Inspiracje daltońskie

 

Ukazał się już czternasty numer kwartalnika Polskiego Stowarzyszenia Dalton z siedzibą w Poznaniu. 

Każdy numer czasopisma naukowo-metodycznego INSPIRACJE DALTOŃSKIE. TEORIA I PRAKTYKA znakomicie służy rozwojowi konstruktywistycznej edukacji w przedszkolach i szkołach podstawowych.

 Kiedy w 2018 roku prof. UAM Renata Michalak podjęła się tej wydawniczej inicjatywy wiedziałem, że jest to znakomity pomysł na łączenie najnowszej wiedzy psychodydaktycznej z pedagogiką współczesną, która sięga swoimi korzeniami do nurtu pedagogiki reform, pedagogiki nowego wychowania z początku XX wieku. 

W okresie międzywojennym powstawały w naszym kraju szkoły planu daltońskiego. Ich rozwój przerwały dwa totalitaryzmy - hitlerowski i komunistyczny (1939-1989).  Powoływane do życia od 10 lat w ponownie wolnej Polsce różne formy edukacji daltońskiej (w oświacie przedszkolnej, szkolnej, pozaszkolnej, domowej, a nawet katechetycznej) wygenerowały "laboratoria" konstruktywistycznej edukacji, w której dzieci i młodzież wzrastają w warunkach optymalizujących ich rozwój a zarazem czynią z procesu uczenia się wartość na całe życie. 

Przywołane dzisiaj czasopismo skierowane jest do nauczycieli, wychowawców, edukatorów domowych i podmiotów prowadzących placówki oświatowe oraz wykształconych osób odpowiedzialnych za kreowanie wartościowej edukacji. W Radzie Redakcyjnej kwartalnika zasiada Prezydent Fundacji Dalton International - Roel Röhner, którego publikacje pedagogiczne o systemie daltońskim tłumaczone są na wiele języków. 

W nowej,  zmienionej edycji podręcznika akademickiego "Pedagogika" (PWN, 2019) wprowadziłem poszerzoną wersję rozprawy na temat pedagogiki planu daltońskiego jako jednej z wspomagających edukację dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym do samodzielności uczenia się, zarządzania własnym czasem na indywidualny rozwój a zarazem znakomicie służącej kształceniu wrażliwości, autonomicznego działania i kompetencji społecznych dzieci. Absolwenci tej edukacji podobnie, jak innej alternatywy w postaci pedagogiki montessoriańskiej, nie mają problemu z uczeniem się w warunkach edukacji zdalnej, domowej czy stacjonarnej w szkole.

W uniwersytetach od ponad trzydziestu lat kształcimy przyszłych nauczycieli w zakresie różnych podejść dydaktycznych do pracy z dziećmi i młodzieżą. Rozwiązania daltońskie autorstwa Helen Parkhurst są z każdym rokiem i w różnych krajach nie tylko doskonalone, ale i zmieniane w takim zakresie i formach oraz środkach dydaktycznych, żeby były atrakcyjne i dostosowane do akceleracji rozwoju osób uczących się. 

W najnowszym wydaniu kwartalnika Katarzyna Dryjas i Anna Wróbel publikują kolejne hasła słownika daltońskiego, które odzwierciedlają istotną, ponadczasową i ponadnarodową wartość tej edukacji. Każdy nauczyciel nadaje im przecież praktyczny wymiar, kreuje niepowtarzalność rozwiązań dydaktycznych, które budzą zachwyt swoim autentyzmem, zaangażowaniem twórczym i wysoką efektywnością. Renata Michalak wyjaśnia istotę modelu profesjonalizacji nauczycieli w ramach wspólnot uczących się, a artykuł Annemarii Wenke dowodzi, że dydaktyka odwołująca się do różnic indywidualnych dzieci może znakomicie służyć także realizacji funkcji wychowawczej.   

Filarem edukacji daltońskiej jest niezależność dziecka w stworzonej mu przez pedagogów bezpiecznej przestrzeni, by mogło samodzielnie doświadczać siebie, świata i innych w różnych sytuacjach i aktywnościach zadaniowych, dydaktycznych. Czyż nie o to chodzi w edukacji? Być może Anna Wróbel - wieloletnia dyrektorka Przedszkola nr 31 w Warszawie i zarazem wiceprezes Polskiego Stowarzyszenia Dalton w swoim artykule pt. "Plan Daltoński szansą do systemowej zmiany edukacji w Polsce - droga rozwoju" przejawia nadmierny optymizm, to jednak warto myśleć prospektywnie i działać lokalnie, gdyż nie ma co liczyć na otwarcie przez MEiN wolnej przestrzeni dla nowoczesnej edukacji. 

Muszą powstawać "wyspy" pozytywnego, transformacyjnego oporu w edukacji, jak w opisanym przez Iwonę Sołtysiak artykule o aplikacji Planu Daltońskiego na wszystkich poziomach edukacji w szkole podstawowej im. prof. dr. Władysława Szafera w Wapnicy oraz w tekście nauczycielki Przedszkola nr 43 w Lublinie - Katarzyny Małek o implementacji do planu daltońskiego froeblowskich zabaw, by można było cieszyć się zupełnie nową rzeczywistością edukacyjną. O tej bowiem decydują nauczyciele a nie ministrowie i kuratorzy oświaty.    

 

(fot. Roel Röhner) 

Petycja w obronie tożsamości pedagogiki specjalnej w Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. W obronie idei Universitas

 

Wśród najnowszych petycji pedagogicznych środowisk akademickich pojawił się   apel w obronie rozwoju pedagogiki specjalnej w Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Nie sposób przejść obojętnie wobec rozwiązań strukturalnych w uniwersytetach, które zostały dokonane w ostatnich miesiącach. Reforma 2.0 określana mianem Konstytucji Nauki ma coraz bardziej odczuwalny toksyczny charakter. 

Osobie z zewnątrz, spoza danego środowiska trudno jest oceniać słuszność czy trafność rozwiązań organizacyjnych w uniwersytetach, skoro tzw. elity akademickie poparły reformę w 2018 roku (Lex-Gowin). Towarzyszył jej zachwyt nad rzekomo zwiększoną autonomią uczelni. Nie tyle kończy się era humboldtowskiego modelu universitas, co jej powstrzymanie celem zepchnięcia na margines służby nauki społeczeństwu. 

Nauka ma służyć władzom politycznym państwa do bardziej skutecznego zarządzania społeczeństwem pod pozorem troski o jego dobro, o zwiększenie widzialności osiągnięć nauki w przestrzeni międzynarodowej, gdy w rzeczywistości chodzi o władzę na różnych poziomach jej możliwego sprawowania i wykorzystywania do celów tylko częściowo służących rozwojowi badań naukowych. Niektórzy akademicy doszli do wniosku, że nie jest ważna nauka, godność autorytetów naukowych, skoro w antagonistycznie zmanipulowanym środowisku trwa walka o przetrwanie, co ciekawe, nie najlepszych, ale najsłabszych podmiotów. 

Coraz bardziej widoczna jest zamiana miejsc: zaangażowanych i twórczych uczonych zastępują kadry typu BMW, bo tylko takie są gotowe na współdziałanie z każdą władzą, jeśli ta wyniesie je na stanowiska gwarantujące im finansową "autonomię". Im mniej muszą same zadbać o autentyczne dokonania naukowe, tym bardziej nadają się na zarządzanie jednostkami akademickimi, gdyż wykonają każde z/po-lecenie.       

Każda zmiana organizacyjna, strukturalna w jednostkach akademickich jest pochodną wewnątrzuczelnianych regulacji prawnych, które mają zabezpieczyć interes i możliwości uczelni, a w dalszym zakresie interes nauki i naukowców. Bywa, że zmiany strukturalne wynikają z braku lub nadmiaru kadr o określonych specjalnościach. Wówczas albo tworzy się dla wypromowanych doktorów habilitowanych czy pozyskanych profesorów tytularnych  mniejsze jednostki, by zintensyfikować badania naukowe zgodne z ich doświadczeniem, profilem i kapitałem naukowym. 

Nie wiem, dlaczego stało się tak, jak opisują to Sygnatariusze Apelu. Pamiętam czasy świetności pedagogiki specjalnej tej uczelni, która ma swoich kontynuatorów. Nie przypuszczam, by jakikolwiek apel mógł wpłynąć na zmianę decyzji władz uczelni, bo ta stała się faktem, a ten bywa najczęściej nieodwracalny. 

Czy milczy środowisko pedagogów specjalnych w Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN?

           

    Petycja w obronie tożsamości pedagogiki specjalnej w Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. W obronie idei Universitas (podkreśl. moje) 

Szanowni Państwo,

Z dniem 1 lutego 2022 r. Instytut Pedagogiki Specjalnej w Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie decyzją Jego Magnificencji Rektora prof. dra hab. Piotra Borka (zarządzenie z dn. 25 stycznia 2022 r.), przekształcony został w Instytut Pedagogiki Specjalnej, Szkolnej i Kształcenia Nauczycieli. 

Restrukturyzacja ta jest równoznaczna z całkowitym przeobrażeniem struktury wewnętrznej, w tym z likwidacją takich katedr jak: Katedra Interdyscyplinarnych Badań nad Niepełnosprawnością, Katedra Dydaktyki Specjalnej i Psychoedukacji, Katedra Andragogiki Specjalnej i Wspierania Rozwoju Osób z Niepełnosprawnością, Katedra Integracji Społecznej i Centrum „Pro Futuro” Wsparcia Osób ze Specjalnymi Potrzebami Rozwojowymi i Edukacyjnymi. W strukturze nowopowstałego Instytutu zachowana została jedynie Katedra Rehabilitacji Osób z Zaburzeniami Słuchu i Komunikacji kierowana przez obecną Panią Prorektor.

     Dodatkowo, w sytuacji, gdy w grupie pracowników byłego Instytutu Pedagogiki Specjalnej, aż 10 osób to samodzielni pracownicy naukowi, funkcję Dyrektora nowopowstałego Instytutu, który ma kontynuować działania związane z pracą badawczą i dydaktyczną w zakresie pedagogiki specjalnej, a także funkcje kierowników trzech z pięciu nowopowstałych katedr powierzono Osobom spoza dotychczasowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej, nie będącym pedagogami specjalnymi. Przynależność do nowopowstałych katedr została pracownikom odgórnie narzucona, bez względu na ich doświadczenie, osiągnięcia i uzyskane stopnie, czy też zainteresowania naukowe. Przykładowo, akademicy zajmujący się problematyką osób z niepełnosprawnością intelektualną zostali przypisani do Katedry Pedagogiki Resocjalizacyjnej i Penitencjarystyki.

     Ta radykalna zmiana, niezapowiedziana, niekonsultowana z Radą Instytutu i jego pracownikami, wprowadzona w sposób nagły, w ciągu trwającego roku akademickiego, budzi nasz najwyższy niepokój. Jest to tym bardziej bulwersujące, iż wskazane zmiany dotykają liczącą bez mała pół wieku krakowską pedagogikę specjalną, a wraz z nią kolejne pokolenia pedagogów specjalnych, w roku ogłoszonym przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Rokiem Marii Grzegorzewskiej, twórczyni pedagogiki specjalnej w Polsce.

     Krakowska pedagogika specjalna została zainicjowana przez Uczniów Marii Grzegorzewskiej – doc. dr hab. Jadwigę Baran, prof. zw. dr hab. Jana Konopnickiego, prof. zw. dr hab. Anielę Korzon, prof. zw. dr hab. Alicję Rakowską, prof. zw. dr hab. Janinę Wyczesany, dra Jana Pileckiego i dr Janinę Szymańską. Kierowali się Oni słowami swojej Mistrzyni (jak mawiali „Mamy Grzegorzewskiej”):

[…] wyniki każdej pracy w dużej mierze zależą od tego, kto ją wykonał i kim on jest jako człowiek, jaki jest jego stosunek do innego człowieka, czy interesuje go dola i los innych ludzi, czy chce im dopomóc, czy wpatrzony jest tylko w swój własny los i jego bieg. (Grzegorzewska 2002, s. 18).

Przez lata Instytut Pedagogiki Specjalnej prężnie działał i mógł poszczycić się wieloma osiągnięciami. W ciągu ostatnich 20 lat różne krajowe uczelnie nadały jedenastu pracownikom IPS stopień doktora habilitowanego. Z kolei czterech pracowników naukowych spośród naszego grona uzyskało tytuł profesora zwyczajnego. Niewątpliwie osiągnięcia te mocno podniosły prestiż oraz poziom pracy naukowej jednostki. 

Pracownicy Instytutu uczestniczyli w wielu projektach naukowo-badawczych, w tym o charakterze międzynarodowym, a także publikowali w ważnych dla dyscypliny czasopismach naukowych. Zainteresowanie zdobyciem wykształcenia w naszej jednostce od lat utrzymywało się na wysokim poziomie. Obecnie kształcenie na kierunku pedagogika specjalna w Uniwersytecie Pedagogicznym na studiach różnego typu realizuje ok. 800 studentów.

     O naszych sukcesach świadczą doskonali nauczyciele, których przez lata wykształciliśmy. Pracując w różnych placówkach dla osób z niepełnosprawnościami, zarówno w Polsce, jak i za granicą przynoszą chlubę Uczelni. Szczycimy się faktem, że warsztat metodyczny naszych absolwentów jest rozpoznawalny i wysoko ceniony w całym kraju. Wiemy o tym od dyrektorów przedszkoli, szkół i innych instytucji, które obejmują edukacją, rehabilitacją i wsparciem osoby z niepełnosprawnościami.

     Jako nauczyciele akademiccy przez szereg lat działający na rzecz Instytutu Pedagogiki Specjalnej wyrażamy swoje głębokie rozgoryczenie i zdecydowany sprzeciw wobec opisanych decyzji władz Uczelni. Obawiamy się, że decyzje te odbierają autonomię pedagogom specjalnym zatrudnionym w Uniwersytecie Pedagogicznym i łamią tradycje naukowe oraz – w naszym odczuciu – stanowią realne zagrożenie zaprzepaszczenia dorobku naukowego i zawodowego wielu pokoleń pedagogów specjalnych. 

Boli świadomość, że to, co budowaliśmy z takim trudem i zaangażowaniem, może być niszczone. Postanowienia władz Uczelni pozbawiły pracowników Instytutu możliwości współdecydowania o jego kształcie. Wątpimy, że autorom Ustawy Prawo o Szkolnictwie Wyższym i Nauce zależało na tym, by przekazując w ręce rektorów pełnię władzy w uczelniach pozbawiać pracowników prawa do współdecydowania i udziału w demokratycznej dyskusji.

     Chcemy, aby jeszcze raz dobitnie wybrzmiało, iż w sposobie podjęcia decyzji, tempie zmian wprowadzanych w trakcie trwającego roku akademickiego oraz w ich treści dostrzegamy pogwałcenie etosu Uniwersytetu, dobrych obyczajów i prawa jego społeczności do uczestnictwa w kreowaniu zmian na rzecz rozwoju uczelni oraz nauki.

     Akcentujemy ten smutny fakt z perspektywy naszego całożyciowego doświadczenia, przekazanych nam kiedyś wzorów osobowych i akademickich – wszak staramy się być wierni ideom Profesor Marii Grzegorzewskiej. Jej myśli są dla nas ważne, dlatego że uczą człowieczeństwa, szacunku do każdego, prawa do wolności, rozwoju i wyrażania siebie. Kariera i zajmowanie pierwszych miejsc w jakichkolwiek rankingach, to obce w nich byty.  

     Prosimy Jego Magnificencję Rektora Uniwersytetu Pedagogicznego, prof. dra hab. Piotra Borka, o cofnięcie decyzji dotyczącej zmian i stworzenie przestrzeni do debaty na temat kształtu Instytutu Pedagogiki Specjalnej. Apelujemy o nieodbieranie pracownikom autonomii i prawa do współdecydowania o przyszłości krakowskiej pedagogiki specjalnej, a zatem i o losach studentów, którzy zaistniałą sytuacją są bardzo mocno zaniepokojeni.

     My, pracownicy byłego Instytutu Pedagogiki Specjalnej zwracamy się też do Osób zainteresowanych rozwojem pedagogiki specjalnej w Polsce, a także kształceniem pedagogów specjalnych, z prośbą o poparcie naszych starań. Będziemy wdzięczni za każdy wyraz solidarności.  

Biorąc pod uwagę konsekwencje, jakie ponieśli pracownicy krytycznie odnoszący się do decyzji władz Uczelni, niniejszy list podpisują jedynie osoby współtworzące przez lata Instytut Pedagogiki Specjalnej, a obecnie niezatrudnione w Uniwersytecie Pedagogicznym.  

Prof. zw. dr hab. Bożena Grochmal-Bach

Prof. zw. dr hab. Aniela Korzon

Prof. zw. dr hab. Alicja Rakowska

Prof. dr hab. Franciszek Wojciechowski

Prof. zw. dr hab. Janina Wyczesany

Dr hab. Grażyna Gunia, em. prof. UP

Dr Danuta Baraniewicz

Dr Agnieszka Buczek

Dr Marzena Klaczak

Dr Anna Łachowska

Dr Teresa Oleńska-Pawlak

Dr Barbara Oszustowicz

Dr Jan Pilecki

Dr Małgorzata Trojańska

Dr Katarzyna Wanat

Dr Anna Wójcik-Zdyb

Mgr Małgorzata Hwang

Mgr Monika Konarska

Mgr Arkadiusz Pisarek

Kadry nauczycielskie w szkołach publicznych i alternatywnych w Polsce (cz.3)

 

Czym zatem różnią się polskie szkoły alternatywne od szkół państwowych, quasi-publicznych? W czym są do nich podobne?  

5. Statusem nauczycieli i kadry kształcącej 

 

W szkołach niepublicznych decydującą rolę odgrywa kadra nauczycielska i pozostali profesjonaliści w zależności od profilu programowo-wychowawczego, socjalizacyjnego i dydaktycznego placówki. Nie wdając się w szczegóły, które są fundamentalne dla spełnienia oczekiwań rodziców uczniów, o jakości edukacji w tych szkołach decyduje kadra. Niestety, w wielu przypadkach ingeruje w ten standard właściciel, który chcąc mieć większy zysk dla siebie (podmiot działalności gospodarczej), może lekceważyć nie tylko jakość zatrudnianych nauczycieli, ale także zapewnienie stabilności oraz ciągłości ich pracy. 

 

Nawet najwspanialszy nauczyciel nie będzie długo pracował w takiej szkole niepublicznej, której podmiot prowadzący zamierza budować własny kapitał kosztem godnego i adekwatnego wynagradzania pedagoga. Chyba, że sam jest w zarządzie takiej szkoły, współbeneficjentem zysków z nadzieją na ich wzrost w kolejnych latach. 

 

Nauczyciele w tych szkołach nie są zatrudniani na tych samych zasadach, co ich koleżanki lub koledzy o tym samym poziomie wykształcenia, specjalności, stażu pracy itp. w szkolnictwie samorządowym. O ich płacy decyduje właściciel, a ta może być wyższa, niższa lub nieuregulowana np. "co łaska", "pod stołem", "jeszcze nie podjęto decyzji", "wkrótce podpiszemy z panią/panem umowę", "niestety, tymczasem nie stać nas na więcej, ale..." itp. 

 

Nic dziwnego, że o wysokiej jakości kształcenia w niepublicznej szkole świadczy stabilność zatrudnionej w niej kadry nauczycielskiej, bo to oznacza, że nie tylko dobrze się w niej czuje, jest doceniona, ale też stworzone w niej warunki są wysoce satysfakcjonujące. Ma to ogromne znacznie dla jakości ich pracy z dziećmi czy młodzieżą. Podwójne wzmocnienie - kulturą organizacyjna, w tym finansowa szkoły i okazywana  nauczycielom  przez ich podopiecznych radość uczenia się, gwarantują długotrwałe istnienie na rynku oświatowym placówki z ustawicznie rozwijającą się kadrą. 

 

W niepublicznych szkołach zatrudnia się jeszcze innych specjalistów w zależności od potrzeb programowych i organizacyjnych. Mogą to być psycholodzy, terapeuci, doradcy pedagogiczni, programiści, marketingowcy, personel medyczny, animatorzy zajęć pozaszkolnych i pozalekcyjnych, logopedzi, pedagodzy specjalni, itp. Dzięki temu rodzice mogą być spokojni o zgodną z ich oczekiwaniami edukację oraz integralność działań opiekuńczo-wychowawczych. 

 

Natomiast szkoły samorządowe zatrudniają nauczycieli bez szczególnych standardów wymagań na wejściu. Jednym z nich powinno być adekwatne do przedmiotu nauczania wykształcenie, ale chaos w polskim szkolnictwie jest podtrzymywany od początku transformacji, bowiem dyrektor może zatrudnić osobę bez specjalistycznego wykształcenia, ale i bez odpowiedniego poziomu tego wykształcenia, jeżeli brakuje na rynku pracy nauczycieli. Tym samym biologii może uczyć chemik a matematyki fizyk, zaś informatyki wuefista, bo przecież po informatyce nie zatrudni się absolwent, któremu proponuje się na starcie pensję niższą od najniższej krajowej!  

 

Zajrzyjmy do Rocznika Statystycznego GUS, żeby przekonać się, jaki jest stan owych kadr w szkolnictwie rzekomo publicznym.  Ogółem zatrudnionych jest w szkołach podstawowych 273037 nauczycieli, w tym: 

1) w szkołach podstawowych niepublicznych prowadzonych przez stowarzyszenia i organizacje społeczne było zatrudnionych - 10959 nauczycieli, zaś

 

2) w szkołach podstawowych niepublicznych prowadzonych przez organizacje wyznaniowe było zatrudnionych - 3072 nauczycieli.

 

Wskaźnik zatrudnienia nauczycieli w niepublicznych szkołach podstawowych wynosi 5,1% w stosunku do nauczycieli zatrudnionych w pozostałych szkołach podstawowych.

Dyrektorzy szkół od lat alarmują władze samorządowe i nadzór pedagogiczny o znaczących niedoborach kadrowych. Jednak niskie wynagrodzenie w tej profesji i ustawiczne jej obrażanie z wszystkich stron nie sprzyja atrakcyjności nauczycielstwa.