W ubiegłym tygodniu, 18 listopada 2022
roku, zmarł profesor dr. hab. Jerzy Walenty Kujawiński (8.02.1928
- 18.11.2022), zasłużony dla rozwoju pedagogiki wczesnoszkolnej, autor
znaczących publikacji, które dla kilku pokoleń osób przygotowujących się do
pracy lub już zatrudnionych w przedszkolu czy szkole podstawowej były
podstawowym źródłem wiedzy dydaktycznej. Na Wydziale Studiów Edukacyjnych
Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu stworzył własną szkołę badań i
innowacyjnych wdrożeń do edukacji w klasach I-III.
Jak wspominał w jednej ze swoich rozpraw
ukończył w 1947 roku Gimnazjum Ogólnokształcące w Koźminie Wielkopolskim. W
latach 1956-1963 został zatrudniony na stanowisku nauczyciela matematyki w
Szkole Podstawowej Nr 1 w tej samej miejscowości. Studia pedagogiczne
ukończył na Uniwersytecie Warszawskim w 1962 roku. Tytuł profesora
otrzymał w 1989 roku.
Profesor J.W. Kujawiński należał do pokolenia trzech ustrojów politycznych, pełniąc swoją dydaktyczną i naukowo-badawczą służbę naukom o wychowaniu w okresie niesprzyjającym wolności słowa i twórczości. Dopiero po 1989 roku wydał kilka rozpraw, które łączyły w sobie nurt studiów metodycznych z dydaktyką ogólną i biografistyką pedagogiczną. Był przekonany, że pedagogika powinna być sztuką oddziaływania na dzieci, by rozwijały się w harmonijnym, przyjaznym i zintegrowanym środowisku szkolnym.
W swojej ostatniej rozprawie, która ukazała się w 2013 roku pod interesującym tytułem: "Ewolucja pedagogiki od
sztuki wychowania do nauki o wychowaniu człowieka" zawarł własne
pedagogiczne credo. Jest to rozprawa poświęcona
własnemu zaangażowaniu w rozwój pedagogiki jako nauki, w której dokonuje
zarazem analizy twórczości pedagogicznej współpracujących z nim uczonych, wspominając profesorów: Janusza Gniteckiego, Bogdana Suchodolskiego,
Stefana Kunowskiego, Wincentego Okonia, Mieczysława Łobockiego,
Stanisława Palkę, Kazimierza Denkę i Ryszarda Więckowskiego.
Kilka lat wcześniej prof. J.W. Kujawiński opublikował prace, które zawierają aktualne wciąż inspiracje do oddolnych reform w kształceniu początkowym. Świadczy o tym wydana w 2013 roku rozprawa pod tytułem "Postęp pedagogiczny w szkole"
oraz
"Metodyka zintegrowanej działalności szkolno-pozaszkolnej uczniów".
Profesor był autorem licznych artykułów
w specjalistycznym czasopiśmie "Życie Szkoły", a także recenzentem
dysertacji doktorskich, rozpraw habilitacyjnych i wniosków na tytuł
profesora.
Wypromował dwie rozprawy
doktorskie:
Ireny Karwat, Skuteczność form zabawowych w edukacji wczesnoszkolnej (1994),
Jolanty Flanz, Przygotowanie dzieci 7-9 letnich do samokształcenia i jego
determinanty (1995).
Tę ostatnią dysertację możemy przeczytać, bowiem wypromowana doktor wydała
ją w Toruniu w 2008 roku pod tytułem: Wdrażanie dzieci do
samokształcenia. Aspekty teoretyczne i praktyczne.
Macierzyste środowisko akademickie pożegnało Profesora w dn.24 listopada br., Uczony został pochowany na cmentarzu parafialnym p.w. Najświętszego Serca Jezusa i św. Floriana w Poznaniu (Nowina). Niech spoczywa w pokoju!
(źródło foto: wse uam)
