Czy powstanie Polska Partia Niezaszczepionych Nauczycieli?

Jak tweetuje Ministerstwo Edukacji i Nauki - minister Przemysław Czarnek ma dzisiaj poinformować środowisko oświatowe o przygotowaniach do ewentualnego powrotu uczniów do szkół.  Najważniejsze jest podtrzymywanie wrażenia, że ów resort jest niezbędny polskiemu szkolnictwu. Tymczasem nauczyciele słusznie pytają, kiedy zaczną się szczepienia przeciwko koronawirusowi, skoro Związek Nauczycielstwa Polskiego uzyskał gwarancje, że znajdą się w tzw. grupie Number One? 

Nie wiem, czy wszyscy zainteresowani czytają tweety szefa resortu, które zmieniają się z godziny na godzinę. Już nawet TVP 1 nie nadąża z ich aktualizowaniem, nie mówiąc o opozycyjnych mediach. Na szczęście nie pracuję w oświacie, ale jako rodzic jestem zainteresowany tym, czego mogę się spodziewać? Polecić dziecku pakowanie plecaka szkolnego czy może jednak wzmocnić usługę internetową, by nie zanikał głos, obraz itp.? 

Na temat edukacji szkolnej najczęściej wypowiadają się ci, którzy nie  mają z nią nic wspólnego, bowiem ani nie są nauczycielami, ani rodzicami dzieci objętych obowiązkiem szkolnym. Traktują tę sferę jako okazję do wzmacniania swojego światopoglądowego przekazu, czyli albo afirmowania partii władzy, albo wyrażania kosztem edukacji swojego sprzeciwu. 

O szczepieniach nauczycieli mówiono w obozie zbliżonym do władzy, że będą warunkiem otwarcia szkół, ale w mediach społecznościowych podzieleni Polacy wzajemnie informują się z bolesną i cierpiąca miną, któż to wcześniej wskoczył do kolejki spośród nieprzewidzianych do tej procedury osób. 

Nie rozumiem tego oburzenia, protestów, kpin czy interpelacji, skoro jest to kolejny wskaźnik reprodukcji w III RP syndromu homo sovieticus. On replikuje się skuteczniej niż COVID-19, bo nie ma przeciwko niemu żadnej szczepionki. W czasach PRL wpychali się do kolejek przed sklepami liczni obywatele, zaś sprawujący władzę mieli w komitetach PZPR, w wojskowych kantynach, w urzędach państwowych własne sklepiki, dostęp do niedostępnych dla ludności towarów, nawet bez potrzeby pokazywania kartek na żywność.

Nic się w Polsce nie zmieniło. Każda władza najpierw troszczy się o siebie, o swoich, bo bliższa jest ciału koszula. Jakoś publicyści słusznie krytykujący osoby wciskające się lub zaproszone od zaplecza do szczepiennej kolejki poza zapowiedzianą przez premiera typologią - nową kategoryzacją warstw społecznych - też dzielą się na prawo- i lewoskrętnych, a zatem reprodukujących powyższy syndrom. Dostrzegają bowiem tylko tych z drugiej strony ulicy, jak z przysłowiowym źdźbłem trawy w czyimś oku. 

Zawsze przyjemniej jest przymknąć oko na uprzywilejowanych "swoich", bo ci są najważniejsi, prawdziwi, wierni, rzetelni, oddani sprawie, aniżeli na "obcych", "innych". Krążą nawet kopie zaświadczeń wydanych działaczom partyjnym, samorządowym, z administracji państwowej, ale nikt nie może potwierdzić, czy są to fałszywki, fake newsy czy autentyki. Nie ma to zresztą znaczenia. Ważne, by każda strona podzielonego społeczeństwa miała dowody na przeciwnika.    

Na tym też polega hidden curriculum każdego rządu i zbliżonych do niego elit - tak z  lewicy, prawicy, jak i liberalnego centrum. Przypomniał mi się pewien epizod z początku lat 90. XX w. , kiedy  zaczęła radykalnie pogarszać się sytuacja finansowa nauczycieli. W 1992 r.  działacze Zarządu Okręgowego ZNP w Wałbrzychu postanowili powołać do życia POLSKĄ PARTIĘ GŁODUJĄCYCH NAUCZYCIELI.  

W rzeczy samej, zamiast we własnym oddziale zajmować sprawami nauczycieli, znaleźli sposób na wciśnięcie się do kolejki, by znaleźć się w gronie uprzywilejowanych. Skoro nie starcza dla wszystkich, to musi znaleźć się dla wybrańców. 

Partia powstała, została zarejestrowana, podobnie jak szereg  innych partyjek, których działacze zapewnili sobie miejsce w Parlamencie. W latach 1993-1997, kiedy rządziła w Polsce postpezetpeerowska lewica wraz z (post-)socjalistycznym PSL do Sejmu weszło w wyniku przyspieszonych wyborów prawie 100 nauczycieli. 

Już nie głodowali. Zatwierdzali w ustawach na kolejne lata bardzo niski poziom środków budżetowych na oświatę, w tm niskie płace dla nauczycieli, ale dla wzmocnienia dobrego samopoczucia organizowali w terenowych oddziałach ZNP protesty uliczne przeciwko takiej polityce władzy. Łódzki Oddział ZNP był tu jednym z pierwszych do strajkowania pod wodzą posła Krzysztofa Baszczyńskiego.   

W Statucie Polskiej Partii Głodujących Nauczycieli zapisano m.in.

- pomoc władzom Rzeczypospolitej Polskiej w wyborze kandydatów na stanowiska we władzach oświatowych i państwowych (rozdz. II pkt.2). 

