30 maja 2023

Dogmat autorstwa i "spółdzielnie edytorskie" w polskiej "nauce"

 


Odpowiadam na poniższy dylemat jednego z adiunktów: 

Szanowny Panie Profesorze, przygotowuję wraz z kolegą tekst naukowy, na podstawie moich badań, do czasopisma za 140 pkt. Jestem twórcą hipotezy badawczej, pomysłodawcą badań, i ich wykonawcą. Mój kolega - współautor (dr hab.) dokonał analiz statystycznych i napisał tekst po angielsku. 

 

Ustaliliśmy, że to on będzie autorem korespondencyjnymMam jednak pytanie, czy istnieje taki termin w naukach społecznych, jak: "dwóch pierwszych autorów"? Spotkałem się z tym w innych dyscyplinach. Będę wdzięczny za pomoc w rozwiązaniu dylematu. 

***

 

Tego typu problem nie powstał wraz z Konstytucją 2.0., gdyż ma swój początek w nowelizacji Ustawy o Szkolnictwie wyższym i Nauce z 2011 roku, która m.in. uruchomiła nowe zasady ewaluacji czasopism naukowych. w dwa lata później dr Emanuel Kulczycki z UAM w Poznaniu opublikował na swoim blogu wyjaśniający te kwestie wpis pod tytułem:  Kolejność autorów w pracy naukowej. Alfabetycznie, losowo czy według wkładu?  Już wówczas jak członek Rady Młodych Naukowców wskazał na panujący chaos w tym zakresie pisząc m.in.:

 

 Bo kim jest główny autor? Jest to… No właśnie! Nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie. Wszystko zależy od dziedziny, dyscypliny, subdyscypliny, czasami od czasopisma czy redaktora. Oczywiście są pewne „standardowe” wytyczne, które są popularne w pewnych kręgach. Ale nie ma „dogmatu autorstwa”

 

W ramach prac nad rekomendacjami do regulaminu nowych edycji Iuventus Plus w Radzie Młodych Naukowców dyskutowaliśmy nad tym zagadnieniem. A że w Radzie zasiadają przedstawiciele wielu dyscyplin, to i poglądów na temat głównego autorstwa było wiele. Niektórzy podkreślali, że głównym autorem jest na pewno ten „na pierwszym miejscu”, na pewno ten „na ostatnim miejscu”; a że tylko alfabetycznie, a że to bez znaczenia (...) arbitralne określenie głównego autorstwa jako „nazwiska wymienionego w pierwszej kolejności” nie jest dobrym rozwiązaniem. Bo i konwencje, i zasady są różne.  (podkreśl. -moje).

 

Otóż to. W dziedzinach nauk medycznych, technicznych, przyrodniczych, innymi słowy w Science obowiązują dość precyzyjne, ale pozaustawowe normy, które są wynikiem uzgodnień środowiska naukowego w skali międzynarodowej, a nie tylko instytucjonalnej w danym kraju. Dla czytelnika musi być jasne, kto jest PIERWSZYM AUTOREM, a kto jednym z wielu członków zespołu badawczego, którego praca była kluczowa dla danego  osiągnięcia naukowego. 

 

Słusznie przed dziesięciu laty pisał E. Kulczycki, że w naukach humanistycznych i społecznych jest wciąż bardzo mało rozpraw, które byłyby doniesieniem z badań zespołów klinicznych, eksperymentalnych. Dlatego w tych dziedzinach nie przywiązuje się jeszcze takiej wagi do tego, kto jest pierwszym, drugim czy trzecim autorem artykułu lub książki. Raczej wynika to z innych przyczyn aniżeli wspomniane powyżej. Bywa, że nazwiska autorów są podane w kolejności alfabetycznej albo prestiżowej (status naukowy). 

Niestety, mamy w polskich realiach do czynienia z nieetyczną procedurą, która jest nierozpoznawalna jako rodzaj doraźnych umów między niektórymi nauczycielami akademickimi. Pisze o tym prof. Józef Górniewicz z Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego jako o procederze "spółdzielni edytorskich":

 

(...) skupiające uczonych z różnych środowisk akademickich z kraju i z zagranicy. Jeden rzeczywisty autor tekstu dopisywał nazwisko prominentnego uczonego z innego kraju, innej uczelni i umieszczał go w czasopiśmie znajdującym się na wysokiej pozycji w rankingu ministerialnym. Sam został dopisany przez swojego kolegę do innego tekstu umieszczonego w innym czasopiśmie. Kiedy trójka uczonych napisawszy po jednym tekście otrzymywała punkty za trzy artykuły była niezwykle ceniona przez władze uczelni, bo ów dorobek znacząco wzbogacał daną instytucję naukową poddawaną ocenie parametrycznej (W: Z pogranicza pedagogiki ogólnej i teorii wychowania społecznego, red. J. Górniewicz, Toruń 2022, s. 159)

 

Gdyby zatem ktoś szukał odpowiedzi na pytanie, jak to jest możliwe, że dana jednostka akademicka uzyskała dla określonej dyscypliny kategorię B+, A lub A+, to mamy już jeden z możliwych powodów. Polacy słyną z akademickiej "przedsiębiorczości". Był już opisywany przeze mnie "oscylator profesorski", "turystyka habilitacyjna", to teraz mamy "spółdzielnie edytorskie".  Proszę jednak nie generalizować tego, co jest oparte na nieprawdzie niektórych akademików, bo jednak jest ona marginesem, tak jak marginalni są jej kreatorzy lub reprezentowana przez nich dyscyplina naukowa. 

 

Sięgam zatem do dostępnego w sieci wzoru, dobrej praktyki w powyższym zakresie, a taki znalazłem w dokumencie: Zasady autorstwa artykułów publikowanych przez pracowników Instytutu Pomnik "Centrum Zdrowia Dziecka" oraz ustalania kolejności autorów", który może znaleźć swoje zastosowanie w "zdrowej pedagogice". Przytaczam tylko fragment:

 

2. Definicja pierwszego/ostatniego/korespondencyjnego autora:

- *Pierwszy autor jest to główny autor danej publikacji (udział tego autora jest największy ze wszystkich ujętych autorów). Jest to np.: twórca hipotezy badawczej, pomysłodawca badań, wykonawca specyficznych badań, wykonawca analizy wyników, twórca manuskryptu artykułu.

- **Autor korespondencyjny - osoba odpowiedzialna za całokształt publikacji wysyłanej do druku, która otrzymuje komentarze recenzentów i odpowiada na nie. Dane kontaktowe tej osoby są drukowane w artykule, aby również czytelnicy mogli skontaktować się z grupą badawczą. 

Autor korespondencyjny jest utożsamiany ze stażem pracy, zazwyczaj jest to kierownik grupy badawczej lub jednostki badawczej (szef zespołu), ale może to być dowolny ze współautorów, ustalony na podstawie zgody wszystkich, posiadający wystarczającą wiedzę do podjęcia tej roli.

- ***Ostatnia pozycja wśród autorów danej publikacji zajmowana jest przez lidera (opiekuna naukowego) grupy prowadzącej dane badania, który sprawuje nadzór merytoryczny nad tym badaniem (nie jest to jednoznaczne z funkcją kierownika Kliniki/ Zakładu/ Pracowni).

Autorstwo prac naukowych ma ważne implikacje naukowe, społeczne i finansowe. Autorstwo oznacza również odpowiedzialność za opublikowaną pracę. Poniższe kryteria mają na celu zapewnienie, że autorzy, którzy wnieśli istotny wkład intelektualny do artykułu, będą uznawani za autorów, ale także, że autorzy uznani za autorów rozumieją swoją rolę w przyjmowaniu i ponoszeniu odpowiedzialności za to, co zostało opublikowane.

W artykułach publikowanych przez pracowników (...) autorstwo opiera się na następujących kryteriach:

1.      *Wniesienie twórczego i istotnego wkładu w koncepcję lub projekt badań lub w powstanie materiału badawczego;

                                                                        lub

* czynny udział w pozyskiwaniu danych, w tym: klinicznych, laboratoryjnych;

                                                                        lub

* analiza lub interpretacja publikowanych danych;

ORAZ

2.      Sporządzenie wstępnego dokumentu do publikacji lub nanoszenie poprawek lub uwag krytycznych do treści artykułu;

ORAZ

3.      Ostateczne zatwierdzenie wersji do publikacji;

ORAZ

4.      Przyjęcie odpowiedzialności za wszystkie aspekty pracy w celu zapewnienia, że kwestie związane z dokładnością lub wiarygodnością jakiejkolwiek części pracy są odpowiednio badane i rozwiązywane.

5.      Co najmniej jedno z kryteriów wymienione w pkt 1 musi wystąpić łącznie z kryteriami wymienionymi w pkt 2-4.

Wszyscy inni, którzy nie spełniają kryteriów autorstwa, a przyczynili się do powstania pracy, powinni zostać wymienieni w podziękowaniach, a ich wkład powinien zostać opisany.


Muszę jednak dodać za informacją od przedstawicieli nauk biomedycznych, że: Autor korespondencyjny jest utożsamiany ze stażem pracy, zazwyczaj jest to kierownik grupy badawczej lub jednostki badawczej (szef zespołu), ale może to być dowolny ze współautorów, ustalony na podstawie zgody wszystkich,  posiadających wystarczającą wiedzę do podjęcia tej roli. Redaktorzy czasopism postrzegają to jako rolę czysto administracyjną.

 

Gorąco polecam komitetom naukowym przy PAN w dziedzinie nauk społecznych, by jednak zainteresowały się wartością PRAWDY dla NAUKI. Reszta jest już tylko w gestii naukowców i marginesu pseudonaukowców.   



 (źróło ilustracji: paradaopornych.pl - zakupiona przez Oficynę Wydawniczą "Impuls" dla potrzeb blogera) 

29 maja 2023

Szkoła dla dziecka czy dziecko dla szkoły?


