Czeska profesura?

Mamy nowy trend w polskiej nauce. Chociaż rząd polski zmienił bilateralną umowę ze Słowacją w sprawie uznawania za równoważne stopnie dr. hab. (docenta) i tytułu profesora, to jednak nie zmienił podobnego porozumienia, które zostało zawarte w tym samym czasie z rządem Republiki Czeskiej. O ile polskim doktorom było i nadal jest trudno przejść pozytywnie postępowanie o nadanie w którymś z czeskich uniwersytetów tytułu naukowego docenta (równoważny polskiemu stopniowi dr. hab.), więc nawet nie podejmują takiej próby, o tyle następuje przecieranie szlaku po uzyskanie tam tytułu profesora. Czy jest tam łatwiej go uzyskać niż w Polsce? Zobaczymy. Może tak, a może nie. Jedno jest pewne, że uzyskanie w Czechach tytułu profesora nie wymaga w Polsce nostryfikacji, jest w pełni uznawane. 

To, że ktoś ubiega się o tytuł profesora w Czechach, nie jest niczym nagannym, złym, niepożądanym.  Mój pogląd na ten proceder dotyczy zupełnie innej kwestii. W żadnym państwie zachodniej kultury i demokracji prezydenci nie nadają uczonym tytułu profesora. Za osiągnięcia naukowe zatrudnia się w uniwersytetach na stanowisku profesora naukowców bez względu na to, czy są doktorami czy doktorami habilitowanymi. Prezydentom państw nic do tego. 

Polska, Czechy, Słowacja tkwią jeszcze w sowieckim modelu tytułowania naukowców przez prezydenta tak, jak mianuje się generałów różnych formacji i sędziów. Rządzący chcą decydować politycznie o tym, kto może być profesorem, a komu należy odmówić tego zaszczytu, niezależnie od rzeczywistego wkładu w naukę niektórych osób.  

Czy polską armią rządzi słowacki lub czeski generał??? Czy są tacy zatrudnieni na stanowiskach generalskich w naszym kraju? NIE. Dlaczego? Dlatego, że są generałami formacji militarnej, policyjnej itp. innego kraju. Kiedy prowadzone są w ramach NATO wspólne manewry, akcje obronne, to mogą dowodzić także polskim wojskiem w ramach doraźnie przydzielonych zadań, ale po ich zrealizowaniu wracają do siebie. 

Podobnie profesorowie czescy czy słowaccy mogą moderować obrady międzynarodowej konferencji w Polsce. Jednak nie uczestniczą w Polsce w zarzadzaniu nauką i procesami awansowymi. Mogą natomiast być powoływani jako recenzenci do jednostkowych postępowań awansowych, recenzowania artykułów lub monografii.

Pytam zatem, jak długo jeszcze będzie w Polsce tolerowana umowa bilateralna z Czeską Republiką, w ramach której automatycznie uznawane są uzyskane tam habilitacje i profesury? Dlaczego polscy profesorowie legitymizują ten proces uczestniczeniem w roli recenzentów swoich kolegów czy koleżanek z kraju, na domiar wszystkiego nie reprezentując swoim dorobkiem tej specjalności, której dotyczy oceniany w Czechach wniosek danej osoby?

Tym, którzy wszczęli postępowanie na tytuł czeskiego profesora, życzę jak najlepiej, bo mam nadzieję, że przyniosą naszej nauce chwałę a nie wstyd.   

(źródło fotografii - autor)

Nasi słowaccy docenci promują doktoraty Polaków na Słowacji

 

Sądziłem, że po zablokowaniu przez polski rząd turystyki habilitacyjnej na Słowację, polska nauka odetchnie od procederu, w wyniku którego część akademików polskich szkół wyższych, nieposiadający rzeczywistych osiągnięć naukowych, zabierze się solidnie do pracy, by ubiegać się w kraju o awans naukowy.

Po co komuś habilitacja, jeśli nie ma wiedzy, kompetencji badawczych i dokonań naukowych? Okazuje się, że ważny jest dyplom, certyfikat rzekomych kwalifikacji i osiągnięć. Skoro w kraju mógłby ów stan braku zostać uwydatniony przez recenzentów, to zamiast samodoskonalenia i twórczej pracy niektórzy szukają rozwiązań, które nie mają z nauką wiele wspólnego.

Czescy nauczyciele akademiccy ze stopniem naukowym doktora chętnie korzystali z turystyki habilitacyjnej na Słowację, gdzie niektóre z tamtejszych szkół wyższych habilitowały kogo popadnie, byle tylko wpłacił na konto stosowną kwotę w euro. W Katolickim Uniwersytecie w Ružomberku płacono także "pod stołem”, co wykazało dochodzenie prokuratury. 

W Czechach bardzo szybko zablokowano tę turystykę, a akademików ze słowacką docenturą czy profesurą usuwano z szacownych uniwersytetów. Takie osoby trafiały do podrzędnych uczelni tego kraju, gdzie legitymizowały tzw. minimum kadrowe do kształcenia studentów a nawet procedowania awansów naukowych. 

Jak się jednak okazuje, nastąpił renesans tych procesów. Są w Polsce chętni ze stopniem zawodowym magistra do uzyskania promocji doktorskiej na Słowacji, bo ten stopień naukowy nie wymaga w naszym kraju nostryfikacji. Tym samym zamiast skorzystać z rodzimych Szkół Doktorskich Nauk Społecznych wolą przedkładać w uczelniach słowackich maszynopis pracy doktorskiej w języku polskim ze streszczeniem w języku słowackim. 

W kraju są doktorami nauk danej dziedziny zatrudniając się w PWSZ czy niepublicznych szkołach wyższych, by uczestniczyć w kształceniu studentów i/lub prowadzeniu badań naukowych. Ministerstwo odchodzącej w niesławie koalicji stworzyło takim osobom i instytucjom pozakonkursowe dochody na zasadzie realizowania zamawianych tematów czy rozwiązywania mniej lub bardziej istotnych problemów. 

 (źróło ilustracji: paradaopornych.pl - zakupiona przez Oficynę Wydawniczą "Impuls" dla potrzeb blogera) 

 

Z nauki znikają w takim samym stopniu kobiety jak i mężczyźni

 

Załączam informację o rozprawie naukowej, którą profesor Marek Kwiek napisał razem z Łukaszem Szymulą.  Nie jest jeszcze wydana, toteż Profesor udostępnił preprint, żeby naukoznawcy mogli dostrzec ważne dane, jakie wynikają z ich ośmiomiesięcznej analizy Big Data w zakresie nauk ścisłych, technicznych, medycznych i przyrodniczych. Raport w całości będzie dość obszerny, bo liczy sobie 69 stron, a szczególny wkład w jego powstanie miał Ł. Szymula, doktorant M. Kwieka, który powrócił do kraju po 7 miesiącach z Boulder, Colorado, gdzie pracował w laboratorium Aarona Clauseta, a więc jednej z najlepszych pracowni na świecie.

 

Praca nosi tytuł “Quantifying Attrition in Science: A Cohort-based, Longitudinal Study of Scientists in 38 OECD

Countries.” SocArXiv, https://osf.io/preprints/socarxiv/8kzb7

 

Tak pisze o niej w skrócie M. Kwiek: 

 

„Uważamy, że na świecie, w tym w Polsce, kobiety nadal znikają z nauki (to znaczy w naszym ujęciu: przestają publikować w czasopismach naukowych) wyraźnie szybciej i w większym odsetku niż mężczyźni. Tak myślimy od dekad. Jednak już dzisiaj wcale tak być nie musi. 

 

Zapominamy, że wszyscy naukowcy porzucają naukę (zarówno mężczyźni, jak i kobiety), toteż dotychczas nie wiedzieliśmy, że w skali globalnej, w większości dyscyplin STEMM, wraz z każdą nową kohortą, różnica między kobietami i mężczyznami w prawdopodobieństwie porzucania nauki jest mniejsza. Problemem jest bowiem atrakcyjność profesji akademickiej dla wszystkich, bez względu na płeć, toteż odchodzenie od nauki jest już powszechnym zjawiskiem.

Wierzymy nadal w dosyć starą i nadal użyteczną metaforę „nieszczelnego rurociągu” (leaky pipeline), opartą na licznych wywiadach i ankietach, które zostały przeprowadzone w USA trzydzieści-czterdzieści lat temu. Wynika z nich, że na kolejnych etapach kariery miałoby porzucać naukę zawsze więcej kobiet niż mężczyzn, co wymaga krajowych i instytucjonalnych środków zaradczych. 

Jednak nasze ustrukturyzowane Big Data nie potwierdzają powszechności tego procesu! Co innego wynika z tradycji badań jakościowych opartych na wywiadach, a co innego z najnowszych, dużych, twardych dane (Big Data). Przebadaliśmy dane z 38 krajów OECD (w tym Polskę), obejmujące 2,1 mln naukowców, 11 kolejnych kohort uczonych publikujących w latach 2000-2010.

  

Wykorzystaliśmy i przetworzyliśmy dane dostarczone nam przez ICSR Lab firmy Elsevier, zastosowaliśmy szeroko analizy przetrwania Kaplana-Meiera i powiązane analizy przeżycia (survival analysis). Przy czym badanym zdarzeniem było: zaprzestanie publikowania w kolejnych latach. Zastosowaliśmy również liczne modele regresji poszukując predyktorów zwiększających lub zmniejszających szanse na pozostanie w nauce akademickiej, czyli na dalsze publikowanie w kolejnych latach.

 

Wyniki stanowią wyzwanie zarówno w obliczu starszych teorii (leaky pipeline, chilly climate), jak i wobec podejmowanych środków zaradczych nastawionych na podtrzymywanie udziału kobiet już pracujących w nauce akademickiej. W zmatematyzowanych dyscyplinach STEMM (MATH, PHYS, COMP, ENG) – po prostu nie ma różnic między mężczyznami i kobietami ze względu na rezygnację z nauki. Podobnie jest dla wszystkich dyscyplin STEMM łącznie. Jeśli już publikuje się w tych dyscyplinach, to szanse na pozostanie w nauce, czyli także dalsze publikowanie, nie różnicują naukowców ze względu na ich płeć.

 

Ogromny zakres badania, drobne szczegóły, prześledzenie danych 2,2 miliona naukowców w czasie jest doskonałym przykładem badania longitudinalnego w czystej postaci, a nie powtarzanych badań przekrojowych. Taką możliwość dają wyłącznie Big Data. Do ustalenia dyscypliny naukowców wykorzystaliśmy ponad miliard cytowanych prac w ich artykułach z ich całego życia. Mamy też pełne dane interaktywne dla poszczególnych krajów i dyscyplin (chociaż krajami się nie zajmujemy w tej pracy)"  

Zainteresowanych danymi odsyłam do Uczonego - Profesora Marka Kwieka  z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, który przekazał linki dostęu do konferencji, jakie odbędą się z jego udziałem w 2024 roku.

W Hongkongu: 15 stycznia 2024, https://hku.zoom.us/meeting/register/tJIkdeqgpjgiGNQpIdmgsXBSC-rDoLP_iCWd#/registration

 

W Oxfordzie: 30 stycznia 2024 https://www.researchcghe.org/events/cghe-seminar/quantifying-attrition-in-science-a-longitudinal-study-of-scientists-in-38-oecd-countries/

 

W CWTS Leiden: 16 lutego 2024: https://www.cwts.nl/seminars/announcements?article=n-s2z2b4&title=leaving-science-a-large-scale-cohort-based-longitudinal-approach-2000-2022

kwiekm@amu.edu.pl; www.ias.amu.edu.pl/director/ 

Wybrane rozprawy: 

M. Kwiek, W. Roszka (2023). Once Highly Productive, Forever Highly Productive? Full Professors’ Research Productivity from a Longitudinal Perspective.  Higher Education (Gold access).

