Znak bylejakości badań sondażowych dla CBOS

 

Znak jakości przyznany CBOS na rok 2022 przez Organizację Firm Badania Opinii i Rynku powinien zostać zweryfikowany. Chyba, że ci, którzy przyznają ten certyfikat, mają ten sam poziom metodologicznej ignorancji?  

Podesłano mi kolejny, kompromitujący CBOS KOMUNIKAT Z BADAŃ, który nosi tytuł: "O społecznym autorytecie Kościoła". Zapewne krąży w środowisku socjologicznym i nauk o polityce jako wzór jakości badań sondażowych.

Ciekawe, ile osób przywołuje tak kompromitujący raport wydany przez Centrum Badania Opinii Społecznej w Warszawie? Otrzymałem komentarz sondażowego bubla od uniwersyteckiego socjologa i pedagoga zarazem: 

"Sondaż dotyczący autorytetu kościoła rozłożył mnie na łopatki. Kto robi takie badania? Kto w tak beznadziejny sposób je opracowuje? Aż trudno uwierzyć, że CBOS coś takiego firmuje. Niech oni zatrudnią bardziej kompetentnych badaczy, bo włosy się jeżą na głowie podczas lektury ... .

Chyba, że ankieterzy przeprowadzili badanie za pomocą gotowych kwestionariuszy, autorstwa samych zainteresowanych, czyli osób duchownych. W narzędziu jest błąd na błędzie, jedna nieścisłość i uproszczenie goni kolejne - od założeń począwszy poprzez sformułowania zawarte w narzędziach typu: 

*  nierozłączność kwestii wiara+moralność, 

* postulat "przystosowania nauczania moralnego do obecnych czasów", 
* umieszczenie w pytaniu o autorytet  wszelkich możliwych kategorii osób świeckich/duchownych/ żyjących/nieżyjących, 

* wrzucanie do jednego worka profesorów Tischnera i Wierzbickiego oraz Życińskiego z Pieronkiem (szkoda jeszcze,  że nie  ma tam o. Rydzyka, bo by się przydał jako znacząca postać Kościoła w tym kraju).

* wiązanie napiętnowania pedofilii z byciem osobą niewierzącą, 

* postrzeganie początku "problemów" z pedofilią z filmem Sekielskich, 

* utożsamianie autorytetu Kościoła z wpływem na społeczeństwo (konkretniej z umiejętnością sterowania ludźmi ) i inne bzdury... . "

No cóż. Nic dodać, nic ująć.  Drodzy studenci, uczcie się, czytajcie i korygujcie pseudo socjologów, bo słabo się robi od takich opracowań.     

Dlaczego Ministerstwo Edukacji i Nauki szczyci się utrzymywaniem nędzy oświatowej ?

(źródło: facebook_1679751656555_7045389092097364129.jpg) 

Tytułowe pytanie trzeba stawiać codziennie, aż do zakończenia wyborów, skoro od ponad trzydziestu lat sprawujący władzę w resorcie edukacji myślą i działają w imię własnych interesów (wyższe dochody, autoafirmacja w opinii własnego elektoratu, najwyższe miejsce na liście wyborczej swojej partii do Sejmu RP lub Europarlamentu itp.), partyjnej gry o sprawowanie rządów w kraju, ale wszystko to odbywa się kosztem jakości kształcenia młodych pokoleń i dobrostanu ich nauczycieli. 

Kryzysogenne, nieudolne, bo niekompetentne zarządzanie szkolnictwem pogłębia polityka utrzymywania nauczycielstwa na niskim, nieadekwatnym do zadań oraz konieczności doskonalenia zawodowego poziomie wynagrodzenia, co narusza nie tylko poczucie własnej godności części polskiej inteligencji, ale także uświadamia potencjalnym kandydatom do tej profesji trwałość stanu „wypalenia przestrzeni zawodowej” (określenie Aleksandra Nalaskowskiego).

Od czasów PRL aż po marzec 2023 roku poziom płac nauczycieli rozpoczynających pracę zawodową w szkolnictwie publicznym, bez względu na stopień ich wykształcenia i posiadanych kwalifikacji, był z krótką przerwą w latach 1990-1992 i nadal jest poniżej lub w granicach najniższej płacy w kraju. Utrzymywanie nauczycielskiego stanu na granicy przeżycia sytuuje ich w roli niewolników w białych kołnierzykach, którzy mają powstrzymywać swoje ambicje i rezygnować z jakichkolwiek form protestu, gdyż rządzący utrwalają w społeczeństwie dziewiętnastowieczne przesłanie o posłannictwie, misyjności ich roli zawodowej. 

Opublikowana powyżej tabela zawiera dane dotyczące wakatów nauczycieli w szkolnictwie publicznym w dniu 24 marca 2023 roku we wszystkich województwach. Zwracam uwagę na to, że podane liczby dotyczą nauczycieli w ogóle, bez wskazania na ich kierunkowe wykształcenie, które jest konieczne do realizacji podstawy programowej wychowania przedszkolnego, kształcenia ogólnego czy zawodowego. 

Dochodzi już do tak absurdalnych sytuacji, jak mająca miejsce w Łodzi w jednej ze szkół, w której dyrektor prowadzi lekcje z siedmiu przedmiotów! Jestem pełen uznania dla tego pedagoga, aczkolwiek mało kto zdaje sobie sprawę z tego, jakim kosztem jego życia osobistego to się toczy i w jakim stopniu sprzyja efektywności edukacji. 

To, że w polskim szkolnictwie quasi publicznym mamy większość nauczycieli, wcale nie oznacza, że zachodzi w toku zajęć wysokiej jakości proces kształcenia. Zapewne w minimalnym zakresie, ograniczonym ktokolwiek ma czas, ochotę na podejmowanie kwestii społeczno-wychowawczych. 

Pogłębia się poziom destabilizacji, destrukcji i deformy szkolnej, które nie poprawi zapowiadana przez - z całym szacunkiem dla niekompetentnego ministra - zapowiedź zmniejszenia liczby godzin w szkołach podstawowych czy ponadpodstawowych (?). "Od samego mieszania herbata nie staje się słodsza - pisał Stefan Kisielewski w okresie Polski Ludowej, a przecież to model z tego czasu jest dzisiaj reprodukowany w rodzimej edukacji.      

To nieprawda, że wszystkie dzieci są nasze, podobnie jak nie jest prawdą, że centralistycznie i monopartyjnie sterowana polityka oświatowa jest dobrem wspólnym, bo nie jest. Prawdopodobnie jeszcze długo nie stanie się dobrem ogólnospołecznym, skoro rządy polegają na dzieleniu, konfliktowaniu społeczeństwa i dezawuowaniu nauki.    

Nauczyciele twierdzą, że zapowiedziane przez ministra zmniejszenie liczby zajęć w planach kształcenia ma spowodować wyeliminowanie powyższych wakatów. Zapewne tak, bo jak nie ma chętnych do pracy, to w działalności usługowej (szkolnictwo nie jest forpocztą zmian kulturowych, technologicznych, innowacyjnych) redukujemy czas pracy. Wóczas ci, którzy zostaną, zapewnią realizację programu kształcenia. Zapewnią???   

Aspołecznie na Uniwersytecie Gdańskim

 

Lokalna prasa Trójmiasta milczy, toteż problemem zajęli się niezależni dziennikarze, do których udała się młodzież akademicka z Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego. Władze uczelni kształcącej m.in. przyszłych pedagogów specjalnych okazały się odporne na apele studentek, by przerwano stosowaną wobec nich przemoc psychiczną (mobbing) przez jedną z profesorek tak szacownej uczelni i znakomitego środowiska naukowego.  

Nie muszę nikogo przekonywać, że naruszanie czyjejś godności, obrażanie, stosowanie przemocy psychicznej, nie może mieć miejsca w życiu społecznym, a co dopiero w instytucji publicznej, która ma przygotowywać kadry do przeciwdziałania wszelkim aktom dehumanizacji, do kształcenia i wychowywania młodych pokoleń bez przemocy.  

Nic nie usprawiedliwia przemocy. Co z tego, że rzekoma opresorka nie prowadzi aktualnie zajęć dydaktycznych, skoro wynika to z przebywania przez nią na urlopie zdrowotnym, a nie na skutek przeprowadzenia dochodzenia we właściwym dla tego typu spraw organie i zastosowanej sankcji karnej. Studenci słusznie pytają, co będzie, kiedy mobberka powróci do sal dydaktycznych? 

Kadra naukowa Instytutu Pedagogiki UG wsparła studentów, zachęcając ich do złożenia stosownego wniosku o zbadanie ich zarzutów przez odpowiednią komisję. Czy władze uczelni świadomie popełniły błąd, kierując studencki pozew do Komisji Dyscyplinarnej UG zamiast do Rzecznika ds. Równego Traktowania i Przeciwdziałania Mobbingowi? 

W świetle prawa o szkolnictwie wyższym  i nauce komisja dyscyplinarna nie jest upoważniona do badania tego typu patoaktywności nauczycieli akademickich. Jak można było dopuścić do przekazania studentom orzeczenia komisji dyscyplinarnej o umorzeniu postępowania wobec mobbingującej ich osoby z kadry akademickiej? 

Cytuję: 

Przez ponad rok, na prośbę władz uczelni, sprawa miała być trzymana w tajemnicy. Dopiero po umorzeniu postępowania przez rzecznika dyscyplinarnego uczelni, studenci pedagogiki specjalnej zdecydowali się nagłośnić w liście skierowanym do mediów zachowanie jednej z wykładowczyń. (...) 

W skardze opisano m.in. zmuszanie seminarzystów do wizyt w prywatnym mieszkaniu pani profesor, gdzie np. przez trzy godziny profesor krzyczała na płaczącą seminarzystkę. Nazywanie ich „debilami", „idiotami", „niedołęgami", "osobami upośledzonymi", nieodpowiednie traktowanie studentki z niepełnosprawnością ruchową. 

Jak widać, efektywność kształcenia w naukach społecznych okazała się dla studentów tego kierunku głęboko osobistym doznaniem. Na przysłowiowej "własnej skórze" przekonali się, jak nie powinno rozwiązywać się tak poważnych problemów społecznych i intersubiektywnych.         

To co mają teraz uczynić? Może skierować sprawę do Rzecznika Praw Obywatelskich?     

 

e-Targi Edukacyjne Łódź 2023

Przez cztery dni trwały w Łodzi TARGI EDUKACYJNE, które już po raz drugi zostały znakomicie przygotowane i zrealizowane przez pracowników Łódzkiego Centrum Doskonalenia Nauczycieli i Kształcenia Praktycznego w Łodzi. Każdego dnia odbywały się w profesjonalnie zorganizowanym studio telewizyjnym spotkania, rozmowy, prezentacje filmowe i dyskusje, które sprzyjały poznawaniu placówek edukacyjnych. 

Pojęcie targu kojarzy się najczęściej z handlem, bazarem, rynkiem, na którym każdy zainteresowany może dokonać zakupu poszukiwanego produktu. W naszym mieście cieszyły się ogromną popularnością stacjonarne Targi Edukacyjne, które odbywały się w halach przystosowanych do tego typu wydarzeń. 

Wówczas każda z placówek oświatowych mogła na przygotowanym przez siebie stoisku/stanowisku przybliżyć wizualnie, dokumentacyjnie, ale przede wszystkim w relacjach osobowych to, co jest jej wyjątkową, niepowtarzalną wartością. Młodzież szkół podstawowych mogła rozmawiać z uczniami tych szkół średnich, o miejsce w których chciałaby się ubiegać w trakcie rekrutacji. 

Jak komunikują organizatorzy: e-Targi Edukacyjne Łódź 2023 adresowane są w głównej mierze do uczennic i uczniów klas ósmych szkół podstawowych. Mają ułatwić im podjęcie dobrej decyzji o kierunku dalszej drogi edukacyjnej, czyli o zgodnym z zainteresowaniami i predyspozycjami wyborze szkoły ponadpodstawowej. Tylko uczestnicząc w e-Targach Edukacyjnych Łódź 2023 każdy ósmoklasista uzyska nieograniczony dostęp do wyczerpujących informacji na temat łódzkich liceów ogólnokształcących, techników i szkół branżowych. 

Zdalna forma Targów ma swoje praktyczne, pozytywne strony, bowiem zainteresowani uczniowie, ich rodzice czy nauczyciele mogą w dowolnym dla siebie czasie odtworzyć zarejestrowaną jedną czy więcej z 42 audycji telewizyjnych. Ośrodek Nowoczesnych Technik Informacyjnych Łódzkiego Centrum Doskonalenia Nauczycieli i Kształcenia Praktycznego zadbali nie tylko o jak najlepszy w sensie technologicznym przekaz toczących się spotkań, rozmów w studio, ale także o jego znakomite, estetyczne wyposażenie i udostępnienie w trakcie prezentacji materiałów multimedialnych z poszczególnych placówek. 

W tle studia telewizyjnego kamera przekazywała toczące się w okolicy zbiegu al. Piłsudskiego i Piotrkowskiej życie mieszkańców Łodzi. To, jak ono dało się uchwycić w prezentowanych szkołach i uczelniach, zostało także przygotowane i wyemitowane w czasie przysługującego im antenowego czasu. 

Na wprowadzającym do wpisu zdjęciu są od lewej: dyrektor ŁCDNiKP w Łodzi, promotor nowoczesnej edukacji - mgr inż. Janusz Moos, dziekan Wydziału Nauk o Wychowaniu Uniwersytetu Łódzkiego prof. UŁ Alina Wróbel i prodziekan, a zarazem autorka alternatywnego podejścia do edukacji przedszkolnej, którego projekt otrzymał złoty medal na światowych targach edukacyjnych - prof. UŁ Monika-Wiśniewska-Kin.   

Zbliżamy się do finalizowania I edycji szkół doktorskich

 

Szkoły doktorskie czeka z końcem września sprawdzian, bowiem do tego czasu wszyscy ci, którzy rozpoczęli studia III stopnia prawie cztery lata temu w tej formule akademickiej są zobowiązani do przedłożenia dysertacji doktorskiej. Doktoranci otrzymują przez 8 semestrów stypendium, ale także inne formy dofinansowania ich działalności naukowo-badawczej, jak np. dofinansowanie udziału w konferencji naukowej czy premie z tytułu opublikowania artykułów w najwyżej punktowanych czasopismach naukowych. 

Warto, by nie tylko studiujący w szkołach doktorskich zdawali sobie sprawę z tego, że koszt jednego doktoranta przez cztery lata akademickie wynosi ok. 170 tys. złotych, które pochodzą z środków publicznych. Podjęcie studiów w szkole doktorskiej jest zatem nie tylko szansą na zrealizowanie własnej pasji badawczej, ale także zobowiązaniem wobec społeczeństwa, z którego podatków możliwe jest pokrycie kosztów w powyższym zakresie. 

Promotorom rozpraw doktorskich zależy przede wszystkim na tym, by dysertacja doktorska stanowiła nowatorski wkład w naukę, w rozwiązanie istotnego problemu naukowego. Nie każdy doktorant jest jednak świadom tego, że promotor jest także rozliczany ze sprawowania opieki naukowej nad jakością prowadzonych badań. Jeśli bowiem w okresie ostatnich 5 lat promotor miał wśród doktorantów czterech, którzy zostali skreśleni z listy doktorantów z powodu negatywnego wyniku oceny śródokresowej w Szkole Doktorskiej, lub sprawował opiekę nad przygotowaniem rozprawy przez co najmniej 2 osoby ubiegające się o stopień doktora, a te nie uzyskały pozytywnych recenzji, to nie będzie mógł pełnić roli promotora (Art.190.6 ustawy prawo o szkolnictwie wyższym i nauce).  

Każda szkoła doktorska określa warunki przedłużania terminu złożenia rozprawy doktorskiej, jednak nie jest on dokonywany w sposób automatyczny, to znaczy, że każdy, kto bez poważnych powodów (głównie losowych) nie przedłoży do końca września br. rozprawy doktorskiej, nie może liczyć na przedłużenie terminu. Doktorant, który złoży pracę w terminie wcześniejszym niż termin ukończenia kształcenia przewidziany w programie kształcenia, otrzymuje stypendium doktoranckie do dnia 30 września br.  

Dobrze, że kierownictwo szkoły doktorskiej uświadamia jej beneficjentom, że przedłużenie terminu oddania pracy doktorskiej jest możliwe tylko w wyjątkowych sytuacjach. W mojej uczelni wskazuje się na powody, które muszą być udokumentowane, a mianowicie: 

1) czasowa niezdolność do odbywania kształcenia spowodowanej chorobą;

2) konieczność sprawowania osobistej opieki nad chorym członkiem rodziny;

3) konieczność sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem do 4. roku życia lub dzieckiem posiadającym orzeczenie o niepełnosprawności;

4) udział w grancie związanym z realizacją rozprawy doktorskiej;

5) modyfikacja Indywidualnego Planu Badawczego (IPB) związana ze zmianą promotora w związku z jego długotrwałą nieobecnością lub śmiercią albo przeniesieniem się doktoranta z innej szkoły doktorskiej;

6) modyfikacja IPB związana z zawieszeniem kształcenia w związku z urlopem macierzyńskim;

7) inne szczególne sytuacje losowe. 

Życzę zatem promotorom i doktorantom pozytywnego sfinalizowania prac nad rozprawą doktorską.    

Niewizerunkowy reportaż o niewizerunkowym profesorze pedagogiki

 

https://regiony.tvp.pl/66472183/reportaz-niewizerunkowy-kara-za-krytyke

Nie bardzo mam czas na śledzenie programu telewizyjnego, toteż jadąc na spotkanie z kadrą akademicką jednego z uniwersytetów miałem czas na to, by w czasie podróży odtworzyć reportaż o intrygującym tytule: NIEWIZERUNKOWY.  Nie zwróciłem uwagi na to, kto wrzucił do sieci link do tego materiału, ale z informacji jego producenta TVP3 każdy mógł się dowiedzieć, że będzie on poświęcony jednemu z wybitnych pedagogów czasów transformacji ustrojowej - przedwcześnie emerytowanemu profesorowi nauk społecznych Aleksandrowi NALASKOWSKIEMU.  

Obejrzałem reportaż z uwagą i nie żałuję poświęconego nań czasu. Szkoda, że musiał powstać, bo przecież mogło w ogóle nie dojść do wydarzeń, w wyniku których Profesor sam zrezygnował z pracy na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, mimo prawnej możliwości kontynuowania jej do 70 roku życia. Straciła na tym uczelnia, część studiującej młodzieży i kadr naukowych, które powinny mieć kontakt z Mistrzem, czołową postacią polskiej humanistyki i nauk społecznych.    

Środowisko akademickie nie tylko macierzystej uczelni, które zawdzięcza A. Nalaskowskiemu instytucjonalne sukcesy, indywidualne kariery, awanse, wprowadzenie do świata Nauki, w wyniku pozanaukowej aktywności tego pedagoga jako felietonisty prawicowego tygodnika "W Sieci", dokonało zwrotu. Wszystko to, co było Jego wkładem w kapitał kulturowy, społeczny macierzystej uczelni, jej kadr naukowych, w rozwój pedagogiki i środowiska akademickiego tej dyscypliny naukowej, zostało w zdumiewającej formie i klimacie "unieważnione". 

Co pozostało? Jak informuje wydawca reportażu: 

Aleksander Nalaskowski, to jedyny w Polsce profesor pedagogiki zajmujący się stolarstwem i jedyny w Polsce stolarz z ogromnym talentem publicystycznym piszącym cięte felietony. 

On jednak zawsze miał cięty język, także w swoich rozprawach, które są wyjątkowe w stylistyce, niepowtarzalne, oryginalne i ponadczasowe w swej treści.  

Dobrze, że redaktor reportażu Mirosław Rogalski namówił Profesora na spotkanie z przeszłością, z samym sobą, by zarazem przypomnieć akademickim faryzeuszom, kim i gdzie by byli, gdyby nie On. Szkoda, że sprowadził powód rezygnacji A. Nalaskowskiego z pracy w UMK w Toruniu tylko do powyższego wydarzenia. 

Dobór komentatorów jest w tym przypadku zdumiewający, bo w przeważającej mierze pozanaukowy tak, jakby A. Nalaskowski był przede wszystkim publicystą skrzywdzonym w macierzystej uczelni. Tymczasem nie trzeba budować nowego wizerunku jednemu z najważniejszych polskich pedagogów, tym bardziej przez TVP, bo Profesor wypracował sobie przez czterdzieści lat własną, niepodważalną pozycję uczonego w wyniku twórczej pracy badawczej, dydaktycznej i w zarządzaniu uniwersyteckim wydziałem.  

Sondaż diagnostyczny CBOS o rzekomo polskiej szkole

 

Nie będę w tym miejscu przywoływał fundamentalnych zasad prowadzenia badań metodą sondażu diagnostycznego, a więc badania opinii osób na określony temat. Zajrzałem do Komunikatu z badań na temat: "Polskie szkoły 2022", który opublikowało Centrum Badania Opinii Społecznej. Prowadząc badania kształcenia w polskim szkolnictwie byłem zainteresowany tym, czego można dowiedzieć się z takiej diagnozy. Trudno, by nie zainteresować się opinią badanych osób na tak istotny temat, skoro kształcimy stacjonarnie przyszłych, a niestacjonarnie już pracujących, pedagogów i nauczycieli.

