Pedagodzy wśród laureatów Konkursu Narodowego Centrum Nauki -" Miniatura 3"

W świetle UCHWAŁY NR 50/2019 RADY NARODOWEGO CENTRUM NAUKI z dnia 18 kwietnia 2019 r. w sprawie warunków oraz regulaminu przeprowadzania konkursu MINIATURA na działanie naukowe Na podstawie art. 18 pkt 13 i art. 21, w związku z art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Narodowym Centrum Nauki (Dz. U. z 2018 r. poz. 947 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o NCN” Rada Narodowego Centrum Nauki określa warunki oraz regulamin przeprowadzania konkursu MINIATURA na działanie naukowe.

Konkurs MINIATURA adresowany jest do (...) osób posiadających stopień naukowy doktora, planujących ubiegać się o finansowanie przyszłych projektów badawczych w konkursach Narodowego Centrum Nauki, innych konkursach ogólnokrajowych lub międzynarodowych, zaś jego podstawowym celem jest finansowe wsparcie działania naukowego służącego przygotowaniu przyszłego projektu badawczego."

Otrzymałem pytanie, na które powinien odpowiedzieć ktoś z Narodowego Centrum Nauki, a mianowicie: Jak to jest możliwe, że wśród zakwalifikowanych do sfinansowania złożonego wniosku znalazły się osoby, które posiadają stopień naukowy doktora habilitowanego? Zgodnie z uchwałą NCN nie ma mowy o samodzielnych pracownikach naukowych jako potencjalnych beneficjentach powyższego Konkursu. Jak zatem rozumieć przydzielenie środków osobom, do których ten Konkurs nie jest adresowany?

Z treści uchwały NCN wynika, że - podobnie jak miało to miejsce jeszcze w Komitecie Badań Naukowych w latach 90. XX w. z tzw. grantami promotorskimi - ten konkurs jest adresowany nie do doktorantów, asystentów, ale do doktorów nauk. Wnioskodawcą może zatem być doktor nauk, ale także podmiot, dla którego finansowanie nie będzie stanowić pomocy państwa (pomocy publicznej lub pomocy de minimis), czyli np. zatrudniający doktora w zakładzie, katedrze czy instytucie jej/jego przełożony. Wnioskodawcą nie musi być zatem osoba realizująca działanie naukowe.

Wśród tegorocznych beneficjentów trzech edycji rankingowych tego Konkursu, obejmujących łącznie zakwalifikowanych do finansowania 228 projektów młodych badaczy, jest zaledwie czterech pedagogów . Inna rzecz, że socjologów i psychologów jest jeszcze mniej. Nie jest to jednak żadnym pocieszeniem, tym bardziej że nie wiemy, ile osób z poszczególnych dyscyplin aplikowało o środki w ramach tego konkursu. Oto laureaci MINIATURY 3:

1) dr Marta Kowalczuk-Walędziak (Uniwersytet w Białymstoku) - Tytuł projektu: Poszukiwanie czynników warunkujących wykorzystywanie wyników badań naukowych przez nauczycieli do doskonalenia ich praktyki zawodowej z perspektywy teorii planowanego zachowania - ocena operacjonalizacji i sposobu pomiaru zmiennych;

2) dr hab. Maciej Witold Bernasiewicz (Uniwersytet Śląski) - Tytuł projektu: "BADANIA, KSZTAŁCENIE ORAZ FUNKCJONOWANIE SYSTEMU W ZAKRESIE ZAPOBIEGANIA PRZESTĘPCZOŚCI W STANIE KAROLINA PÓŁNOCNA W USA";

3) dr Kamil Kuracki (Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie) - Tytuł projektu: "Rodzicielskie uwarunkowania wczesnej inicjacji czytelniczej dzieci o zburzonym rozwoju i prawidłowo rozwijających się";

4) dr Hanna Tomaszewska-Pękała (Uniwersytet Warszawski) - Tytuł projektu: "Znaczenie kapitału społecznego szkoły dla tworzenia inkluzywnej kultury szkoły i równości szans edukacyjnych";

Niech realizacja zaplanowanego zadania badawczego przyczyni się do przygotowania przyszłego projektu badawczego w innym już konkursie NCN.

