Solidarni z Ukrainą udzielamy wszelkiej pomocy

 

  

Różne fundacje, stowarzyszenia, organizacje pomocowe, wolontariackie, wyznaniowe, ale i świat akademicki apelują o wsparcie materialne, lokalowe dla uchodźców z ogarniętej wojną Ukrainy, by zatroszczyć się o rodziny, głównie kobiety z dziećmi, sierocone dzieci, osoby starsze, opuszczające swoje domy, ojczyznę.

Ratujmy dla obrońców tego kraju ich najbliższych. Oni docierają do granic Polski, a tu solidarnie zapewnijmy im dotarcie do bezpiecznego lokum! Przygarnijmy ich do siebie, udzielmy im schronienia tak długo, jak to będzie możliwe i konieczne. Niech dzielni Ukraińcy bronią swoich miast i wsi, mając poczucie pewności, że najdroższe im osoby są chronione. 

 

Przekazujmy informacje o możliwym transporcie z granicy polsko-ukraińskiej, o możliwych miejscach zamieszkania. Konieczna jest pomoc rzeczowa, a więc paczki żywnościowe, środki czystości i chemia gospodarcza, leki, odzież.  Każdy z nas może podzielić się najdrobniejszym środkiem pomocowym, na tyle, na ile jest to możliwe.   

Mamy komunikaty w mediach społecznościowych i na stronach różnych instytucji, urzędów, placówek, z gospodarstw agroturystycznych itp., że różne podmioty, osoby, profesjonaliści, w tym także akademicy, pedagodzy, medycy, pielęgniarki, lekarze są gotowi do bezpłatnego udzielania swoich domowych przestrzeni, ale i konsultacji, pomocy medycznej i terapii psychologicznej uchodźcom. 

Prawnicy mogą udzielać prawnych porad w przygotowaniu pism urzędowych, dzięki którym przybywający do Polski będą mogli uzyskać pracę, pomoc medyczną a ich dzieci korzystać także z edukacji szkolnej. Liczymy na edukatorów domowych, na polską gościnność i solidarność! 

 

Podaję:

1)    Ukraiński Dom w Warszawie:  Całodobowa Gorąca Linia 
+48 727 805 764

2)     Polsko-ukraiński zespół Fundacji BENEFICJUM 

 Якщо Вам потрібна допомога, звертайтесь за номером: + 48 883 162 479

3) UNICEF jest na miejscu i stale pomaga dzieciom na Ukrainie. 

4) Ukraino, nie zostawimy Cię w potrzebie!

5) Polska Akcja Humanitarna działa w Ukrainie od 2014 roku pomagając ludziom starszym, samotnym schorowanym, którzy  w warunkach wojny szczególnie potrzebują pomocy! 

Ukraińskie symbole, różne formy manifestacji, protestów przeciwko inwazji Rosji na suwerenny kraj są też potrzebne. Organizacje międzynarodowe powinny wyrazić w jednoznacznych formach swoją niezgodę na rosyjską agresję. 

6) NAUCZYCIELE - ROZMAWIAJĄ Z UCZNIAMI O WOJNIE w UKRAINIE!

To nie jest temat tylko na lekcje wychowawcze, chociaż wspaniale, że są nauczyciele publikujący swoje propozycje na ten temat. Koniecznie należy właśnie teraz mówić o tym na historii, geografii, wiedzy o społeczeństwie, języku polskim i obcym, na biologii, fizyce i chemii, a także na matematyce  i informatyce. Czas "wstrząsnąć" milenialsami, ale w pozytywnym wymiarze. T jest życiowa lekcja dla altruizmu, solidarności, braterstwa, okazywania serca ofiarom, pokrzywdzonym, pozbawionym własnego domu, rodziny, przeżywających utratę bliskich. 

Nie płaczmy, tylko działajmy! Dodajmy mocy naszych serc osobom dotkniętym wojennym dramatem.   

Mam nadzieję, że rządzący nie wykorzystają tej tragedii do "załatwiania" w Sejmie spraw krajowych, które dotychczas budziły protesty społeczne i oświatowe.   

     

Jest jeszcze jedna kwestia, na którą zwracam uwagę dzięki komunikatom CERT POLSKA oraz innym agencjom zajmującym się cyber bezpieczeństwem Polski. Niestety, ale przestępcy  nie kierują się wartościami moralnymi, toteż obserwuje się coraz więcej rejestrowanych domen internetowych oraz stron fejkowych pod nazwą "zbiórka" na rzecz Ukrainy.  Jak ostrzegają nas uczelniani specjaliści od IT: Możemy paść ofiarą specjalnie spreparowanych programów dzięki, którym złodzieje będą wstanie wykraść dane z telefonów, komputerów. 

Kierujmy zatem pomoc do wiarygodnych instytucji i NGO. 

