Przyjąłem zaproszenie na żeglowanie jachtem po Adriatyku. Dwa tygodnie spędzone z przyjaciółmi na jachcie "Pelageja" okazało się najlepszym sposobem na całkowity reset od codziennych stresów w pracy zawodowej oraz aktywności społecznej. Spędzenie z Najbliższymi dwóch tygodni na żeglowaniu po różnych zakątkach wybrzeża Chorwacji - oddzielonego od pełnego morza ciągłą linią wysp - sprawiło, że mogłem być z dala od problemów i trosk.
To był doskonały czas na nabranie sił z dala od cywilizacji, od smażenia się na plaży w temperaturze 30-40 st. Celsjusza, z możliwością chłodzenia się w morzu, ale z koniecznością chowania się przed promieniami słońca. Jak tu zwiedzać na lądzie piękne miasta i miasteczka, skoro lejący się z nieba żar ogranicza spacery, wędrówki czy krajoznawcze zwiedzanie nowego regionu. Żeglując wchłania się nie tylko piękno przyrody, okolic, ale i doświadcza kojącego w upale powiewu wiatru.
Na jachcie są zupełnie inne warunki życia, cieszenia się odkrywaną codziennie naturą, poznawania nowych miejsc, środowisk, a przy tym bycia ze sobą zaprzyjaźnionej grupy osób, która może przeżywać nieoczekiwane przygody. Nie wszystko przecież da się przewidzieć. Mimo satelitarnej prognozy pogody przemieszczanie się jachtu po falach wewnętrznego morza Chorwacji niosło zaskakujące chwile i wywoływało niespotykane na lądzie doznania.
Otwarta przestrzeń Adriatyku, wiatr w żaglach i morska bryza, która przy niezwykle silnym wietrze zalewa burty jachtu budziła od czasu do czasu grozę, z rzadka wywoływała poczucie niepewności. Tu wszystko mogło się wydarzyć przy nagłym załamaniu się pogody czy zderzeniu się dwóch frontów gorącego i zimnego powietrza. Na jachcie pokazały się kołyszące nim "dziady", kiedy nadeszło burzowe "kowadło" a wiatr sięgał 6 stopni w skali B.
W takiej sytuacji, przy silnym wietrze i wysokiej fali, płynęliśmy na silniku przy schowanych żaglach. Kapitan doskonale wiedział, jak dobrać odpowiednią powierzchnię żagli, by dotrzeć do wyznaczonego celu bezpiecznie i w miarę szybko. Dla mnie największą atrakcją było halsowanie, czyli płynięcie na żaglach w kierunku, z którego wieje wiatr, na zmianę prawym i lewym bajdewindem.
Mieliśmy też trudną sytuację, kiedy zerwało się w trakcie szalejącej burzy jedno z zabezpieczeń żagla ZERO. Doszło do nagłego przechylenia jachtu na jedną stronę. Tylko opanowanie kapitana, genialny spokój i stanowczość w wydawaniu załodze poleceń sprawiło, że nie wystąpiła panika. Udało się uratować żagiel, bo o jacht z załogą nikt nie musiał się martwić. Bezpiecznie dopłynęliśmy do jednej z uroczych zatok przy jednej z wysp, gdzie można było ochłonąć od silnych emocji i wykąpać się (tzw. "kąpiułki") w jakże czystej wodzie Adriatyku.
Chorwacja ma aż 888 wysp, a na każdej z nich wiele, niemalże niedostępnych z lądu zatok, w których podziwialiśmy piękno przyrody oraz zróżnicowaną strukturę nabrzeża, skalistych gór czy wspaniałej roślinności. Linia chorwackiego wybrzeża liczy 5790 km, z czego 1778 km przypada na linię brzegową i ponad 4000 km na obrzeża wysp. Żeglowanie rozpoczęliśmy w marinie Kasztela w Splicie, by podążając kanałem Pakleni dotrzeć do wyspy Solta, Scedro, Vis, a kanałem Korczulańskim - do wyspy i miejscowości Korczula (tu urodził się i zmarł Marco Polo). Dalej pozostało nam podróżowanie jachtem wzdłuż wyspy Hvar, by dotrzeć wreszcie po tygodniu żeglowania do perły Adriatyku jaką jest Dubrovnik.
W ciągu 12 dni na morzu zobaczyłem wyspy i półwyspy Dalmacji oraz kilka wiosek, do których można było dotrzeć tylko drogą morską. Mieliśmy wyjątkowe szczęście, kiedy płynąc na żaglu w pobliżu wyspy Cres i Lošinj zobaczyliśmy towarzyszące nam delfiny butlonose, które popisywały się nagłymi wyskokami w górę, by w oka mgnieniu zniknąć pod wodą. Udało mi się zarejestrować ich zabawę telefonem komórkowym.
Większość nocy spędziliśmy na jachcie, ale cumowaliśmy także w marinach (specjalne przystanie dla jachtów). Tych ostatnich jest 50, ale chcąc odpocząć od ludzi wybieraliśmy cumowanie w zatokach wysp (rufą de kei czy za pomocą kotwicy na cumowisku). Niedostępne dla większości odwiedzających Chorwację zatoczki były doskonałym miejscem do kąpieli i nurkowania. Trzeba było jednak przy brzegu uważać na jeżowce.
W ciągu niespełna dwóch tygodni mogłem poznać różne techniki cumowania przy brzegu czy w marinie oraz związane z tym działania, które należało wykonywać na polecenie kapitana jachtu. Każdy nowicjusz na naszym jachcie mógł też raz stanąć za sterem po uprzednim wyjaśnieniu przez kapitana obowiązujących zasad i przy jego czujnej obecności.
Widzieliśmy po drodze setki żeglujących na chorwackim Adriatyku pasjonatów tego wypoczynku i sportu. Mijaliśmy w pobliżu bardziej zaludnionych miejscowości windsurferów, którzy doskonale radzili sobie na deskach wodnych czy różnego rodzaju paralotniach. Były to wspaniałe wakacje, całkowity reset od komunikacji elektronicznej, pisania, obowiązków na lądzie i typowych na co dzień sytuacji.
Żeglowanie staje się znakomitą okazją do wzajemnego poznania się przez wszystkich członków załogi. Tu nie ma jak uciec od siebie, wyalienować się, ukrywać autentyczne emocje, postawy czy reakcje, także we wzajemnych stosunkach. Mała wspólnota staje się swoistego rodzaju szkołą charakterów, (auto-)diagnozą własnych i cudzych stron osobowości. Piękno wspólnych doświadczeń, ale i możliwych okazji do indywidualnego przeżywania zdarzeń sprawiają, że będzie do czego powracać w naszym klimacie o różnych porach roku.
Kapitanem jachtu był profesor pedagogiki, pasjonat żeglowania, o czym opowiadał doktorantom przed kilku laty w czasie jednej z Letnich Szkół Pedagogów Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN.
