Bolesna rocznica wojny w Ukrainie

 

DOMAGAJ SIĘ SPRAWIEDLIWOŚCI DLA SKRZYWDZONYCH PRZEZ ROSYJSKĄ AGRESJĘ NA UKRAINĘ!

Rok temu Rosja rozpoczęła pełnowymiarową inwazję na Ukrainę. Udokumentowano już setki przypadków łamania praw człowieka. Osoby, które pozostały w kraju nadal ich doświadczają. Głosy tych, którzy doświadczyli naruszeń  muszą zostać wysłuchane, a ci, którzy się ich dopuścili muszą stanąć przed sądem. 16 marca rosyjski atak lotniczy zniszczył Doniecki Regionalny Akademicki Teatr Dramatyczny w Mariupolu. W momencie ataku w teatrze i wokół niego znajdowały się setki cywilów, wielu z nich zginęło. Grigorij, który mieszka w pobliżu teatru, widział, jak doszło do uderzenia: „Szedłem ulicą prowadzącą do teatru dramatycznego... Widziałem teatr przed sobą... Był w odległości około 200 metrów... Słyszałem hałas samolotu... ale w tym czasie nie zwracałem na to uwagi, ponieważ [samoloty] ciągle latały w pobliżu... Wtedy zobaczyłem, jak dach budynku eksploduje... Podskoczył na 20 metrów, a następnie zawalił się... i wtedy zobaczyłem dużo dymu i gruzu... Nie mogłem uwierzyć własnym oczom, ponieważ teatr był miejscem schronienia. Były tam dwa duże znaki >>dzieci<<". To było tylko jedno z wielu naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka w bezprawnej wojnie Rosji przeciwko Ukrainie, w wyniku których ucierpieli zwykli ludzie. Głosy tych, którzy doświadczyli naruszeń muszą zostać wysłuchane, a osoby odpowiedzialne za te naruszenia muszą zostać postawione przed sądem. Wymaga to bezprecedensowego zaangażowania społeczności międzynarodowej, a Polska może i powinna odgrywać w tym procesie pierwszoplanową rolę. Pamiętajmy też o tych, którzy uciekli z Ukrainy do Polski. Uchodźcy z Ukrainy muszą mieć zapewnioną odpowiednią pomoc i ochronę. Musimy pamiętać zwłaszcza o przedstawicielach_przedstawicielkach marginalizowanych mniejszości, jak mniejszość romska, dzieciach, osobach starszych i wszystkich tych, którzy są szczególnie narażeni na naruszenia praw człowieka. Wezwij polski rząd do wzmocnienia działań na rzecz uchodźców i uchodźczyń oraz do zaangażowania na rzecz sprawiedliwości dla ludności cywilnej, która ucierpiała w wyniku  rosyjskiej agresji na Ukrainę!

Zmarła profesor pedagogiki Krystyna Marzec-Holka

 

Trudno pogodzić się z myślą, że zmarła tak znakomita pedagog społeczna, badaczka procesów zmian społecznych w środowiskach socjalizacji dzieci i młodzieży oraz w placówkach opiekuńczych i resocjalizacyjnych, jaką była prof. Krystyna Marzec-Holka  Dzięki swoim szerokim zainteresowaniom badawczym, wysokim kompetencjom metodologicznym i ogromnej kulturze naukowej odgrywała kluczową rolę w kształceniu studentów i kadr akademickich w naukach społecznych w dyscyplinie pedagogika. 

Zarówno Centralna Komisja Do Spraw Stopni Naukowych i Tytułu, jak i Rada Doskonałości Naukowej powoływała p. Profesor w roli recenzentki w przewodach/postępowaniach habilitacyjnych i do oceny wniosków na tytuł profesora. Zawsze mogliśmy liczyć na Jej rzetelną, pogłębioną merytorycznie analizę osiągnięć naukowych kandydatów do awansu naukowego. Opiniowała dorobek naukowy dla badaczy z czołowych uniwersytetów i akademii pedagogicznych w kraju.  

W pierwszych latach po studiach pracowała w Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku, na Wydziale Wychowania Fizycznego i Sportu. Najdłużej jednak była zatrudniona w Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (wcześniej WSP), gdzie kierowała Katedrą Pedagogiki Społecznej (1998-2017). Była też zatrudniona na stanowisku profesora zwyczajnego w Uniwersytecie Warszawskim, a wcześniej w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie.  Już jako emerytowana profesor kontynuowała swoją pracę dydaktyczną i badawczą w Elbląskiej Uczelni Humanistyczno-Ekonomicznej na Wydziale Pedagogiki. 

