Як по совісті — нам не з руки. 

Наше небо тепер захищати 

Будуть з вирію рідні птахи. 


Przełożył na język polski Myrosław Łewyckyj 


***



Ołeksander Ołeś - Олександр Олесь (Кандиба) - ukraiński poeta, dramaturg, przedstawiciel symbolizmu napisał wiersz "Pamiętaj" 22.08.1931 r. 


PAMIĘTAJ 


Kiedy Ukraina za prawo do życia 

 Z katami walczyła, żyła i umierała, 

 I czekała, chciała jedynie współczucia, 

Europa milczała. 


Kiedy Ukraina w nierównej walce 

Cała broczyła krwią i łzami ociekała 

I pomocy przyjaciół czekała dla siebie, 

 Europa milczała. 


 Kiedy Ukraina w żelaznym jarzmie 

 Pracowała na pana i poraniona orała, 

 Kiedy rozczulały się nawet skały nieme, 

 Europa milczała. 


 Kiedy Ukraina krwawe żniwa 

Zebrawszy dla kata, sama umierała 

 I z głodu nawet zapomniała słowa, 

 Europa milczała. 


Kiedy Ukraina życie przeklęła 

I cała mogiłą sie stała, 

Jak łzy spływały i u demona zła, 

 Europa milczała. 

***



ПАМ’ЯТАЙ 

Коли Україна за право життя 

 З катами боролась, жила і вмирала, 

 І ждала, хотіла лише співчуття, 

 Європа мовчала. 

 Коли Україна в нерівній борбі 

 Вся сходила кров’ю і слізьми стікала 

 І дружньої помочі ждала собі, 

 Європа мовчала. 

 Коли Україна в залізнім ярмі 

 Робила на пана і в ранах орала, 

 Коли ворушились і скелі німі, 

 Європа мовчала. 

 Коли Україна криваві жнива 

 Зібравши для ката, сама умирала 

 І з голоду навіть згубила слова, 

 Європа мовчала. 

 Коли Україна життя прокляла 

 І ціла могилою стала, 

 Як сльози котились і в демона зла, 

 Європа мовчала. 

22.08.1931 Ołeksandr Ołeś (Kandyba) 



Przełożył na język polski Myrosław Łewycky


04 kwietnia 2022

Kompromitacja dyrektora Centralnej Komisji Egzaminacyjnej Marcina Smolika

 


Po zapoznaniu się z informacją Centralnej Komisji Egzaminacyjnej na temat tego, jak będą konstruowane arkusze maturalne dla uczniów-obywateli Ukrainy, doszedłem do wniosku, że poziom dostosowania ich treści do potrzeb zdających jest w 2/3 sensowny, natomiast w 1/3 - najzwyczajniej w świecie - absurdalny!  Jak mają być przygotowane arkusze z rzekomym dostosowaniem do potrzeb zdających?  

Nie budzą zastrzeżeń zasady opracowania arkuszy dla dwóch przedmiotów maturalnych:  

2) arkusz z matematyki na poziomie podstawowym – arkusz treściowo tożsamy z arkuszem w formie standardowej („100”), ale pełna treść arkusza, tj. instrukcje, polecenia do zadań, treść zadań – tłumaczone na język ukraiński; zapisywanie rozwiązań zadań możliwe w języku ukraińskim (czas wydłużony do 170 min. na poziomie podstawowym i do 270 min. na poziomie rozszerzonym); 

3) arkusz z języka obcego nowożytnego na poziomie podstawowym – arkusz treściowo tożsamy z arkuszem w formie standardowej („100”), z dostosowaniami, tj. instrukcje oraz polecenia tłumaczone na język ukraiński, zadania w języku obcym, zapisywanie rozwiązań zadań w języku obcym (czas wydłużony do 120 min. na poziomie podstawowym i do 180 min. na poziomie rozszerzonym); 

 

