Ostatnia część samobiczowania "ekspertów" ds. deformy szkolnej

 

Czytam ostatnią część Projektu Naprawy Polskiej Szkoły i widzę, że "eksperci" Prezydenta RP kontynuują w nim samobiczowanie odpowiedzialnych wśród doradców Prezydenta RP I kadencji (2015-2020) osób za monitorowanie deform szkolnych Anny Zalewskiej & Dariusza Piontkowskiego.  Trudno takie zarzuty stawiać ministrom sprzed 2015 roku. 

Zawarte poniżej tezy nie są niczym poparte. Ot, publicystyczne, subiektywne, potoczne oraz ideologiczne poglądy osób, które z jednej strony krytykują Zjednoczoną Prawicę za dewastację szkolnictwa,  z drugiej zaś strony wkomponowują w ów projekt chyba pamięć szkoły własnego dzieciństwa. Tylko współczuć:       

D.  W obszarze organizacji pracy szkoły i jednostek wspomagających

1.       Zbiurokratyzowany system szkolny odwraca uwagę dyrektora szkoły i nauczycieli od ucznia, skupiając ją na doskonaleniu własnym i własnym awansie zawodowym, bez wyraźnego powiązania z potrzebami środowiska, dokonywaniu oceny pracy szkoły w oderwaniu od istoty zagadnień szkolnego kształcenia i wychowania, a także na sprawozdawczości szkolnej.

2.       Nauczyciele wycofują się w znacznym stopniu z rzeczywistej pracy wychowawczej, nie uzyskując wsparcia w prawie ani rekompensat finansowych. Ograniczają wychowanie szkolne do działań opiekuńczych, czasem dyscyplinujących. Godzą się z brakiem wychowawczego prestiżu.

3.       Brak jest przemyślanego wsparcia ucznia słabego i ucznia zdolnego. Zajęcia pozalekcyjne organizowane są zbyt często ”pod nauczycieli”, jako uzupełnianie nauczycielskiego etatu, bądź realizacja tzw. godzin karcianych.

4.       Nieprzygotowanie młodych nauczycieli do pracy w szkole wyraża się poprzez bezradność wychowawczą, błędy metodologiczne, nieumiejętność zainteresowania uczniów nauczanym przedmiotem, częstą rezygnację z pracy nauczycielskiej.

5.       Niedostateczne wsparcie zewnętrzne dla dyrektorów szkół (np. w zakresie poradnictwa prawnego, zadań pracodawcy i administratora szkolnej placówki) skutkuje licznymi błędami młodych dyrektorów, szybkim wyczerpaniem zawodowym i brakiem kandydatów na stanowiska dyrektorskie w szkołach.

6.       Szkoła jest słabo wykorzystywana jako placówka kulturotwórcza w środowisku. Zbyt często pozostaje zamknięta w czasie pozalekcyjnym, także dla organizacji młodzieżowych.

E.  W obszarze wychowania

1.       Państwo utraciło realny wpływ wychowawczy na młode pokolenia Polaków, mimo zapisów o wychowaniu patriotycznym zawartych w podstawowych aktach prawa oświatowego. W konstrukcji podstawy programowej nie ma już miejsca dla celów wychowawczych. Programy nauczania i podręczniki są dziełami autorskimi dopuszczanymi do użytku bez wychowawczej oceny.

2.       Szkoła nie przygotowuje młodych ludzi do życia we wspólnocie i tworzenia wspólnot, w tym istotnej dla istnienia i rozwoju Państwa Polskiego wspólnoty narodowej.

3.       Szkoła nie jest miejscem treningu obywatelstwa młodych Polaków. Nie wspiera dostatecznie autentycznej samorządności – nie zabiega o istnienie i rozwój w jej murach organizacji młodzieżowych, stowarzyszeń i klubów. Nie podejmuje zorganizowanych prac na rzecz społeczności lokalnej, rzadko organizuje działania charytatywne.

 

Ideologiczne bzdety na temat metod nauczania w projekcie - NAPRAWA OŚWIATY POLSKIEJ

 

Powracam do materiału "ekspertów" Prezydenta RP, którzy wypracowali ideologiczny, pełen pseudonaukowych sformułowań Projekt Naprawa Oświaty Polskiej. Tak nieprofesjonalnych, publicystycznych tekstów dawno nie czytałem. Autorzy tego projektu: Jolanta Dobrzyńska, Barbara Hapońska, Regina Pruszyńska przy współpracy z prof. Andrzejem Waśko zdaje się mają problemy z refleksyjnym czytaniem literatury naukowej, a dydaktycznej i z zakresu pedagogiki szkolnej w szczególności, bo jej chyba nie znają lub ją celowo lekceważą. Zatrzymali się na poziomie lat 60. XX w. z domieszką współczesnej propagandy ideologów prawicy.    

Dzisiaj zatem część czwarta tego materiału, który pozbawiony jest jakichkolwiek odwołań do badań naukowych, natomiast ma świadczyć o dysfunkcjach szkoły publicznej. Mamy zatem kolejny fragment samobiczowania polskiej prawicy, która od ponad 5 lat zarządza polityką oświatową w III RP: 

       C. W obszarze metod nauczania

1.       Nauczanie przygotowujące uczniów do sprawdzianów i egzaminów testowych zawęża horyzonty poznawcze młodych ludzi, hamuje rozwój myślenia koncepcyjnego. 

2.       Odpowiedzi na pytania nauczyciela zastępują w coraz większym stopniu trudniejsze opisowe ujmowanie tematu przez ucznia. Uczą wyławiania informacji, ale nie budują w świadomości uczniów obrazu danej dziedziny wiedzy, czego następstwem jest rozpowszechniony syndrom zagubienia młodych ludzi w wiedzy.

3.      Kultowy dla postmodernizmu” dyskurs” szkolny zastępuje poszukiwanie prawd obiektywnych o świecie, odrywa nauczycieli i uczniów od poznawczego, rozumowego ujmowania rzeczywistości i kieruje w kręgi indywidualnych domniemań.

4.     Zaprzepaszczanie potencjału intelektualnego uczniów zdolnych i wyhamowywanie ich rozwoju jest skutkiem tzw.” spłaszczenia programowego” szkoły. Dostosowując nauczanie do możliwości ucznia średniego i słabszego nauczyciel obniża motywację uczniów zdolnych do uczenia się, pozbawia ich niezbędnych dla rozwoju poprzeczek zadaniowych, co w klasach starszych skutkuje częstym obniżeniem ich wyników kształcenia.

5.   Przetwarzanie przez ucznia informacji wypiera cenną dla rozwoju intelektu twórczość. Sprzyjają temu zarówno przemiany kulturowe jak i propagowane metody kształcenia.

6.       Aktywność uzyskuje miejsce przed refleksyjnością. Wynika to zarówno z przyjętego kulturowo stylu życia, jak i propagowanych metod kształcenia.  

 

Autorzy oczekują powrotu do monizmu dydaktycznego i oświatowego, który będzie odgórnie sterowany przez partyjne władze wykonawcze w naszym państwie (nadzór pedagogiczny). Są w poniższych oczekiwaniach slogany, za którymi kryje się eliminacja nieokreślonych sprzeczności, różnic, alternatyw. Nadal nie wiadomo, kto stanowi o polityce oświatowej w III RP - w/w doradcy prezydenta czy grupa partyjnych ekspertów Zjednoczonej Prawicy wywierająca presję na wiceministra Dariusza Piontkowskiego, który nie ma i mieć nie może własnego zdania. Nie od tego są ministrowie i wiceministrowie edukacji.      

     

Autoryz niniejszego projektu prezentują następujące DYLEMATY OŚWIATOWE:

 

1.   Różne definiowanie celu kształcenia ogólnego lub pomijanie definicji.

Tkwi u podstaw powszechnych nieporozumień i trudności we wspólnym budowaniu systemu edukacji. Istnieje potrzeba zdefiniowania celu kształcenia w szkole polskiej w szerokim bezpiecznym duchu personalizmu (edukacja jako wspieranie rozwoju...). Definicja taka wchłonie zawężoną definicją edukacji pragmatycznej (edukacja jako przystosowanie do życia we współczesnym / przyszłym świecie...), pomijającej elementy samostanowienia i twórczości.  

2.  Oczekiwania przeciwstawne w edukacji – ilość czy jakość?

Współczesne oczekiwania społeczne i wybory uczniów, idące w parze z potrzebami rynku pracy i koniecznością częstych przekwalifikowani zawodowych pracowników, stworzyły potrzebę:

* objęcia jak najszerszej grupy młodzieży kształceniem ogólnym do poziomu maturalnego, a równocześnie

* zdecydowanego podniesienia poziomu wiedzy ogólnej uczniów kierujących się
na studia, oraz

*  podniesienia poziomu kształcenia zawodowego.

