Czy należy, a jeśli tak, to kto powinien ponaglić recenzenta wniosku habilitacyjnego?

Habilitanci, którzy złożyli wnioski o wszczęcie postępowania w ub. roku muszą uzbroić się w anielską cierpliwość. Obowiązująca ich do 30 .04.2019 r. ustawa o stopniach naukowych i tytułach naukowych z 2003 r. (z późn.zm.) wprowadziła sześciotygodniowy termin procedowania recenzenckiego. Jest to jednak - biorąc pod uwagę podział terminów ze względu na skutki prawne - termin porządkowy (instrukcyjny), a nie termin zawity. Oznacza to, że przygotowanie recenzji po tym terminie nie czyni jej nieskuteczną. Osoba otrzymująca zadanie napisania recenzji osiągnięć naukowych kandydata powinna wykonać je w ciągu sześciu tygodni, ale jeśli tego nie uczyni, nie można tego zakwestionować czy zaskarżyć.

Musiałaby wykonać zadanie w ciągu 6 tygodni, gdyby ów termin był zawity, ale takim on nie jest. Tym samym przewodniczący komisji habilitacyjnych mogą jedynie prosić dziekanów, a obecnie przewodniczących organu uczelnianego upoważnionego do nadawania stopni naukowych w ramach danej dyscypliny naukowej, by stosownym pismem czy telefoniczną rozmową wpłynęli na recenzenta, który znacząco przekracza ów termin.

Ustawodawca prawdopodobnie wprowadził przed 9 laty termin instrukcyjny licząc się z tym, że recenzent może potrzebować znacznie więcej czasu na rzetelne i obiektywne sporządzenie recenzji. Osiągnięcia habilitantów są nieporównywalne nie tylko ilościowo, objętościowo, ale także ze względu na zastosowane przez nich metody badań, co do których poprawności mogą rodzić się wątpliwości.

Są też zdarzenia losowe (np. choroby) czy przysługujące nauczycielom akademickim przerwy od wykonywania obowiązków służbowych (np. ferie, święta państwowe i religijne itp.), które w naturalny sposób opóźniają wykonanie zadania. Byłoby dobrze, gdyby recenzenci informowali o potencjalnych opóźnieniach przewodniczącego komisji habilitacyjnej. Pozostali bowiem członkowie komisji czekają także z niecierpliwością, kiedy będą mogli uczestniczyć w posiedzeniu komisji, by zapoznać ją z własną opinią.

Ile punktów otrzymają akademicy za monografię?

Akademicy mają wątpliwości, ile punktów otrzymają za opublikowaną monografię naukową w ocenie własnych osiągnięć dla potrzeb ewaluacji dyscypliny naukowej. Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 lutego 2019 r.w sprawie ewaluacji jakości działalności naukowej" - podaje definicję monografii naukowej oraz określa liczbę punktów, jaka przysługuje autorowi/redaktorowi monografii naukowych wydanych przez wydawnictwa zamieszczone w wykazie tych wydawnictw sporządzonym zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 267 ust. 2 pkt 2 ustawy, zwanym dalej „wykazem wydawnictw”, redakcji naukowych takich monografii i rozdziałów w takich monografiach, a także monografii naukowych wydanych przez wydawnictwa niezamieszczone w wykazie wydawnictw, redakcji naukowych takich monografii i autorstwa rozdziałów w takich monografiach:

Definicja MONOGRAFII NAUKOWEJ:

§ 10. 1. Monografia naukowa jest to recenzowana publikacja książkowa:

1) przedstawiająca określone zagadnienie naukowe w sposób oryginalny i twórczy;

2) opatrzona przypisami, bibliografią lub innym właściwym dla danej dyscypliny naukowej aparatem naukowym.

2. Monografią naukową jest również:

1) recenzowany i opatrzony przypisami, bibliografią lub innym właściwym dla danej dyscypliny naukowej aparatem naukowym przekład:

a) na język polski dzieła istotnego dla nauki lub kultury,

b) na inny język nowożytny dzieła istotnego dla nauki lub kultury, wydanego w języku polskim;

2) edycja naukowa tekstów źródłowych.

Proszę zwrócić uwagę, że MINISTERSTWO ODSTĄPIŁO OD OKREŚLENIA MINIMALNEJ LICZBY ARKUSZY WYDAWNICZYCH, JAK MIAŁO TO MIEJSCE DO 2018 R., KIEDY TO MONOGRAFIA MUSIAŁA LICZYĆ CO NAJMNIEJ 6 ARKUSZY WYDAWNICZYCH. Nareszcie doceniono przekłady literatury naukowej z innych języków na nasz ojczysty, a także uwzględniono jako osiągnięcie naukowe edycję naukową tekstów źródłowych. Jest to szczególnie ważne w badaniach historycznych, humanistycznych i w naukach o prawie.


1) w dyscyplinach nie należących do dziedziny nauk humanistycznych, nauk społecznych i nauk teologicznych za monografie przyznaje się:

wydane w wydawnictwach z wykazu poziomu I - 80 pkt.

wydane przez wydawnictwa z wykazu poziomu II - 200 pkt.

spoza wykazu - 20 pkt.


2) w dyscyplinach należących do dziedziny nauk humanistycznych, nauk społecznych i nauk teologicznych za monografie przyznaje się:

wydane w wydawnictwach z wykazu poziomu I - 100 pkt.

wydane przez wydawnictwa z wykazu poziomu II - 300 pkt.

spoza wykazu - 20 pkt.

Monografie spoza wykazu, po pozytywnej a eksperckiej ocenie Komisji Ewaluacji Nauki (KEN) - można przyznać 100 pkt.


Podstawą prawną jest w/w rozporządzenie.

Przypominam, że w awansie naukowym na stopień doktora habilitowanego czy na tytuł naukowy profesora nie mają znaczenia oceny parametryczne wydawnictw i czasopism. Ważna jest bowiem w ocenie osiągnięć naukowych ich merytorycznie wartość wkładu w rozwój nauki, a nie poziom indeksu Hirscha czy miejsce ich wydania.

Odszedł komparatysta Profesor Wiktor Rabczuk

W niedzielę 19 stycznia 2020 r. zmarł w wieku 89 lat profesor zwyczajny nauk humanistycznych i społecznych, pedagog - WIKTOR RABCZUK, o czym poinformowała mnie rodzina. Pogrzeb odbędzie się w sobotę 25 stycznia w Łomiankach. Nie miałem okazji do bezpośredniej współpracy z Profesorem, ale moje pokolenie, a sądzę, że i kolejne, korzystało z rozpraw naukowych komparatysty, którymi wprowadzał nas w świat systemów edukacyjnych poza granicami kraju.

Jeszcze kilka lat temu Wiktor Rabczuk był aktywny w środowisku akademickim. Pracował bowiem po przejściu na emeryturę w dwóch jednostkach: w PEDAGOGIUM - Wyższej Szkole Pedagogiki Resocjalizacyjnej w Warszawie i w Instytucie Badań Edukacyjnych w Warszawie. Należał do nauczycieli akademickich o bardzo szerokim profilu wykształcenia. Przypomnę kilka faktów z życia Profesora, bowiem dziesięć lat temu przygotowywałem wraz z prof. Czesławem Kupisiewiczem nowy słownik biograficzny polskich pedagogów, do którego W. Rabczuk przesłał mi swoje dane.

Wiktor Rabczuk ukończył w 1954 r. studia magisterskie na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego przedkładając pracę magisterską p.t."Quid Cicero de Gracchis censuerit". W 1979 r. obronił dysertację doktorską już jako pracownik Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego. Jego dysertacja nosiła tytuł:"Szkolnictwo w byłym Kongu Belgijskim". Wiktor Rabczuk miał bogate doświadczenie nauczycielskie, o czym świadczą miejsca jego zatrudnienia:

1954-1957: lektor języka łacińskiego i rosyjskiego – SGGW w Warszawie;

1957-1958: nauczyciel – Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące w Brwinowie;

1958-1960: nauczyciel – Państwowe Liceum Wychowawczyń Przedszkoli w Obornikach Śląskich;

1960-1962: nauczyciel – Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące w Brwinowie;

1963-1965: nauczyciel – Korespondencyjne Liceum Ogólnokształcące Nr 3 w Warszawie;

1966-1974: nauczyciel języka łacińskiego – Kolegium Jana XXIII w Kolwezi i Ateneum w Lubumbashi (Republika Zair)

1974-1975: lektor języka łacińskiego – Uniwersytet Warszawski Studium Praktycznej Nauki Języków Obcych;

1975-1978: nauczyciel języka francuskiego – Centrum Kształcenia Ustawicznego Nr 1 w Warszawie;

W okresie PRL nie było łatwo tym, którzy interesowali się światem kapitalistycznym. Nic dziwnego, że dr Wiktor Rabczuk mógł habilitować się dopiero po odzyskaniu przez polską naukę wolności. W 1995 r. uzyskał na podstawie osiągnięć naukowych, pozytywnie przyjętym kolokwium habilitacyjnym i wykładzie - stopień doktora habilitowanego na Wydziale Studiów Edukacyjnych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przedłożył wówczas jako pracę habilitacyjną publikację, która stanowiła dla młodzieży akademickiej systemową wiedzę o szkolnictwie w krajach Unii Europejskiej, o przyjęcie do której wówczas zabiegały władze naszego państwa. Mam tu na uwadze rozprawę p.t. "Polityka edukacyjna Unii Europejskiej na tle przemian w szkolnictwie krajów członkowskich".

Spójrzmy na kolejne okresy pracy akademickiej Profesora:

1980-1986: wykładowca – Uniwersytet Technologiczny i Wyższa Szkoła Pedagogiczna Politechniczna w Oranie (Algieria)

1996-1999: prof. nadzw.– WSP/Akademia Pedagogiczna im. KEN w Krakowie

1999-2007: prof. nadz. Wyższa Szkoła Pedagogiczna Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Warszawie; Dziekan Wydziału Nauk Humanistyczno-Społecznych w Olsztynie WSP TWP w Warszawie (2002-2005);

2007-2009 (do dziś): profesor zw. – PEDAGOGIUM Wyższa Szkoła Pedagogiki Resocjalizacyjnej w Warszawie.

1996-2009 docent; prof. nadzw.; prof. – studia podyplomowe; seminaria doktoranckie w Instytucie Badań Edukacyjnych. Wypromował trzech doktorów nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki.


W 2006 r. już jako doświadczony, samodzielny pracownik naukowy - Wiktor Rabczuk uzyskał nominację Profesora, którą odebrał z rąk śp. Lecha Kaczyńskiego.

Zmarły Profesor był autorem wielu monografii z pedagogiki komparatystycznej oraz redaktorem prac zbiorowych z tej dyscypliny pedagogiki:

Monografie autorskie:

Oświata w Afryce Czarnej, Ossolineum, Wrocław 1981.

Szkolnictwo prywatne w Europie Zachodniej i w Polsce, WSiP, Warszawa 1992.

Polityka edukacyjna Unii Europejskiej na tle przemian w szkolnictwie krajów członkowskich, IBE, Warszawa 1994.

Szkolnictwo prywatne w świecie, IBE, Warszawa 2000; Polityka edukacyjna Unii Europejskiej wobec imigrantów oraz mniejszości narodowych i etnicznych, IBE, Warszawa 2002;

Polityka edukacyjna Unii Europejskiej wobec imigrantów oraz mniejszości narodowych i etnicznych, IBE, Warszawa 2002.

Polityka edukacyjna Unii Europejskiej. Nowe konteksty, WSP TWP, Warszawa 2007.


Jako redaktor wydał:

Z problematyki pedagogiki porównawczej (red.), IBE, Warszawa 1996;

Aksjologiczne problemy współczesnej pedagogiki (współred. Z.Krzysztoszek), WSP TWP, Warszawa 2004.

Dzięki W. Rabczukowi zostały przybliżone polskim czytelnikom dwa, niezwykle ważne raporty, których był tłumaczem, a mianowicie:

1. UNESCO: Edukacja: jest w niej ukryty skarb: raport dla UNESCO Międzynarodowej Komisji ds. Edukacji XXI w. pod przewodnictwem Jacques’a Delorsa, Warszawa, Stowarzyszenie Oświatowców Polskich, 1998;

2. Federico Mayor Przyszłość świata, Fundacja Studiów i Badań Edukacyjnych, Warszawa 2001 (Współautorstwo przekładu J. Wolf, A. Janik).


Zmarły Profesor został wyróżniony w 1999 r. Złotym Krzyżem Zasługi oraz w 2003 r. Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Rodzinie i Bliskim składam wyrazy głębokiego współczucia.