Po uzyskaniu poselskiego mandatu głodni już nie byli. Ciekawe, że w 2011 r. , a więc za rządów PO i PSL ktoś założył na Facebooku grupę Partii Głodujących Nauczycieli w połączeniu z Partią Posiadaczy Magnetowidów. Tylko po co, skoro magnetowidy wychodziły już z uzytku, a za tamtej władzy nauczyciele mieli ponoć znakomite pobory?  

Program Polskiej Partii Głodujących Nauczycieli może komuś przydać się do powołania zbliżonej do niej organizacji, tylko zmieniłbym jej nazwę na POLSKA PARTIA NIEZASZCZEPIONYCH NAUCZYCELI. Jej członkami powinni zostać w pierwszej kolejności nauczyciele przedszkoli i przedszkolnych oddziałów w szkołach oraz nauczyciele klas I-III, kl. VIII i klas maturalnych, bo zdaje się, że będą pierwszymi "skazanymi" na powrót do pracy offline. 

Po trzydziestu latach transformacji ustrojowej widzimy to samo w ukrytym zakresie. Po co pisać w statutach, że po to powołuje się fundację X, by załatwiać własne interesy? Zawsze pod szyldem troski o innych, można wciskać się do kolejki po dobra, które nie są dla wszystkich dostępne w ogóle, albo przez jakiś czas. 

Na zainstalowanie telefonu w czasach PRL musiałem czekać 12 lat. Inni mieli to od ręki. Na talon na samochód w ogóle nie miałem szans, za to zatrudniony w Komitecie Wojewódzkim PZPR pracownik UŁ otrzymał nie tylko talon, ale i samochód wraz z mieszkaniem,  

To może i doczekam się szczepienia za kilka lub kilkanaście miesięcy, aż zaspokoją swoje potrzeby w tym zakresie jawnie i skrycie uprzywilejowani oraz "zerówkowicze" (pacjenci grupy 0). W końcu rząd ponoć zamówił 60 mln dawek. Spokojnie. Bądźmy cierpliwi. 

           

 

Rozkodowanie języka polityków mijającego trzydziestolecia szansą na resocjalizację także w universitas

 

Językoznawca i politolog zarazem wziął na warsztat swoich badań kulturę języka współczesnej polityki. Jak jednak ją opisywać, wyjaśniać, komentować, skoro nadawcy nie grzeszą kulturą wysoką, a zajmują w przestrzeni i instytucjach publicznych, państwowych wysokie stanowiska?  

Język, jakim od trzydziestu lat transformacji posługują się nasi politycy i rządzący w dużej mierze zaprzecza kulturze wysokiej, nie wspominając już o kulturze politycznej, o czym przekonamy się dzięki lekturze rozprawy naukowej Tomasza Rawskiego. Podwójne wykształcenie autora, który jest absolwentem Wydziału Polonistyki oraz Wydziału Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego oraz doktorem nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce sprawiło, że otrzymaliśmy pasjonujące kulturowo i społecznie studium języka polityki. 

Książkę czyta się z zapartym tchem, a przy tym mogą z niej korzystać nie tylko przedstawiciele nauk o polityce, socjolodzy polityki, socjolodzy edukacji, pedagodzy porównawczy i badacze polityki oświatowej, specjaliści w zakresie nauk o komunikacji, mediach czy psycholodzy społeczni, ale być może w głównej mierze dziennikarze oraz ci, o których jest tu mowa, a więc politycy i rządzący wszystkich formacji politycznych trzech ostatnich dekad. Wypowiedzi wielu nadawców (nie wszyscy są bowiem ich autorami świecąc światłem odbitym)  odnajdziemy na kartach monografii naukowej, której autor dokonał deskrypcji struktury, gramatyki, (braku) logiki języka, ale przede wszystkim jawnie luk skrycie konstruowanej za jego pośrednictwem treści jako nośnika określonych interesów czy/i wartości.

Kluczowym dla badań filtrem stała się dla autora kategoria komizmu i śmiechu, za pomocą których przygląda się językowi ścierających się ze sobą wypowiedzi polityków afirmujących jedną z dwóch stref światopoglądowych podzielonej Polski na Polskę solidarną (konserwatywną, prawicową, chadecką, nacjonalistyczną) i Polskę liberalną (liberalno-lewicową). W moim przekonaniu przyjęta dychotomia nie jest adekwatna do istniejących w kraju podziałów, gdyż nie mamy jeszcze dwupartyjnego systemu politycznego, ale co najmniej trójpartyjny. 

Nie łączyłbym zatem lewicy z liberałami, gdyż wprawdzie jest to marzenie obecnie rządzącej polskiej prawicy, by tak właśnie się stało, ale liberałowie wcale nie chcą być włączeni do lewicy czy prawicy wciąż miotając się na skrzydłach tych partii lub - mówiąc kolokwialnie - siedząc okrakiem na barykadach. W tej jednak rozprawie autor łączy liberałów z lewicą, skoro obie formacje znalazły się w opozycji parlamentarnej i częściowo pozaparlamentarnej wobec rządzącej koalicji prawicowych partii. 

Jak pisze we Wstępie: Po jednej stronie politycznego sporu znajdują się patrioci, w dodatku prawdziwi, po drugiej zaś są zdrajcy, a nawet obóz zdrady narodowej [s. 7 - podkreśl. autor].  

