To trafne określenie na to, w jaki sposób rząd PO+PSL kupczy polską edukacją. Nie miałem możliwości wysłuchania bezpośredniej relacji z wczorajszych obrad Sejmu, gdyż jestem od 2 dni służbowo w Rzymie. Zresztą moja obecność w kraju tego dnia i tak na nic by się zdała, gdyż obywatele są "mięsem armatnim" dla polityków walczących o swoje miejsce i godne płace w Parlamencie, a nie o sprawy publiczne, w tym o dobro polskich dzieci.
Premier wraz z Marszałkinią Sejmu nie bez powodu zastosował socjotechniczny manewr, by po debacie na temat obywatelskiego referendum zrobić przerwę. To był czas konieczny na zastosowanie zmasowanej akcji służb wszelkiego rodzaju, by "zakupić" głosy posłanek i posłów spoza własnej koalicji. Mieli bowiem świadomość, że nie wszyscy posłowie podporządkują się dyscyplinie partyjnej. Tak też się stało.
Przerwę przed głosowaniem wykorzystano także na wzmocnienie kampanii propagandowej z udziałem "dziennikarzy", których rolą było atakowanie personalne kreatorów referendum, deprecjonowanie obywatelskiego wniosku m.in. metodą ad personam, a nie analizowania istoty systemowych rozwiązań, jakie wprowadził do polskiej oświaty rząd.
Przeciwko obywatelom wytoczono zmasowaną akcję propagandową z wykorzystaniem kilkudziesięciu milionów złotych ze środków unijnych, czyli budżetowych. Rodzice-obywatele nie mieli żadnego wsparcia finansowego. Im pozostało zbieranie danych i ich zestawienie w formie zbiorczego "raportu" oraz zamieszczenie go na własnej stronie internetowej. Z wielu stron kraju napływały opinie, dane, często też wyrazy oburzenia na stan rzeczywistego nieprzygotowania szkół do przyjęcia sześciolatków, toteż metodą znaną z okresu totalitarnego władze MEN postanowiły zastraszyć krytyków.
To prawda, że "społeczny raport" nie miał naukowego charakteru i że w odróżnieniu od raportu NIK nie zawierał danych o podmiotach ujawniających określone nieprawidłowości. Rodzice jednak, w odróżnieniu od MEN, nie dysponowali kilkunastu milionami złotych na prowadzenie naukowej diagnozy.
Tak więc, jeszcze społeczeństwo dowie się o prawdziwych powodach obniżenia wieku obowiązku szkolnego, które z pedagogiką szkolną, psychologią rozwoju dziecka w wieku wczesnoszkolnym niewiele mają wspólnego. Jeszcze przyjdzie się niektórym wstydzić za udział w procesie oświatowej degradacji, która zaczęła się od niszczenia najlepszych tradycji i rozwiązań polskiej edukacji przedszkolnej.
Już przed wakacjami pisałem felieton do jednego z czasopism oświatowych wskazując w nim, że do referendum nie dojdzie, bo nie dopuści do tego Premier rządu. Mało kto mi wówczas wierzył. Tymczasem we wniosku o referendum nie chodziło o treść pytań, bo te można w debacie publicznej dookreślić, ale o jakość warunków infrastrukturalnych i kadrowych, metodycznych i programowych w polskiej edukacji. Chodziło tu także o to, czy Polacy mają prawo domagać się w formie referendum poważnej debaty na temat losów ich dzieci czy dzieci osób im bliskich.
Po raz pierwszy udało się obywatelom przekonać prawie milion rodaków do tego, by Sejm III RP zaczął liczyć się z ich prawem, ich troską o edukację publiczną. Jak zareagowała władza? Wybrańcy narodu zaczęli atakować i dyskredytować setki tysięcy Polaków tak, jakby mieli oni reprezentować ciemnogród, "zepsutą konserwę".
Publikowanie mapy Europy z kolorystycznym wyróżnieniem Polski jako jednego z już nielicznych państw, w którym dzieci rozpoczynają edukację szkolną od 7 roku życia miało wywołać wrażenie na ciemnym ludzie, że jesteśmy w ogonie tego Kontynentu, jacyś zacofańcy, dewianci. Przecież już prawie wszędzie w Europie dzieci zaczynają edukację wcześniej niż w Polsce. Tylko nie dodano i nie zaznaczono na tej mapce, jak wielkie sukcesy w kształceniu dzieci i młodzieży ma Finlandia, gdzie szkolna edukacja zaczyna się w ... 7 roku życia. To oni też nie nadążają za oświeconymi w Europie, czy może Europa za nimi? Takie porównania są celowo redukcyjne, powierzchowne, by na uproszczeniach budować społeczne poparcie dla określonej sprawy.
To obywatele otworzyli przysłowiową "puszkę Pandory", w której siedział strach, niekompetencja, arogancja władzy, ekonomiczne uzależnienie modernizacji systemu edukacji od zmian, które niewiele mają z nią wspólnego, natomiast dobrze służą władzy i jej poplecznikom do zassania unijnych środków na realizację własnych interesów. Przecież większość wykształconych osób wie, że polskie dzieci były przed 2009 r. właściwie przygotowywane do dojrzałości szkolnej w toku przedszkolnej edukacji.
Każdy rodzic, którego dziecko osiągnęło wyższy poziom gotowości i dojrzałości szkolnej mógł je skierować wcześniej do szkoły - w wieku nawet 5 lat. Nikomu to nie przeszkadzało, dopóki ktoś nie zorientował się, że na tak banalnej zmianie można nieźle zarobić. Wystarczy ogłosić, że wszystkie dzieci będą musiały uczęszczać do szkoły już w wieku lat, żeby ... kasa strumieniami popłynęła do "reformatorów". Jak dzieci uczyły się czytania i pisania w przedszkolnej zerówce, to wystarczyło zabronić nauczycielom działań pedagogicznych w tym zakresie, by wykazać, że kiedy uczęszczają do szkoły wreszcie mogą się nauczyć czegoś sensownego, bo w przedszkolach to tylko się bawią i bumelują. Ile można?
Doskonale wiemy, że obniżenie wieku uczęszczania do szkoły ma skutkować wcześniejszym "wyrzuceniem" absolwentów obowiązkowej edukacji na rynek pracy. Ministra Katarzyna Hall mówiła o tym, że ta zmiana wiąże się min. z reformą emerytalną! Ktoś musi pracować na ZUS obecnych posłów, by wypłacano im wysokie emerytury. Dzieci i ryby głosu nie mają. Ich rodzice też. Tymczasem ministerstwa wypłaciły swoim pracownikom za ostatnie 9 miesięcy 47 milionów zł z tytułu premii. W MEN niewątpliwie na nie zasłużyli.
Mieszkam w centrum Rzymu. Z okien mojego pokoju widzę "Scuola elementare", czyli szkołę podstawową. We Włoszech obowiązek szkolny jest od 6 roku życia, ale do tej szkoły rodzice przyprowadzają już dzieci w wieku 3 lat! Czy to znaczy, że obowiązek szkolny zaczyna się tu tak wcześnie? NIE.
To, że dzieci uczęszczają do szkoły oznacza tylko tyle, że trzy-cztero-czy pięciolatki uczęszczają do budynku szkolnego, w którym mają genialnie zorganizowaną opiekę, edukację przedszkolną i szkolną. Te, które są bardziej dojrzałe, szybciej trafiają do systematycznej edukacji szkolnej. Tu nawet klasy mogą być heterogeniczne wiekowo, a więc mieszane ze względu na wiek dzieci. Nie o wiek bowiem tu chodzi, tylko o dojrzałość dziecka do systematycznego i zorganizowanego uczenia się, o dojrzałość umysłową, emocjonalną, społeczną i fizyczną, a często też i duchową. Tymczasem w Polsce sześcioletnie dzieci nie miały uczęszczać do budynków szkolnych, ale do klas szkolnych, w których obowiązuje taki sam model kształcenia, jak dzieci siedmioletnich. Różnica jest zasadnicza.