Wypromowała dziesięciu doktorów nauk społecznych, którzy w zakresie pedagogiki podejmowali niezwykle skomplikowane badawczo zagadnienia, które są przedmiotem społecznych kontrowersji, jak: Osobowość antyspołeczna jako istotny czynnik w przestępczości u sprawców najcięższych przestępstw; Kody socjolingwistyczne, wartości i normy moralne młodzieży a punitywność jej przekonań;  Powodzenia i niepowodzenia usamodzielnionych wychowawców domów dziecka w życiu zawodowym; Styl wychowawczy rodziców a doświadczenia seksualne młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym; Uwarunkowania kompetencji rodzica zastępczego do realizacji nowych założeń w systemie opieki nad dzieckiem; Uwarunkowania funkcjonowania w roli pracowników socjalnych w relacji z klientem pomocy społecznej.

Krystyna Marzec-Holka ukończyła studia pedagogiczne na Uniwersytecie Gdańskim w 1971 roku. Habilitowała się na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1996 roku na podstawie m.in. dysertacji pt. "Instytucja społecznych kuratorów sądowych w świetle badań". Tytuł profesora otrzymała w 2001 roku. Doradzała w Radzie Naukowej przy Rzeczniku Praw Dziecka, a także byłą członkinią rad naukowych w wydawnictwach czasopism pedagogicznych z wykazu MEiN: „Auxilium Sociale. Wsparcie Społeczne”, „Auxilium Sociale Novum”, „Chowanna” oraz ,,Przegląd Pedagogiczny”.

Jest Autorką kilkudziesięciu artykułów, znaczących monografii naukowych i redaktorką prac zbiorowych. Wydała kluczowe dla pedagogiki społecznej i resocjalizacyjnej rozprawy naukowe. Za książkę pt. Dzieciobójstwo, przestępstwo uprzywilejowane czy zbrodnia (Bydgoszcz 2004) została nagrodzona w 2004 przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu.  

      

      

Żegnam w tym miejscu p. Profesor, której twórczość naukowa, działalność dydaktyczna, oświatowa, ekspercka i organizacyjna wpisała się w najlepsze karty polskiej pedagogiki XXI wieku. 

Petycja do wszystkich partii politycznych o włączenie kwestii bezpieczeństwa dzieci w ich programy wyborcze!

Niemalże codziennie docierają do nas wiadomości o krzywdzeniu dzieci przez osoby dorosłe, w tym ich rodziców, prawnych opiekunów, członków rodziny, znajomych, wychowawców, instruktorów, księży, terapeutów itp. Polskie państwo nie jest w stanie zapewnić bezbronnej liczbie dzieci i młodzieży ochrony przed przestępcami, którzy wykorzystują swoje władztwo pedagogiczne, w tym przewagę fizyczną, ekonomiczną, prawną itp. 

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę zarejestrowała w sieci PETYCJĘ, by podpisało ją jak najwięcej obywateli III RP zobowiązując polityków władzy i kandydujących do niej w najbliższych wyborach do Sejmu, Senatu, samorządów  - do uwzględnienia w programach politycznych kwestii bezpieczeństwa dzieci w szkołach, klubach sportowych, miejscach wypoczynku, świetlicach, organizacjach i innych placówkach, w których pracujące z dziećmi osoby dorosłe powinny skutecznie chronić najmłodszych.           

Petycję podpisałem, chociaż mam świadomość, że istnieją w prawie krajowym i ratyfikowanej przez Polskę Konwencji o Prawach Dziecka zobowiązania władz państwa polskiego do zapewnienia dzieciom (a tymi są osoby do 18 roku życia) nie tylko bezpieczeństwa, ale także zaspokojenia ich podstawowych potrzeb rozwojowych. Przemoc wobec dzieci narasta i przenika do różnych sfer ich codziennego życia. 

Po przeszło trzech dekadach transformacji ustrojowej i jej destrukcyjnych wariantach w realnej polityce wiemy, że już istniejące prawo, ani deklaracje osób sprawujących władzę w różnych organach i instytucjach państwa czy samorządów są przejawem słabości, bezradności, obojętności czy pozorowania realizacji własnych obowiązków w powyższym zakresie. 

Zamiast zatem apelować o włączenie kwestii bezpieczeństwa dzieci do programów wyborczych partii czy środowisk politycznych, wyegzekwujmy od osób dotychczas sprawujących władzę rachunek sumienia w powyższej kwestii: Co konkretnie uczynili? A co zostało przez nich zaniedbane, pominięte, zlekceważone a nawet prowadzące do powiększania się dziecięcych krzywd? 

Papierowe zapewnienia w kampanii wyborczej, podobnie jak deklaracje słowne są już niewiele warte.     

 

(źródło plakatu - Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę)