Coś sypie się rzekomo powszechne poparcie dla projektu Ustawy 2.0

Wcale nie jestem z tego zadowolony, że wprost proporcjonalnie do ogłaszanych co tydzień nowych Listów Otwartych czy dziesiątek milionów, jakie wręcza minister Jarosław Gowin kolejnym rektorom uniwersytetów i politechnik,narasta fala oporu i protestów. Odsłaniają one niepodważalny już fakt nieczytelności kierunku reform oraz ich ideologicznej niespójności.

Środowisko akademickie jest coraz bardziej zdezorientowane, gdyż pojawia się kolejna wersja projektu Ustawy 2.0, w której mają miejsca skreślenia, zmiany, wprowadzane są nowe treści itp. Jednego dnia płynie z resortu przekaz, że kobiety-uczone będą mogły pracować do 65 roku życia, by za kilka dni dowiedziały się czegoś zupełnie odmiennego. Korzysta na tym duża część nędznych szkół wyższych sektora prywatnego, które dzięki ministrowi i jego wskaźnikowi rzekomej poprawy jakości kształcenia zyskają więcej klientów oferując im gorszą jakość.

Już krąży w uniwersytetach kolejny List otwarty profesorów polskich ośrodków naukowych do parlamentarzystów RP, którego treść tu przytaczam:

My niżej podpisani, wyrażamy przekonanie, że nadszedł czas na zajęcie jednoznacznego stanowiska przez środowiska akademickie wobec projektu tzw. „Konstytucji dla Nauki”.

Zaproponowana Ustawa nie jest pozbawiona, oczywiście, dobrych propozycji: z wielkim entuzjazmem można przyjąć takie rozwiązania jak powszechny system stypendialny dla doktorantów, likwidacja niestacjonarnych studiów doktoranckich, urlopy macierzyńskie i tacierzyńskie dla doktorantów, czy też łatwiejsze zarządzanie strumieniami finansowania uczelni. Jednak owe dobre elementy tej układanki nie mogą zasłaniać podstawowego mechanizmu likwidacyjnego wpisanego w ten projekt.

Pan Minister Jarosław Gowin argumentuje już długo, że Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego przygotowało "Konstytucję dla Nauki" jako "reformę inną niż wszystkie", bo "wypracowaną wspólnie ze środowiskiem akademickim" w "bezprecedensowych konsultacjach”. Uważamy, że te konsultacje nie wsłuchiwały się w głos całego środowiska, i nie uwzględniły różnicy stanowisk w kwestii najważniejszej dla przyszłości uniwersytetów polskich.

Najważniejszym – naszym zdaniem – problemem jest to, że Ustawa zlikwiduje autonomię uczelni, podporządkowując wszystkie elementy bardzo subtelnej tkanki społecznej świata akademickiego jednej osobie rektora. Dostrzegamy w tym rozwiązaniu likwidację samorządności akademickiej i zagrożenie autorytaryzmem. Niepokoi nas również groźba jednostronnego uzależnienia wolnych badań naukowych od państwowego i prywatnego mecenatu.

Tym samym wyrażamy poważne zaniepokojenie faktem, że – bez względu na zapewnienia twórców Ustawy – rektor nie będzie w pełni autonomiczny w obliczu możliwych nacisków ciał polityczno-biznesowych. Jesteśmy świadomi, że powoływana w Ustawie nowa instytucja w postaci rady uczelni, znana w wielu krajach Europy Zachodniej, będzie działała w Polsce w warunkach odbiegających od europejskich standardów demokracji i praworządności. Proponowane zmiany w obecnych warunkach społeczno-politycznych w Polsce rodzą poważny niepokój.

Większość zapewnień o reformowaniu nauki i podnoszeniu jakości badań naukowych traktujemy jako propagandę. Polska nauka nie tylko potrzebuje nowoczesnych laboratoriów i innych elementów infrastruktury, ale także bardzo dużych nakładów na publikacje polskich naukowców w otwartym dostępie i popularyzację badań naukowych oraz wdrożeń innowacji. To wszystko jest niezwykle kosztowne i bez radykalnego zwiększenia finansowania nauki, owa „reforma” zyska głównie charakter likwidacyjny: dyscyplin, wydziałów, niezależnej nauki i autonomii oraz samorządności uczelni.

Propozycje szybkich awansów dla młodych badaczy (zasadniczo bardzo dobrze brzmiące) przy preferowanej strategii ręcznego zarządzania przez rektora i „radę uczelni” doprowadzą do szybkiego rozwoju koniunkturalizmu i awansowania osób bezkrytycznych, zamiast promować kreatywność, innowacyjność i krytycyzm, stanowiące już dawno wyzwania nowoczesności.

Ustawa Ministra Gowina na pewno dotknie w mniejszym stopniu największe ośrodki akademickie w Warszawie, Poznaniu, Krakowie i Wrocławiu. Inne uniwersytety są jednakże zagrożone. Przypomnijmy, że prawo do nauki wpisano także do Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Studenci urodzeni w Szczecinie, Opolu, Lublinie czy Białymstoku i Rzeszowie, niestety, nie będą mogli realizować swoich karier na uczelniach blisko ich małych ojczyzn, zaś wielkie ośrodki będą już niedostępne. Historia uniwersytetów po II wojnie światowej na świecie to rozwój nowych, mniejszych ośrodków uniwersyteckich także w tak konserwatywnych krajach jak Wielka Brytania. W Polsce być może mamy za dużo uczelni wyższych, jednak grożąca nam skala likwidacji przekracza bezpieczne granice. „Reforma inna niż wszystkie" okaże się działaniem likwidacyjnym a nie rozwojowym.

Uważamy, że teraz nadszedł czas na wypowiedzenie wyraźnego sprzeciwu dla likwidacyjnych zapędów obecnego Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Reforma będzie się wiązała z likwidacją i upadkiem wielu wydziałów, wielu uczelni i złamaniem wielu indywidualnych losów. To, że Ministrowi udało się formalnie przekonać wiele organizacji rektorskich, nie oznacza pełnej akceptacji środowiskowej. I to właśnie pragniemy jednoznacznie powiedzieć: Ustawa Jarosława Gowina likwiduje autonomię uczelni w Polsce. Autonomia zaś jest podstawą Deklaracji Bolońskiej podpisanej przez prawie 400 Rektorów 30 lat temu dla uczczenia 900 lat Uniwersytetu w Bolonii. Autonomia od polityków to jest fundament uniwersyteckich, humanistycznych wartości.


List dotychczas podpisali:

Przemysław Czapliński, prof. dr hab. UAM, Poznań
Grzegorz Gazda, prof. dr hab., prof. Em. Łódź
Agnieszka Graff, dr hab., adiunkt, UW, Warszawa
Inga Iwasiów, prof. dr hab., USz, Szczecin
Sergiusz Kowalski, dr, były prac. Instytutu Studiów Politycznych PAN, Warszawa
Tadeusz Kowalski, Prof. dr hab., Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu
Roman Kubicki, dr hab., prof. nadzw. UAP w Poznaniu
Andrzej Leder, dr hab., prof. Instytut Filozofii i Socjologii PAN, Warszawa
Ryszard Nycz, prof. dr hab., prof. zw. UJ
Adam Ostolski, dr, adiunkt, UW
Tadeusz Pilch, prof. dr hab., UW, członek Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN
Monika Płatek, prof. dr hab, Wydział Prawa, UW
Jarosław Płuciennik, prof. dr hab., Wydział Filologiczny, UŁ
Krzysztof Podemski, dr hab., prof. UAM, Instytut Socjologii UAM
Katarzyna Prot-Klinger, dr. hab. prof. Akademii Pedagogiki Specjalnej, Wydział Nauk Społecznych, Warszawa
Magdalena Rembowska-Płuciennik, dr hab., prof. nadzw. IBL PAN, Warszawa
Jacek Wachowski, prof. zw. dr hab., Instytut Teatru i Sztuki Mediów, Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej, UAM, Poznań
Sławomir Żurek, prof. dr hab., prof. zw. KUL w Lublinie


Do wcześniejszego Listu 144 jest jeszcze liczbowo daleko, ale - podobnie jak tamten - prawdopodobnie zostanie skomentowany przez urzędników resortu jako mało znaczący apel "postkomunistycznego betonu" lub zwolenników opozycji. W MNiSW nikt nie będzie miał wątpliwości, że nie o autonomię uniwersytetów tu chodzi...

W dn. 10.04.2018 r. Lista jest znacznie szersza:

Jerzy Bartmiński, prof. dr hab., prof. zw., UMCS, Lublin; Andrzej Blikle, prof. dr hab., prof. zw., Instytut Podstaw Informatyki PAN, Warszawa; Przemysław Czapliński, prof. dr hab. UAM, Poznań Grzegorz Gazda, prof. dr hab., emerytowany prof. zw., UŁ, Łódź Agnieszka Graff, dr hab., adiunkt, UW, Warszawa; Inga Iwasiów, prof. dr hab., USz, Szczecin; Jerzy Fiećko, prof. dr hab., prof. zw., UAM, Poznań; Tadeusz Kowalski, prof. dr hab., Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu, Poznań; Roman Kubicki, dr hab., prof. nadzw. UAM, Poznań; Andrzej Leder, dr hab., prof. Instytut Filozofii i Socjologii PAN, Warszawa; Ryszard Nycz, prof. dr hab., prof. zw., UJ, Kraków Tadeusz Pilch, prof. dr hab., UW, członek Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN Monika Płatek, prof. dr hab. prof. zw., UW, Warszawa; Jarosław Płuciennik, prof. dr hab., prof. zw., Wydział Filologiczny, UŁ; Krzysztof Podemski, dr hab., prof. UAM, Instytut Socjologii UAM, Poznań; Katarzyna Prot-Klinger, dr. hab. prof. Akademii Pedagogiki Specjalnej, Wydział Psychologii, Warszawa; Magdalena Rembowska-Płuciennik, dr hab., prof. nadzw. IBL PAN, Warszawa; Jacek Wachowski, prof. dr hab., prof. zw., Instytut Teatru i Sztuki Mediów, Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej, UAM, Poznań; Sławomir Żurek, prof. dr hab., prof. zw., KUL, Lublin; Czermińska Małgorzata, prof. dr hab., prof. zw., UG, Gdańsk; Kraskowska Ewa, prof. dr hab., prof. zw., UAM, Poznań; Zaleski Marek, prof. dr hab., prof. zw., IBL PAN, Warszawa; Darska Bernadetta, dr hab., Uniwersytet Warmińsko-Mazurski, Olsztyn; Gosk Hanna, prof. dr hab., prof. zw., UW, Warszawa; Izabella Bukraba-Rylska, prof. dr hab., Instytut Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN, Warszawa Adam Dziadek, prof. dr hab., prof. zw., UŚ, Katowice; Danuta Ulicka, prof. dr hab., prof. zw., UW, Warszawa; Małgorzata Kowalska, prof. dr hab., Uniwersytet w Białymstoku (Wydział Historyczno-Socjologiczny, Katedra Filozofii i Etyki), Białystok; Tomasz Sapota, dr hab., prof. UŚ, Katowice; Jerzy Kaniewski, dr hab., prof. UAM, Instytut Filologii Polskiej, Poznań; Krzysztof Zajas, dr hab., prof UJ, Wydział Polonistyki UJ, Kraków; Jacek Leociak, prof. dr hab., prof. zw., IBL PAN, Warszawa; Jarosław Fazan, dr hab., Wydział Polonistyki UJ, Kraków; Michał Kuziak, dr hab., prof. nadzw. UW, Warszawa; Józef Wróbel, dr hab., UJ, Kraków; Wojciech Śmieja, dr hab., Instytut Nauk o Literaturze Polskiej, UŚ, Katowice; Grażyna Tomaszewska, prof. dr hab, prof. zw. UG, Gdańsk; Feliks Tomaszewski, dr hab. prof. UG, Gdańsk; Agnieszka Izdebska, dr hab, prof. ndzw UŁ, Instytut Kultury Współczesnej, Łódź; Alina Świeściak, dr hab. prof. UŚ, Katowice; Piotr Fast, prof. dr hab., prof. zw. UŚ, Katowice; Józef Olejniczak, prof. dr hab., prof. zw., UŚ, Katowice; Zdzisław Łapiński, prof. dr hab., prof. zw. IBL PAN, Warszawa; Anna Branach-Kallas, dr hab., prof. nadzw. UMK, Toruń; Danuta Dąbrowska, prof. dr hab., prof. zw., Uniwersytet Szczeciński, Szczecin; Tatiana Czerska, dr hab., Uniwersytet Szczeciński, Szczecin; Anna Gęsicka, dr hab., UMK, Toruń; Danuta Szajnert, dr hab., prof. ndzw. UŁ, Łódź; Aleksander Fiut, prof. zw. dr hab., UJ, Kraków; Aneta Grodecka, dr hab., prof nadzw. UAM, Poznań.Krzysztof Biedrzycki, dr hab., prof. nadzw. UJ, Kraków; Tadeusz Budrewicz, prof. dr hab., prof. zw., Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie; Zofia Budrewicz, prof. dr hab., prof. zw., Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie.Krystyna Szelągowska, dr hab., prof. nadzw. Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok; Piotr Oczko, dr hab., Wydział Polonistyki UJ, Kraków; Barbara Oczkowa, dr hab., prof. nadzw. UJ, Kraków; Wojciech Owczarski, prof. dr hab., prof. zw. UG, GdańskAnna Horolets, dr hab., Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej, UW, Warszawa; Jacek Lyszczyna, prof. dr hab., prof. zw. UŚ, Katowice; Maciej Tramer, dr hab. prof. nadzw UŚ, Katowice; Jerzy Madejski, dr hab., prof. nadzw. Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin; Tomasz Kaliściak, dr hab., UŚ, Katowice; Danuta Opacka-Walasek, prof. dr hab., prof. zw., UŚ, Katowice Paweł Pieniążek, dr hab., prof. nadzw. UŁ, Łódź; Maria Kwiatkowska-Ratajczak, prof. dr hab., prof. zw. UAM, Poznań; Anna Czabanowska-Wróbel, prof. dr hab., profesor zw., UJ. Kraków; Maciej Karczewski, dr hab., prof. nadzw. Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok; Jacek Ostaszewski, dr hab., prof. nadzw. UJ,Kraków; Magdalena Piekara, dr hab., UŚ, Katowice; Marcin Wołk, dr hab., prof. nadzw. UMK, Toruń. Krzysztof Trybuś, prof. dr hab., prof. zw., UAM, Poznań; Katarzyna Kuczyńska-Koschany, prof. dr hab., prof. zw., UAM, Poznań Radosław Sioma, dr. hab., UMK, ToruńCezary Banasiński, dr hab., prof. nadzw. UW; Aleksander Madyda, dr hab., prof. nadzw. UMK, Toruń Agnieszka Golczyńska-Grondas, dr hab., prof. nadzw. UŁ, UŁ, Łódź; Dariusz Brzostek, dr hab., prof. nadzw. UMK, Toruń; Jacek Kochanowski, dr hab., prof. UW, Warszawa; Tomasz Polak, prof. dr hab., UAM, Poznań; Maria Starnawska, dr hab., prof. nadzw. Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach, Siedlce; Monika Kostera, prof. dr hab., prof. zw., UJ, Kraków i Linnaeus University,Växjö,Szwecja; Zofia Chyra-Rolicz, prof. dr hab, prof. zw. Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach; Paweł Rolicz, prof. dr hab. inż., prof. emerytowany, Warszawa; Maria Czerepaniak-Walczak, prof. dr hab., prof. zw. Uniwersytet Szczeciński, Szczecin; Katarzyna Maksymiuk, dr hab., prof. Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach, Siedlce; Marek Czyżewski, dr hab., prof. nadzw. UŁ, Łódź; Ryszard Kluszczyński, prof. dr hab., prof. zw., UŁ, Łódź; Janusz Kostecki, dr hab., prof. emerytowany. UP im. KEN, Kraków; Izabela Wagner, dr hab., adiunkt, UW, Warszawa Bogusław Czechowicz, prof. dr hab., prof. zw., Uniwersytet Opolski, Opole; Leonarda Mariak dr hab., prof. nadzw. Uniwersytetu Szczecińskiego, Szczecin; Józef Piłatowicz, dr hab. prof. nadzw. Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach, Siedlce; Wojciech Ligęza, prof. dr hab., prof. zw., UJ, Kraków; Andrzej Majer, dr hab., prof. nadzw. UŁ, Łódź. Lech Sokół, prof. dr hab., prof. zw., IS PAN, Warszawa; Jakub Gomułka, dr hab., Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN, Kraków; Tomasz Kitliński, dr hab., UMCS, Lublin i Kobe College, Japonia; Paweł Próchniak, prof. dr hab., prof. zw., Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN, Kraków; Pawel Leszkowicz, dr hab., UAM, Poznań; Zbigniew Nerczuk, dr hab., prof. UMK, Toruń; Krzysztof Obremski, prof. dr hab., prof. zw., UMK, Toruń; Antoni Smuszkiewicz, prof. dr hab., emerytowany prof. zw., UAM, Poznań; Tadeusz Gadacz, prof. dr. hab., prof. zw., Collegium Civitas i Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN, Kraków; Rafał Stobiecki, prof. dr hab., prof. zw., UŁ, Łódź; Krystyna Heska-Kwaśniewicz, prof. dr hab., emerytowana profesor zw.,UŚ, Katowice; Alicja Ratuszna, prof. dr hab., prof. zw., UŚ, Katowice; Józef Dębowski, dr hab., prof. Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, UWM, Olsztyn; Agata Bielik-Robson, prof. dr hab., prof. zw., University of Nottingham, Wielka Brytania; Ireneusz Krzemiński, prof. dr hab., prof. zw., UW, Warszawa; Mirosława Modrzewska, dr hab., prof. nadzw. UG, Gdańsk; Agata Sobczyk, dr hab., adiunkt, UW, Warszawa; Andrzej Linert, prof. dr hab., prof. zw., UJ, Kraków; Alina Kowalczykowa, prof. dr hab., emerytowana prof. zw., IBL PAN, Warszawa; Grażyna Borkowska, prof. dr hab., prof. zw., IBL PAN, Warszawa; Marta Szymańska, dr hab., prof. nadzw. UP Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN, Kraków; Jan Kordys, dr hab., prof. nadzw. IBL PAN, Warszawa; Monika Kulesza, dr hab., UW, Warszawa; Dorota Wereda, dr hab., Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach, Siedlce; Ewa M. Wierzbowska, dr hab., prof. nadzw. UG, Gdańsk; Anita Staroń, dr hab., UŁ, Łódź; Joanna Czaplińska, dr hab., prof. Uniwersytetu Opolskiego, UO, Opole; Ewa Jaskółowa, prof. dr hab., prof. zw., UŚ, Katowice Bernadeta Niesporek-Szamburska, prof. dr hab., prof. nadzw. UŚ, Katowice; Adam Walaszek, prof. dr hab., prof. zw., UJ, Kraków; Tomasz Mizerkiewicz, prof. dr hab., prof. zw., UAM, Poznań; Ewa Kołodziejek, prof. dr hab., prof. zw., USz, Szczecin; Marian Kisiel, prof. dr hab., prof. zw., UŚ, Katowice; Tomasz Swoboda, dr hab., prof. UG, Gdańsk; Tomasz Majewski, dr hab., prof. UJ, Kraków List poparli również doktorzy:Adam Ostolski, dr, adiunkt, UW; Sergiusz Kowalski, dr, były prac. Instytutu Studiów Politycznych PAN, Warszawa; Karwowska Bożena, dr, associate profesor, The University of British Columbia, Vancouver, Kanada dr Iwona Słomak, UŚ, Katowice; Beata Anna Polak, dr, UAM, Poznań; Andrzej Kompa, dr, UŁ, Łódź; Kamil Śmiechowski, dr, UŁ, Łódź; Katarzyna Grzeszkiewicz-Radulska, dr, UŁ, Łódź; Jerzy Bielec, dr, były adiunkt Wydział Ekonomiczny, ZUT, Szczecin; Sylwia Urbańska, dr, adiunkt, UW, Warszawa; Ewelina Wejbert-Wąsiewicz, dr, UŁ, Łódź Magdalena Nowicka-Franczak, dr, UŁ, Łódź Anna Żurawska, dr., UMK, Toruń; Piotr Graczyk, dr, adiunkt, Instytut Kultury, UJ, Kraków; Iza Desperak, dr, starsza wykładowca, UŁ, Łódź; Radosław Krajniak, dr, UMK, Toruń Tadeusz Sławek, prof. dr hab., UŚ, Katowice Marcin Filipowicz, dr hab., UW, Warszawa

Blokowanie znaczących kandydatów na dyrektorów szkół

Łódzkie szkolnictwo nie ma szczęścia do formacji rządzącej w Kuratorium Oświaty. Przeszło dziesięć lat temu konkurs na kuratora oświaty wygrała bezpartyjna nauczycielka wczesnej edukacji, ale ówczesny minister Roman Giertych najpierw sprzyjał unieważnieniu konkursu, a kiedy okazało się to nieskuteczne, to po drugiej wygranej tej samej kandydatki publicznie ogłosił, że jej nie zatwierdzi.

Nie bez powodu przypominam to wydarzenie. Pani mgr Beata Florek wygrała dwukrotnie konkurs na stanowisko kuratora oświaty w Łodzi zgodnie z obowiązującym prawem, co nie przeszkadzało R. Giertychowi w tym, by ogłosić wszem i wobec:

- Oczywiście, ale zgodnie z obowiązującym prawem, prócz wygranego konkursu, trzeba mieć jeszcze powierzenie przez wojewodę i zgodę ministra edukacji. (…) Na panią Beatę Florek się nie zgodziłem, bo przecież to ja biorę polityczną odpowiedzialność za nieprawidłowości w kuratoriach. A skoro tak, to czy nie mogę mieć wpływu na wybór ich szefów? Czy byłoby uczciwe, gdybym nie mógł mieć takiego wpływu?

(...) Ale politycznie to ja ponoszę odpowiedzialność i dlatego muszę mieć wpływ i będę miał wpływ na wybór kuratorów. Jeśli ktoś oczekuje, że będę brał odpowiedzialność za osobę, na którą w komisji konkursowej głosowało ZNP, marszałek z SLD (w przypadku pani Florek w komisji zasiadało dwóch przedstawicieli marszałka z SLD) i dwa związki, które zostały założone przez działaczy ZNP, to jest to po prostu nieporozumienie. Ja nie zgodzę się na taką sytuację i tak nie będzie.

Naruszanie zasad demokracji tworzy precedens, z którego mogą korzystać kolejni włodarze oświaty publicznej w naszym kraju. Tak też po latach, dobrze wyszkolona ekipa partii władzy przyjęła w trybie wyjątkowym w dniu 14 grudnia 2016 r. Ustawę Prawo oświatowe, dzięki której to partyjni przedstawiciele tej władzy w KO mogą zablokować każdy konkurs na dyrektora szkoły, jeśli tylko nie spodoba im się zwycięski kandydat.

Art. 63. pkt. 14. W celu przeprowadzenia konkursu organ prowadzący szkołę lub placówkę powołuje komisję konkursową w składzie:
1) po trzech przedstawicieli:
a) organu prowadzącego szkołę lub placówkę,
b) organu sprawującego nadzór pedagogiczny,
2) po dwóch przedstawicieli:
a) rady pedagogicznej,
b) rady rodziców,
3) po jednym przedstawicielu zakładowych organizacji związkowych będących jednostkami organizacyjnymi organizacji
związkowych reprezentatywnych w rozumieniu ustawy o Radzie Dialogu Społecznego albo jednostkami organizacyjnymi
organizacji związkowych wchodzących w skład organizacji związkowych reprezentatywnych w rozumieniu
ustawy o Radzie Dialogu Społecznego, zrzeszających nauczycieli, przy czym przedstawiciel ten nie może być zatrudniony
w szkole lub placówce, której konkurs dotyczy
– z zastrzeżeniem ust. 15.
15. Łączna liczba przedstawicieli organów, o których mowa w ust. 14 pkt 1, nie może być mniejsza niż łączna liczba
przedstawicieli, o których mowa w ust. 14 pkt 2 i 3.
16. Jeżeli w składzie komisji konkursowej łączna liczba przedstawicieli organów, o których mowa w ust. 14 pkt 1, byłaby
mniejsza niż łączna liczba przedstawicieli, o których mowa w ust. 14 pkt 2 i 3, liczbę przedstawicieli tych organów
zwiększa się proporcjonalnie, tak aby ich łączna liczba nie była mniejsza niż łączna liczba przedstawicieli, o których mowa
w ust. 14 pkt 2 i 3.

W komisji konkursowej kurator ma 3 swoich członków. Pozostała trójka jest pod ścianą, bowiem nie ma szans na uzyskanie przewagi w głosowaniu za rzeczywiście najlepszym kandydatem na dyrektora przedszkola czy szkoły. Ba. taka komisja może zaakceptować dyrektora typu BMW.

Na nic zdały się w okresie nowelizacji ustawy protesty posłów partii opozycyjnych, jak i Związku Powiatów Polskich, gdyż posłowie PiS wytłumaczyli, że przecież oni troszczą się o demokrację. Jak tłumaczyła to poseł M. Machałek (dziś wiceminister edukacji):"Absolutnie ta poprawka nie ma na celu marginalizowania samorządu terytorialnego, ale przywraca równowagę pomiędzy samorządem terytorialnym, a organem nadzoru. Ta równowaga jest bardzo potrzebna i postulowana przez samorządy i dyrektorów szkół, którzy do tej pory byli zakładnikami samorządów".

Właśnie mamy w Łodzi przykład nierozstrzygnięcia konkursów na dyrektorów szkół - dwóch nowych szkół podstawowych i jednego liceum ogólnokształcącego, gdyż przedstawiciele komisji konkursowej z kuratorium zablokowali wybór jedynych kandydatów. Społeczeństwo nie jest świadome tego, że startowanie do konkursu na dyrektora staje się już obciachem. Mało kto chce ubiegać się o tę funkcję.

Byłem zdumiony, że zablokowano najlepszego kandydata na dyrektora nowo tworzonego liceum z dwujęzycznością francuską i angielską - Bogusława Olejniczaka. Ma to być szkoła przyszłych elit - lekarzy i prawników tworzona na bazie wygaszanych gimnazjów (1 i 28). Dyrektorem dotychczas najlepszego Gimnazjum Publicznego Nr 1 w Łodzi był właśnie... B. Olejniczak. To on stworzył "Jedynkę" w 1999 r. i doprowadził wraz ze znakomitym gronem nauczycielskim do sukcesów uczącej się w niej młodzieży.

Konkursu nie wygrał, bo - jak się wydaje - zbyt aktywnie bronił ustroju szkolnego, w tym gimnazjów mając we własnej "klinice szkolnej edukacji" konkretne osiągnięcia. Uwielbiany przez młodzież postanowił po raz kolejny zacząć swoją menedżerską funkcję od nowa, wbrew poczuciu straty i pomimo niezgody na powrót ustroju szkolnego do stanu sprzed 1999 r. Naraził się partii władzy?

Chyba tak, ponieważ należy na Fb do klarownych, jednoznacznych oponentów tej władzy punktując jej wszystkie nieprawości, agitację polityczną PiS w niektórych szkołach w kraju, obłudę, pazerność, demagogię, ignorancję minister i jej urzędników, wspierał akcję "Ratujmy polskie gimnazja" itd. Jest patriotą, także lokalnym - łodzianinem z krwi i kości dając temu wyraz nie tylko w swojej profesjonalnej aktywności, ale angażując się także na rzecz przemian w mieście. Śledzi i dokumentuje na Fb wszystkie zmiany, ale też krytykuje te, które są nonsensowne.

Zapewne lubi dobrą i zdrową kuchnię, bo ją promuje, podobnie jak ceni odkrycia naukowe rozsmakowując się w upowszechnianiu najnowszych dokonań uczonych. Wychwyci w sieci każdą nowinkę dotyczącą wiedzy na temat możliwego doskonalenia procesu kształcenia i wychowania nastolatków, z którymi od lat tworzy autentyczne środowisko osobotowórcze. Takich nauczycieli nie toleruje żadna władza, ani poprzednia, ani obecna. Zapewne w nauczycielskim środowisku swojego miasta też nie należy do osób, za którymi stanęłoby ono murem, bo poziom zawiści jest w tej profesji nie do zniesienia. Są tacy, których ucieszy każde jego niepowodzenie.

Władze miasta musiały powołać zatem pełnomocnika do zorganizowania nowego liceum. Powołały do wykonania tego zadania Bogusława Olejniczaka. Ciekawe, czy po wyborach samorządowych nadal nim będzie. Oby. Z dotychczasowej praktyki wynikają zupełnie inne przypuszczenia. Może bowiem być tak, że on przygotuje nową organizację szkoły, a inny "cwaniaczek" wejdzie na gotowe. Znajdzie się na to sposób.

(fot. -Fb)

Kto "populo" nie daje a swoim odbiera...

Jakże popularna sentencja anglosaskiego mnicha, teologa i filozofa Alkuina z "Listu do Karola Wielkiego" - Vox populi, vox Dei - zabrzmiała po Świętach Wielkanocnych w wyniku sondażowego spadku poparcia dla partii władzy w wyniku jej hipokryzji. Mieli nie iść do rządu dla pieniędzy, ale też nie każdy jest D. Trumpem i gdzieś ten pierwszy milion musi zdobyć. Homo oeconomicus i homo ignorantus jest silniej implementowany do świadomości społecznej i spersonalizowanej, aniżeli homo educandus czy mundus lucidus.

Mający dostęp do publicznej kasy chętnie przyjmują z niej ekstra dodatki, w różnej postaci i wysokości, także z uwzględnieniem członków rodzin i "znajomych Królika". Nie po to tyle lat byli w opozycji, nie po to uczynili z polityki zawód, a że go doświadczają po decyzji Prezesa..., No cóż. Opozycja wykorzysta każdą okazję, by z igły zrobić widły, a rządzący, by z płacy minimalnej przeskoczyć wielokrotność średniej krajowej. Obywatele nie są w stanie śledzić, kontrolować synekury władzy lub bycia w kręgu usłużnie lojalnych wobec niej osób - polityków, ludzi kultury, nauki, techniki, ekonomii czy medycyny za odpowiednie wynagrodzenie.

Niechby byli,tylko dlaczego od lat nie płaci się rzetelnie za rzetelną pracę? Wielu członków rządu i wspomagających ich posłów wyżywi się, wyleczy bez czekania w kolejce do specjalistów, wykorzysta okazje do podróżowania po całym świecie i kraju (nawet jak nie posiadają samochodu czy skuterów), załatwi swoim intratne posady w państwowych urzędach (liczba dyrektorów w administracji państwowej, czyli rządowej wzrosła o 50 proc.!) oraz w spółkach Skarbu Państwa, bo im się należy - jak wykrzyczała w Sejmie b. premier Beata Szydło.

Obecny premier odwołał wiceministrów, ale szybko niektórych mianował swoimi pełnomocnikami, co czyniła już wcześniej władza PO i PSL (w edukacji np. poseł U. Augustyn, a teraz minister gabinetu cieni, bez poczucia wstydu). Tak więc mamy wiceministropodobnych pełnomocników, którzy czynią to samo, tylko pod innym szyldem. Jak PiS pozbawił władze samorządowe gabinetów politycznych, to przecież co za problem dla Polaka. Zawsze znajdzie sposób na obejście takiej regulacji, by zatrudniać doradców z gabinetów politycznych na innych stanowiskach?

Żałosny to spektakl obłudy, cynicznej gry wszystkich stronnictw politycznych, których członkowie rzekomo marzyli o służbie państwu i trosce o dobro wspólne. Tyle tylko, że to dobro wspólne dla nich nie jest i nie będzie, bo ono ma być właśnie rozłączne, wyjątkowe, szczególne, pełnomocne.

Przypomina mi to mikrosytuację sprzed lat, kiedy to dziekan wydziału sam przyznał sobie bardzo wysoką premię z okazji Dnia Edukacji Narodowej i oczywiście takowe dla prodziekanów, pomijając obowiązujące go uzyskanie opinii rady wydziału. Wprawdzie, nawet gdyby była negatywna, to i tak mógłby wnioskować do rektora o te premie, bo przecież właśnie po to pozoruje się wagę ciał kolegialnych jako bezskutecznie opiniodawczych. Wolał zatem nie przeżywać stresu w związku z możliwą krytyką ze strony podwładnych.

O przyznanych sobie premiach dowiedzieliśmy się z wywieszonej w rektoracie tablicy z listą nagrodzonych. Skierowałem wówczas pytanie do JM, jak to jest możliwe, że przyznał nagrody na wniosek dziekana bez obowiązującej go procedury prawnej. Był tym zaskoczony, bo nawet nie sprawdzał, czy ona miała miejsce, a może tylko tak twierdził, że o tym nie wiedział. Jaki był wynik tej dyskomfortowej interwencji?

W Dniu Edukacji Narodowej nagrody nie zostały wręczone całemu kolegium dziekańskiemu, a jego nazwiska zniknęły z oficjalnej listy. W rzeczywistości jednak ów rektor zaprosił dziekana z jego prodziekanami kilka dni później do siebie, by przy kawie wręczyć każdemu w kopercie nagrody pieniężne. Jak w przysłowiu: "Kto daje i odbiera, ten się w piekle poniewiera". JM nie chciał trafić do piekła.

Na zakończenie tego wpisu pragnę podkreślić, że pensje osób sprawujących władzę są żenująco niskie i nieadekwatne do odpowiedzialności właśnie za dobro wspólne. To zdumiewające, że dyrektor departamentu w ministerstwie zarabia więcej od swojego przełożonego-ministra/Sekretarza Stanu, a członek zarządu Spółki SP otrzymuje wielokrotnie więcej od premiera rządu, który de facto za nie odpowiada.

Kompromitujące każdą władzę jest to, że rezydenci mają zarabiać więcej lub tyle samo, co lekarze z kilkunastoletnim stażem pracy w klinice czy przychodni, że doktoranci na uniwersytecie mają mieć stypendia na poziomie adiunkta czy doktora po habilitacji. Premier miała rację - te pieniądze się należały. Po 29 latach transformacji płace w sferze publicznej, także w rządzie, są nieadekwatne do wykształcenia, doświadczenia i osiągnięć osób pełniących kluczowe funkcje.

Każdy rząd powinien uderzyć się we własne piersi i przeprosić naród, że w każdej kadencji troszczył się przede wszystkim o "siebie" i o "swoich". To zrozumiałe, każdy musi pokrywać koszty codziennego (prze-)życia ustanowione w wyniku mechanizmów rynkowych, a przy tym populi zatrudniony w sferze publicznej ma być innowacyjny, twórczy, zaangażowany, dyspozycyjny i wszechstronnie wykształcony. Jednemu nie wystarczy 17 tys. miesięcznej pensji, jeszcze drugiemu 40 tys. a większości 3 tys. zł. Żołądki są te same, tylko apetyty inne, a rachunki za gaz, energię elektryczną, wodę, ogrzewanie mieszkania, wywóz śmieci itd., itd. są dla wszystkich tak samo obowiązujące. To też jest vox populi, tylko nie vox Dei.

KWADRATURA KOŁA (poselskiego).

Historycy wychowania szlakami Polski Niepodległej

"Szlakami Polski Niepodległej” to nowy program Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, realizowany w związku z obchodami setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. Jego celem jest naświetlenie polskich idei niepodległościowych XIX i XX w, upowszechnienie i pogłębienie społecznej wiedzy na temat dróg prowadzących do odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 r. oraz losów Polaków walczących o wolność.

Bezpośrednim celem programu jest wsparcie inicjatyw naukowych i artystycznych związanych z zachowaniem i włączeniem w obieg kulturowy polskiego dziedzictwa niepodległościowego. Program umożliwi realizację przedsięwzięć o charakterze dokumentacyjnym, badawczym, archiwalnym, edytorskim i konserwatorskim. Ponadto stymulować będzie innowacyjne zespołowe przedsięwzięcia międzydziedzinowe z zakresu nauki i sztuki, przyczyniając się do integracji obrazu przeszłości Polski.
W ramach programu ministerstwo organizuje konkurs o finansowanie projektów z zakresu dziedzin nauk humanistycznych i społecznych oraz sztuki, koncentrujących się wokół zagadnień dziejów ziem polskich od XIX do XXI w.

Z przyjemnością odnotowuję kolejny sukces pedagogów w ramach konkursowych zmagań o uzyskanie środków na badania naukowe. Tym razem w trudnej konkurencji wśród historyków - gdzie finansowanie pochodzące z programu obejmuje nie więcej niż 10 projektów oraz ograniczone jest do kwoty maksymalnie 1,5 mln zł na jeden projekt - odnotowali swój sukces pedagodzy z Katedry Historii Wychowania i Pedeutologii na Wydziale Nauk o Wychowaniu Uniwersytetu Łódzkiego, którzy ubiegali się o środki na projekt badawczy pt. „Edukacja, oświata i wychowanie w kształtowaniu polskiej nowoczesności i niepodległości w latach 1905-1918”.

Nareszcie naukowcy wyszli poza krąg własnego zespołu nauczycieli akademickich kreując interdyscyplinarny i międzyuniwersytecki projekt badań zespołowych w ramach ogłoszonego przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego konkursu - „Szlakami Polski Niepodległej”. Dzięki znalezieniu się w nielicznym gronie finalistów badania będą realizowane przez 5 lat.

Zespół badawczy pod kierunkiem młodej dr hab. Anety Bołdyrew z UŁ liczy 12 osób z sześciu uczelni, w tym z UŁ, Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach, Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie. Jak pisze kierownik Zespołu, która w ub. roku uzyskała habilitację z pedagogiki na podstawie m.in. monografii naukowej pt."Społeczeństwo Królestwa Polskiego wobec patologii społecznych w latach 1864-1914":

Przedmiotem badań jest rola szeroko rozumianej edukacji w procesie modernizacji społeczeństwa w Królestwie Polskim i na pozostałych ziemiach polskich w zaborze rosyjskim w okresie rewolucji 1905 r., w latach porewolucyjnych i w czasie I wojny światowej. Model edukacji, oświaty i wychowania traktowany jest jako projektowany i urzeczywistniany zespół czynników służących zachowaniu tożsamości narodowej i budowaniu społeczeństwa nowoczesnego oraz kreowaniu postaw obywatelskich.

Formułując program przebudowy relacji społecznych w latach 1905-1918 społecznicy, uczeni i publicyści propagowali nowe wizje i ideały, ale także ukazywali źródła napięć i konfliktów społecznych. Analiza rozważań teoretycznych i działań praktycznych ukazuje warunki tworzenia społecznego systemu opieki, wychowania i edukacji u progu niepodległości, pozwalając zrozumieć okoliczności budowania struktur odrodzonego państwa polskiego, a także określić kontynuacje i dyskontynuacje wcześniejszych rozwiązań.

Celem projektu jest przeprowadzenie kwerendy archiwalnej w Polsce, na Litwie, Ukrainie i w Rosji oraz kwerendy w obszarze czasopiśmiennictwa. Zebranie, analiza i publikacja źródeł pozwolą na zbadanie konceptualizowanego i urzeczywistnianego społecznego modelu edukacji, popularyzacji nauki, oświaty szkolnej i pozaszkolnej oraz opieki i wychowania na ziemiach polskich zaboru rosyjskiego w latach 1905-1918. Model ten, traktowany jako jeden z fundamentów dziedzictwa niepodległościowego, był prefiguracją rozwiązań wprowadzanych w odrodzonym państwie. Podjęte zostaną także badania biograficzne nad działaczami oświatowymi i społecznymi.

Równolegle celem badań będzie określenie postaw społeczeństwa wobec młodzieży jako wyodrębnianej grupy; na początku XX w. widoczny był wzrost zainteresowania młodzieżą oraz rosnące znaczenie młodego pokolenia w życiu publicznym. Publikacje w tym zakresie dotyczyć będą formułowanych na początku XX w. na ziemiach polskich idei i koncepcji związanych z młodzieńczością, statusem, miejscem i funkcjami młodzieży w społeczeństwie w latach 1905-1918, form działań opiekuńczych, wychowawczych i edukacyjnych wobec młodzieży oraz inicjatyw samej młodzieży.

Spodziewanym efektem prac będą publikacje edytorskie, bibliograficzne oraz słownikowe o charakterze instrumentum studiorum, przydatnego w warsztacie badawczym specjalistów w zakresie nauk humanistycznych i społecznych oraz cykl artykułów, zamieszczanych na łamach periodyków naukowych.

Charakterystyczną cechą prac badawczych jest interdyscyplinarność i różnorodność metod – wykorzystanie m.in. narzędzi psychohistorii, mikrohistorii, humanistyki afirmatywnej. Wiąże się to z uczestnictwem w zespole specjalistów w zakresie historii wychowania, historii społecznej, kulturoznawstwa, filologii polskiej, dziennikarstwa, bibliotekoznawstwa i psychologii.

Gratuluję pedagogom uzyskania znaczących środków finansowych na powyższe badania. Niech będzie to zachętą dla innych do łamania dotychczasowych schematów w projektowaniu badań naukowych i aplikowaniu o środki na podstawie bardzo dobrze przygotowanych teoretycznych i metodologicznych założeń.

Kolejny błąd czy prowokacja Ministerstwa Edukacji, by katecheci byli sformalizowanymi wychowawcami?

Polityczną prowokacją, bo bez uzgodnienia jej z Episkopatem Polski, było skierowanie przez minister edukacji Annę Zalewską projektu rozporządzenia w sprawie warunków i sposobu organizowania nauki religii w publicznych przedszkolach i szkołach . Nic bardziej szkodliwego nie można było wymyślić w murach na al. Szucha 25! Czy w naszym resorcie nie ma ludzi myślących? Czy może nadal działają tam tajniacy, którym zależy na skłóceniu władzy ze społeczeństwem?

Rozmawiałem przed Świętami Wielkanocnymi z jednym z arcybiskupów Kościoła katolickiego w Polsce pytając o to, co sądzi na temat powyższego projektu rozporządzenia. Potwierdził, że jest to samowola tej części polityków, którzy źle życzą katechetom, Kościołowi, wierze i wychowaniu w szkołach. Episkopat Polski został tym projektem zaskoczony. Czyżby ktoś chciał być bardziej święty od Papieża?

Ministerstwo zwróciło się m.in. do Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN z prośbą o wyrażenie stanowiska wobec projektu nowej regulacji. Skierowałem ją do Zespołu Pedagogiki Chrześcijańskiej, którym kieruje znakomity Uczony - ks. prof. dr hab. Marian Nowak z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II (członek Prezydium KNP PAN).

W terminie otrzymałem opinię, którą dzielę się w tym miejscu, gdyż została już przekazana MEN. Została ona opublikowana w całości na stronie Polskiej Akademii Nauk. Czy urzędnicy przeczytają, a jeśli nawet, to czy zrozumieją swój kardynalny błąd usiłując forsować taką regulację? Nie wiem. Tu cytuję kluczowe dla ekspertyzy fragmenty:

Przesłany do konsultacji/opiniowania projekt: Rozporządzenia Ministra w sprawie warunków i sposobu organizowania nauki religii w publicznych przedszkolach i szkołach odczytuję jako propozycję regulacji – jak to wyrażają słowa jego tytułu: „warunków i sposobu organizowania nauki religii w publicznych przedszkolach i szkołach”.

Niezrozumiałe jest jednakże ostatnie zdanie zapisane w tekście Uzasadnienia, w którym można przeczytać: „Jednocześnie należy wskazać, że nie ma możliwości podjęcia alternatywnych w stosunku do projektowanego rozporządzenia środków umożliwiających osiągnięcie zamierzonego celu”. Takie stwierdzenie może rodzić wątpliwości co do sensowności zaproszenia do opiniowania projektu i uczestnictwa w przedsięwzięciu.

Jakkolwiek powyższe stwierdzenie można rozumieć i interpretować, chciałbym jednak wskazać na pewne wątpliwości, jakie rodzą sformułowania zawarte w Projekcie natury bardziej ogólnej:

1/ w Projekcie zauważam bardzo wyraźny brak zauważenia różnicy co do charakteru nauczania religii/katechizacji i tej specyfiki jaką tego rodzaju nauczanie niesie z sobą w odróżnieniu od innych przedmiotów nauczanych w szkole.

Trafnie przywołuje się myśl pedagogiczną profesora KUL Stefana Kunowskiego, który wskazywał na (...) konieczność obecności w rzeczywistości szkolnej nie tyle redukcjonistycznie potraktowanej – za Kartezjuszem – jedynie wiedzy intelektualnej, ale ujętych w liczbie mnogiej wielu „wiedz” (praktycznej, emocjonalnej, ideowej, światopoglądowej itd.).

Dla pełnego rozwoju osobowego, uczeń powinien być wspierany w każdym z tych obszarów wiedzy, a nie tylko w rozwoju intelektualnym. Tak jak istnieje specyfika zajęć z Wychowania fizycznego, czy Wychowania technicznego itd., tak należy w sposób bardziej rzeczowy i zasadny umiejscowić w programie pracy szkoły nauczanie religii/katechizację.

Katecheza nie jest i nigdy nie powinna stać się takim samym przedmiotem jak każdy inny. Rodzi to nieuchronne pytanie, na które Projekt powinien jednak odpowiedzieć w swojej jakiejś „Preambule”: Czy chcemy, żeby katecheza dla uczniów była czymś innym, czy przeciwnie – chcemy, żeby traktowali ją jak każdy przedmiot szkolny?

Zresztą Projekt jest niejasny w swoich intencjach do tego stopnia, że formułuję wyraźne pytanie: O co tak naprawdę chodzi Autorom Projektu? - Czy głównie o łatwiejsze zarządzanie szkołą, czy może o jakiś efekt społeczny, czy jeszcze o coś innego?

Jeśli Autorzy Projektu zakładają, że ma to być katechizacja jako działalność specyficzna i oryginalna w rzeczywistości szkolnej, należałoby przynajmniej mentalnie rozgraniczać między katechizowaniem, a pełnieniem obowiązków szkolnych. Wymowa Projektu Rozporządzenia wydaje się mieć problem z przyznaniem takiej zdolności katechetom.

Na ogół nikt nie ma obaw, że nauczyciel wychowania fizycznego całą klasę zamieni w drużynę sportową, ale już całe dotychczasowe ustawodawstwo takiej możliwości nie wyklucza w odniesieniu do katechety i do katechizacji. Rola nauczyciela jako wychowawcy jest oczywiście inna a inna jest rola katechety, ale przecież nawet dzieci szkolne zdolne są zrozumieć, kiedy nauczyciel ich katechizuje, a kiedy realizuje spotkanie wychowawcze.

Poza tym niejasna jest koncepcja katechezy/lekcji religii w treści postulowanego Rozporządzenia. Oczywiście wymagałoby to jasności co do roli katechety/nauczyciela religii. Inna jest ta rola wtedy, gdyby była to raczej lekcja religii (znajomości religii), a jeszcze inna, gdyby to była rola katechety. Tego rodzaju jasność jest konieczna i nie ma ona nic wspólnego z kompetencjami katechetów.

Może nie do końca znam stan dotychczasowych ustaleń pomiędzy Komisjami Rządu (MEN) i Konferencji Episkopatu Polski, ale w moim najgłębszym przekonaniu katecheza nie jest takim samym przedmiotem jak każdy inny. Wymagałoby to zatem bliższego doprecyzowania i próby bardziej jasnego ujęcia sytuacji. [...]

2/ Projekt w dość dziwny i niezrozumiały sposób kontynuuje – zaistniałe kiedyś w kontekście ideologii komunistycznej, w moim przekonaniu całkowicie błędne zrównanie pomiędzy religią a etyką – jako równoznacznymi, czy synonimicznymi przedmiotami nauczania szkolnego.

[...] nie może być nic bardziej błędnego niż tego rodzaju stanowisko w rzeczywistości szkolnej. Już sama analiza specyfiki każdego z tych przedmiotów – jako dyscyplin nauczanych w szkole, nie daje jakichkolwiek podstaw do tego rodzaju zestawienia, czy zastępstwa jednego przedmiotu – drugim, a jedynie obnaża anachroniczne rozumienie pracy szkoły związanej jedynie z przekazem wiedzy, jak na to wskazywano wyżej. [...]

Już w świetle powyższego rozróżnienia, w szkole powinny być obecne oba przedmioty: zarówno etyka jak i katechizacja. Etyka nie przekaże odpowiedzi na pytania podstawowe: Skąd jestem? Jaki jest sens mojego życia? Dokąd zmierzam? Kim są inni obok mnie – dla mnie? Czy istnieje świat duchowy?, a zwłaszcza dochodzenie do stwierdzenia: „Jestem przekonany i w to wierzę”; czy przeniesienie tego na motywy postępowania: „To wyznaję i dlatego tak czynię”.

Dokąd tych rezultatów nie ma, ani też nie ma możliwości dochodzenia do nich, nie można w żadnym wypadku mówić o osiągnięciu jakichkolwiek efektów katechezy – i być może osiągamy obecnie jedynie efekty jakiejś najwyżej wiedzy o religii czy religiach, które można równoważyć z innymi podobnymi przedmiotami.

3/ w Projekcie nie mówi się też o sytuacji osób duchownych. Czy takie osoby miałyby/mogłyby być wychowawcami? Tekst uzasadnienia wyraźnie pokazuje te wątpliwości także u Autorów, kiedy powołują się na fakt, że część katechetów uczy jeszcze innych przedmiotów - co ma, jak rozumiem, zmieniać (wzmacniać?) ich sytuację wychowawczą w szkole.

A może po prostu warto wreszcie zrezygnować z tych ukrytych intencji, a zarazem bardzo niejasnych form i propozycji, przywracając po prostu normalność funkcjonowania katechezy i katechetów w szkole, wśród innych przedmiotów i ich nauczycieli, zachowując przy tym zrozumienie dla specyfiki katechizowania, tak jak zachowujemy zrozumienie dla specyfiki nauczania wf-u, czy wychowania przez sztukę itp.;

4/ Czyżby Autorzy Projektu zakładali eliminację osób duchownych z nauczania religii w polskich szkołach? Takie wrażenie można odnieść, gdy jako argument podaje się wzrost liczby katechetów świeckich i z tego wyprowadzany jest wniosek, że to oni mają/mogą być wychowawcami. A co jeśli jakiś ksiądz lub siostra zakonna, sami uczniowie lub ich rodzice będą chcieli, za zgodą swoich władz kościelnych, objąć wychowawstwo; to mogą - czy nie?

Obecnie przyjęte Ratio studiorum, które reguluje proces formacji i kształcenia kandydatów do kapłaństwa, pozwala mi stwierdzić, że właśnie przyszli kapłani są kształceni w Polsce na wskroś pedagogicznie, zaliczając w ramach sześcioletnich studiów jednolitych nie tylko przedmioty w module psychologiczno-pedagogicznym i metodycznym, ale odbywając kilkakrotnie nawet wyższą od wymaganej ilość godzin praktyk psychologiczno-pedagogicznych.

Można zresztą te studia określić jako specyficzny wręcz kierunek katechetyczno-nauczycielski. Zresztą z moich informacji mogę wskazać na liczne przykłady zaangażowania księży katechetów w podnoszenie kultury pracy dydaktycznej w gronie nauczycielskim poszczególnych szkół, często wygłaszając także referaty i pogadanki o nowych tendencjach wychowania i nauczania – i taka sytuacja w pewnym sensie zdaje się nawiązywać do tej znanej np. z okresu międzywojennego w Polsce.

Kiedyś znalazłem charakterystykę rządów totalitarnych, które miałyby być rozpoznawane przez dążenie do regulowania każdej nawet najbardziej szczegółowej sfery życia rozporządzeniami i ustawami oraz dążeniem do pozbawiania poszczególnych osób i wspólnot podmiotowości w podejmowaniu decyzji. Na kanwie tej charakterystyki rodzą się pytania: Czy nie byłby to już najwyższy czas, aby przyznać podmiotowość szkołom i ich podmiotom: dzieciom, rodzicom i nauczycielom?

Sami nauczyciele, grono pedagogiczne, rodzice i uczniowie potrafią bez udziału Ministra Edukacji Narodowej ocenić odpowiedniość każdego nauczyciela, także katechety – zarówno osoby świeckiej jak i duchownego – co do zdolności bycia wychowawcą klasy, czy też nie. Nie każdy też katecheta, czy nawet nauczyciel innego przedmiotu nadaje się do tego, aby takie funkcje pełnić.

To właśnie autonomiczna decyzja szkoły mogłaby te sprawy regulować, a do Ministra Edukacji Narodowej należałoby wreszcie i jedynie wydanie Rozporządzenia, lub Ustawy nadającej szkołom tego rodzaju podmiotowość i upoważniającej np. Rady Pedagogiczne szkół do podejmowania decyzji w sprawie powierzania wychowawstwa klasy nauczycielom poszczególnych przedmiotów szkolnych, w tym także na takich samych prawach katechetom (zarówno świeckim jak i duchownym – w tym ostatnim wypadku oczywiście należałoby przewidzieć, że powinny te osoby mieć zgodę swoich bezpośrednich przełożonych).

Katecheza szkolna jest ogromną szansą dotarcia z edukacją religijną (i mądrym wychowaniem religijnym) do dzieci i młodych ludzi, którzy mogliby nigdy nie zetknąć się z tymi treściami – a w końcu to one najwydatniej gwarantują zdrowy i spójny rozwój osobowości. Dlatego wydaje mi się, że obecnie podejmowane próby przesuwanie granicy tej sytuacji jest potencjalnie groźne, ponieważ otwiera kolejną ostrą, emocjonalną dyskusję społeczną i to w czasie gęstym od demagogii po wszystkich stronach, co może prowadzić do nieprzewidywalnych skutków.

Rozważając obecny stan i treść nowego Rozporządzenia uważam, że jeśli miałoby wejść ono w życie w takiej postaci, jak to jest w Projekcie, to w mojej ocenie byłoby lepiej jednak pozostać w dotychczasowym stanie rzeczy, który pozwala dotrzeć z szeroką propozycją pogłębiania formacyjnego także już poza szkołą, co również jest bardzo ważne w sytuacji dzisiejszego stosunku uczniów do szkoły, więc warto byłoby wówczas chyba chronić to, co jest.

Rozporządzenie gdyby zaistniało w obecnej postaci, może też stanowić kolejne narzędzie (jak kiedyś m.in. stanowiło je chociażby odwlekanie wypłaty wynagrodzenia za prowadzoną katechezę) do walki z katechizacją w szkole, gdyż w istocie, jeśli wczytuję się w poszczególne sformułowania Projektu, podtrzymują one pozycję katechety/nauczyciela religii - jako „łaskawie dopuszczanego do uczestnictwa” w radzie pedagogicznej itd., jak też pogłębiają niezrozumiały i niczym nieuzasadniony „jakby odwieczny kłopot” Władz Oświatowych z oceną z religii (etyki).

Czy nie najwyższy czas, aby w tym względzie zdobyć się na dojrzałość stanowiska i najpierw bardziej zawierzyć podmiotom szkoły, a następnie przestać wyróżniać nauczycieli na podobieństwo dawnych „towarzyszy równych i równiejszych” – ze znanych literackich ujęć?

W moim przekonaniu P.T. Autorzy Projektu Rozporządzenia mają chyba jednak problemy z tego rodzaju wyżej opisaną mentalnością, manifestując swój „kłopot”, czy pewne grupy nauczycieli w szkole dopuścić do grupy „tych równiejszych”. Szkodzi to całej pracy szkoły i sprawia, że Władze Oświatowe dzielą nauczycieli w szkole na „równych i równiejszych”, a przynajmniej na lepszych i gorszych, co sprawia, że przy silniejszym emocjonalnym związku uczniów z katechetą czy duszpasterzem, za tych gorszych, zaczynają uczniowie nieuchronnie uważać innych nauczycieli.

Ani sama idea formalnego wzmacniania statusu katechetów (a tym samym pośrednio katechezy) w szkole, ani jej uzasadnienie nie bardzo mnie przekonuje.

Jak długo jeszcze ta władza będzie dzielić polskie społeczeństwo i traktować edukację jako środek do "przeorania polskich dusz" na modłę własnych interesów partyjnych? Nie pamięta już niejeden "wół jak cielęciem był"? Czy rzeczywiście trzeba w taki sposób szkodzić wychowaniu w wierze, katechizacji i roli Kościoła w publicznej edukacji? Lewicy jest w to graj, bo zdaje się, że komuś z MEN bardzo zależy na tym, by ją prowokować do kolejnej wojenki polsko-polskiej. No to ją mamy, nie tylko w sieci, a tracą na tym nasze dzieci.

Dociekającym powodu przywołania SPRZECIWU wobec powyższego projektu polecam teksty Abp Grzegorza Rysia "MOC WIARY", wśród których znajdziemy wykładnię mowy Jezusa z 23.rozdziału Ewangelii wg św. Mateusza. Publikacja została zatytułowana "Mowa Jezusa przeciw uczonym w Piśmie i faryzeuszom" (Kraków 2017, s. 48-49). Motywem jest tu miłość miłosierna, a nie chęć postawienia na swoim. To katecheci ucząc dzieci w szkołach upominają błądzących, że jest to jeden z siedmiu uczynków miłosierdzia.

Podziękowanie za wielkanocne życzenia

Bardzo dziękuję za życzenia, które docierały do mnie drogą pocztową, mejlową i jako komentarz do blogowego postu. Sam do ostatnich dni jeszcze pracowałem akademicko, a w okresie Świąt miałem zagranicznego gościa z dziećmi, bowiem każdego roku odwiedza nas, by iść z nami do kościoła celem poświęcenia pokarmów i zobaczenia symbolicznego Grobu Pańskiego, stąd nie miałem już czasu na wysłanie kart pocztą czy zwrotne przekazanie wszystkim życzeń. A w wielkanocny poniedziałek tradycji musiało stać się zadość i trójka przybyłych do nas młodzieńców musiała doświadczyć śmigusa-dyngusa. Raz jeszcze dziękuję i przepraszam, jeśli kogoś pominąłem w przesyłanych kartach świątecznych, ale trochę nadrabiałem to komunikatorami społecznymi.


Dziękuję za piękne, jakże zróżnicowane i duchowo bogate życzenia, które należą się każdemu z czytelników mojego codziennego "okienka" na świat pedagogiki w różnych jej wymiarach i kontekstach:

- Szanowny Panie Profesorze, Na trwający Świąteczny czas proszę przyjąć życzenia. Aby promień Wielkanocnego poranka rozświetlał codzienność a Paschalna Radość trwała nieprzerwanie Pozdrawiam serdecznie

- Przybili Go do krzyża i zostawili w samotności cierpienia; odeszli ……. a u Jego stup z sercem pełnym rozrywającego bólu stała Matka i tylko Ona tak naprawdę pozostała z Nim do chwili odejścia. Straszliwy ból targnął umęczonym ciałem i poprzez świszczący oddech dało się słyszeć najbardziej grozą tchnące wołanie odchodzącego Boga: „Eloi, Eloi lema sabachtani” – „Boże mój, Boże mój czemuś mnie opuścił”. Jezus-człowiek przeżywał najtragiczniejszą chwilę samotności – opuszczenia przez wszystkich, nawet przez własnego Ojca. Tyle razy patrzyliśmy na tę śmierć, ale czy naprawdę widzieliśmy ją? Tyle razy słuchaliśmy Jego słów, lecz czy słyszeliśmy ? Tyle razy obiecywaliśmy, że będziemy z Nim a oddalaliśmy się. Tak więc, czy zawsze wierzyliśmy, że On jest, że pokonał śmierć, że żyje? ……………… A przecież za każdym razem, w chwili kiedy Go potrzebujemy w naszej ludzkiej samotności, w cierpieniu, w bólu serca, rozdartym żalu, kiedy z oczu płyną łzy niepohamowanego łkania On który za nas oddał swoje życie staje i mówi: „jestem przy tobie, niosę cię w swoich ramionach”.
„…..Unter deinem Schirmen
bin ich vor den Stürmen
aller Feinde frei.
Laß den Satan wittern,
laß den Feind erbittern,
mir steht Jesus bei!
Ob es itzt gleich kracht und blitzt,
ob gleich Sünd und Hölle schrecken;
Jesus will mich decken….“ J.S. Bach – Motet III „Jesu meine Freude“ BWV 227

Pod Twoją obronę
chronię się przed burzami
wolny od wszystkich wrogów.
Niechaj szatan węszy,
niech wróg się wścieka,
Jezus jest ze mną.
Choć grzmoty i błyskawice,
choć grzech i piekło przerażają,
Jezus mnie obroni.

Błogosławionych i radosnych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego i wiary, że On nas nigdy nie opuści.

- Zicim pokojnu oktawu Wielkonocnu,




- Chrystus zmartwychwstał! Obyśmy nigdy nie przyzwyczaili się do tego, co jest największym skarbem naszej wiary. Chrystus rzeczywiście umarł i zmartwychwstał po to, aby dać nam prawdziwe Życie. Niech radość Zmartwychwstania trwa w nas i udziela się tym, których Bóg stawia na naszej drodze. Najserdeczniejsze życzenia przesyłają

- Wielkanoc 2018
„Pan rzeczywiście zmartwychwstał” (Łk 24,34) Przyjaciele i Współpracownicy, Triduum Paschalne i Zmartwychwstanie Jezusa to najważniejszy czas w roku w życiu chrześcijanina. Z Niego płynie nasza siła, nadzieja i radość. Niech czas współprzeżywania z Jezusem Jego Męki, Śmierci i Zmartwychwstania napełni nas mocą i pozwoli żyć siłą tych Świąt we współczesnym świecie. Błogosławieństwa Zmartwychwstałego na każdy dzień

- z okazji Świąt przesyłam Tobie i Twoim Bliskim najserdeczniejsze życzenia wszelkich łask zdrowia i pomyślności.

- Ostern ist gekommen. Wir wünschen gesegnete und trockene Ostertage - Mit einem fröhlichen Gruß

- Przeczytałem na Twoim blogu (zawsze polecam go studentom, bo jest bardzo wartościowy merytorycznie) ogólne życzenia świąteczne. Pozwól, że tą drogą prześlę Tobie i Najbliższym najlepsze życzenia zdrowych, w pełni rodzinnych, radosnych i pogodnych - w sercu oraz (daj Boże) w przyrodzie - Świąt Zmartwychwstania Pańskiego.

- przesyłam Tobie i Twoim Bliskim życzenia, pięknych, spokojnych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Radości, nadziei i wiary w to, że ten świat przynajmniej przez chwilę może być lepszy

- życzę pięknych świątecznych dni, niech ten szczególny czas będzie dla nas wszystkich źródłem motywacji do czynienia dobra.

-

- Ponieważ Wielkanoc to czas otuchy i nadziei, czas odradzania się wiary w siłę Chrystusa i drugiego człowieka, życzę Panu i Pana Najbliższym, aby Święta Wielkanocne przyniosły radość ze wspólnie spędzanego czasu oraz wzajemną życzliwość. By stały się źródłem wzmacniania ducha. Niech Zmartwychwstanie, które niesie odrodzenie, napełni Pana pokojem i wiarą, niech da siłę w pokonywaniu tak trudnej ostatnio rzeczywistości i pozwoli z ufnością patrzeć w przyszłość

- Niech Zmartwychwstały doda otuchy i sił na każdy dzień, a przede wszystkim obdarzy Pana i Bliskich pokojem i radością na każdy kolejny dzień. Alleluja!

- přeji krásné sváteční dny.

- Zdrowych, spokojnych świąt Wielkanocnych, pełnych nadziei oraz miłości, pogodnego nastroju, wspaniałych spotkań wśród rodziny i najbliższych przyjaciół oraz – by tradycji stało się zadość smacznego jajka i mokrego Śmigusa-Dyngusa

- Szanowny Panie Profesorze, niech Czas Wielkiejnocy ciągle umacnia naszą przepiękną umiejętność dzielenia się słowami, potwierdzającymi pamięć, atencję i prawdziwość. Wszystkiego Najlepszego na Święta

- Wielce Szanowny Panie Profesorze, Drogi Bogusławie, Uprzejmie proszę o przyjęcie najlepszych życzeń i serdeczności z okazji Świąt Wielkanocnych-zdrowia, spokoju i radości z miłością i słońcem wspólnoty rodzinnej! Najserdeczniej pozdrawiam i łączę wyrazy poważania

- Życzę Tobie oraz Twoim Najbliższym wszystkiego szczęśliwego, spokojnego, zdrowego i wiosennie radosnego w ten Wielkanocny Czas. Niech Święta Zmartwychwstania Pańskiego przyniosą odrodzenie na wielu niwach naszej ludzkiej aktywności, przyniosą duchową radość i otuchę oraz przyczynią się do zmartwychwstania marzeń, celów, planów, które często przyprósza pył codzienności. Pomyślności i dobra wszelakiego! Odrodzenia sił! Z serdecznością i pamięcią

- spokojnych i radosnych Świąt Wielkanocnych życzę Tobie i Twoim Bliskim,

- Szanowny Panie Profesorze, z okazji Świąt Wielkiej Nocy życzę wszystkiego Najlepszego. Oby ten wyjątkowy czas Zmartwychwstania Pańskiego przepełniony był radosnymi, ciepłymi i pogodnymi chwilami spędzanymi wraz z Najbliższymi.

- Z okazji nadchodzącego czasu Zmartwychwstania Pańskiego, spokojnych zdrowych i radosnych Świat Wielkanocnych spędzonych w serdecznym gronie rodzinnym oraz wszelkiej pomyślności,

- Szanowny Panie Profesorze, wszystkiego co najlepsze, żeby ustawa nie wyrządziła krzywdy ani Panu ani nikomu kogo Pan zna, satysfakcji z życia rodzinnego, dalszych osiągnięć w pracy.

- "...nawet bezbronna ofiara beznadziejnej sytuacji, stojąca w obliczu losu, którego nie sposób zmienić, może wznieść się ponad siebie, przerosnąć siebie i tym samym stać się innym człowiekiem. Ktoś taki może przemienić osobistą tragedię w triumf. ..." (Viktor E. Frankl) Błogosławieństwa Bożego

- Niech Zmartwychwstały Chrystus, który sercu przynosi duchową wiosnę, napełni nas pokojem i wiarą, da siłę w pokonywaniu trudności i pozwoli z ufnością patrzeć w przyszłość, także tę ostateczną. Niech promień wielkanocnego poranka rozświetla naszą codzienność, a paschalna radość trwa nieprzerwanie. Panu i Pana Bliskim życzę błogosławionych Świąt Paschalnych

- Szanowny Panie Profesorze, Przesyłam najserdeczniejsze życzenia radosnych, zdrowych, spokojnych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Życzę też Panu Profesorowi jak najwięcej chwil wypoczynku i relaksu w gronie rodzinnym.

- Niech te święte dni poprowadzą do osobistego spotkania ze Zmartwychwstałym Z pozdrowieniami i modlitwą

- Zdrowych, pogodnych Świąt Wielkanocnych, pełnych wiary, nadziei i miłości. Radosnego, wiosennego nastroju, serdecznych spotkań w gronie rodziny i wśród przyjaciół oraz wesołego Alleluja

- Wspaniałych Świąt Wielkanocnych i prawdziwej radości z ich przeżywania w gronie Najbliższych. A w załączniku autorski muzyczny upominek, w autorskim syntezatorowym wykonaniu dla Przyjaciół ("Chrystus Pan Zmartwychwstał").

- Pełnych miłości i radości Świąt Wielkiej Nocy - Alleluja

- Szanowny Panie Profesorze, Święta zatem tradycyjnie coś ku refleksji, ale w dwóch odsłonach. Z okazji tych Świąt, w których ów Człowiek tworzy okazję, byśmy zastanowili się nad treścią naszego istnienia, zbliżamy się własnym człowieczeństwem do bliźniego, by odkryć w nim siebie: rzeczywistego i tego możliwego. I w tym spotkaniu nie chodzi o zdrowie, pomyślność i szczęście, ale o zmartwychwstawanie dostrzegane przez Innego. Bowiem w nim spełnia się człowieczeństwo - dar kulturowo wizualizowanego Święta, w którym i poprzez które przekraczamy siebie.

- Zbliżają się Święta Wielkiej Nocy, radosne Święta Zmartwychwstania Pańskiego, z nadzieją budzącej się wiosny.
Tak napisał Ernest Bryll:

Chryste, bądź dla nas jak Tomasz niewierny
Taki ciekawy i niemiłosierny
Dotknij naszego boku, spróbuj go otworzyć
I na krwi ciepłej palce swe położyć
Spróbuj domacać się czy myśmy żywi
Czy już pomarli dawno - nieprawdziwi?
Zechciej doszukać się chociażby drgnienia
Półmyśli, półpragnienia - najmniejszego cienia
Co własne w nas zostało...
Co się nie poddało...
Co nie zmieniło się w kamień kamienia.
(Ernest Bryll)

A ja życzę Wam Zdrowych i Spokojnych tych pięknych dni w ciepłym rodzinnym gronie

- Szanowny, drogi Panie Profesorze, życzę, aby te Święta były dla Pana i Pana Bliskich pięknym, radosnym i szczęśliwym przeżyciem. Moc wielkanocnych serdeczności,

- Szanowny Panie Profesorze,
Życzymy Panu i Pana Najbliższym zdrowych, spokojnych, pełnych wiary, nadziei i miłości, spędzonych w rodzinnej atmosferze Świąt Zmartwychwstania Pańskiego,

Nad jeziorem

Po Zmartwychwstaniu Panie, poszliśmy na Twoje wezwanie
Do Galilei. Naprawdę nie było w nas wiele nadziei

Wszyscy nad Genezaret sławnym jeziorze starym
Bezradnie przycupnęli

Czy chcieliśmy być razem? Nikt nie rozpalił od razu
Nawet ogniska. To wszystko
A też najprostszej potrawy
Nikt nie miał na to spotkanie

Dlaczego? Czy wielkie sprawy
Umarły przed Zmartwychwstaniem
I nic się nowego nie stanie?

Bo co jest z Jego ciałem
Zmartwychwstał? Czy tak się zdawało
Śmierć z życiem się poplątała?

Samotni. Milczeli. Siedzieli

A On szedł radośnie. Bardzo Ludzki i Wieczny
Niósł smaczną rybę – żeby na spotkaniu
Radować się wspólną pieśnią i ryby smakowaniem
Bo wrócił do nas, do swoich. Wołał – Obudźcie się wreszcie
Upieczcie na ogniu rybę. Jestem. Nie gapcie się na mnie
Bez myśli bez wspomnienia w strachu niezrozumienia
Nie lękajcie się. Cieszcie.
( Ernest Bryll)

- Szanowny Panie Profesorze jednoczę się duchowo w radosnym przeżywaniu Świąt Wielkanocnych. Wesołego Alleluja!!! Z szacunkiem, wielką wdzięcznością i zapewnieniem modlitwy

- Drogi Bogusławie, przesyłamy życzenia zdrowych, pogodnych, pełnych optymizmu i przepełnionych błogosławieństwem Zmartwychwstałego Jezusa Świąt Wielkanocnych

- przesyłam życzenia Wielkanocne. Niech ten świąteczny czas będzie czasem radości, zarówno z tego co ziemskie, jak i z tego, co przekracza nasze ziemskie istnienie. Niech przyniesie nadzieję, bez której trudno żyć. No i niech zwiastuje wiosnę, która w tym roku jakoś nie może przyjść. Do życzeń załączam tekst Bolesława Leśmiana, wyśpiewany przez grupę Bez Jacka, który ten świąteczny czas czyni przedmiotem refleksji.

Z dobrymi myślami


- przesyłam życzenia radosnych Świąt Wielkanocnych, pełnych wiary, nadziei i miłości, spędzonych w rodzinnej atmosferze. Niech radość Zmartwychwstania opromienia każdy dzień, niech będzie źródłem wielu osobistych przeżyć i umacnia wszelkie aktywności. Pozdrawiam serdecznie,

- Przyjmij serdeczne życzenia z okazji Świąt Wielkanocnych. Życzymy Ci wszelkiego Dobra w Dni Świąteczne a na najbliższy okres zdrowia i sił tak potrzebnych do „walki z żywiołem”, którą tak udatnie prowadzisz o wielu lat.

- proszę o przyjęcie życzeń zdrowych, spokojnych i pogodnych Świąt Wielkanocnych, wielu ciepłych chwil w gronie bliskich, tradycyjnie smacznego jajka i mokrego poniedziałku

- Tajemnica Bożej miłości wyrażonej na krzyżu tajemnica Zmartwychwstania Jezusa przenika historię świata i historię każdego z nas - dlatego nie zatrzymujemy się przy pustym grobie szukamy raczej Mistrza każdego dnia by poprowadził nas przez życie i wprowadził - gdy przyjdzie czas do Domu Ojca gdzie mieszkań jest wiele… Radosnego Alleluja! Łącząc się w przeżywaniu paschalnych tajemnic życzę, by radość płynąca z wiary, że nasze życie dokonuje się i wypełnia w Chrystusie Zmartwychwstałym, przenikała każdy dzień i była źródłem nadziei, miłości i pokoju. Z szacunkiem, wdzięcznością i modlitwą

- zdrowych, pogodnych Świąt Wielkiej Nocy, pełnych wiary, nadziei i miłości. Serdecznych spotkań w gronie rodziny i wśród przyjaciół, radosnego, wiosennego nastroju oraz wesołego Alleluja

- Na święta Zmartwychwstania Chrystusa Pana przesyłam najserdeczniejsze życzenia: obfitości łask Bożych, zdrowia, radości, wytrwałości w codziennym zmaganiu się z przeciwieństwami, poczucia siły, pokoju i nieustającej wiary i nadziei.

- Szanowny Panie Profesorze, Prosimy o przyjęcie i naszych życzeń, aby te dni przepojone dobrą nowiną trwały, jak najdłużej promieniując na resztę roku światłem radości i nadziei na lepsze jutro, aby przyniosły Wam i Waszym Bliskim spokój i łaskę zdrowia oraz wzajemnej miłości!

- Składam najpierw serdeczne życzenia pogłębionego spotkania z Sensem naszego życia

- Szanowny Panie Profesorze, na nadchodzące Święta Wielkiej Nocy proszę przyjąć najserdeczniejsze życzenia głębokiego doświadczania Bożej radości, miłości i siły. Oby radość Zmartwychwstania rozpromieniała nasze świąteczne i powszednie dni, umacniała w dobrym działaniu i przynosiła owoce w spotkaniach z ludźmi, zarówno Najbliższymi, jak i wszystkimi, których spotykamy na naszej drodze. Błogosławionych Świąt :)

- Z okazji Świąt Wielkanocnych 2018 roku życzymy wszystkiego co najcenniejsze w tym czasie – miłości, radości, wyciszenia. Niech ten czas upłynie pod znakiem spotkań z najbliższymi przy świątecznym stole

- Szanowny Panie Profesorze, bardzo dziękuję za życzenia. Ja także pragnę życzyć Panu i Pana Bliskim radości i miłości płynących ze Zmartwychwstania Pana Jezusa , aby zawsze były obecne w życiu nas wszystkich i nieco zwyczajniej: ciepła i słońca na Święta.

- Szanownemu, zacnemu i przyjaznemu Profesorowi życzenia zdrowych i pogodnych Świąt Wielkanocnych spędzonych radośnie wśród najbliższych

"Kiedyż nastąpi Zmartwychwstanie?
Kiedyż nam dusze wzrosną?
Czekać! bo jeszcze groźna zima
Z jasną się zmaga wiosną.
Lecz cóż to znaczy? Wszak wiadome
Rządzące światem prawa:
Odnosi tryumf ostateczny
Opatrzność przełaskawa."

[Zmartwychwstanie - fragment - Jan Kasprowicz].

-

- Korbáč, vodu, kraslíc moc, nech prinesie Veľká noc. Zdravie, šťastie, úsmev v tvári, želáme vám k sviatku jari. K novej jari veľa sily, aby ste vy dlho žili. Na Veľkú noc veľa vody, spokojnosti a pohody. Milostiplné a požehnané Veľkonočné sviatky


- Najpiękniejsze życzenia z okazji Świąt Wielkanocnych - tak bogatych w swe przesłanie i tak niezwykłych w swej wymowie.

- Dziękując za życzenia - przesyłam również życzenia świątecznego odpoczynku od natłoku codziennych spraw spędzonego w gronie najbliższych, oby wiosenna aura stała się pięknym dopełnieniem tego czasu.

- Z okazji nadchodzących Świąt Wielkiej Nocy składam Wszystkim Państwu i Państwa Rodzinom serdeczne życzenia zdrowia, radości, ciepła w relacjach z Bliskimi i życzliwości z osobami, których dopiero Państwo spotkacie. Życzę siły i wiosennego, życiodajnego przekonania o wartości wyznaczania sobie nowych celów i sensu ich realizacji. Życzę też wytrwałości w optymistycznym spoglądaniu na otaczającą nas rzeczywistość oraz rozwijaniu w sobie chęci i umiejętności dostrzegania dobra i piękna w świecie, który tworzymy. Z nadzieją i radością tego szczególnego Czasu Odrodzenia,

- Szanowny Panie Profesorze! Zdrowych, spokojnych i Wesołych Świąt Wielkanocnych spędzonych w miłej atmosferze, oraz tradycyjnego samczego jajeczka.

