W okresie od 1 listopada 2017 do 1 listopada 2018 zmarli znaczący pedagodzy doby transformacji

Dzień Wszystkich Świętych obchodzony był w tak szczególny sposób chyba tylko w Polsce. Miliony Polaków przemieszczało się od cmentarza do cmentarza w tej samej miejscowości, a często i w kraju czy nawet poza jego granicami, by zapalić światełko pamięci o Bliskich, którzy odeszli z tego świata pozostawiając w sercach i naszej biografii najpiękniejszy ślad osobistych wartości.

Pamiętamy, a nawet rozpamiętujemy obecność w naszym życiu tych, którzy dzisiaj są już fizycznie nieobecni, ale wpisali się w nasze życie na różne sposoby. W ciągu minionych dwunastu miesięcy środowisko akademickiej pedagogiki pożegnało już pedagogów, którzy zmarli pozostawiając w bólu i smutku Rodzinę i Bliskich, przyjaciół i znajomych:

1) zm. 23.12.2017 - Władysław Piotr Zaczyński - dydaktyk, profesor Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego;

2) zm. 18 . 11. 2017 r. - ks. Andrzej Szpak - pedagog, katecheta, resocjalizator;

3) zm. 30. 09. 2018 r. dr Halina Rotkiewicz - Sekretarz Generalny Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego ;

4) zm. 5 . 10. 2018 r. - prof. Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie - dr hab. Bogdan Snoch - pedagog, historyk oświaty i wychowania;

5) zm. 29.10.2018 r. dr hab. Robert Kwaśnica - profesor, współzałożyciel, rektor, a ostatnio prezydent Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu, pedagog.

6) zm. 30.10.2018 r. prof. dr hab. Maria Dudzikowa - profesor pedagogiki Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu, wybitna humanistka, nauczycielka-nauczycieli, członkini Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk (wieloletnia wiceprzewodnicząca), autorka, redaktorka i współredaktorka kilkudziesięciu książek i ponad 300 rozpraw naukowych z pedagogiki szkolnej, polityki oświatowej i teorii samo-wychowania.

Mnie w takich dniach przypomina się piękna myśl ks. prof. Michała Hellera, który pisał: "Wyobraźmy sobie chwilę, która na pewno nadejdzie, a w której będziemy mieć przed sobą już tylko kilka chwil życia. Co wtedy będzie dla nas ważne?Odpowiedź jest jedna: Bóg i nasza wieczność. I nic więcej? O nie! Całe nasze życie będzie wtedy niezmiernie ważne. I to, jak je planowaliśmy, jak zrealizowaliśmy nasze plany, z jakimi ludźmi się związaliśmy, jak spełniliśmy nasze obowiązki. Bo to wszystko jest życiową mądrością". (Tygodnik Powszechny 2010 nr 8, s. 15)

Wspominajmy zatem tych, którzy obdarzyli nas życiową mądrością i dajmy sobie szansę, by zdążyć innych obdzielić własną.

Profesor Maria Dudzikowa - o dotknięciu i uobecnieniu w edukacji najważniejszych dla niej procesów

Nie znałem wypowiedzi prof. dr hab. Marii Dudzikowej, którą skierowała do uczestników "Konferencji dla nauczycieli" organizowanej przez Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy w 2013 roku. Jak to dobrze, że Organizatorzy nagrali tę analizę. Zmarła 30.10.2018 r. Profesor jest dzięki temu nadal z nami, w nas i obok tego, co było dla Niej tak ważne w pedagogii szkolnej.

Ostatnie pożegnanie Profesor Marii Dudzikowej, ale ponadczasowa recepcja jej dzieł naukowych

(Fot. NHE)

Szanowni Akademicy, Pedagodzy, Nauczyciele, Doktoranci, Studenci, Przyjaciele,

W dn. 7 listopada br. zostanie odprawiona msza św. w Katedrze Poznańskiej na Śródce w Poznaniu o godz. 11.30 za zmarłą Profesor Marię Dudzikową. Uroczystości pogrzebowe odbędą się po mszy, o godz. 13.30 w Poznaniu, na Cmentarzu Komunalnym nr 1 w Poznaniu na Miłostowie (wejście od ul. Warszawskiej).


Pragnę numer 1-2019 kwartalnika "Studia z Teorii Wychowania", który wydaje Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie, poświęcić rozprawom naukowym, esejom, recenzjom, studiom biografistycznym i - wyjątkowo - poezji, które będą zawierać w swoich fundamentalnych przesłankach treści z rozpraw naukowych, idee, myśli, analizy wywiadów, wyniki własnych badań zmarłej Profesor Marii Dudzikowej.

