W wieku niespełna 80 lat odszedł od nas emerytowany profesor Uniwersytetu Szczecińskiego, a do ostatniej chwili aktywny także dydaktycznie w WSH TWP w Szczecinie - prof. dr hab. Kazimierz Bernard Wenta (ur. 16.11.1937 w Swarzędzu - zm. 12.03.2017 w Szczecinie).
Miałem okazję osobiście poznać Profesora w 2012 r. w czasie akredytacji, którą prowadziłem na kierunku pedagogika w jednej z niepublicznych szkół wyższych. Nie ukrywam, że był w tym środowisku filarem jako profesor tytularny, z dużym dorobkiem publikacyjnym. Wspierał rozwój młodych naukowców promując 14 doktorów w dyscyplinie pedagogika. Z tego grona dr hab. Małgorzata Makiewicz jest już od roku samodzielnym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Szczecińskim.
Zmarły Profesor był osobą niezwykle skromną, oddaną pracy dydaktycznej, silnie zorientowaną na kształcenie kadr nauczycielskich. Reprezentował tzw. pokolenie czasów PRL, w którym to zdobywał wykształcenie wyższe oraz uzyskał pierwsze szlify akademickiego awansu. Stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki otrzymał na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu w 1975 r. na podstawie obronionej rozprawy doktorskiej pt. "Wzór osobowy obywatela Polski Ludowej i jego środowiskowe uwarunkowania".
Habilitował się w 1994 r. w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, w dziedzinie nauk humanistycznych, w dyscyplinie pedagogika dopiero w okresie transformacji ustrojowej - na podstawie m.in. 3 rozpraw pt.: "Kształcenie i doskonalenie pedagogiczne nauczycieli akademickich" (1988), "Doskonalenie pedagogiczne młodych nauczycieli akademickich. Zarys procesu nabywania kompetencji naukowo-dydaktycznych" (1992) i "Przemiany w doskonaleniu pedagogicznym młodych nauczycieli akademickich. Opracowanie raportów z badan w latach 1985-1990 z komentarzami do współczesnych trendów w pedagogice" (1994).
W dziesięć lat później, w 2004 r., dostąpił godności profesora tytularnego w dziedzinie nauk humanistycznych.
Profesor Kazimierz B. Wenta reprezentował kilka subdyscyplin nauk pedagogicznych: dydaktykę przedmiotową (technika i informatyka, technologie kształcenia), andragogikę, pedagogikę pracy, pedagogikę społeczną, pedeutologię i pedagogikę szkoły wyższej. To był obszar jego zainteresowań naukowych, w ramach których prowadził badania, szkolił doktorantów i sam wydawał publikacje.
Pracował także na Wydziale Technologii i Edukacji Politechniki Koszalińskiej, w Wyższej Szkole Humanistycznej TWP, której był rektorem w latach (2009-2014). Najdłużej był aktywny naukowo na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Szczecińskiego, gdzie pełnił funkcje: zastępcy dyrektora i dyrektora Instytutu Pedagogiki (1998–2002) oraz kierownika Zakładu Edukacji Informatycznej i Medialnej.
Profesor Kazimierz Wenta opublikował ponad 250 artykułów naukowych w kraju i za granicą oraz kilka autorskich monografii, w tym m.in.: Opracowanie raportów z badań w latach 1985–1990 z komentarzami do współczesnych trendów pedagogicznych (1994); Metodyka stosowania technik komputerowych w edukacji szkolnej (1999); Samouctwo informacyjne młodych nauczycieli akademickich (2003) i Teoria chaosu w dyskusji nad pedagogika (2011).
O tym, jak bardzo był skoncentrowany na wzmacnianiu młodych naukowców w ich rozwoju akademickim najlepiej świadczy 9 wydanych po uzyskaniu tytułu naukowego profesora - we współautorstwie z E. Pyrzycką (5 monografii zbiorowych - poz. 1-5 oraz 4 pod własną redakcją - poz. 6-9). Ich tytuły najlepiej wskazują na zakres zainteresowań naukowo-oświatowych Profesora:
1. Edukacja Informacyjna. Nowoczesne technologie informacyjne w procesie kształcenia i wychowania, Oficyna Wydawnicza CDiDN w Szczecinie, Szczecin 2004 (351 stron).
2. Diagnoza i ewaluacja pedagogiczno-psychologiczna — stan i perspektywy badań, Agencja Wydawnicza „KWADRA", w Szczecinie, Szczecin 2004 (stron 332).
3. Diagnoza pedagogiczno-psychologiczna wobec zagrożeń cywilizacyjnych, Oficyna Wydawnicza CDiDN w Szczecinie, Szczecin 2005 (stron 370).
4. Edukacja Informacyjna. Technologie informacyjne w ponowoczesnym świecie, Oficyna Wydawnicza CDiSN w Szczecinie, Szczecin 2006 (stron 264).
5. Edukacja informacyjna. Komputer, Internet i multimedia w domu, szkole i w pracy, Oficyna Wydawnicza CDiDN Szczecin, Szczecin 2006, s. 244-281.