Kiedy zapytał mnie redaktor jednego z mediów, czy odniósłbym się do pojawiającej się w przestrzeni publicznej idei szkół bez ocen, nie mogłem mu odmówić, bo problem jest ważny i wciąż aktualny, nie tylko w polskim ustroju szkolnym. Pytanie dziennikarza brzmiało: Czy można uczyć bez stopni? a w tle zapewne kryła się myśl, by wreszcie zaistniało to rozwiązanie w edukacji szkolnej, przynajmniej tej publicznej. 

Odniosłem wrażenie, że dla dziennikarza z tak dużym doświadczeniem i stażem pracy w mediach tego typu kwestia nie powinna budzić ani zachwytu, ani przeświadczenia, że jest to jakaś utopia, której realizacja mogłaby się wreszcie dokonać w Polsce, bo zapewne nigdy i nigdzie takie rozwiązanie nie miało miejsca.  

Radio jest najmniej skutecznym oświatowo medium, więc zabranie głosu na antenie i tak nie ma znaczenia dla zaistnienia jakiejkolwiek zmiany. Zresztą nie o zmianę tu chodzi tylko o zasygnalizowanie jakiegoś problemu. Trudno, bym odmówił zabrania głosu, skoro od 1986 roku (sic!) wypowiadam się w środowisku naukowym i udzielając wywiadów czy publikujac artykuły popularnonaukowe na ten temat. Warto sprawić, by SZKOŁA BYŁA DLA DZIECKA a nie DZIECKO DLA SZKOŁY. 

Edukacja bez wystawiania uczniom stopni szkolnych w postaci cyfr czy liczb (są ustroje szkolne na świecie, w których stopnie zastąpione są szeroką skalą punktową od 0 do 100!)  jest praktykowana od ponad stu lat (sic!) w nielicznych, ale jednak efektywnych dydaktycznie i wychowawczo szkołach autorskich, szkołach alternatywnych, szkołach niepublicznych. Takie rozwiązanie miało też dość powszechne miejsce w polskim szkolnictwie pierwszych lat transformacji ustrojowej po 1989 roku. Jego pokłosiem jest wyeliminowanie z wczesnej edukacji oceniania formatywnego na rzecz ksztaltujacego.

Dla wsparcia NAUCZYCIELSKIEGO RUCHU INNOWACYJNEGO powołaliśmy w Łodzi Polskie Stowarzyszenie 'SZKOŁA DLA DZIECKA"  a dr Danuta Nakoneczna zarejestrowała w szkolnictwie ponadpodstawowym "TOWARZYSTWO SZKÓŁ TWÓRCZYCH", które skupiały fantastycznych pedagogów edukacji wczesnoszkolnej i średniej zainteresowanych wspieraniem rozwoju indywidualnego i społecznego dzieci i młodzieży. 

Do tego nie były nam potrzebne instrumenty władzy, nadzoru, zewnętrznej kontroli, skoro szkoła miała być zorientowana na uczniów a nie na nauczycieli. Wystawianiem stopni szkolnych, które są narzędziem przymusu formalnego, batem, biczem, szantażem, straszeniem nie osiągnie się u większości uczniów założonych celów dydaktycznych i wychowawczych. Zastąpienie jedynek iksami niczego nie zmieni, nie polepszy procesu kształcenia.

Operując wystawianiem stopni jako jedynym środkiem motywującym uczniów do pracy, a nie nauczając ich, nie organizując im autotelicznie wartościowych doświadczeń poznawczych, społecznych i kulturowych w ramach zajęć indywidulanych, w grupach i z całą klasą, podtrzymujemy nieadekwatny do ponowoczesnego świata model szkoły, w której wartość uczenia się jest problemem ucznia, jego kłopotem, cierpieniem, frustracją. Jeśli uczeń nie ma w domu wsparcia rodziców, dostępu do ich kapitału kulturowego  i ekonomicznego, to musi liczyć na siebie, rówieśników i nauczycieli oddanych swej pracy.       

To nieprawda, że żeby młody człowiek osiągnął dojrzałość społeczno-moralną, szkoła musi być konserwatywna, opresyjna, przemocowa, bo inaczej nie osiągnie kanonu wiedzy i podstawowych umiejętności. Taki pogląd podtrzymują niektórzy naukowcy, by zadowolić dwie kategorie nauczycieli: 

  • pierwszą są nauczyciele tzw. elitarnych szkół publicznych i niepublicznych, które na progu wejściowym stawiają kandydatom najwyższe kryteria przyjęć. Dzięki temu wyłuskują nie tylko najzdolniejszych, ale i najbardziej zasobnych kapitałowo uczniów, którzy i tak będą uczyć się dla siebie, ze względu na własne lub rodzicielskie wysokie aspiracje, gdyż są świadomi swoich przyszłych wyborów zawodowych. 
  • drugą grupą w naszym systemie są nauczyciele, którzy korzystając z instrumentów władzy selekcyjnej, penitencjarnej, potencjalnie wykluczającej uczniów z problemami w uczeniu się nie muszą się starać, by czegokolwiek chcieli i mogli się nauczyć, bo i tak muszą uczęszczać do szkoły. Jak uczeń nie wie, nie rozumie, nie potrafi, to jest to jego problem. Wówczas wpisuje się takiemu uczniowi piątą, szóstą czy kolejną JEDYNKĘ do dziennika, by nie przeszkadzał nauczycielowi w pracy.  


Nie ulega wątpliwości, że w środowisku nauczycielskim są pasjonaci, mistrzowie zawodu, pedagodzy z prawdziwego zdarzenia, którzy uwielbiają pracę z dziećmi czy młodzieżą, mają z tego tytułu ogromną satysfakcję i poczucie spełnienia się w zawodzie, samorealizacji. Niektórzy rodzice rozmawiają z dziećmi o ich nauczycielach, toteż pojawiają się różne . 

Czy, a jeśli tak, to którzy nauczyciele są tymi, którzy przychodzą do szkoły z przymusu, doświadczając w jej przestrzeni frustracji, upokorzenia? Wielu nauczycieli pracuje w szkole mimo szeregu barier organizacyjnych, finansowych, społecznych,  negatywnych wpływów politycznych, które destabilizują ich profesjonalizm, gdyż zależy im na pracy z dziećmi czy młodzieżą. Dla nich wystawienie stopni nie jest celem kształcenia. 

Fakt korzystania 26 proc. uczniów z korepetycji jest dowodem na to, że szkoła nie jest dla nich, ale dla nauczycieli. Jak skomentował ten fakt ktoś na Fb: "skoro nauczycielom tak mało płacą, to nie należy się dziwić istnieniu korepetycji".   

(źródło mema: facebook_1684747052537_7066341301451497508.jpg) 

28 maja 2023

Demagogiczne, populistyczne zarządzanie szkolnictwem

 

 

 

Zastanawiam się nad nad tym, jak długo jeszcze będziemy tolerować w polskim szkolnictwie publicznym demagogię i pozoranctwo? Ile jeszcze lat musi upłynąć, ile jeszcze pseudoministrów edukacji będzie niszczyć ustrój szkolny, a wraz z nim strukturalne warunki realizacji procesu kształcenia, by nastąpiła wreszcie zmiana zorientowana na inwestowanie przez państwo w rozwój młodych pokoleń??? 

Na nic zdają się prace uczonych, których badania, studia i analizy są przecież finansowane ze środków publicznych, skoro sprawujący władzę od 1997 roku postanowili w ogóle nie uwzględniać wiedzy naukowej, a więc racjonalności kognitywnej, technicznej i emancypacyjnej do wspomagania rozwoju dzieci i młodzieży, ba, do autentycznego inwestowania także w oświatę dorosłych, bo poziom analfabetyzmu w Polsce jest coraz bardziej widoczny i dotkliwy nie tylko na szczeblach władzy, w obsadach centralnych instytucji itd.

Dopóki młode pokolenie nie przeprowadzi radykalnej, rewolucyjnej zmiany w naszym kraju, która w dziedzinie oświaty powinna być przecięciem pępowiny monopartyjnego nią zarządzania na rzecz usytuowania edukacji w centrum wszystkich innych reform w naszym państwie, a zatem traktowanej jako DOBRO WSPÓLNE, PONADPARTYJNE, OGÓLNOSPOŁECZNE, to będziemy z każdym kolejnym rokiem tkwić w tym nonsensownym , skutkującym stratami kryzysie społeczno-kulturowym.

Skoro jest polityczna i społecznie potrzebna zgoda w Polsce na to, by radykalnie zwiększyć nakłady państwa na obronność militarną kraju i Europy Zachodniej, to musi być równolegle pełna akceptacja na ten sam zakres OBRONY ALFABETYZACYJNEJ, a zatem i kulturowej naszego społeczeństwa. Analfabeci nie obronią naszych granic, bo będą jak w przypadku rosyjskich agresorów jedynie mięsem armatnim. 

Polska potrzebuje nie tylko elit dla gospodarki, innowatyki technologicznej, komunikacji cyfrowej ze wszystkimi zagrożeniami i korzyściami tej ostatniej, potrzebujemy nie tylko perfekcyjnie wykształconych kadr  w służbie zdrowia i bezpieczeństwa, odpowiedzialnych i suwerennych w swych decyzjach profesjonalistów w sądownictwie, ale nie osiągnie tego, jeśli nadal będzie niszczony fundament, jakim jest EDUKACJA, WYKSZTAŁCENIE.          

Polacy! Wyjdźcie z tych swoich ideologicznych baniek i zacznijcie myśleć o tym, jaką przyszłość oferuje socjopatologiczna i psychopatologiczna polska szkoła publiczna, którą zamierzacie swoimi wyborami podtrzymać w imię tego, czy ktoś jest z waszej bańki! Doprawdy, nie zmienią stanu polskiej edukacji obecni politycy, którzy jej kosztem chcą ponownie dostać się do Sejmu, do Europarlamentu, do władz samorządowych, bo myślą i działają na rzecz własnego interesu. Zdążą przepisać majątek na współmałżonkę/-a,  zanotują na plakatach wyborczych demagogiczne hasełka, by edukacja nadal była taką jak dotychczas.    