Pokażmy światu nauki, jak wielkim bogactwem inspirowała nasze własne dokonania, projekty, debaty naukowe, oświatowe zmagania z prawem i realiami szkolnych paradoksów. Otwórzmy nową kartę pedagogiki polskiej, głęboko zakorzenionej w światowych teoriach i dyskursach naukowych oraz edukacyjnych, których nośnikiem była OSOBA - Jej życie,
twórczość naukowa oraz popularnonaukowa, oświatowa.

Redakcja oddaje w Wasze ręce cały numer kwartalnika, z gorącą prośbą, by nie nadsyłać tekstów do mnie, tylko od razu, po ich napisaniu, zamieścić osobiście na platformie Index Copernicus, a redakcja dołoży starań, by zostały poddane recenzji i złożone do druku zgodnie z obowiązującymi standardami. Prof. Maria Dudzikowa nie chciałaby, aby pisać o Niej apologetyczne rozprawki, ale o pedagogice, o edukacji, o szkole i (samo-)wychowaniu, a więc fenomenach badanych także z Jej twórczym udziałem.

Sięgnijmy do wybranych książek, rozpraw, wywiadów w prasie oświatowej czy naukowych periodykach i oddajmy cześć PEDAGOGICE, którą Ona tak bardzo pokochała, jej służyła mając na uwadze zawsze dobro wspólne, a nie osobiste. Przejrzyjmy własne teksty, książki, artykuły, by dokonać kolejnej analizy problemów, prawidłowości, idei, które wciąż są "parzącym kartoflem" z żaru naukowego ogniska.

Teksty do tego numeru należy składać do końca stycznia 2019 r. (http://sztw.chat.edu.pl/złóż-manuskrypt), a ich wydanie przewidziane jest z końcem marca 2019 r.

Tych, którzy uważają, że pisać można tylko do periodyków znajdujących się w wykazie MNiSW mogę poinformować, że - jak na chwilę obecną - przypisano Studiom z Teorii Wychowania 8 pkt. Nie jesteśmy na liście filadelfijskiej, ale pracujemy i tworzymy w Polsce, dla naszego społeczeństwa, dla rozwoju polskiej pedagogiki akademickiej i naszej edukacji.

Przypominam główne prace prof. Marii Dudzikowej:

• Wychowanie w toku procesu lekcyjnego, 1979

• O trudnej sztuce tworzenia samego siebie, 1985

• Wychowanie przez aktywne uczestnictwo, 1987



• Praca młodzieży nad sobą, 1993

• Osobliwości śmiechu uczniowskiego, 1996

• Nauczyciel-uczeń. Między przemocą a dialogiem. Obszary napięć i typy interakcji, (red.), 1996.




• Mit o szkole jako miejscu "wszechstronnego rozwoju" ucznia. Eseje etnopedagogiczne, 2002.

• Pomyśl siebie... Minieseje dla wychowawcy klasy, 2007.

• Wychowanie: pojęcia, procesy, konteksty: interdyscyplinarne ujęcie, t. 1–5, 2007–2010 (współred. z Marią Czerepaniak-Walczak)

• Doświadczenia szkolne pierwszego rocznika reformy edukacji, (współred. z Renatą Wawrzyniak-Beszterdą, z udziałem Ewy Bochno), 2010.

• Kapitał społeczny w szkołach różnego szczebla: diagnoza i uwarunkowania (współred. z Renatą Wawrzyniak-Beszterdą, Sylwią Jaskulską, Mateuszem Marciniakiem, Ewą
Bochno, Ireneuszem Bochno, Kariną Knasiecką-Falbierską), 2011.

• Interdyscyplinarnie o interdyscyplinarności: między ideą a praktyką (współred. z Adamem Chmielewskim, Adamem Groblerem), 2012.

• Oblicza kapitału społecznego uniwersytetu (współred. z Ewą Bochno, Mateuszem Marciniakiem), 2013.

• Sprawcy i/lub ofiary działań pozornych w edukacji szkolnej, (współred. z Kariną Knasiecką-Falbierską), 2013.

• O pasjach cudzych i własnych - profesorowie, (współred. z ks. Marianem Nowakiem), 2015.

• Twierdza. Szkoła w metaforze militarnej. Co w zamian? (współred. z Sylwią Jaskulską), 2016.