M. Kwiek, L. Szymula (2023). Young Male and Female Scientists: A Quantitative Exploratory Study of the  Global Scientific Workforce. Quantitative Science Studies (Gold access).

M. Kwiek, W. Roszka (2023). The Young and the Old, the Fast and the Slow: A Large-Scale Study of Productivity Classes and Rank Advancement. Studies in Higher Education (Gold access).

M.Kwiek (2023). The Globalization of Science. The Increasing Power of Individual Scientists. The Oxford Handbook of Education and Globalization. Oxford UP.

M. Kwiek, W. Roszka (2022). Academic vs. Biological Age in Research on Academic Careers.  Scientometrics (Gold  access).

M. Kwiek, W. Roszka (2022). Are Female Scientists Less Inclined to Publish Alone?  Scientometrics (Gold access).

M. Kwiek (2021). The Prestige Economy of Higher Education Journals: A Quantitative Approach. Higher Education (Gold access).

M. Kwiek (2021). What Large-Scale Publication and Citation Data Tell Us About International Research Collaboration in Europe. Studies in Higher Education (Gold access).

M. Kwiek, W. Roszka (2021). Gender-Based Homophily in Research: A Large-Scale Study of Man-Woman Collaboration. Journal of Informetrics (Gold access).

Dwudziesty minister edukacji

 

W wyniku powierzenia Mateuszowi Morawieckiemu misji  tworzenia rządu  Prezydent Andrzej Duda powołał  dwudziestego w dziejach postsocjalistycznej Rzeczpospolitej ministra edukacji (i nauki) - Krzysztofa Szczuckiego. 

Jak informuje resort, nowy minister  (ur. 18 października 1986 r. w Elblągu) jest doktorem habilitowanym nauk prawnych z doświadczeniem urzędnika państwowego i polityka. Był bowiem prezesem Rządowego Centrum Legislacji w latach 2020-2023. W 2020 r. kierował Departamentem Prawnym w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Jako polityk Prawa i Sprawiedliwości jest posłem na Sejm X kadencji. 

W latach 2015-2016 był zatrudniony na stanowisku głównego specjalisty w zespole prawa karnego Biura Rzecznika Praw Obywatelskich, a następnie do 2020 r. w Biurze Prawa i Ustroju Kancelarii Prezydenta RP. 

Zanim rozpoczął karierę polityczną był w latach 2012-2013 nauczycielem wiedzy o społeczeństwie w XXXIII Liceum Ogólnokształcącym w Warszawie. Odbył też roczny staż jako visiting scholar w Maurer Law School na Uniwersytecie Indiany. 

W latach 2009-2011 pracował jako ekspert ds. legislacji w Biurze Analiz Sejmowych. Obecnie jest też profesorem badawczo-dydaktycznym w Uniwersytecie Warszawskim. 

Rząd został zaprzysiężony, ale musi uzyskać w Parlamencie votum zaufania, na co - w największym stopniu prawdopodobieństwa - wcale się nie zanosi. 

Tym samym może to być najkrócej urzędujący minister edukacji w naszym kraju. Rząd kierowany przez Jarosława Kaczyńskiego ma duże doświadczenie w tym zakresie, bowiem po upadku w 2007 roku koalicji PiS, LPR i Samoobrony powołano na ministra edukacji profesora filozofii Ryszarda Legutkę (od 13 sierpnia 2007 do 16 listopada 2007). Kierował resortem przez trzy miesiące.