ONI już się dorobili, a mają już rozbudzony "apetyt na czereśnie", na "wisienki na torcie".  Co zrobić, by to nasze dzieci dorobiły się wiedzy, umiejętności, rozwinęły swoje zainteresowania, talenty, uzdolnienia, by czuły się w szkole bezpiecznie i były w niej dowartościowane, docenione, by uzyskały w niej wsparcie. TO SZKOŁA POWINNA ZMIENIAĆ SIĘ DLA DZIECI A NIE DZIECI MAJĄ DOSTOSOWYWAĆ SIĘ DO PSEUDOSZKOŁY.


 


27 maja 2023

Ukraińskie wyróżnienia dla polskich pedagogów

 


Przybyła do Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie delegacja władz Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy przekazała informację o wyróżnieniu przez redakcję ukraińskiego miesięcznika Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy "Edukacja i Społeczeństwo" (Osvita i Suspilstvo") polskich pedagogów tytułem: 

"AUTOR ROKU - 2022"  

prof. dr hab. Piotr Kostyło  - Przewodniczący Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego;

 

dr Katarzyna Nowosad - adiunkt w Katedrze Pedagogiki Pracy i Andragogiki UMCS w Lublinie;  

 

prof. dr hab. Bogusław Śliwerski - profesor Uniwersytetu Łódzkiego; 

 Високоповажний Пане Професоре Богуслав Сліверський, почесний доктор Національної академії педагогічних наук України!    Від імені президента НАПН України Василя Кременя висловлюємо Вам сердечну вдячність за велику науково-аналітичну і публікаційну діяльність на міжнародному рівні, спрямовану на наближення Перемоги України у страшній російській війні проти нашої держави. Опубліковані Вами статті, рецензії та інші матеріали несуть усьому світу добре слово про Україну, про мужність Збройних Сил України та українського народу у виборюванні  незалежності нашої держави. Дуже дякуємо Вам за участь в Урочистому засіданні Сенату Академії спеціальної педагогіки імені Марії Гжегожевської 24 травня цього року. Дякуємо Вам також за публікацію на американському порталі Ukrainian American Long Island. НАПН України високо оцінює Ваш великий творчий доробок. Після нашої Перемоги у цій страшній війні з радістю запросимо Вас до Києва, Вінниці, Харькова, Львова та інших міст на наші наукові конференції та інші заходи. 


З глибокою повагою і вдячністю, 
Нелля Ничкало 

dr Dorota Jankowska  - adiunkt w Zakładzie Kulturowych Podstaw Pedagogiki i Pedagogiki Ogólnej Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie.

 

'OSOBOWOŚĆ ROKU - 2022' 

prof. dr hab. Agnieszka Cybal-Michalska - dziekan Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu i przewodnicząca Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN. W wydaniu nr 1-2/2023 jest też opinia w języku ukraińskim o mianowaniu p. Profesor członkinią zagraniczną  Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy. 


Polscy pedagodzy zostali wyróżnieni za ubiegłoroczną pracę naukową podejmującą problematykę pedagogicznych kontekstów i wymiarów wojny w Ukrainie. Opublikowane w 2022 roku publikacje naukowe tak naszych naukowców, jak i kilkunastu laureatów tego wyróżnienia dotyczą także naukowców i pedagogów ukraińskich uczelni. Już na pierwszej stronie tego pisma znajduje się fotografia "Pedagogicznej elity Ukrainy".  Polscy pedagodzy zostali zatem wyróżnieni w tak znaczącym gronie dla nauk pedagogicznych Ukrainy. 



  

26 maja 2023

Profesor Ryszard Bera doktorem honoris causa Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy

 



Czas okrutnej wojny w Ukrainie sprawił, że zasłużony dla Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy prof. dr hab. Ryszard Bera, profesor nauk społecznych, pedagog, kierownik Katedry Pedagogiki Pracy i Andragogiki Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie odebrał z rąk Prezydenta Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy  Dyplom Doktora Honoris Causa NANP w Warszawie z rąk Prezydenta tej Akademii prof. Wasyla Grygorowicza Kremienia i Sekretarz Generalnej NANP Ukrainy prof. Nelly Nyczkało

Było to możliwe dzięki temu, że do stolicy przyjechała delegacja profesorów NANP z jej władzami,  która - jak pisałem wczoraj - uczestniczyła w uroczystości nadania godności doktora honoris causa Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie Prezydentowi NANP prof. Wasyl Grygorowiczowi Kremieniowi. Mieliśmy zatem w pedagogice obu państw dwoiste święto dwóch doktorów honorowych.   

Prof. dr hab. Ryszard Wojciech Bera (ur. 1.05.1957 w Opatowie) jest profesorem na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej, pełniąc w latach 2008-2016 przez dwie kadencje funkcję dziekana. Od 2006 r. kierował Zakładem Andragogiki, a obecnie jest kierownikiem Katedry Pedagogiki Pracy i Andragogiki. Dodatkowo pracuje od 2004 roku do chwili obecnej na stanowisku profesora w Uniwersytecie Przyrodniczo-Humanistycznym w Siedlcach.

Profesor ma za sobą 30 lat czynnej służby wojskowej w pionie społecznym w Siłach Zbrojnych Rzeczpospolitej Polski, gdzie pełnił wiele odpowiedzianych funkcji zarówno w jednostkach liniowych, jak i w sztabach Sił Powietrznych. Zakończył ją w 2007 roku w stopniu pułkownika Wojska Polskiego na stanowisku szefa sekretariatu Wiceministra Obrony Narodowej do spraw społecznych. Praca w Wojskowym Ośrodku Oświatowym Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej w Warszawie stała się zaczynem Jego pasji naukowo-badawczej, bowiem interesował się kształtowaniem kompetencji społecznych kadry dowódczej polskiego wojska, w tym szczególnie personelu lotniczego i kształcącego oficerów wychowawczych. Po obronie pracy doktorskiej opublikował dwie rozprawy monograficzne: „Sytuacja zawodowa pilotów wojskowych (Warszawa 1993) i „Stosunek pilotów wojskowych do wykonywanego zawodu i środowiska służby (Warszawa 1994).

W 1999 roku R. Bera został członkiem zespołu badawczego w dęblińskiej ”Szkole Orląt”, gdzie w wyniku prowadzonych badań naukowych opublikował kolejną monografię pt. „Wizerunek współczesnego pilota wojskowego (Warszawa 1999). Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 2003 r. na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie pozytywnej oceny ogólnego dorobku naukowego i przedłożonej dysertacji habilitacyjnej pt. Postawy zawodowe pilotów wojskowych w procesie restrukturyzacji polskich sił powietrznych”. 

Tytuł Profesora Ryszard Bera otrzymał w 2013 roku. Od 2006 roku jest związany naukowo z Uniwersytetem Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie, który jest jego podstawowym miejscem pracy. W latach 2008-2016 został wybrany dziekanem Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej ukierunkowując społeczność akademicką na bliską współpracę z uniwersytetami na Ukrainie oraz z Narodową Akademią Nauk Pedagogicznych Ukrainy.



Jego dorobek naukowy ma charakter interdyscyplinarny, wyróżniając się konsekwencją w łączeniu teorii z praktyką, jest znakomicie udokumentowany trzema ważnymi monografiami naukowymi oraz bogatym w liczne inne rozprawy z zakresu andragogiki międzykulturowej. Są to takie prace, jak: „Aksjologiczny sens pracy a poczucie jakości życia młodych emigrantów polskich” (UMCS, Lublin 2008), „Emigranci polscy w nowym środowisku pracy” (UMCS 2011) i „Poczucie odpowiedzialności zawodowej osób migrujących zarobkowo. Perspektywa pedagogiczna” (UMCS Lublin 2012). 

Wyróżniony Profesor jest też współautorem znakomitej rozprawy pt. „Dystans społeczny emigrantów polskich wobec „obcych” i „innych” (współaut. Mariusz Korczyński) Wyd. UMCS Lublin 2012, gdzie prezentują wyniki badań ważnych dla pedagogiki problemów społeczno-kulturowych Polaków zamieszkujących w Anglii. Jego rozprawy naukowe uwzględniają nie tylko kwestie poznawcze, ale także etyczne i prakseologiczne edukacji osób dorosłych.

Umiejętność organizowania współpracy naukowo-badawczej, talent organizacyjny sprawiają, że podejmuje się nie tylko ważnych funkcji menadżerskich w uniwersytecie, a był kandydatem na rektora UMCS, ale organizując konferencje międzyuczelniane, ogólnokrajowe i międzynarodowe, a tym z uczonymi z Ukrainy, dbał o wydanie efektów wspólnych obrad, dyskusji i wyników badań. 

Opublikował bowiem jako współautor lub współredaktor m.in. takie rozprawy, jak: „Dystans społeczny emigrantów polskich wobec Obcych i Innych”(2012), „Wyrównywanie szans rozwojowych dzieci i młodzieży zagrożonej wykluczeniem społecznym”, (2011); „Wielka emigracja zarobkowa. Wyzwania dla edukacji” (2010), „Młodzież wobec współczesnych zagrożeń w życiu społecznym. Wyzwania dla pedagogiki bezpieczeństwa (2019). O warsztacie metodologicznym Profesora świadczy nie tylko wszechstronna analiza danych empirycznych, ale i wykorzystanie do analiz ilościowo-jakościowych zaawanasowanych procedur analiz statystycznych.

Prof. Ryszard Bera, dr h.c. NANP Ukrainy podejmuje w swoich badaniach naukowych jeden z najważniejszych dla skutków globalizacji i zmian cywilizacyjnych problem emigracji zarobkowej oraz zagrożeń związanych z bezpieczeństwem osób dorosłych w kontekście szans na ich dalszy rozwój zawodowy i osobisty. Jako znakomity uczony ma wyjątkowe osiągniecia w kształceniu studentów i młodych pracowników naukowych. Wypromował bowiem 23 doktorów nauk społecznych w dyscyplinie pedagogika, ponad 400 magistrów pedagogiki i ok. 90 licencjatów. 

Uczestniczy też jako recenzent w przewodach naukowych na stopień doktora doktora habilitowanego nauk społecznych oraz opiniuje wnioski na tytuł naukowy profesora w tej dziedzinie nauk. Był też organizatorem tak prestiżowej w środowisku pedagogicznym w Polsce - XXV Letniej Szkoły Młodych Pedagogów Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN w Kazimierzu Dolnym w dniach 12–17 września 2011 oraz organizatorem IX Polsko-Ukraińskiego/Ukraińsko-Polskiego Forum Naukowe „DROGI I BEZDROŻA EDUKACJI W OKRESIE PANDEMII COVID-19” IX українсько-польський/польсько-український науковий форум «ДОРОГИ І БЕЗДОРІЖЖЯ ОСВІТИ В УМОВАХ ПАНДЕМІЇ COVID-19»  w dniach 11-12 maja 2022 roku.

Nasi Przyjaciele z Ukrainy od kilkunastu lat mogą liczyć na instytucjonalne i osobiste wsparcie Profesora w upowszechnianiu ich osiągnięć naukowych w Polsce tak w formie publikacyjnej jak i konferencyjnej, seminaryjnej, warsztatowej. Profesor R. Bera jest niejako ambasadorem ukraińskich naukowców w Polsce czyniąc wszystko, co tylko jest możliwe, by byli w naszym kraju znaczącymi partnerami do wymiany naukowo-dydaktycznej. 

Serdeczne gratulacje dla naszego Doktora Honoris Causa NANP Ukrainy! 

źródło noty w języku ukraińskim o nadaniu godności Doktora Honoris Causa prof. Ryszarodwi Berze:  



25 maja 2023

Prezydent Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy WASYL GRYGOROWICZ KREMIEŃ - dokotorem honoris causa APS w Warszawie

 

Senat Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie podjął uchwałę o nadaniu najwyższej godności doktora honoris causa tej znakomitej uczelni wybitnemu filozofowi wychowania, byłemu ministrowi oświaty, nauki i sportu a pełniącemu funkcję Prezydenta Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy profesorowi Wasylowi Grygorowiczowi Kremieniowi. 

Święto APS w dniu 24 maja 2023 roku nabrało polsko-ukraińskiego charakteru.      

W swoich recenzjach profesorowie odnotowali m.in.:

1) profesor APS, a zarazem członek Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy  (NANP) dr hab. Franciszek Szlosek: „ Ocena dotycząca dorobku naukowego i innych dokonań Profesora Wasyla G. Kremienia, wskazuje, że mamy do czynienia z wybitnym współczesnym filozofem i pedagogiem, będącym wielkim erudytą, co pozwala Mu swobodnie korzystać z różnych tradycji myślowych i nawiązywać do różnych okresów filozofii: od Platona i Arystotelesa, aż do współczesnych debat toczonych przez przedstawicieli filozofii analitycznej. 



Jak rzadko kto potrafi przekazać istotne idee filozoficzne dawnych wieków językiem współczesności, będąc jednocześnie głównym współtwórcą nowego kierunku myślenia filozoficznego, jakim jest antropocentryzm. Fenomen twórczości Profesora Wasyla Kremienia polega na Jego bogactwie i wielowymiarowości, sprawiających, że nie daje się ona zamknąć w jakimś schemacie interpretacyjnym, z których żaden nie jest w stanie wyczerpać wielości znaczeń twórczości Profesora Wasyla Kremienia. 

Charakteryzując znany mi dorobek Kandydata, wydaje się, iż jego dobrym podsumowaniem może być parafraza Prof. Konrada Bohdanowicza, członka zwyczajnego Polskiej Akademii Umiejętności i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, że „Szczęśliwe to środowisko, które w przełomowych dla siebie momentach ma wśród siebie umysły silne i jasne, które są nie tylko sterem dla swego pokolenia lecz i pochodnią dla następnych.” 

Drugim recenzentem był b. rektor APS prof. dr hab. Stefan M. Kwiatkowski: 

„Wartość publikacji profesora Wasyla Kremienia wynika z niezwykłej umiejętności czerpania z dorobku cywilizacji i tworzenia na tej podstawie, w sposób niezwykle oryginalny, zrębów myślenia o przyszłości. Rozległa wiedza o przeszłości w połączeniu z niezaprzeczalną erudycją pozwalają na przenikliwą ocenę teraźniejszości i, w jej ramach, na projekcję oraz prognozowanie funkcjonowania człowieka w przyszłości. W tym obszarze profesor W. Kremień jest wybitnym znawcą, potrafiącym analizować świat sztucznej inteligencji z punktu widzenia wartości indywidualnej i społecznej. 

Trzecią recenzję przygotowała Sekretarz Generalna Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy profesor Nelly Nyczkało. Jak odnotowała: "W obliczu nowych wyzwań i zagrożeń filozof Wasyl Kremień nigdy nie stchórzył, nie bał się, "nie obszedł ich" i nie poszedł na kompromisy, które zdradzałyby interesy Ukrainy i wartości duchowe narodu ukraińskiego. Głęboko realizował swoje powołanie, które było zgodne z filozofią Jana Pawła II; Trzeba przyjąć wezwanie, trzeba posłuchać.... trzeba ocenić własne siły i trzeba odpowiedzieć "Tak, tak". "Nie lękajcie się".   



W znakomitej laudacji prof. APS, b. rektor tej Uczelni Jan Łaszczyk przybliżył postać Doktora Honorowego APS przywołując zarówno fakty z życia rodzinnego Profesora, czasu studiów, jak i piękną kartę pracy naukowej filozofa Wasyla Grygorowicza Kremienia, który mógł wdrażać od 1992 roku własne, personalistyczne idee filozoficzno-pedagogiczne do polityki oświatowej jako zastępca dyrektora ds. badań naukowych i kierownik Wydziału Metodologii Rozwoju Społeczno-Politycznego przy Prezydencie Ukrainy. To dzięki m.in. rozprawom i wnioskom W. Kremienia powstała strategia rozwoju kraju, w ramach której jednym z najważniejszych fundamentów odzyskiwania suwerenności narodowej i państwowej była edukacja, nauka i kultura.   


Akademia uhonorowała męża stanu, byłego ministra edukacji i nauki Ukrainy (2000-2005) byłego szefa Służby ds. Polityki Humanitarnej Administracji Prezydenta Ukrainy, wybitnego uczonego, autora podręczników szkolnych i akademickich dla studentów filozofii, ponad tysiąca rozpraw naukowych - kilkunastu monografii, z których trzy zostały wydane w języku polskim: Filozofia edukacji; Filozofia antropocentryzmu w edukacyjnej przestrzeni oraz Człowiek wobec wyzwań cywilizacji. Od przeszłości do przyszłości (współaut.)

Niezwykle przejmujące było zakończenie laudacji, w którym Jan Łaszczyk podkreślił: 

Tytuł doktora honoris causa przyznajemy w okresie szczególnym - mamy czas wojny oraz krwawy, ale niezłomny opór Ukraińców przeciw zbrodniczemu agresorowi. Ta wojna w sposób okrutny dotyka także dzieci i zostanie w ich przeżyciach na zawsze.

 Janusz Korczak, patrzący na nas z ustawionego w tej auli postumentu, znany jest z sentencji: "Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat". Wybuch bomb i huk wystrzałów odbierają ukraińskim dzieciom uśmiech., bo wywołują przerażenie i lęk. To dla pedagoga sytuacja zatrważająca. 

Niech ten honorowy tytuł przyznany znakomitemu pedagogowi ukraińskiemu będzie jednocześnie wyrazem chwały, jaką społeczność Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej wyraża wobec dzieci Ukrainy.    

JM Rektor APS dr hab. Barbara Marcinkowska, prof. APS wręczyła Dostojnemu Doktorowi Honoris Causa Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej dyplom, zaś młodzież akademicka przekazała kosz przepięknych kwiatów w kolorystyce narodowych barw Ukrainy. 

    

Warto przypomnieć, że Akademia jest jedynym ośrodkiem akademickim, który od ponad 25 lat prowadzi współpracę naukowo-badawczą i oświatową z uczonymi ukraińskich uniwersytetów i NANP Ukrainy. Wielokrotnie pisałem o tej wyjątkowej współpracy w krajowych i ukraińskich czasopismach oraz monografiach naukowych, gdyż żaden z komitetów naukowych przy PAN nie ma takiej tradycji i osiągnieć w tym zakresie jak właśnie kadra naukowa APS i jej członkowie w Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN. 

Życzyliśmy Profesorowi Wasylowi Grygorowiczowi Kremieniowi, dr.h.c. multi przede wszystkim pokoju w Jego ojczyźnie, by mógł kontynuować badania naukowe i kształcić kolejne pokolenia pedagogów dla suwerennego kraju, który mamy nadzieję będzie wkrótce członkiem Europejskiej Wspólnoty i NATO. Uhonorowany wręczył Jej Magnificencji wyszywankę z napisem: "Polska i Ukraina - na wieki razem!"

Społeczność akademicka APS wraz z przybyłymi gośćmi, profesorami, rektorami uniwersytetów Ukrainy, ale i z Uzbekistanu świętowała na pikniku do godzin wieczornych, który poprzedziły: otwarcie na IV piętrze nowego budynku D stałej kolekcji dzieł sztuki APS (profesorów sztuki, adiunktów, studentów) oraz koncert "Oratorium Akademickie "Człowiek" w wykonaniu Chóru Akademickiego APSurd i Reprezentacyjnego Zespołu Wokalno-Instrumentalnego "RZWIR".       



***