Rawski dokonuje politolingwistycznej analizy ewolucji języka polityków spolaryzowanych stron, starając się wyjaśnić zarówno jałowość prowadzonych sporów o słowa i na słowa, jak i ich zamierzony charakter, by odwrócić uwagę Polaków od znacznie poważniejszych problemów w rządzeniu krajem. Jego badanie ma charakter deskryptywny, rekonstruujący język polityków takim, jakim on jest faktycznie oraz eksplikacyjnych, kiedy krytycznie docieka powodów jego antagonistycznego zaistnienia oraz skutków. To następstwa owego języka są kluczową dla badacza kategorią estetyczną i etyczną zarazem czy wartościującym filtrem, skoro są komiczne i jako takie wzbudzają w narodzie śmiech.

Poczucie humoru nie jest bowiem pojedynczym fenomenem właściwym konkretnej jednostce. Jest powtarzalne, modelowe, co tworzy sympatię, specyficzny rodzaj więzi społecznej między ludźmi, których bawi i śmieszy to samo, wytwarza się specyficzna więź [s.10]. Każda z partii politycznych ma zatem nie tylko swoją wspólnotę wartości, ale i wspólnotę śmiechu (określenie za Kazimierzem Żygulskim), który wykorzystuje do walki z oponentem.              

Fenomen oryginalności podejścia badawczego, niezależnie od politolingwistycznej metody badań polega na odsłonięciu, odkryciu stosowania przez obie strony sporu politycznego potęgi śmiechu jako broni ofensywnej lub obronnej, a więc stosowania inżynierii społecznej, manipulacji, którą można odczytać przez pryzmat stosowania chwytów komizmu. Te zaś mają już swoje teoretyczne uzasadnienie: 1) teoria cechy ujemnej podmiotu, 2) teoria degradacji, 3) teoria kontrastu, 4) teoria sprzeczności, 5) teoria odbiegania od normy i 6) teoria motywów krzyżujących się [s. 16-17]. 

Śmiech jako narzędzie walki jest dwoisty, bowiem można za jego pomocą podważać autorytet renomowanej osoby, znieważać ją, dokonać na niej publicznego "linczu", jak i  zakrywać własne manipulacje, błędy, patologie jako ich sprawców. Tymi ostatnimi są najczęściej przedstawiciele różnego rodzaju władz, a więc autorytetów formalnych, instytucjonalnych, ale i liderzy opozycyjnych stronnictw politycznych. O sile śmiechu świadczy satyra, z jaką spotykamy się w wypowiedziach werbalnych, jak i w dowcipach, memach politycznych, które krążą w sieci internetowej.

Antagonistyczny podział Polaków odzwierciedla się także w języku mediów i ich afiliacją, bowiem (...) wraz ze swojskim "my" zawsze musi występować obce, a nawet wrogie "oni" bądź "wy". Zaimek pełni więc funkcje selekcjonującą i stygmatyzującą. "Wy" wytycza granice politycznej obcości, wskazuje na grupy, które stoją po przeciwnej stronie sporu politycznego, a nawet są hamulcowymi zmiany. Należy zaznaczyć, że stosowanie dychotomii my-wy w dyskursie prawicy kumuluje wyżej omawiane wyróżniki stylu. Pod zaimkiem "wy" kryją się pogrobowcy  PRL-u, scenarzyści narodowych spisów, donosiciele, skorumpowane łże-elity czy historyczni kłamcy [s.32].      

Z doniesień dziennikarzy śledczych wynika jednak, że owi pogrobowcy PRL-u są po obu stronach walki politycznej. Dychotomia my-wy, a raczej my - oni, jest lingwistycznym utrwaleniem społecznego podziału, który z jednej strony skutecznie definiuje wspólnotę i przeciwników, z drugiej strony ujawnia paletę emocji rządzących środowiskiem prawicy [tamże].        

Uczony odsłania bogatą gamę komicznych, śmiesznych wypowiedzi polityków prawicy i liberałów (rzadziej lewicy), by czytelnik uświadomił sobie, że w grę toczonych sporów nie chodzi o dobro wspólne, ale o te dobra, które są niepodzielne, a zatem zysk jednych zawsze jest kosztem straty drugich. Pedagodzy powinni dostrzec wychowawczy czy edukacyjny potencjał śmiechu, który wykorzystywany jest przez sprawujących władzę do zabezpieczenia własnych  interesów oraz jej systemu politycznego. 

Poznajemy zatem jakże znane nam z codziennych przekazów w mediach państwowych i prywatnych leksemy o pejoratywnym i prześmiewczym znaczeniu typu "lewak" , "lewactwo" , "wypierPOL", "nachodźca" czy "pisior", "kaczyzm", "lepperyzm", "cieniasy", "ciamciaramcie", "dyplomatołki", "żulia", "pisiewicze", "pislamista", "eurokołchoz", "moher" itp.    a przy tym także w wyniku analizy morfologicznej poznajemy mechanizm słowotwórczy danego neologizmu, przykładowo: 

A: pisowiec

B: Misiewicz

___________

c: pisiewicz

[s. 79]. 

Katalog słownego komizmu poszerza komizm charakterologiczny wypowiadających się w mediach polityków, który osiąga się za pomocą prześmiewczo-poniżajacych wyrażeń w mianowniku liczby mnogiej np. "Michniki", "Kosiniaki". "Tuski", "Kaczory", "Macierewicze", "Sasiny" itp. Jak pisze T. Rawski: (...) kreacja śmiechu słownego wewnątrz wspólnoty politycznej jest conditio sine qua non powstania, a na dalszym etapie  także percepcji komizmu charakterów. Przecież wyśmianie danej osoby, a nawet obiektu i grup, gdyż komizm charakterów nie ogranicza się wyłącznie do jednostki, nie jest możliwe bez uprzedniego wytworzenia prześmiewczego kodu. Odbiorcy muszą podzielać wspólny smak, który spowoduje, że  "przebranie" politycznego oponenta wszyscy zrozumieją [s. 84].  

