Zamknięte koło metodologicznej ignorancji

 

Wraz z kończącymi się zajęciami w semestrze letnim odbywają się w uczelniach konferencje, seminaria i podsumowania prac badawczych młodych naukowców. Nie sposób być wszędzie i uczestniczyć we wszystkim. Zdumiewa jednak dający się zaobserwować pośpiech, koncentracja na ilości prezentacji a nie wnikania w jakość kilku oraz, co gorsza, bezmyślny bezkrytycyzm ze strony prowadzących takie obrady czy sesje. 

Zajrzałem do jednej z sekcji doktorantów, w której niemalże dziesięć osób miało zreferować w ciągu 90 minut własne projekty badawcze - ich założenia teoretyczne, metodologiczne i wyniki. Łatwo można wyliczyć, że na osobę przypadało zaledwie 9 minut. Co można powiedzieć w tak krótkim czasie i po co, skoro z założenia ma być krótko i pobieżnie? 

Prowadząca w ogóle nie reaguje, nie komentuje, nie zwraca uwagi na fundamentalne błędy głównie w części badawczej osób referujących wyniki własnych badań. Muszą zdążyć ze swoją prezentacją, by uznano ich aktywny udział w konferencji dla doktorantów. Owszem, prowadząca obrady była aktywna, ale bez możliwości podzielenia się z referującymi jakąkolwiek informacją zwrotną, bez uczulenia ich na błędy, niedociągnięcia. 

W efekcie takiego udziału doktoranci niczego się nie nauczą natomiast nabierają przekonania, że wszystko jest w porządku, skoro nie było żadnych uwag, polemiki, dyskusji. Nie było, bo zabrakło czasu. Czy to ma jednak usprawiedliwiać utrwalanie dobrego samopoczucia referujących, które zostanie zaburzone rzetelną recenzją w czasie postępowania o nadanie stopnia doktora, doktora habilitowanego czy tytułu profesora. Chyba, że w tych postępowaniach recenzujący także nie będą mieli czasu albo zlekceważą czy nie rozpoznają zawartych w pracy błędów. 

 Jak się okazuje, jednostkami akademickimi, które w nazwie i swojej misji mają metodologię badań, zatrudnione są niekompetentne osoby. W uniwersytetach lekceważy się rzetelną ocenę prac naukowych tych, którzy powinni być liderami, przewodnikami dla młodych w opanowaniu przez nich warsztatu badawczego. Skoro sami go nie posiadają, są ignorantami, to zapewne i z tej przyczyny pozytywnie oceniają prace awansowe, które są obciążone poważnymi błędami metodologicznymi.  

Ktoś zamieścił w sieci zdjęcie z podsumowania zajęć w szkole doktorskiej jednego z uniwersytetów badawczych. Widać na nim zadowolone gremium profesorów i doktoranta referującego własny projekt badawczy. Jednak przyglądając się bliżej upublicznionemu slajdowi dostrzeżemy, że błędnie sformułował główny problem badawczy a jeszcze gorzej problemy szczegółowe. Zapewne nie rozumie, że istnieje różnica między pytaniami dopełnienia a pytaniami zależnościowymi i rozstrzygnięcia. Promotorem jest osoba ze stopniem doktora habilitowanego uniwersytetu badawczego. Czyżby w podobnych warunkach uzyskała swój awans? 

  

Rodzicielska kasa zapomogowa dla szkół publicznych

 

Szkolnictwo publiczne III Rzeczpospolitej niewiele różni się od tego w czasach Polski Ludowej. W przypadku działań rad rodziców nie ma żadnej różnicy. To powtórka z traktowania tego organu jako kasy zapomogowej dla nędzy oświatowej, która jest skutecznie podtrzymywana przez kolejne formacje władz oświatowych i samorządowych. 

RADY RODZICÓW, które kilkadziesiąt lat temu działały pod nazwą KOMITETY RODZICIELSKIE, zostały współcześnie sprowadzone do pozorowania ich wpływu na procesy wychowawcze i społeczne w szkolnictwie publicznym. Ich rola została de facto zredukowana w założeniach i praktyce do podwójnego opodatkowania rodziców na szkołę publiczną. Nie dość, że rodzice płacą podatki, z których szkoły powinny być utrzymywane i rozwijana w nich nowoczesna edukacja, to jeszcze oczekuje się od nich funduszy na pokrywanie kosztów infrastrukturalnych a nawet pedagogicznych, co już samo w sobie jest skandaliczne. 

Rodzice ulegają presji dyrekcji szkół i wychowawców klas szkolnych, by wpłacali daninę na to  wszystko, na co nie stać organu prowadzącego szkołę. Warto zadać pytanie,  dlaczego szkolnictwo publiczne jest tak fatalnie finansowane z budżetu państwa i samorządu lokalnego? Ba, dlaczego rodzice mają po raz wtóry płacić na szkołę, która ma oferować dzieciom i młodzieży bezpłatną edukację? Dlaczego? 