Statement of the LWS RC members in face of Russain invasion on Ukraine

On February 24, 2022, the Russian army launched an invasion of independent Ukraine.

The undersigned members, collaborators, and supporters of the Lvov-Warsaw School Research Center and Kazimierz Twardowski Philosophical Society of Lviv express their firm condemnation of the aggression and solidarity with the Ukrainian people who resisted it.

The idea that held the Lvov-Warsaw School together from the beginning was the opposition to irrationalism, both in the sphere of beliefs and in its extension, the sphere of action. Any military aggression is based on irrational, and often insane, ideology underpinning it. This is also the case with the current attack on Ukraine.

Several dozen years ago, on September 1, 1939, independent Poland was invaded by Nazi Germany, and on September 17, Soviet Russia joined the invasion. The six-year-long World War II, which began with the attack on Poland, killed over 50 millions of people. This war and its political consequences caused havoc also among the members of the Lvov-Warsaw School, the tradition of which we cultivate. Many of them died. Among those who survived, some went through the nightmare of concentration camps, some lost all their belongings and the results of creative work, others were forced to emigrate.

Today, explosions, shots and sirens are heard all over Ukraine, as in September 1939 in Poland. They can also be heard in Lviv – the cradle of the Lvov-Warsaw School.

We express the spiritual unity with our Ukrainian friends, members of the Center for Research on the Tradition of the Lvov-Warsaw School and the Kasimir Twardowski Philosophical Society of Lviv.

We also address the words of support to all members of the Ukrainian Nation. We believe that their heroic resistance with the support from the international community will stop this barbaric aggression!

Signatories (the list is actualized):

Anna Brożek (Uniwersytet Warszawski, kierownik Centrum Badań nad Tradycją Szkoły Lwowsko-Warszawskiej)

Zofia Adamowicz (Polska Akademia Nauk)

Adam Andrzejewski (Uniwersytet Warszawski)

Johannes Brandl (Universität Salzburg)

Marcin Będkowski (Uniwersytet Warszawski)

Krzysztof Brzechczyn (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu)

Adam Chmielewski (Uniwersytet Wrocławski)

Arkadiusz Chrudzimski (Uniwersytet Jagielloński)

Alicja Chybińska (Uniwersytet Warszawski)

Tadeusz Ciecierski (Uniwersytet Warszawski)

Cezary Cieśliński (Uniwersytet Warszawski)

Francesco Coniglione (Universita di Catania)

Jan Czerniawski (Uniwersytet Jagielloński)

Anna Dziedzic (Uniwersytet Warszawski)

Bogdan Dziobkowski (Uniwersytet Warszawski)

Zenon Gajdzica (Uniwersytet Śląski w Katowicach)

Magdalena Gawin (Uniwersytet Warszawski)

Joanna Gęgotek (Uniwersytet Warszawski)

Joanna Golińska-Pilarek (Uniwersytet Warszawski)

Adam Grobler (Uniwersytet Opolski)

Justyna Grudzińska-Zawadowska (Uniwersytet Warszawski)

Mariusz Grygianiec (Uniwersytet Warszawski)

Piotr Gutowski (Katolicki Uniwersytet Lubelski)

Tomasz Homa (Akademia Ignatianum w Krakowie)

Aleksandra Horecka (Uniwersytet Warszawski)

Andrzej Indrzejczak (Uniwersytet Łódzki)

Jacek Jadacki (Uniwersytet Warszawski)

Bartosz Janik (Uniwersytet Śląski w Katowicach)

Anna Jedynak (Uniwersytet Warszawski)

Adam Jonkisz (Akademia Ignatianum w Krakowie)

Andrzej Kaniowski (Uniwersytet Łódzki)

Andrzej Kasperek (Uniwersytet Śląski w Katowicach)

Katarzyna Kijania-Placek (Uniwersytet Jagielloński)

Ryszard Kleszcz (Uniwersytet Łódzki)

Piotr Kołodziejczyk (Uniwersytet Jagielloński)

Stefan Konstańczak (Uniwersytet Zielonogórski)

Artur Kosecki (Uniwersytet Szczeciński)

Bogna Kosmulska (Uniwersytet Warszawski)

Artur Koterski (Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej)

Stanisław Krajewski (Uniwersytet Warszawski)

Roman Kubicki (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu)

Katarzyna Kuś (Uniwersytet Warszawski)

Adrian Kuźniar (Uniwersytet Warszawski)

Bernard Linsky (University of Alberta)

Krzysztof Łastowski (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu)

Mateusz Łełyk (Uniwersytet Warszawski)

Dariusz Łukasiewicz (Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy)

Agata Łukomska (Uniwersytet Warszawski)

Piotr Łukowski (Uniwersytet Jagielloński)