 Przy okazji drwi się z różnych cech charakteru atakowanych osób, ale i ich cech fizycznych (wzrost, figura, oblicze itp.), byle tylko możliwe było osiągnięcie celu. Śmiech jako narzędzie walki politycznej stosowany jest z lewa, prawa i z centrum tak, jakby było to kulturowo uprawnione. Wspólnoty śmiechu tak, jak wspólnoty nienawiści ośmieszają w ten sposób siebie i swój elektorat, który chętnie upowszechnia czyjeś bon moty, błędy itp. dla wzmocnienia poczucia własnej wartości lub leczenia swoich kompleksów. Skłonność do naruszania za pomocą języka zakazów, norm kulturowych, a przede wszystkim etycznych dotyczy już każdej formacji politycznej. 

Autor książki zauważa, (...) że inflacja śmiechu, będąca wynikiem złożonych procesów polityczno-kulturowych, jest elementem reprodukcji ogólnego języka polityki. To, że komizm znajduje się na usługach polityki, zwiększa żywotność samego języka polityki, co z kolei, na mocy praw językowych, wpływa na żywotność samej polityki [s.105].   

Bardzo łatwo i chętnie przechodzą politycy od niechęci i złośliwości do eskalowania nienawiści w swoich wypowiedziach wobec swoich antagonistów. Już oswoiliśmy się z "mową nienawiści", którą szermują nie tylko pseudodziennikarze, pseudopublicyści, prymitywni kulturowo politycy, ale czerpiąc przykłady u swoich pracodawców,  zwierzchników politycznych także prawnicy, socjologowie, psycholodzy, politolodzy  jako medialni komentatorzy wydarzeń politycznych. 

Trudno jest zmagać się z tym zjawiskiem, skoro nie występuje ono jako niepożądane w polskiej legislacji jako kategoria prawna. To, że Komitet Ministrów Rady Europy rekomendował w 1997 r. rządom państw UE zwrócenie uwagi na tak niebezpieczne zjawisko podżegania do nienawiści, propagowania i usprawiedliwiania jej w stosunku do osób, które politycy mogą określać i wskazywać jako "zasługujące" na takie traktowanie, nikogo de facto i do niczego nie zobowiązuje.   Wówczas Polska nie była członkiem UE, a nietolerancja jest dla polityków znakomitą okazją do podtrzymywania podziałów społecznych w państwie, które w Konstytucji ma odmienny do tego stosunek. 

Polityk nigdy nie jest niezależny i bezstronny, występuje w imię jakiegoś interesu, reprezentuje konkretną grupę. Jest uwikłany w konflikt wartości i interesów, toteż komiczny chwyt w jego wykonaniu będzie czysto intencjonalnym działaniem, zawierającym podskórnie partykularne pobudki [s. 175].  

 Bardzo dobrze, że autor niniejszej książki przybliża nam fakty polityczne i społeczne nie tylko w skali Zjednoczonej Europy, ale i świata, które wiążą się z podejmowaniem prób nie tyle nawet definiowania, co uświadamiania obywatelom różnych państw zagrożeń, jakie niesie z sobą "mowa niebezpieczna" (dangerous speech), "mowa strachu" (fear speach) czy prościej określana mowa nienawiści, "przemysł pogardy", hejt jako mająca komuś służyć do wykluczania INNYCH.  

Nie jestem przekonany, że "śmiech jest weryfikatorem jakości demokracji" [s. 113], skoro wprawdzie potwierdza wolność słowa, ale zarazem usprawiedliwia jego zakresowo częściową moc niszczącą, dyskryminującą, a nawet zabijającą osoby, które stają się ofiarami czyjejś nienawiści, także ze względu na jakąś przynależność (religijną, polityczną, partyjną, światopoglądową, społeczną itp.). 

Mowa nienawiści służy antagonizowaniu konfliktów między przynajmniej dwiema grupami społecznymi. Selekcja społeczna dokonywana  przez mowę nienawiści jest tylko jednym z wielu zastosowań tego zjawiska. Agresja werbalna może zostać wykorzystana jako narzędzie promocji celebryty lub polityka w jego wyborczej strategii (...) jest szansą na zaistnienie w mediach, a także na budowanie wspólnoty, elektoratu [s. 115]. 

Warto zatem przyglądać się  nie tylko politykom, celebrytom, mediom, ale także organizacjom pozarządowym, fundacjom, które są nośnikiem tworzenia owej mowy nienawiści pod pretekstem troski o wartości, które w swej istocie wiążą się z czyimiś prywatnymi interesami. Niestety, ale nawet osoby ze stopniem naukowym doktora czy tytułem profesora włączają się w ten proces dehumanizacji i dyskredytacji "swoich prywatnych wrogów", starając się wskazać odbiorcom konieczność ich wykluczania  z nauki, instytucji oświatowych, publicznych itp. 

Rozprawa T. Rawskiego powinna być uważnie przeczytana przez środowiska naukowe, bowiem to od nich zależy, czy w procesie kształcenia, edukowania, ale i udziału w socjalizacji różnych grup społeczeństwa polskiego nie należy zacząć przeciwstawiać się powyższym, a niegodnym nie tylko w sensie humanistycznym, ale i kulturowym praktykom siania i usprawiedliwiania obecności nienawiści w języku, w tekstach, recenzjach, artykułach. 