6. Edukacja Humanistyczna, Wyd. Wyższej Szkoły Humanistycznej TWP w Szczecinie, Szczecin 2004, s. 210.
7. Edukacja Humanistyczna, Wyd. Wyższej Szkoły Humanistycznej TWP w Szczecinie, Szczecin 2005, s. 141.
8. Edukacja Humanistyczna, Wyd. Wyższej Szkoły Humanistycznej TWP w Szczecinie, Szczecin 2006, s. 204.
9. Edukacja Humanistyczna, Wyd. Wyższej Szkoły Humanistycznej TWP w Szczecinie, Szczecin 2007, s. 187.
Ze zmarłym rok temu profesorem Kazimierzem Denkiem z UAM w Poznaniu tworzyli niemalże "naukowy tandem" na tzw. ścianie Zachodniej Polski wspólnie organizując wiele konferencji, sesji naukowych i promując kadry akademickie. Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Kognitywistycznego.
Profesor był redaktorem naczelnym periodyku: Edukacja Humanistyczna. Półrocznik myśli społeczno-pedagogicznej", który wydawał w WSH TWP w Szczecinie. Niedawno czytałem Jego artykuł pt. PEDAGOGICZNE ASPEKTY HIGIENY I BEZPIECZEŃSTWA PRACY PRZY KOMPUTERZE", który poświęcił społeczeństwu informacyjnemu. Bral udział w wielu konferencjach naukowych, w czasie których mówił o edukacji medialnej. Uważał, że trzeba w tę edukację inwestować wychowując młode pokolenia do mediów oraz dostrzegając w nich zarówno dobre, jak i złe strony.
Jak pisał w jednym z artykułów: "(...) tradycyjnie rozumianej pracy będzie coraz mniej, a wzrastać będzie rola tzw. zajęć bezinteresownych, innowacyjnych i twórczych, problemy higieny i bezpieczeństwa będą stanowić główną osnowę życia na co dzień. Informatyzacja wszelkiej pracy i zajęć, także całożyciowej edukacji prowadzi już dziś do wielorakich zagrożeń psychicznych i fizycznych, co z kolei prowadzi do wielorakich szkodliwych skutków zdrowotnych wśród dzieci i młodzieży oraz ludzi dorosłych. Szybko zmieniające się techniki komputerowe i urządzenia peryferyjne oraz coraz powszechniejsze stosowanie zróżnicowanych programów i sieci informacyjnych oraz telekomunikacyjnych musi prowadzić do wzrostu zainteresowania człowiekiem z "komputerem" ze strony pedagogiki społecznej, jak również edukacji informatycznej i medialnej."
Żegna Profesora środowisko polskiej pedagogiki, ośrodków doskonalenia nauczycieli oraz Polskie Stowarzyszenie Nauczycieli Twórczych.
Pan Profesor Kazimierz Wenta jako pierwszy podał mi rękę, zaprosił do krainy PEDAGOGIKI. Pomagał pokonywać pierwsze trudności, stopniowo podnosił poprzeczkę. Uczył taktu pedagogicznego, naukowej kultury poznania. Zawsze uśmiechnięty, chętny do rozmowy o… właśnie przeczytanej książce. Dziękuję za wieloletnią wspólną podróż. Bliskim współczuję z całego serca. MM
OdpowiedzUsuńSzanowna/y Anonimie (MM) proszę mi pomóc zrozumieć dlaczego właśnie w taki sposób (coż to za obyczaj?) okazuje Pani/Pan swoją wdzięczność i uznanie dla zmarłego Profesora? Po co ten kamuflaż?
OdpowiedzUsuńA ja w pełni rozumiem to, że ludzie nie podają w internecie swojego nazwiska. Jeśli dyskusja dopuszcza formę anomimowej wypowiedzi, a internauci nie wykorzystuja tego do hejtu, pomówień, manipulacji, nie widze powodu wywierania presji na MM w celu ujawnienia nazwiska. Po co? Czy to zmieni sens wypowiedzi?
UsuńW przyzwoitości
UsuńW złości i skrytości
W niezrozumieniu
W beznadziejnej miłości
Do..
I dla Człowieka
Uwikłanego
Mariola Gańko-Karwowska
ZPIiM US 2000-2008
Kolejna strata dla polskiej pedagogiki... Wyrazy współczucia dla Rodziny.
OdpowiedzUsuńJednocześnie, gdy zapoznaję się z nieznanym mi wcześniej niemałym dorobkiem naukowym Pana Profesora, nachodzi mnie refleksja, czy faktycznie dobrze się dzieje, że tak przyspieszamy kariery młodych naukowców? Habilitacja po 19 latach od doktoratów w obecnych standardach pewnie już obecnie nie byłaby możliwa, a tu proszę i profesura, i późniejszy dorobek świadczą o dużych zasobach i o tym, że w takich naukach, jak pedagogika, potrzeba jest czasu, kumulacji mądrości i doświadczenia, by wydane owoce pracy były naprawdę dojrzałe i wartościowe. Refleksja pedagogiczna to coś więcej niż zgrabne słupki statystyczne czy zręczne opisanie rezczywistości. Chylę czoła przed pracowitym życiem Pana Profesora i Jego dojrzałą myślą.
Najszczersze wyrazy wspolczucia dla rodziny.Jest to bardzo smutna wiadosc.
OdpowiedzUsuńBardzo wzruszające są Państwa wpisy. Odszedł mój tata, który był dla mnie nie tylko ojcem ale i wzorem człowieka. Dziękuję Panu Śliwerskiemu za powyższy artykuł o Tacie.
OdpowiedzUsuńKatarzyna Wenta-Mielcarek
Dzień Dobry Pani Kasiu, miałem przyjemność poznać osobiście Pana profesora bardzo dobry, porządny, uczciwy i życzliwy człowiek. Mile wspominam chwile spędzone z Panem profesorem. Pozdrawiam i życzę Wszystkiego Dobrego Krzysztof
UsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń