Ilu pedagogów wnioskowało w latach 2017-2019 o nadanie im tytułu profesora?

 

Wczoraj przedstawiłem  dane Centralnej Komisji Do Spraw Stopni i Tytułów obejmujące trzydzieści lat działalności w ramach tylko jednego z zadań, jakim było rozpatrywanie uchwał jednostek akademickich 

w sprawie nadania tytułu profesora samodzielnym pracownikom naukowym. 

Moje zestawienie  dotyczy tylko i wyłącznie wniosków dotyczących pedagogów czy psychologów ubiegających się o nadanie im tytułu w dziedzinie nauk społecznych. Wykaz obejmuje lata 2017-2020. Nie znam publikacji danych na ten temat z zakresu innych dyscyplin naukowych. Jak pisałem wcześniej, członkowie Centralnej Komisji obradowali w Sekcji Nauk Humanistycznych i Społecznych co miesiąc rozpatrując od kilku do kilkunastu wniosków o nadanie tytułu profesora. Tych zawsze było mniej niż innych spraw, głównie dotyczących odwołań od uchwał jednostek odmawiających albo przewodów doktorskich, albo postępowań habilitacyjnych.  

 

Tabela 1. Zestawienie wniosków o nadanie tytułu profesora wraz z wynikiem postępowania 

ROK	Liczba wniosków pedagogika	Rozpatrzone Pozytywnie	Negatywnie lub (w toku)
2017	9	6	3 (1)
2018	10	7	3
2019	17	6	6 (4 )
razem	36	19	12 (5)

    

Z danych w tabeli 1 wynika podobnie, jak miało to miejsce w przypadku wniosków habilitacyjnych, że rok 2019 okazał się szczytowy w naszej dyscyplinie pod kątem rozpatrywania wniosków nadesłanych do Centralnej Komisji Do Spraw Stopni i Tytułów celem ich rozpatrzenia i rekomendowania Prezydentowi do nominacji lub odmówienia takiemu wnioskowi. Jeszcze pięć wniosków z minionego okresu jest nie zostało rozpatrzonych przez CK, toteż będą one analizowane w Radzie Doskonałości Naukowej.    

Tabela 2. Liczba wniosków o nadanie tytułu profesora w zalezności od subdyscypliny nauk pedagogicznych kandydatów 

Wnioski o nadanie tytułu profesora	Wynik lub dalszy tok postępowań
I’2017- XII’2020	Pozytywny	Negatywny	Negatywny Odwołanie	w toku
Pedagogika społeczna, kulturalno-oświatowa	5
Pedagogika ogólna, filozofia wychowania, teorie wychowania	3	1	2	2
Pedagogika specjalna	1	3
Andragogika i gerontologia , pedeutologia	1	2
Pedagogika wczesnoszkolna	3	1
Pedagogika szkolna i polityka oświatowa, akademicka	2	3
Historia oświaty i wychowania	2			1
Pedagogika mediów		1
Pedagogika porównawcza	1	1
Pedagogika resocjalizacyjna	1
Razem	19	12	2	3

Tabela nr 2 ilustruje dane dotyczące wniosków o nadanie tytułu profesora samodzielnym pracownikom naukowym, których osiągnięcia afiliowane były w ramach reprezentowanych przez nich subdyscyplin pedagogiki. Niektórzy kandydaci wyraźnie przekraczali granice tak własnych subdyscyplin, jak i dyscyplin z pogranicza pedagogiki (np. teologia, filozofia, psychologia). 

Wyjątkowo w tej kadencji przeważały wnioski z pedagogiki  ogólnej, filozofii czy teorii wychowania, przy czym jeszcze cztery wnioski oczekują na ich rozstrzygnięcie. Na drugim miejscu lokują się kandydaci reprezentujący pedagogikę społeczną (5) oraz pedagogikę szkolną, politykę oświatową czy akademicką (5). 

Najsłabiej reprezentowane są takie dyscypliny jak pedagogika mediów, pedagogika resocjalizacyjna (po 1) czy pedagogika porównawcza (tylko 2 wnioski). Jeśli porównamy te dane z opublikowanymi przeze  mnie z wcześniejszych kadencji w książce "Habilitacja" (2015), to możemy dostrzec, w jakich dyscyplinach nauk pedagogicznych będzie bardzo trudno rekomendować do recenzowania wniosków o nadanie tytułów już w nowej procedurze toczącej się w Radzie Doskonałości Naukowej. Trzeba będzie  wnioskować o losowanie kandydatów na recenzentów spośród uczonych reprezentujących inne dyscypliny nauk społecznych, ale zbliżonych badawczo do podejmowanej problematyki naukowej kolejnych kandydatów. 

Wciąż środowisko nie zdaje sobie sprawy z tego, jakie będzie to rodzić konsekwencje dla kolejnych wnioskodawców o awans.  Nie ulega dla mnie wątpliwości, że w polskiej pedagogice większość doktorów habilitowanych "odcina kupony" od dyplomu i nie prowadzi badań oraz nie  publikuje na poziomie, który upoważniałby ich  do ubiegania się o tytuł profesora.