Komentarz do wyników międzynarodowych badań osiągnięć dziesięciolatków w czytaniu

 

Wczoraj został opublikowany przekład na język polski Raportu PIRLS (Progress in International Reading Literacy Study), który dotyczy wyników Międzynarodowego Badania Postępów Biegłości w Czytaniu.  Pomiar obejmuje cztery procesy czytania ze zrozumieniem krótkich opowiadań lub baśni, tekstów użytkowych (artykuły, teksty informacyjne, reportaże, ulotki, biogramy, reklamy):  

1. Wyszukiwanie w tekście wyraźnie określonych informacji, spełniających podane warunki/ wyrażonych wprost. 

2. Wyciąganie prostych (bezpośrednich) wniosków z przesłanek zawartych w tekście. 

3. Wiązanie ze sobą informacji zawartych w tekście i dokonanie ich interpretacji. 

4. Dokonanie oceny treści i elementów tekstu (języka i układu tekstu) (s. 57).

Ministerstwo Edukacji i Nauki pokrywa koszty udziału naszego kraju w tych badaniach porównawczych w szkolnictwie, które poprzedzają kolejne porównania umiejętności także naszych uczniów. 

Polscy czwartoklasiści pozostają w światowej czołówce pod względem osiągnięć w czytaniu. W 2021 roku średni wynik polskich uczniów wyniósł 549 punktów. Był to jeden z najwyższych wyników wśród 57 krajów i 8 dodatkowych regionów biorących udział w badaniu PIRLS 2021. 

Polscy uczniowie osiągnęli wynik taki sam jak uczniowie z Finlandii, jest to również wynik zbliżony do wyniku uczniów z Tajwanu i Szwecji. Różnice między wynikami uczniów z tych czterech krajów były nieistotne statystycznie. Znacząco lepsze wyniki uzyskali – podobnie jak w poprzedniej edycji badania – uczniowie z Singapuru – 587 punktów i Hongkongu – 573 punkty, a także uczniowie z Rosji – 567 punktów i Anglii – 558 punktów (s.11).

Dyskusyjna jest nazwa tych badań, skoro nie obejmują one postępów biegłości u dziesięciolatków w powyższym zakresie, gdyż musiałyby obejmować pomiar tych samych dzieci w określonym czasie. Nie są to przecież badania wzdłużne, toteż porównanie ich wyników z dwóch różnych okresów, które dotyczą różnych grup dziecięcych, nie może uwzględniać postępu. Pomiar jest wykonywany co pięć lat, toteż stanowi rejestr poziomu określonych umiejętności dla odrębnych prób dobranych losowo uczniów.

Z tego też powodu nie porównywano danych między testowanymi uczniami w Polsce w ramach edycji PIRLS z lat 2006 i 2011 oraz 2016 i 2021.  W badaniach PIRLS w 2011 roku badaniu poddano dzieci w wieku (średnio) 9,9 lat, a więc kończących III klasę, pierwszy etap kształcenia zintegrowanego, zaś w 2016 i 2021 roku byli to już uczniowie klas czwartych, a więc o rok starsi.   

Słusznie zatem stwierdza się w tym Raporcie, że: [W] przypadku Polski, ze względu na zmianę grupy badanych uczniów (w 2006 i 2011 roku badano trzecioklasistów, a w kolejnych edycjach badania – czwartoklasistów) nie można porównywać wyników wszystkich czterech edycji badania. Jedynie w dwóch ostatnich cyklach badania badane populacje były porównywalne, ponieważ dotyczyło ono czwartoklasistów (s. 77). 

         Dyskusyjne jest zatem wyciąganie z wyników obu badań wniosku o poprawie, stabilizacji czy pogorszeniu wyników dzieci w danym zakresie.  Nie świadczą też one o jakości funkcjonowania systemu edukacji, w tym polityki oświatowej rządu. Takie sądy nie znajdują naukowego potwierdzenia. Tymczasem autorzy piszą: Wynik, który osiągnęli polscy czwartoklasiści w 2021 roku, jest niższy niż w poprzedniej edycji badania zrealizowanego w 2016 roku. Głównych przyczyn tego zjawiska można doszukiwać się w trwającej w latach 2020–2021 pandemii koronawirusa. Zamknięcie szkół i wprowadzenie nauki zdalnej nie pozostały bez wpływu na wyniki badania także w wielu innych krajach świata, nie tylko w Polsce. Spadek wyników w stosunku do poprzedniej edycji odnotowano w większości krajów (s. 11).

Przypisywanie pandemii spadku umiejętności dzieci między 2016 a 2021 rokiem może być traktowane jedynie jako prawdopodobne, a nie jako zależność przyczynowo-skutkowa.    

Dziwi stwierdzenie autorów, że wyniki PIRLS wskazują na bardzo dobre efekty kształcenia dzieci do 10 roku życia, skoro w analizie danych odnoszono się np. do oceny przez czwartoklasistów zajęć, które mieli w IV klasie. Nie ma bowiem w klasach I-III lekcji języka polskiego (zob. s.14). Nie należy zatem pisać o rzekomej jakości kształcenia do czwartej klasy, skoro jest ono rozłączne na poziomie edukacji zintegrowanej w klasach I-III i edukacji systematycznej, przedmiotowej w klasie czwartej. Zdecydowanie właściwsze były wnioski z dwóch pierwszych edycji PIRLS (2006, 2011), gdyż odnosiły się do pomiaru umiejętności dzieci kończących kształcenie zintegrowane w klasie trzeciej.    