Podziękowanie

W związku z nadaniem mi godności doktora honoris causa przez Narodową Akademię Nauk Pedagogicznych Ukrainy (НАЦІОНАЛЬНА АКАДЕМІЯ ПЕДАГОГІЧНИХ НАУК УКРАЇНИ) pragnę serdecznie podziękować za przekazywane mi bezpośrednio lub pośrednio słowa uznania i gratulacje.

Uroczystość z powyższej okazji miała miejsce 9 października 2019 r. w auli Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia Hryhorija Skoworody w Perejasławiu-Chmielnickim.

W uroczystości wzięli udział:

- delegacja polskich uczonych – delegatów VIІІ Ukraińsko-Polskiego/Polsko-Ukraińskiego Forum Naukowego «Освіта для миру» – «Edukacja dla pokoju»;

- delegacja ukraińskich uczonych-pedagogów – delegatów VIІІ Ukraińsko-Polskiego/Polsko-Ukraińskiego Forum Naukowego «Освіта для миру» – «Edukacja dla pokoju» (znani ukraińscy naukowcy i działacze społeczni);

- profesorowie i przedstawiciele organizacji studenckich Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia Hryhorija Skoworody w Perejasławiu-Chmielnickim;

- przedstawiciele Kijowskiej Obwodowej Administracji Państwowej, Powiatowej Administracji Państwowej w Perejasławiu-Chmielnickim;

- przedstawiciele organizacji społecznych i mediów.

Przebieg uroczystości jest nieco odmienny, toteż odnotuję tu skrótowo jej przebieg:

Słowo wstępne wygłosił Prezydenta NANP Ukrainy, doktor hab. nauk filozoficznych, profesor, członek rzeczywisty Narodowej Akademii Nauk i NAPN Ukrainy - Wasyl Kremień.

1. Ze strony ukraińskiej laudację wygłosiła Sekretarz Akademickiego Wydziału Kształcenia Zawodowego i Oświaty Dorosłych prof. Nella Nyczkało.

2. Ze strony polskiej swoje recenzje przedstawili profesorowie: Stefan Michał Kwiatkowski – Wiceprzewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk, rektor Akademii Pedagogiki Specjalnej imienia Marii Grzegorzewskiej w Warszawie, członek zagraniczny NAPN Ukrainy; Franciszek Szlosek – Dyrektor Instytutu Pedagogiki Akademii Pedagogiki Specjalnej imienia Marii Grzegorzewskiej w Warszawie, Przewodniczący Towarzystwa Naukowego «Polska-Ukraina», członek zagraniczny NAPN Ukrainy oraz Ryszard Bera – kierownik Zakładu Pedagogiki Pracy na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

3. Prezydent NAPN Ukrainy prof. Wasyl Kremień wręczył Dyplom Doctora Honoris Causa NAPN Ukrainy.

4. Członkowie rzeczywiści NAPN Ukrainy - profesorowie: Walerii Bykow i Wiktor Kocur ubrali mnie w togę Narodowej Akademii Nauk Pedagogicznych Ukrainy, zaś konfederatkę wręczyła członek-korespondent NAPN Ukrainy prof. Larysa Łukianowa.

3. Uniwersytecki chór zaśpiewał «Mnohaja lita» і «Sto lat».

4. Wygłoszenie przeze mnie wykładu.

5. Występ muzyczny.

Zakończenie uroczystości.

Ps.
W trakcie bezpośrednich rozmów w Kijowie- w siedzibie Narodowego Komitetu Nauk Pedagogicznych Ukrainy - rozmawialiśmy o współpracy uczonych obu krajów. Zwracaliśmy uwagę na to, że ubiegający się o nostryfikację
w Polsce ukraińskiej habilitacji muszą spełnić wymagania polskiego ustawodawcy. Były i są recenzowane przez polskich naukowców. Podobnie Polacy habilitujący się na Ukrainie muszą spełniać tamtejsze wymagania prawne i naukowe.

Zmarła Profesor Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie - URSZULA ECKERT

Władze Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie przekazały smutną wiadomość o odejściu w dn. 8 listopada 2019 r. w wieku 91 lat em. Profesor tej Uczelni, surdopedagog - Urszuli Eckert.

Pani Profesor była jeszcze do niedawna aktywnym członkiem redakcji naukowego periodyku: "Człowiek- Niepełnosprawność - Społeczeństwo, które wydaje APS w Warszawie. Przez wiele lat współpracowała z Instytutem Głuchoniemych im. Jakuba Falkowskiego w Warszawie. Wspólnie z Polskim Związkiem Głuchych rekomendowała do druku oraz dokonała wprowadzenia do przekładu na język polski wzruszającego pamiętnika Petera Heppa pt. "Świat w moich dłoniach. Życie bez słuchu i wzroku" (autobiograficzna narracja autora, który urodził się jako głuche dziecko – jedyny niesłyszący w rodzinie).

W 2012 r. ukazało się trzecie - poprawione i uzupełnione przez Panią Profesor wydanie - TESTU DOJRZAŁOŚCI SZKOLNEJ DZIECKA Z WADĄ SŁUCHU. Wypromowała trzech doktorów nauk społecznych w dyscyplinie pedagogika, którzy podejmowali w swoich dysertacjach doktorskich problematykę: umiejętności słuchowych osób głuchych; oddziaływania audytywno-werbalnego a werbalnego zachowania komunikacyjnego dzieci z wadą słuchu w wieku przedszkolnym oraz głównych uwarunkowań powodzenia szkolnego uczniów z wadą słuchu uczęszczających do szkół podstawowych.

Jak informują władze APS: (...) zmarła profesor Akademii Pedagogiki Specjalnej, dr hab. Urszula Eckert – surdopedagog, nauczycielka akademicka, osoba niezwykle oddana sprawie integracji społeczno-zawodowej osób z wadą słuchu, wyjątkowy Człowiek. Pani Profesor Urszula Eckert była absolwentką Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej. Od 1949 roku, czyli od początku pracy zawodowej zajmowała się problemami rozwoju, kształcenia, integracji społeczno-zawodowej osób z wadą słuchu jako wychowawca i nauczyciel w zakładach specjalnych. W Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej była nauczycielem akademickim, Kierownikiem Zakładu Surdopedagogiki, Prorektorem ds. Badań Naukowych i Współpracy z Zagranicą (1986-1990).

Zainteresowania naukowe Pani Profesor Urszuli Eckert koncentrowały się głównie na problematyce wczesnego wykrywania wady słuchu, na wczesnym usprawnianiu słuchu i kształceniu mowy ustnej jako środka porozumiewania się społecznego. Pani Profesor zajmowała się również przygotowywaniem nauczycieli do pracy z dziećmi i młodzieżą z wadą słuchu w szkołach integracyjnych, specjalnych i powszechnych.

W 2013 roku Pani Profesor Urszula Eckert została uhonorowana przez Senat naszej Akademii Medalem Marii Grzegorzewskiej.

Z głębokim żalem żegnamy Panią Profesor Urszulę Eckert
Rektor oraz Społeczność Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej


Surdopedagogika rozwija się od 200 lat dzięki naukowcom, którzy skoncentrowali swoje badania na niepełnosprawności, w zakresie rewalidacji której nastąpił ogromny postęp. Profesor U. Eckert zwracała uwagę w swoich artykułach naukowych na genezę wychowania słuchowego w przebiegu historycznym (Audiofonologia 2004, Tom 25) czy na podstawy do podejmowania wczesnej opieki nad dziećmi dawniej zwanymi "głuchoniemymi" w Polsce.

W jednym z artykułów przypomniała dzieło J. Siestrzyńskiego z 1820 r. p.t. "Teoryja i mechanizm powstawania mowy", który zwracał on uwagę rodzicom na potrzebę uwrażliwiania słuchu jako podstawy do kształcenia mowy.

,,[ ...] choć nie wiecie, w jakim stopniu ucho waszego dziecka nie słyszy, prowadźcie je, gdzie muzyka, śpiew, kotły, dzwony, [ ... ], a nie zostanie ono niemym". Było to ćwierć wieku wcześniej, niż Bezold i Urbanschitsch zaczynali empirycznie wykrywać resztki słuchu, a 100 lat później Barczi opracował słynną metodę "budzenia słuchu". O ile ci ostatni mieli na uwadze dziecko w wieku szkolnym, o tyle należy domniemywać, że J. Siestrzyński myślał o dziecku w wieku przedszkolnym, gdy przebywa ono jeszcze w domu rodzicielskim. Na ówczesne czasy były to więc nowatorskie i postępowe teorie i wskazania." (Audiofonologia, 2002, Tom XXI, s. 5).


Żegnam Panią Profesor kierując na ręce Rodziny wyrazy szczerego współczucia.