(fot. Czesław Kosakowski)
Nie miałem okazji do kontaktów z
profesorem Czesławem Kosakowskim, gdyż reprezentował w swoich
badaniach odrębną subdyscyplinę nauk pedagogicznych, Natomiast wiadomość o Jego
śmierci w dn. 19 kwietnia 2021 roku także mnie poruszyła ze względu na Jego wkład
w rozwój kadr naukowych.
Wielokrotnie był bowiem powoływany przez
Centralną Komisję Do Spraw Stopni i Tytułów na recenzenta wniosków awansowych -
w postępowaniach habilitacyjnych oraz na tytuł profesora. Był bowiem znakomitym
ekspertem, uczonym w dyscyplinie pedagogika specjalna, a zarazem wysoko
cenionym uczonym w środowisku akademickim.
Profesor C. Kosakowski wspomagał w rozwoju
naukowym doktorantów i habilitantów, ogromną też rolę przykładał do kształcenia
profesjonalistów w zakresie pedagogiki specjalnej. W swojej działalności
uniwersyteckiej związny był najpierw z Instytutem Pedagogiki Uniwersytetu
Mikołaja Kopernika w Toruniu.
W UMK w Toruniu obronił w 1975 r. rozprawę
doktorską, a następnie habilitował się w 1983 r. Był cenionym badaczem i
dydaktykiem, któremu powierzono funkcję wicedyrektora Instytutu Pedagogiki,
kierownika Zakładu Pedagogiki Specjalnej a także pełnienie roli prodziekana
Wydziału Humanistycznego UMK (1986-1990).
W UMK profesor C. Kosakowski pracował do
1995 r., po czym przeniósł się do Olsztyna, gdzie powstawał Uniwersytet
Warmińsko-Mazurski. Środowisko akademickie tej uczelni mogło rozwinąć
pedagogikę specjalną dzięki stworzonej przez Profesora szkoły badawczej w tym
zakresie. Niezwykle wartościowe dla jakości prowadzonych zajęć dydaktycznych
były doświadczenia zawodowe Kosakowskiego z pierwszych lat po ukończeniu studiów
pedagogicznych i zatrudnieniu się w Zakładzie Wychowawczym w Toruniu.
Jako redaktor działu i sekretarz
kluczowego dla edukacji wczesnoszkolnej periodyku "Życie Szkoły"
tworzył pomost między nauką a oświatą osób niepełnosprawnych. W Uniwersytecie
Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie kierował Katedrą Pedagogiki Specjalnej i
Psychologii. W bazie Nauki Polskiej są dane wskazujące na wypromowanie przez
Profesora do 2009 r. doktorów nauk społecznych, których problematyka badawcza dotyczyła
m.in.:
- Sytuacji psychospołecznej rodzeństwa
osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną;
- Środowiska szkoły a społecznego
funkcjonowania uczniów z lekką niepełnosprawnością intelektualną;
- Kompetencji komunikacyjnych
młodzieży uczęszczającej do gimnazjów dla niesłyszących i słabo
słyszących w świetle wybranych aspektów jej społecznego
funkcjonowania;
- Sytuacji osobistej, rodzinnej i
szkolnej dzieci z chorobą nowotworową.
Profesor C. Kosakowski kierował w 2001 r.
zespołem naukowców prowadzących badania epidemiologii głuchoślepoty w
Polsce.
Jako recenzent rozpraw doktorskich czy
habilitacyjnych mógł doświadczyć ogromnej satysfakcji, że pozytywnie ocenieni
przez Niego doktoranci czy habilitanci są już dzisiaj profesorami tytularnymi
czy pełnią znaczące funkcje kierownicze jednostek akademickich w
uniwersytetach, a zarazem są autorami znakomitych rozpraw naukowych, jak
Małgorzata Sekułowicz, Tamara Cierpiałowska, Adam Mikrut, Anna Zamkowska,
Sławomira Sadowska, Ewelina Jutrzyna, Teresa Żółkowska, Bernadeta
Szczupał, Grażyna Gunia, Zdzisław Kazanowski, Danuta Raś, Anna Fidelus,
Stanisława Byra, Marzena Dycht i in.
Zmarły Profesor wsparł zatem rozwój kadr naukowych dla wielu polskich uniwersytetów i akademii pedagogicznych. Sam nie przykładał wielkiej wagi do publikowania monografii naukowych. Publikował artykuły w czasopismach naukowych i rozprawach zbiorowych.
Wydał
książkę pt. "Węzłowe problemy pedagogiki specjalnej" oraz był
redaktorem lub współredaktorem takich prac zbiorowych, monotematycznych, jak: "Nauczanie
i wychowanie osób upośledzonych umysłowo" (redaktor), "Edukacja i
rehabilitacja osób głuchoniemych"(współredaktor) oraz "Dziecko o
specjalnych potrzebach edukacyjnych"(współredaktor).
Profesor C. Kosakowski
był zaangażowany społecznie, udzielając się w Polskim Towarzystwie Psychologicznym, Polskim
Towarzystwie Pedagogicznym, Towarzystwie Walki z Kalectwem, Polskim Zespole
Kierunkowym Pedagogiki Specjalnej Centralnego Ośrodka Metodycznego Studiów
Nauczycielskich przy WSP w Krakowie, Komisji Psychospołecznych Aspektów
Rehabilitacji PAN.
Za swoją działalność
otrzymał m.in. Nagrodę Ministerstwa Oświaty i Wychowania (1972 r.), Złotą
Odznakę Towarzystwa Walki z Kalectwem (1984 r.), Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi
(1986 r., 1988 r.), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1999 r.).
Kieruję do osób bliskich Profesorowi wyrazy głębokiego współczucia. Uroczystości pogrzebowe odbędą się w najbliższy czwartek, w Nidzicy (woj. warmińsko-mazurskie), na Cmentarzu Komunalnym ul.Tatarska o godz. 12.00.