Lot nad kukułczym gniazdem w polskim ośrodku psychoterapii

 

Otrzymałem list od jednego z byłych pacjentów ośrodka rehabilitacji i terapii psychiatrycznej dla osób z podwójną diagnozą. To, czego ta osoba doświadczyła w szpitalu, nie śniło się jej w najgorszych koszmarach. Napisała do mnie z prośbą o jakąś interwencję. 

Nie jestem kompetentny w tym zakresie, toteż zwróciłem się o pomoc do specjalizującej się w tej problematyce dziennikarki. Obiecała zainteresować się problemem, który przypomina jako  żywo sytuację z książki i filmu na jej podstawie pt. "Lot nad kukułczym gniazdem".   

Co jakiś czas pytałem nadawcę, czy ktoś się do niego zgłosił, by podjąć problem przemocy wobec pacjentów. Jednak do dnia dzisiejszego nikt nie zareagował. Publikuję zatem treść listu, co do którego wiarygodności sam nie mogę się wyrazić, gdyż wymaga taktownego sprawdzenia.  Być może wcale tak nie jest, jak zostało to opisane poniżej, jeśli jednak jest to prawdą, to...?  Przeczytajcie sami:

"Nie wiedziałem że jeszcze gdzieś takie średniowieczne zasady obowiązują. Proszę Pana o pomoc. Przez to co tu jest nie chce mi się już żyć. Już krótko piszę co się tam dzieje. Każą nas za wszystko sprężeniem kiedy musimy cały dzień wykonywać ciężkie prace fizyczne, zakładają nam wtedy kamizelki odblaskowe tak aby inni pacjenci się z nas śmiali i nas poniżali. Nie możemy wtedy przez cały dzień do nikogo nic mówić i usiąść. Jak się coś z tego złamie a często bez powodu to dostaje się kolejne dni sprężenia. Pacjenci nie wytrzymują tego.

      Ogranicza nam się kontakt z rodziną, tylko dwa telefony na 5 minut do rodziców w ciągu tygodnia. A jak ma się karę to zero telefonów. A potrzebuje wsparcia bo jest trudno.

·       Jedzenie jest ohydne. Jak kogoś rodziców stać to przysyłają paczki z jedzeniem żeby przetrwać a jak nie mają pieniędzy to głoduje się. Wprowadzają też taką karę CNP - "ciach na przyjemności", czyli nawet jak rodzic coś przyśle do zjedzenia, to nie możemy tego jeść.

·       Jak rodzice dają pieniądze na jedzenie czy inne rzeczy, żeby nam nie zginęły, to zabierają z tego część na potrzeby szpitala. Jak dostałem 200 zł to 50 zł zabrali na szpital. Wpisują do zeszytu to wszystko, co zabiorą.

·       Ludzie tego nie wytrzymują i uciekają. Znęcają się nad nami psychicznie. O wszystkim musimy mówić na społecznościach albo terapeutom. Jak się nie powie a później ktoś doniesie albo wyjdzie to dostaje się sprężenie i grożą wypiską.

 I jeszcze ważne zapomniałem dodać każą szczoteczkami do zębów szorować podłogę i łazienki i pisać kilkaset razy ręcznie - ja pacjent ośrodka rehabilitacji i terapii psychiatrycznej dla osób z podwójną diagnozą (...) nie będę robił tego i tego".

 Co o tym sądzić? Wymyślone? Nieprawdziwe? Czy może jest w tym jakieś ziarno prawdy o stosowanych metodach terapii? 

Cooltura zawiści zamiast kultury współpracy

 

 

Dlaczego w Niemczech powiodła się oddolna, pozarządowa inicjatywa uruchomienia twórczej rywalizacji szkół wszystkich  typów w ramach zapoczątkowanego w 2006 roku ogólnokrajowego konkursu "Deutscher Schulpreiss", a zupełnie spaliła na panewce po upadku rządu AWS w 2002 roku akcja także pozarządowych podmiotów w Polsce  pod nazwą "Szkoła z klasą"?   W Niemczech  wygranie w konkursie nobilituje nie tylko całą społeczność szkolną, ale także mobilizuje siły społeczne, samorządowe a nawet akademickie do podjęcia wyzwania na rzecz realnych zmian w procesie kształcenia, transformacji infrastrukturalnych, autoedukacyjnych kadr nauczycielskich, których  celem jest wsparcie nauczyieli szkół w kreowaniu oddolnych innowacji. 

Certyfikat najlepszej szkoły danego roku nie dotyczy przecież nonsensownych a występujących w powszechnych rankingach kryteriów osiągnięć szkolnych uczniów, ale wewnątrzszkolnych innowacji, transgresji, dzięki którym uczniowie chcą się uczyć, rozwijać indywidualnie i społecznie, mieć autentyczną radość z uczęszczania do szkoły jako atrakcyjnego środowiska,  a nie tylko rywalizować  intelektualnie czy sprawnościowo z uczniami własnej lub innych szkół.

W polskich szkołach zniszczono pseudoreformą awansu zawodowego nauczycieli ich solidarną, prospołeczną współpracę, której miejsce zajęła zindywidualizowana rywalizacja, zawiść w walce o dostęp do niepodzielnych wartości. Kolejne deformy ustroju, organizacji i programów szkolnych sprawiły, że nauczyciel nie tylko nie jest zainteresowany solidarną współpracą z innymi, transferem wiedzy i umiejętności dydaktycznych, ale też ci, którzy w swej większości wybierają pozoranctwo, cwaniactwo, uzyskiwanie wyższego stopnia bez realnego zaangażowania w jakość kształcenia, podkładają innym przysłowiową "świnię". 

Oj, nienawidzi się w szkolnictwie powszechnym i wyższym tych, którym się chce, którzy potrafią i działają ponadnormatywnie, bo po co się wysilać, skoro można mniej za tyle samo?! Wystarczy, że prorektor ds. nauki poinformuje dziekanów, żeby ci naukowcy, którzy prowadzą liczne projekty badawcze, nie publikowali sami wyników badań, ale dopisywali do swoich artykułów innych, żeby każdy miał co najmniej cztery sloty. W przeciwnym razie jednostki utracą dotychczasową kategorię A+,A lub B+. 

Totalne niszczenie przez rządzących w MEN kodu moralnego nauczycielskiej pracy przenosi i utrwala wrogie podziały między nauczycielami, toteż sprawdza się jedynie zasada: "Ratuj się, kto może i jak tylko potrafi".  Ważne jest, kto ma do kogo dojście, kto załatwi sobie (a pośrednio swoim uczniom lub swojej szkole) grant, dotację, a kto skoncentruje się na zarabianiu w kilku szkołach, kto jest chroniony przez prywatne koneksje z dyrekcją itp.,itd., ten wyjdzie na swoje. Nie wyjdą jdnak na swoje ich uczniowie. 

No i koniecznie trzeba niszczyć tych, którym się chce, bo jeśli sami nie odejdą ze szkoły czy z uczelni lub nie dadzą się zrzucić z drabiny sukcesów, to będzie trzeba brać się do pracy, a po co, skoro można ją pozorować. Mobbing wobec kreatywnych stosują ci, którzy sami nie mają osiągnięć, ale posiadają władzę administracyjną lub wykorzystują w tym celu swoich podwładnych czy inne środowiska wpływu (polityków, media, księży, itp.). Polska karuzela destrukcji, deform, grillowania i mobbingowania kręci się z satysfakcją dla tych, którzy ją uruchamiają.

Zawistnicy są wśród nas. To osoby uzależnione od niszczenia innych, tych, którzy mają sukcesy, osiągnięcia, są cenieni przez swoich klientów, uczniów, studentów i nielicznych współpracowników. Trzeba podkładać im pod nogi przeszkody, by cieszyć się, jak się potkną, przewrócą. Zawistników boli jednak to, kiedy ich ofiary podnoszą się i idą dalej, a nie daj Boże, kiedy ujawniają swoich wrogów. 

Karły moralne, psychopaci skrywający prawdziwe intencje swojej aktywności podszywaniem się pod instytucje, organizacje, pełnione przez siebie role,  itp. Życie człowieka przebiega w warunkach sprzyjających i wrogich jego życiu, rozwojowi, wykształceniu, samorealizacji czy pełnionej misji.   

              

 

Powołać Biuro Pomocy Prawnej Profesorom

Powołany do oceny osiągnięć naukowych profesor informuje o tym, że po napisaniu ponad czterdziestostronicowej recenzji publikacji kandydata do awansu naukowego, został pozwany przez niego do sądu rejonowego z powództwa cywilnego o naruszenie  rzekomo jego dobrego wizerunku. Używam określenia - "rzekomo", bowiem w swojej recenzji wykazał jego naukową nieuczciwość.

Kiedy powiedział, że teraz czeka go wieloletnie grillowanie i koszty związane z obroną, po raz kolejny zdałem sobie sprawę z konieczności powołania przy Ministerstwie Nauki czy przy Radzie Doskonałości Naukowej - Biura Pomocy Prawnej Profesorom.  Postępowania awansowe stały się niemalże areną do zastraszania recenzentów przez tych pseudonaukowców, którym wykazano nierzetelność naukową czy oparty na błędach zakres ich dokonań.

Rozumiem, że nie można uzyskać ochrony prawnej w formie "akademickiego immunitetu", gdyż ten mógłby być nadużywany, czemu dowód dają niektórzy posłowie i senatorowie, ale patologiczne postawy wśród części kadr akademickich są coraz częściej wspierane przez niewiele ich kosztujące działania repulsyjne wobec krytyków, byle tylko można było się na nich zemścić.  Tu nie ma mowy o sciences watch tylko o quasi-sciences watch. 

Gdyby uczciwi recenzenci mieli wsparcie resortu nauki czy RDN w dostępie do profesjonalnej pomocy prawnej, to nie dochodziłoby do ich zastraszania wezwaniami przedsądowymi przez akademickich nieuków czy/i psychopatów.  Nie powinno być tak, że działający w imieniu i dla dobra nauki profesorowie są zastraszani nie tylko pozwami sądowymi, ale także wnioskami o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego w ich uczelniach. 

Współczuję tym profesorom, którzy muszą przez kilka lat tłumaczyć się, że nie są wielbłądami, tylko rzetelnie wykonali recenzenckie zadanie. Jeśli zatem ktoś ma garb ignorancji i arogancji, to ten, który chce zaspokoić swoje zdemoralizowane ego.

Prawdą jest, że w niektórych jednostkach akademickich zdarzają się nierzetelne działania recenzentów czy członków rad dyscyplin naukowych, ale w takim przypadku jest to rozpoznawane przez członków zespołów RDN w toku złożonego odwołania przez skrzywdzoną osobę i naprawiane.   

(źródło foto: Grecja - autor)