Badania PIRLS z 2016 i 2021 roku dotyczyły już innych dzieci, z innych środowisk socjalizacyjnych i szkolnych. O ile w dwóch pierwszych edycjach PIRLS w 2006 i 2011 roku odpowiadała za nie kadra Centralnej Komisji Egzaminacyjnej, o tyle od 2016 roku zadanie to przejął Zespół Badań Międzynarodowych Instytutu Badań Edukacyjnych, który też podlega MEiN. 

Testowani w 2021 roku bardzo dobrze poradzili sobie z czytaniem ze zrozumieniem, interpretacją tekstu, natomiast mieli mniejszą umiejętność wyszukiwania informacji i wyciągania z nich wniosków. Lepiej czytają dziewczynki niż chłopcy oraz dzieci z rodzin o wyższym statusie społeczno-ekonomicznym, których rodzice mają wyższe i średnie wykształcenie oraz odpowiednią pozycję zawodową. Tak oczywiste zmienne są znane nam od lat, a więc nie wzbogacają naszej wiedzy w tym zakresie.     

Wyniki badań międzynarodowych PIRLS częściowo są wskaźnikiem kondycji polskiej edukacji wczesnoszkolnej, która z kilku powodów ma się znakomicie od dziesiątek lat: 

1. Na studia na kierunku pedagogika wczesnoszkolna - pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna czy pedagogika elementarna przychodzą kandydatki o najwyższym poziomie samoświadomości przyszłej pracy zawodowej, a zatem i o najwyższym poziomie motywacji do pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym i wczesnej edukacji. 

2. Polska pedagogika wczesnoszkolna ma bardzo dobrze przygotowane do pracy pedagogicznej kadry nauczycielskie i akademickie, które są otwarte, elastyczne, innowacyjne, gdyż mają świadomość znaczenia alfabetyzacji dzieci na ich całe życie.

3. Wśród nauczycieli tego poziomu kształcenia jest najniższy wskaźnik rezygnacji z pracy zawodowej, a zarazem najwyższy ich udział w doskonaleniu zawodowym - psychologicznym, pedagogicznym, (arte-)terapeutycznym, komunikacyjnym, technologicznym itp. Potwierdzają ten stan rzeczy także powyższe badania PIRLS, z których wynika, że 82 proc. nauczycielek w wieku powyżej 40 roku życia wykonywało ten zawód w 2021 roku  (s.13). 

4. Nauczyciele wczesnej edukacji mają najwyższy poziom autonomii pracy pedagogicznej z dziećmi z wszystkich grup nauczycielskich, gdyż realizują program wychowawczy i dydaktyczny samodzielnie, uwzględniając treści podstawy programowej. Mają możliwość wprowadzania autorskich rozwiązań metodycznych, innowacyjnych środków dydaktycznych, wewnętrznych systemów oceniania jakościowego (opisowego) rozwoju dzieci itp.

5. Nauczyciele wczesnoszkolni uzyskują największe wśród wszystkich poziomów kształcenia wsparcie ze strony środowisk rodzinnych swoich podopiecznych, gdyż w ciągu minionych trzech dekad transformacji nastąpiła istotna zmiana w sprawowaniu pieczy rodzicielskiej i poziomie zainteresowania rodziców współpracą z wychowawczyniami ich dzieci i administracją placówki przedszkolnej czy szkolnej.             

Rację mają autorzy Raportu pisząc: 

Badanie PIRLS przeprowadzane jest w ważnym momencie rozwoju umiejętności poznawczych dziecka. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że wcześniej dziecko „uczyło się czytać”, a od tej pory będzie „czytać, by się uczyć”. W polskim systemie edukacyjnym jest to również moment, w którym, po klasie trzeciej, uczniowie rozpoczynają już nowy rodzaj nauki szkolnej, która jest zorganizowana w inny sposób niż edukacja wczesnoszkolna w klasach 1–3.

Wyniki badania mogą być traktowane jako swoista ewaluacja pierwszego etapu edukacyjnego, lecz także jako diagnoza tego, w jakim stopniu uczniowie zdołali opanować podstawową umiejętność, która będzie miała przełożenie na osiągane przez nich wyniki na kolejnych etapach edukacji (s.8; podkreśl. moje). 

Nauczanie początkowe jest prowadzone jedynie w klasach I-III, zaś klasa IV traktowana jest jako przygotowująca dzieci do edukacji systematycznej, przedmiotowej w klasach IV-VIII. Oznacza to też, że nauczyciele wypełniający ankiety towarzyszące badaniu PIRLS nie odpowiadali za kształcenie badanych uczniów w latach poprzedzających pomiar ich umiejętności. Ogranicza to możliwość wnioskowania o zależnościach pomiędzy odpowiedziami ankietowymi nauczycieli a wynikami uczniów (s.21). 

Raporty badań PIRLS z lat 2006 i 2011 przygotował Krzysztof Konarzewski, pedagog, metodolog badań oświatowych. Nie mam zastrzeżeń do metodologicznych założeń badań, tylko do zmiany w 2016 roku testowanej grupy wiekowej i związanej z tym nadinterpretacji wyników. W wielu innych krajach badaniami PIRLS objęte są dzieci uczęszczające nawet do piątej klasy.  Tym samym nie dowiadujemy się, jaki był realny poziom alfabetyzacji także polskich uczniów kończących wczesną edukację. 

     Przy okazji tego badania zdiagnozowano poziom samooceny uczniów w zakresie  umiejętności czytania, poczucie ich zadowolenia z uczęszczania do szkoły (90 proc. jest zadowolona) oraz samopoczucie w trakcie zajęć edukacyjnych. 

    Nieco zdumiewa, że spośród 150 szkół wylosowanych w Polsce do próby głównej, 10 dyrektorów szkół odmówiło wzięcia udziału w badaniu. Także uciekły od pomiaru dwie szkoły z pierwszej próby rezerwowej. Czyżby dyrektorzy obawiali się niskiego wyniku?  Czytamy dalej: 

(...) na podstawie instrukcji przekazanych przez IBE dyrektorzy szkół oznaczyli 159 uczniów (3,1%) kodem wyłączenia z wyników badania. Uczniowie z przypisanym kodem mogli wziąć udział w badaniu, jednak w takim przypadku dane ich dotyczące nie zostały uwzględnione w wyliczeniach wyników. W trakcie realizacji badania 51 uczniów (1,0%) oznaczono w porozumieniu ze szkołą jako „trwale nieobecnych w szkole”. Uczniowie ci nie wzięli udziału w badaniu z powodów takich jak zmiana szkoły, brak kontaktu szkoły z uczniem lub nieobecność ucznia w szkole w trakcie całego sześciotygodniowego okienka badawczego (podkreśl. moje) (s.37).

Przy okazji tego badania przeprowadzono sondaż ankietowy wśród rodziców, nauczycieli języka polskiego oraz dyrektorów szkół. Nauczyciele języka polskiego w badanych oddziałach klasowych odpowiadają na pytania o podstawę programową i metody nauczania czytania. Rodzice wypełniają ankietę dotyczącą wczesnego rozwoju dziecka, jego edukacji i środowiska domowego (s. 16).     

    Są w tym teście wieloznaczne sądy, do których mieli ustosunkować się czwartoklasiści, zaś intepretuje się je jednoznacznie: Jak często poza szkołą czytasz dla przyjemności?  Jak często poza szkołą czytasz, żeby się czegoś dowiedzieć?

Motywacja tej aktywności wcale nie musi być wewnętrzna, jak twierdzą autorzy raportu, gdyż jakaś część dzieci może czytać dla przyjemności, ale powodowanej zewnętrznym zobowiązaniem (np. Nie będziesz mógł korzystać z komputera, jeśli najpierw nie przeczytasz ... ). Kategoria motywacji wewnętrznej nie jest możliwa do jej uchwycenia za pośrednictwem ustosunkowania się dzieci do powyższych pytań.

Nie jest też klarowna kategoria "trochę" wskazująca na częstotliwość występowania wskazanych w ankiecie problemów, które stanowią przeszkodę w nauczaniu w badanym oddziale klasowym. Uczniowie są ponoć w większości w czymś trochę... :  

 (źródło: s. 160).  

 

Można w Raporcie PIRLS znaleźć dane na temat np. niskiego poziomu życia dzieci w naszym kraju: średnio 9 proc. dzieci pochodziło z rodzin o niższym statusie społeczno-ekonomicznym, a 49 proc. z rodzin o średnim statusie (s. 125). Potwierdza się typowa korelacja między wynikami badań uczniów a miejscem ich zamieszkania: 

16% polskich czwartoklasistów mieszka w miastach. Uzyskali oni też najwyższe wyniki pomiaru umiejętności czytania – średnio 566 punktów. Na obszarach podmiejskich mieszka 10% dzieci i uzyskały one średni wynik – 557. Jeszcze niższe są wyniki dzieci zamieszkujących miasta średniej wielkości (18%) i małe miasta (15%), których średnie wyniki nie przekraczają 550 punktów. Wyniki wyraźnie poniżej tego progu uzyskały dzieci ze wsi (41%) – średnio: 543 (s. 131).  

W części dotyczącej oceny umiejętności dzieci związanych z czytaniem, w momencie, gdy rozpoczynały one naukę w pierwszej klasie szkoły podstawowej, nie raczono zwrócić uwagi na to, że jest to następstwem nie tylko postaw i zaangażowania ich rodziców, ale także edukacji przedszkolnej. W Polsce obowiązuje ona wszystkie dzieci w wieku 6 lat, a wychowanie przedszkolne obejmuje już także umiejętności alfabetyzacyjne. Celem tej edukacji jest bowiem:

·        Systematyczne wspieranie rozwoju mechanizmów uczenia się dziecka, prowadzące do osiągnięcia przez nie poziomu umożliwiającego podjęcie nauki w szkole.

Kończąc edukację przedszkolną dziecko: 

1.     rozpoznaje litery, którymi jest zainteresowane na skutek zabawy i spontanicznych odkryć, odczytuje krótkie wyrazy utworzone z poznanych liter w formie napisów drukowanych dotyczące treści znajdujących zastosowanie w codziennej aktywności; 

2.     odpowiada na pytania, opowiada o zdarzeniach z przedszkola, objaśnia kolejność zdarzeń w prostych historyjkach obrazkowych, układa historyjki obrazkowe, recytuje wierszyki, układa i rozwiązuje zagadki; 

3.     wykonuje własne eksperymenty językowe, nadaje znaczenie czynnościom, nazywa je, tworzy żarty językowe i sytuacyjne, uważnie słucha i nadaje znaczenie swym doświadczeniom. 

   Z treści najnowszego raportu wynika, że w latach 2016 - 2021 nastąpił spadek zatrudniania się w szkołach podstawowych młodych nauczycieli. Tych poniżej 30 roku życia było w 2016 r. zaledwie 7 proc., a w pięć lat później już tylko 4 proc. Liczba zaś nauczycieli pracujących w wieku powyżej 50 roku życia wzrosła w powyższym okresie z 35 proc. do 41 proc. (s. 144). 

Raport potwierdza zarazem niski poziom materialny nauczycieli polskich szkół, skoro aż 42 proc. wskazało na koszty doskonalenia zawodowego jako czynnik uniemożliwiający im korzystanie z tego procesu (s. 149).  Fatalnie wygląda oferta lub dostępność do doskonalenia zawodowego, skoro aż 39 proc. badanych stwierdziło, że treści tych szkoleń są niedostosowane do ich potrzeb. 

O jakości polityki oświatowej świadczy wskazanie przez 63 proc. nauczycieli, że brak czasu i nadmiar obowiązków są powodem nieuczestniczenia przez nich w doskonaleniu zawodowym. Jeszcze gorzej jest z poziomem poczucia braku satysfakcji z pracy zawodowej. To oznacza, że w ciągu pięciu lat znacząco wzrósł z 11 proc. do 19 proc. odsetek nauczycieli wskazujacych na poczucie braku sensu wykonywania pracy. 

Być może powyższe czynniki sprawiają, że wyższy jest w badanych szkołach odsetek uczniów z zaburzeniami umysłowymi, psychicznymi lub emocjonalnymi (co to za subiektywna, alternatywna kategoria?) Między 2016 a 2021 rokiem róznica wynosi 14 proc. (s. 161). Wypaleni nie rozpalą dziecięcych umysłów i ich zaangażowania w uczenie się.

Listy do Profesora Stefana M. Kwiatkowskiego

 

Z okazji 75 urodzin Profesora Stefana M. Kwiatkowskiego z Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie została wydana przez dr Beatę Mydłowską niezwykle interesująca naukowo, oświatowo i kulturowo monografia wieloautorska, która zgodnie z tytułem zawiera 80 listów do Jubilata. Dotychczas spotykaliśmy się z tomami jubileuszowymi dla czcigodnych jubilatów, które wprawdzie też zawierały kilka czy nawet kilkanaście adresów, ale w zdecydowanej większości stanowiły zarazem dar myśli i tekstów z własnych badań ich autorów. 

Pojawiła się zatem nowa, zwarta i pięknie wydana epistolografia refleksyjna, wspomnieniowa, życzeniowa, która stanowi - jak w starożytnych czasach Demetriosa - przywołane we wprowadzeniu Redaktorki tomu odzwierciedlenie "wizerunku dusz" nadawców. Autorzy listów wiedzieli, że będą one publikowane, ale sami zostaną zaskoczeni, w jak estetycznej formie edytorskiej zostały one ujęte. 

Wprowadzenie do tomu jest zarazem przypomnieniem czytelnikom genezy i ewolucji sztuki epistolarnej w dziejach światowej kultury, która powoli zaczyna wygasać w XXI wieku będąc zarejestrowaną w nietrwałych, zanikających chmurach danych cyfrowych. Znakomicie, że tą edycją zatroszczono się nie tylko o Jubilata, ale także o wartość pisania listów, do czego zachęcała Maria Grzegorzewska pisząc do nauczycieli: Posyłam te listy do Ciebie koleżanko i Kolego, a gorącymi życzeniami, abyście w swej pracy znaleźli radość tworzenia i spokój dobrze spełnionej służby społecznej (za: s.13).             

Treść listów odsłania bogactwo różnych form działalności Prof. Stefana M. Kwiatkowskiego, a niektórzy mogli przy tej okazji pochwalić się własnymi. Nie jest to wyrazem narcyzmu, tylko potwierdzeniem Mistrzowi, że nie zaniechali pracy twórczej. Jak trafnie podsumowuje ten zbiór jego inicjatorka i wydawczyni: 

Rozważane w zacytowanych w publikacji listach relacje są także istotne dla dopełnienia i oceny dorobku Profesora, dla dokładniejszego rozpoznania Jego poglądów, działań, kontaktów oraz dla bardziej precyzyjnego określenia funkcjonowania w środowisku naukowym. Być może te listy - zwłaszcza te napisane przez bliskich przyjaciół - wypełniają jakąś biograficzną lukę pokazując sylwetkę Prof. Stefana M. Kwiatkowskiego na tle świata nauki naszych czasów, a nade wszystko zarysują istotny fragment Jego portretu osobistego (s.14).     

Doprawdy, jaki jest nasz czcigodny Jubilat - jak śpiewał Bogusław Mec - być może nie wie nikt, ale treść listów w powyższej publikacji dopełnia jedno z okienek JOHARI. Uczestniczący zaś uczeni (niemalże z wszystkich ośrodków akademickich w kraju) w Ogólnopolskiej konferencji naukowej - "Nauczyciel i Uczeń" w Łagowie Lubuskim uświetnili Jubileusz znakomitego PEDAGOGA swoją twórczą obecnością - wygłaszając referaty, dedykacje i gratulacje.  Była też część występów artystycznych, które mogli obejrzeć serfujący po Internecie. 

Szkoleniowy stres do walki z cyberstresem

 

Jeśli stres obniża waszą motywację do działania i odbiera poczucie satysfakcji z wykonywanej pracy, czujecie mniejszą wydajność, zaczynacie popełniać błędy i frustrują was kolejne wyzwania zawodowe – nie czekajcie, skorzystajcie ze szkolenia za jedyne tysiąc złotych.  

 

Jeśli nie wiecie, co się z wami dzieje i gdzie podział się wasz entuzjazm do pracy, to nie martwcie się, bo na szkoleniu poznacie przyczyny wypalenia zawodowego. Nie, nie te, które występują w waszej pracy, tylko tak w ogóle. 

 

Gdybyście chcieli rozpoznać syndrom wypalenia zawodowego, to na szkoleniu powiedzą wam, co warto zaobserwować w swojej codzienności zawodowej, by nie zbagatelizować ukrytych czynników. 

 

To szkolenie jest dla was! Za powyższą kwotę, w tym 23 proc. VAT, dowiecie się, jak badać siebie, by przekonać się o stanie wypalenia zawodowego. Trener da wam do wypełnienia test do autodiagnozy, żeby potwierdzić wypalenie zawodowe, no bo któż go nie ma w stopniu lekkim, średnim lub wysokim. 

 

Ważne, żeby dowiedzieć się, co pomaga wam chronić się przed wypaleniem zawodowym, jakie są wasze zasoby, ukryte, nieuświadamiane talenty w pracy zawodowej, a co stwarza wam problemy w pracy. Nie, nie, szkolenie nie jest od tego, żeby cokolwiek zmieniło się w waszym miejscu pracy. Przecież nie uczestniczy w nim wasz pracodawca. 

 

Niska płaca. Frustracja. Poczucie besilnosci. Słusznie. Czas powiedzieć - "Stop wypaleniu zawodowemu!". A może nie???? W GW przeczytałem wywiad z panią doktor - psycholożką, która uważa, że nadużywamy pojęcia "wypalenie zawodowe".  Moim zdaniem, wciskamy innym, że są wypaleni, żeby móc oferować im treningi, warsztaty w zakresie "schłodzenia zawodowego".

 

Gdyby ktoś jednak już teraz był przekonany, że nie jest wypalony zawodowo, to przecież może nauczyć się zarządzania swoim zmęczeniem. Kto nie chce być wypoczęty? Szkoleniowcy przeprowadzą audyt energetyczny metodą self-reg. 

Im bardziej tajemniczo brzmi owa metoda, tym bardziej można być przekonanym, że pomoże. W końcu każdy ma jakąś energię, tylko zapewne nie wie, jak nią zarządzać, żeby zachować odpowiedni balans życiowo-zawodowy.

Nie ulega wątpliwości, że funkcjonowanie w dwóch światach - realnym i wirtualnym sprawia, że na pewno jesteśmy przebodźcowani, a to znaczy, że musimy mieć stres cyfrowy. Trzeba zatem dowiedzieć się, jak walczyć z ciągłym napięciem, ucieczką myśli, wewnętrznym rozdrażnieniem, by nie wpaść w pętle always on. 

 

Sądziłem, że always dotyczy podpasek, a tu okazuje się, że być może sam wpadłem w pętlę always on czytając kolejną ulotkę o tak znaczącej ofercie quasi terapeutycznej.   

 

 

 

 

Alarmująco wysoki poziom zachowań sedentarnych dzieci i młodzieży

 

Cieszy, że JM Rektor Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie prof. Bartosz Molik zabrał głos w sprawie fatalnej kondycji fizycznej dzieci młodzieży w Polsce. Tak na marginesie, pierwszy raz usłyszałem, że zachowania mogą być sentendarne. Będę zatem zwracał uwagę dzieciom, by nie były tak bardzo sentendarne, gdyż rzutuje to na jakość i długość ich życia. 

Treść raportu jest interesująca, gdyż zawiera wyniki precyzyjnych pomiarów w sferze sprawności fizycznej  dzieci i młodzieży od 3 roku życia do ukończenia edukacji w ramach obowiązku szkolnego. Co bardzo wysoko oceniam, to uwzględnienie w analizie danych polityki publicznej, czego raczej unikają badacze innych dziedzin kształcenia i wychowania, by czasem nie narazić się władzy. 

Wspomniany przez JM "Raport o stanie aktywności fizycznej dzieci i młodzieży w Polsce" (AWF, Warszawa 2022) zawiera diagnozę z wykorzystaniem ujednoliconej międzynarodowej metodologii Global Matrix 4.0.  Ten pomiar prowadzony jest od 2014 roku, a uczestniczy w nim z zastosowaniem tej samej procedury i narzędzi diagnostycznych 57 krajów.

Z badań wynika wysoka ocena działalności rządu na rzecz rozwoju fizycznego dzieci i młodzieży (Ocena jakości polityk w obszarze upowszechniania aktywności fizycznej w Polsce wyniosła 86,5 pkt. na 100 możliwych pkt.). Nie wiemy jednak, jakie wskaźniki stanowią o tej ocenie, która nie bardzo współbrzmi z innymi wnioskami. Stwierdza się bowiem, że: 

W Polsce nie obowiązuje kompleksowa, spójna, międzyresortowa strategia upowszechniania aktywności fizycznej wśród dzieci i młodzieży. 

Upowszechnianiem aktywności fizycznej i sportu zajmuje się (oddzielnie) Ministerstwo Sportu i Turystyki i Ministerstwo Edukacji i Nauki. 

Na aktywność fizyczną dzieci i młodzieży patrzy się przez pryzmat sportu. Upowszechnianie aktywności fizycznej praktycznie nie funkcjonuje w politykach z zakresu transportu, zdrowia i zagospodarowania przestrzennego. 

Zachowania sedentarne nie są traktowane w politykach jako istotny problem społeczny i nie są w nich specyficznie adresowane. 

(...) 

Inwestowane środki i zasoby we wdrażanie strategii i inicjatyw mających na celu promocję aktywności fizycznej wśród wszystkich dzieci i młodzieży. Zademonstrowany postęp w kluczowych etapach tworzenia polityk publicznych (ich agendy, formułowania polityk, ich wdrażania, ewaluacji i decyzji na przyszłość). 

