06 lutego 2018

Pożegnanie NAUCZYCIELKI


Każdego roku umiera w naszym kraju z powodu choroby nowotworowej ok. 100 tys. mieszkańców. To tak, jakby zniknęło jedno miasto z mapy Polski. Najczęściej żegnam wybitnych naukowców, pedagogów, moich Mistrzów, nauczycieli nauczycieli. Kto jednak pożegna na forum jedną z kilkuset tysięcy nauczycielek, których mniej dostrzegalna służba, pedagogiczna misja znana jest najczęściej gronu jej najbliższych uczniów i ich rodziców?

Wczoraj pożegnałem nauczycielkę matematyki, dla większości zapewne anonimową postać, bo przecież nie była autorką podręczników szkolnych, materiałów pomocniczych, nie pisywała artykułów do oświatowych czasopism, nie pełniła znaczących ról społecznych, ani też tym bardziej politycznych, ale codziennie, od ponad 30 lat przygotowywała się do kolejnych lekcji z ukochanymi przez nią i dla niej uczniami - szkoły podstawowej, gimnazjum oraz liceum. Każdego dnia prowadziła lekcje z troską o to, by jej podopieczni zrozumieli podstawy królowej nauk oraz wyrośli na uczciwych, mądrych i dojrzałych do samodzielności ludzi.

Cóż może więcej nauczyciel zespołu szkół ogólnokształcących na wsi? Mała mieścina niedaleko b.miasta wojewódzkiego Skierniewice mogłaby zlikwidować tę placówkę, by mieszkające w okolicy dzieci dojeżdżały do miasta. A jednak, udało się władzom gminy połączyć trzy typy szkół w jeden Zespół, by uratować tę cząstkę rodzimej kultury, tradycji, historii i powierzyć swoim mieszkańcom pedagogów z sercem i pasją podchodzącym do pracy w takim właśnie środowisku. Na stronie tej placówki przeczytamy jakże ciekawą historię:

Początki szkoły sięgają dawnych czasów ale nie są możliwe do ustalenia. Pierwotnie istniała przy kościele szkółka parafialna. Uczył w niej czytania, śpiewu i służenia do mszy miejscowy organista lub kościelny. Był to prawdopodobnie rok 1430. W czasach Komisji Edukacji Narodowej czyli w latach 1773-1794 przekształcono istniejąca szkółkę parafialną w Szkołę Elementarną. Od tej pory nauczanie zostało powierzone osobie świeckiej niezależnej od proboszcza na którą wieś płaciła składkę wynoszącą w początkach XIX w 154.15 zł oraz 6 korcy i 10 garncy żyta.

W latach 1824-1828 do szkoły uczęszczały dzieci z Godzianowa, Zapad, Kawęczyna, Płyćwi i Byczek. Nauka trwała od św. Mateusza czyli od 21.09. do św. Wojciecha – 23.04.Ówczesny nauczyciel Wojciech Klimecki był żywiony przez gospodarzy według wyznaczonej kolejności. W 1858 roku ks. Rojewski wystawił na gruncie proboszczowskim dom drewniany przeznaczony na szkołę. Kiedy Polska zniknęła z mapy Europy, naszej miejscowości również nie ominęła fala buntu przeciwko zaborcy. Jesienią 1905 r w czasie powszechnego strajku szkolnego młodzież zniszczyła rosyjskie podręczniki i zażądała nauki w języku polskim. Od tego czasu nauka odbywała się w języku ojczystym.

W roku 1909 przybyła do Godzianowa nauczycielka Stanisława Krasnodębska, która rozwinęła szeroką działalność społeczno- kulturalną i uczyniła ze szkolnej placówki ośrodek kulturalny dla mieszkańców całej wsi. W roku 1915 założyła drużynę teatralną, a w roku 1917 z jej inicjatywy mieszkańcy Godzianowa wybudowali nową szkołę z drewna pozostałego po rozebranej plebanii. Nowa szkoła stanęła w centrum wsi. Jest to plac, na którym obecnie stoi pomnik Tadeusza Kościuszki. W budynku znajdowała się izba lekcyjna o powierzchni 48 m2 i dwa pokoje z kuchnią dla nauczyciela. W roku 1922 połączono szkoły w Kawęczynie i Godzianowie, z których utworzono szkołę pięcioklasową.

W 1928 roku przybył do Godzianowa Wojciech Gruziel – długoletni potem kierownik szkoły, inicjator kursów dokształcających i organizator ruchu oświatowego w Godzianowie. Kolejny rok to połączenie szkoły w Zapadach ze szkołą w Godzianowie, która dzięki temu podniosła swój poziom dydaktyczno – pedagogiczny. Nową szkołę, już murowaną, wybudowano na tzw. ,”Krawczykowej Górce”. Była to szkoła siedmioklasowa, uczyło w niej 6 nauczycieli. W latach międzywojennych Godzianów był jednym z większych ośrodków szkolnictwa powszechnego na wsi. Nie przerwano nauki również w czasie wojny, prowadząc tajne nauczanie zakazanych przedmiotów: historii, geografii i języka polskiego uczono na zaplanowanych przez kierownika zajęciach praktycznych i rysunkach. W oparciu o szkołę powszechną powstało w 1941 roku tajne gimnazjum, a w 1944 tajne liceum.

Po wojnie powstała Szkoła Podstawowa oraz „Państwowe Koedukacyjne Gimnazjum i Liceum”. W 1948 roku z połączenia szkoły podstawowej i średniej powstała tzw. jedenastolatka, której działalność w 1966 roku przerwało rozdzielenie tych placówek. Decyzją władz oświatowych Szkoła w Godzianowie w 1974 roku stała się Zbiorczą Szkołą Gminną, by po kilku latach wrócić do statusu Szkoły Podstawowej. W 1988 roku ze środków społecznych rozpoczęto rozbudowę szkoły.

Nowy budynek otwarto 14.10.1997 roku. W latach 1997-1999 powstał złożony ze Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego -Zespół Szkół Ogólnokształcących. W 1999 r nastąpiły kolejne zmiany w oświacie. Liceum Ogólnokształcące stało się samodzielna placówką, a Zespół tworzy Szkoła Podstawowa i Gimnazjum. W czerwcu 2000 r. zakończyła naukę ostatnia klasa VIII. Obecnie Szkoła Podstawowa jest sześcioklasowa i uczęszczają do niej dzieci z Godzianowa, Zapad, Kawęczyna, Byczek i Płyćwi.

W roku 2000 rozpoczęto budowę hali sportowej. Jej otwarcie nastąpiło 14.10.2004 r. Spośród wielu znanych absolwentów naszej szkoły pozwolę sobie wymienić kilka nazwisk. Na trwałe w kartach historii zapisał się Grzegorz Skrobkowic żyjący na przełomie XVI i XVII w, był burmistrzem ówczesnej stolicy Polski – Krakowa. Mamy również swój wkład w kulturę i naukę. Józef Mozga był kierownikiem redakcji „Wesołego Autobusu”.


Prof. dr hab. Maria Kwiatkowska była dziekanem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi na Uniwersytecie Łódzkim w latach 1989-1993. Absolwentem tej szkoły był także wójt Gminy – p. Paweł Karasek. Grono pedagogiczne to w zdecydowanej większości również nasi absolwenci.

Zmarła mgr Marzanna Tuleja wpisała się w historię tego Zespołu jako znakomita nauczycielka matematyki. Była nauczycielką z pasją, córką też nauczycielki matematyki - Danieli Wróbel. Niosła pochodnię nauczycielskiego zaangażowania tak długo, jak to tylko było możliwe. Niestety, nagła choroba odebrała szansę na dalsze spełnianie się w zawodzie, który był niemalże całą treścią Jej życia.

Jej uczniowie uzyskiwali sukcesy w konkursach przedmiotowych w skali wojewódzkiej i włączali się do ogólnokrajowej konkurencji. Zawsze mogli liczyć na jej wsparcie, bo była niejako "pod ręką". Mieszkała przez 21 lat tuż przy szkole, w domu dla nauczycieli. Dyrekcja zawsze mogła liczyć na jej zastępstwo w nagłych sytuacjach. Ona sama, jak tysiące nauczycieli, uczęszczała na kursy, szkolenia, studia podyplomowe nie tylko dlatego, by móc awansować do stopnia nauczyciela dyplomowanego, ale by także z innymi dzielić się swoimi doświadczeniami zawodowymi.

Marzanna była wszędzie tam, gdzie rodziła się jakaś innowacja. Chłonęła wszelkie nowości włączając się do prac zespołów metodycznych i wychowawczych, bo zawsze wierzyła w moc DOBRA, którym obdarzani przez nauczycieli uczniowie odwzajemniali się w różnych sytuacjach. Jak wspominali ją w czasie ostatniego pożegnania tłumnie przybyli uczniowie, członkowie rady pedagogicznej, mieszkańcy Godzianowa, rodzina, przyjaciele i znajomi - kochała ludzi i zwierzęta, bo potrafiła przygarnąć bezpańskiego kota czy nakarmić głodnego psa.

Pięknie i mądrze jest w środowisku szkolnym, w którym można czuć się jak u siebie w domu, znaleźć oparcie w egzystencjalnych problemach oraz być subtelnie zobowiązanym do pracy nad własnym charakterem, by nie poddawać się przeszkodom i nie rezygnować z własnych marzeń czy ambicji. Marzanna Tuleja była dumna ze swojego miejsca pracy, a przy tym niezwykle skromna, urokliwie zobowiązująca i wspierająca każdego, komu tylko choć trochę zależało na dążeniu do znaczącego dla siebie celu.

Młode pokolenia mają to szczęście, że niezależnie od tego, kto kieruje resortem edukacji zawsze mogą liczyć na to, że spotkają na swojej drodze chociaż kilku wspaniałych pedagogów, NAUCZYCIELI, których dar poświęcenia, wysiłku, cierpliwości, pokory i zaangażowanego serca zapadnie głęboko w ich pamięć. Odwzajemnią te wartości i cnoty w swoim życiu, w relacjach z innymi bez względu na to, w jakiej sytuacji przyjdzie im zmagać się z własnym losem.

Pożegnałem w mroźny, ale słoneczny dzień NAUCZYCIELKĘ MATEMATYKI. W kondukcie żałobnym towarzyszył mi - jakże adekwatny do tej sytuacji - wiersz Kamila Zająca:

"(...)
jesteśmy niemi jak łabędzie w tańcu
na wodnych wirażach między przęsłami i spojrzeniami.
rozpiętość skrzydeł niekiedy przypomina

o perspektywie nieba i chlebie po wsze dni."


(K. Zając, Szepty i szyki, Wrocław 2016, s.29)