Natomiast kuriozum, nieporozumieniem jest arkusz 1 z języka polskiego

1) arkusz z języka polskiego na poziomie podstawowym – arkusz treściowo tożsamy z arkuszem w formie standardowej („100”), z dostosowaniami, tj. instrukcje oraz polecenia tłumaczone na język ukraiński, ale: teksty i zadania w języku polskimzapisywanie rozwiązań zadań – w języku polskim

Dyrektor CKE - Marcin Smolik uważa, że wystarczy przedłużenie czasu na napisanie pracy z języka polskiego (do 255 minut na poziomie podstawowym oraz do 270 min. na poziomie rozszerzonym), gdyż jest możliwość korzystania ze słownika dwujęzycznego w wersji papierowej lub elektronicznej (język polski – język ukraiński i język ukraiński – język polski) na egzaminie z języka polskiego. Słownik musi zapewnić szkoła lub uczeń (?). 

To "gratuluję" dobrego samopoczucia p. dyrektorowi, dla którego uczeń polskiego pochodzenia powracający do kraju z innego państwa (np. Wielka Brytania, Niemcy, USA, itp.) jest na takim samym poziomie, jak nastolatek z Ukrainy, który nie ma pochodzenia polskiego. Dla M. Smolika ofiara wojny to po prostu cudzoziemiec, któremu nie należą się inne rozwiązania.    

 

Proponuję, by dyrektor CKE dr M. Smolik zdał po 2 miesiącach pobytu na Ukrainie egzamin z języka ukraińskiego, gdzie polecenia będzie miał przetłumaczone na język polski, natomiast teksty i zadania oraz zapisywanie ich rozwiązań będzie musiał wykonać w języku ukraińskim. Może wraz z ministrem edukacji zdadzą taki egzamin? Polecam!   Już w sieci krążą memy! 

 

Absolutnie skandaliczną jest wypowiedź dyrektora CKE w wywiadzie dla Dziennika Gazety Prawnej: 

Kiedy prowadzące z nim wywiad Klara Klinger i Anna Wittenberg wskazują M. Smolikowi na kuriozalność wymagań z języka polskiego na egzaminach państwowych dla ósmoklasisty i dla maturzysty, ten odsłania w swojej odpowiedzi nie tylko nieczułość, brak empatii i zrozumienia sytuacji, w jakiej znalazły się dzieci uchodźców wojennych, ale zarazem dowodzi braku przyzwoitości pedagogicznej mówiąc:

Wymagałoby to zmiany ustawy. Na dodatek obok systemu powstałby podsystem dla kilku tysięcy dzieci. Proszę mi wierzyć, moja pierwsza reakcja też była taka, żeby zwolnić z egzaminu dzieci uchodźcze. Ale zaczęliśmy patrzeć bardziej długofalowo i doszliśmy do wniosku, że to mogłoby się obrócić przeciwko nim. Bo zacząłby się hejt, że zabrały miejsca polskim dzieciom, że miały preferencyjne warunki (DGP, 1-3.04.2022, s. A24). 

Ta władza nie potrafi przyznać się do poważnych błędów, nie cofnie absurdalnych rozwiązań. Dyrektor wypowiada się jako pluralis majestatis, czyli członek jakiegoś ukrytego gremium politycznego! To niech poda się do dymisji, jak nie może zrozumieć, że w trzy miesiące żaden obcokrajowiec nie nauczy się języka polskiego i nie zrozumie obcych mu tekstów literackich!

Jan Paweł II określał nieczułych narratorów istotami odczłowieczającymi, zdehumanizowanymi. No, ale w tle pobrzękują wrogowie nauki społecznej KK, którzy współtworzą tę władzę. 


03 kwietnia 2022

„LEKCJA POKOJU W WARUNKACH WOJENNYCH”


Szanowni Państwo, 

podczas ogólnopolskiego seminarium podoktorskiego Katedry Teorii Wychowania Uniwersytetu Łódzkiego, które odbyło się 14 marca 2022, rozmawialiśmy z dr Konradem Rejmanem o tym, w jakim stopniu i zakresie pedagogika staje się jednym z czynników wychowania nie tylko do pokoju, ale i do wojny. Dr Michał Paluch z Wydziału Nauk Pedagogicznych UKSW w Warszawie udostępnia koncepcję interdyscyplinarnej publikacji, do której współtworzenia zaprasza wszystkich zainteresowanych. 

O książce dr. K. Rejmana wspomniałem już w blogu. Michał Paluch mówił wówczas: Człowieczeństwo stale wystawiane jest na egzystencjalną próbę – zarówno w czasie pokoju jak i wojny. Ale jest jeszcze jeden ważny okres, choć niezwykle krótki – powojnie. To moment decydujący o odrodzeniu się narodu w duchu głębokiego humanizmu. Sowietyzacja polskiej pedagogiki odebrała nam tę możliwość po II Wojnie Światowej, a jej westernizacja zaprzepaściła przywrócenie spójnej myśli pedagogicznej po upadku komunizmu. 

Nie zmarnujmy tego momentu teraz, wyciągajmy wnioski i dzielmy się tym doświadczeniem z innymi. Pomóżmy sobie i naszym sąsiadom w przebudzeniu zdolności do tworzenia własnej myśli pedagogicznej, adekwatnej do wyzwań naszych czasów i naszych bogatych kultur. Traktuję planowaną publikację jako impuls kojący a zarazem impuls mobilizujący do odpowiedzi na transgresyjne, (po)wojenne pytanie: jak stawać się coraz bardziej ludzkim w nieludzkich warunkach? Właśnie od tego zależy nasze zdrowie psychiczne i egzystencjalne oraz zdolność do właściwego kształcenia kolejnych pokoleń.    

Treść książki powinna sygnalizacyjnie odpowiadać na następujące pytania:

 

1)      Jakie obszary, motywy, zagadnienia polskiej myśli pedagogicznej i humanistycznej (historycznej
i współczesnej) można przekazać ukraińskim pedagogom, którzy dziś mierzą się z wyzwaniami edukacji w warunkach wojennych, ale jutro rozpoczną odbudowę mentalną pierwszego pokolenia powojennego.

2)      Jakie badania i wnioski z zakresu sowietyzacji i westernizacji polskiej edukacji mogą przysłużyć się ukraińskim pedagogom w celu uniknięcia transferu obcych kulturowo treści, hamujących rozwój własnych uzasadnień i koncepcji pedagogicznych.

3)      Jakie są możliwe obszary wspólnych – polsko-ukraińskich badań teorii i praktyki kształcenia – z myślą o rozwoju egzystencjalnych zasobów społeczeństw umożliwiających im pełne pojednanie.

 

Publikacja zostanie wydana w ramach realizowanego w UKSW projektu pt. Program Wsparcia Psychologiczno-Pedagogicznego dla Uczniów i Nauczycieli. Na Państwa artykuły czekamy do ostatniego dnia czerwca (30.06.2022), z myślą o premierze publikacji podczas tegorocznego Zjazdu Pedagogicznego.


W razie dużego zainteresowania zastrzegamy sobie prawo wyboru tekstów najbardziej adekwatnych do obranej tematyki. Planujemy następujące sekcje tematyczne: 

1) pedagogiczno-psychologiczną; 

2) politologiczną; 

3) filozoficzną; 

4) teologiczną; 

5) historyczną; 

6) lingwistyczną. 

Planujemy, aby artykuły były krótkie (do 6 stron), inspirowały i stanowiły podstawę do dalszych badań niż ich pełne rozwinięcie.

Osoby zainteresowane złożeniem artykułu proszę o osobisty kontakt na podany numer lub mail do 15 kwietnia, w celu ustalenia szczegółów i deklaracji uczestnictwa.

 

dr Michał Paluch

Katedra Filozofii i Socjologii Wychowania

Wydział Nauk Pedagogicznych, UKSW

m.paluch@uksw.edu.pl


02 kwietnia 2022

Spotkania profesora Czesława Kupisiewicza z „bardzo ważnymi osobami”

 


Wybitny dydaktyk, komparatysta i historyk teorii kształcenia i wychowania Czesław Kupisiewicz pracował w ostatnich miesiącach życia nad publikacją, której zamierzał nadać tytuł: Spotkania z „bardzo ważnymi osobami”. Wielokrotnie rozmawialiśmy o treści maszynopisu, który powierzył mi do opublikowania po Jego śmierci.

Wcale mnie to nie zdziwiło, gdyż każdy z nas ma w swojej pamięci osoby, które odegrały istotną rolę w naszym rozwoju naukowym, aktywności badawczej czy relacjach koleżeńskich, a być może nawet przyjacielskich. Ważne jest posiadanie świadomości mapy relacji społecznych z osobami pełniącymi różne role społeczne, akademickie, polityczne czy oświatowe. Wyłączamy wówczas z tych kręgów członków rodziny, by życie prywatne nie mieszało się z zawodowym.        

Planowaliśmy z profesorem przygotowanie do druku i wydanie Biograficznego Słownika Współczesnych Pedagogów. Niestety, tylko nieliczni odpowiedzieli na przygotowaną i rozesłaną przez nas ankietę do ich uczelni. Słownik zatem nie powstał. Czesław Kupisiewicz napisał zatem swój własny Słownik bardzo ważnych dla Niego osób (boldem oznaczam daty, których nie znał lub zmarły później od Autora).  

We wstępie tak wyjaśniał potrzebę napisania tej książki oraz jej tytuł: Spotkania z „bardzo ważnymi osobami”: 

Tak tłumaczę nagminnie u nas używany skrót VIP (very important persons). Chciałbym przy tym podkreślić,  że nie wszystkie z przywołanych tutaj przeze mnie osób są za „bardzo ważne” powszechnie uważane, nie wszystkie były dla mnie równie ważne, ale wszystkie zaznaczyły swoją obecność w mojej pamięci. Ten też wzgląd sprawił, że postanowiłem odtworzyć związane z nimi wydarzenia.

*

W moim dość już długim życiu spotykałem się z wieloma ludźmi. Nazwiska osób, z którymi dane mi było się spotykać, umieszczam w porządku alfabetycznym, a nie chronologicznym. Ma to pewne zalety, ale i słabe strony, ponieważ niejednokrotnie figurują obok siebie spotkania znacznie od siebie oddalone w czasie. Pragnę również podkreślić, że moje sprawozdania z owych spotkań mają charakter subiektywny. Tyle tytułem wstępu. A oto wspomniana lista spotkań: 

 

1) Aebli Hans (1923 – 1990); 

2) Anweiler Oskar (1925-2020); 

3) Baley Stefan (1885 – 1952); 

4) Bartecki Jan (1901 – 1967);  

5) Banach Czesław (1931-2020)   

6) Bartoszewicz Tadeusz (b.d.); 

7) Gieysztor Aleksander  (1916 – 1999); 

8) Glaser Robert (1921 - 2012); 

9) Gruszczyk-Kolczyńska Edyta (1940-); 

10) Grzegorzewska Maria (1888 – 1967); 

11) Holland James (b.d.); 

12) Husén Torsten (1916 – 2009); 

13) Jabłoński Henryk (1909 – 2003); 

14) Kaczor Stanisław (1924 - 2014);  

15) Klein Helmut (1930-)

16) Konopnicki Jan  (1905 – 1980); 

17) Kopel Jerzy (ur. 1944- 2019); 

18) Kotarbiński Tadeusz (1886 – 1977); 

19) Krumm Volker  (1934-2020); 

20) Komaniecki Kazimierz Feliks (1905 – 1977); 

21) Kapiszewski Henryk (1927 – 1990); 

22) Kreutz Mieczysław (1893 – 1971); 

23) Kurdybacha Łukasz (1907 – 1972); 

24) Kwiatkowski Stefan Michał (1948 -); 

25) Legowicz Jan (1909 – 1992); 

26) Lerner Isaak (1917 – 1961); 

27) Lewowicki Tadeusz (1942 -); 

28) Miśkiewicz Benon (1930 – 2008); 

29) Mitter Wolfgang (1927- 2014); 

30) Nawroczyński Bogdan (1882 – 1974); 

31) Neuner Gerhart  (1929 – 2008); 

32)  Niemiec Jerzy (1929 -); 

33) Nowacki Tadeusz (ur. 1913-2011); 

34) Obuchowski Kazimierz (1931-2014); 

35) Okoń Wincenty (1914-2011); 

36) Pohoska Hanna (1895 – 1953); 

37) Rybicki Zygmunt (1925 – 1989); 

38) Samsonowicz Henryk (1930-2021); 

39) Suchodolski Bogdan (1903 – 1992); 

43) Szaniawski Ignacy (1909 – 1983); 

44) Szczepański Jan (1913 – 2004); 

45) Szewczyk Mirosław (ur. 1927-); 

46) Szydłowska Irena (b.d.); 

47) Śliwerski Bogusław (1954-);

48) Tałyzina Nina Fiodorowna (1923-2019);

49) Tatarkiewicz Władysław (1886 – 1980); 

50) Tomaszewski Tadeusz (1910 – 2000);  

51) Tomaschewsky Karl-Heinz  (1925-1994);

52)  Wojnar Irena (1924 - 2021).     

Każdy uczony z prawdziwego zdarzenia ma w swojej biografii pamięć społeczną, emocjonalną, poznawczą i moralną o tych osobach, z którymi miał radość spotykania się, dzielenia własnymi problemami i osiągnięciami naukowymi. Jeśli spojrzymy na tę listę, to dostrzeżemy wyjątkową ootwartość nestora polskiej pedagogiki na uczonych różnych dziedzin i dyscyplin naukowych oraz na zróżnicowanie generacyjne. To także ważny wkład w inkontrologię pedagogiczną. 

Dzięki bardzo syntetycznemu zapisowi spotkań z w/w osobami uzyskujemy cząstkę wiedzy o ważnych z perspektywy Autora wydarzeniach naukowych i wartości nawiązywanych przez Niego relacji. Zamieszczona fotografia Profesora jest mojego autorstwa.        


01 kwietnia 2022

Czasopismo "Wychowanie w Rodzinie" - kwartalnikiem

 

Zgodnie z Komunikatem MEiN z dnia 21grudnia 2021 r. o zmianie i sprostowaniu komunikatu w sprawie wykazu czasopism naukowych i recenzowanych materiałów z konferencji międzynarodowych, “Wychowaniu w Rodzinie” przyznano 70 punktów. Czasopismo znajduje się na pozycji 31263 w przedstawionym wykazie. Wszystkie artykuły opublikowane na jego łamach od 2019 roku mają 70 punktów. 

 

Redakcja serdecznie dziękuje Autorom za okazane zaufanie i zainteresowanie upowszechnieniem prowadzonych przez Państwa badań na łamach tego periodyku. Było ono tak duże, że już w lutym tego roku zasadniczo wyczerpano miejsca w planie wydawniczym na rok 2022. 

Z uwagi na tak wielkie zainteresowanie, już nie tylko o charakterze ogólnokrajowym, ale i międzynarodowym, podjęto słuszną decyzję, aby przekształcić czasopismo z półrocznika w kwartalnik. Tym samym będzie można uwzględnić w procesie recenzyjnym i redakcyjnym nie tylko już nadesłane rozprawy, które musiałyby czekać na wydanie do 2023 roku, ale i otworzyć łamy periodyku dla kolejnych autorów i ich artykułów.


Osoby zainteresowane zapoznaniem się z już opublikowanymi rozprawami, a ukazało się 25 voluminów, redakcja zaprasza do Repozytorium Uniwersytetu Wrocławskiego. Dzięki otwartej dostępności do pełnej wersji rozpraw, mogą z nich korzystać studenci, doktoranci i naukowcy zainteresowani badaniami środowisk rodzinnych.