Po przeczytaniu Komunikatu doszedłem do wniosku, że badanie opinii publicznej, która wprawdzie spełnia wymóg statystycznej poprawności w celowym doborze respondentów, zasługuje na uwagę, to jednak mam poważne wątpliwości, co do spełnienia przez CBOS zasady intersubiektywnej komunikowalności. 

Jak odnotowują autorzy Komunikatu: 

"Badanie „Aktualne problemy i wydarzenia” (391) przeprowadzono w ramach procedury mixed-mode na reprezentatywnej imiennej próbie pełnoletnich mieszkańców Polski, wylosowanej z rejestru PESEL". 

 O jakość kształcenia pytano osoby mające i niemające dzieci w wieku szkolnym z następujących przedziałów wiekowych: 18–24 lat; 25–34 lat; 35–44 lat; 45–54 lat; 55–64 lat oraz 65 lat i więcej. To jest kiczowaty miks, który przeczy wszelkim zasadom socjologicznych diagnoz. Zapewne pełen raport zawiera narzędzie diagnostyczne i wszystkie dane niż tylko to, co zostało ujęte w dostępnym powszechnie Komunikacie. 

Przyjmuję zatem, że nie o wartość poznawczą tu chodzi, ale propagandową, skoro postanowiono porównać wyniki diagnozy z 2022 roku z odpowiedziami na pytania, wśród których jedne zostały zadane Polakom w roku 1998 i 2014, inne w latach 1998; 2001; 2007; 2014; a jeszcze inne w latach: 2008; 2017, 2018. Co to za diagnoza ??? 

To, że takie porównanie nie ma istotnej poznawczo wartości, wynika z tego, że nie są to badania wzdłużne, a więc obejmujące tę samą populację. Nie można zatem formułować tak generalnych wniosków na podstawie opinii tych, którzy być może nie interesowali się edukacją w 1998 roku czy w następnych latach.  

Poprzeczne badania opinii publicznej dają jakiś obraz sytuacji, ale ich komparatystyczna wartość jest mierna. Być może mają polityczny kontekst, skoro postanowiono porównać opinie respondentów, którzy są nieporównywalni. Kto inny bowiem był pytany o edukację w każdym z tych trzech okresów. Jakie to ma zatem znaczenie poznawcze? Moim zdaniem baaaardzo niskie, populistyczne, propagandowe. 

W tle bowiem można dość łatwo odczytać, że była to diagnoza na zamówienie władz (CBOS jest agencją państwową), by prawdopodobnie na coś zwrócić uwagę opinii publicznej. Samosprawdzająca się hipoteza. 

Dla CBOS nie ma znaczenia, czy ktoś ma wiedzę na badany temat, czy jej nie posiada. Skoro ma dziecko w wieku szkolnym, to zapewne musi mieć na temat edukacji opinię, która w tym przypadku i tak jest mu sugerowana w odpowiednio skonstruowanym narzędziu. Wiemy jednak z analiz samych socjologów, że są to narzędzia mające spełniać funkcję propagandową, by można było wmówić społeczeństwu, że jest znakomicie lub dobrze w porównaniu z tym, co inni negatywnie oceniali przed laty.

Czy cały sondaż jest niewiele wart? Nie. Nie mogę tego powiedzieć, bo nie mam dostępu do całości. Jedynie ciekawym zbiorem odpowiedzi są te, które są następstwem otwartych pytań: 

Jakie są obecnie, Pana(i) zdaniem, największe problemy polskich szkół?

Jakie są, Pana(i) zdaniem, największe problemy szkoły/szkół, do których uczęszcza/uczęszczają Pana(i) dziecko/dzieci?

Natomiast pytania sugerujące, które zaczynają się od partykuły pytajnej "czy" nie mają dla mnie żadnej wartości. Wreszcie na koniec mojego komentarza: NIE ISTNIEJĄ POLSKIE SZKOŁY W OGÓLE. Pytanie zatem o to, co ma miejsce w czymś, o czym nie może mieć pojęcia nawet minister edukacji i nauki, jest absurdalne. Każdy z badanych, a było łącznie 1038 osób, mógł bowiem odnosić się do parcjalnej wiedzy na temat szkoły własnego dziecka, a ten, który nie posiada potomstwa - do szkoły własnego dzieciństwa. Czy to jednak tworzy obraz polskiej szkoły A.D. 2022?