Zdaniem MEN i OKE w Poznaniu badania naukowe nie służą interesowi publicznemu

Jak prowadzić badania naukowe dotyczące oświaty i polityki edukacyjnej państwa, skoro zainteresowani obywatele, naukowcy nie mogą otrzymać koniecznych danych statystycznych, liczbowych. To, o czym poinformował mnie pan dr Bogdan Stępień, świadczy o bardzo niebezpiecznym zjawisku, które wymaga nie tylko stosownej reakcji odpowiednich organów władzy, ale także świadomości w naszym społeczeństwie poziomu arogancji władz publicznych! Czy rzeczywiście to są władze publiczne?

Pan dr Bogdan Stępień, który od szeregu miesięcy prowadzi żmudne diagnozy oświatowe z zastosowaniem metod statystycznych. Z początkiem marca 2014 r. zwrócił się do wszystkich okręgowych komisji egzaminacyjnych (OKE) w kraju z wnioskami (w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej) o przedstawienie mu zanonimizowanych wyników uczniów ze sprawdzianu po 6-klasie szkoły podstawowej. Ciekawe, że nie uzyskał takowych tylko od Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Poznaniu. Pozostałe OKE udostępniły mu potrzebne dane statystyczne bardzo szybko i bardzo rzetelnie.

Dyrektor OKE w Poznaniu uznał między innymi, że badania naukowe nie służą interesowi publicznemu i wydał decyzję administracyjną o odmowie udzielania informacji publicznej. Naukowiec, zgodnie z przysługującym mu prawem, odwołał się od tej decyzji do MEN. Na odpowiedź z tego resortu czekał ponad dwa miesiące - pomimo tego, że zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej powinno to nastąpić w terminie 14 dni. Wyglądało na to, że MEN miało problem.

MEN podtrzymał decyzję Dyrektora OKE w Poznaniu . W odpowiedzi na odwołanie w/w badacza - jak on twierdzi - zapewne poprzez zastosowanie instrukcji "kopiuj/wklej, kopiuj/wklej", urzędniczka MEN uznała (była nią Podsekretarz Stanu p. Joanna BERDZIK , absolwentka pedagogiki w zakresie nauczania początkowego), że badania naukowe leżą w sferze interesu prywatnego.

W odpowiedzi MEN (sygn. DP.0234.17.2014 z dnia 02 września 2014 r.) na skargę do WSA na decyzję MEN (sygn. DJE.WEK.5083.66.2014) czytamy:

„Zarówno Minister Edukacji Narodowej, jak i organ I instancji dokonali oceny czy uzyskanie informacji w postaci i formie określonej przez skarżącego jest szczególnie istotna dla interesu publicznego i uznali, że przesłanka ta nie została spełniona. Okoliczność, że wnioskodawca zamierza wykorzystać te dane do własnych badań naukowych nie przesądza bowiem, że ich wyniki miałyby szczególnie istotny wpływ na interes publiczny. Również z tą oceną nie zgadza się skarżący podnosząc, że rezultaty upublicznionych badań są zawsze istotne dla interesu publicznego przytaczając przykład wskazujący na korzyści płynące z badań naukowych dla ogółu społeczeństwa. Nawet gdyby przyjąć, że prowadzenie prac badawczych jest działaniem podejmowanym w interesie ogółu (choć takie założenie nie w każdym przypadku jest jednak prawdziwe), a więc jest działaniem podejmowanym w interesie publicznym, to przepis art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi, że uzyskanie informacji przetworzonej ma być szczególnie istotne dla interesu publicznego, […].”


Należy przypuszczać - pisze do mnie p. dr B. Stępień - że p. Joanna BERDZIK pisząc odpowiedź musiała mieć bardzo zły dzień/okres albo też całą parę wykorzystała na pracę nad "darmowym" EleMENtarzem, no bo dla przykładu, jeżeli badania naukowe leżą w sferze interesu prywatnego, to dlaczego z budżetu państwa finansowane są wynagrodzenia pracowników naukowych np. Polskiej Akademii Nauk? Dlaczego z podatków opłacane są tzw. "badania" prowadzone przez profesorów, doktorów hab., doktorów z Instytut Badań Edukacyjnych? A może u p. Joanny BERDZIK jest jak u Orwella: „wszystkie zwierzęta są sobie równe, ale niektóre są równiejsze”. Gdzie tu jest elementarna logika? Gdzie tu dbałość o budowanie społeczeństwa opartego na wiedzy - o którą troszczy się/zabiega p. Joanna BERDZIK?

Dobrze, że mamy demokrację, wprawdzie reglamentowaną, ale mimo wszystko pozwalającą na złożenie przez zainteresowanego skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję administracyjną MEN w powiązaniu z decyzją OKE w Poznaniu. Nie trzeba myśleć, by już teraz wiedzieć, że MEN przegra, ale za to zapłacą podatnicy. Czy wówczas p. J. Berdzik pokryje straty z własnej kieszeni? Przypomnimy to obywatelom III RP przed kolejnymi wyborami.


No i jeszcze jedna ciekawostka na temat rzekomej demokracji III RP:

To w mi­ni­ster­stwach za­pa­da­ją klu­czo­we dla na­sze­go kraju de­cy­zje. Co­dzien­nie od­wie­dza­ją je dzie­siąt­ki osób. Kto i do kogo przy­cho­dzi? To chcia­ło spraw­dzić sto­wa­rzy­sze­nie Sieć Oby­wa­tel­ska Watch­dog. Oka­za­ło się jed­nak, że sie­dem mi­ni­sterstw od­mó­wi­ło udo­stęp­nie­nia ksiąg wejść i wyjść. A dwa prze­ka­za­ły do­ku­men­ty, ale z za­sło­nię­ty­mi da­ny­mi. Czego się boją sze­fo­wie re­sor­tów? W mi­ni­ster­stwach za­pa­da­ją klu­czo­we dla kraju de­cy­zje. – Nie budzi wąt­pli­wo­ści fakt, iż wpły­wa­niem na nie mogą być za­in­te­re­so­wa­ni lob­by­ści. Oby­wa­te­le nie­wie­le wie­dzą o dzia­ła­niach władz oraz o tym z kim spo­ty­ka­ją się jej przed­sta­wi­cie­le – można prze­czy­tać na stro­nie in­ter­ne­to­wej Watch­dog.

Wiecie, które ministerstwa odmówiły, a zatem "kręci się w nich "lody"? Były to: Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji, Ministerstwo Edukacji Narodowej, Ministerstwo Gospodarki, Ministerstwo Skarbu Państwa, Ministerstwo Sportu i Turystyki, Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju. Urzędnicy uzasadniali odmowę ochroną danych osobowych albo odpowiadali, że rejestr wejść/wyjść nie stanowi informacji publicznej.

Demokracja na ustach rządzących

Oto dwie charakterystyczne wypowiedzi osób odpowiedzialnych za edukację i doskonalenie nauczycieli:

- Kształtowanie społeczeństw obywatelskich jest obecnie wspólną sprawą dla krajów Europy, niezależnie od ich niedawnej przeszłości – powiedziała Ewa Dudek, wiceminister edukacji narodowej podczas otwarcia dwudniowej konferencji „Demokracja w szkole". Spotkanie odbyło się w Senacie RP.

Demokracja nie jest dana raz na zawsze. Musimy się jej uczyć w domu i w szkole, poprzez praktyczne działanie - powiedziała. P.o. dyrektora Ośrodka Rozwoju Edukacji Aleksandra Zawłocka wyraziła nadzieję, że polska szkoła będzie przekazywać tę wiedzę dzieciom już od najmłodszych lat.

Polskim nauczycielom nie podoba się polityka rządu, w tym rozstrzygnięcia MEN, ale będą milczeć w obawie o miejsca pracy. Przyzwyczaili się do tego, że z MEN się nie wygra, podobnie jak z NFZ, PKP Intercity czy Pocztą Polską. Niezależnie od tego, jak szkodliwe są dla dzieci, młodzieży, ich rodziców, dla nauczycieli, społeczeństwa itd. decyzje władzy, i tak nie ma co podnosić głosu, bo one go i tak nie uwzględnią.

Ostatnio miał miejsce w Łodzi IX Kongres Zarządzania Oświatą, którego organizatorem jest Ogólnopolskie Stowarzyszenie Kadr Kierowniczych Oświaty. To z tego środowiska wyłoniono najpierw na dyrektorkę ORE, a potem na wiceministra edukacji panią Joannę Berdzik. Nic dziwnego, że Stowarzyszenie szybko przekształciło się z krytycznego wobec patologii władzy oświatowej, refleksyjnego w usłużne, uczesane, skoncentrowane na tzw. "dobrych radach", "dobrych praktykach", byle tylko czegoś nie stracić lub nie urazić swojej koleżanki.

Kongres miał wielu partnerów, donatorów, a zatem jego władze nie mogą narzekać na brak środków. Kiedy jednak jedna z jego uczestniczek na Forum OSKKO ośmieliła się napisać: Organizacja kongresu - porażka, uczestniczymy w nich od 10 lat, z roku na rok, gorzej, pytamy dlaczego?, spotkała ją litania krytyki. Kongresów OSKKO z udziałem ministrzyc edukacji krytykować nie wolno. Właśnie dlatego dobór referujących i prowadzących warsztaty był jak w PRL - grzeczny, potakujący, pełen zachwytów. Jak w dawnym PRL, byle nie poruszać trudnych, a prawdziwych problemów polskiej oświaty.

Dyrektorzy przedszkoli i szkół nie po to jechali do Łodzi, by wysłuchiwać krytyki. Wszyscy dobrze wiedzą, że jest źle, że ma miejsce kryzys, że absurdalne są niektóre prawa wykonawcze w oświacie, ale... nie należy o tym mówić, analizować tego, dociekać powodów, by je eliminować, gdyż należałoby zacząc od góry ("Ryba psuje się od głowy"). Co najwyżej, można po Kongresie zebrać jakieś uwagi, pytania , następnie należy je przesłać do MEN, a tam... wiadomo, pójdą ad acta. Byle tylko wszyscy mieli poczucie, że coś dobrego zrobili dla edukacji.

Ćwiczenia szkolne z wulgaryzmów?

Kiedy otrzymałem na fejsie fotkę strony zeszytu jednego z uczniów klasy II szkoły podstawowej miasta stołecznego Warszawy sądziłem, że to jest jakaś złośliwość sfrustrowanego rodzica lub niezadowolonego ucznia klasy szóstej. Tymczasem TVP-INFO poinformowała w sobotę swoich widzów, a przedrukowują to portale prasowe, następująco:

Skandal w podstawówce na stołecznym Ursynowie. Nauczycielka na lekcji języka polskiego uczyła dzieci rozróżniania spółgłosek i samogłosek na tekstach, w których roiło się od wulgaryzmów. Rodzice, którzy o sprawie dowiedzieli się z zeszytów swoich dzieci, są zszokowani. Szkoła na Kabatach dystansuje się od problemu.

Co to jest? Przedwyborcza "wrzutka" do Internetu, czyjaś prowokacja? Próba skompromitowania dyrektora (-ki) szkoły w obliczu nadchodzących wyborów do samorządu? Chęć czyjejś zemsty na nauczycielce siedmiolatków? Wydaje się to tak surrealistyczne, że aż niemożliwe. Wszystko się w tym komunikacie nie zgadza. Wiemy przecież, że we wczesnej edukacji nie ma nauczycieli przedmiotowych, tylko jest jeden nauczyciel-wychowawca kształcenia zintegrowanego który nie realizuje odrębnie zajęć z języka polskiego, osobno z matematyki, wiedzy o środowisku przyrodniczo-społecznym itd.

Dziennikarz komunikuje społeczeństwu (w jego tekście jest błąd ortograficzny):

Rodzice uczniów ze szkoły podstawowej nr 16 na Kabatach nie mogli uwierzyć własnym oczom – w zeszytach ich dzieci znajdowały się wycinki z prasy i książek, w których roiło się od wulgaryzmów. Okazało się, że nauczycielka na lekcji języka polskiego postanowiła uczyć dzieci rozróżniania spółgłosek i samogłosek na przykładzie tekstów, zawierających m.in. takie zwroty jak: "Idź p…l swoją matkę!", "P..l się Hitlerze", "Cześć rasiści".

Jeśli to prawda, to zdumiewająca i rodzice mają pełne prawo domagać się wyjaśnień od nauczycielki wczesnej edukacji, dlaczego tak postąpiła. Jako członkowie Rady Rodziców nic nie wskórają, gdyż opinie tego organu, ani jego wnioski nie są w żadnej mierze zobowiązujące dla dyrektora szkoły czy nadzoru pedagogicznego. Gdyby działała w SP nr 16 na Kabatach Rada Szkoły, to mogłaby przeprowadzić diagnozę zaistniałego zdarzenia, zaprosić na rozmowę nauczycielkę i podjąć decyzję o zastosowaniu odpowiedniej sankcji wobec niej jej bezpośredniego przełożonego. Dyrektor nie mógłby takiego wniosku zlekceważyć i nie zrealizować, gdyż wówczas Rada Szkoły złożyłaby wniosek do organu prowadzącego szkołę o ukaranie nie tylko nauczycielki, ale i dyrektora szkoły. Jej za naruszenie dobrych obyczajów i standardów pracy pedagogicznej w szkole, a jego za nierespektowanie prawa oświatowego.

Rodzice nie znają prawa oświatowego i nie wiedzą, że gdyby powołali do życia radę szkoły, to mogliby z własnej inicjatywy diagnozować problemy społeczno-wychowawcze w szkole lub powierzać tego typu badanie specjalistom, oceniać i opiniować pracę nauczyciela a nawet dyrektora szkoły, by móc wnioskować - w zależności od wyniku - o wyróżnienie lub karę do właściwych przełożonych.

Niestety, rodzice nie wiedzą, że ustawa o systemie oświaty zachęca do powoływania obok rady rodziców także rady szkoły, który to organ jest nadrzędnym ciałem społecznej kontroli i współpracy rodziców wraz z nauczycielami na rzecz uczynienia szkoły środowiskiem przyjaznym, wartościowym i godnym edukacji dzieci. Wolą wysłać anonimową wrzutkę do komunikatora społecznego, zainteresować problemem dziennikarzy, a ci ostatni dla zwiększenia poczytności odpowiednio wyolbrzymią sprawę. Może zatem warto zacząć od dołu, od własnej partycypacji, zainteresowania się tym, kto uczy nasze dzieci, kim jest, jakie ma kwalifikacje, jakie preferencje metodyczne w kształceniu i wychowywaniu itp. Może należałoby najpierw spotkać się z wychowawcą klasy, nauczycielem i porozmawiać z nim nie tylko o tym, jaki jest plan zajęć, czy i jak wysokie mają być składki na radę rodziców (chociaż wiadomo, że mogą być dla wszystkich zerowe), czego oczekuje od dzieci, a czego spodziewa się po rodzicach i jak można mu pomóc, a w czym i z kim razem z nim powalczyć?

A może to dzieci miały zadaną pracę do domu, by wkleiły dowolny tekst z gazety, jaką czytają rodzice? To Jaś wkleił, a pani pewnie przeżyła wstrząs? A może macie inne hipotezy?

Deklaracja Obywatelska w służbie edukacji narodowej

Piątkowa debata, która miała miejsce w Collegium Civitas w Warszawie, w jubileuszowym roku 25-lecia polskiej transformacji społeczno-politycznej , została zorganizowana przez Fundację „Rodzice Szkole” wraz z Komitetem Nauk Pedagogicznych PAN. Szczególnym patronatem objął ją Prezydent RP Bronisław Komorowski.


Z relacji Pani prof. Marii Dudzikowej z KNP PAN wiem, że była znakomitą okazją nie tylko do afirmowania wszystkiego tego, co obywatelskim środowiskom udało się dotychczas zrealizować, ale także pozwala na dostrzeżenie - skrywanych przez wyspecjalizowane służby propagandowe –procesów degradacji, niszczenia polskiej demokracji z udziałem edukacji publicznej i odpowiedzialnych za to podmiotów. Mimo objęcia patronatem tej konferencji przez MEN nikt - rzecz jasna z tego urzędu nie przybył. Przyjechali natomiast z kraju kuratorzy lub wicekuratorzy oświaty i dyrektorzy przedszkoli oraz szkół, a także działacze edukacyjnych organizacji obywatelskich.

Nie wiemy, kogo obawiali się urzędnicy MEN - czy działaczy oddolnych ruchów obywatelskich, czy profesor pedagogiki z KNP PAN, czy oddanych oświacie niepublicznej i publicznej rodziców? Może lękano się, że dojdzie do konfrontacji z przedstawicielami ruchu "Ratujmy Maluchy", który w nowej wersji powinien przemianować się na "Ratujmy Rodziców", bo to w nich tkwi siła troski i walki o edukacyjne losy własnych dzieci.

Z każdym rokiem pojawiają się coraz bardziej niepokojące wyniki badań naukowych, ale także krytyczne głosy części polityków, samorządowców, obywateli skupionych wokół oddolnej, w tym pozarządowej służby na rzecz polskiej edukacji, które wskazują na kryzys polskiej demokracji, na zanik włączania się młodych obywateli w procesy społecznej współodpowiedzialności za zachodzące zmiany w systemie oświatowym. Coraz bardziej uświadamiamy sobie ogromny dysonans między tym, co było celem oraz przedmiotem walki środowisk opozycyjnych w dobie PRL, postulatami solidarnościowego ruchu oporu a ich zdradziecką realizacją w wolnej już przecież Polsce.

O marnotrawstwie etosu „Solidarności” i skutecznym odradzaniu się w sposobach sprawowania władzy przez elity wszystkich opcji politycznych centralizacji, etatyzmu, biurokratyzmu i pozoranctwa w polityce oświatowej mówiła Wiceprzewodnicząca Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN prof. Maria Dudzikowa.

Przekazałem Uczestnikom tej debaty życzenia, by konferencja sprzyjała rozwijaniu refleksyjności społecznej w zakresie niedostatków autonomii działania pedagogicznego nauczycieli w wyniku nieustannych nadregulacji prawnych ich profesji. Wymiana poglądów i doświadczeń powinna wzmacniać wzrost aktywności obywatelskiej, rzeczywistej i oby docenianej partycypacji rodziców w procesy wychowawcze w szkołach. Tylko wówczas osłabi się władzę biurokratyczną, która nie będzie mogła już z taką łatwością traktować swoich obywateli jako „poddanych”.

Wzajemne zaufanie do władz i instytucji oświatowych oraz do głównych aktorów sceny edukacyjnej (nauczyciele, uczniowie i ich rodzice) powinno być czynnie wypracowywane i negocjowane, by redukować obojętność części z nich na pojawiające się w szkolnictwie patologie lub dysfunkcje.
W imieniu władz Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN wyraziłem też głęboki szacunek dla oddolnych, obywatelskich inicjatyw w służbie edukacji rozumianej jako ogólnonarodowe dobro.

Wiem, że cele konferencji zostały zrealizowane, bowiem jej Uczestnicy przyjęli następującej treści Deklarację Obywatelską:

Warszawa 3 października 2014 roku


Uczestnicy konferencji: Środowiska obywatelskie w służbie edukacji narodowej 1989– 2014 wyrażają uznanie i podziękowanie wszystkim tym, którzy w latach 80. ub. wieku mieli odwagę sprzeciwić się komunistycznemu systemowi edukacji i wskazać drogę, prowadzącą do oświatowego pluralizmu, powstania szkolnictwa niepublicznego oraz wyzwolenia energii społecznej, służącej rozwojowi działalności pro publico bono.

Doceniamy także znaczenie szeregu prac na polu edukacji narodowej podejmowanych w minionym dwudziestopięcioleciu przez tysiące obywateli i liczne organizacje pozarządowe. To dzięki ich aktywności, zaangażowaniu i wieloletnim konsekwentnym działaniom, polegającym na budowaniu poparcia społecznego oraz przekonywaniu do proponowanych zmian parlamentarzystów i ministrów edukacji narodowej, wprowadzono do polskiego systemu oświaty wiele rozwiązań, wychodzących naprzeciw wyzwaniom XXI wieku.

Dostrzegając osiągnięcia i szanse, ale również zagrożenia, wynikające z pewnych błędów w polityce oświatowej państwa, jakie pojawiają się przed polską szkołą, uważamy za niezbędne budowanie stałej płaszczyzny publicznej debaty w sprawach dotyczących narodowego systemu edukacji. Niezbędna jest także trwała współpraca wszystkich obywateli naszego kraju, dla których przyszłość Polski oraz wykształcenie i wychowanie młodego pokolenia są priorytetami w działaniu na rzecz dobra wspólnego. Taką debatę rozpoczynamy konferencją: Środowiska obywatelskie w służbie edukacji narodowej 1989 – 2014, deklarując jednocześnie jej kontynuowanie i zapraszając do niej rodziców, nauczycieli, uczniów, samorządy terytorialne, przedstawicieli oświatowej administracji publicznej i polityków.


W imieniu organizatorów konferencji:



Prof. dr hab. Maria Dudzikowa - Wiceprzewodnicząca Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN.



Prof. dr hab. Stanisław Mocek- Rektor Collegium Civitas



Wojciech Starzyński – Prezes Zarządu Fundacji „Rodzice Szkole”

W imieniu Rzecznika Praw Dziecka – Marka Michalaka

- prof. APS dr hab. Barbara Smolińska-Theiss


Prezes Fundacji "Rodzice Szkole" pan Wojciech Starzyński przekazał mediom następującej treści pokonferencyjny komunikat:

Nowy etap w uspołecznieniu polskiej szkoły - refleksje pokonferencyjne


Konferencją Środowiska obywatelskie w służbie edukacji narodowej 1989 – 2014 Fundacja „Rodzice Szkole” i skupiające się wokół niej środowiska rodziców (przede wszystkim rad rodziców) oraz nauczycieli i dyrektorów szkół, rozpoczęły nowy etap w procesie uspołeczniania polskiej oświaty.

Okres, w którym znaczącym kreatorem i konstruktywnym recenzentem polityki oświatowej państwa, były powstające na przełomie lat 80 i 90-tych ub. wieku organizacje pozarządowe, należy uznać za zamknięty. Dziś ci, którzy doprowadzili do złamania monopolu państwowego w systemie edukacji , założyli setki niepublicznych szkół i przedszkoli oraz aktywnie uczestniczyli w reformie polskiego szkolnictwa, zamykają się w wąskim obszarze oświaty niepublicznej i wyraźnie nie mają ochoty z tej niszy edukacyjnej wychodzić. Podkreślam , że moim celem jest pokazanie obecnych realiów, a nie krytykowanie kogokolwiek, ponieważ zasługi jakie dla polskiej oświaty położyły w minionym dwudziestopięcioleciu, takie organizacje jak m.in. Społeczne Towarzystwo Oświatowe czy Stowarzyszenie Przymierze Rodzin, na trwałe zapisały się w procesie zmian po 4 czerwca 1989 roku. Mówiliśmy o tym między innymi na naszej konferencji, zaznaczając, że jest to piękny, ale już zamknięty rozdział najnowszej historii polskiej szkoły.

Dziś przyszłość oświaty w znacznej mierze spoczywa w rękach rodziców, a przede wszystkim rad rodziców - mądrych, aktywnych, poczuwających się do odpowiedzialności nie tylko za szkołę własnych dzieci, ale za cały systemu edukacji. To one powinny nawiązywać ze sobą współpracę budując silny ogólnopolski ruch Rad Rodziców. To one powinny wspierać dobrych, odpowiedzialnych nauczycieli (a jest ich na pewno wiele tysięcy), próbujących wyrwać się z bezdusznej biurokratycznej machiny, w którą ten wspaniały zawód wtłaczają urzędnicy MEN i kolejni ministrowie edukacji narodowej.
Taką refleksją zakończyliśmy nasze spotkanie, takie przesłanie zostało zamieszczone w przyjętej Deklaracji Obywatelskiej.


Wojciech Starzyński
Prezes Zarządu Fundacji „Rodzice Szkole”

P.S. W trakcie konferencji kilkakrotnie podkreślano jak ważny dla uczestników był Patronat Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, oraz skierowany do nich list od Pana Prezydenta.
Szkoda, że mimo oficjalnego zaproszenia, tego znaczącego dla polskiej oświaty wydarzenia nie dostrzegła minister edukacji narodowej p. Joanna Kluzik-Rostkowska.
W ocenie obecnych było to nie tylko zaprzeczeniem ogólnie przyjętych zasad, ale również wyraźnym naruszeniem norm i obowiązków wynikających z piastowanego stanowiska.


25 lat działań obywatelskich

W dniu 3 października br. odbyła się organizowana przez Fundację „Rodzice Szkole”, we współpracy z Komitetem Nauk Pedagogicznych PAN i Collegium Civitas, konferencja

Środowiska obywatelskie w służbie edukacji narodowej 1989 – 2014


Uczestniczyło w niej ponad 100 osób, wśród których znaleźli się Kuratorzy Oświaty, przedstawiciele oświatowych organizacji pozarządowych, reprezentanci samorządów terytorialnych, dyrektorzy i nauczyciele szkół, liczna grupa przedstawicieli rad rodziców oraz osoby od lat współpracujące z naszym środowiskiem. Konferencja rozpoczęła się odczytaniem listu od Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, którego fragment przytaczam:

Dobra edukacja zakłada gotowość do dialogu i współpracy wszystkich stron tego procesu. Zgodnie z ideą głoszoną przez głównego organizatora, Fundację „Rodzice Szkole” rodzice powinni być dla szkoły partnerami i sprzymierzeńcami. Dziękuję Państwu za obywatelskie zaangażowanie i troskę o przyszłe pokolenia.

Bardzo ciekawy program, wypełniony referatami dotyczącymi wielu tematów związanych
z polską edukacją, wywołał ożywioną dyskusję, zakończoną przyjęciem Deklaracji Obywatelskiej wytyczającej kierunek działań. które zgromadzeni chcą podejmować.
Na pełną ocenę wpływu konferencji na życie publiczne kraju jeszcze za wcześnie
(na pewno pomoże w tym, zadeklarowane przez organizatorów wydanie materiałów pokonferencyjnych), ale już dziś zachęcam do zapoznania się z felietonem p Wojciecha Starzyńskiego, będącym pierwszą próbą podsumowania tego, ważnego dla polskiej oświaty,
wydarzenia.
Krzysztof Zuba
Rzecznik Prasowy Fundacji „Rodzice Szkole”

Czy powstanie nowy podział dziedzin nauk?

Jak pisałem przed wakacjami, w wyniku czerwcowych obrad w Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk przekazałem Pani Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego treść uchwał, które dotyczą kluczowych kwestii odpowiedzialności władz państwowych za stan regulacji prawnych. Wymagają one jak najszybszych korekt, by w jednych sprawach zakończyć wreszcie długotrwale podtrzymywany stan patologii (o tym wielokrotnie Komitet informował MNiSW) w środowisku akademickim czy też podjęcia działania sprzyjającego naprawie aktualnych problemów w kształceniu kadr. Są to uchwały w następujących kwestiach:

1. Uchwała w sprawie skutecznego wstrzymania turystyki habilitacyjnej Polaków na słowackie uczelnie.

2. Uchwała w sprawie włączenia pedagogiki jako dyscypliny naukowej do dziedziny nauk humanistycznych.

3. Uchwała w sprawie zmian związanych z ujednoliceniem przepisów resortowych Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego określających wymagania w zakresie standardów kształcenia przygotowujących do wykonywania zawodu nauczyciela z dnia 17 stycznia 2012 r. oraz Ministerstwa Edukacji Narodowej w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli z dnia 12 marca 2009 r.

4. Uchwała Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN popierająca STANOWISKO WYDZIAŁU I POLSKIEJ AKADEMII NAUK W SPRAWIE SYTUACJI NAUK HUMANISTYCZNYCH I SPOŁECZNYCH W POLSCE.

Komitet Nauk Pedagogicznych PAN otrzymał od Sekretarza Stanu pana prof. Marka Ratajczaka rzetelną odpowiedź na powyższe kwestie, toteż będę dzielił się tak nią, jak i dalszym postępem współpracy Komitetu z resortem nauki i szkolnictwa wyższego.

Zacznę od kwestii kluczowej - nie tylko dla pedagogiki - a dotyczącej naszego stanowiska, by "dopisać" ją jako dyscyplinę naukową do dziedziny nauk humanistycznych. Zdaniem Podsekretarza Stanu:

Wobec propozycji przyporządkowania m.in. dyscypliny naukowej "pedagogika" zarówno do dziedziny nauk społecznych, jak również do dziedziny nauk humanistycznych, Centralna Komisja wyraziła stanowisko, zgodnie z którym nie wydaje się uzasadnione "dublowanie" jednorodnych dyscyplin naukowych. W opinii Centralnej Komisji celowe byłoby rozważenie powrotu do jednej dziedziny, obejmującej obecne nauki humanistyczne i nauki społeczne, która to dziedzina mogłaby nosić nazwę "nauk humanistyczno-społecznych".

Niezależnie od powyższego, uprzejmie informuję, iż do Ministerstwa napływają ze strony środowiska akademickiego liczne postulaty dotyczące dokonania zmian w wykazie obszarów wiedzy, dziedzin nauki i sztuki oraz dyscyplin naukowych i artystycznych - (Dz.U. Nr 179, poz. 1065). Postulowane zmiany mają charakter kompleksowy, tj. dotyczą zarówno utworzenia nowych dyscyplin naukowych, przeniesienia poszczególnych dyscyplin naukowych do innych dziedzin nauki, jak również umieszczenia poszczególnych dyscyplin naukowych w więcej niż jednej dziedzinie nauki.

W dniach 29 maja 2014 r. w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego odbyło się spotkanie Pani minister Leny Kolarskiej-Bobińskiej z Centralną Komisją do Spraw Stopni i Tytułów, Radą Główną Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Komitetem Polityki Naukowej, Radą Młodych Naukowców i Zespołem do Spraw Dobrych Praktyk Akademickich. Przedmiotem spotkania był sposób finansowania Centralnej Komisji, procedura nadawania tytułu naukowego profesora, sposób recenzowania w postępowaniach habilitacyjnych oraz o nadanie tytułu naukowego profesora, współpraca Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z Centralną Komisją oraz pozostałymi uczestnikami spotkania.

Wobec ww. postulatów dotyczących zmian w wykazie obszarów wiedzy, dziedzin nauki i sztuki oraz dyscyplin naukowych i artystycznych ustalono, iż zorganizowane zostanie kolejne spotkanie w analogicznym gronie, w ramach którego przedyskutowane zostaną możliwości wypracowania nowych reguł podziału nauk, uwzględniających propozycje środowiska akademickiego.

Demaskujmy kłamliwą propagandę oświatową

Mój przyjaciel spotkał emerytowanego profesora matematyki PAN. Wybitny specjalista, który wykształcił znakomitych matematyków. Autor podręczników szkolnych i akademickich, które nie powstawały w wyniku politycznego zapotrzebowania na kicz. Jego emerytura jest tak "wysoka", że poprosił go, by mu kupił najtańszy chleb, bo na więcej mu nie starczy. Nauczyciele i emerytowani profesorowie mają godność. Nie wyjdą na ulicę jak górnicy i nie będą palić opon. Nie zjadą do piwnicy szkolnej, by strajkować. Na ich honorze i mitycznej misji bazuje każda władza (z wyłączeniem pierwszego, postsocjalistycznego ministra edukacji Henryka Samsonowicza, bowiem za jego kadencji płace były bardzo wysokie, powyżej średniej krajowej).

Zbliżają się wybory samorządowe, a za rok parlamentarne. Powinniśmy pamiętać o tym, że pensje nauczycieli są ustanawiane przez MEN i w bieżącym roku szkolnym minimalne stawki wynagrodzenia zasadniczego wynoszą (brutto):

• dla nauczyciela stażysty: 2.265 zł;

• dla nauczyciela kontraktowego: 2.331 zł;

• dla nauczyciela mianowanego: 2.647 zł;

• dla nauczyciela dyplomowanego: 3.109 zł.

Dla porównania przyjrzyjmy się danym GUS z marca 2014 r. Średnia krajowa brutto pół roku temu wyniosła 4017,75 zł, co oznacza, że żadna z nauczycielskich grup zawodowych nie osiągnęła tego stanu. Polscy nauczyciele zarabiają od 50% do 25% mniej niż wynosi średnia krajowa.

Nie wspominam tu o nędznych płacach młodych pracowników nauki, adiunktów, ale i doktorów habilitowanych, których płace podstawowe nie mają szans na osiągnięcie tej średniej. Wszyscy oni, także profesorowie muszą dorabiać na drugim etacie lub podejmować się działalności gospodarczej (usługowej). Tymczasem władze mają usta pełne frazesów na temat budowania społeczeństwa wiedzy, społeczeństwa informacyjnego.

Pani minister Joanna Kluzik-Rostkowska nie chwali się na konferencjach prasowych, że zamroziła pulę pieniędzy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla nauczycieli. Nie informuje też polskiego społeczeństwa, że polscy nauczyciele mają najniższe płace spośród pedagogów państw UE, nie wspominajmy już o krajach OECD.

Prekariat jest dobrym określeniem dla sytuacji zawodowej i kulturowej polskich nauczycieli, od których wymaga się wiele, ale daje im najmniej. To tak, jak chcielibyśmy, żeby bezdomni kształcili innych - jak zdobyć własne mieszkanie, jak założyć rodzinę i być szczęśliwym Polakiem.

Chcemy społeczeństwa wiedzy, informacyjnego, ponowoczesnego technologicznie, ale żałujemy na płace dla nauczycieli dokładnie tak samo, jak miało to miejsce w okresie PRL. Nie będę porównywał płac w resorcie edukacji, ORE, CKE, OKE, KOWEZiU, CIE, kuratoriach oświaty, wydziałach edukacji (władz samorządowych) itp., bo po co się denerwować. Wstyd i hańba, że w 25 lat po odzyskaniu wolności nauczyciele powszechnej i publicznej oświaty, nauczyciele akademiccy zarabiają poniżej standardów przyzwoitości i koniecznej inwestycji we własny rozwój. Muszą dziadować, dorabiać, zabiegać o godziny lub środki z grantów unijnych.

Najnowszy raport OECD, która to organizacja posługuje się wskaźnikiem PPP określającym relację między wynagrodzeniem a kosztami życia potwierdza, że polscy nauczyciele są w grupie najsłabiej zarabiających na świecie. Najniższe pensje otrzymują nauczyciele z Polski, Słowacji i Węgier. Polak -Słowak dwa bratanki...

Kto może ubiegać się o tytuł naukowy profesora?

Z dniem 1 października 2014 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o stopniach i tytule naukowym. Konsultacje, spory i dyskusje wokół jej treści trwały od ostatniej nowelizacji w 2011 r., toteż mamy teraz do czynienia z nowelizacją nowelizacji, a już mówi się o potrzebie nowelizacji znowelizowanej nowelizacji tej ustawy. Piękne, ale prawdziwe.

Środowisko akademickie mimo wszystko z zadowoleniem przyjęło rządową inicjatywę legislacyjną, dotyczącą tekstu ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, gdyż zawarte w jej poprzedniej wersji kryteria ubiegania się o tytuł naukowy były wysoce zaporowe. Także Centralna Komisja poparła propozycje liberalizacji, a w istocie urealnienia, wymogów stawianych kandydatom do tytułu naukowego profesora (art.26 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych w nowym brzmieniu).

W wyniku przyjętej przez Sejm i podpisanej przez Prezydenta RP nowelizacji w/w ustawy wymagania do tytułu profesora są następujące. Kandydat do tytułu naukowego:

1) posiada osiągnięcia naukowe znacznie przekraczające wymagania stawiane w postępowaniu habilitacyjnym;

2) posiada doświadczenie w kierowaniu zespołami badawczymi realizującymi projekty finansowane w drodze konkursów krajowych lub zagranicznych lub odbył staże naukowe w instytucjach naukowych, w tym zagranicznych, lub prowadził prace naukowe w instytucjach naukowych, w tym zagranicznych;

3) posiada osiągnięcia w opiece naukowej – uczestniczył co najmniej:

a) raz w charakterze promotora w przewodzie doktorskim zakończonym nadaniem stopnia oraz

b) raz w charakterze promotora pomocniczego w przewodzie doktorskim zakończonym nadaniem stopnia lub uczestniczy w charakterze promotora w otwartym przewodzie doktorskim, oraz

c) dwa razy w charakterze recenzenta w przewodzie doktorskim lub w przewodzie habilitacyjnym lub w postępowaniu habilitacyjnym.

Nowelizacja wprowadza istotne uściślenie dotyczące rad naukowych jednostek, które prowadzą postępowanie o nadanie tytułu naukowego. Otóż mogą w tym uczestniczyć tylko i wyłącznie członkowie danej jednostki (rady instytutu, rady wydziału), którzy są samodzielnymi pracownikami naukowymi. Zdarzało się w niektórych uczelniach, że ponoć głosowali nad takim wnioskiem także pozostali członkowie tych rad (studenci, pracownicy administracji i pracownicy pomocniczy), co w istocie było kuriozalne.

Podstawą ubiegania się o tytuł naukowy profesora muszą być osiągnięcia naukowe znacznie przekraczające wymagania stawiane w postępowaniu habilitacyjnym. Punktem odniesienia do dokonania oceny są te, jakie przyczyniły się do uzyskania stopnia doktora habilitowanego. O tym zatem będą rozstrzygać powołani w postępowaniu na tytuł naukowy recenzenci, którzy muszą kierować się kryteriami jakościowymi i ilościowymi owych dokonań. W tym postępowaniu Centralna Komisja powołuje pięciu recenzentów o renomie międzynarodowej spośród osób zaproponowanych przez radę jednostki organizacyjnej lub spośród innych osób. Tym samym ustawodawca ograniczył (co także podtrzymał w obecnej nowelizacji) rolę rady jednostki organizacyjnej w tym zakresie.

Podtrzymano zaostrzone wymagania, jakie są stawiane recenzentom, bowiem żaden z nich nie może być zatrudniony w tej samej szkole wyższej lub jednostce organizacyjnej niż ta, której pracownikiem jest osoba ubiegająca się o nadanie tytułu naukowego, ani też nie może być członkiem rady jednostki organizacyjnej przeprowadzającej postępowanie. O podjęciu uchwały decydują członkowie rady jednostki organizacyjnej, ale nie uczestniczą w jej posiedzeniu i głosowaniu recenzenci, co do których ustawa nie formułuje nawet wymogu ich zaproszenia na właściwe posiedzenie.

Kandydaci powinni zatem przed złożeniem wniosku dokonać najpierw zestawienia swoich osiągnięć do habilitacji, a następnie wykazać te, które są świadectwem ich znaczącej pracy naukowo-badawczej po uzyskaniu samodzielności naukowej. Pozostałe bowiem warunki dotyczące uczestniczenia w rozwoju kadr naukowych są precyzyjne i jednoznaczne, a przy tym zliberalizowane w stosunku do ustanowionych w 2011 r.

W przypadku pedagogiki mogę potwierdzić, że na warunkach znacznie trudniejszych zostało wszczęte jedno postępowanie. Tak więc można było spełnić poprzednie, znacznie wyższe kryteria. Wypada zatem życzyć doktorom habilitowanym w dyscyplinie pedagogika, by kontynuowali swoje pasje naukowe i wzbogacali nie tylko własne dokonania, ale przede wszystkim znacząco przyczyniali się do rozwoju nauk pedagogicznych. Mamy już potwierdzenie z Kancelarii Prezydenta RP, że wkrótce uzyskają nominacje profesorskie kolejni pedagodzy.

Jest jeszcze jeden ważny zapis w ustawie, który dotyczy możliwości pozbawienia tytułu naukowego profesora osoby, która naruszyła prawa autorskie (plagiat). Ta kwestia obejmuje - jak sądzę, ale będę to wyjaśniał także w Ministerstwie - nie tylko tych profesorów, którzy uzyskali tytuł naukowy w kraju, ale także poza granicami. Są bowiem w Polsce profesorowie, którzy uzyskali np. w Rosji czy na Słowacji tytuł naukowy profesora, ale naruszyli prawa autorskie w swoich dysertacjach czy publikacjach naukowych. Tytuły naukowe takich osób nie powinny być w uznawane na terytorium Rzeczpospolitej. Oszuści niech czerpią korzyści tam, gdzie je uzyskali. Nie powinno jednak być tak, że będą kształcić młode pokolenia i nie daj Panie Boże promować kolejnych naukowców stawiając za wzór własną nieuczciwość.