(źródło fotografii: https://www.gov.pl/web/edukacja-i-nauka/kierownictwo-ministerstwa) 

Pedagodzy wśród powołanych członków VII kadencji Polskiej Komisji Akredytacyjnej

 

Mamy z końcem bieżącego roku wybory oraz powołania przedstawicieli środowisk akademickich do organów centralnych. W przypadku Polskiej Komisji Akredytacyjnej jej członkowie nie pochodzą z wyboru, ale z nominacji ministra, który otrzymał rekomendacje m.in. senatów szkół wyższych. 

Odchodzący z urzędu minister edukacji i nauki powołał m.in. następujących pedagogów do realizowania przez nich statutowych zadań w toku VII kadencji Polskiej Komisji Akredytacyjnej na lata 2024-2027. Są to: 

1.     dr hab. Anna FIDELUS - Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie 

2.     dr hab. Piotr GOŁDYN - Uniwersytet Wrocławski 

3.     prof. dr hab. Zbigniew IZDEBSKI - Uniwersytet Warszawski 

4. dr hab. Sławomir PRZYBYLIŃSKI - Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie 

5. prof. dr hab. Małgorzata SEKUŁOWICZ - Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu  

6. ks. dr hab. Adam SOLAK - Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie.

 W roku akademickim 2023/2024 przyjdzie im prowadzić akredytację w ramach oceny jakości kształcenia  na: 

I. Kierunku pedagogika, w jednostce i uczelni wyznaczonej do oceny programowej po raz pierwszy w: 

1. Wyższej Szkole Gospodarki, Filia w Ełku,

II. Kierunku pedagogika, w jednostce i uczelni wyznaczonej do oceny programowej w związku z upływem okresu, na jaki wydana była pozytywna ocena programowa, w: 

1. Uniwersytecie Technologiczno-Humanistycznym im. Kazimierza Pułaskiego w Radomiu

2. Olsztyńskiej Szkole Wyższej w Olsztynie 

3. Akademii Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni

4. Akademii Nauk Stosowanych - Wyższej Szkoły Zarządzania i Administracji w Opolu 

5. Uczelni Korczaka - Akademii Nauk Stosowanych w Warszawie

6. Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie 

7. Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie 

8. Akademii Nauk Stosowanych Stefana Batorego w Skierniewicach 

9. Społecznej Akademii Nauk, Filii w Londynie (Wielka Brytania)

10. Uniwersytecie Przyrodniczo-Humanistycznym w Siedlcach

11. Akademii Nauk Stosowanych w Wałczu, w Nowym Sączu 

12. Tarnowskiej Szkole Wyższej Akademia Nauk Stosowanych w Tarnowie

13. Pomorskiej Szkole Wyższej w Starogardzie Gdańskim

14. Uniwersytecie WSB Merito w Gdańsku

III. Kierunku pedagogika, w jednostce i uczelni wyznaczonej do oceny programowej po ocenie pozytywnej na okres do 2 lat , w:

1. Wyższej Szkole Społeczno-Ekonomicznej w Gdańsku 

2. Wyższej Szkole Humanistycznej im. Króla Stanisława Leszczyńskiegow Lesznie 

3. Wszechnicy Polskiej Akademii Nauk Stosowanych w Warszawie 

4. Wyższej Szkole Zarządzania "Edukacja" we Wrocławiu

5. Wyższej Szkole Pedagogiczno-Technicznej w Koninie 

6. Akademii Nauk Stosowanych im. Księcia Mieszka I w Poznaniu

Nie ma zatem co się dziwić, że aż tylu członków powołano z grona pedagogogicznego. Mają przed sobą do oceny aż 21 jednostek akademickich prowadzących kształcenie na kierunku pedagogika lub /i pedagogika specjalna. 

O ukrywaniu danych dotyczących wyborów do komitetów naukowych PAN

Wczoraj pisałem o ukrywaniu przez władze Polskiej Akademii Nauk pełnych wyników wyborów do komitetów naukowych. Naruszanie zasad demokracji w instytucji publicznej ma tu miejsce od dziesiątek lat. Natomiast częściowa informacja o nich została opublikowana na portalu PAN, więc można spojrzeć na nią  z różnych perspektyw. 