- Szanowny Panie Profesorze, niech Wielkanoc będzie dla Pana i dla Najbliższych źródłem siły i nadziei, a nasz Pan niech umacnia dobro i miłość, którym Pan Profesor służy swoją pracą i szukaniem Prawdy. łączę wyrazy szacunku. Pozdrawiam. Szczęść Boże

- Samych radości świątecznych w gronie rodzinnym Pozdrawiam jak najcieplej z życzeniami do śpiewania wspólnego ....

- Szanowne Panie, Szanowni Panowie, Drodzy Przyjaciele, w przedświątecznej atmosferze, z reminiscencyjnymi wspomnieniami i serdecznością "od mego serca" wyrażam nadzieję na nasze dalsze trwanie w duchu pedagogii wielkopolskich forów pedagogicznych - w nadziei też oczekuję na przychylne odzewy

- pragnę życzyć, aby Zmartwychwstały wspierał wszelkie poczynania a Łaska i Radość Nowego życia, którym ON nas obdarowuje przeradzała codzienność ze wszystkimi jej wyzwaniami w przemiłe doświadczenie, że z Jego mocy możemy zawsze partycypować w nowym życiu. Tak po prostu i wielką serdecznością radosnych spotkań świątecznych, zdrowia i wesołego Alleluja, Jezus żyje! Z wyrazami szacunku i serdecznej sympatii

Konsultacyjne pozory i rozproszone poparcie dla projektu Ustawy 2.0

Już na początku marca eksperci Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego zarabiają na prowadzeniu szkoleń szumnie określanych jako kursy dla pracowników szkolnictwa wyższego na temat:

Stopnie i tytuł naukowy oraz nauczyciele akademiccy w systemie szkolnictwa wyższego i nauki w świetle Ustawy 2.0 Program i materiały szkoleniowe opracowane zostały na podstawie projektu ustawy z 16 marca 2018 r., uwzględniającego najnowsze zmiany wprowadzone przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Chyba otrzymali "gwarancje" z ministesrtwa, że w tym projekcie niewiele się zmieni, bo i zmienić się nie może, jeśli PIS chce utrzymać władzę przez jeszcze dwa lata. Obecna koalicja bowiem jest wysoce zagrożona, toteż prezes Jarosław Kaczyński nie miał wyjścia i musiał wyjść do dziennikarzy w dn. 28 marca 2018 r., by poinformować ich w lakonicznej formie o pełnym poparciu, jakiego ON udziela reformie szkolnictwa wyższego i nauki.

Nauczyciele akademiccy jeszcze naiwnie łudzą się nadzieją, że być może w czasie prac sejmowej podkomisji stałej do spraw nauki i szkolnictwa wyższego, w której zastępcą przewodniczącego jest poseł PiS Włodzimierz Bernacki, nastąpią jakieś istotne przesunięcia, zmiany czy korekty. Nic bardziej mylnego. Środowisko PiS zostało "złamane" w swojej aksjologicznej misji i musi podporządkować się neoliberalnej oligarchii, która stworzy podstawy do uwłaszczania się w kolejnej sferze publicznej.

Jak stwierdził jeden z wykładowców w ramach powyższych szkoleń (Uwaga: Cena szkolenia za jedną osobę: 597,00 zł netto, a brutto w przypadku gdy szkolenie finansowane będzie ze środków publicznych):

"Nie czytajcie tego, o czym piszą dziennikarze i nie słuchajcie tych bzdur o rzekomym oporze w środowisku akademickim wobec projektu Ustawy 2.0, bo to jest tylko i wyłącznie teatr dla większości zdezorientowanego społeczeństwa. Wystarczy, że minister rzucił w przestrzeń informację o wzroście w przyszłym roku budżetu na szkolnictwo wyższe o 700 mln zł, żeby niektórym oponentom zamknąć usta.

Jak mówił minister Jarosław Gowin - uczelnie dostaną 3 mld zł w ... "obligacjach skarbu państwa, które będą mogły przeznaczyć na inwestycje". Ponoć nawet pensje wzrosną, ale... "decyzja w tej sprawie będzie zależna od kondycji gospodarki i zapadnie w drugiej połowie tego roku...". To jest tak poważne, że aż śmieszne. I takie przysłowiowe "wróble na dachu" poparli ponoć wszyscy rektorzy, organizacje, związki zawodowe i ciała doradcze naszego resortu... . Jakoś nie widzę tego w sieci, a przecież świat realny to nie jego przedstawiciele w powyższych podmiotach.

W czasie konferencji prasowej dwóch doktorów i dwóch Jarosławów ci, którzy na bieżąco jej słuchali i oglądali, wyrażali emotikonami i komentarzami swój stosunek do powyższych deklaracji.

A urzędnicy i zarabiający na tej reformie eksperci już wiedzą:

Moduł I. Stopnie i tytuł naukowy.

1. Kalendarium przepisów wprowadzających, uchylających, przejściowych, dostosowujących i końcowych:
> Delegacje ustawowe do wydania aktów wykonawczych – nowe rozporządzenia, w tym:
> Wykaz konkursów grantowych o uznanej renomie międzynarodowej do uzyskania stopnia doktora habilitowanego.
> Nowa klasyfikacja dziedzin i dyscyplin uwzględniająca systematykę dziedzin i dyscyplin przyjętą przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD).
> Termin złożenia przez uczelnie, instytuty PAN oraz instytuty badawcze do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oświadczeń w sprawie przyporządkowania posiadanych uprawnień do nadawania stopnia doktora lub doktora habilitowanego do odpowiedniej dyscypliny w jednej z dziedzin według nowej klasyfikacji.
> Wydanie komunikatu przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów o uprawnieniach uczelni, instytutów PAN oraz instytutów badawczych do nadawania stopni w dyscyplinach i dziedzinach według nowej klasyfikacji.
> Końcowy termin na wszczęcie przewodów doktorskich, postępowań w sprawie nadania stopnia doktora habilitowanego oraz tytułu profesora
według dotychczasowych zasad.
> Ostateczny termin kiedy przewody i postępowania wszczęte według dotychczasowych zasad i niezakończone będą odpowiednio zamykane albo umarzane.
> Termin zniesienia Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów i rozpoczęcie pierwszej kadencji Rady Doskonałości Naukowej.
2. Nowe moduły i zakres danych w systemie POL-on:
> Wykaz osób ubiegających się o nadanie stopnia doktora;
> Baza dokumentów w postępowaniach awansowych doktora, doktora habilitowanego i profesora;
> Wykaz instytucji systemu szkolnictwa wyższego i nauki.
3. Analiza porównawcza obecnie raportowanych danych do modułu Zawiadomienia o nadaniu stopni naukowych, streszczenia, autoreferaty i recenzje a zakres informacji objęty nowymi obowiązkami sprawozdawczymi.
4. Okres przejściowy wprowadzania danych do systemu POL-on wg. przepisów dotychczasowych a termin raportowania danych za okres od dnia wejścia w życie ustawy oraz za okres od dnia 1 stycznia 2017 r.
5. Administracyjne kary pieniężne za naruszenie obowiązków informacyjnych i niewprowadzenie do systemu POL-on danych.
6. Rada Doskonałości Naukowej i jej zadania jako centralnego organu administracji publicznej ds. stopni i tytułów naukowych.
7. Zmiany w funkcjonowaniu uczelni w kontekście przesunięcia akcentu zarządzania z podstawowych jednostek organizacyjnych tj. wydziałów na poziom ogólnouczelniany – posiadanie uprawnień oraz prowadzenie czynności w przewodach i postępowaniach.
8. Zmiany w postępowaniu w sprawach nadania uprawnienia do nadawania stopnia doktora lub doktora habilitowanego.
9. Podmioty doktoryzujące i habilitujące posiadające uprawnienia do nadawania stopnia doktora lub doktora habilitowanego.
10. Organy uczelni nadające stopnie doktora lub doktora habilitowanego.
11. Wymogi ustawowe w zakresie sprawowania opieki naukowej przez promotora oraz wyznaczania recenzentów.
12. Czynności w przewodach doktorskich i postępowaniach habilitacyjnych oraz wymagania do nadania stopnia doktora lub doktora habilitowanego, w tym tzw. szybka ścieżka habilitacyjna dla wybitnych uczonych oraz uprawnienia równoważne z habilitacją.
13. Szkoła doktorska – podmiot/ty prowadzące oraz warunki prowadzenia.
14. Czynności w postępowaniu i wymogi nadawania tytułu profesora.

Moduł II. Nauczyciele akademiccy.

1. Przepisy uchylające, przejściowe, dostosowujące i końcowe - terminarz wprowadzania regulaminów pracy i wynagradzania oraz dostosowania umów o pracę do wymogów ustawowych.
2. Nauczyciele akademiccy a zasady ewaluacji działalności naukowej.
3. Nauczyciele akademiccy a zasady finansowania działalności naukowej.
4. Nowe bazy danych systemu POL-on, w tym nowe obowiązki sprawozdawcze i nowy zakres raportowanych danych.
5. Zasady zatrudniania nauczyciela akademickiego, w tym wyłączenia stosowania Kodeksu pracy.
6. Tryb i warunki przeprowadzania otwartego konkursu na potrzeby nawiązania pierwszego stosunku pracy, w tym szczególne przypadki odstępstwa od tego wymogu.
7. Zasady rozwiązywania stosunku pracy z nauczycielem akademickim, w tym szczególne przypadki wygaśnięcia umowy o pracę.
8. Stanowiska i grupy pracowników w ramach, których następuje nawiązanie stosunku pracy z nauczycielem akademickim.
9. Ustawowe wymogi i warunki zatrudniania nauczyciela akademickiego na danym stanowisku w ramach poszczególnych grup pracowników.
10. Statut uczelni a dodatkowe wymagania kwalifikacyjne niezbędne do zajmowania stanowisk przez nauczyciela akademickiego w ramach poszczególnych grup pracowników.
11. Ustawowe obowiązki nauczyciela akademickiego w ramach poszczególnych grup pracowników a szczegółowy zakres obowiązków określony w regulaminie pracy.
12. Regulamin pracy a zasady ustalania zakresu obowiązków nauczycieli akademickich dla poszczególnych grup pracowników i rodzajów stanowisk oraz określania rocznego wymiaru zajęć dydaktycznych, w tym godzin ponadwymiarowych.
13. Zasady, kryteria i tryb oceny okresowej nauczycieli akademickich.
14. Odpowiedzialność dyscyplinarna nauczycieli akademickich.
15. Stypendia i nagrody przyznawane nauczycielom akademickim.

Kto zapłacił z budżetu własnej jednostki za wysłuchanie powyższych treści może już przygotowywać współpracowników do wdrażania Ustawy w życie. Pozostali niech jeszcze łudzą się nadzieją, chyba że nie jest ona przysłowiową "matką głupich".