Minister rozpatrzył odwołania wydawców głównie krajowych czasopism naukowych

Po otrzymaniu mejlem listu z krótkim komunikatem, ale bez linku dostępu, o treści: "20211221_Scalony_wykaz_czasopism_naukowych_i_recenzowanych_materiałów_z_konferencji_międzynarodowych.pdf",  zastanawiałem się nad powodem zaadresowania go do mnie. 

Po co przysyła mi się informację, skoro 1 grudnia 2021 r. już miałem taki komunikat. Mogłem wówczas opublikować w blogu wyciąg z drugiej w tym roku aktualizacji wykazu czasopism MEiN tylko te, które zamieszczają rozprawy z pedagogiki.  

Tymczasem okazało się, że Minister Edukacji i Nauki opublikował z dniem 21 grudnia 2021 r. Komunikat o zmianie i sprostowaniu wcześniejszego komunikatu w sprawie wykazu czasopism naukowych i recenzowanych materiałów z konferencji międzynarodowych  Na podstawie art. 267 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2021 r. poz. 478, 619, 1630, 2141 i 2232) ogłasza się, co następuje: W komunikacie Ministra Edukacji i Nauki z dnia 1 grudnia 2021 r. w sprawie wykazu czasopism naukowych i recenzowanych materiałów z konferencji międzynarodowych w załączniku do komunikatu wprowadza się następujące zmiany. 

Tym samym uaktualniam dla czytelników bloga wykaz tych periodyków naukowych, które mają odpowiednią wartość punktową (pełen wykaz jest na stronie MEiN). Kolorem żółtym zaznaczam korektę lub pojawienie się nowego czasopisma:

  

Tak wygląda ranking pism afiliujących PEDAGOGIKĘ: 

Unikatowy Identyfikator Czasopisma	Tytuł, numer ISSN / numer eISSN	Liczba punktów
7570	HIGHER EDUCATION 0018-1560 1573-174X	140

 

 

Unikatowy Identyfikator Czasopisma

Tytuł, numer ISSN / numer eISSN

Liczba punktów

200050	Biografistyka Pedagogiczna 2543- 6112 2543-7399	100
200014	Colloquium	100
200465	Edukacja Międzykulturowa	100
496705	Multidisciplinary Journal of School Education	100
200293	Polska Myśl Pedagogiczna	100
200354	Przegląd Badań Edukacyjnych	100
25749	Przegląd Wschodnioeuropejski 2081-1128	100
487024	Resocjalizacja Polska	100
484780	Studia z Teorii Wychowania 2083- 0998	100

 

 

Unikatowy Identyfikator Czasopisma

Tytuł, numer ISSN / numer eISSN

Liczba punktów

27730	Baltic Journal of English Language Literature and Culture 1691-9971 2501-0395	70
200452	Dyskursy Młodych Andragogów 2084-2740	70
200413	Eastern European Journal of Transnational Relations	70
200260	Edukacyjna Analiza Transakcyjna	70
200012	Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce	70
201013	Fides, Ratio et Patria. Studia toruńskie	70
200306	Forum Pedagogiczne	70
200010	HORYZONTY WYCHOWANIA	70
200401	International Journal of Research in E-learning	70
200054	Kwartalnik Naukowy Fides et Ratio	70
200338	LUBELSKI ROCZNIK PEDAGOGICZNY	70
201144	Niepełnosprawność i Rehabilitacja 1642-1981	70
200352	PAEDAGOGIA CHRISTIANA	70
201087	Pedagogika Katolicka 1898-3685	70
200261	Podstawy edukacji	70
201046	Polityka Społeczna 0137-4729	70
200355	ROCZNIK ANDRAGOGICZNY	70
485397	Roczniki Nauk Społecznych	70
200240	Roczniki Pedagogiczne	70
200239	Seminare. Poszukiwania naukowe	70
486825	Studia Paedagogica Ignatiana	70
498122	Studia Pelplińskie	70

 

	Wychowanie w Rodzinie	70
200125	Zeszyty Naukowe KUL	70

  

Unikatowy Identyfikator Czasopisma

Tytuł, numer ISSN / numer eISSN

Liczba punktów

495241	Acta Universitatis Nicolai Copernici. Pedagogika	40
201177	Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis „Studia de Securitate" 2657-8549	40
200330	Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio N – Educatio Nova	40
200337	Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio J, Paedagogia-Psychologia	40
200370	Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia ad Didacticam Biologiae Pertinentia.	40
200371	Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia ad Didacticam Litterarum Polonarum et Linguae Polonae	40
201009	Ateneum Kapłańskie	40
200266	Biuletyn Historii Wychowania	40
200016	CZŁOWIEK NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ SPOŁECZEŃSTWO	40
482065	Edukacja	40
482997	Edukacja dorosłych 1230- 929X(	40
495355	Edukacja Etyczna	40
200119	Edukacja Ustawiczna Dorosłych. Polish Journal of Continuing Education	40
484003	Forum Oświatowe	40
200474	Konteksty Pedagogiczne.	40
200476	Kultura i Edukacja	40
201081	Kultura - Przemiany - Edukacja 2300-9888	40
200269	Kultura-Społeczeństwo-Edukacja	40
200428	Kwartalnik Pedagogiczny	40
200188	Logopedia 0459-6935	40
200402	Logopedia Silesiana	40
485018	Media - Kultura - Komunikacja Społ.	40
200324	Nauki o Wychowaniu. Studia Interdyscyplinarne	40
200254	Niepełnosprawność. Dyskursy pedagogiki specjalnej	40
490588	Orbis Idearum 2353-3900(Orbis Idearum. European Journal of the History of Ideas)	40
201493	Paideía 2657-8670	40
200160	PEDAGOGIKA SPOŁECZNA	40
200018	Praca Socjalna	40
498239	Prima Educatione	40
200019	PROBLEMY OPIEKUŃCZO WYCHOWAWCZE	40
200255	PROBLEMY WCZESNEJ EDUKACJI	40
200377	Przedsiębiorczość - Edukacja	40
200309	PRZEGLĄD PEDAGOGICZNY	40
497330	Rocznik Lubuski	40
484157	Rocznik Pedagogiczny	40
201024	Roczniki Nauk o Rodzinie	40
476173	Schweizerische Zeitschrift für Bildungswissenschaften	40
200380	Siedleckie Zeszyty Komeniologiczne seria PEDAGOGIKA	40
493375	Społeczeństwo. Edukacja. Język 2353-1266	40
497036	Sport i Turystyka.	40
200274	Studia Edukacyjne	40
484807	Studia Ełckie	40
200302	Studia Pedagogiczne. Problemy społeczne, edukacyjne i artystyczne	40
200046	Studia Poradoznawcze	40
200021	Szkoła Specjalna	40
200311	Szkoła – Zawód – Praca	40
480758	Teraźniejszość - Człowiek - Edukacja	40
200492	Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Humanitas Pedagogika	40

 

496761	Ars Educandi	20
200022	Ars inter Culturas	20
201016	Christianitas	20
201023	Filozofia Chrześcijańska	20
498310	Filozoficzne Problemy Edukacji	20
496662	History Education Research Journal (HERJ)	20
200182	Homo Ludens	20
200268	Interdyscyplinarne Konteksty Pedagogiki Specjalnej	20
488482	International journal of e-learning & distance education	20
200017	International Journal of Pedagogy, Innovation and New Technologies	20
493499	Journal of Research in Higher Education	20
494035	Journal of Teacher Education and Educators	20
498815	Kształcenie Językowe	20
200376	Labor et Educatio	20
201241	Łódzkie Studia Teologiczne 1231- 1634	20

 

496698	Metodički vidici	20
495029	Paideia Revista de Educación	20
	Parezja	20
501810	Pedagogika. Studia i Rozprawy 2658-1213(Pedagogics. Studies and Dissertations)	20
200133	Półrocznik Językoznawczy Tertium	20
481654	Przegląd Historyczno-Oświatowy	20
497001	Revista Iberoamericana de Evaluación Educativa	20
201511	Rocznik Filozoficzno-Społeczny Civitas Hominibus 1896-1819 2391- 5145	20
200152	Rozprawy Społeczne	20
486493	Scientific bulletin of Chełm: section of pedagogy	20
496998	Sisyphus — Journal of Education	20
496375	Studia Scientifica Facultatis Paedagogicae	20
201298	Studia Społeczne 2081-0008	20
470567	Synergies pays riverains de la Baltique	20
496439	Tendencias Pedagógicas	20
491012	The Modern Higher Education Review	20

 

Tymczasem dr hab. Emanuel Kulczycki, który w latach 2017-2018 zlekceważył  bez jakichkolwiek uzasadnień merytorycznych  opinie profesorów-ekspertów z komitetów naukowych PAN a dotyczące konieczności zmian w punktacji czasopism naukowych. Dzisiaj straszy min. P. Czarnka prokuratorem za podejmowane decyzje. To może prokuratura powinna w przyszłości wyjaśnić, na jakiej podstawie prawnej p. Kulczycki zdezawuował naukowe rekomendacje profesorów?   Czyżby lepiej od nich znał się na tym, który periodyk spełnia merytorycznie wysoki poziom naukowy, a który nie?    

Czasoprzestrzeń szkoły w polskiej demokracji

 

Jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia otrzymaliśmy wydanie dwóch kolejnych tomów z serii, którą zapoczątkowała w Wydawnictwie Wolter Kluwer śp. prof. Maria Dudzikowa i prof. UZ Ewa Bochno. 

Odejście naszej Mistrzyni pedagogicznego pióra i metafor, genialnie nasycającej polską myśl pedagogiczną i badania  naukowe wiedzą z nauk humanistycznych i społecznych, zatrzymało na jakiś czas edycję serii KULTURA SZKOŁY. W dużym stopniu wszyscy byliśmy dotknięci przedwczesną śmiercią Profesor, która potrafiła w toku Letnich Szkół Młodych Pedagogów przy KNP PAN odkrywać młode talenty i zachęcać uczonych do prowadzenia badań oraz publikowania ich wyników.

Powoli odrabiamy czas, który nie jest stracony. Może sprawił, że jeszcze głębiej, z większą troską i odpowiedzialnością podeszliśmy do postawionego nam zadania. Właśnie ukazały się dwa kolejne tomy z serii. Zachęcam do tomu nr 5 o czasoprzestrzeni szkoły: 

1.    Autorzy książki analizują rolę i znaczenie szkolnej czasoprzestrzeni oraz jej wielowymiarowość. Redaktorami tomu są profesor dr hab. Zenon Gajdzica z Uniwersytetu Śląskiego i prof. Uniwersytetu w Białymstoku - dr hab. Alicja Korzeniecka-Bondar. 

Tom otwiera znakomity rozdział prof. APS Jarosława Gary o archetypach egzystencjalnych nastawień poznawczych, które warunkują przesłanki edukacji.  Prof. UZ Inetta Nowosad przybliża nam w nowym ujęciu proces kształtowania kultury szkoły w aspekcie czasu i przestrzeni, podobnie jak Alicja Korzeniecka-Bondar osadza tę kwestię w okresie pandemii. Ze względu na tytułowe kategorie badawcze podejmuje też problem czasoprzestrzeni prof. Uniwersytetu Szczecińskiego - Justyna Nowotniak oraz w rozdziale pt. "Pytania o twórczy klimat w czasoprzestrzeni szkoły" - prof. UB Janina Uszyńska-Jarmoc i dr Beata Kunat.  Dr Marta Kowalczuk-Walędziak z tej samej uczelni pisze  współpracy międzynarodowej nauczycieli jako impulsie do (re)konstrukcji czasoprzestrzeni szkoły. 

Kolejne rozdziały autorstwa prof. UB Urszuli Wróblewskiej  na temat "Czasu zatrzymanego w przestrzeni szkolnej" oraz prof. Zenona Gajdzicy  pt. "Czas i przestrzeń różnicujące edukację włączającą uczniów z niepełnosprawnościami" odsłaniają temporalny charakter codziennych interakcji w szkołach.  Istotność procesów wychowania i kształcenia w podejściu dialogowym przedstawiają pedagodzy Kinga Długa, dr Beata Zamorska i Grzegorz Kotłowski z Poznania.  

Dr Rozalia Ligus rekonstruuje niedostrzegane dotychczas konteksty i perspektywy czasoprzestrzeni szkolnej jako kluczowego czynnika dla jakości procesu uczenia się. Natomiast całość zamyka niezwykle interesująca, socjologiczna i kulturoznawcza analiza nowych przestrzeni dla edukacji szkolnej. Jak informuje Wydawca: 

Publikacja jest próbą odpowiedzi między innymi na następujące pytania: Jakie obowiązują w szkole reguły dotyczące zarządzania wykorzystaniem czasu i przestrzeni? Czemu lub komu służy w szkolnej codzienności właściwe wykorzystanie czasu i przestrzeni? oraz Jakie działania są możliwe do podjęcia w zastanej czasoprzestrzeni szkoły?

Seria "Kultura szkoły" powinna znaleźć się w każdej placówce publicznej i niepublicznej edukacji, by sprzyjać wewnątrzszkolnej debacie w środowisku nauczycielskim. 

 Przypominam, że wcześniej ukazały się w tej serii: 

 

 

 

    

Kolejni autorzy pracują nad zaplanowanymi w tej serii tomikami, dzięki czemu łączymy naukę z praktyką, by nauczyciele mogli poszerzać swój obraz szkoły, zaś naukowcy brali pod uwagę realia tej placówki i sprzyjali autentycznym (a nie podporządkowanym partyjnym interesom władzy) zmianom w procesie kształcenia oraz wychowania młodych pokoleń.     

Dr Radosław Nawrocki przygotował i wydał w naszej serii tom 6, który jest poświęcony socjopolitycznym uwarunkowaniom demokracji w oświacie. Poszerza zatem makropolityczny kontekst meblowania szkolnej demokracji, której poświęciłem tom 2.  Może chociaż wiceminister edukacji znajdzie czas na lekturę tej serii, by nie podpowiadał swojemu przełożonemu nonsensownych rozwiązań, bo resort traci od lat nie tylko powagę urzędu.  

Refleksja krytyczna o "Refleksji krytycznej w edukacji i pedagogice"

 

    Bardzo ucieszyła mnie nowa książka profesora Henryka Mizerka, nad którą pracował przez ostatnie trzy lata, gdyż warto było na nią czekać. Tego typu studium przeglądowo-metapoznawcze będzie bardzo dobrze wspomagać pedagogów ubiegających się o przyjęcie ma studia III stopnia w wybranej przez siebie Szkole Doktorskiej. Wprawdzie w podtytule monografii jest pytanie, czy aby zawarta w intencji autora refleksja krytyczna w edukacji i pedagogice nie musi być wykonalna? ("Misja [nie]wykonalna?"), to jednak mimo wszystko warto się nad tym zastanowić. 

W świetle upełnomocnionej prawnie przez MEiN punktacji za wydaną monografię i artykuł naukowy można uzyskać tyle samo punktów, a za artykuł nawet więcej, bo nie 100, ale 140 lub 200 pkt. Za kilkunastostronicowy artykuł poświęcony tej samej problematyce autor może w kraju także otrzymać 100 pkt.,  więc tyle samo, co za książkę liczącą 171 stron. Warto zatem skierować pytanie do ministra Przemysława Czarnka: PO CO PISAĆ KSIĄŻKI, skoro praca nad nimi trwa wiele lat, a "zapłata" jest równoważna 5%-10% tekstu artykułu? 

Nie lepiej byłoby opublikować dziesięciostronicowy artykuł w periodyku za 140 czy 200 pkt. w języku angielskim, by nikt w kraju go i tak nie przeczytał, a jeśli nawet, to być może nie zrozumiał, gdyż zakres analizy treści musiał być powierzchowny, quasisyntetyczny? Dla profesora tej klasy, co H. Mizerek, napisanie takiego artykułu nie wymagałoby trzech lat, gdyż wystarczyłby tydzień, a może i jeszcze mniej.  

W świetle powyższego nonsensowna i demotywujaca jest ewaluacja publikacji. Jeszcze rok, dwa, a w pedagogice, socjologii, naukach o polityce, teologii, historii, filozofii itp. w ogóle nie będzie się "opłacało" pracować nad monografią, skoro jej wartość została zdewaluowana przez ministerstwo, które w nazwie ma edukację i naukę, a rządząca formacja ponoć troszczy się o narodową kulturę, język polski, historię, dziedzictwo narodowe itp.                

Wyznacznikiem rzeczywistych osiągnięć naukowych nie jest już monografia naukowa. Zniknęła z wymagań na tytuł naukowy profesora, a w przypadku habilitacji może być zastąpiona cyklem artykułów. Cykl nie jest dookreślony, toteż mogą go stanowić co najmniej 3 artykuły.     

Kiedy więc H. Mizerek pyta w "Słowie wstępnym" do swojej monografii: Czy możliwe jest napisanie książki o refleksji krytycznej, która byłaby jednocześnie najzabawniejsza i najzmyślniejsza? - to odpowiadam: TAK. Jak najbardziej. Ministerstwo zlikwidowało w aktach prawnych formalne parametry dla monografii, toteż może nią być nieopublikowana w żadnym czasopiśmie, zgodnie z wymogami PBN (z numerem ISBN) publikacja licząca 20 czy 40 stron. Dlaczego nie? Jest to najzabawniejsze i najzmyślniejsze.  

Nic dziwnego, że stateczni profesorowie nauk medycznych z tytułem profesora, na który zasłużyli w wyniku kilkudziesięciu lat pracy naukowo-badawczej, klinicznej, eksperymentalnej wyrażają swoje oburzenie na zaistnienie w naukach medycznych zdumiewającej akceleracji "rozwoju naukowego" wśród trzydziestolatków (liczonego sumą punków za kilka artykułów w zagranicznych czasopismach medycznych) oraz  najzabawniej i najzmyślniej działający akcelerator publikacyjny wzorem "Baksika" (do napisanego artykułu przez jednego autora, dopisywanych jest już nie kilkoro, ale nawet kilkudziesięciu "współautorów"). Dzięki temu każdy pacjent może być dumny, że ordynatorem szpitala jest 30-letni profesor tytularny. Taki mamy postęp. 

Powróćmy jednak do książki H. Mizerka, którą warto mieć na swojej domowej półce startując w akademickiej profesji. Dla studentów książka jest zbyt trudna, bo nie ma obrazków, memów, emotikonów. Może kilka osób na studiach uzupełniających sięgnie po nią z obowiązku zreferowania w pracy dyplomowej założeń pragmatyzmu pedagogicznego Johna Deweya czy koncepcję Donalda Schöna. O ile rozprawy Amerykanina są już w przekładzie na język polski, to - jak słusznie pisze autor tej książki - nikt jeszcze nie przetłumaczył w całości i nie doprowadził do ich wydania w Polsce. Znacznie lepiej sprzedają się banały Jespera Juula.   

Czytając jednak rozdział zatytułowany "Kategorie towarzyszące. Myślenie krytyczne" zrozumiemy, dlaczego jest to niemożliwe, tak u nas, jak i ponoć w USA (chociaż w to wątpię). Zanim bowiem przytoczyłbym wyniki badań m.in. I. Czaji-Chudyby, zastanowiłbym się nad ich wartością poznawczą ze względu na zastosowane przez nią narzędzia diagnostyczne i wnioski nieadekwatne do uzyskanych danych. Zostawiam to jednak na marginesie refleksyjnego myślenia. 

Rozprawa H. Mizerka jest ważna dla pedagogiki ogólnej, w tym metodologii badań pedagogicznych. Jedyna teza, której Autor sam zaprzecza w innym miejscu tej publikacji, wybrzmiała na s. 11: Pedagogika nie może rozmyć się w języku innych nauk o człowieku. Ma własny sposób widzenia rzeczywistości i formułowania problematyki badawczej. 

    Otóż pedagogika musi "rozmyć się" oraz "zanurzać" w innych naukach humanistycznych i społecznych, gdyż badają one te same fenomeny. Nasza dyscyplina nie posiada własnego sposobu formułowania problematyki badawczej, gdyż ten jest pochodną metodologii nauk humanistycznych i/lub społecznych, a nawet przyrodniczych w zależności od przedmiotu badań. Mizerek dość obficie korzysta w swojej argumentacji z filozofii (naukoznawstwa, ontologii i epistemologii) i psychologii, gdyż przywoływani przez niego (niektórzy) pedagodzy są niejako w swoich rozprawach "zakładnikami" także wspomnianych tu dyscyplin naukowych. 

Chyba, że Mizerek miał na myśli całkowite zatracenie się pedagogiki w innych naukach, to rzeczywiście byłoby wykreśleniem jej z dziedziny nauk społecznych i usunięcie z wykazu odrębnych dyscyplin naukowych. Jak pisze: 

Uznałem zatem, że przyglądając się refleksji oraz analizując jej oblicza prezentowane w różnych koncepcjach, lepiej jest podchodzić do nich w tradycyjny sposób niż uporczywie poszukiwać hipotezy, najlepiej takiej, którą można skomercjalizować [s. 11]. 

Rozprawa ma oryginalną strukturę, opartą na metaforze architektury warmińskiej chałupy oraz aktualny dobór treści, które są efektem rzetelnych studiów zagranicznej literatury przedmiotu. Czyta się ją zatem z dużą przyjemnością jako także uświadamiającą głębokie zaniedbania w sferze konceptualizacji badań przez coraz gorzej wykształconych współczesnych pedagogów, którzy nie tyle nie są bezstronni, bo tego wymiaru nie da się chyba uniknąć w nauce, co są bezrefleksyjni, bezkrytyczni, powierzchowni, otwierając dawno wyważone drzwi. Jak już natrafią przypadkowo na jakąś książkę, rzecz jasna - koniecznie amerykańską czy brytyjską - to natychmiast przypisują jej autorowi miano odkrywczej.  

Przywoływane w książce Mizerka różne koncepcje, typologie umiejętności czy uwarunkowania myślenia krytycznego są ciekawe, chociaż w Polsce niemalże zupełnie niepraktyczne, szczególnie, jeśli weźmiemy pod uwagę postulat przestrzegania wysokich standardów etycznych i merytorycznych. Tak, jak nie były one przestrzegane przez recenzentów w postępowaniu na tytuł naukowy profesora Andrzeja Zybertowicza, tak też nie są stosowane przez ekspertów Prezydenta RP, którzy odmawiają nadania tego tytułu pozytywnie ocenionym przez specjalistów uczonym. Mam tu na uwadze uczelnianych profesorów z UW - Michała Bilewicza i z UMK - Waltera Żelaznego. 

Podobnie, uniwersyteckie oficyny wydają książki m.in. o rzekomym myśleniu krytycznym, ale w wykonaniu autorów, którzy tego nie potwierdzają poziomem metodologicznym zawartych w nich zalożeń badawczych. O tej patologii piszę w książkach:  

    







    

Znakomicie, że H. Mizerek odnosi się w swojej publikacji do nauczycieli polskich szkół, by stawali się lub utrzymywali status nauczycieli refleksyjnych, myślących, krytycznych, gdyż realizuje tym samym ważną funkcję łączności teorii z praktyką. Nauczyciele muszą być inaczej kształceni na uniwersytetach i w akademiach, skoro mają być  profesjonalnie wykształceni do założeń alternatywnej epistemologii dydaktyki szkolnej. Słusznie pisze: 

Konieczna jest radykalna zmiana koncepcji i programów kształcenia oraz jego filozofii w kierunku interdyscyplinarności i współpracy między wydziałami [s.68]. 

Potrzebne są jednak badania dotyczące nie tyle refleksyjności nauczycieli, co urzędników MEiN i władz tego resortu. Tak długo, jak długo zarządzać będą polityką oświatową ignoranci, którzy ubiegają się dzięki tej roli o bycie posłem w Parlamencie Europejskim (finansowa pokusa), tak długo refleksyjność i refleksywność nauczycieli będzie służyć tylko niektórym w ich zaangażowanej pracy dydaktycznej w szkolnictwie. 

Na marginesie muszę zwrócić uwagę, że Karol Wojtyła chyba jednak nie był w Polsce pierwszym filozofem rozróżniającym refleksyjność i refleksywność. Mylne może być uwzględnienie daty 2. wydania jego znakomitego dzieła "Osoba i czyn" (1985) a np. Wojciecha Chudego (1984). Być może warto to ustalić, chociaż nie jest to kluczowe dla pedagogiki. Marek Rembierz może tę kwestię ustalić, żebym nie wprowadzał w błąd czytelników. No, ale Mizerek pisze, by być refleksywnym, więc dał nam zadanie.

Trafnie H. Mizerek zachęca nas do wątpienia i kwestionowania różnych koncepcji, teorii, podejść badawczych czy praktyk pedagogicznych, do ogniskowania uwagi bardziej na tym, co społeczne, aniżeli indywidualne, chociaż tego ostatniego wymiaru nie wolno lekceważyć. No  i wreszcie zachęca do emancypacji, odwagi i bardziej precyzyjnego przedstawiania „kolorytu znaczeń" refleksji krytycznej, a ja dodałbym - także bezkrytycznej. 

Zachęcam raz jeszcze do lektury tak intersującej książki, która wejdzie do naukoznawczego dyskursu nie tylko w pedagogice.  

Ps.

O afiliacji czasopism pedagogicznych pisał dr hab. Sławomir Pasikowski