Paweł Łuków (Uniwersytet Warszawski)

Bartosz Maćkiewicz (Uniwersytet Warszawski)

Ryszard Miszczyński (Uniwersytet Jana Długosza w Częstochowie)

Roman Murawski (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu)

Agnieszka Nogal (Uniwersytet Warszawski)

Marek Nowak ((Uniwersytet Warszawski)

Teresa Obolevitch (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie)

Joanna Odrowąż-Sypniewska (Uniwersytet Warszawski)

Adam Olech (Uniwersytet im. Jana Długosza w Częstochowie)

Katarzyna Paprzycka-Hausman (Uniwersytet Warszawski)

Sławomir Pasikowski (Uniwersytet Łódzki)

Leszek Pawelski (prezes zarządu Polskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Twórczych)

Tomasz Placek (Uniwersytet Jagielloński)

Witold Płotka (Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie)

Paweł Polak (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie)

Marek Porwolik (Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie)

Adam Przepiórkowski (Uniwersytet Warszawski)

Piotr Przybysz (Uniwersytet Gdański)

Tomasz Puczyłowski (Uniwersytet Warszawski)

Wojciech Rostworowski (Uniwersytet Warszawski)

Dorota Rybakiewicz (Uniwersytet Łódzki)

Marcin Rychter (Uniwersytet Warszawski)

Wojciech Sady (Uniwersytet Śląski w Katowicach)

Wiesława Sajdek (Uniwersytet im. Jana Długosza w Częstochowie)

Maciej Sendłak (Uniwersytet Warszawski)

Bartłomiej Skowron (Politechnika Warszawska)

Pawel Rojek (Uniwersytet Jagielloński)

Marek Rembierz (Uniwersytet Śląski)

Zuzana Rybarikova (Univerzita Palackého v Olomouci)

Aleksy Schubert (Uniwersytet Warszawski)

Peter Simons (Trinity College Dublin)

Mikołaj Słowkowski-Rode (Uniwersytet Warszawski)

Robert Sochacki (Uniwersytet Opolski)

Marian Srebrny (Polska Akademia Nauk)

Friedrich Stadler (Universität Wien)

Dariusz Surowik (Akademia Nauk Stosowanych w Łomży)

Tadeusz Szubka (Uniwersytet Szczeciński)

Artur Szutta (Uniwersytet Gdański)

Magdalena Środa (Uniwersytet Warszawski)

Kordula Świętorzecka (Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie)

Mieszko Tałasiewicz (Uniwersytet Warszawski)

Marcin Trepczyński (Uniwersytet Warszawski)

Kamil Trombik (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie)

Kazimierz Trzęsicki (Uniwersytet w Białymstoku)

Konrad Józef Turzyński (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu)

Halina Walentowicz (Uniwersytet Warszawski)

Wojciech Wciórka (Uniwersytet Warszawski)

Konrad Werner (Uniwersytet Warszawski)

Ryszard Wiśniewski (Uniwersytet Jana Długosza w Częstochowie)

Jacek Wojtysiak (Katolicki Uniwersytet Lubelski)

Jan Woleński (Uniwersytet Jagielloński / Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie)

Wiesław Wójcik (Uniwersytet Jana Długosza w Częstochowie)

Anna Wójtowicz (Uniwersytet Warszawski)

Krzysztof Wójtowicz (Uniwersytet Warszawski)

Andrzej Wróbel (Uniwersytet Warszawski)

Urszula Wybraniec-Skardowska (Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie)

Marek Zakrzewski (Politechnika Wrocławska)

Marta Zaręba (Uniwersytet Warszawski)

Marek Zawadowski (Uniwersytet Warszawski)

Joanna Zegzuła-Nowak (Uniwersytet Zielonogórski)

Jan Zygmunt (Uniwersytet Wrocławski)

Edukacja nie jest możliwa bez wolności pedagogicznej nauczycieli

 

Po ukazaniu się  na rynku wydawniczym wspólnie napisanej z śp. Wiesią, książki pt. Edukacja w wolności (Kraków 1991), nastąpiła w środowisku akademickim swoistego rodzaju konsternacja. Pojawiła się bowiem rozprawa o charakterze naukowym, dydaktycznym, w której uzasadnialiśmy od strony psychologicznej, socjologicznej, pedagogicznej potrzebę oraz realną możliwość kreowania edukacji szkolnej w sposób całkowicie wolny od dotychczasowych schematów czy standardów, reorientując ją na najważniejszych aktorów procesu uczenia się i rozwoju, jakimi są uczniowie.    