Od 2020 (kiedy to skończył się Program Rozwoju Sportu do 2020) brakuje specyficznego strategicznego dokumentu z wizją, misją i celami upowszechniania aktywności fizycznej wśród dzieci i młodzieży w Polsce (Ministerstwo Sportu, 2019). Największe programy (jak Klub) Ministerstwa Sportu i Turystyki ukierunkowane na aktywność fizyczną dzieci i młodzieży mają coraz większą skalę i zwiększają się ich budżety.  

Uczeni - Paweł Zembura, Agata Korcz, Elżbieta Cieśla i Hanna Nałęcz nie poprzestają na odsłonie tego stanu rzeczy, ale formułują rekomendacje dla władz państwowych i samorządowych, postulaty, które powinny być przynajmniej dostrzeżone, by podjąć konieczne zmiany w polityce MEiN i Ministerstwa Sportu i Turystyki. 

Chociaż są to badania poprzeczne, które AWF w Warszawie prowadzi od kilkudziesięciu lat, to jednak mamy diagnostyczną "fotografię" niepokojąco niskiego stanu kondycji fizycznej oraz zdrowotnej dzieci i młodzieży szkolnej. W jej świetle młode pokolenie w naszym kraju lokuje się na granicy destrukcji zdrowotnej, co rzutuje na sferę duchową, psychiczną, bo przecież "zdrowy duch jest w zdrowym ciele".  

Autorzy zastrzegają się, że: "Raporty krajowe nie są publikacjami naukowymi a podsumowaniami, których celem jest zagregowanie i analiza najlepszych dostępnych danych" (s.6).

Oceniano dziesięć obszarów aktywności fizycznej dzieci i młodzieży, oceniając je w skali od 1 (niedostateczny poziom) do 5+ (bardzo dobry poziom). Wyniki są następujące:  

I Ogólna aktywność fizyczna (jakikolwiek ruch ciała wywołany przez mięśnie szkieletowe , który wymaga wydatku energii) ocena 1 (niedostateczny); 

II Udział w zorganizowanym sporcie i aktywności fizycznej: ocena 3+  (dostateczny); 

III Aktywna zabawa - niezorganizowana aktywność - brak danych (nie została oceniona z powodu niedostatecznej ilości danych do wystawienia oceny); 

IV Aktywny transport (wszelkie formy transportu napędzane siłą ludzkich mięśni- chodzenia, jazdy na rowerze, wózku, jazdy na rolkach czy deskorolce) ocena 3- (dostateczny); 

V Zachowania sentendarne (bierne fizycznie) ocena 2 (dopuszczający); 

VI Sprawność fizyczna (Zdolność umożliwiająca dobre wykonywanie określonych zadań fizycznych w specyficznym fizycznym, społecznym i psychologicznym otoczeniu) ocena 3 (dostateczny); 

VII Rodzina i znajomi (Każdy członek rodziny, który może kontrolować lub wpływać na możliwości podejmowania aktywności fizycznej oraz uczestnictwo dzieci i młodzieży w aktywności fizycznej) ocena 3- (dostateczny); 

VIII Szkoła (Wszelkie programy i polityki, czynniki organizacyjne np. infrastruktura, odpowiedzialność za wdrażanie polityki lub związane z uczniem np. możliwości aktywności fizycznej związane z wiekiem, płcią czy pochodzeniem w środowisku szkolnym, które mogą wpływać na możliwości podejmowania aktywności fizycznej i uczestnictwo dzieci i młodzieży w aktywności fizycznej) ocena 4+ (dobry); 

IX Społeczność i środowisko (Wszelkie polityki lub czynniki organizacyjne (np. infrastruktura, wzięcie odpowiedzialności za wdrażanie polityki) w środowisku lokalnym / gminie, które mogą wpływać na możliwości i uczestnictwo dzieci i młodzieży w aktywności fizycznej w tym otoczeniu) ocena 3 (dostateczny);

X Rząd (Każdy organ rządowy uprawniony do wpływania na możliwości aktywności fizycznej lub uczestnictwo dzieci i młodzieży w aktywności fizycznej poprzez polityki, ustawodawstwo lub regulacje) ocena 3 (dostateczny).   

 Ogólny poziom aktywności fizycznej został finalnie oceniony na niedostateczny, bowiem: 

Na podstawie powyższych danych wyliczono, że zaledwie 16,8% dzieci i młodzieży w Polsce jest umiarkowanie bądź intensywnie aktywna fizycznie przez przynajmniej 60 minut dziennie 7 dni w tygodniu (s. 10). Co ciekawe poziom tej aktywności dynamicznie wzrastał do 2015 roku, by spaść do najniższego w latach 2015-2022. 

Studia teoretyczne i raporty z badań pedagogicznych

 

Kryteria ewaluacji osiągnięć naukowych, które sprowadziły artykuły opublikowane w rozprawach zbiorowych do najniższej punktacji, bo 20 pkt. w książce wydawcy z wykazu MEiN i 5 pkt spoza tej listy, być może miały spełnić jakąś pozytywną funkcję (hidden curriculum?), ale - jak to bywa w życiu społecznym - przyczyniły się częściowo do obniżenia rangi zespołowej pracy naukowo-badawczej. Jak sygnalizują z nutką goryczy autorzy rozdziałów w pracach zbiorowych, nie bardzo im się to "opłacało".  

Z jednej strony, chcieli potwierdzić sens uczestniczenia w debacie naukowej, z drugiej strony mają poczucie ewaluacyjnej "straty". Swój tekst mogliby przecież przekazać jednemu z czasopism, w którym opublikowanie tego samego tekstu procentuje wyższą punktacją. Nie jest zatem ważna treść artykułu tylko miejsce jego opublikowania. 

Piszę o tym dlatego, że są profesorowie, którzy tworzą niejako "pod prąd" zespołowe wydania monografii, w której artykuły różnych autorów łączy wspólna subdyscyplina naukowa i z jej perspektywy analizowana jest problematyka badawcza. Nie wszystko jest i musi być ewaluacyjnie "opłacalne", skoro ważna jest naukowa wartość publikacji. 

Obyśmy przetrwali okres paradoksów nauki, które proceduralnie skutkują jej dewaluacją. Pisze też o tych problemach Józef Górniewicz w swoim tekście: Wyniki ewaluacji jednostek naukowych z polskich uniwersytetów w roku 2022. wstępna analiza problematyki oceny i tożsamość dyscypliny. Ukazał się on w pracy zbiorowej pod jego redakcją: Studia i szkice z zakresu pedagogiki ogólnej, andragogiki oraz historii oświaty o poczuciu bezpieczeństwa, migracji, ludziach dojrzałych i problemach oświaty (Toruń, 2023). 

Niniejsza publikacja jest zapewne pokłosiem prac profesorów-autorów rozpraw i ich doktorantów czy współpracowników z Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, którym zależało na podzieleniu się z czytelnikami wynikami własnych badań w czasach kryzysu pandemicznego, wojennego na Ukrainie jak i społeczno-politycznego dyskursu akademickiego w naszym kraju na temat przemocy. 

Czytam ten tom w dniu, w którym kraj obiegła smutna wiadomość o śmierci latami katowanego na oczach matki przez jej partnera ośmioletniego Kamila. Porażające są w nim doniesienia z badań Andrzeja Olubińskiego na temat przemocy szkolnych edukatorów socjopatów czy Aldony Małyskiej o domowych opresorach w świetle opinii studentów pedagogiki. 

Paweł Piotrowski odsłania cechy konstytuujące głupotę jako antywartość w kontekście edukacji. To są niewątpliwie przejawy "czarnej pedagogiki" ("Schwarze Pädagogik") chociaż nie powinna ona w ogóle mieć miejsca w tych środowiskach socjalizacyjnych i wychowawczych. Okazuje się bowiem, że głupota może jawić się jako wartość czy korzystna dla kogoś lub czegoś okoliczność dopuszczania do władzy "użytecznych idiotów".  

Dla równowagi w naturze i życiu społecznym J. Górniewicz zadbał o to, by znalazło się w tym tomie też remedium na różne bolączki, dysfunkcje czy patologie we wspomnianych środowiskach. Alicja Joanna Siegień-Matyjewicz pisze o arteterapii jako antidotum na osamotnienie, a Marek Matyjewicz o działaniach animacyjnych, które sprzyjają reintegracji społeczno-kulturowej.  Są też w tym zbiorze pedagogiczne "echa" pandemii Covid -19 oraz doniesienia z badań histroryczno-oświatowych.

 

Zmarł Kierownik Laboratorium Działań Twórczych w Przestrzeni Społecznej UAM prof. Jędrzej Stępak

 

To już kolejna w ostatnich tygodniach, bolesna wiadomość z Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu o odejściu jednego z profesorów. Wczoraj zmarł nagle prof. Jędrzej Stępak, wybitny artysta, performer, pedagog, który powołał przed kilkunastu laty na tym Wydziale Laboratorium Działań Twórczych w Przestrzeni Społecznej. Czas pandemii, długotrwałej izolacji, niepokoju o ludzką egzystencję uświadomił nam wszystkim jak ważną rolę w naszym życiu odgrywa przestrzeń społeczna.

Nie wszyscy doceniają potencjał i działania twórcze tak wyjątkowych postaci, toteż włączenie do procesu kształcenia przyszłych pedagogów Uczonego reprezentującego nauki o sztuce, w tym tej kategorii twórczość było oryginalnym rozwiązaniem akademickim. Wybitny artysta, człowiek SZTUKI, humanista, który inspirował dziełami swojej twórczości ludzi w różnych krajach świata, nie tylko w Polsce, wpisywał w tworzone formy przestrzenne wzory wartości społecznych, od ponad roku wspierał także arystów Ukrainy. 

Profesor zachwycał dziełami sztuki plastycznej, projektami artystycznymi, które realizował w formie multimedialnej, performatywnej, audiowizualnej, interaktywnej, rzeźbiarskiej, konserwatorskiej a nawet interdyscyplinarnej. Kolekcje jego projektów uwydatniały znaczące wydarzenia świata nauki. Pamiętam, jak swoją sztuką performatywną poruszył uczestników Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej WSE UAM w Poznaniu pod patronatem Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN.  

 Realizowane przez zm. Profesora J. Stępaka projekty edukacyjne znakomicie wpisują się w funkcję społeczną akademickiego kształcenia, bowiem pobudzał wśród studentów ich wyobraźnię, myśli, uczucia, pragnienia, które wpisywał w „Labirynt Rosnących Tajemnic". Potrafił zafascynować formą rosnącego żywego labiryntu, który to artystyczny projekt zrealizował najpierw w Łodzi, tworząc żywy labirynt z roślin i wikliny.  Studentów pobudzał do refleksji na temat labiryntu życia, przez który będą musieli sami się przedzierać, by dotrzeć do ostatecznego wyjścia z niego.   

W jednym ze swoich artykułów (2016, s. 297) tak opisał zadanie, które postawił swoim studentom: 

Zadaniem, które zadawałem studentom, było pozornie proste projekcyjne pytanie: Czym dla mnie jest labirynt? Odpowiedź można było skonstruować w dowolnej wybranej formie tekstowej, graficznej lub innej w zależności od preferencji studentów. Zależało mi na tym, aby odpowiedź była szczera i przedstawiała to co jako pierwsze kojarzyło się danej osobie z hasłem labirynt. 

W swoich odpowiedziach większość studentów odwoływała się do sfery psychicznej funkcjonowania człowieka w świecie i społeczeństwie oraz do trudów i zawiłości życia codziennego. Niektórzy jednak tworzyli własne, niezwykle oryginalne pomysły interpretacji tego pojęcia. Ta różnorodność wypowiedzi świadczy o sile symboliki i oddziaływaniu jakie metafora labiryntu posiada we współczesnym świecie. 

 Warto przeczytać artykuł prof. J. Stępaka o tajemnicach labiryntu, które odkrywał wraz z akademicką młodzieżą. Pięknie łączył metafory z filozofią egzystencjalną i sztuką jako środkami eksternalizacji świata wartości humanistycznych. Będzie nam bardzo brakować twórcy nowych form samoświadomości, samorealizacji, ale i arteterapii. Przedwczesne odejście wybitnego artysty, który miał wkrótce obchodzić piękny Jubileusz przygotowując dwie wystawy w plenerze i Lednicy, którą tak ukochał, porusza w smutku naszą akademicką społeczność. 

W dniu 24 maja 2023 roku zostanie otwarta o godz. 16.00 wystawa, nad którą Profesor pracował z uczonymi macierzystego Wydziału oraz artystami z Ukrainy - Zenoviya Shulha i Romanem Jaciv'em. Będzie temu wydarzeniu towarzyszyć dyskusja, którą poprowadzi prof. Agnieszka Gromkowska-Melosik oraz performance artystyczny autorstwa mgr. Stefanya Abbasova i dr Anny Sokołowskiej. 

Wszyscy współpracownicy, w tym najbliższy Profesorowi
mgr Kamil Wnuk, przyjaciele, znajomi artyści bardzo przeżywają tak nagłe odejście Mistrza, któremu zależało na stworzeniu kolejnej społecznej przestrzeni artystycznej w ramach solidarności z dotkniętą wojną Ukrainą. "Będzie" w dniu, w którym mieli razem przeżywać recepcję Art in Times of War, spoglądać na to wydarzenie z niebios a zapisanymi w ludzkich sercach i pamięci myślach, słowach i dziełach twórczych.    

Uroczystości pogrzebowe rozpoczną się 16 maja 2023 roku Mszą Świętą o godzinie 12.00 w kościele parafialnym św. Antoniego w Przeźmierowie. Pogrzeb na cmentarzu przy ul. Sosnowej w Przeźmierowie. Niech spoczywa w pokoju!        

(źródło fotografii) 

Bolszewicka odpowiedzialność zbiorowa

 

Nie jestem w stanie zaakceptować stosowanej przez Okręgowe Komisje Egzaminacyjne odpowiedzialności zbiorowej wobec tej grupy maturzystów, którzy pisząc uczciwie egzamin zostali pozbawieni prawa do oceny tylko dlatego, że jeden z uczniów w ich sali egzaminacyjnej dokonał czynu występnego fotografując i zamieszczając w trakcie egzaminu pisemnego w mediach społecznościowych arkusz egzaminacyjny. Co to jest za bolszewicka praktyka?!  

Cytuję wypowiedź dyrektora CKE: 

Dyrektor Centralnej Komisji Egzaminacyjnej Marcin Smolik, pytany przez PAP o przebieg egzaminu, przekazał informację o jednym incydencie. - W internecie, ktoś znów publikował w trakcie egzaminu zdjęcia. Wiemy kto, będziemy unieważniać (egzamin) zdającemu i całej sali – powiedział Smolik. Dodał, że dyrektor właściwej terytorialnie okręgowej komisji egzaminacyjnej "wie, co robić".

W imię jakich norm moralnych krzywdzi się tych, którzy z danym czynem nie mają nic wspólnego? Czy to znaczy, że kolejne roczniki abiturientów muszą drżeć z niepokoju, że jakiś nieodpowiedzialny uczeń/nieodpowiedzialna uczennica dokona niezgodnego z prawem czynu? Skoro ustalono sprawcę tego czynu, to należy ją/jego ukarać, a nie wszystkich, którzy nie maczali w tym występku swoich palców. 

Może w tej sytuacji zastosujmy to prawo do rządzących i do polityków/posłów. Jak ktoś jest przestępcą w rządzie, to odwołać cały rząd. Jak ktoś w MEiN, CBA, Ministerstwie Zdrowia, spółce państwowej itp. okazał się złodziejem, oszustem, cwaniakiem wyprowadzającym publiczne pieniądze, to dlaczego nie ukarać wszystkich współpracowników? 

Zdaje się, że jest to patologia, która przetrwała od czasów stalinizmu do dnia dzisiejszego! Młodzież czyta w Wikipedii znaczenie hasła "odpowiedzialność zbiorowa" i pyta, w jakim żyjemy państwie?

Odpowiedzialność zbiorowa w postaci kar zbiorowych jest często stosowana jako środek dyscyplinarny w instytucjach zamkniętych, m.in. szkoły z internatem (karanie całej klasy za działania jednego znanego lub nieznanego ucznia), jednostki wojskowe, więzienia (dla nieletnich i dorosłych), zakłady psychiatryczne itp. Skuteczność i surowość tego środka może się znacznie różnić, ale często rodzi nieufność i izolacja wśród swoich członków. Z historycznego punktu widzenia kara zbiorowa jest przejawem tendencji autorytarnych w instytucji lub w jej rodzimym społeczeństwie.

 

 (foto: fragment dzieła Agnieszki Rożnowskiej pt. "Kruchość materii" - Instytut Edukacji Artystycznej Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie)