Kolejny pseudoraport oświatowy

Niedouczeni tworzą ankietki, które kierują do młodzieży szkolnej, by czegoś dowiedzieć się o czymś, chociaż sami nie wiedzą po co i dlaczego. Domyślam się, że w grę wchodzi zaistnienie w sieci internetowej polityków o określonej ideologii. Chcą w ten sposób przyciągnąć niekompetentnych dziennikarzy, ale i ewentualnych zwolenników partii do swoich równie małowartościowych ofert i dokonań. 

Co gorsza, publicystom jest obojętne, czy to, na co trafiają, jest cokolwiek warte, byleby także mogli zarobić na wierszówce. Zapewne będą przywoływać kolejny, prymitywny, oparty na kardynalnych błędach diagnostycznych pseudoraport. 

Tym razem dotyczy on rzekomego poziomu tolerancji i mowy nienawiści w polskich szkołach ponadpodstawowych. To "Przedwiośnie Roberta Biedronia  opublikowało raport o mowie nienawiści w szkołach" . Czy jednak młodzież konstruowała ankietę, która jest pseudoankietą? 

Wątpię. Wydaje się, że młodzież wykorzystano instrumentalnie do pozyskania koleżanek  i kolegów ze swoich szkół do udzielenia odpowiedzi na pytania, które opracował ktoś z partii Biedronia. Ewidentnie świadczą o tym pytania rozstrzygnięcia, sugerujące odpowiedź. To klasyczny kicz diagnostyczny dla potrzeb walki ideologicznej.  

Poziom wiedzy jego autorów na temat poprawnego konstruowania narzędzi diagnostycznych jest przedwiośniem, które wiosny nie czyni. Dorośli opiekunowie młodzieżówki powinni służyć nastolatkom ekspercką pomocą. Tak się jednak nie stało.  

Zdaniem Roberta Biedronia, który afirmuje tę lipę diagnostyczną, o wartości raportu ma świadczyć to, że: 

Raport powstał w oparciu o ankiety, które przeprowadziliśmy w 158 szkołach na grupie 9662 uczniów i uczennic. Ankietowane szkoły zlokalizowane są w różnych miejscowościach o różnej wielkości, w łącznej liczbie 47 miast (...).  


Badacze nie zdradzają, co rozumieją przez mowę nienawiści i tolerancję, ale też nie przestrzegają obowiązującej w tym paradygmacie zasady intersubiektywnej komunikowalności. Tym samym każdy z sondowanych uczniów może nieco inaczej pojmować te kategorie. Jak widać rzekomi badacze tym się nie przejmują. 

Patobadacze, per analogiam do dyskryminacyjnego określenia jednego posła PiS - patointeligencji,  nie wyprowadzają swoich założeń badawczych z żadnej teorii, nie dysponują modelem zmiennych, a zatem i nie dokonali ich operacjonalizacji. Tym samym nie mają samoświadomości metodologicznej. Nawet nie wiedzą, że nie wiedzą, czego nie wiedzą. Pytania do ankietki sformułowali zapewne na zasadzie, co się komuś wydawało, że może być przydatne. 


Dopiero po przeczytaniu przesłanego mi samego "raportu" zacząłem szukać informacji na temat jego wydawcy - "Przedwiośnia".  Okazało się, że jest to młodzieżowa przybudówka partii Roberta  Biedronia, którą wysłał do Ministerstwa Edukacji Narodowej, by za pomocą tego - mówiąc językiem młodzieżowym - badziewia - wykazać potrzebę wprowadzenia do szkół edukacji seksualnej. 

Tak o tym informują inicjatorzy akcji:

Wniosek mamy prosty: jest jeszcze bardzo dużo do zrobienia. Nie rzucamy pustych słów, działamy i składamy wniosek do Ministerstwa Edukacji Narodowej! Zmiana zaczyna się od edukacji, dlatego domagamy się wprowadzenia do szkół edukacji seksualnej, antydyskryminacyjnej i antyprzemocowej" .

Na miejscu ministra D. Piontkowskiego wyrzuciłbym ten raport do śmieci, a europosłowi zalecił, by przestał ogłupiać młodych, a naiwnych i pozbawionych wiedzy uczniów.

Być może to oni, albo pseudoeksperci tej partii  wymyślili sobie, że: 

Za każdą odpowiedź przyznawane były punkty, w sposób premiujący te odpowiedzi, które oznaczały, że dana osoba nie doświadczyła lub nie była świadkiem dyskryminacji. Po przyznaniu punktów została obliczona średnia za każde pytanie. Po zsumowaniu średnich za wszystkie pytania, wyniki wyglądają następująco (...). (s.3) 

Jak widzimy, w centrum zainteresowania pojawia się już nie kategoria mowy nienawiści i tolerancji, tylko zjawisko dyskryminacji. Jednak, kiedy zaczniemy czytać ów patologiczny raport (patoraport), to przekonamy się, że są w nim niepoprawnie sformułowane pytania, a nawet błędnie wyciągane z danych wnioski. Kuriozalne!

Ciekawe, kto nabierze się na rzekomą wartość poznawczą takiego kitu? 

Przykłady? Proszę bardzo: 

Ankietowane osoby były losową grupą badawczą, stąd oczywiste były odpowiedzi np. osób heteroseksualnych o braku dyskryminacji ze względu na orientację czy osób narodowości polskiej o braku dyskryminacji ze względu na pochodzenie. Wynika z tego, że jedynie maksymalna liczba punktów oznaczałaby, że w polskich szkołach nie dochodzi do przypadków mowy nienawiści i dyskryminacji. Za każdym straconym punktem kryją się konkretne tego typu przypadki. Sytuację pozwolą zobrazować wyniki szczegółowe. (tamże) 

Kolejny wniosek z sufitu: 

Ponownie pragniemy zaznaczyć, że na pytania odpowiadała zawsze cała społeczność szkolna, stąd w przypadkach, w których np. kilkanaście procent osób doświadcza dyskryminacji ze względu na orientację seksualną, oznacza to, że jest to odsetek wszystkich ankietowanych uczniów, a nie tylko grupy, której dotyczy pytanie (w tym przykładzie osób LGBT+). Pozwala to stwierdzić, jakiej części społeczności szkół dotyczy problem dyskryminacji i mowy nienawiści (s.4).

Zobaczmy zatem pytania (przytoczę tylko niektóre patologiczne, bo resztę każdy może sobie sam zobaczyć na stronie "Przedwiośnia: :) 

2. Czy w książkach i materiałach edukacyjnych pojawiają się stereotypowe treści, np. mężczyzna zawsze jest głową rodziny, kobieta zawsze zajmuje się domem, mężczyzna zawsze zdradza? (s.5)

4. Czy kiedykolwiek byłeś świadkiem, aby nauczyciel(ka) lub inny pracownik szkoły nie zareagował(a) na seksizm wśród uczniów? (s.6)

5. Czy kiedykolwiek nauczyciel(ka) lub inny pracownik szkoły zakazał/a Ci wykonać zadania przez Twoją płeć? (tamże)  

Jak drodzy czytelnicy wasza płeć wykonuje zadania? :) 

6. Czy kiedykolwiek byłeś świadkiem, aby nauczyciel(ka) lub inny pracownik szkoły śmiał(a) się z seksistowskich żartów? (s.7) 

Wykres  ilustrujący odpowiedzi jest sprzeczny z podaną przy nim interpretacją! 

8. Czy doświadczyłeś/aś dyskryminacji ze względu na orientację ze strony uczniów/uczennic (szykan, zaczepek, wykluczenia z grupy itp.)? (s.8) 

W harcerstwie brałem udział w zawodach na orientację. Ciekaw jestem, ze względu jaką orientację mieli na myśli ustosunkowujący się do tego   pytania?  Może być orientacja światopoglądowa, wyznaniowa, seksualna, żywieniowa... .

11. Czy temat orientacji seksualnej był poruszany w sposób pozytywny w Twojej szkole w ramach lekcji WDŻ/godziny wychowawczej/innych?  (s.9).  

Wystarczy tej patologii. Szkoda na to miejsca i czasu. Poproszę doktorantów, by przeczytali całość i wykazali skandaliczny poziom ignorancji.

Panie pośle Biedroń! Maiał pan w kampanii prezydenckiej w sztabie posłankę Agnieszkę Dziemianowicz-Bąk, ktora jest doktorem nauk społecznych. Trzeba radzić się madrzejszych od siebie i nie publikować takiego kitu.

Czy polskich polityków i samorządowców obchodzi przyszłość ich dzieci i wnucząt?

Tytułowe pytanie dzisiejszego wpisu jest retoryczne. Polskich polityków, także sprawujących władzę w ostatnim trzydziestoleciu nie interesuje los ich dzieci oraz wnucząt, skoro nasz kraj stał się nie tylko śmietniskiem Europy, o czym najlepiej świadczą zwożone z innych państw tony odpadów, ale także ma miejsce w społeczeństwie brak codziennej kultury życia biofilnego.

Nie tylko przez Polskę płynie ekologiczna katastrofa, ale też ulatnia się, zagnieżdża uodparniając moich rodaków na rzeczywiste zagrożenie. Przecież tego nie widać, nie czuć, nie doświadczamy w swej większości, skoro z kranu leci woda, oddychamy powietrzem, zjadamy z pozoru zdrową żywność, jeździmy samochodami, latamy samolotami i wciąż w dużej mierze ogrzewamy jeszcze  domostwa węglem.

COVID-19 wydaje się mieszkańcom mojej miejscowości czymś abstrakcyjnym. W końcu u nikogo jeszcze go nie zdiagnozowano, nikt nie umarł. Chorują i giną inni, tylko nie my. Sąsiedzi trują nie tylko moją rodzinę spalaniem w piecu węglowym wszystkiego, co tylko się da, byle tylko nie płacić za wywóz śmieci.

 Smród z komina ich domu unosi się najczęściej pod wieczór i nocą, kiedy niemalże wszyscy są już w domach. Wydaje się zatem niewidoczny. Oni sami przyzwyczaili się do niego. My nie chcemy, ale musimy.

Straż miejska jest zapewne fuchą dla rodziny lub znajomych burmistrza. Nie widziałem i nie słyszałem, by kiedykolwiek i gdziekolwiek interweniowała ze względu na potworne zanieczyszczanie środowiska  przez część mieszkańców.  Przecież to jest być może bliższa lub dalsza rodzina burmistrza, któregoś z jego urzędników, radnych lub znajomi "strażników".     

W kampaniach wyborczych wszystko jest ważne, tylko nie ekologia. Dlaczego? Z prostego powodu, bo identyfikuje się troskę o środowisko naszego życia z ideologią lewicową. ZIELONI to - jak powiadają prawicowi ignoranci - lewacy, którzy nie kierują się światopoglądem chrześcijańskim.

Sprawa zanieczyszczeń  środowiska nadaje się jedynie na jednorazowe, chociaż powtarzalne każdego roku akcje "Sprzątanie świata", bo burmistrz, czy prezydent mogą zrobić sobie selfi w lesie z reklamówką pełną znalezionych w nim butelek czy papierów. To wystarczy. Do następnej akcji za rok.

Kiedy obowiązywała w kraju narodowa kwarantanna,  wiele osób myślało tylko  o tym, kiedy wreszcie się skończy i powróci normalność. Nie powróci, ponieważ nigdy jej nie było.

W nienormalności żyje kilka generacji obok siebie, przeciwko sobie i częściowo razem z sobą.  Czym bowiem jest normalność? Kto zna jej miarę, skoro ma ona wiele wymiarów i zakresów?

W połowie lipca turyści niczym już się nie przejmują, nie noszą maseczek. Przecież skoro premier namawiał do udziału w wyborach, bez względu na wiek, to znaczy, że już minęło dotychczasowe zagrożenie. Otworzono granice, wznowiono loty, wzrosły ceny ropy, benzyny i gazu a służby odpowiedzialne za kontrole, nie mają nawet ochoty do sprawdzania, czy przestrzegane są ograniczenia w dystansie międzyludzkim.  Rolnicy korzystają z desykacji, czyli opryskiwania zbóż lub rzepaku glifosatem (cbemią - trucizną!).

 
Ograniczenia zostały zredukowane z 2 metrów do 1,5 w sferze utrzymywania dystansu między ludźmi, co wywołało śmiech i rozbawienie wśród internautów. Na sopockim deptaku tak to wygląda!   

Codziennie mamy wysoką liczbę zdiagnozowanych pozytywnie zakoronawirusowanych i nadal umierają na COVID-19. Kiedy szedłem w maseczce ulicą, podszedł do mnie nieznany mi mężczyzna wymyślając mi, że chyba jestem nosicielem, skoro mam zakryte ustaw i nos. Wykrzykiwał, że znacznie więcej osób umiera na inne  choroby. Tak. Ma rację, ale do odchodzących z naszego świata doszli jeszcze covidowcy.

Przekaz z prezydenckiej kampanii robi swoje. Prezydent A. Duda wykrzykiwał, że nigdy nie szczepił się przeciwko grypie i szczepić nie  będzie.  Kilka dni później lekarze apelują w mediach do osób starszych - zaszczepcie się przeciwko grypie, przeciwko pneumokokom.  Zatruwamy się wzajemnie nie tylko środowiskowo, ale i psychicznie. W księgarniach pojawiło się wiele rozpraw na temat psychopatycznych mężów, żon, szefów, urzędników...

Miłej lektury. Książki o toksycznych stosunkach międzyludzkich lepiej się sprzedają niż te o narastającym zagrożeniu naszego codziennego środowiska życia. Od kilkudziesięciu lat prof. Ryszard Łukaszewicz oparł swoją Wrocławską Szkołę Przyszłości na ekofilozofii.

 Jej absolwentów jest zbyt mało, by mogli wpłynąć na odczuwalne dla Polaków zmiany, ale  mamy do czego i do kogo się odwołać.  Przyjdzie jednak moment, w którym NATURAMY Łukaszewicza staną się modelowym podejściem do zmian w mentalności dorosłych i socjalizacji ich dzieci.

Wirus dotknął punktowanego czasopisma "Pedagogika Społeczna"

PEDAGOGIUM Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie jest od 2011 r. wydawcą czasopisma 'PEDAGOGIKA SPOŁECZNA" . 

Na stronie (po-)wyższej szkoły prywatnej czytam (pisownia zgodna z oryginałem): 

"Współczesny świat zagubił się w codzienności i dążeniu do otaczania się dobrami współczesnymi. Tradycja, poszanowanie wartości zeszły na plan dalszy.

Tymczasem etos akademicki ma swoje zakorzenienie w minionych wiekach i w poszanowaniu dla dorobku mistrzów i uczniów.

Wydaje się, że nieco niefrasobliwie traktujemy doświadczenia tych, którzy wyszli z pierwszego obiegu zawodowego. Ich mądrość, dojrzałość nie znajduje należytego szacunku.

Chętnie błyszczymy w świetle naszych Mistrzów, kiedy jest nam to potrzebne, lansujemy się powołując się na znajomość z nimi, ale już za chwilę żyjemy swoim życiem i za nic mamy to czego dokonali i kim byli.

W kulturę akademicką czas więc wpisać i utrwalać dokonania naszych poprzedników, którzy usunęli się w cień, by zrobić miejsce swoim następcom. Konieczne jest kultywować ich dorobek i uświadamiać kolejnym pokoleniom, że nie jesteśmy z nikąd , wyrośliśmy w tradycji. Nie można pozwolić, aby ot tak wyrzucano dokonania wielu znamienitych osób na śmietnik historii. A z mądrości i doświadczeń warto czerpać tyle ile się da."

Wcześniej otrzymałem list od byłego redaktora naczelnego jednego z najlepszych polskich czasopism pedagogicznych - prof. Wiesława Theissa, w którym informuje mnie (członka rady naukowej) o tym, że przedłożył rektor Pedagogium WSNS dymisję z pełnienia swojej funkcji członka Rady naukowej. Byłem do tego czasu przekonany, że jest on redaktorem naczelnym tego periodyku. 

W obliczu stwarzanych redakcji trudności profesor nie widzi dalszej możliwości współpracy w władzami WSNS, gdyż nie może zgodzić się na naruszanie standardów obowiązujących w nauce polskiej i międzynarodowej dla tego typu periodyków.  Nie znam szczegółów zaistniałego konfliktu. 

Być może w tle jest jakiś inny, personalny, ekonomiczny, a nie tylko naukowo zasadny problem, skoro redaktorem naczelnym tego periodyku został dr Krzysztof Dziurzyński, kanclerz tej szkoły. Jego zastępcami w redakcji PS byli ostatnio profesorowie - Ewa Jarosz i Barbara Smolińska-Theiss.

Tym samym (chyba) cała nasza Rada Naukowa oświadczyła, że także nie będzie współpracować z władzami szkoły, wycofując swoją obecność w Radzie naukowej. Ja w każdym razie solidarnie tak uczyniłem. Są (byli) w niej:  

Józefa Brągiel (Opole), Michał Bron Jr (Szwecja), Ewelina Cazottes (Francja), Wioleta Danilewicz (Białystok), Batia Gilad (Izrael),  Kathrin Maier (Niemcy), Ewa Marynowicz-Hetka (Łódź), Krystyna Marzec-Holka (Warszawa), Bożena Matyjas (Kielce), Zbyszko Melosik (Poznań), Maria Mendel (Gdańsk), Jerzy Modrzewski (Poznań), Agnieszka Naumiuk (Warszawa), Jan Niewęgłowski (Warszawa), Jerzy Nikitorowicz (Białystok), Ewa Ogrodzka-Mazur (Cieszyn/Katowice), Urlich Paetzold (Niemcy), Joanna Ostrouch-Kamińska (Olsztyn), Jacek Piekarski (Łódź), Tadeusz Pilch (Warszawa) (przewodniczący), Andrzej Radziewicz-Winnicki (Łódź), Katarzyna Segiet (Poznań), Bohdan Skrzypczak (Warszawa), Mirosław Sobecki (Białystok), Janusz Surzykiewicz (Niemcy), Ewa Syrek (Katowice), Alina Szczurek-Boruta (Cieszyn/Katowice), Mirosław J. Szymański (Warszawa), Bogusław Śliwerski (Łódź), Mikołaj Winiarski (Warszawa).

Akademickie środowisko pedagogiki społecznej w naszym kraju dążyło przez wiele lat do tego, by wypracować wysoki poziom własnego czasopisma naukowego. Stawiano dzięki temu kolejnym pokoleniom odpowiednio wysokie wymagania.

PEDAGOGIUM utraciło zatem jeden z najbardziej kompetentnych zespołów redakcyjnych w ramach tej dyscypliny nauk pedagogicznych. To prawda, że o problemach związanych z przedmiotem badań pedagogów społecznych  można pisać i publikować także w innych periodykach, jak i można dalej je wydawać z nowym zespołem. 

Jednak ten zespół łączył w sobie to, co zacytowałem ze strony uczelni, a mianowicie akademickie mistrzostwo, pamięć o tradycji, dokonaniach polskiej pedagogiki społecznej od powstania tej subdyscypliny pedagogicznej, kierując się troską o teraźniejszość i prognozowanie przyszłości.  Jaka ona będzie dla "Pedagogiki Społecznej"? Czas okaże. 

Szkoda, bo periodyk ten znajduje się w wykazie punktowanych czasopism naukowych. Jak czytamy na stronie redakcyjnej, która zniknęła już z platformy Pedagogium: 

"Czasopismo jest indeksowane w międzynarodowych bazach danych “The Central European Journal of Social Sciences and Humanities” – CEJSH oraz w “Index Copernicus International” – CEJSH.

Zgodnie z Komunikatem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 31 lipca 2019 r. w sprawie wykazu czasopism naukowych i recenzowanych materiałów z konferencji międzynarodowych wraz z przypisaną liczbą punktów przyznawanych za publikacje w tych czasopismach kwartalnik Pedagogika Społeczna posiada 20 punktów. Kwartalnik jest prowadzony zgodnie z zasadami otwartego dostępu (licencja CC BY), co oznacza, że użytkownicy/użytkowniczki mogą czytać, pobierać, kopiować, rozpowszechniać, drukować, wyszukiwać lub podawać źródło pełnych tekstów artykułów opublikowanych na stronie Pedagogiki Społecznej bez uprzedniej zgody wydawcy lub autora/autorki. Redakcja nie pobiera opłat za zgłaszanie, prowadzenie, pobieranie ani udostępnianie artykułów."

W okresie przewodniczenia Komitetowi Nauk Pedagogicznych PAN przyznaliśmy kwartalnikowi patronat, co było zarazem podstawą do umieszczenia na nim logo KNP PAN jako dowód uznania za przestrzeganie najwyższych standardów naukowych. 

W tej sytuacji nowe władze KNP PAN powinny ów patronat wycofać, chyba że władze Pedagogium odzyskają status wiarygodnego partnera. W moim przekonaniu jest to niemożliwe. Profesor W. Theiss zapowiedział przeniesienie inicjatywy wydawniczej, nawet gdyby musiała kosztować to środowisko utratą ministerialnej punktacji, do innego środowiska akademickiego. 

To już kolejna wyższa szkoła prywatna, która traci swoją wiarygodność głównie dlatego, że najpierw skupiła wokół siebie Mistrzów, by nadużywając ich autorytetu, przestać z różnych powodów inwestować w naukę, a wydawanie czasopisma stanowi jej jeden z kluczowych komponentów. 

Podobnie było z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Łodzi, której właścicielka i nastawione na prywatny zysk nowe władze rektorskie najpierw zaniechały inwestowania w badania naukowe, potem wydawnictwo, aż do upadku - nota bene lichego naukowo periodyku "Kultura i Wychowanie" . Tak oto wskrzeszony periodyk wypadł z akademickiego obiegu.  

Niestety, ale reforma szkolnictwa wyższego i nauki w wydaniu B. Kudryckiej (2011-) i jej kontynuatora J. Gowina (2015-) doprowadziła do totalnej zapaści ubiegających się o akademicki status części wyższych szkół prywatnych.  Bez dotacji z budżetu państwa nie były one w stanie konkurować nie tylko o "lepszych" studentów, ale także o możliwości realizowania misji naukowo-badawczej.  

Utrzymało się kilka takich uczelni prywatnych na powierzchni głównie w wyniku ściągnięcia do siebie autorytetów naukowych i zdolnych, młodych pokoleń badaczy, których wnioski o granty na badania były zarazem warunkiem władz tych uczelni o zapewnienie młodym zatrudnienia. Ewaluacja dyscyplin naukowych w 2022 r. dokończy dzieła niszczenia.