Dlatego, że wybieramy w wyborach samorządowych i parlamentarnych radnych i posłów, którym obojętna jest edukacja publiczna, bo najważniejsze jest dla nich to, by na ich konta indywidualne wpływały wysokie środki finansowe, a nauczyciele niech dalej zabiegają o jałmużnę, a jak nie chcą żebrać, to niech zmuszają rodziców w sposób mniej lub bardziej jawny do kolejnego haraczu.  

Oburzający się zatem w mediach społecznościowych na to, że jakiś rodzic jest zbulwersowany faktem niewręczenia jego dziecku nagrody za - jak przypuszczam - szczególne osiągnięcia szkolne, bo jego rodzice nie wpłacili składki na radę rodziców, nie dopuszczają do świadomości słusznej postawy takiego rodzica. Niby dlaczego nagrody mają otrzymywać dzieci tylko i wyłącznie tych rodziców, którzy wpłacili na radę rodziców?  Skoro niektórzy rodzice chcą się dodatkowo opodatkować na szkołę, to niech nie żałują innym dzieciom możiwości obdarowania ich jakimś wyróżnieniem. Czy rzeczywiście nauczyciele nie dostrzegają absurdalności takich działań?  

Proponuję, by do odnowionych i wyremontowanych w czasie wakacji izb lekcyjnych uczęszczały dzieci tylko tych rodziców, którzy wpłacili na radę rodziców (na zakup farb, pędzli itp.)  i którzy włączyli się czynnie do pomalowania ścian, wyremontowania sprzętu szkolnego itp.  Im dłużej rodzice w swej nieświadomości będą godzić się z podwójnym opodatkowaniem na edukację ich dzieci, tym trudniej będzie wyjść z syndromu homo sovieticus w III RP i tym więcej będzie tego typu antywychowawczych paradoksów.  

 

Szkolna siłownia pokolenia U

 

Uczestnicząc w pracach zespołów akredytacyjnych Polskiej Komisji Akredytacyjnej miałem za zadanie wybrać, przeczytać i ocenić prace dyplomowe studentów studiów licencjackich i magisterskich z pedagogiki. Właściwie nie było takiej jednostki akademickiej, w której studenci nie uczyniliby przedmiotem swoich badań problem uzależnień młodzieży szkolnej. 

Od zaistnienia PKA w 2002 roku powstały na kierunku pedagogika setki prac dyplomowych na powyższy temat. Po co? Zapewne po to, żeby dyrektorzy szkół podstawowych i ponadpodstawowych dowiedzieli się, jak nie radzą sobie z tak poważnym problemem, jakim są utrwalane w szkołach uzależnienia uczniów od alkoholu, nikotyny, seksu i narkotyków. 

Chyba czas przyznawać dyrektorom szkół  i wychowawcom klas nagrodę za niewyciąganie konsekwencji wobec uczniów, którzy mają w czasie zajęć 2 promile alkoholu we krwi. Uczniowie piją, palą, jarają w czasie lekcji, bezceremonialnie, a nauczyciele udają, że tego nie widzą, bo mają takie zalecenie z góry. 

Przetrwać do końca roku. To jest "szkoła" z klasą, bo niektórzy jej uczniowie mają przed sobą cele... więzienne. Nauczyciele ich do tego skutecznie przygotowują.  To nie jest żadne pokolenie Z. Rozrasta się pokolenie U, czyli młodych ludzi uzależnionych (nadużywających substancji psychoaktywnych), którzy uciekają w rzekomą odtrutkę od częściowo  zdemoralizowanego świata dorosłych, także pseudo-nauczycielskiego. 

Zdaniem blogera i nauczyciela Dariusza Chętkowskiego obecny rocznik kandydatów do szkół ponadpodstawowych, mniej liczny od poprzednich, może nęcić taka pokusa jak szkolna sauna, basen, kręgielnia, siłownia czy solarium. Siłownia jest już w każdej szkole, także w tej, w której pracuje ów bloger, a jest to "siłownia uzależnień". 

Co gorsza, ani nauczyciele ani uczniowie nie zrezygnują z jej istnienia. Głód regularności nadużywania alkoholu, tytoniu, narkotyków itp. ma charakter uzależniający, pogłębiający samozniszczenie młodych ludzi. Niektórzy nauczyciele przestali interesować się emocjami swoich uczniów, pogłębiając ich lęki, niszcząc resztki ich poczucia własnej wartości. Czy warto na tym zarabiać? Niech sobie sami odpowiedzą na to pytanie?     

(foto: autor - Galeria APS: Praca magisterska Instytutu Edukacji Artystycznej APS z 2019 roku - cykl "Person")