O osiągnięciach naukowych, twórczości oraz mistrzowskiej szkole nauk pedagogicznych Marii Dudzikowej

W pierwszym kwartale 2019 r. ukazały się dwa czasopisma naukowe, których redakcje poświęciły życiu, dokonaniom twórczości naukowej śp. profesor Marii Dudzikowej. Rzadko zdarza się, żeby w tak krótkim okresie, jaki dzieli nas od pożegnania tej wybitnej Uczonej miała miejsce tak spontaniczna, a zarazem niezwykle twórcza recepcja Jej twórczości oraz życia, którym dzieliła się z każdym, kto tylko chciał rozwijać swoją pasję badawczą.

Gorąco polecam lekturę tekstów zawartych w obu czasopismach. Są tam także recenzje i biograficzne odniesienia do spotkań z śp. Profesor odzwierciedlając sens i wartość naszej codziennej pracy naukowo-badawczej, dydaktycznej i organizacyjnej w szkolnictwie wyższym oraz nauce.

Kwartalnik "Studia z Teorii Wychowania", który wydaje oficyna Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie zawiera następujące rozprawy:

Bogusław Śliwerski – Mistrzowska szkoła badań pedagogicznych Marii Dudzikowej

Józef Górniewicz – Idea melioryzmu w twórczości naukowej Profesor Marii Dudzikowej. Założenia i jeden przykład

Mariusz Dembiński – Szkołownia jako kulturowa konceptualizacja Letnich Szkół Młodych Pedagogów

Jolanta Sajdera – Lektury znaczące. Refleksja nad obszarami aktywności naukowej Marii Dudzikowej inspirowana socjologiczną teorią wychowania Floriana Znanieckiego

Przemysław Grzybowski – Marii Dudzikowej postulat szlachetnego śmiechu uczniowskiego

Z WARSZTATU PEDAGOGA

Ewa Bochno – Uczyć zespołowości zespołowością. Refleksje na marginesie pracy ze studentami nad lekturą M. Dudzikowej, Pomyśl siebie … Minieseje dla wychowawcy klasy

Dominika Zakrzewska-Olędzka, Urszula Markowska-Manista – „Obdarzanie obopólne” – mistrz i uczeń w indywidualnym i wspólnym świecie naukowym

Andrzej Michalski – O potrzebie humanizacji szkoły w perspektywie języka wartości

VARIA

Justyna Miko-Giedyk – Autorytet nauczyciela w ujęciu Profesor Marii Dudzikowej - wierszem pisany

Mariusz Dembiński – Wiersze poświęcone Marii Dudzikowej


Drugim czasopismem naukowym, który redakcja i autorzy poświęcili śp. Profesor Marii DUDZIKOWEJ - jest Jej ukochana PAREZJA, periodyk powołany do życia z inicjatywy M. Dudzikowej w ramach prowadzonego przez Nią przy Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN Zespołu Samokształceniowego Doktorantów i Doktorów. Zawiera ostatni artykuł, jaki napisała Pani Profesor w okresie niezwykle trudnym egzystencjalnie, kiedy zmagała się z własną chorobą, a mimo to intensywnie pracowała naukowo.

W imieniu Zespołu Redakcyjnego "Parezji. Czasopisma Forum Młodych Pedagogów" zachęcam do przeczytania rozpraw w numerze specjalnym.
Cały numer jest dostępny w wersji pdf. Zawiera następujące teksty:


Prof. dr hab. Maria Dudzikowa (1938–2018)

Alicja Korzeniecka-Bondar - Przeciw banalności i równaniu w dół – o śladach dotknięcia byciem z Profesor Marią Dudzikową

Studia i eseje

Maria Dudzikowa. Obdarzanie obopólne. Refleksja na marginesie książki Steinera i paru innych lektur

Monika Wróblewska - Pomyśl siebie… Profesor Marii Dudzikowej realizowanie koncepcji rozwoju własnej osoby

Radosław Nawrocki - Idea aktywnego uczestnictwa w myśli i praktyce pedagogicznej Marii Dudzikowej

Łukasz M. Michalski - Milczenie owiec, czyli status metafory i wiedzy potocznej w myśleniu o wychowaniu

Anna Babicka-Wirkus - Kultura szkoły w optyce metafory

Adam F. Kola, Anna M. Kola - Pomruki kryzysu… Intertekstualna gra o interdyscyplinarność. Maria Dudzikowa opowiada o swoistej perspektywie tworzenia, rozumienia i interpretacji badań naukowych i praktyki uniwersyteckiej

Justyna Miko-Giedyk - Profesor Marii Dudzikowej troska o autorytet nauczyciela

Wspomnienia

Tadeusz Lewowicki - O Profesor Marii Dudzikowej, Jej pedagogice oraz o naukowej wspólnocie

Renata Wawrzyniak-Beszterda, Mariusz Dembiński, Elżbieta Leszczyńska, Magdalena Bankiewicz, Sylwia Jaskulska, Mateusz Marciniak
Jak to jest/było być z Profesor Marią Dudzikową? Wspomnienia pracowniczek i pracowników Zakładu Pedagogiki Szkolnej Wydziału Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu

Ewa Bochno - O naukowym wzrastaniu z i przy Marii Dudzikowej

Studium recenzyjne

Aleksander Cywiński - O trudnej sztuce tworzenia samego siebie Marii Dudzikowej – przykład książki rezonującej

Monika Wiśniewska-Kin - Recenzja „Rocznika Pedagogicznego”, t. 41, pod redakcją Marii Dudzikowej

Z życia naukowego

Magdalena Zapotoczna - Nieście więc wiedzy pochodnię na czele… O 32. Letniej Szkole Młodych Pedagogów, Zielona Góra – Łagów Lubuski, 17–22 września 2018 r.

Na Wydziale Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu odbyło się w dn. 26 kwietnia 2019 r. środowiskowe seminarium poświęcone Profesor Marii Dudzikowej, w którym uczestniczyli też członkowie rodziny. W takich formach i treściach UNIVERSITAS przejawia swoje najwyższe wartości.

Co się odwlecze, to nie uciecze

Centralna Komisja Do Spraw Stopni i Tytułów przeżyła w kwietniu istny horror, bowiem napłynęło do niej w ciągu jednego miesiąca więcej wniosków niż w całym ubiegłym roku.

Sekretarz Centralnej Komisji - prof. Bronisław Sitek poinformował nas, że zgodnie z obowiązującym prawem zostaną rozpatrzone tylko te wnioski, które zostały złożone osobiście do dnia 30 kwietnia lub zostały przesłane na adres Centralnej Komisji (liczy się tylko i wyłącznie data stempla pocztowego).

Każdy wniosek przesłany czy nawet bezpośrednio złożony po 30 kwietnia 2019 r. zostanie odesłany. Nie będzie rozpatrywany przez ten organ. Proszę nie traktować tego jako wyrazy złej woli, ale jako konieczność respektowania prawa.

Z dniem 1 października br. będzie można kierować wnioski awansowe do Rady Doskonałości Naukowej, która rozpocznie swoją działalność z dn. 1 czerwca 2019 r. Wnioski zatem będą musiały mieć nowego adresata.

Co się odwlecze, to nie uciecze. Proszę się zatem nie martwić. Kilkumiesięczna przerwa zbiega się z okresem wakacyjnym, po którym będzie można przygotować odpowiednie wnioski w sprawach, które rozpatrywać będzie RDN. Jak podaje MNiSW:

To nowy organ działający na rzecz rozwoju kadry naukowej. Będzie dbał o najwyższe standardy jakości działalności naukowej wymagane do uzyskania stopni naukowych, stopni w zakresie sztuki i tytułu profesora. Rozpoczęcie działalności rady jest kolejnym etapem wdrażania „Konstytucji dla nauki”, obejmującej także reformę systemu awansu naukowego. Docelowo RDN zastąpi Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów w zakresie nadzoru nad indywidualnymi postępowaniami awansowymi.

Na stronie Centralnej Komisji Do Spraw Stopni i Tytułów ukazała się w dn. 13.05.2019 Komunikat w sprawie nadawania stopni albo tytułu po dniu 30 kwietnia 2019 r.

Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów uprzejmie przypomina, że zgodnie z art. 179 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 3 lipca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r. poz. 1669 ze zm.) przewody doktorskie, postępowania habilitacyjne oraz postępowania o nadanie tytułu profesora przeprowadzane są na zasadach dotychczasowych, z tym że, jeżeli nadanie stopnia albo tytułu następuje po dniu 30 kwietnia 2019 r., stopień albo tytuł nadaje się w dziedzinach i dyscyplinach określonych w rozporządzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 20 września 2018 r. w sprawie dziedzin nauki i dyscyplin naukowych oraz dyscyplin artystycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1818).

Oznacza to, że jedynie nadanie stopnia albo tytułu następuje z uwzględnieniem nowej klasyfikacji dziedzin i dyscyplin. Wszystkie inne czynności podejmowane przez radę jednostki organizacyjnej w danym postępowaniu o awans naukowy – poza nadaniem stopnia – przeprowadzane po dniu 30 kwietnia 2019 r. powinny uwzględniać tę dziedzinę i dyscyplinę, w której zostało wszczęte dane postępowanie.

Jednocześnie, Centralna Komisja przypomina, że zgodnie z art. 178 przytoczonej ustawy stan zatrudnienia w danym podmiocie, wpływający na możliwość wykonywania posiadanych uprawnień do nadawania stopnia doktora lub doktora habilitowanego, określony został w art. 175 ust. 1 pkt. 1 i 2 oraz art. 176 ust. 2 pkt. 2 i 3 tej ustawy, tj.:

1. W przypadku uprawnienia do nadawania stopnia doktora - na poziomie co najmniej 12 osób posiadających co najmniej stopień doktora, dla których ten podmiot jest podstawowym miejscem pracy, reprezentujących dyscyplinę naukową lub artystycznych, w zakresie której podmiot ten posiada uprawnienie.

2. W przypadku uprawnienia do nadawania stopnia doktora habilitowanego – na poziomie co najmniej 12 osób posiadających tytuł profesora lub stopień doktora habilitowanego lub osób, które nabyły uprawnienia równoważne z uprawnieniami doktora habilitowanego na podstawie art. 21a ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. z 2017 r. poz. 1789), dla których ten podmiot jest podstawowym miejscem pracy, reprezentujących dyscyplinę naukową lub artystycznych, w zakresie której podmiot ten posiada uprawnienie.

W RDN nie będzie sekcji, ale zespoły obejmujące odrębne dziedziny nauk. Tak więc nareszcie sprawy nadawania stopni i tytułów naukowych np. z pedagogiki będą rozpatrywane w Zespole Nauk Społecznych, a nie jak dotychczas w CK - w Sekcji Nauk Humanistycznych i Społecznych. To dobra zmiana, o której potrzebie pisałem w książce "Habilitacja. Diagnoza. Procedury. Etyka. Postulaty" (Kraków 2017).


O zmianach w procedurach będę informował na bieżąco. Centralna Komisja pracuje bowiem do grudnia 2020 r.

Rola doktryn w pedagogice .. politycznej

W pedagogice rzadko używa się kategorii pojęciowej – doktryna pedagogiczna ze względu na jej pejoratywne konotacje z okresu PRL. Najczęściej stosujemy pojęcie – koncepcja, orientacja, system, model, teoria, paradygmat czy dyskurs pedagogiczny.

Doktryna (łac. doctrina - akademickie myślenie teoretyczne) obejmuje ogół poglądów, twierdzeń, założeń z określonej dziedziny wiedzy właściwych danemu myślicielowi lub szkole. W tym przypadku obejmuje ona także program polityczny (Idee i doktryny polityczne XX wieku. Wybór. red. A. Wojtaszek, D. Wybranowski, Szczecin: Wydawnictwo Uniwersytetu Szczecińskiego 2003, s.7) będąc przekonaniem, że określona idea jest słuszna i ostateczna, i że nie ma nic innego poza nią.

Tak rozumiana doktryna pedagogiczna jest ściśle powiązana z określonym światopoglądem i jest wzmacniana przez doświadczenia oraz autorytet współtworzących ją ludzi, którzy dają w ten sposób wyraz własnym przekonaniom pedagogicznym. Zadaniem doktryny pedagogicznej jest […] ideowe, celowe pokierowanie poznaną już naukowo rzeczywistością. Zastaną rzeczywistość wychowawczą przeobraża zawsze jakaś ideologia, oparta na określonym światopoglądzie, a więc ideologia chrystianizmu, liberalizmu czy komunizmu itp. (S. Kunowski, Problemy współczesnych systemów wychowania, Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls” 2000, s. 12).

Pedagogika jako praxis ma swój ogromny wkład w tworzenie tradycji, zachowanie ciągłości kultury właśnie poprzez edukację, poprzez język, kształtowanie nawyków społecznych, rozwijanie myślenia pojęciowego, rozpoznawanie i rozwijanie zdolności i potrzeby uczenia się itd. Jednak, jak pisał o tym w 1931 r. Bogdan Nawroczyński:

Trzeba (…) jasno zdać sobie sprawę z tego, że (…) przeciwieństwa i walki w pedagogice (…), są tylko jednym z objawów wielkiego zmagania się prądów społecznych, którego widownią jest całe życie narodów kulturalnych. We wszystkich jego dziedzinach toczy się walka pomiędzy roszczeniami jednostek i społeczeństwa. W sferze interesów ekonomicznych i politycznych staje się ona szczególnie zaciętą i brutalną. Tutaj też najwyraźniej zaznacza się dążność do wyjaskrawiania haseł, do wyprowadzania z pewnych ogólnych zasad najskrajniejszych, najbardziej jednostronnych wniosków (B. Nawroczyński, Uczeń i klasa. Zagadnienia pedagogiczne związane z nauczaniem i organizowaniem klasy szkolnej, wyd. drugie poprawione i uzupełnione, Lwów-Warszawa: Książnica –Atlas, 1931, s. 36).

Doktryna polityczna zatem jako fundament doktryny pedagogicznej stała się pożywką swoistego rozkładu procesu wychowania i kształcenia młodych pokoleń w czasach zmiany społeczno-politycznej, ustrojowej, bowiem jest wprzęgana w atak na przesłanki poprzedzającego ją innego systemu wartości, by zakwestionować jego ideologiczny, aksjonormatywny kierunek.

Jak pisał w latach 50. XX w. Stefan Kunowski: W okresie indoktrynacji każdego systemu ideologicznego szczególniejszego znaczenia nabierają zagadnienia moralne i wychowawcze, a nie ustrojowe i instytucjonalne, które musiały być rozwiązane i ustalone w etapach wcześniejszych. Owo znaczenie moralności i wychowania wynika stąd, że indoktrynacja nastawiona jest na budowę nowego człowieka w celu utrwalenia zbudowanego na zasadach danej ideologii ustroju i urządzeń społecznych. Budowa zaś nowego człowieka musi objąć moralne i wychowawcze działanie doktryny na kształtowanie treści wewnętrznej każdej, szczególnie zaś rozwijającej się dopiero jednostki (S. Kunowski 2000, s. 58).