Oczekiwania te tworzą układy przeciwstawne. Wymagają zmian systemowych w zakresie organizacji szkolnictwa.

3. Problem z konsensusem na przywracanie szkole wychowawczego charakteru.
Problem ten dotyczy:

*  zmiany odniesień osobowych i relacji nauczyciel – uczeń,

*   ustalania zasad i stawiania wymagań,

*  uczynienia z placówki szkolnej środowiska wychowawczego – akceptacja dla zmian
w organizacji pracy szkoły,

* wprowadzenia pozytywnych treści wychowawczych do programów nauczania
i podręczników,

* prawnego zabezpieczenia szkoły przed wykorzystywaniem jej przez zainteresowane grupy jako narzędzia ideologizacji.

Me too dla naukowców reprezentujących konserwatywną ideologię polityczną

 

Środki na granty w Narodowym Centrum Nauki są radykalnie cięte przez ministra P. Czarnka o jedną trzecią. Tak oto z planowanych 140 mln. w konkursie OPUS zostały one zredukowane - jak informuje jednego z adiunktów urzędniczka MEiN w sprawie szans ubiegania się o finansowanie w ramach tego konkursu - do 100 mln. zł.  

Teraz rozumiem, dlaczego minister Przemysław Czarnek ogłosił konieczność wsparcia naukowców, którzy są apologetami ideologii konserwatywnej. Zaczyna się powrót ortodoksyjnego zarządzania szkolnictwem wyższym i nauką. Nie ma to z nimi nic wspólnego, gdyż rolą nauki jest odkrywanie prawdy, a nie głoszenie jej w wymiarze partyjnych, ideologicznie-czy  światopoglądowoskrętnych kontekstach lub aspektach. 

W wywiadzie dla "Gazety Polskiej" szef naszego resortu stwierdził: Musimy wyswobodzić konserwatystów na uczelniach. Nie wiedziałem, że są w gronie np. mojego wydziału naukowcy, którzy z racji swoich postaw prawicowych czują się zniewoleni, ograniczani, pozbawiani praw do realizowania powinności naukowo-badawczych. 

To straszne, że do tej pory byli tak uciskani, że trzeba było poruszyć aż nowego ministra, by wyzwolił ich z pęt zniewolenia przez ... no właśnie, przez kogo? Aha, przez jakieś lewackie sitwy! To dopiero. Czy rzeczywiście ich Minister wyzwoli, bo sami są jak małe dzieci i nie posiadają własnego głosu, kompetencji, a może i dorobku naukowego? 

Wszystko przez studentów i pracowników Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, bo gdyby nie wydarzenie, do którego doprowadzili polityczno-medialną kampanią, nikomu by nie przyszło na myśl, by minister miał kogokolwiek wyzwalać ze względu na jego światopogląd.    

Minister P. Czarnek tak to argumentował: 

Natomiast przekonania, że małżeństwo to kobieta i mężczyzna, że ojciec to ojciec, a matka to matka, to są przekonania, które mogą być głoszone na uczelniach i nie wolno za nie nikogo pociągać do odpowiedzialności. To co stało się na Uniwersytecie Śląskim w sprawie pani prof. Ewy Budzyńskiej, gdzie wysłałem swojego przedstawiciela na ostatnią rozprawę, to był 9-godzinny pokaz czegoś, czego nie było nawet w PRL. Ta ustawa sprawę załatwi, bo spowoduje zakaz ograniczenia głoszenia swoich przekonań. Spowoduje też, że rektor będzie miał obowiązek udostępniać infrastrukturę na różne konferencje, nie tylko lewicowe". 

Czekam zatem na opublikowanie listy ciemiężonych konserwatywnych koleżanek i kolegów, żeby zbadać, w jakim stopniu, przez kogo i z jakich powodów są oni zniewalani. Trzeba zbadać tę patologię naukową, a nie nadawać jej tylko publicystyczny charakter. Nawet mam pomysł na grant na ten temat w ramach konkursu OPUS w NCN, tylko czy zmieszczę się w puli 100 mln. złotych?    

Jak się nie powiedzie, to ogłoszę akcję na Fb: 

#MUREMZA ZNIEWOLONYMIKONSERWATYSTAMIWUNIWERSYTETACH