Wiedzieliśmy, że przy tak radykalnej zmianie ustrojowej trzeba wykorzystać szansę wolności, by już nigdy więcej nauczyciel szkoły publicznej nie musiał zagłuszać swojego sumienia czy maskować poczucie winy z racji narzucanego mu z zewnątrz obowiązku realizowania w niej czegoś, co jest wbrew jego osobistym kompetencjom czy/i wartościom uznawanym oraz realizowanym w codziennym, osobistym życiu.

         Równolegle zatem do tworzenia dla dzieci wraz z innymi nauczycielami klas autorskich nowych pomocy dydaktycznych postanowiliśmy jak najszybciej upowszechniać własne osiągnięcia, sukcesy i porażki, dylematy i „aksjomaty” profesjonalnego działania, rozwiązania prawne i próby ich delegalizacji. Tak my, jak i pozostałe nauczycielki kolejno uruchamianych w nauczaniu początkowym klas autorskich (proszę o wybaczenie, że wymienię tu tylko niektóre, jak np. Anna Sowińska, Ewa Sobór, Grażyna Tomaszewska czy Bożena Postolska) byliśmy zasypywani prośbami o udostępnienie warsztatu swojej pracy, o dzielenie się z innymi naszymi przemyśleniami, wymiernymi efektami pozytywnymi, jak i negatywnymi swojej pracy z dziećmi, z innymi nauczycielami, z nadzorem pedagogicznym czy wreszcie z rodzicami uczniów. 

    Każda następna publikacja, jaką poświęcałem edukacji autorskiej czy treściom cyklicznych debat z międzynarodowych konferencji pedagogicznych zapoczątkowanych w 1992 r. w Dobieszkowie (Edukacja alternatywna – dylematy teorii i praktyki), wzmacniała oddolne zmiany w edukacji wczesnoszkolnej. Nauczyciele wraz z naukowcami wspomagali ruch nowatorstwa pedagogicznego, w który włączyli się nauczyciele niepokorni, twórczy, wdrażajacy prawdę, dobro i piękno we wszystkich sferach ich aktywności profesjonalnej, a co najwazniejsze w ich relacjach z dziećmi oraz rodzicami.

Każdy z nauczycieli wnosi do pracy z dziećmi coś niepowtarzalnego, wyjątkowego, coś charakterystycznego dla własnego sposobu bycia z sobą, z innymi i ze światem,  a to oznacza, że tak tych indywidualnych cech bytu, jak i uwikłań w relacje społeczne nikt nie będzie  w stanie skopiować, powtórzyć. I o to właśnie chodzi. Nauczyciele powinni być sobą, sięgać do doświadczeń tych, którzy w jakiś szczególny sposób zapadli w ich pamięci, we wspólnych zmaganiach z rzeczywistością oświatową. 

Nie bez powodu przyjmuje się we współczesnej pedagogice założenie, zgodnie z którym, aby proces kształcenia i wychowania był w ogóle możliwy, warto kierować się zasadą, że wszystkie zaangażowane weń podmioty muszą być wolne. 

Wychowanie opiera się na wolności jako na podstawie, że proces wychowawczy jest spotkaniem dwóch wolności, szanuje drugiego człowieka jako takiego, jako wolność. Jeśli neguje ten szacunek, neguje własne działania, swój wpływ na drugiego człowieka, ponieważ by doprowadzić go do działania - tak aby ten akt pozostał autentycznie aktem, to znaczy by pobudzała go wolność - trzeba szanować inność i wolność drugiego (R. Léveque, F. Best, Filozofia edukacji [w:] Rozprawy o wychowaniu. Filozoficzne, psychologiczne i socjologiczne aspekty wychowania pod red. M. Debesse’a i G. Mialareta, PWN, Warszawa 1988, s. 21-22.).

Dlaczego o tym piszę? Otóż nie po to, by zwiększyć jedynie zainteresowanie w/w publikacjami czy materiałami dydaktycznymi, ale by zwrócić uwagę na to, co dla działań współczesnych nauczycieli wydaje się wciąż kluczowe. Żaden twórca szkoły czy programu lub klasy autorskiej nie jest w stanie przewidzieć, co stanie się z jej/jego dziełem. To, co jednych może inspirować do działań twórczych, naśladowczych, innym może posłużyć za narzędzie (instrument) do wykluczania osób temu przeciwnych lub „niewłaściwie kopiujących” mistrza. 

W tym miejscu zatem zaczyna się niewidoczny dla nauczyciela–nowatora obszar recepcji jego pracy. Z chwilą upowszechnienia dokonań w postaci publikacji, wywiadu w mediach czy oznakach docenienia osiągnięć przez innych (zwierzchników, sojuszników itp.) może się stać kryterium rozstrzygającym o tym, czy ktoś jest „dobrym” czy „złym” nauczycielem. Wszystko jednak zależy od tego, jak określone władze oświatowe, ale i akademickie określą swój stosunek do danej innowacji (nowatorstwa, eksperymentu).