Ma rację autor tej książki, że niektórzy wykorzystują swoje koligacje społeczne, lokalne, instytucjonalne czy naukowe do prowadzenia prywatnych wojenek z tymi, którzy zatrzymali ich w drodze do okłamywania społeczeństwa, środowiska, a nawet członków własnych rodzin. Znajdziemy ich po lewej i po prawej stronie sceny politycznej, toteż dziwię się, że nie mają poczucia wstydu, zażenowania w uprawianiu mowy nienawiści w swoich prywatnych wojenkach. 

Mowę nienawiści można nie tylko traktować jako zjawisko językowe czy przestępstwo, ale także należy na nią patrzeć przez pryzmat stosunków społecznych i struktury współczesnego państwa. Analiza politycznych wspólnot śmiechu pokazała , że pozornie błahy i nieistotny śmiech może determinować procesy polityczne, a także zwiastować trendy i mody polityczne [s. 131-132].  

Jak mają zachować się atakowani przez stosujących podły język nienawiści ci, którzy stają się wbrew swoim zasługom, postawie i faktom ofiarami "lingwistycznej zbrodni"? Mają odpowiadać tym samym na to samo? Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie? "Zdradzieckie mordy" są szeroką kategorią, bo dotyczącą tych, którzy zdradzili swoją pozycję społeczną, kulturową, naruszyli etos nauki, uniwersytetu, byle tylko odreagować za własne powstrzymane prze kogoś skryte interesy. 

Autorami jeżyka nienawiści są osoby pozbawione sumienia, anomijne moralnie, dzięki czemu mogą być lojalnymi sprzedawczykami postprawdy i hejtu. Zarabiają na tym, toteż konieczne jest demaskowanie ich aktywności i treści jako niszczących. Środki miękkiego przekazu na zasadzie ironii są nieskuteczne. Milczenie, udawanie, że nic się nie stało, także nie ma sensu, bo utrwala fałszywy przekaz. 

Trzeba zatem walczyć językiem nieprawdziwych faktów i dekonstruowania czyjejś manipulacji nimi, językiem dyskredytacji, które mają zaciemniać rzeczywistość i odwracać uwagę od prawdziwych intencji mówców nienawiści. Skoro dyskredytacja uwikłana jest w niszczenie, w walkę, to nie pozostaje nic innego, jak podjęcie jej środkami zgodnymi z prawdą, etyką i kulturą. Jeśli pedagodzy nie podejmą tego, to nadal będą niezamierzonymi współsprawcami wspólnoty nienawiści, stygmatyzacji i postprawdy. 

Artykuły i analizy krytyczne mogą bowiem  tworzyć złudzenie oddania ich autora  misyjności, za którą kryje się próba odreagowania własną nienawiścią wobec osób przeciwstawiających się nieprawdzie, pseudonauce, grze nie fair o polityczne czy ekonomiczne interesy itp.  

Nie można pozwalać na przekraczanie granicy umownej grzeczności czy dobrego wychowania tak w universitas, jak i w życiu publicznym, gdyż stosowana językowa strategia przemocy niszczy edukację, naukę i kulturę. Makiawelistyczny styl uprawiania polityki przeniósł się do uczelni, gdzie nepotyzm i mechanizmy nieformalne skrywania pozanaukowych interesów zaczynają górować niszcząc najwyższe wartości i podważając autorytet nauki i naukowców, którzy sprzeciwiają się tym procesom.               

Mam nadzieję, że refleksja i poważna dyskusja wokół treści rozprawy Tomasza Rawskiego pozwoli na uniknięcie "zaorania" świata wartości, kultury, nauki i edukacji. Może przestaniemy tolerować tych, którzy udają, że troszczą się o dobro wspólne, sprawiedliwość, prawo, a w rzeczy samej łamią je na niemalże każdym kroku.  

 

      

           

 

 

 

  

 Życzę, aby Nowy Rok 2021 przyniósł dużo miłości, zdrowia i pokoju, które zaowocują pełnią sukcesów w życiu osobistym, zawodowym i społecznym, wypełnią nasze rodziny, miejsca pracy, przestrzeń publicznego życia blaskiem nadziei na konieczne zmiany. 

Bądźmy refleksyjni i wyczuleni na manipulacje faryzeuszy, cynicznych graczy, intrygantów, fałszerzy świadomości społecznej. mobberów, hejterów, którzy skrywają swoje osobiste lub środowiskowe interesy pod jakże szczytnymi wartościami patriotycznymi, narodowymi, religijnymi, społecznymi.         

Wspaniała poetka Danuta MUCHA zachęca nas do wyciszenia wzniecanych przez naturę życia problemów, tak pisząc o tym w jednym ze swoich tomików "Ocean myśli" (s.11)

"Niepokoje małych spraw

nie na długo

są już w nas 

gdy na wietrze

dłoń odbiera 

blaski słów

pomruki dnia

a gdy jeszcze

słońce przy tym  

zapomina swego blasku

to na ciche

dni  na wietrze

ukołyszę ciszę

z piasku"

Życzę dużo ciszy w każdym dniu kolejnych wyzwań, by towarzyszyła nam na co dzień moc PRAWDY, DOBRA, PIĘKNA i WIARY.   

Wyniki rekrutacji na studia na rok akademicki 2020/2021 w uczelniach nadzorowanych przez Ministra Edukacji i Nauki

 

Kończy się rok 2020. Czas na podsumowania. 

Ministerstwo Edukacji i Nauki opublikowało informację o wynikach rekrutacji na studia na rok akademicki 2020/2021 w uczelniach przez siebie nadzorowanych.  Wynika z tego raportu to, co było przed laty przedmiotem prognoz na podstawie m.in. analiz demograficznych, że charakterystyczny boom akademicki z przełomu XX i XXI wieku, w wyniku którego w Polsce studiowało 2 miliony młodych ludzi, musiał się radykalnie skończyć.  

Liczba osób przyjętych na I rok studiów w roku akademickim 2020/2021, wg stanu na 15 października 2020 r., wynosi ogółem: 428 609 osób, w tym: - na studia pierwszego stopnia i jednolite studia magisterskie: 314 280 osób, - na studia drugiego stopnia: 114 329 osób. 

Niesie to z sobą poważne zmiany szczególnie w uczelniach niepublicznych. O ile bowiem do publicznych szkół wyższych przyjęto ogółem 299 346 – z tego 82 394 na studia drugiego stopnia w tym na studia stacjonarne: 235 640 – z tego 57 901 na studia drugiego stopnia, o tyle do niepublicznych szkół wyższych przyjęto łącznie 129 263 – z tego 31 935 na studia drugiego stopnia, w tym na studia stacjonarne 40 667 – z tego 5 833 na studia drugiego stopnia. 

Wyższe szkoły prywatne utrzymują się przede wszystkim z czesnego studentów, a jest ich przecież dwukrotnie więcej niż uczelni publicznych. Istotnym dla nich wsparciem z budżetu państwa są m.in. środki na wypłatę stypendiów socjalnych, zaś w tych najlepszych, bo posiadających uprawnienia do nadawania stopni naukowych, istnieje jeszcze możliwość wsparcia finansowego w ramach udziału ich kadr w konkursach na finansowanie projektów badawczych. 

Pedagogika nie jest już wiodącym kierunkiem, jak miało to miejsce w pierwszej dekadzie XXI wieku. Ba, radykalnie spadło zainteresowanie studiami na tym kierunku, co zapewne wynika z fatalnej sytuacji finansowej i epidemicznej w szkolnictwie oraz w pozaszkolnych placówkach oświatowo-wychowawczych. Nasz kierunek studiów nie znalazł się w wykazie czternastu najbardziej popularnych kierunków studiów. 

Najpopularniejszymi kierunkami studiów na studiach stacjonarnych pierwszego stopnia i jednolitych studiach magisterskich okazały się według ogólnej liczby zgłoszeń kandydatów (powyżej 8 tys.): 

1. Informatyka 33687 

2. Psychologia 29239 

3. Zarządzanie 25369 

4. Prawo 19189 

5. Kierunek lekarski 17660 (dotyczy uczelni niemedycznych).

6. Ekonomia 16708 

7. Finanse i rachunkowość 13610 

8. Filologia angielska 12475 

9. Budownictwo 11867 

10. Logistyka 9835 

11. Administracja 9593 

12. Biotechnologia 9079 

13. Fizjoterapia 9017 

14. Zarządzanie i inżynieria produkcji 8679. 

Jak widać rynek pracy oraz możliwości uzyskiwania godnych płac rozstrzygają o tym, jakich będziemy mieć za kilka lat profesjonalistów. 

Ministerstwo wykazuje w swoim raporcie także te kierunki studiów, które były przedmiotem aspiracji absolwentów szkół średnich. Wymienia się te kierunki według liczby zgłoszeń kandydatów na jedno miejsce (cztery i więcej zgłoszeń). Do wiodących należały: 

Inżynieria internetu rzeczy: 29,4; 

orientalistyka – koreanistyka: 24,2; 

komunikacja wizerunkowa: 19,1; 

orientalistyka – japonistyka: 16,5; 

mechanika i projektowanie maszyn: 12,4; 

studia nad Koreą: 12,4; 

matematyka i analiza danych: 11,7; 

informatyka i systemy inteligentne: 11,7; 

chemia i toksykologia sądowa: 11,7; 

kierunek lekarski: 11,7; 

zarządzanie i prawo w biznesie: 11,1; 

automatyka, robotyka i systemy sterowania: 10,5; 

Computer Science: 10,3; 

koreanistyka: 10,3; 

Information Technology: 10,3; 

elektromobilność: 10,3; 

finanse, bankowość, ubezpieczenia 10,0; 

zarządzanie instytucjami artystycznymi: 10,0. 

Do poziomu cztery osoby na jedno miejsce nie znalazła się żadna pedagogika, a mamy w kraju kilka kierunków pedagogicznych, których nie mylmy z ich specjalnościami. Oczywiście, liczba kandydatów na jedno miejsce nie wynika tylko z wyjątkowej atrakcyjności kierunku studiów czy uczelni, ale także z liczby miejsc, które są do dyspozycji. 

O tym, gdzie chcą studiować młodzi ludzie, świadczą kierowane przez nich wnioski o przyjęcia na  studia. To, że ktoś aplikował o przyjęcie na studia w określonej uczelni, nie jest do końca wiarygodną informacją, bowiem młodzież rejestrowała się asekuracyjnie w wielu uniwersytetach czy nawet politechnikach lub akademiach. Najczęściej wybieranymi przez kandydatów uczelniami były wg ogólnej liczby zgłoszeń na studia stacjonarne pierwszego stopnia i jednolite studia magisterskie: 

spośród uniwersytetów: 

Uniwersytet Warszawski 43 425 

Uniwersytet Jagielloński w Krakowie 33 779 

(...) 

spośród uczelni pedagogicznych: 

Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie 15 109 

Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie 2 795 

(...) 

spośród uczelni wychowania fizycznego: 

Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie 4 222 

Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie 2 686 

spośród państwowych wyższych szkół zawodowych: 

Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Tarnowie 1 389 

Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej 1 245.

       Ministerstwo Edukacji i Nauki nie podaje informacji, do których uczelni w największym zakresie zostali przyjęci kandydaci aplikujący na kierunek studiów pierwszego wyboru. Tak jednak jest już od lat, że publikuje się tylko wybrane dane statystyczne bez komentarza. Tymczasem same liczby niewiele wyjaśniają.  

Nie bierze się  pod uwagę na przykład tego, że w tym roku akademickim nastąpiła radykalna zmiana przyjęć na kierunek studiów pedagogiczno-nauczycielskich, jakim jest pedagogika wczesnoszkolna/przedszkolna i elementarna itp. Studia na tym kierunku są bowiem jednolite, pięcioletnie, a to zasadniczo zmienia orientacje abiturientów, którzy wolą wybrać studia I stopnia, by po nich rozbudowywać swoje kwalifikacje na studiach II stopnia, niż studiować przez pięć lat do pracy w tak źle opłacanej i traktowanej przez kolejne rządy w III  RP profesji.   

 

Pedagog dr Łukasz Brzeziński został laureatem XXII edycji Konkursu na najlepszą pracę doktorską w dziedzinie pracy i polityki społecznej

Doktor Łukasz Brzeziński z Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy przełamał słabą passę naszego środowiska w ogólnopolskim konkursie, którego XXIII edycja miała miejsce w 2020 r. Na stronie  organizatora - Instytutu Pracy  Spraw Socjalnych w Warszawie oraz pod patronatem Min­is­tra Pracy i Poli­tyki Społecznej, który od ponad dwudziestu lat wyróżnia najlepsze prace dyplomowe w kategorii dysertacji doktorskich i prac magisterskich  w dziedzinie prob­lemów pracy i poli­tyki społecznej, wreszcie docenił rozprawę naukową pedagoga. Najczęściej bowiem konkurs ten wygrywali niemalże naprzemiennie socjolodzy lub ekonomiści, rzadziej psycholodzy.

W dn. 11 września 2020 r. Łukasz Brzeziński obronił swoją pracę doktorską p.t. "Coach­ing w porad­nictwie zawodowym dla osób dorosłych – możli­wości i ograniczenia" napisaną pod kierunkiem naukowym prof. dr. hab. Ryszarda Gerlacha i promotor pomocniczej dr Renaty Tomaszewskiej, a już doktor habilitowanej. Rada Dziedziny Nauk Społecznych UKW nadała mu stopień doktora nauk społecznych w dyscyplinie pedagogika.  

(źródło fot. - UKW) 

Jak podaje w komunikacie bydgoska uczelnia, wszystkie prace były rozpatrywane pod kątem aktualności i oryginalności tematu, jej przydatności dla rozwoju teorii i doskonalenia praktyki w omawianym zakresie czy też zastosowanych form badawczych i ich interpretacji.

Z przyjemnością upowszechniam tę wiadomość, bo w ostatnich latach wzrosło zainteresowanie na studiach nauk społecznych i w szkołach doktorskich andragogiką oraz poradnictwem zawodowym, toteż może zainteresowani tą rozprawą będą ciekawi jej treści. Być może wydawnictwo tej uczelni wyda tę pracę jako monografię podoktorską. 

Sukces pedagoga powinien zachęcić kolejnych doktorantów do zwiększenia troski i zaangażowania w realizację własnego projektu badawczego, a jeśli jego walory zostaną dostrzeżone i wyeksponowane przez recenzentów, to będzie okazja do rekomendowania obronionej dysertacji do udziału w konkursie adekwatnym do jej zakresu tematycznego. 

O laureacie tej Nagrody będziemy jeszcze słyszeć, o czym świadczą jego dotychczasowe dokonania. Przeczytamy o jego różnych formach aktywności na stronie Katedry Pedagogiki  Pracy i Andragogiki UKW w Bydgoszczy. 

 

  

Minister P. Czarnek zapobiega, przeciwdziała i zwalcza COVID-19 amnestią maturalną

 

Jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia minister edukacji i nauki Przemysław Czarnek podpisał rozporządzenie w sprawie zmian, jakie zostaną wprowadzone dla tegorocznych maturzystów na egzaminie maturalnym w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19. Jak się okazuje, zmiana nie dotyczy tylko tegorocznych maturzystów.  

Maturalni porażkowicze lat minionych, jeśli chcą studiować w dowolnej wyższej szkole prywatnej, to minister P. Czarnek właśnie dał im szansę.  Muszą tylko zgłosić się do Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej i złożyć wniosek, by niezdaną maturę uznano im za zdaną. Otrzymają świadectwo (pseudo)dojrzałości. Dla władz liczy się tylko papier.   

O ile zasadne wydają się drobne ułatwienia dla uczniów kończących w tym roku szkolnym klasę maturalną, to zupełnie nie jest dla mnie zrozumiałe przeniesienie rzekomych bolączek edukacji na dystans na tych, którzy przed pandemią mieli pełne możliwości korzystania z pełnej oferty kształcenia.  

Po raz kolejny polska prawica wprowadza amnestię maturalną.  Być może rządzący zaczynają kalkulować możliwe straty w najbliższej kampanii wyborczej, więc wolą tracić honor  niszczeniem sensu kształcenia i podstaw sprawiedliwości społecznej. 

Czyżby to było instrumentalne zabezpieczenie przyszłych afirmatorów polityki władzy, która doświadcza słabości i niskiej wiarygodności aksjonormatywnej? 

Nie przypuszczam, by zmiana prawa wynikała z tego, że niektóre dzieci polityków Zjednoczonej Prawicy nie zdały w 2019 r. matury ustnej lub jednego z przedmiotów do wyboru, toteż trzeba im pomóc, dopóki jest się u władzy.  

A może amnestia jest wynikiem lobby prywatnych szkół wyższych w nowym ministerstwie? Dzięki temu dopłynie do nich trochę kandydatów łasych na dyplom. W końcu większości zależy na zyskach, a studiującym na dyplomie.    

Przypominam zatem uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wydanego na skutek zaskarżenia przez Rzecznika Praw Obywatelskich amnestii maturalnej, którą  wprowadził za rządów Jarosława Kaczyńskiego ówczesny minister edukacji Roman Giertych. 

Na stronie TK jest następujący komunikat, którego fragmenty przytaczam w tym miejscu:  

Świadectwa uzyskane w wyniku tzw. amnestii maturalnej są ważne. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej jest niezgodne z Konstytucją.  

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że Minister Edukacji Narodowej stanowiąc rozporządzenia jako akty wykonawcze do ustaw nie dysponuje pełną swobodą w określaniu, kto zdał egzamin maturalny. W przepisach ustawy o systemie oświaty jest sformułowanie "uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego". 

W tym pojęciu nie mieści się sytuacja, w której za osobę, która egzamin maturalny zdała, uznaje się taką, która w rzeczywistości pomyślnie takiego egzaminu nie złożyła, lecz tylko zaliczono ją do tej grupy, w wyniku wtórnej operacji przeliczeniowej. 

Wobec tego par. 4 ust. 1 i 3 kwestionowanego rozporządzenia obniża ustawowo określone wymagania egzaminu maturalnego, rozumianego jako forma sprawdzenia wykształcenia ogólnego. Akt wykonawczy nabiera tu charakteru samoistnego, zawierając rozwiązania samodzielnie kształtują pozycję prawną jednostki. 

Zdaniem Trybunału uzasadnieniem dla takiej regulacji nie może być konstytucyjna zasada powszechności dostępu do wykształcenia. Powszechność nie powinna być rozumiana w ten sposób, że każdy niezależnie od posiadanych umiejętności i wiedzy ma gwarantowany dostęp do każdego szczebla wykształcenia. 

Dostęp do wykształcenia nie jest równoznaczny z obowiązkiem zapewnienia każdemu zdania matury. Chodzi tu o równość szans, a nie o powszechny dostęp do efektów wykształcenia.

Kolejny zarzut Rzecznika dotyczył naruszenia przez par. 4 ust. 1 i 3 zaskarżonego rozporządzenia konstytucyjnej zasady, że prawo nie działa wstecz. Regulacja ta ma niewątpliwe działanie wsteczne. Uzyskanie matury w kwestionowanym trybie zmniejsza też szansę w zakresie wykształcenia akademickiego i dalszej kariery. Niesie za sobą także negatywne skutki dla systemu prawa. Każde bowiem naruszenie zasady, że prawo nie działa wstecz godzi w zasadę zaufania do prawa. 

Dlatego ewentualne wprowadzenie retroaktywności może się dokonać jedynie wówczas, gdy przemawiają za nim ważne racje także konstytucyjne. Negatywne skutki tego przepisu wobec maturzystów pozytywnie sklasyfikowanych według nowych zasad wyrażają się w deprecjacji ich osobistego wysiłku włożonego w zdanie egzaminu. 

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Marian Grzybowski, a sprawozdawcą była sędzia TK Ewa Łętowska. Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.

Czy treść rozporządzenia z 22 grudnia 2020 r. zaskarży RPO? 

Trzeba przypominać obecnej nomenklaturze NSZZ "Solidarność" o zdradzie oświaty przez jej elity

 

W kwietniu 1989 r. został opublikowany Program wyborczy Komitetu Obywatelskiego "Solidarność". W dziale III pkt. 24 zatytułowanym "Warunki życia społeczeństwa. Szkoły i uczelnie"  zapisano:

Szkoły i uczelnie mają być miejscem nauki i wychowania, a nie frontem ideologicznym. Na terenie szkoły niedopuszczalny jest wszelki przymus czy nacisk ideologiczny; zgodnie z tą zasadą przeciwstawiamy się propagandzie ateistycznej w szkole i światopoglądowej selekcji nauczycieli. 

Będziemy domagać się przyznania rozległych uprawnień samorządom rodziców, nauczycieli, uczniów i studentów . 

Konieczne jest przywrócenie pełnej autonomii wyższych uczelni. Należy w szerokim zakresie umożliwić tworznie szkół niepaństwowych: wyznaniowych i innych. Należy umożliwić mniejszościom narodowym tworzenie własnych szkół. 

Szkoły mają prawo do eksperymentów pedagogicznych, a młodzież do zrzeszania się według swych potrzeb i preferencji. 

Domagamy się poprawy sytuacji finansowej szkół i uczelni, środków na wyposażenie dydaktyczne i nowe budynki, podniesienie uposażenia nauczycieli [Komitet Obywatelski przy Przewodniczącym NSZZ "Solidarność" Lechu Wałęsie. Stenogramy posiedzeń 1987-1989, oprac. Małgorzata Strasz, Warszawa: 2006.s. 362].