Z otrzymanej korepsondencji z naszego środowiska wynika, że w wyborach do KNP PAN duża część wyborców głosowała tylko na kilku kandydatów, zamiast na 30. Takie podejście do wyborów kompromituje nie tylko naszą dyscyplinę, ale i ich samych, bo to oznacza, że zostanie członkiem komitetu jest ważniejsze od zapewnienia naszej dyscyplinie zrównoważonej reprezentacji, także generacyjnej. 

Gdyby PAN działała transparentnie i poważnie traktowała wyborców, to powinna podać pełne dane. Tego jednak nie uczyni, bo jest to praktyka typowa dla społeczności zamkniętych, totalnych Tymczasem członkowie PAN wypowiadają się w mediach na temat totalitaryzmu, autorytaryzmu, braku demokracji... itp. Zacznijcie towarzysze z czasów PRL od siebie.   

Środowisko akademickiej pedagogiki może analizować informację komisji wyborczej PAN biorąc pod uwagę różne kryteria. Dokonując porównania wyników wyborów do poprzedniego składu KNP PAN, należy pamiętać o tym, że wybory do komitetu naukowego nie są obowiązkiem, a zatem ich wyniki dotyczą tylko i wyłącznie niewielkiego odsetka profesorów tytularnych i profesorów uczelnianych, którzy zadeklarowali gotowość poddania się opinii wyborców. 

Brak oczekiwanych nazwisk niektórych osób nie oznacza zatem, że nie zostały wybrane. One po prostu nie wyraziły zgody na to, by być kandydat(k)ami do komitetu naukowego PAN. Tym samym skład komitetów naukowych jest pochodną wyboru spośród tych, którzy zgodzili się na kandydowanie.  

1. Porównanie informacji o tegorocznych wynikach wyborów z tymi, które odbyły się w 2019 roku (oznaczenie kolorem: zielonym - wybrani po raz pierwszy; żółtym - wybrani po raz kolejny; brak koloru - osoby niekandydujące):

Skład KNP PAN 2020-2023	Skład KNP PAN 2024-2027
	Dr hab. Chrobak Stanisław, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Wydział Nauk Pedagogicznych
Profesor dr hab. Cybal-Michalska Agnieszka Uniwersytet im. Adama   Mickiewicza w Poznaniu
Profesor dr hab. Czerepaniak-Walczak Maria Uniwersytet Szczeciński
Profesor dr hab. Gajdzica Zenon Uniwersytet Śląski w Katowicach
dr hab. Gołębniak Bogusława Dorota Dolnośląska Szkoła Wyższa z siedzibą we Wrocławiu
Profesor dr hab. Gromkowska-Melosik Agnieszka Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
5    Prof. dr hab. Jarosz Ewa Uniwersytet Śląski w Katowicach
Profesor dr hab. Klus-Stańska Dorota Uniwersytet Gdański
Profesor dr hab. Konopczyński Marek Uniwersytet w Białymstoku
	Prof. dr hab. Kostyło Piotr
9    dr hab. Kowalski Mirosław Uniwersytet Zielonogórski
Profesor dr hab. Krause Amadeusz Uniwersytet Gdański
1    Profesor dr hab. Kromolicka Barbara Uniwersytet Szczeciński, Instytut Pedagogiki
1    Profesor dr hab. Kubinowski Dariusz Uniwersytet Szczeciński/ bez afiliacji
1    Profesor dr hab. Kwiatkowski Stefan Michał Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie
Profesor dr hab. Leppert Roman Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
1    Profesor dr hab. Melosik Zbyszko Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
1  Profesor dr hab. Nikitorowicz Jerzy Uniwersytet w Białymstoku
1    Profesor dr hab. Nowak Marian Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II w Lublinie
1    Profesor dr hab. Nowak-Dziemianowicz Mirka Uniwersytet Opolski/ Akademia WSB w Dąbrowie Górniczej
dr hab. Nowosad Inetta Uniwersytet Zielonogórski
	Dr hab. Ostrouch-Kamińska Joanna, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, Wydział Nauk Społecznych
	Dr hab. Ostrowicka Helena, Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, Wydział Pedagogiki
Profesor dr hab. Pilch Tadeusz
	Profesor dr hab. Piorunek Magdalena, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydział Studiów Edukacyjnych
	Prof. dr hab. Przyborowska Beata, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, Instytut Pedagogiki
	Dr hab. Jacek Pyżalski, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydział Studiów Edukacyjnych
Profesor dr hab. Radziewicz-Winnicki Andrzej
Profesor dr hab. Rubacha Krzysztof
Profesor dr hab. Smolińska-Theiss Barbara Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie
Profesor dr hab. Sobecki Mirosław Uniwersytet w Białymstoku
Profesor dr hab. Szempruch Jolanta Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach
Profesor dr hab. Szulakiewicz Władysława Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Profesor dr hab. Szymański Mirosław Józef Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie
dr hab. Tanaś Maciej Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie
	dr hab. Wróbel Alina, Uniwersytet Łódzki, Wydział Nauk o Wychowaniu
Profesor dr hab. Urbaniak-Zając Danuta Uniwersytet Łódzki, Wydział Nauk o Wychowaniu
Profesor dr hab. Zaorska Marzenna Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie

2. Zwrócenie uwagi na to, kandydaci z których uczelni uzyskali poparcie w wyborach na kadencję 2024-2027:

 

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II w Lublinie - 1 

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu - 5 

Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie - 1 

Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy - 2 

Uniwersytet Łódzki - 2 

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu 2 

Uniwersytet Rzeszowski - 1 

Uniwersytet Szczeciński - 2 

Uniwersytet Śląski - 2 

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie - 1 

Uniwersytet w Białymstoku - 2 

Uniwersytet Zielonogórski - 2 

Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie - 2 

Akademia WSB w Dąbrowie Górniczej - 1 

emerytowani profesorowie - 3 

niezależny badacz - 1 

3. Kryterium naukowego statusu: 

profesorowie tytularni -  24

profesorowie uczelniani - 6 

doktorzy habilitowani -  0 

3. Kryterium reprezentowanej subdyscypliny nauk pedagogicznych: 

1.     dydaktyka ogólna - 0

2.     filozofia wychowania/edukacji - 1

3.     historia wychowania i oświaty - 0

4.     pedagogika kultury i międzykulturowa - 2 

5.     pedagogika ogólna z metodologią badań - 4

6.     pedagogika porównawcza - 2 

7.     pedagogika pracy i andragogika -2

8.     pedagogika resocjalizacyjna - 2 

9.     pedagogika specjalna -1

10. pedagogika społeczna - 8

11. pedagogika szkolna/socjologia edukacji  - 3 

12. pedagogika wczesnoszkolna - 0 

13. pedagogika zdrowia - 1 

14. pedeutologia - 1 

15. teoretyczne podstawy wychowania - 3

Zgodnie ze Statutem PAN komitet może uzupełnić swój skład o 10 specjalistów, którzy nie muszą mieć stopnia naukowego np. innowacyjni nauczyciele, pedagodzy społeczni itp. czy też nie muszą być naukowcami ze stopniem co najmniej doktora habilitowanego. Można nominować do KNP PAN w kategorii członków specjalistów - ekspertów spośród wyróżniających się doktorów nauk czy zaangażowanych pedagogicznie osób z wykształceniem magisterskim w zakresie studiów pedagogicznych czy z nauk społecznych. Tak było w kadencji KNP PAN w latach 2016-2019. W mijającej właśnie kadencji powołano tych profesorów, którzy nie zostali wybrani w ramach wyborów do KNP PAN.